Album van de week Archieven - Page 43 of 58

Peter Kernel – The Size Of The Night

Opposites attrackt; dat is het verhaal van het Zwitserse duo Barbara Lehnhoff en Aris Bassetti. Ze leerden elkaar kennen op de kunstacademie, ontwikkelden een vreselijke hekel aan elkaar, tot ze elkaars werk leerden kennen. Toen begon een vruchtbare muzikale samenwerking en treden ze onder de naam Peter Kernel naar buiten.

Vruchtbaar want ze hebben al drie platen en twee ep’s op hun naam staan en de vierde – The Size Of The Night – mag er zijn. Leuke creatieve muziek met een goed gevoel voor melodie. Een vleugje artistiek, mag je wel zeggen. De instrumentatie en arrangementen zijn niet alledaags. Deze twee lukt het redelijk clichés te ontwijken in hun muziek, leveren een aardig afwisselende verzameling liedjes af en juist dat zorgt er voor dat hun vierde plaat boeit.

Een stevige rol voor de bas in veel liedjes, de vaak Riot Grrrl-achtige zang- en schreeuwpartijen, drukke drums en beats en fijne elektronica zijn de kenmerkende ingrediënten voor deze plaat die afhankelijk van het liedje doet denken aan een range van artiesten als Ting Tings, Yeah Yeah Yeahs en als er met loops wordt gespeeld misschien zelfs aan Tom Vek. Maar dan allemaal met een aangenaam donker ondertoontje. Aardigste nummer is wel Drift To Death, dankzij z’n mooie loops die een zuigend, stuwend, sfeervol én dansbaar resultaat opleveren. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATA 23/03 Sugarfactory, Amsterdam (Dutch Album Release show) 24/03 N9, Eeklo (BE) 14/04 4AD Verduystert, Diksmuiden (BE) 20/04 Luxor, Arnhem 21/04 Insert Name Festival, Liège (BE) 03/05 Café Café, Hasselt (BE) 20/05 Transformerfestival @ Muziekgieterij, Maastricht

Durand Jones & The Indications – Durand Jones & The Indications

De wereld was toch een stukje minder mooi sinds het heengaan van charismatische soulzanger Charles Bradley vorig jaar. Maar er is goed nieuws, want Durand Jones, die eigenlijk per ongeluk zanger is geworden, gaat zijn plaats innemen.

Samen met zijn band The Indications brengt hij een soulgeluid met funky gitaren, een zwetend orgel en bovenal met zijn heerlijk rauwe stemgeluid. We horen echo’s van grootheden als James Brown en Otis Redding, de ene keer sensationeel uitbundig, dan weer intiem en hartverscheurend. Het titelloze album werd geschreven met maatjes Aaron Frazer (drums) en Blake Rhein (gitaar) en mooi helder geproduceerd, rechtstreeks van tape in een kelder in Indiana.

Stuk voor stuk zijn het klasse songs, maar naast de topsingle Make A Change moet ook het schitterende Now I’m Gone genoemd worden. Nieuwe soulheld Curtis Harding is goede referentie, maar de potentie Durand Jones is misschien nog wel groter. Tekst Mania | Erik Damen

LIVEDATA 10/05 Paradiso, Amsterdam 11/05 AB Club, Brussel (BE) 07/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

The Decemberists – I’ll Be Your Girl

Na een soort van uitstapje als begeleidingsband van folkzangeres Olivia Chaney, onder de naam Offa Rex (resulterend in het vorig jaar verschenen album The Queen Of Hearts) keren de The Decemberists nu terug met nieuw werk onder eigen naam. De opvolger van het zeer sterke What A Terrible World, What A Beautiful World (2015) heet I’ll Be Your Girl en werd geproduceerd door John Congleton.

Een opvallende keuze, want Congleton is vooral bekend van zijn werk voor artiesten als St. Vincent, Wild Beasts en Goldfrapp. Eerste single Severed maakt echter direct duidelijk dat The Decemberists niet voor niets juist voor hem kozen, want hier wordt zeer nadrukkelijk een nieuwe weg ingeslagen.

Het nummer opent met synthesizers en een dominante elektronische beat. Dat is wennen, maar even later blijken dat de gitaren niet overboord gegooid zijn en als Colin Meloy begint te zingen herken je als luisteraar toch direct The Decemberists in dit verrassende nummer.

Roxy Music en New Order worden aangehaald als inspiratiebronnen voor dit achtste studioalbum en die eerste band staat natuurlijk helemaal niet zo ver van de jaren zeventig folk- en progrock die op ouder werk als inspiratie diende. I’ll Be Your Girl klinkt vooral als een logische nieuwe stap in de carrière van deze avontuurlijke en eigenzinnige band. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 14/11 TivoliVredenburg, Utrecht 15/11 Paradiso, Amsterdam

Ought – Room Inside The World

Ought – Room Inside The World (Merge/Konkurrent)

Het derde album van Ought is wat gekunstelder dan de twee voorgangers More than Any Other Day (2014) en Sun Coming Down (2015) en bovendien wat minder getand. Wel mínstens zo uitdagend en daarmee scoren de heren opnieuw punten.

Opnieuw is Talking Heads zo nu en dan in de buurt, al speelt het stemgeluid van Tim Darcy daarin ook een voorname rol. Hij zou met een beetje fantasie een broer kunnen zijn van David Byrne. Toch zijn de Canadezen welzeker schatplichtig aan de formatie van Byrne. Neem een dromerige song als Brief Shield, evenals het toegankelijke en swingende Disgraced In America, dat in de finale op Sonic Youthachtige wijze ontspoort.

Ought serveert geen hapklare brokken op Room Inside The World, maar wel kleine gerechten die steeds beter beginnen te smaken, naarmate je ze vaker eet. Die metafoor is zonder meer van toepassing op deze derde worp van de band.

Pas op: opener Into The Sea, met dat repetitieve, slepende drumritme heeft wat verslavends. Al geldt dat uiteindelijk voor de hele plaat. Gun Room Inside The World zijn tijd en je wordt zonder meer beloond. Pieter Visscher

LIVEDATA 02/05 Botanique, Brussel 07/05 Paradiso-Noord, Amsterdam

Editors – Violence

Als je naar de hoes van de nieuwe Editors-release kijkt, dan weet je: dit gaat niet makkelijk worden en al helemaal niet vrolijk. En dan blijkt Violence ook nog eens een echte Editors-plaat te zijn: in het begin vind je er eigenlijk geen klap aan, maar na herhaalde luisterbeurten komt die Editors-vibe toch langzaam los en denk je uiteindelijk: hé, wat een lekker plaatje.

Maar die Editors-vibe, wat is dat dan? De zware bonk en donkere ondertoon gecreëerd door drummer Ed Lay en bassist Russell Leech, de kenmerkende zang van Tom Smith, de spaarzame gitaren (inderdaad, nog steeds spaarzaam na het vertrek twee platen terug van oprichter/gitarist Chris Urbanowicz), de synthesizers die elektronische klankpartijen leggen, en songs die groeien naarmate je vaker luistert.

Songs met uiteraard niet de vrolijkste onderwerpen zoals titels als Cold, Hallelujah (So Low), Darkness at the Door en Nothingness illustreren. Dat alles is dus wederom aanwezig op de zesde plaat van deze Engelse hardrockband, en dat allemaal in nog geen krap drie kwartier verpakt: kort en krachtig dus. Ja, de verrassing mag er dan na zoveel platen een beetje af zijn en echte topnummers als Smokers Outside the Hospital Doors mogen dan ontbreken op deze nieuwe plaat, toch is Violence – drie jaar na de vorige plaat In Dreams – weer de moeite waard en een welkome additie aan het oeuvre van deze prima band. Tekst Mania | Andre de Waal

LIVEDATA 17/03 Sportpaleis, Antwerpen (BE) (Sold Out) 27/03 Ziggo Dome, Amsterdam (Sold Out) 14/07 TW Classic, Werchter (BE)

Moaning – Moaning

Wat fijn! Eindelijk weer een bandje die op de juiste manier voor het Grote Gebaar gaat. Het titelloze debuutalbum van Moaning, DIY post-punk trio te Los Angeles, steekt namelijk lekker rauw af tegen de hedendaagse overdaad aan eenheidsworst-indie popduo’s met laptop en gitaartje.

Ze bestaan al bijna 10 jaar en toch is dit pas hun debuut. Moaning is een gepassioneerde plaat die naar eigen zeggen is ontstaan uit goede en slechte liefdeservaringen en uit droefheid. De nummers op het album verhalen over destructie en dystopie. De teksten laveren ergens tussen wanhoop en fatalisme. Zo!

Producer Alex Newport (At The Drive-In, Bloc Party, Melvins), heeft een heerlijk dichtgemetselde sound (denk aan A Place to Bury Strangers) weten neer te zetten, waarbinnen een mooie balans is gevonden tussen fuzzy shoegaze en noisy, dronige post punk.
Een betere introductie op vorenstaande kan de luisteraar zich met Don’t Go niet wensen. We horen op deze albumopener monotone zang met veel echo, stofzuiger- en shoegaze gitaren in de stijl van My Bloody Valentine en Ringo Deathstarr, hier en daar wat Swervedriver-achtige hooks en laagjes, het geheel gedragen door machinaal en beukend drumwerk.
For Now neigt dan weer wat meer naar de pure Amerikaanse indie rock, die we kennen van Chavez en Shiner. De Swervedriver referentie komt vervolgens weer om de hoek kijken bij Useless.

Er is ook ruimte voor fris en frivool gitaarspel, zoals op Misheard. Maar dan wel afgewisseld met zogenaamde ‘Holocaust’stukken. De gemiddelde schoenenstaarder onder u weet het wellicht wel, maar voor wie het gemist heeft: we doelen hier op de intermezzo’s waarin alle registers open gaan qua volume en pedalen, zoals ook in de live versies van You Made Me Realise van My Bloody Valentine en Drive Blind van die andere stijlgenoot Ride.

De luisteraar die wat minder bekend is met de genre-mix die Moaning etaleert, zal de nummers mogelijk te eendimensionaal vinden, te weinig variëren. Maar dat is een te gemakkelijke conclusie, immers, het monotone geluid en de geringe dynamiek is kenmerkend voor deze muziek.
Het gaat juist om het hypnotiserende gevoel en de donkere emotie dat dit soort nummers proberen op te roepen. Geen majeur-akkoorden en blij gepriegel, maar een kille, obscure muur van geluid en sentiment. En dan is er niet altijd ruimte voor melodie en verrassende wendingen.

Maar als we goed luisteren horen we op Moaning wel degelijk variatie en gelaagdheid! Op The Same, waarin het ritme tandem, bestaande uit bassist Pascal Stevenson en drummer Andrew MacKelvie, nog het meest excelleert, ontwaren we mooie zanglijnen, prikkelende wisselingen en frisse breaks en horen we tevens de jammerende wanhoop in de stem van zanger-gitarist Sean Solomon.
En de afsluiter, het in tremelo doordrenkte Somewhere in There heeft een complexe songstructuur en klinkt absoluut doordacht. Laat u dus niks wijsmaken! Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 05/05 De Zwerver, Middelkerke (BE) 26/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 27/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 10/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Nathaniel Rateliff & The Night Sweats – Tearing At The Seams

Na drie redelijk onopvallende indiepop solo albums, groepeerde Nathaniel Rateliff zijn Night Sweats en tekende hij bij het Stax label. Daar kon hij naar hartenlust zijn voorliefde voor Southern Soul en Rhythm ’n Blues uitleven, iets wat op zijn debuut uit 2015 ook tot het nodige succes leidde.

Een wereldtoernee en een fraai live album later komt nu het tweede studio album, getiteld Tearing At The Seams. Opener Shoe Boot begint als een track uit de archieven van de vroege Parliament, wat meteen aangeeft dat Rateliff de deelgebieden van de soul verkent.

Het intense Babe I Know speelt zich af op de grens tussen soul en country, wellicht de mooiste muzikale kruisbestuiving die er is, en waar hij zich als een vis in het water voelt. De vele live shows hebben geleidt tot een superstrakke band die volledig in dienst staat van Rateliff’s voordracht. Een uitstekende opvolger die bewijst dat het debuut bepaalt geen toevalstreffer was. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 04/04 Paradiso, Amsterdam 05/04 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 07/04 De Roma, Antwerpen (BE) 13/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde 15/07 North Sea Jazz Festival, Rotterdam

Jimi Hendrix – Both Sides Of The Sky

Both Sides Of The Sky wordt min of meer gepresenteerd als het derde deel in een trilogie van onuitgebracht materiaal. Valleys of Neptune uit 2010 en People, Hell And Angels dat in 2013 uitkwam worden dan gezien als de eerste twee delen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er natuurlijk al vanaf de dood van Hendrix met enige regelmaat onuitgebracht werk verschijnt. Wel waar is dat eerder genoemde titels een mooi inkijkje geven in het ruwe materiaal.

In die zin is ook op Both Sides weer enorm veel te genieten. De dertien tracks die het album telt komen uit verschillende sessies en, aangezien ze niet een ooit beoogd eindproduct zijn, variëren wel wat in dynamiek. Is dat erg? Nee, zeker niet aangezien de ruwheid aanstekelijk werkt. Lover Man heeft een livefeel, Stepping Stone klinkt hier erg swingend en Hear My Train... is altijd een genot.

Jungle is een aanzet maar laat wel verschillende speelstijlen van Hendrix horen, terwijl Sweet Angel een instrumentale variant is op Angel. Georgia Blues met Lonnie Youngblood vonden we eerder op Martin Scorsese Presents The Blues terug. Gelukkig is dit een uitzondering.

Stephen Stills heeft het al jaren over dat hij materiaal opgenomen heeft met Hendrix. Of dat hoogstaande kwaliteit is, valt te bezien maar het hier te vinden $20 Fine zou zomaar een van die nummers kunnen zijn. Fijn dat van de samenwerking materiaal verschijnt, maar het is best raar om de stem van Stills te horen op een Hendrix-plaat. Datzelfde geldt voor Woodstock, opgenomen voor de CSNY-versie, dat hoewel qua opbouw al klaar wel ruw klinkt.

Send My Love To Linda is weer typisch Hendrix, net als deze versie van Cherokee Mist. Maak niet de fout om Both Sides Of The Sky af te zetten tegen de officiele platen of tegen First Rays Of The New Rising Sun, dat vergelijk gaat niet op aangezien het materiaal te ruw is. Both Sides Of The Sky is echter wel weer een mooie staalkaart van de ontwikkeling van de Meester. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Classics!

Odd Couple – Yada Yada

Odd Couple – Yada Yada (Cargo Records/DGR Music)

Het valt nog altijd niet mee om te beoordelen of ze nou beter in het Engels klinken of in het Duits, het opvallende trio Odd Couple. Ze komen uit Berlijn, een stad zo avontuurlijk als het geluid dat de band ook op het derde album op plaat heeft gezet. Het is allemaal nog even wat experimenteler dan op voorgangers Flügge (2016) en de hilarisch getitelde voorganger It’s A Pressure To Meet You (2015). Het aloude stigma dat Duitsers geen humor zouden hebben, kon na die plaat definitief in de prullenmand.

Odd Couple klinkt op de derde worp wat uitgebalanceerder dan op de twee voorgangers. Er blijft zonder meer ruimte voor spielerei, terwijl er sprake is van een coherenter geheel. De krautrocktracks Gib Mir Das en Fangdannan sluiten niet naadloos aan op heerlijk opwindende punkrocknummers als Stiff en Katta, maar er is sprake van meer samenhang.

In de titeltrack, waarin stonerrock de kop opsteekt, krijgen de heren hulp van zangeres Monika Krukierek. Het is een Duitstalig nummer. Helaas blijft ook daarmee de vraag onbeantwoord: klinken ze nou beter in hun moedertaal of in het Engels? We noteren vooralsnog een remise. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/04 Roodkapje, Rotterdam

Superorganism – Superorganism

Superorganism is sinds enkele maanden de meest besproken band in en uit Londen. Met drie geweldige singles en een glansrijke showcase op Eurosonic onder de arm verschijnt nu hun titelloze debuutplaat.

Het zou zomaar eens de leukste popplaat van het jaar kunnen blijken. Dat zit zo: de van oorsprong Nieuw-Zeelandse band telt acht kosmopolitische twintigers die hutjemutje twee verdiepingen delen. De creatieve ideeën zweefden aldus als wierook van kamer naar kamer tot er krankzinnig sterke songs als Reflections On The Screen, Everybody Wants To Be Famous en Something For Your Mind overbleven.

Overstuurde beats, ogenschijnlijke hak-op-de-takmelodieën, en een onmetelijkheid aan maffe technicolor samples maken Superorganism tot een plaat waar geestelijk vaders als MGMT, Beck, The Go! Team en The Avalances voor zouden tekenen.

Een 33 minuten durend salvo van uitmuntende stuiterballenpop, speciaal voor de jonge generatie die kampt met concentratieproblemen. In het zeer pakkende Relax zingt de nog minderjarige Orono het ongeïnteresseerd maar treffend voor: ‘Breeze is buzzing about, but school’s out so join the crowd.’ Tekst Mania | Max Majoran

LIVEDATUM 10/06 Best Kept Secret Festival , Hilvarenbeek