Bria Salmena – Big Dog

Bria Salmena – Big Dog (Sub Pop)

Mijn hemel, wat is See’er een verrukkelijke track. Te vinden op het debuutalbum van Bria Salmena, bekend als zangeres van de Canadese postpunkformatie Frigs. Ze heeft voor dit nummer Lee Ranaldo gestrikt als gitarist, de Amerikaan die toch al niet stil is blijven zitten na het uiteenvallen van Sonic Youth.

See’er is een van de twaalf interessante nummers op Big Dog, een indierockplaat waarop alles is geschreven door Salmena én Duncan Hay Jennings, die we ook kennen van het eerdergenoemde Frigs. Het frappante is dat de bassist van Frigs, Lucas Savatti, ook bas speelt op Big Dog, waardoor we inmiddels op drie van de vier bandleden zitten. Slechts drummer Kris Bowering van Frigs is niet van de partij op dit bijzonder smakelijke album, dat wat minder rauw klinkt dan het werk van Frigs.

Schitterend is de modulaire synthesizer van Graham Walsh, die van Stretch The Struggle een onweerstaanbaar lekker, opzwepend liedje maakt, waarin de regie op een bepaald moment wordt overgenomen door de gitaar, met die synth naar de achtergrond verdrongen. Walsh kennen we van zijn band Holy F**k en zijn werk voor onder meer METZ en VietCong/Preoccupations.

Lekkerste song en ook ruigste is Rags, waarin we de meeste raakvlakken herkennen met Frigs. Zo is Big Dog al met al een plaat waarop alleen winnaars zijn te vinden. Extra vermelding voor fotograaf Matthew Tammaro wiens portret van Salmena aan de binnenzijde van de kartonnen cd-hoes ook alle aandacht verdient. Pieter Visscher

Perfume Genius – Glory

Perfume Genius – Glory (Matador Records/Beggars)

Een groot gedeelte van Glory, de zesde langspeler van Perfume Genius, is geschreven gedurende de lockdowns tijdens de covidpandemie en dat proef je wel in een aantal van de nummers op dit prachtige album.

Mike Hadreas (zijn echte naam) uit Seattle voelt zich overduidelijk geïsoleerd. Hij verhaalt erover in de rockende openingstrack It’s A Mirror. Hij zit vast in zijn eigen kwellende denkpatronen. Hij weet dondersgoed dat er iets aantrekkelijkers is. Iets wat zelfs enorm bevredigend kan zijn. Maar hij weet niet zeker of hij er wel bij kan. “We zijn nu vijf jaar verwijderd van het begin van die collectieve claustrofobie, toen velen van ons gedwongen werden ongemakkelijk dicht bij hun eigen psyche te komen”, liet hij optekenen door The Guardian.

Vaste producer Blake Mills en zijn toetsenist/co-schrijver Alan Wyffels zijn opnieuw van de partij op het album, dat van voor tot achter steengoed in elkaar zit. Mooi ook dat duet met de prachtige Aldous Harding: No Front Teeth. We horen een Harding die zoetgevooisder klinkt dan ooit, terwijl Hadreas wat sterker op Cat Stevens lijkt dan dat hij sowieso al doet. Het rockt, het is schitterend.

Glory is een plaat die gaat over het loslaten van schaamte, het omarmen van allerhande angsten en de zoektocht naar vervolgstappen in het leven. Het is het fraaiste album dat Perfume Genius tot nu toe afleverde en dat zich per draaibeurt steeds wat sterker in je brein nestelt. 5 november komt het circus naar Nederland, voor een show in het Amsterdamse Paradiso. Pieter Visscher

Supersister – Nancy Never Knew

Supersister – Nancy Never Knew (Soss Music/Sony)

Het is overweldigend hoe populair de band Supersister nog altijd is. In zowel binnen- als buitenland. Gaat daar verandering in komen met Nancy Never Knew? Ja. Die populariteit gaat nog meer toenemen. Wat een plaat.

Supersister anno 2025 is oudgediende, kernlid, zanger, toetsenist én liedjesschrijver Robert Jan Stips. Hij krijgt hulp van zijn vrienden Rinus Gerritsen (bas) en Leon Klaasse (drums). Supersister klinkt in de huidige samenstelling nog net zo levendig én urgent als in 1970, toen de band debuteerde met Present From Nancy. De titel van het nieuwe album refereert daar aan op spitsvondige wijze. Een sublieme knipoog.

We horen op Nancy Never Knew simpelweg een supergroep die twaalf songs lang nog veel beter tovert dan Tita in zijn beste jaren. Het is filmische progrock met elementen uit de pop, jazz en psychedelica. Stips (75, eeuwige jeugd) zingt nog als in zijn beste jaren, hoewel iets doorleefder, maar nog net zo smedig. Wat een plaat is dit zeg. In huize Visscher staat-ie inmiddels een week op repeat.

Nance Never Knew is de opvolger van Retsis Repus, in 2019 uitgebracht als Supersister project 2019. Zes jaar later heet de band gewoon weer Supersister en, daar kunnen we kort over zijn, is er een meesterwerk gemaakt, dat zich moeiteloos kan meten met de topalbums uit de jaren 70. De pure liefde voor muziek klatert werkelijk uit de luidsprekers.

Je doet songs tekort om er enkele parels uit te lichten. Komt ook doordat het zo’n coherent geheel is geworden. We horen een band die de wereld zó ongelooflijk veel mooier maakt. Onvoorstelbaar veel schoonheid. Haal de champagne maar uit de koelkast. Proost! Pieter Visscher

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love (Concord Music)

Peter Alexander Jobson is de voormalige bassist van I Am Kloot, de Engelse indiepopformatie die er een jaar of tien terug de brui aan gaf. Burn The Ration Books Of Love is zijn eerste soloalbum.

Dat staat vol (elf liedjes) met muziek waarin we met name Leonard Cohen herkennen, terwijl iemand als Tom Waits bovendien een inspiratiebron is. Jobson is ook niet te beroerd om leentjebuur te spelen bij Nick Cave & The Bad Seeds door met Mountain te knipogen naar de beeldschone Cave-klassieker Into My Arms. Mogelijk ietwat onbewust.

Peter Alexander Jobson voornaamste wapen is zijn stem, waarschijnlijk gekweekt door decennialang overdreven veel zware shag te roken gecombineerd met glazen whisky. Wie zal het zeggen. Het is een geluid dat subliem gedijt in de wat jazzy, naar country neigende liedjes waarin hij geen enkele keer het achterste van zijn tong hoeft te laten horen om te overtuigen. Burn The Ration Books Of Love is een plaat waar heel veel rust van uitgaat, met een vleugje humor

Jobson krijgt in vijf van de elf songs vocale ondersteuning van zijn goede vriend Guy Garvey, de Elbow-zanger die ook tijd vond om wat productiewerkzaamheden te verrichten. Naast die van Ben Christophers, bekend van zijn werk voor onder anderen Françoise Hardy, Tori Amos en eerdergenoemde Garvey, waardoor de lijntjes lekker kort zijn.

Juist die feilloze productie zorgt ervoor dat je, met de juiste luidsprekers of koptelefoon, om de haverklap nieuwe briljante vondstjes (marxofoon, harp en bas met name) ontdekt, die vrijwel elk, steevast verhalend nummer naar een hoger niveau tillen. Burn The Ration Books Of Love is een groeibriljant die zorgt voor innerlijke rust in roerige tijden. Decent job, mister Jobson. Fijn verdwalen in onder meer dat elf minuten durende, verrukkelijke Kesta. Pieter Visscher

Mogwai – The Bad Fire

Mogwai – The Bad Fire (Rock Action Records)

Blijft een van de eigenzinnigste bands van de laatste vijftig jaar in de wereld van de pop en de rock. Mogwai zet de Schotse muziekwereld nog wat sterker op de kaart, met de elfde worp: The Bad Fire. Er wordt weer lekker weinig gezongen en áls dat gebeurt, zoals in het opvallend toegankelijke Fanzine Made Of Flesh, versta je er niets van. Mogwai ten voeten uit. Conventies zijn maar voor de massa.

Het tien nummers tellende album heeft weer de nodige prettig eigenwijze songtitels, zoals daar zijn: Pale Vegan Hip Pain, Hi Chaos en het zonder meer winnende If You Find This World Bad, You Should See Some Of The Others. In dat laatstgenoemde nummer kun je je ook weer ouderwets onderdompelen in overheerlijk meeslepende postrock.

Mogwai is door de jaren heen allengs wat meer de melodie gaan ontdekken en daarbij werd het geluid smaakvol uitgebreid met wat extra elektronica, zonder dat je ooit het gevoel kreeg dat de gitaar niet meer leidend was. Mogwai is iets dichter bij een breder publiek komen te staan, zonder overdreven veel concessies te doen aan hun identiteit.

Waardoor ook The Bad Fire toch weer Mogwai ten voeten uit is. Met veel analoge synthscapes en volop shoegazemomenten. Met Mogwai is het heerlijk ontsnappen aan die zo boze buitenwereld. Doen! Pieter Visscher

Sharon Van Etten & The Attachment Theory

Sharon Van Etten & The Attachment Theory (Jagjaguwar)

Sharon van Etten heeft haar begeleidingsband wat sterker een gezicht gegeven door in de toekomst als Sharon Van Etten & The Attachment Theory door het leven te gaan. Het levert een titelloos album op. Een echte bandplaat bovendien. Ontstaan door lekker te jammen en tot songs te komen. Van bijzonder hoog niveau. We hoorden Van Etten zelfs nog nooit zo goed en overtuigend.

De Amerikaanse, die allengs meer elektronica is gaan gebruiken in haar indiepop-rock, huurde voor Sharon Van Etten & The Attachment Theory de briljante Marta Salogni in. De Italiaanse drukt een zwaar stempel op de plaat, zoals ze ook al deed op het meesterlijke laatste album van Depeche Mode: Memento Mori. Meer dan ooit wordt het geluid van Van Etten gedomineerd door elektronica en Salogni is daar verantwoordelijk voor. We kennen haar ook van haar werk voor onder meer Björk, Animal Collective, Bon Iver, Black Midi, Bar Italia en Ela Minus. Salogni bevindt zich in de Champions League van de producerswereld.

Al die perfect geproduceerde indiepopliedjes op Sharon Van Etten & The Attachment Theory komen het best tot hun recht wanneer ze worden beluisterd op een (goeie) koptelefoon. De sublieme gelaagdheid van een track als Trouble maakt eens mens echt zielsgelukkig. De loepzuivere stem van Van Etten op dat tapijt van briljante elektronica, drums en gitaar is puur, intens luistergenot.

Een van de swingende nummers op het vlekkeloze album is I Can’t Imagine (Why You Feel This Way) waar bassist Devra Hoff op magnifieke wijze de hoofdrol opeist, op een plaat die overloopt van de schoonheid. Depeche Mode horen we ook sterk terug in Afterlife, dat gaat over het overlijden van een fan van Van Etten, die er sowieso nooit voor terugdeinst persoonlijke belevenissen te verwerken in haar teksten. Wat een eerbetoon. Wat een album. Het is februari en daarom wat vroeg, maar waarschijnlijk staat Sharon Van Etten & The Attachment Theory bij velen op één in hun eindlijstje over 2025. Pieter Visscher

Pixies – The Night The Zombies Came

Pixies – The Night The Zombies Came (BMG/Mattan)

Beter laat dan nooit. Kent u die uitdrukking? Ja, natuurlijk is die nieuwe plaat van Pixies al even uit. Maar kun je ‘m dan nog wel recenseren? U leest het hieronder.

Hij ligt momenteel op de platenspeler. Lichtrood vinyl, waar je doorheen kunt kijken. Mooi spul man! Ondergetekende probeert er al maanden naar te luisteren zonder te denken aan al die prachtplaten die Pixies in het verleden maakte. Uiteindelijk is dat gelukt. Dan er ook maar even wat over neerpennen, toch? Vorig jaar nog live aan het werk gezien en daar ook wat over geschreven. Toen was die nieuwe plaat nog niet uit, maar we zagen wel een band met nog enórm veel levens- en spelvreugde. Een Charles Michael Kittridge Thompson (Frank Black) en zijn vrienden, die nog altijd tot het beste behoren van wat we tegenwoordig zien op de mondiale podia. Dat is rázendknap.

The Night The Zombies Came is bovendien ‘gewoon’ weer een razendknappe plaat geworden. Niet het venijn dat we kennen uit het verleden (oeps), alhoewel Oyster Beds ouderwets erin kleunt en niet had misstaan op pakweg Trompe Le Monde (1991) en hemeltjelief wat is You’re So Impatient toch een verslavend nummer.  Joey Santiago krijgt alle ruimte om te excelleren op zijn Fender Telecaster.

Aandacht vragen we ook voor de geweldige tweede stem van Emma Richardson, die mevrouw Deal niet doet vergeten, maar wel een heel ander sausje over Black gooit. Black die opeens zingt: “Sometimes I feel like a chicken.” We vergeven die kippigheid. Omdat Chicken (zo heet het ook) zo’n verdomd lekker liedje is. Niet in de laatste plaats, andermaal, door het voortréffelijke gitaarspel van Santiago. Pixies, Pixies, lang leve Pixies! PIXIES! Pieter Visscher

 

Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out

Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out (City Slang)

De buurvrouw (Esther) loopt binnen terwijl het debuutalbum van Lambrini Girls in de cd-speler zit. “En, wat ga je er over schrijven, Pieter?” “Nou ik begin dan waarschijnlijk met: buurvrouw Esther meteen enthousiast.” Lachend verlaat Esther de woning. Ze gaat een taart bakken.

Who Let The Dogs Out heeft als subtitel: Party music for gay angry sluts. De waarschuwingssticker met Explicit Lyrics ontbreekt evenwel. Veel te woke voor de formatie uit Brighton, die er tekstueel geen gras over laat groeien. Vooral het patriarchaat krijgt het zwaar te verduren. Goed zo!

Hoe meer vrouwen die mondiaal aan de touwtjes trekken, hoe beter immers. Want wat maken al die hooggeplaatste mennekes er wereldwijd toch een ongekende puinhoop van. Machtswellust en onvervalst amateurisme gaan hand in hand.

Who Let The Dogs Out betekent een album lang feestelijke (post)punk, waarin de boodschappen weinig aan duidelijkheid overlaten. Iggy Pop is fan. Zangeres-gitarist Phoebe Lunny trekt voortdurend fel van leer met haar heerlijke Britse accent. Muzikaal zijn de raakvlakken met die andere punkband met zangeres, Amyl and the Sniffers, talrijk. Ze toerden ook met elkaar. Courtney Love, Shellac en Nirvana zijn invloeden op een plaat die uitpuilt van de tirades. Even op adem komen is er niet bij. Het is allemaal in your face. Zeg nou zelf: “Diet drinks taste like absolute fucking shit / Give me full fat, you fucking bastards.” Amen! Pieter Visscher

Tori Amos – Diving Deep Live

Tori Amos – Diving Deep Live (Universal)

Tori Amos staat er al lang om bekend dat ze nooit twee keer dezelfde show speelt. Zoals The Guardian in 2022 opmerkte, is ze “beroemd om haar eclectische setlists doorspekt met fanfavorieten, B-kanten en covers.” Deze unieke liveoptredens, met ook muzikaal leider en bassist Jon Evans en drummer en percussionist Ash Soan, zijn nu vastgelegd op een nieuw livealbum: Diving Deep, opgenomen tijdens Amos’ Ocean to Ocean-tournee, die 93 data over de hele wereld omvatte in 2022 en 2023.

Diving Deep Live is een welkome herinnering aan Amos’ genialiteit als virtuoze muzikant en performer en bevat nummers uit haar iconische catalogus, waaronder hits als Cornflake Girl en Silent All These Years.

“Nadat ik de hele tournee al twee keer had verplaatst vanwege de pandemie, kon ik uiteindelijk beginnen met repeteren met de band, die voor deze tournee bestond uit mijn muzikale vriend van een miljoen jaar, MD en bassist Jon Evans, en, voor het eerst, de beroemde drummer en percussionist Ash Soan. Tegen de tijd dat we vertrokken, was Europa nog steeds niet helemaal open, dus speelden we in het VK en Ierland en gingen we naar de Verenigde Staten. Tegen de tijd dat we eind zomer 2023 klaar waren, konden we niet geloven hoe snel de tijd was verstreken en hoeveel plezier we hadden gehad. Spelen met deze twee wezens was een van de beste ervaringen die ik ooit op het podium heb gehad. Om achterover te kunnen leunen en te jammen met de jongens was zo bijzonder en ik hoop echt dat iedereen die luistert zichzelf net zo verliest in het moment als wij.”

Tijdens een illustere carrière van 35 jaar heeft Amos meer dan 12 miljoen platen verkocht, 1000 concerten gegeven, is ze genomineerd voor acht Grammy’s en heeft ze talloze prijzen gewonnen. Als bekend humanitair was Amos de eerste woordvoerder van RAINN (Rape, Abuse, and Incest National Network), de grootste organisatie tegen seksueel misbruik in de Verenigde Staten. Amos’ nalatenschap en impact op vrouwelijke artiesten van vandaag is nog steeds even wijdverbreid en dynamisch als ooit – Halsey bracht onlangs een eerbetoon aan Amos als een van de artiesten die haar het meest hebben geïnspireerd in haar carrière door te zeggen: “Ik ben opgegroeid met Tori en heb haar altijd als een klasse apart beschouwd”. In oktober van dit jaar reikte levenslange fan Natasha Khan van Bat For Lashes Amos de Inspirational Artist Award uit tijdens het evenement Women in Music van Music Week, onder luid applaus en een staande ovatie van de duizenden aanwezige vrouwen die in de industrie werken.

 

Avishai Cohen – Ashes To Gold

Avishai Cohen – Ashes To Gold (ECM)

Avishai Cohen is een in Israël geboren trompettist. Cohen resideert al enkele jaren in de bruisende jazzmetropool New York. Op het sprankelende, verrukkelijk melodieuze jazzalbum Ashes To Gold horen we hem ook op fluit en bugel.

Cohen wordt vergezeld door de eveneens in Tel Aviv geboren Yonathan Avishai, op piano. Avishai is al jarenlang verbonden aan Cohen, terwijl hij ook met diverse andere jazzcombo’s furore maakt. De rol van gerenommeerd jazzbassist Barak Mori is eveneens van groot belang binnen het geluid dat Cohen op plaat wil zetten.

Ashes To Gold is een bijzonder album, geschreven na de terreuraanslagen van 7 oktober vorig jaar. Het album is een warm antwoord op alle tragedies, die nog altijd plaatsvinden.

Fraai en onmisbaar is het wat naar de achtergrond verdrongen drumgeluid van Ziv Ravitz, een grootheid in de wereld van de moderne jazz en evenals de rest van de band afkomstig uit Israël. Vanaf zijn dertiende (!) al voor een gedeelte beroepsmuzikant. Hetgeen nogal wat zegt over de enorme kwaliteit die hij ook tentoon weet te spreiden op Ashes To Gold.

Het indringende slotstuk The Seventh, uiteraard verwijzend naar het begin van de oorlog tussen Israël en Hamas op 7 oktober 2023, is geschreven door de tienerdochter van Cohen, Amalia. Een glansrol hier met name voor Yonathan Avishai. Drieënhalve minuut pure emotie. Bijzonder indringend. “Een requiem voor een onrustige wereld”, aldus Cohen. Pieter Visscher

Liefhebbers van Avishai Cohen luisteren ook naar Pinguin Pluche.