Category: Albums

Flock Of Dimes – The Life You Save

Flock Of Dimes – The Life You Save (Sub Pop)

Betere albums voor de donkere maand december worden er nauwelijks gemaakt. Flock Of Dimes vult met The Life You Save alle Sinterklaas- en Kerstmismonden. Lekker zwoel richting de jaarwisseling.

Jenn Wasner kennen we van Wye Oak, maar ook solo timmert ze aan de weg met haar Flock Of Dimes. Dit is de derde worp van de singer-songwriter, die er niet alleen voor staat, maar vanuit haar rijke muzikale vriendengroep aan alle kant hulp heeft gekregen om de plaat zo subliem mogelijk te laten klinken.

Vooral op de koptelefoon merk je wat voor precisiewerk het is geweest. Wasner heeft eigenhandig veel producerswerk verricht en ook Nick Sanborn verdient een flink compliment. Dit is niet het eerste werk van Flock Of Dimes waarmee hij zich bemoeit. We kennen Sanborn bovendien als producer van albums van onder meer Tune-Yards en John Cale.

The Life You Save is een plaat waarop het warme stemgeluid van Wasner heerlijk tot zijn recht komt. In gedragen indiefolkliedjes waar we een nummer met een verslavende schoonheid als Not Yet Free even uitpikken. Van een ontroerende schoonheid. Dat geldt overigens voor meer van de songs die zijn ontsproten aan Wasners brein. Pieter Visscher

Het diepe geloof in kracht van vernieuwing van Wings

WINGS (in kapitalen) is de ultieme bundel liedjes van de band die het geluid van de jaren 70 zo schitterend definieerde.

WINGS – in de liner notes vertelt Paul McCartney onder andere over de ontstaansgeschiedenis van de band – is verkrijgbaar in een indrukwekkende reeks prachtig vormgegeven verpakkingen met geluidsdragers, waaronder de prachtige 3lp Limited Edition Color Vinyl-collectie, een liefdevol samengestelde tijdcapsule vol beelden en muziek voor de grootste Wings-fan, tot de 1cd- en 1lp-versies voor degenen die hun eerste vluchten met Wings maken en/of net beginnen aan een diepere duik in deze fase van Pauls ongeëvenaarde carrière. Alle fysieke formaten worden geleverd met een boekje met een introductie van Paul McCartney. De 3lp- en 2cd-edities bevatten een uitgebreid boekje van 32 pagina’s met foto’s, artwork, schilderijen, weetjes en informatie over de band.

Het uitgebreide boekje bevat uitgebreide album-voor-albumnotities over het artwork, geschreven door Po, met aanvullende teksten van Pete Paphides, en bevat origineel artwork van Humphrey Ocean – die eerst met Wings werkte aan een deel van het artwork voor Wings at the Speed ​​of Sound voordat hij in 1976 door Paul en Linda werd uitgenodigd voor een tournee als hun artist in residence – met schetsen van achter de schermen van de band. Deze collectie schetst het verhaal van een band die uitgroeide tot een van de bestverkopende acts aller tijden. Met Amerikaanse nummer 1-singles zoals My Love, Band on the Run, Listen to What the Man Said, Silly Love Songs en With a Little Luck (uitgebracht op alle WINGS-formats) en meer dan 22 miljoen verkochte albums wereldwijd, overtrof Wings de verwachtingen. Mull of Kintyre werd de eerste single in het Verenigd Koninkrijk die meer dan twee miljoen exemplaren verkocht – waarmee hij de teller voorbijstreefde. She Loves You werd de bestverkochte single aller tijden in het Verenigd Koninkrijk. In de kern waren Wings een geweldige rockband, maar zoals WINGS ruimschoots aantoont, waren ze zoveel meer: ​​de uitgebreide compilatie toont de veelzijdigheid van de band met een duizelingwekkende tracklist die pop, folk, soul, reggae en experimenten omvat met nummers als C Moon, Goodnight Tonight, Arrow Through Me, Wild Life en meer. Na het uiteenvallen van The Beatles raakte McCartney stuurloos, nadat hij afscheid had genomen van zijn levenslange medewerkers en beste vrienden. Hij miste het kameraadschap, de creatieve vonk die ontstond door in een band te zitten. Geconfronteerd met de lastige keuze om de muziek te verlaten of opnieuw te beginnen, werd Wings geboren. Wings, opgericht in 1971 met zijn vrouw Linda McCartney en gitarist Denny Laine, werd al snel Pauls instrument voor zowel persoonlijke genezing als artistieke wedergeboorte. In de loop van tien jaar bracht de band zeven studioalbums uit en bereikte een recordhoogte van 10.000.000. Een ambitieuze, onvoorspelbare reis die muzikaal experiment combineerde met wereldwijd succes. In plaats van te vertrouwen op vergane glorie, smeedden Wings hun eigen identiteit, vaak ondanks kritische scepsis en frequente bezettingswisselingen. Hun verhaal is er een van triomf, veerkracht en een diep geloof in de kracht van vernieuwing.

Melodische punkrockband Sneurf brengt debuutalbum P.A.R.A. uit

Sneurf, de melodische punkrockband die vorig jaar razendsnel de finale van de Amsterdamse Popprijs (Melkweg) haalde, heeft afgelopen vrijdag hun debuutalbum P.A.R.A. uitgebracht.

Het album, met tracks als Mastah, Contagious en Crossroads, is Sneurf’s directe reactie op een tijd die gek maakt als je niet oplet. Waar anderen verdwalen in de chaos, zoekt Sneurf de uitweg in energie en collectieve ontlading. Samenzingen, moshen, stagediven en een kapot intense live-show zijn hun remedie.

In de nummers en teksten wordt gestoordheid en drive bewust ingezet tegen onzekerheid, tegen het gevoel niet mee te kunnen en tegen de strijd om overeind te blijven in een wereld die altijd te hard gaat. In de eerste single Mastah woedt een psychologische machtsstrijd tussen de hoofdpersoon en een mysterieuze poppenspeler die onder je huid en in je hersenpan kruipt. Wie neemt de controle? Wie wordt wie de baas?

Sneurf werd in 2024 opgericht en bestaat uit leadzanger Ingo (23), gitarist Sil (21), basgitarist Ralf (21) en drummer Thor (21). De vier leerden elkaar kennen op PACT+, hun gezamenlijke muziekschool, en merkten al snel op dezelfde frequentie te zitten: gek doen op het podium, harmonie in chaos en harde muziek die niet om toestemming vraagt.

P.A.R.A. brengt melodische hardcore en grunge samen in meerstemmige zang, gitaarsolo’s, moshpit-waardige breakdowns en ongefilterde vocale uithalen. Dit is geen album om alleen te luisteren, dit is een album om te voelen en om live te beleven. Een album dat je niet alleen thuis of in de auto, maar ook op het podium moet luisteren.

Nation Of Language – Dance Called Memory

Nation Of Language – Dance Called Memory (Sub Pop)

Schitterende albumhoes. Laten we daar eens mee beginnen. Want het oog wil immers ook wat. Dance Called Memory is de vierde langspeler van Nation Of Language, dat sinds 2020 redelijk productief is.

Vrij jong trio nog altijd, met een vrij volwassen, sterk op de jaren 80 teruggrijpende sound. Ook nog altijd. Joy Division, A-ha, Simple Minds, OMD en Kraftwerk blijven de referenties, maar wat te denken van het vroege Depeche Mode (Vince Clarke-plaat, Speak & Spell, 1981), A Flog Of Seagulls, New Order en The Cure. Blikvanger Ian Richard Devaney, zingt nog steeds vrij gemakkelijk en hij hangt zo nu en dan ook nog eens een (bas)gitaar om z’n nek.

Ook op deze vierde plaat horen we een over het algemeen dansbare sound, die goed bevalt. De band sprak vooraf de hoop uit om rauwe kwetsbaarheid en menselijkheid te verweven in een synthzwaar album en dat is vrij aardig gelukt. Hoewel we geen stijlbreuk noteren in vergelijking met de drie voorgangers.

Dance Called Memory laat een Nation Of Language horen dat nog niet op de toppen van zijn kunnen lijkt te presteren, maar wel weer een ruime voldoende scoort. Er zijn niet veel jonge bands die zó ontzettend goed het geluid van de jaren 80 weten neer te zetten. Petje af. Pieter Visscher

Sprints – All That Is Over

Sprints – All That Is Over (City Slang)

Er komt de laatste jaren nogal wat postpunkgeweld vanuit het levendige Dublin en Sprints is daar een fijne exponent van. Ook tweede album All That Is Over overtuigt van voor naar achter.

Een vlotte opvolger van het levendige Letter To Self, waarmee de band zich meteen op de kaart wist te zetten vorig jaar. Qua intensiteit noteren we een gelijkspel. All That Is Over is vooral net zo goed. Neem een razend liedje als Descartes eens. Met een Karla Chubb vol furie. Zoals ze op de hele plaat op een geweldige manier haar gal spuwt.

Sprints was een van de hoogtepunten op Pinkpop 2025 en het zou niet onterecht zijn als ze er aankomend jaar weer bij zijn. Maar dan op het hoofdpodium. Dik verdiend.

All That Is Over is een opwindende plaat geworden met een prettige gedoseerde portie agressie. Zoals in het eerder genoemde Descartes. Chubb: “Ik spreek, dus ik begrijp. Veel van de negativiteit in de wereld is geworteld in ijdelheid en het ego dat jouw overtuigingen of identiteit belangrijker zijn dan die van iemand anders. Descartes onderzoekt het idee dat schrijven voor mij niet alleen een hulpmiddel is om muziek te maken, maar ook een hulpmiddel om de wereld te verwerken.”

Something’s Gonna Happen en het overheerlijke, verwoestende Pieces zijn ook van die nummers waarmee je de buren eenvoudig het huis uitjaagt tijdens een saaie verjaardag. Sprints meet zich qua zeggingskracht moeiteloos met hun vrienden van Fontaines DC. Pieter Visscher

 

Claw Boys Claw – Fly

Claw Boys Claw – Fly (Excelsior)

Ondergetekende zat weleens bij geboren Alkmaarder Peter te Bos in de bus in de periode dat hij in Wieringerwerf woonde. Het dorp van de legendarische Mariannebar en voetbalclub DWOW. En die camping waar je kunt slapen in een vliegtuig of helikopter. Of in de, jawel, tourbus van U2. En de Dukdalf natuurlijk, waar talloze punk- en rockbands hun eerste optredens afleverden. De ‘Duk’ bestaat nog altijd. Op een andere locatie in het dorp. Wat zou het mooi zijn om Claw Boys Claw te verleiden daar eens op te treden. Peter te Bos terug naar zijn roots.

Te Bos wordt 75 eind van het jaar en lijkt wel in de vorm van zijn leven. De huidige tournee van de band schijnt een afscheidstournee te zijn. Maar daar geloven we natuurlijk helemaal niets van. Want wat een album is Fly geworden zeg. Alle 12 goed zijn ze, de songs op de nieuwe worp van Claw Boys Claw.

Niet voor niets wordt een rocknummer als It’s A Thing grijsgedraaid op het indiestation van Pinguin Radio. Hoor die gitaar van bandlid van het eerste uur John Cameron eens gieren. Wat heerlijk. Vakwerk ook weer van drummer Jeroen Kleijn.

Zwakke broeders komen we dus niet tegen op Fly. Een plaat die je de hele dag wel wil horen. De cd-speler maakt dan ook overuren. Het glasheldere productiewerk van Jan Schenk is fabuleus. We horen geweldige tweede stemmen van Hannah en Gini Cameron. Fly vindt een mooie balans tussen gedragen liedjes en nummers waar ouderwets de beuk in wordt gegooid. De bedwelmende schoonheid van het afsluitende Page After Page is pure honing voor de ziel. Pieter Visscher

Josy Basar – Alinéa

Josy Basar – Alinéa (Coco Machine)

Josy Basar was afgelopen Haldern Pop de ontdekking van het Duitse festival. De Fransman trad er driemaal op. Op één dag. Drie verschillende podia, driemaal een ongelooflijk, intensief optreden. Een gekkenhuis. Of zoals ze in Frankrijk misschien wel zeggen: une maison de fous.

Basar, sympathiek tot op het bot, heeft zich voor zijn elektronische geluid laten inspireren door gelijkgestemde Franse artiesten als Koudlam, Daniela Pes, Baxter Fury en Rouge Gorge. Zij die het gebruik van elektronica bovendien niet schuwen. Obscuurder dan Basar zelf, die zonder enkele twijfel in staat moet zijn een groot publiek te gaan bereiken met zijn sound, die over het algemeen net zo opzwepend als meeslepend is. Zijn voorliefde voor elektronische bands uit de jaren 70 en 80 horen we ook terug. Zelf noemt hij Kraftwerk en Grauzone als invloeden.

In de elektronische muziek van de in Metz woonachtige Basar – hij leefde ook drie jaar in Shanghai en in Parijs – herkennen we een bepaalde vrije expressie die ook naar voren komt in het geluid van een ander project van de Fransman: technopunkband 2 Panheads. Neem een track als  Les Jonquilles, die ook een voorliefde voor punk verraadt. Het is een van de briljante tracks op Alinéa, het debuutalbum van Basar, zeer gelimiteerd uitgebracht op vinyl.

Prijsnummer, ach, dat zijn ze alle acht in feite, is het óngelooflijk opzwepende Terminus, met zijn technoritme en de achtergrondpraatzang van danseres Lena Angster, wier dictie subliem aansluit bij het vocale raffinement waarmee Basar de show steelt. Alinéa is een meesterwerk. Niets meer en niets minder. Pieter Visscher

Ghost Woman – Welcome To The Civilized World

Ghost Woman – Welcome To The Civilized World (Full Time Hobby)

Zullen we het een spannende plaat of een verrukkelijke plaat noemen, die nieuwe van Ghost Woman? We doen het allebei, omdat de waarheid in het midden ligt. Spannend én verrukkelijk. Wel zo lekker.

De vierde worp van het duo is van A tot Z een belevenis vanjewelste. Niet alleen vanwege de wat abstracte teksten. Ook omdat het allemaal zo lekker ruig en lo-fi is. Het kraakt en het schuurt en daar worden muziekliefhebbers in de indiehoek steevast behoorlijk opgewonden van. En dan is het ook nog eens retemelodieus en puilt het album dus uit van de goeie liedjes.

Wat wil een mens eigenlijk nog meer dan? Helemaal niets. Het regent immers overheerlijke fuzzy gitaarakkoorden. De reverb spat uit je speakers. En ja, hoe is zo’n meesterwerkje, want dat is het, dan tot stand gekomen? “Het album is geïnspireerd door de absurditeit van menselijk gedrag en het circus dat het leven is: soms voelt het alsof je in een kamer zonder vloer bent. Daar komen veel van deze nummers vandaan”, aldus de Canadese ene helft van het duo Ghost Woman, Evan Uschenko, die zonder de Belgische drumster Ille van Dessel slechts een roepende in de woestijn zou zijn. Gelukkig vonden de twee elkaar en het project wordt alleen maar indrukwekkender.

Welcome To The Civilized World, een wat cynische titel, staat vol met uitdagende garagerock met invloeden uit de punk en psychedelica. Dat de plaat is opgenomen met vintage apparatuur en instrumenten is extra hartverwarmend en zorgt voor een geluid dat je de hele dag wel wil horen. Fantastisch album. Het zalige That Jesus is een nummer voor de eeuwigheid. Pieter Visscher

 

Shame – Cutthroat

Shame – Cutthroat (Dead Oceans)

Wat wordt er overheerlijk afgetrapt op de vierde plaat van het Londense Shame. Cutthroat, het titelnummer, beukt er meteen in met een verslavende gitaarriff. “Motherfucker! I was born to die”, horen we Charlie Steen briesen.

De gang blijft er lekker inzitten in het leeuwendeel van de songs, op een plaat die een iets gepolijster Shame laat horen, zonder het oorspronkelijke postpunkgeluid van de band al te veel geweld aan te doen. Verantwoordelijk daarvoor is de onder meer voor Angel Olsen, Gossip, The Roots en Spoon actieve John Congleton, op de cd-hoes zowel producer als ‘our friend’ genoemd. Dat de band tussen de vijf onderling uitstekend is hoor je ook terug op Cutthroat, waar het speelplezier vanaf druipt. Opvallend is een redelijk poppie liedje als After Party, dat zelfs wat lieflijk overkomt.

Waarna meteen het gaspedaal weer hard wordt ingetrapt. Het is tijdens de twaalf songs veelal catchy en meeslepend en we noteren een hoog meezingpercentage. Opvallend is ook het dwarse Packshot, met wat noisy elementen.

Op Cutthroat horen we een band in topvorm en dat belooft nog wat voor de eind deze maand startende Europese tournee. Je kunt er vergif op innemen dat we de Britten ook veel gaan zien in de aankomende festivalzomer. Pieter Visscher

 

Forth Wanderers – The Longer This Goes On

Forth Wanderers – The Longer This Goes On (Sub Pop)

Forth Wanderers is de Amerikaanse formatie rond zangeres Ava Trilling (schitterende achternaam). Door psychisch ongemak stopten ze een poosje, maar The Longer This Goes On is inmiddels het derde album van de band. Mind you: noem het woordje comeback niet in vredesnaam. Vinden ze maar niks. LL Cool J zou hetzelfde hebben gezegd.

Zo is Forth Wanderers dus nooit weggeweest en dat is fijn. Een hitje als 7 Months wordt niet voor niets veel gedraaid op Pinguin Radio. Indierock waar we wel mee uit de voeten kunnen immers. Goeie hooks, prettige melodieën en meezingteksten. Niet te hoogdravend proza, wel recht uit het hart. Met een stukje humor. Dat vinden we ook terug op de achterkant van de cd. Op plaat de vierde track, maar achter op het album als achtste genoteerd. Alsof ze zeggen: kijk maar effe.

Band met een enorm sterke chemie, trouwens, zeggen de bandleden stuk voor stuk. En wanneer je aandachtig luistert hoor je die ook wel terug. Of is dat verbeelding? Alsof dat wat uit zou maken. Je voelt het of je voelt het niet.

Ondergetekende voelt dat dit een halfuur durend pareltje is dat in veel eindlijstjes hoog gaat eindigen. Sterker: ondergetekende haalt er zelfs de barbecue voor uit de garage. Het bier staat sowieso altijd koud. Pieter Visscher