Category: Albums

Sharon Van Etten & The Attachment Theory

Sharon Van Etten & The Attachment Theory (Jagjaguwar)

Sharon van Etten heeft haar begeleidingsband wat sterker een gezicht gegeven door in de toekomst als Sharon Van Etten & The Attachment Theory door het leven te gaan. Het levert een titelloos album op. Een echte bandplaat bovendien. Ontstaan door lekker te jammen en tot songs te komen. Van bijzonder hoog niveau. We hoorden Van Etten zelfs nog nooit zo goed en overtuigend.

De Amerikaanse, die allengs meer elektronica is gaan gebruiken in haar indiepop-rock, huurde voor Sharon Van Etten & The Attachment Theory de briljante Marta Salogni in. De Italiaanse drukt een zwaar stempel op de plaat, zoals ze ook al deed op het meesterlijke laatste album van Depeche Mode: Memento Mori. Meer dan ooit wordt het geluid van Van Etten gedomineerd door elektronica en Salogni is daar verantwoordelijk voor. We kennen haar ook van haar werk voor onder meer Björk, Animal Collective, Bon Iver, Black Midi, Bar Italia en Ela Minus. Salogni bevindt zich in de Champions League van de producerswereld.

Al die perfect geproduceerde indiepopliedjes op Sharon Van Etten & The Attachment Theory komen het best tot hun recht wanneer ze worden beluisterd op een (goeie) koptelefoon. De sublieme gelaagdheid van een track als Trouble maakt eens mens echt zielsgelukkig. De loepzuivere stem van Van Etten op dat tapijt van briljante elektronica, drums en gitaar is puur, intens luistergenot.

Een van de swingende nummers op het vlekkeloze album is I Can’t Imagine (Why You Feel This Way) waar bassist Devra Hoff op magnifieke wijze de hoofdrol opeist, op een plaat die overloopt van de schoonheid. Depeche Mode horen we ook sterk terug in Afterlife, dat gaat over het overlijden van een fan van Van Etten, die er sowieso nooit voor terugdeinst persoonlijke belevenissen te verwerken in haar teksten. Wat een eerbetoon. Wat een album. Het is februari en daarom wat vroeg, maar waarschijnlijk staat Sharon Van Etten & The Attachment Theory bij velen op één in hun eindlijstje over 2025. Pieter Visscher

Pixies – The Night The Zombies Came

Pixies – The Night The Zombies Came (BMG/Mattan)

Beter laat dan nooit. Kent u die uitdrukking? Ja, natuurlijk is die nieuwe plaat van Pixies al even uit. Maar kun je ‘m dan nog wel recenseren? U leest het hieronder.

Hij ligt momenteel op de platenspeler. Lichtrood vinyl, waar je doorheen kunt kijken. Mooi spul man! Ondergetekende probeert er al maanden naar te luisteren zonder te denken aan al die prachtplaten die Pixies in het verleden maakte. Uiteindelijk is dat gelukt. Dan er ook maar even wat over neerpennen, toch? Vorig jaar nog live aan het werk gezien en daar ook wat over geschreven. Toen was die nieuwe plaat nog niet uit, maar we zagen wel een band met nog enórm veel levens- en spelvreugde. Een Charles Michael Kittridge Thompson (Frank Black) en zijn vrienden, die nog altijd tot het beste behoren van wat we tegenwoordig zien op de mondiale podia. Dat is rázendknap.

The Night The Zombies Came is bovendien ‘gewoon’ weer een razendknappe plaat geworden. Niet het venijn dat we kennen uit het verleden (oeps), alhoewel Oyster Beds ouderwets erin kleunt en niet had misstaan op pakweg Trompe Le Monde (1991) en hemeltjelief wat is You’re So Impatient toch een verslavend nummer.  Joey Santiago krijgt alle ruimte om te excelleren op zijn Fender Telecaster.

Aandacht vragen we ook voor de geweldige tweede stem van Emma Richardson, die mevrouw Deal niet doet vergeten, maar wel een heel ander sausje over Black gooit. Black die opeens zingt: “Sometimes I feel like a chicken.” We vergeven die kippigheid. Omdat Chicken (zo heet het ook) zo’n verdomd lekker liedje is. Niet in de laatste plaats, andermaal, door het voortréffelijke gitaarspel van Santiago. Pixies, Pixies, lang leve Pixies! PIXIES! Pieter Visscher

 

Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out

Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out (City Slang)

De buurvrouw (Esther) loopt binnen terwijl het debuutalbum van Lambrini Girls in de cd-speler zit. “En, wat ga je er over schrijven, Pieter?” “Nou ik begin dan waarschijnlijk met: buurvrouw Esther meteen enthousiast.” Lachend verlaat Esther de woning. Ze gaat een taart bakken.

Who Let The Dogs Out heeft als subtitel: Party music for gay angry sluts. De waarschuwingssticker met Explicit Lyrics ontbreekt evenwel. Veel te woke voor de formatie uit Brighton, die er tekstueel geen gras over laat groeien. Vooral het patriarchaat krijgt het zwaar te verduren. Goed zo!

Hoe meer vrouwen die mondiaal aan de touwtjes trekken, hoe beter immers. Want wat maken al die hooggeplaatste mennekes er wereldwijd toch een ongekende puinhoop van. Machtswellust en onvervalst amateurisme gaan hand in hand.

Who Let The Dogs Out betekent een album lang feestelijke (post)punk, waarin de boodschappen weinig aan duidelijkheid overlaten. Iggy Pop is fan. Zangeres-gitarist Phoebe Lunny trekt voortdurend fel van leer met haar heerlijke Britse accent. Muzikaal zijn de raakvlakken met die andere punkband met zangeres, Amyl and the Sniffers, talrijk. Ze toerden ook met elkaar. Courtney Love, Shellac en Nirvana zijn invloeden op een plaat die uitpuilt van de tirades. Even op adem komen is er niet bij. Het is allemaal in your face. Zeg nou zelf: “Diet drinks taste like absolute fucking shit / Give me full fat, you fucking bastards.” Amen! Pieter Visscher

Tori Amos – Diving Deep Live

Tori Amos – Diving Deep Live (Universal)

Tori Amos staat er al lang om bekend dat ze nooit twee keer dezelfde show speelt. Zoals The Guardian in 2022 opmerkte, is ze “beroemd om haar eclectische setlists doorspekt met fanfavorieten, B-kanten en covers.” Deze unieke liveoptredens, met ook muzikaal leider en bassist Jon Evans en drummer en percussionist Ash Soan, zijn nu vastgelegd op een nieuw livealbum: Diving Deep, opgenomen tijdens Amos’ Ocean to Ocean-tournee, die 93 data over de hele wereld omvatte in 2022 en 2023.

Diving Deep Live is een welkome herinnering aan Amos’ genialiteit als virtuoze muzikant en performer en bevat nummers uit haar iconische catalogus, waaronder hits als Cornflake Girl en Silent All These Years.

“Nadat ik de hele tournee al twee keer had verplaatst vanwege de pandemie, kon ik uiteindelijk beginnen met repeteren met de band, die voor deze tournee bestond uit mijn muzikale vriend van een miljoen jaar, MD en bassist Jon Evans, en, voor het eerst, de beroemde drummer en percussionist Ash Soan. Tegen de tijd dat we vertrokken, was Europa nog steeds niet helemaal open, dus speelden we in het VK en Ierland en gingen we naar de Verenigde Staten. Tegen de tijd dat we eind zomer 2023 klaar waren, konden we niet geloven hoe snel de tijd was verstreken en hoeveel plezier we hadden gehad. Spelen met deze twee wezens was een van de beste ervaringen die ik ooit op het podium heb gehad. Om achterover te kunnen leunen en te jammen met de jongens was zo bijzonder en ik hoop echt dat iedereen die luistert zichzelf net zo verliest in het moment als wij.”

Tijdens een illustere carrière van 35 jaar heeft Amos meer dan 12 miljoen platen verkocht, 1000 concerten gegeven, is ze genomineerd voor acht Grammy’s en heeft ze talloze prijzen gewonnen. Als bekend humanitair was Amos de eerste woordvoerder van RAINN (Rape, Abuse, and Incest National Network), de grootste organisatie tegen seksueel misbruik in de Verenigde Staten. Amos’ nalatenschap en impact op vrouwelijke artiesten van vandaag is nog steeds even wijdverbreid en dynamisch als ooit – Halsey bracht onlangs een eerbetoon aan Amos als een van de artiesten die haar het meest hebben geïnspireerd in haar carrière door te zeggen: “Ik ben opgegroeid met Tori en heb haar altijd als een klasse apart beschouwd”. In oktober van dit jaar reikte levenslange fan Natasha Khan van Bat For Lashes Amos de Inspirational Artist Award uit tijdens het evenement Women in Music van Music Week, onder luid applaus en een staande ovatie van de duizenden aanwezige vrouwen die in de industrie werken.

 

Avishai Cohen – Ashes To Gold

Avishai Cohen – Ashes To Gold (ECM)

Avishai Cohen is een in Israël geboren trompettist. Cohen resideert al enkele jaren in de bruisende jazzmetropool New York. Op het sprankelende, verrukkelijk melodieuze jazzalbum Ashes To Gold horen we hem ook op fluit en bugel.

Cohen wordt vergezeld door de eveneens in Tel Aviv geboren Yonathan Avishai, op piano. Avishai is al jarenlang verbonden aan Cohen, terwijl hij ook met diverse andere jazzcombo’s furore maakt. De rol van gerenommeerd jazzbassist Barak Mori is eveneens van groot belang binnen het geluid dat Cohen op plaat wil zetten.

Ashes To Gold is een bijzonder album, geschreven na de terreuraanslagen van 7 oktober vorig jaar. Het album is een warm antwoord op alle tragedies, die nog altijd plaatsvinden.

Fraai en onmisbaar is het wat naar de achtergrond verdrongen drumgeluid van Ziv Ravitz, een grootheid in de wereld van de moderne jazz en evenals de rest van de band afkomstig uit Israël. Vanaf zijn dertiende (!) al voor een gedeelte beroepsmuzikant. Hetgeen nogal wat zegt over de enorme kwaliteit die hij ook tentoon weet te spreiden op Ashes To Gold.

Het indringende slotstuk The Seventh, uiteraard verwijzend naar het begin van de oorlog tussen Israël en Hamas op 7 oktober 2023, is geschreven door de tienerdochter van Cohen, Amalia. Een glansrol hier met name voor Yonathan Avishai. Drieënhalve minuut pure emotie. Bijzonder indringend. “Een requiem voor een onrustige wereld”, aldus Cohen. Pieter Visscher

Liefhebbers van Avishai Cohen luisteren ook naar Pinguin Pluche.

Katie Gavin – What A Relief

Katie Gavin – What A Relief (Saddest Factory)

Katie Gavin kennen we als frontvrouw van de Amerikaanse indiepopformatie Muna, die drie albums uitbracht. Als singer-songwriter vond ze het tijd om ook solo aan de slag te gaan en zo is geschied.

What A Relief is een rijk geïnstrumenteerde plaat geworden, vol met liedjes die niet meteen beklijven, maar dat na meerdere draaibeurten steeds sterker gaan doen. Tekstueel vliegt Gavin er meteen in, in openingssong I Want It All: “I want you to see me when you’re not looking. I want you to fuck me when we’re not touching.” Gavin laat haar hart spreken en dat komt de zeggingskracht van de nummers zonder meer ten goede.

Je hoort, maar ook ziet dat ze niet over een nacht ijs is gegaan bij de totstandkoming van het album. Het aantal thankyous dat we lezen in de binnenkant van de kartonnen cd-hoes liegt er niet om. De bekendste die ze bedankt is de minstens zo getalenteerde Phoebe Bridgers: “For believing in me and in this project. And for pushing me making it as good as it can be.”

Lieve woorden van Katie Gavin, die goed passen bij haar zoetgevooisde stemgeluid, terwijl we muzikaal moeten denken aan de indiepop van Fiona Apple. Tracy Chapman is ook een inspiratiebron. De nummers zijn fraai ingekleurd met mandoline en viool, cello, tamboerijn, trompet, piano, orgel, synths en allerhande gitaren. Her en der vangen we wat folky elementen op. Melancholische herfst/winterplaat waar je heel stilletjes steeds verliefder op wordt. Houd het niet tegen. Pieter Visscher

Intiem inkijkje in geschiedenis Rolling Stones

“Welkom in Shepherd’s Bush,” roept Mick Jagger. “Ik heb gewacht om dat te zeggen. Al een tijdje.” 

Met die openingsintroductie, kort voordat ze Shattered inzetten, geven The Rolling Stones een geïnspireerd optreden tijdens een clubshow op 8 juni 1999 in Shepherd’s Bush Empire in Londen voor 1.800 geluksvogels. Intimiteit!

Dit markeert een terugkeer naar wat de liner notes “de nostalgische intensiteit van een compacte Stones-show met de opwindende echo’s van Eel Pie Island en de Crawdaddy Club” noemen, twee iconische Londense locaties waar de band zijn stempel drukte in de jaren ’60 van de Britse invasie, en dit “geheime optreden” vond plaats slechts enkele dagen voor twee uitverkochte shows in het 70.000 zitplaatsen tellende Wembley Stadium. De shows volgden op de release van het livealbum van de band uit 1998, No Security, een reeks optredens in Noord-Amerika tussen januari en april dat jaar, voordat ze terugkeerden naar het Verenigd Koninkrijk. Het sterrenpubliek bij het optreden ter ere van de thuiskomst van The Rolling Stones bestond uit iedereen van Anita Pallenberg tot Aerosmith, Jerry Hall tot Jon Bon Jovi, samen met Robert Plant, Jimmy Page, Bob Geldof, Pete Townshend en Lenny Kravitz.

Mercury Studios en The Rolling Stones presenteren met trots Welcome to Shepherd’s Bush in verschillende formaten, waaronder voor het eerst ooit voor een Stones-video, 4K UHD met een Dolby Atmos-audio-optie. Andere formaten zijn Blu-ray + twee-cd-set; een twee-cd-limited edition-pakket van 15.000 wereldwijd; een twee-lp-zwart vinylpakket en een direct-to-consumer twee-lp-set in 180-gram wit vinyl.

De 90 minuten durende set bevatte verschillende zelden gespeelde deep cuts, waaronder de enige bekende uitvoering tot nu toe van Moon Is Up, van Voodoo Lounge, samen met Melody, de Black and Blue-selectie die slechts één keer eerder werd uitgevoerd, meer dan twee decennia eerder, tijdens de beroemde El Mocambo-show in Toronto in 1977, die officieel werd uitgebracht in 2022. De live-uitvoering van Voodoo Lounge’s Brand New Car was een van de slechts zeven keer dat de band het in hun set opnam, de laatste keer was in 2002. Een ander hoogtepunt was dat openingsact Sheryl Crow zich bij de groep voegde op het podium voor een luidruchtige Honky Tonk Women.

Voor degenen die de Rolling Stones net live hebben gezien tijdens hun onlangs voltooide, door critici geprezen Hackney Diamonds-stadiontour, biedt Welcome to Shepherd’s Bush een intiem inkijkje in de geschiedenis van de groep een kwart eeuw geleden, die met wraakgevoelens terugkeerde naar hun geboortegrond.

“Het is goed om thuis te zijn, dat zeg ik je nu”, zei Keith voordat hij leunde op zijn solonummers You Got the Silver en Before They Make Me Run. “Het is maar rock-‘n-roll, weet je wat ik bedoel?” Een uitspraak die toen en nu even waar is.

The Smashing Pumpkins – Aghori Mhori Mei

The Smashing Pumpkins – Aghori Mhori Mei (Martha’s/Mattan)

Aghori Mhori Mei, het reeds in augustus digitaal verschenen album van The Smashing Pumpkins is nu ook op vinyl en cd verkrijgbaar en ja, het blijft veel lekkerder, zo’n plaat in je klauwen. Aghori Mhori Mei is geschreven in de geest van meesterwerk Siamese Dream (1993), zonder voor een replicagevoel te willen zorgen, heeft Billy Corgan laten optekenen. Nou en óf dat is gelukt. Aghori Mhori Mei is een wonderbaarlijke, glorieuze zegetocht.

Het heilige vuur is terug, het venijn, de vitaliteit, de vreugde. Hoe we The Smashing Pumpkins willen horen! Loodzware riffs, spelend met prog, metal, pop en grunge en een Billy Corgan in topvorm. Evenals Jimmy Chamberlin, voorgoed van de drugs af en drummend met de furie die we herkennen uit de jaren 90. En dan oudgediende James Iha, die er ook vanaf 1988 al bij is, met enkele onderbrekingen, gelijk Chamberlin. Iha speelt subliem gitaar, nog altijd, zoals we van hem gewend zijn. Corgan horen we ook op bas en synthesizers.

Met een kleine zeven minuten is het met opener Edin meteen raak. Klassieke Pumpkins, niet onderdoend voor werk van Siamese Dream en waarin we ook Gish horen nagalmen. Een emotioneel geladen nummer met loodzware metalriffs en Corgan ouderwets op dreef. Track twee Pentagrams is wat  symfonischer, maar de toon is wel gezet. Het door synthesizers gedragen Pentecost is een van de rustpunten op het album. Gevolgd door het ouderwets beukende, doch zó melodieuze, vintage Pumpkins, War Dreams Of Itself.

Aghori Mhori Mei is een rockalbum geworden waar we eigenlijk niet meer op durfden te hopen. Een plaat waarmee alle criticasters van de laatste decennia behoorlijk stevig de mond wordt gesnoerd. Ook die van ondergetekende. Dank! Yeah, they’re back! Wat een gelukzaligheid! Pieter Visscher

How To Dismantle An Atomic Bomb 20 lentes jong

Ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van U2’s veelgeprezen achtvoudig Grammy-winnende album How To Dismantle An Atomic Bomb, hebben Island Records en UMR de release aan van een schaduwalbum aangekondigd, getiteld How To Re-Assemble An Atomic Bomb, dat nieuwe, niet eerder uitgebrachte nummers bevat die zijn ontdekt in het archief van de opnamesessies van het originele album. De eerste nummers die beschikbaar worden gesteld van How To Re-Assemble An Atomic Bomb, die 29 november 2024 op zichzelf zullen verschijnen, zijn Country Mile en Picture Of You (X + W).

Om de verjaardag van dit baanbrekende album verder te vieren, is How To Dismantle An Atomic Bomb nu voor het eerst geremasterd, een proces waarbij de band terugging naar de kluis om die vroege opnamesessies uit de jaren 00 opnieuw te bezoeken, een periode van intense creativiteit voor U2 in de studio, evenals een tijd van diepe persoonlijke en artistieke reflectie na het overlijden van Bono’s vader Bob in 2001. Deze speciale 20e jubileumeditie – uit op 22 november – bevat de bonustrack Fast Cars. How To Dismantle An Atomic Bomb (Re-Assemble Edition) – met zowel How To Dismantle An Atomic Bomb + How To Re-Assemble An Atomic Bomb – zal beschikbaar zijn als een dubbele digitale release op 22 november.

How To Re-Assemble An Atomic Bomb is een verzameling van tien nummers uit de originele opnamesessies voor How To Dismantle An Atomic Bomb – U2’s door critici geprezen, onlangs herontdekt in het archief van de band en nu voor het eerst uitgebracht als een op zichzelf staand album. Dit schaduwalbum bevat nieuwe, nooit eerder gehoorde of eerder uitgebrachte nummers – Treason, Evidence Of Life, Country Mile en Happiness, plus een nummer genaamd Luckiest Man In The World – bekend bij fans onder de werktitel Mercy, waarvan een vroege demo bijna 20 jaar geleden online werd gelekt – dat nu zijn officiële release krijgt; en vijf onlangs geremasterde nummers – Picture Of You (X+W), I Don’t Wanna See You Smile, Are We Gonna Wait Forever?, Theme From The Batman en All Because Of You 2 – allemaal voor het eerst verzameld om de 20ste verjaardag van How To Dismantle An Atomic Bomb te markeren.

How To Dismantle An Atomic Bomb is het elfde studioalbum van U2. Het werd uitgebracht door Island Records / Interscope op 22 november 2004 en bereikte nummer 1 in 34 landen over de hele wereld, waaronder Ierland, het VK en de VS. How To Dismantle An Atomic Bomb, destijds door Bono omschreven als “ons eerste rockalbum”, werd opgenomen in de studio van de band in Hanover Quay, Dublin en Zuid-Frankrijk, en geproduceerd door Steve Lilywhite, met aanvullende productie van Chris Thomas, Flood, Jacknife Lee, Brian Eno, Daniel Lanois, Nellee Hooper en Carl Glanville.

Geordie Greep – The New Sound

Geordie Greep – The New Sound (Rough Trade)

Met een beetje fantasie kunnen we toch wel zeggen dat Black Midi de reïncarnatie is van Frank Zappa & The Mothers of Invention. Black Midi is een ADHD-formatie die elementen uit de jazz, postpunk, noise en progrock vermengt. Black Midi is helaas niet meer. Geordie Greep heeft de stekker eruit getrokken na drie albums.

Maar hij is terug, de heer Greep. Met andere muzikanten (meer dan dertig) en een geluid dat wat toegankelijker is geworden dan dat van Black Midi. De onrust wordt wat beter gedoseerd. Niettemin ligt dit The New Sound sterk in het verlengde van wat Black Midi op plaat heeft gezet.

Greep gaat ongetwijfeld nieuwe zieltjes winnen met The New Sound, dat dus geen totale stijlbreuk is. De free jazz is er nog altijd , jazzfusion, progrock. We horen wat Steely Dan her en der en dingen die we herkennen van King Crimson. Maar over het algemeen ook weer lekker veel Zappa.

Geordie Greep doet nog altijd wat hij wil. Op zijn manier. Het voelt als nog meer carte blanche, zonder zijn voormalige kompanen van Black Midi. Jazzrock die nog altijd alle kanten op schiet. Indringend nog, steevast. Hoewel wat minder indringend dan vroeger en dat is best lekker. Pieter Visscher