Albums Archieven - Page 25 of 83

Review: Hozier – Wasteland, Baby!

Hozier- Wasteland, Baby!

Na jaren in de marge moet het succes van zijn debuut uit 2014 ook voor Hozier zelf een behoorlijke verrassing zijn geweest. De Ierse singer-songwriter was verstandig genoeg zich er niet door van de wijs te laten brengen en werkte gestaag aan de opvolger, die er nu na een kleine vijf jaar eindelijk is.

Middels een eerste ep vorig jaar maakten we al kennis met Shrike en Nina Cried Power. Die laatste mag nu het album ook weer openen en staat nog steeds als een huis. Met Mavis Staples in het koor bouwt Hozier verder aan zijn eigen geluid, dat behalve beïnvloed door de stevige jaren tachtig rock van Springsteen en landgenoten U2 vooral opvalt door de opmerkelijke soul-en gospelinvloeden. Met Dinner & Diatribes gooit hij de rockversnelling echter nog een tandje hoger en komt hij verrassend stevig uit de hoek, nadat hij in As It Was ook bewees in de wat meer traditionele singer-songwriteraanpak goed te gedijen.

Met zijn doorbraaksingle Take me to Church wijs hij de protestsong, in dat geval tegen intolerantie, al nieuw leven te blazen, ook hier horen we een man, die het onrecht in de wereld alleen maar meer ziet worden en weinig ruimte voor optimisme toont, ondanks dat hij vocaal af en toe behoorlijk uitpakt. Een opmerkelijk donkere boodschap verpakt in een zeer muzikaal en opzwepend album, waarmee in ieder geval is bewezen dat Hozier allesbehalve een eendagsvlieg is. (Jurgen Vreugdenhil/Mania)

Meer albumreviews lezen? Check Mania Magazine

Foals – Everything not saved will be lost part 1

FOALS- Everything Not Saved Will Be Lost Part 1
(Warner)
2LP, CD

In 2008 verscheen Antidotes, het debuut van deze band uit Oxford. Die plaat had een behoorlijk lange aanloopperiode nodig waarin deze vriendengroep op zoek was naar een eigen geluid en hun instrumenten nog moisten leren beheersen. Toen dit uitgekristalliseerd was, begonnen ze aan de opnames. Het album was direct een succes en Foals is inmiddels uitgegroeid tot een grote act die op vele festivals te zien was. Het derde album Holy Fire was daar mede verantwoordelijk voor, want met die plaat braken ze ook internationaal door.

Hoge verwachtingen dus voor Everything Not Saved Will Be Lost, een album dat uit twee delen bestaat. Het eerste deel ligt nu in de winkels, deel twee komt later dit jaar nog. Het is een diepzinnige geworden waarin de individuele leden zich van hun meest persoonlijke kant laten zien. Het is behoorlijk hoogdravend allemaal, want de band stelt dat het nieuwe werk een ‘apocalyptisch vraagstuk’ is geworden.

Je moet volgens de band de twee delen ook apart van elkaar zien, het is geen werkstuk dat doormidden is gehakt. We zijn dan ook zeer benieuwd wat deel 2 gaat brengen, tot die tijd vermaken we ons uitstekend met deze prima nieuwe plaat. (Bert Dijkman / Mania)

Spidergawd – V

Spidergawd – V (Crispin Glover Records/Konkurrent)

Alsof Motorpsycho al geen productieve band is, gooit de ritmesectie van die Noorse formatie er met het volledig uit de hand gelopen zijproject Spidergawd ook het ene na het andere album uit sinds 2014. Zonder aan kwaliteit in te boeten, want ook dit V knalt weer aan alle kanten. Inmiddels is overigens alleen drummer Kenneth Kapstad nog actief geweest in Motorpsycho. Het werd allemaal toch een beetje te veel voor bassist Bent Sæther. En zo gek is dat niet.

Grootste wapen van de band is nog altijd zanger/gitarist Per Borten, die over een strot beschikt waarmee hij probleemloos het behang van de muur schreeuwt en de schrootjes van het plafond – ook bij de buren. Met die verwoestende rockstem trekt hij elke song naar een hoger plan, terwijl baritonsaxofonist Rolf Martin Snustad in dezen ook niet moet worden uitgevlakt. Snustad is meer dan slagroom in de soes en ook veel meer dan satésaus op de berenhap. Hij trapt V af met een fijne saxofoonsolo, in het heerlijk gejaagde openingsnummer All And Everything. Spidergawd heeft er patent op.

Al eerder constateerden we dat Spidergawd niet onderdoet voor Queens Of The Stone Age en op de vijfde leg presteren ze dat andermaal. Wanneer je de aanstekelijke mix van metal, stoner en blues, waarin de jaren 70 nagalmen, beluistert op die vijf platen, vraag je je hardop af waarom de band nog geen headliner is op de grootste festivals ter wereld en eerdergenoemd QOTSA wel. Waren de bandleden van Spidergawd in Amerika geboren en die van QOTSA in Noorwegen hadden de rollen zo maar eens omgedraaid kunnen zijn. Ja, zo rollen wij op die verdwaasde aardbol van ons.

Enfin, wie fan is van bands als Soundgarden, Led Zeppelin, Black Sabbath en dus ook van Queens Of The Stone Age en nog nooit van Spidergawd heeft gehoord: rén richting platenboer en schaf ze maar aan die albums. Alle vijf! Of pak de fiets natuurlijk. Pieter Visscher

Albumreview: Children Of Bodom – Hexed

De eerste fundamenten van de melodieuze neoklassieke deathmetalband Children Of Bodom zijn in 1993 gelegd door vier piepjonge Finse schoolvrienden die ten tijde van het baanbrekende debuut Something Wild (1997) nog maar 18 jaar oud waren. Het was de raketstart van een glanzende carrière, die ons tot nu toe negen geweldige en met veel gif en melodie geïnjecteerde heavy deathmetalplaten heeft opgeleverd.

Met Hexed presenteren de Finnen nu de tiende en het is wederom een plaat waar je als metalliefhebber de vingers bij aflikt. De weergaloze neoklassieke duellen tussen gitarist Alexi Laiho en keyboardspeler Janne Warman zijn onweerstaanbaar, net als de lekkere refreinen, de felle snaaraanslagen, de dienende drums, de vervaarlijke strot van Laiho en zijn belachelijk goede en duizelingwekkende gitaarwerk. Hexed barst van de energie en laar een hechte band horen die na 26 jaar nog steeds uit dezelfde vrienden bestaat.
(Door: Menno Valk/Mania)

The Lemonheads – Varshons 2

The Lemonheads – Varshons 2 (Fire Records/Konkurrent)

Tien jaar geleden had coverkoning Evan Dando daar ook al zin in; gewoon een plaat opnemen met nummers die hem na aan het hart liggen. Samen met die anderen van The Lemonheads, de band die de nodige bezettingswisselingen onderging sinds de start in 1986. Dando en consorten hebben altijd wel hun eigen draai gegeven aan nummers van andere artiesten. Ze zijn er in feite groot mee geworden (Simon and Garfunkels Mrs Robinson – 1992).

Op Varshons namen The Lemonheads onder meer Leonard Cohen, Wire, de knettergestoorde G.G. Allin, Christina Aguilera (Beautiful), Randy Alvey & The Green Fuz en Sam Gopal onder handen. Ook op Varshons II worden niet al te gek veel platgewalste coverpaden bewandeld.

Zo opent het album met het zoetsappige Can’t Forget, afkomstig van Yo La Tengo’s album Fakebook, dat in de uitvoering van The Lemonheads minstens zo zoet wordt opgediend. Die vlieger gaat ook op voor wat betreft Settled Down Like Rain van The Jayhawks. Opnieuw blijft Dando verdomd dicht bij het origineel. Maar het is mooier, hij legt meer gevoel in de song. Dat geldt bovendien voor Old Man Blank, oorspronkelijk van The Bevis Frond (wie kent ze niet?), dat daarnaast iets pittiger wordt.

Heel stiekem is elke versie van favoriete liedjes die Evan Dando met zijn Lemonheads heeft opgenomen net wat lekkerder dan het origineel. Dat geldt ook voor de uitvoering van – en misschien is dat wel een beetje vloeken in de kerk – Nick Cave & The Bad Seeds’ Straight To You.

De enige dissonant is afsluiter Take It Easy van The Eagles, dat altijd een zouteloos softrockliedje is geweest en tóch wordt-ie lekkerder als Dando er met zijn klauwen aan heeft gezeten. Varshons II is een heerlijke laidbackplaat, die geen Lemonheads-fan teleur gaat stellen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 09/03 Reflektor Club, Luik

Bob Mould – Sunshine Rock

Bob Mould – Sunshine Rock (Merge Records/Konkurrent)

Je weet opeens weer hoe groot ons eigen Shocking Blue nog altijd wereldwijd is wanneer de legendarische Bob Mould een nummer van die band covert. Send Me A Postcard krijgt op Moulds nieuwe worp Sunshine Rock een typische Mould-behandeling. Net zo furieus als dat hij uit de startblokken komt op dit meesterlijke album.

Dat opent met het titelnummer en eigenlijk weet je dan al dat het goed zit met die andere elf tracks. Mould verhuisde vanuit Amerika naar Berlijn, uit onvrede met de komst van Donald Trump, en ook hij vond daar de inspiratie die zovelen vinden en vonden in de fantastische Duitse hoofdstad. Mould, achter in de 50, glanst als nooit tevoren en klonk hij ooit energieker? Neem een track als What Do You Want Me To Do, gejaagd en positief opgefokt, en met een boodschap aan een geliefde. Het had sikkeneurig kunnen worden, wanneer je de tekst een beetje doorgrondt, maar Mould zingt het met een enthousiasme waardoor je er een heus liefdeslied in kunt horen. Waarachtig. Ja, de lente hangt in de lucht.

Ook in Nederland, waar Mould de boel nog wat extra opvrolijkt met het minstens zo gejaagde en pakkende Sunny Love Song, een nummer om smoorverliefd op te worden en die om de repeatknop schrééuwt. Zó lekker.

Toen Mould in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw groot werd met zijn bands Hüsker Dü en Sugar had je eigenlijk niet kunnen bevroeden dat hij solo nog altijd zo intens zou kunnen klinken, zo veel jaren later. Want dat doet hij. Intens klinken, je continu bij de les houden met onversneden punkrock, naar grote hoogten gestuwd door die gruwelijk lekkere strot van Mould. Wat een feest deze plaat! Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/03 Het Depot, Leuven

J.S. Ondara – Tales of America (Verve Forecast / Universal Music

De vorige generaties zouden deze stem waarschijnlijk een “nachtegaaltje” noemen, een pareltje. Hoe dan ook, de stem van J.S. Ondara doet zeer positief verbazen. Wat een ontdekking en 2019 is nog maar net begonnen. Een sensatie dan maar, waar je niet aan voorbij kunt gaan.

J.S. Ondara is geboren in Nairobi, Kenia. Zijn familie behoorde niet bij de gegoede klasse: het dagelijks krijgen van een maaltijd en het hebben van een dak boven je hoofd was al heel wat. J.S. schreef graag liedtekstjes op de basisschool en toen hij via een klasgenoot hoorde van en over Bob Dylan, wist hij het zeker: singer/songwriter in Amerika was het ultieme doel.

Hoe hij ooit bij z’n tante in Minneapolis is terecht gekomen vertelt het verhaal niet. Wel dat hij zichzelf leerde gitaar te spelen, want een instrument ontbrak nog in de visie van Ondara. Een jonge man die weet wat hij wil. Via optredens in plaatselijk clubs, de lokale radio werd Ondara ontdekt en kreeg hij een platencontract.

De komende tijd on tour in het voorprogramma van Lindsey Buckingham. Tales Of America bevat elf verhalen van wonderschone klasse. Niet raar kijken als Buckingham in het voorprogramma van J.S. Ondara gaat optreden. Sprookjes bestaan nog, Tales of America. Tekst Mania | Wim Velderman

LIVEDATUM 20 april Motel Mozaique Festival, Rotterdam

Yola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound / Warner Music)

Op het mooiste kruispunt van de popmuziek, die tussen Country en Soul, gelegen ergens in de driehoek Memphis-Nashville-Muscle Shoals, waren de geesten van Percy Sledge, James Carr en Elvis Presley anno “From Elvis In Memphis” nog flink rond.

Yola Carter, ooit zangeres van Phantom Limb, ontmoette er Dan Auerbach die op zijn beurt legendes als Bobby Wood, Charlie McCoy en grootmeester Dan Penn meenam. Gezamenlijk zetten zij zich aan het werk om Yola’s solodebuut te maken. De Engelse zangeres kende genoeg ellende in haar leven om een hoop pijn van zich af te kunnen zingen.

Een gewelddadige relatie, dakloos zijn, en een afgebrand huis vormen de inspiratie voor een album dat varieert van het georkestreerde grote gebaar van Faraway Look, tot aan het heerlijk voortkabbelende Ride Out In The Country. De eenzame pedal steel tegenover de soulvolle blazers, de achtergrond twang van Vince Gill (in Keep Me Here) tegenover de diepe, rauwe blues van Yola’s enorme stemgeluid, in alles komt hier het beste van twee werelden tezamen.

Auerbach weet in zijn productie altijd een fraaie vintage feel neer te leggen, die naadloos past bij het tijdloze materiaal. Aan alle gebroken harten, dolende zielen en eenzame zwervers, wanhoop niet meer, The Queen Of Countrysoul has arrived…. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Bonobo – fabric presents (fabric)

Ruim twee jaar geleden bracht Simon Green, beter bekend als Bonobo, zijn zesde album uit. Migration was, net als doorbraakalbum North Borders uit 2013, doorspekt met melancholieke downtempo elektronica, aangevuld met exotische geluiden en zang.

Op Fabric Presents Bonobo presenteert de Britse multi-instrumentalist maar liefst 22 tracks. Fabric is een befaamde nachtclub in London, waar duizenden bezoekers zich wekelijks muzikaal laten meenemen door noemenswaardige artiesten als Joris Voorn, Marcel Dettmann, Dave Clarke en Ben Klock. Green werd gevraagd om uit naam van de uitgaansgelegenheid een plaat te creëren, passend bij hun sfeer en muzikale uitstraling.

Op deze zevende langspeler komt een breed scala aan zowel instrumenten als stijlen voorbij. Zoals we mogen verwachten van kunstenaar Green. Ambient, triphop, house, techno. Dansbaar, hypnotiserend, zweverig, organisch. Vol samenwerkingen, remixen en nieuw materiaal van de meester zelf. Een ode aan de elektronische muziek, een kleine 75 minuten lang. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Gary Clark Jr. – This Land (Warner Bros. Records)

Indertijd werd deze Texaan – Gary Clark Jr. – onthaald als de nieuwe Jimi Hendrix, vanwege zijn fabelachtige gitaarspel en zijn wortels in de bluesrock. Op het podium was de blues inderdaad bij hem in goede handen (luister maar naar Live, uit 2014), maar op zijn studio-platen ligt dat genuanceerder.

Op Blak And Blu (2013), The Story Of Sonny Boy Slim (2015) en ook hier put hij veel breder uit de Amerikaanse muziek, met bijbehorend engagement. This Land, de titel van deze plaat, verwijst natuurlijk naar de legendarische song van Woody Guthrie; Clark maakt zich duidelijk druk over de situatie in zijn vaderland.

De gelijknamige openingssong laat een mengsel van rock, hiphop en reggae horen. Zo gaat het de hele plaat door, een lappendeken van stijlen, steviger en gevarieerder ook dan The Story Of Sonny Boy Slim. Met altijd weer dat gierende gitaarwerk en Clark die niet bang is om op zijn tijd falset te zingen.

Kwaaie rock (What About Us), ongecompliceerde rock (Gotta Get Into Something), reggae (Feeling Like A Million), swingende soul (Feed The Babies, When I’m Gone, Guitar Man), soulballads (I Got My Eyes On You, Pearl Cadillac), hiphop (Got To Get Up) en de blues natuurlijk (The Governor, Dirty Dishes Blues).

Gary Clark Jr is misschien niet de nieuwe Jimi Hendrix, maar hij zet wel de traditie van artiesten als Hendrix, Prince, Sly Stone en Living Colour voort, met een open muzikale blik en een kritische kijk op de maatschappij. En, minstens zo belangrijk: met een berg ijzersterke songs. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA
15 juni Holland International Blues Festival, Grolloo
21 juni De Roma, Antwerpen (BE)