Album van de week Archieven - Page 38 of 58

Snow Patrol – Wildness

Hun meest recente album, Fallen Empires, kwam alweer zeven jaar geleden uit en sindsdien is het behoorlijk stil gebleven rondom Snow Patrol. Na deze periode van radiostilte is de band terug met het gloednieuwe album Wildness, welke in het teken staat van wederopstanding.

De problemen en duistere periode die frontman Gary Lightbody afgelopen jaren gijzelden zijn gelukkig voorbij: de drank en drugsverslaving, gecombineerd met een zware depressie die hem op de rand van de afgrond bracht, zijn inmiddels afgezworen en verleden tijd. Lightbody is inmiddels alweer anderhalfjaar nuchter en in die tijd schreef hij nummers die intenser klinken dan de nummers op de laatste platen.

Life On Earth is de opener van het zevende studioalbum van de band, een song waar Lightbody vijf jaar aan geschreven heeft, zo gaat het verhaal. Don’t Give In, Empress en Heal Me passen moeiteloos in het rijtje met hitmateriaal wat de heren vaker op hun CV hebben staan. Gevoelige gitaar popsongs met een hoog meezinggehalte, iets waar de band een patent op lijkt te hebben. Op het catchy Dark Switch geven de strijkers het nummer diepte, net als de synths die deze track net wat extra’s geven.

What If This Is All The Love You Get is een ingetogen ballad over eenzaamheid, waarbij Lightbody, begeleidt door een piano, over zijn ervaringen en angsten zingt. Een prachtig nummer met een hoog kippenvel gehalte.

A Youth Written In Fire is een autobiografisch nummer over verslavingen en op Soon komt het verhaal van de dementerende vader van Lightbody aan bod. Heftige onderwerpen, maar prachtig verwoordt door de zanger, en tevens ervaringsdeskundige. Met Life And Death sluit Snow Patrol het met tien nummers gevulde album af.
Wildness is een mooi en boeiend resultaat geworden na een zware en donkere periode, met prachtig nieuw werk als resultaat. Chapeau! Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 15/06 Pinkpop, Landgraaf 07/06 Rock Werchter, Werchter (BE)

Parquet Courts – Wide Awake!

‘Wat heb je nu weer opstaan’? ‘Parquet Courts’. ‘Parkut wat?’ ‘Courts.., net als in tennisveld op z’n Engels’. ‘Is dat een hedendaagse band’? ‘Ja’. ‘Haha, het klinkt als iets heel ouds. Het doet me aan The Clash denken’. ‘Mij ook. Waren die gasten in Brooklyn opgegroeid dan hadden ze vast zo geklonken. Nog meer lol en minder schuldgevoel over wereldproblemen’.

‘Oh, maar nu klinkt het ineens heel anders’. ‘Ja, dat gaat je nog vaker gebeuren als je lang doet over je kopje koffie. Die hele plaat Wide Awake! is een soort kaleidoscoop van smaken, sferen en invloeden. Dat maakt ‘m trouwens best leuk’. ‘Moet je er wat over schrijven dan? Is het een nieuwe plaat?’ ‘Ja, ik had er al wat over moeten schrijven dus ik flikker je er zo uit, oké’?

‘Schrijf dan in elk geval ook op dat ik een beetje moe word van al die bandjes die doen zoals vroeger. Is er niks nieuws meer te ontdekken’? ‘Nou ja, het is maar hoe je het bekijkt. Iets ouds in een nieuw jasje hullen is toch ook iets nieuws maken? Luister nou naar dit liedje Normalisation. Moet je horen hoe het van Joe Jackson in zijn hyper periode in die brug omschakelt naar een stukkie psychedalica uit pakweg de jaren zestig of zeventig. Leuk toch? En blijf nog even zitten want nu komt Back To Earth. Lachen dat er even een pauze tussen die nummers zit hé? Maar hoor je intussen wat er in die mix gebeurt? Die punky songs zitten allemaal een beetje in het midden: in your face. En in de rustiger nummers wordt dan ineens alles opengetrokken. De details vliegen je om te oren. Tof hè?! Dat zal denk ik wel het werk geweest zijn van hun producer, Danger Mouse. Die heet trouwens in het telefoonboek gewoon Brian Burton. Maar als je deze plaat hoort begrijp je dat die er wel wat van kan. En probeer dan nu eens te blijven zitten. Nu begint het titelnummer, Wide Awake. Cool dat basje hè. En lekker voor je heupen om op te deinen. Gestoorde track natuurlijk, tussen die punky schreeuwerige nummers, die mooie liedjes en dan ineens dit. Haha.’

‘Nou ja, ik weet het niet hoor. Je gaat toch niet het woord geniaal laten vallen of zo? Want ik hoor alleen maar dingen die ik al ken. Ik heb nog een hele zooi van die verzameltapetjes liggen thuis die precies zo klinken. Van vroeger.’ Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATUM 06/07Vera, Groningen15/07De Kreun, Kortrijk (BE)16/07 Valkhof Festival, Nijmegen 14/11 Paradiso, Amsterdam

Simian Mobile Disco – Murmurations

Al tijdens de samenwerking maar helemáál sinds de afsplitsing van de toch onderschatte prog-psychedelische band Simian – ergens zo midden zeroes – en de daverende successen als Dj-duo, mixers en producers, vooral tijdens de opkomst en vroege ondergang van het microgenre Bloghouse (kort door de bocht: indie bands experimenteren met electronica) leest de disco-en biografie van dit Britse progressieve dance duo – Simian Mobile Disco – niet alleen als een studie naar dansvloer gerichte muziekstijlen maar vooral naar sonische sferen.

Hoe James Ford en (de zieke) Jas Shaw op Murmurations (een wolkvormige groep spreeuwen!) echter excelleren in of misschien juist wel dóór samenwerking met Hackney’s vrouwenkoor Deep Throat Choir (what’s in a name, zegt men dan) onder leiding van Luisa Gerstein, die zelf een a capella culthitje had (Cups, met dank aan de Carter Family en actrice Anna Kendrick) en met bandgenoot Heloise Tunstall-Behrens van het psych-rockende Landshades vrijwel het halve Murmurations bijeen schreef.

S.M.D. beleefde de aanwezigheid van het koor in hun studio als één grote synthesizer. Bevreemdende maar organische techno en een gedurfde stap na lange afwezigheid. Tekst Mania | Albert Jonker

Gazpacho – Soyuz

De eigenzinnige Noorse progressieve rock formatie Gazpacho is met Soyuz alweer bij haar tiende album aanbeland. En toch doet de groepsnaam menigeen toch alleen nog maar aan de gelijknamige koud geserveerde soep denken.

Helaas zijn de status en bekendheid van Gazpacho gering, zeker als deze worden afgezet tegen de opzienbarende prestaties en het constant hoge niveau dat de band al jarenlang achtereen bereikt met de vorige drie platen March Of Ghosts, Demon en Molok.

Met het zeer imposante Soyuz pieken de Noren wederom ondanks het vertrek van drummer Lars Eric Asp. Gazpacho gooit het roer niet om op deze plaat maar vat als het ware het beste van drie genoemde albums krachtig samen om er vervolgens een vette streep ter vervolmaking onder te zetten. Dit is het Gazpachogeluid in optima forma.

Opnieuw is er sprake van een thema en een concept. Gazpacho zet nooit zo maar wat losse liedjes op een plaat. Op Soyuz draait het om het verlangen naar het bevriezen van een mooi moment in ons leven waardoor de bewuste ervaring nooit meer voorbij kan gaan. Het gekwelde stemgeluid van zanger Jan Hendrik Ohme past uitstekend bij deze onvervulbare wens.

Hoewel Soyuz in het hart van de lente verschijnt, blijft het ook bij het tiende album van Gazpacho gewoon herfst. Er hangt veel onheil en spanning in de lucht en de ontlading wordt veelal gekanaliseerd via de machtige dreunen die de nieuwe drummer Robert Johansen uitdeelt. Tekst Mania | Wim Koevoet

LIVEDATA 02/06 Neushoorn, Leeuwarden

Warmduscher – Whale City

Warmduscher – Whale City (Konkurrent)

Er zit humor in de teksten van Warmduscher en daar houden wij wel van, bij Pinguin Radio. Ook in de bijnamen die de vijf mannen zichzelf hebben gegeven. Zo gaat Saul Adamczewski bijvoorbeeld door het leven als The Saulcano. Vreemde knapen dus. Zo zien we ze graag.

Warmduscher is het Londense gezelschap dat in 2013 met debuut Khaki Tears op de proppen kwam en daarmee een soort rommelpostpunk afleverde, waarin weinig lijn viel te bespeuren en het echt zoeken was naar een aardig liedje. Daar is met opvolger Whale City verandering in gekomen. Er is sprake van een spectaculaire omslag. Een bijzonder positieve ommekeer. Met gevoel voor overdrijving: Whale City swingt bij vlagen zoals Donna Summer tijdens haar meest wulpse jaren.

Bijvoorbeeld tijdens Big Wilma, wanneer er een heerlijke surfsaus over de postpunk van de heren wordt gegoten en stilzitten geen optie meer is. Dat geldt voor meer nummers op de nieuwe plaat. Zoals Standing On The Corner en de titeltrack.

Tijd voor raadselachtige idioterie is er ook nog altijd, al is die voornamelijk gestopt in de drie korte tracks, van ongeveer een minuut: Bright Lights, No Way Out en The Beginning.

Een soulvolle song als 1000 Whispers is ook een vreemde eend in de bijt, terwijl de stem van Clams Baker Jr (Craig Louis Higgins Jr) zich er uitstekend voor leent.

Krautrock, garagerock en elementen uit de jazz maken het avontuur compleet. Whale City is een enórme sprong in de juiste richting. Vanavond in Paradiso! Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Ryley Walker – Deafman Glance

Albums van meestergitarist Ryley Walker variëren tussen complete instrumentale, en meer singer/songwriter georiënteerde albums. Zijn vijfde, Deafman Glance, hoort in die laatste categorie.

Uiteraard wordt er wel degelijk knap gitaar gespeeld, waarbij zijn fenomenale beheersing van de finger picking techniek nog het meeste opvalt. De licht psychedelische sound doet enigszins denken aan Tim Buckley, ook iemand die talent voor zijn instrument wist te combineren met een groot songwriter talent.

Een ander referentiepunt is de onnavolgbare John Fahey, wiens experimentele benadering van roots muziek uit de Mississippi delta, ook terug te horen is in de diepe blues zoals Walker die weet te brengen. Tegelijkertijd weet hij toegankelijk genoeg te blijven om ook voor de minder progressieven onder ons een muzikaal interessant album te maken.

De fraaie arrangementen geven de songs vaak een jazzy ondertoon mee, nog het meest nadrukkelijk in eerste single Telluride Speed. Een volledig eigen geluid van een zeer vakkundig muzikant. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 15/07 Cactus Festival, Brugge (BE) 22/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 13/11 Botanique, Brussel (BE) 02/12 Paradiso, Amsterdam

Courtney Barnett – Tell Me How You Really Feel

Na haar twee essentiële EP’s ging het snel met de carrière van Courtney Barnett. Desondanks nam ze onverstoorbaar de tijd voor deze tweede langspeler. Vorig jaar verscheen nog wel het uitstapje Lotta Sea Lice met Kurt Vile, in wie ze hoorbaar een gelijkgestemde vond.

Met een reeks bekende musici uit de Australische scene was dit album wel even anders van aanpak dan bij haar eigen werk, maar op Tell Me How You Really Feel maakt ze weer gewoon gebruik van haar vaste begeleiders en co-producer Burke Reid.

Het album kent een verrassend donker begin met Hopefulessness als aanloop en ontluikt hierna met het springerige City Looks Pretty. Wat erna volgt klinkt al even verraderlijk makkelijk in het gehoor zoals de single Nameless, Faceless die in alle eenvoud in het gehoor blijft plakken. Het is Kim Deal van de Breeders die hierop backing vocals zingt en twee liedjes later zelfs met zus en bandgenote Kelley opnieuw te horen is.

Met het hart op de tong zingt Barnett met een nuchtere en onderzoekende insteek haar bevindingen en zelfreflecties zonder ze in poespas te verhullen. Een ontwapende eerlijkheid die op zichzelf al prijzenswaardig is. De bijpassende rafelrandjes zijn zeker niet verdwenen, zoals duidelijk wordt op I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch. Wel werd het voor haar doen een bondig album, ditmaal zonder al te lange liedjes, maar laat ze in onder de veertig minuten weinig meer te wensen over. Ontspannen sluit ze perfect afrondend af met Sunday Roast, die ook prima had gepast op haar album met Vile. Tekst Mania | Corné Ooijman.

===> Lees hier ons interview met Courtney Barnett.

LIVEDATA 30/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 31/05 TivoliVredenburg, Utrecht

Ray Lamontagne – Part Of The Light

Part Of The Light is alweer het zevende studioalbum van Ray Lamontagne, de Amerikaanse singer-songwriter die in 2004 verrassend debuteerde met het indrukwekkende album Trouble.

De eerste single die van Part Of The Light is verschenen, de akoestische ballad Such A Simple Thing, liet al een klein stukje horen van wat we van de nieuwe release kunnen verwachten: ingetogen en subtiele arrangementen met een prominente plek voor Lamontagne’s kenmerkende hese zangstem. Maar Part Of The Light heeft nog veel meer te bieden. Sterker nog, het is een album met verschillende muzikale gezichten.

Zo wordt de vrolijke en speelse openingstrack To The Sea gevolgd door Paper Man, een nummer met dromerige momenten die naadloos overgaan in een zwoele en catchy groove. Na een aantal ingetogen albumtracks (Part Of The Light, It’s Always Been You en Let’s Make It Last) wordt met As Black As Blood Is Blue het tempo weer opgeschroefd, een nummer dat laat horen dat Lamontagne zich ook in de rockhoek prima thuis voelt.

En wat te denken van het bluesy No Answer Arrives, waarin niet alleen de galm van Lamontagne’s stem maar ook van de rest van de band flink wordt opengegooid. Met de harmonische afsluiter Goodbye Blue Sky keert de rust weer terug en begeeft Lamontagne zich weer op bekend terrein. Kortom, een album dat evenals zijn voorgangers laat zien en horen hoe veelzijdig de Amerikaanse muzikant is. Ik ben nu al benieuwd welke kant de muzikale reis van Lamontagne hierna op zal gaan… Tekst Mania | Godfried Nevels

Okkervil River – In the Rainbow Rain

Will Sheff bouwt met zijn band Okkervil River inmiddels al 18 jaar aan een prachtig oeuvre. De band is met dit oeuvre onmogelijk in een hokje te duwen en bestrijkt een breed palet dat varieert van Amerikaanse roots tot indie rock en pop.

Op het in 2016 verschenen Away koos Will Sheff nog voor een opvallend ingetogen en stemmig geluid met flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar op In The Rainbow Rain is het weer tijd voor een vol en voor een belangrijk deel elektronisch bandgeluid dat overloopt van de invloeden uit vooral de pop.

Okkervil verrast op haar nieuwe plaat met pastorale of juist zeer uitbundige pop, die hier en daar wel wat weg heeft van Roxy Music, een flinke 80s tik heeft meegekregen, soms verrassend soulvol klinkt, maar die uiteraard ook sporen bevat van de stapel platen die Okkervil River inmiddels op haar naam heeft staan. De smaakvolle productie van Shawn Everett (The War on Drugs) is de kers op de taart. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA SEP 28/09 Sugar Factory, Amsterdam 29/09 Rotown, Rotterdam 30/09 Botanique, Brussels (BE)

Gaz Coombes – World’s Strongest Man

Gaz Coombes – World’s Strongest Man (Caroline)

Op zijn derde soloalbum, World’s Strongest Man, herinnert er nog maar weinig aan het Supergrass-verleden van Gaz Coombes. De onrust, de speelsheid en de springerigheid lijken voorgoed te zijn verdwenen uit zijn muziek. Het tempo is gezakt en World’s Strongest Man klinkt bedachtzaam, zweverig en op de langere nummers Slow Motion Life en Weird Dreams ronduit psychedelisch.

Net als op Shit (I’ve done it again) zijn hier de invloeden van Todd Rundgren ten tijde van A Wizzard A True Star volop aanwezig. Die plaat verscheen toen de inmiddels 42-jarige Gaz Coombes nog geboren moest worden.

Opvallend is wel dat de gitaren weer ruimte krijgen in zijn muziek. Zijn vorige twee platen waren toch vooral elektronische aangelegenheden. Niet dat World’s Strongest Man, tevens de titel van de ijzersterke opener van dit fraaie album, een gitaarplaat is geworden.

Categoriseren van Gaz Coombes’ derde is niet eenvoudig. Laten we het maar op opzienbarend houden. Het is ook zijn beste tot nog toe zonder Supergrass. Gaz Coombes is namelijk enorm gegroeid als zanger, tekstschrijver en componist en ook qua productie is World’s Strongest Man een hoogvlieger. Tekst Mania | Wim Koevoet