Albums Archieven - Page 25 of 80

Walter Trout – Survivor Blues (Provogue/Mascot Label Group)

De term ‘overlever’ uit de albumtitel is meer dan zomaar een kreet! Nog maar enkele jaren geleden was Walter Trout doodziek door leverfalen. Even leek het alsof hij zich bij Rory Gallagher zou voegen als te jong overleden blues gigant met leverproblemen. Doordat fans geld bij elkaar brachten kon hij een transplantatie financieren. Op dit nieuwe werk laat Trout zien dat alle ellende achter hem ligt.

Om dit coveralbum samen te stellen koos de zanger voor de wat obscuurdere liedjes, geen geijkte krakers maar de parels uit het werk van zijn eigen favorieten artiesten. Op zijn officiële website beschrijft hij qua geluid terug te willen grijpen op zijn tijd als bandlid van John Lee Hooker en Canned Heat. Een reflectie op zijn oude samenwerkingen die als een versmelting van verleden en heden een mooi album oplevert.

De doordrammende blues met een vleugje soul swingt vanaf het eerste moment, het levens is een feest en dat mag worden gevierd. Geen blues van ellende en berouw maar de getuigenis van een man die weet hoe verkeerd alles had kunnen aflopen. 2019 begint hiermee muzikaal op een hoog niveau. Een artiest die na dergelijke ellende nog steeds zoveel kracht en plezier in muziek kan leggen, dat is een gigant.

De waarschuwing ‘Be Careful how you vote’ is overbodig. Een flauwe opsomming hoe de keuze voor een politicus doordacht moet zijn, bedrog en teleurstelling licht bij de foute stem zo op de leur. Overduidelijk om welke persoon het hier gaat. Deze muzikale waarschuwing was twee jaar geleden beter op zijn plaats geweest. Om nu je afkeur te benoemen is even opportuun als voorspelbaar. Tekst BluesMagazine.nl | Paul Op den Kamp

LIVEDATUM
01 juni Rockin’ The Blues @ 013, Tilburg (Walter Trout, Jonny Lang en Kris Barras)

Rival Sons – Feral Roots (Atlantic Recording)

De ware kracht van Rival Sons toont zich het heftigst tijdens een live optreden als de band de finesse, zeggingskracht en ziel van de muziek bundelt en opstuwt tot maximale intensiteit en lengte.

Op de nieuwe plaat Feral Roots laat Rival Sons zich misschien wel van de allerbeste kant zien en is wederom heel veel moois te beluisteren dat live nog een extra dimensie kan krijgen; een dikke gitaarsolo, een mooie wegstervende melodie, het gospelkoor op afsluiter Shooting Stars of het subtiele geneurie aan het einde van het magistrale titelnummer.

De Amerikanen kruiden hun krachtige, authentieke psychedelische rock -met de goedkeuring van de oude ziel van Led Zeppelin-, smeuïg en subtiel met vleugjes blues, gospel en soul, en serveren het geheel in stijl af met de melancholieke zielenpijn van zanger Jay Buchanan. Het resultaat is een prachtige, ongetemde plaat! Tekst Mania | Menno Valk

LIVEDATA
27 februari Trix, Antwerpen (BE)
28 februari Melkweg, Amsterdam (Sold Out)

Mozes & The Firstborn – Dadcore (Burger Records)

Mozes & The Firstborn zijn te benijden om hun onweerstaanbare powerpop. Die heeft soms een rauw randje, is soms juist hartelijk verwelkomend, en behelst in de regel minstens één onweerstaanbare hook per liedje. Zoals de band kriskras langs de binnen- en buitenlandse podia heeft getourd sinds de droomstart in 2013, zo doet ze dat sindsdien ook stilistisch.

Garage, pop, grunge, de groep laat de genres soms zelfs binnen een enkel nummer rouleren. Het sublieme If I bevat een beste buldozerriff, maar ook een heerlijk melodieus refrein om U tegen te zeggen. Scotch Tape is een mooie, nogal dromerige midtempo song waarin Melle Dielesen andermaal demonstreert hoe verguld zijn strot is – type Liam Gallagher.

Dat er dan een aantal liedjes zijn waarin misschien net iets te gemakkelijk wordt gekozen voor nadrukkelijke meezingmomenten of juist weer een parlando, neem je voor lief. De teksten zijn begrijpelijk voor jou en mij. En stilzitten lukt toch niet. Blijft één van de meest sympathieke bands in het land. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA
07 maart Amsterdam, Bitterzoet
14 maart Utrecht, Ekko
16 maart Amsterdam, AFAS Live *

* supporting De Staat

Indian Askin – Another Round (Guaraní / Warner)

Indian Askin’s debut Sea Of Ethanol uit 2016 was nog grotendeels het geesteskind van voorman Chino Ayala, op hun tweede albumrelease is er toch echt sprake van een volwaardige band. Die ook nog goed op elkaar ingespeeld is, want het goed ontvangen debuut zorgde voor de nodige live optredens.

Op Another Round is de teneur van de teksten weer behoorlijk diepgaand qua onderwerpen, hoewel de bezongen depressies niet altijd even zwaarmoedig behandeld worden. Desalniettemin klinkt het springere I Know How To Party meer als een vrolijkheid tegen wil en dank. De sound van het hele album is echter stevig en toegankelijk, waarbij het producers duo Ayala en Peter Kriek het grote gebaar niet schuwen, en de gitaarrock in volle glorie laten knallen.

Met name songs als For You weten daardoor de luisteraar echt vol te raken middels het inventieve gitaarwerk en de opbouw naar een fraaie climax. Af en toe onderbroken, en middels Intro ook ingeleid, door wat spoken word, is het ook een echt coherent album, welke in één adem en vooral in totale bewondering beluisterd moet worden. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA
21 februari Paard, Den Haag
22 februari Rotown, Rotterdam
23 februari Oefenbunker, Landgraaf
01 maart Ekko, Utrecht
09 maart Merlijn, Nijmegen
14 maart Bitterzoet, Amsterdam
15 maart Effenaar, Eindhoven
16 maart Metropool, Hengelo

Joe Jackson – Fool

Joe Jackson – Fool (ear MUSIC/V2)

Zo is het natuurlijk wel. “No luck, no money, no sex: no fun!”, zingt Joe Jackson in de sublieme opener Big Black Cloud, afkomstig van zijn 25ste (!) studioalbum, dat de titel Fool draagt. Er zit nog geen greintje sleet op de 63-jarige Brit. Kwaliteit verzekerd. Nu ook weer.

Fool is een plaat met vier uptempostukken en vier stukken met wat minder gas op de plank. Acht songs, geen dissonant. 42 minuten Joe Jackson zoals we hem zo graag horen. Fel wanneer een nummer daarom vraagt en vol pathos op de juiste momenten. Altijd weer die zeggingskracht. Jackson klinkt bovendien nog altijd net zo fris als in 1979, toen hij debuteerde met het voortreffelijke Look Sharp!. Dat maakt het allemaal nog wat knapper.

Vooral in een pittige pianoballade als Dave laat Jackson je smelten, als een softijsje half juli. Refrein om in te lijsten. “And you and me just keep rushing round the world. Could it be that while we’re rushing round the world we’re wasting all our time?”

Het zijn strofes die nog wel te bevatten zijn, terwijl Jackson je meestentijds vertwijfeld achterlaat, met verdomd lastig te doorgronden lyriek. Teksten die voor diverse interpretaties vatbaar zijn. Alleen de meester heeft de sleutel.

Hij speelt The Joker, zo lijkt hij te willen zeggen, met de betreffende speelkaart voor zijn rechteroog, aan de binnenkant van de uitklapbare cd-hoes. Nog net zo mysterieus als altijd. Binnenkort komt-ie naar Nederland en België. Pieter Visscher

LIVEDATA 17/03 Oosterpoort, Groningen 04/04 Tivolivredenburg, Utrecht 07/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 08/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 10/04 Muziekcentrum Enschede, Enschede 11/04 Concertgebouw De Vereeniging, Nijmegen 15/04 Ancienne Belgique, Brussel

Wannes Cappelle / Broeder Dieleman / Frans Grapperhaus – Dit Is De Bedoeling (Unday Records)

Broeder Dieleman uit Zeeuws-Vlaanderen (meest recente album: Komma) en Wannes Capelle, stuwende kracht achter Het Zesde Metaal (prijswinnende Belgische band uit West-Vlaanderen) hebben samen een EP gemaakt. Op de zes nummers van Dit Is De Bedoeling worden ze op cello intens en stemmig ondersteund door Frans Grapperhaus.

Op de EP hoor je geen muziek van lachebekjes, met uitzondering van de bijna vrolijke meedeiner Met Eten. Maar gezien de publiciteitsfoto hebben Dieleman, Capelle en Grapperhaus het prima naar hun zin gehad bij het maken van dit Nederlandstalige miniatuurtje.

Denk wat betreft de muzikale kleur van het album aan de bijna maniakale gedrevenheid van Hauser Orkater, De Kift en André Manuel. Maar dan in een verstilde versie. Twee stemmen, akoestische gitaar, een banjo, een eenzaam harmonium en de prachtige, sobere cello van Frans Grapperhaus.

Capelle en broeder Dieleman zingen een tikje dialectisch, maar met de teksten erbij zijn hun woorden perfect te verstaan. En dat is precies de bedoeling. Poëtische, intense en prachtvolle muziek, dat is Dit Is De Bedoeling. Tekst Mania | Fons Delemarre

LIVEDATA
08/02/19 Winterwarm Festival, Turnhout/Kasterlee
09/02/19 Muziekcentrum, Dranouter
15/02/19 Cultuurcentrum, Brugge
16/02/19 De Grote Post, Oostende
22/02/19 CC De Steiger, Menen
23/02/19 Cultuurcentrum, Mechelen
26/02/19 30 CC/Wagehuys, Leuven
28/02/19 CC Ter Dilft, Bornem
06/03/19 Minard, Gent
07/03/19 Minard, Gent
08/03/19 Minard, Gent
09/03/19 Theaterzaal, Zwevegem
15/03/19 Arenberg, Antwerpen
16/03/19 Ter Vesten, Beveren
21/03/19 Luxor Live, Arnhem (NL)
28/03/19 Pennickshuis, Deventer (NL)
29/03/19 De Spil, Roeselare
30/03/19 GC De Kluize, Oosterzele
13/04/19 Festival Tweetakt, Utrecht (NL)
19/04/19 Motel Mozaïque, Rotterdam (NL) (dernière)

Steve Gunn – The Unseen in Between (Matador / Beggars)

Van Steve Gunn verschenen er talloze instrumentale gitaaralbums, maar dit nieuwe album is zijn vierde waarbij de focus meer ligt op zang en liedschrijven. De meestergitarist houdt het uiteraard wel gitaar georiënteerd, al is dit tweede album voor het Matador label wel een stuk akoestischer van toon dan diens voorganger.

Wat dat betreft weet hij hier het beste van zijn vorige albums te combineren. Er klinken aangenaam herhalende melodieën en verrassend ontluikende liedjes die de luisteraar meteen weten mee te voeren vanaf de start, het tijdloos klassiek klinkende folky New Moon. De verfijnde gitaarpartijen doen op Lightning Field zelfs even herinneren aan onze eigen The Serenes.

Het organisch geheel wordt her en der extra aangedikt door de baspartijen van Bob Dylan’s bandleider Tony Garnier en de verleidelijke warme productie van James Elkington. Met hem speelde Steve Gunn op het album 50 van de Britse folk legende Michael Chapman en had zelfs de eer deze te produceren. Het zijn allemaal tekenen dat zijn muzikale talenten gehoord worden en nu heeft hij met The Unseen In Between het album om dit eens goed te manifesteren. Tekst Mania | Corné Ooijman

LIVEDATA
12 maart Bitterzoet, Amsterdam
13 maart Paard, Den Haag
14 maart Groningen Vera
03 april De Kreun, Kortrijk (BE)

Fun Lovin’ Criminals – Another Mimosa (Second Wave/Bertus Distributie)

De omlooptijd van revivals is zo’n twintig jaar wordt weleens gezegd. De Fun Lovin’ Criminals lijken het heft in eigen handen te willen nemen en presenteren ons de opvolger van het in 1999 verschenen Mimosa, dat net als deze plaat een album is vol covers, bewerkingen van eigen songs en andere ‘rarities’.

En dus horen we onder andere zwoele en/of swingende varianten van Mary Janes Last Dance (Tom Petty), Whiter Shade Of Pale (Procol Harum) en You Know How We Do It (Ice Cube). Waarbij frontman Huey vooral die laatste met zijn zwoele stem en timing bijzonder eigen maakt. Wat wonderwel mist bij de nieuwe bluesy surf track Sunset, die daarmee een stuk inwisselbaarder klinkt.

Ook heeft het eigen Love Unlimited (lees: ‘Sing Baaa-rry White!’) een oppepper gekregen en zit klassieker Southside in een nieuw jasje. Een plaat met flink wat afwisseling dus. We zijn niet anders gewend van dit trio natuurlijk. Tekst Mania | Niels Achtereekte

Sharon Van Etten – Remind Me Tomorrow (Jagjaguwar)

Een tour in het voorprogramma van Nick Cave in 2013 zou in meerdere opzichten van grote invloed zijn op leven en carrière van Sharon Van Etten.

Niet alleen werd ze verliefd op haar drummer, Zeke Hutchins, ze werd tijdens die tour ook gespot door een casting director, wat haar uiteindelijk rollen als actrice opleverde in de series The OA en Twin Peaks. Daarnaast werd ze zwanger (en moeder) en begon ze aan een studie. Geen wonder dat ze pas vijf jaar na het fraaie Are We There met een nieuw album komt.

Wie had gerekend op meer donker klinkende Americana komt bedrogen uit, want Van Etten slaat nadrukkelijk een andere weg in. Ook daarbij duikt de naam Nick Cave op, want diens Skeleton Key bleek (net als Portishead) een belangrijke inspiratiebron. Waar die plaat in het teken stond van het tragische overlijden van Cave’s zoon, gaat Remind Me Tomorrow echter nadrukkelijk over liefde en hoop.

Niet dat Sharon Van Etten nu opeens uitgelaten klinkt. Met synthesizers en drumcomputer creëert ze een geluid dat qua sfeer helemaal niet gek veel afwijkt van haar vorige albums. Misschien is het even wennen, maar Remind Me Tomorrow is zo’n mooie en verslavende plaat geworden dat het de meeste luisteraars weinig moeite zal kosten om Sharon Van Etten opnieuw in de armen te sluiten. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA
29 maart Paradiso, Amsterdam
30 maart Orangerie / Le Botanique, Brussel (BE)

Mike Krol – Power Chords

Mike Krol – Power Chords (Merge Records/Konkurrent)

Het lijdt geen twijfel dat de poppen aan het dansen zijn geweest vlak voordat de hoesfoto van Power Chords is geschoten. Mike Krol moet onenigheid hebben gehad. Rake klappen. Over en weer. Met wie? Dat is onbekend. Er was in elk geval te weinig tijd om zijn verwondingen, aan oog en lip plus een opengeslagen rechtervuist weg te schminken. “Doe het maar zo joh”, moet Mike tegen de fotograaf hebben gezegd.

“Hij twijfelt waarschijnlijk ook niet aan dat gedateerde bloemetjesbehang op zijn slaapkamer, het vale bloesje en de ronduit schokkende witte sokken”, zal diezelfde fotograaf nog gebrabbeld hebben tegen zichzelf toen hij Krol vastlegde voor zijn vierde worp. Power Chords dus.

Een album dat zoals de titel al prijsgeeft uitpuilt van de powerakkoorden. Zo horen we Krol het liefst en laten we in hemelsnaam benadrukken dat eerdergenoemde futiliteiten geen invloed hebben gehad op het tot stand komen van deze plaat. Krol is zelfs in de vorm van zijn leven. Alhoewel, die agressie heeft natuurlijk wel een positieve rol gespeeld.

Zo overleefde Krol een jaar of vier terug een flinke persoonlijke crisis, zag het heel even niet meer zitten en gooit hij het er op Power Chords allemaal lekker uit. Zelf is hij te bescheiden over een heerlijke song als Little Drama, terwijl het gejaagde powerrocknummer het hele verhaal vertelt. “Little Drama vat mijn dagelijkse worstelingen samen. Het heeft een onbezonnen, over-the-top agressieve tekst met refreinen die alle confrontaties en ellende onthullen. Een denkbeeldig scenario dat hoogstwaarschijnlijk nooit zal worden uitgevoerd”, kalmeert hij zijn luisteraars.

Krols gedoseerde agressie is een lust voor de trommelvliezen, omdat hij zijn demonen zo prachtig omzet in formidabele (garage)rocknummers, met kop en staart. Slechts zelden wordt gas teruggenomen en dat bevalt uitstekend. Weezer, The Strokes en The Ramones zijn namen die Krol beïnvloedden. Bijna elke klap is raak op Power Chords en zo hadden we het muziekjaar 2019 nauwelijks beter kunnen beginnen. Champagne! Pieter Visscher

LIVEDATA 04/02 Vera, Groningen 17/04 Reflektor Café, Brussel 19/04 Skatecafé, Amsterdam 20/04 Paaspop, Schijndel