Albums Archieven - Page 33 of 80

Tash Sultana – Flow State (Lonely Lands / Sony)

De Australische muzikante Tash Sultana bouwde de afgelopen jaren aan een imposante live-reputatie, door in haar eentje, met hulp van flink wat techniek, een vol geluid met vooral betoverend mooi gitaarwerk neer te zetten. Niemand twijfelt inmiddels meer aan de kwaliteiten van Tash Sultana op het podium, maar lukt het haar ook op de plaat?

Flow State is het volwaardige debuut van de muzikante uit Melbourne en bevat meer songs met een kop en een staart dan we van haar gewend zijn. Tash Sultana kon in de studio wat langer sleutelen aan haar geluid en heeft het flink volgestopt met door haar bespeelde instrumenten. Ook op Flow State horen we bijzonder fraaie gitaarlijnen met hier en daar een exotisch ritme, maar Tash Sultana klinkt dit keer ook verrassend soulvol en sluit met haar debuut net zo makkelijk aan bij de hedendaagse pop en R&B.

De magie van haar unieke optredens ontbreekt hier en daar wat door de keuze voor wat lichtvoetigere en hitgevoeligere songs, maar ook op Flow State hoor je het talent van Tash Sultana. Zeker in de wat langere tracks schiet het uiteindelijk toch weer alle kanten op en is met name het gitaarwerk van de Australische van hoog niveau. Al met al een geslaagd debuut van deze eigenzinnige muzikante. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 06/07 Ziggo Dome, Amsterdam

The Kooks – Let’s Go Sunshine (Lonely Cat / V2)

Met hun vijfde album keren The Kooks terug naar waar ze mee begonnen; onvervalste Britse gitaarpop. Het doet meteen denken aan Inside In/Inside Out (hun debuutalbum), wat te danken is aan het herkenbare stemgeluid van Luke, maar ook dankzij het vele gebruik van de akoestische gitaar én catchy refreintjes.

Dat The Kooks inmiddels wat volwassener zijn is op hun vijfde ook zeker te horen, wat niet wegneemt dat invloeden van Blur en Oasis erg goed te horen zijn. De vijfde van The Kooks is dan ook verre van origineel, maar dat mag de pret niet drukken.

Deze plaat kan moeiteloos een gezellig avondje voorzien van de perfecte soundtrack met als hoogtepunt Four Leaf Clover, wat zorgt voor een instant blij gevoel. Bijzonder op dit album is vooral het nummer Honey Bee wat door de vader van zanger Luke geschreven is, ondanks dat hij overleed toen Luke nog een kind was, is hij toch te horen in deze opname. Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATUM 29/03/2019 AFAS Live, Amsterdam

IDLES – Joy as an Act of Resistance (Partisan / PIAS)

Punkband IDLES vormde zich in 2012 in Bristol. Hun debuutalbum liet 5 jaar op zich wachten en zag vorig jaar het daglicht in de vorm van Brutalism. IDLES brengt vooral recht in je gezicht punkrock met teksten die vooral vanuit zanger Joe Talbot’s ervaringen putten en waarschijnlijk even sarcastisch als humoristisch opgevat kunnen worden.

Na twee keer luisteren betrapte ik me erop al mee te gaan zingen. Toonvast hoef je daarvoor niet te zijn, dat is Joe ook zelden, maar dat is nou net wat de sound van IDLES, een moderne Sex Pistols wellicht, zo tekent. Afkomstig van deze plaat is ook de hit Danny Nedelko, wat een onmisbare track is op ieder alternatief feestje.

Liefhebbers van Iceage, Shame, Preoccupations en Ought moeten deze plaat op zijn minst een kans geven! IDLES is één van de spannendste gitaarbandjes die Engeland de voorbije jaren heeft voortgebracht. Deze status mogen ze met deze plaat nog wel een tijdje vasthouden. Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATA 01/11 Botanique, Brussel (BE) 02/11 De Zwerver, Leffinge (BE) 04/11 Melkweg, Amsterdam (Sold Out) 06/11 Vera, Groningen

Big Red Machine – Big Red Machine (Jagjaguwar / Konkurrent)

Samenwerkingsverbanden tussen bands of artiesten zijn er met regelmaat. Soms een succes, vaker een flop. Denk in dat laatste geval onder meer aan SuperHeavy, Lou Reed & Metallica en Afroki. Maar als je Justin Vernon (beter bekend als Bon Iver) aan geluidsarchitect Aaron Dessner van The National koppelt, doet dat ongetwijfeld vele muziekliefhebbers goed. En terecht, zo blijkt.

Net als in 2009, toen Vernon en Dessner al eerder samenwerkten door een nummer te fabriceren voor het schitterende benefietalbum Dark Was The Night. Titel van die track? Big Red Machine. Eerder dit jaar bracht het tweetal onder datzelfde Big Red Machine al een kwartet nummers uit, die te streamen waren op www.p-e-o-p-l-e.com, een initiatief van Vernon en de gebroeders Dessner met als doel om jonge kunstenaars en musici een platform te geven.

Op de zelfgetitelde plaat Big Red Machine opent het ietwat onrustige Deep Green, even later opgevolgd met het tragere en kalmere broertje Forest Green, fraai met knisperende drums, zachte elektronica, bliepjes en een vreedzaam gitaarlijntje die tezamen prettig voortkabbelen naast de kenmerkende stem van Vernon.

In het midden van het album krijgen we Hymnostic voor de kiezen, direct te duiden als werk van Vernon. De track is hymne-achtig, met zijn gepatenteerde falsetstem die aan autotune onderhevig is. De plaat wordt afgesloten met I Won’t Run From It. Met opbeurende folk-gitaren, koortjes en blazers is het alsof we naar een oud werkje van Bon Iver luisteren. Prachtig. Dit zeer luisterrijke geheel is er wat mij betreft eentje voor de eindlijstjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma

Candi Staton – Unstoppable (Beracah / Bertus Distirbutie)

Je zou het niet direct zeggen als je haar bevlogen nieuwe plaat beluisterd, maar soul- en gospelzangeres Candi Staton werd eerder dit jaar 78. Ruim vijftig jaar na haar eerste single is ze nog steeds Unstoppable, zoals ze haar dertigste album toepasselijk heeft genoemd.

Die titel komt uit het openingsnummer Confidence. “I walk like it, I talk like it, I act like it. I’ve got confidence”, zingt ze. “I’m a woman, I’m unstoppable.” Een heerlijk zompige funktrack die direct duidelijk maakt dat Staton ook muzikaal nog niets aan kracht heeft ingeboet.

Staton werkte opnieuw samen met producer Mark Nevers en kreeg verder hulp van haar zoons en oudgedienden Marcus en Marcel Williams. Samen zetten ze een geluid neer dat stevig is geworteld in de southern soul, maar tegelijk ook eigentijds klinkt. Naast zes eigen nummers telt Unstoppable ook overtuigende covers van onder meer People Have The Power (Patti Smith) en (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding (Nick Lowe).

Uptempo tracks worden afgewisseld met prachtige ballads als Love Is You, en liedjes over de liefde met politiek geladen nummers als genoemde covers en het sterke Revolution Of Change. Petje af voor deze indrukwekkende plaat. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Liefhebbers luisteren ongetwijfeld naar Pinguin Grooves!

The Lemon Twigs – Go To School (4AD / Beggars)

De D’Addario broertjes debuteerden onder de naam The Lemon Twigs twee jaar geleden met het glam rock album Do Hollywood, maar draaien al veel langer mee in de muziek business. Zo vinden we ze onder andere terug op de soundtrack van The Little Mermaid, want als kindsterretjes waren ze vooral te vinden in de musicalwereld.

Enigszins verrassend keren ze daar op Go To School naar terug, aangezien we hier een compleet verhaal voorgeschoteld krijgen over een chimpansee die als mens wordt opgevoed door zijn ouders, die hier vertolkt worden door hun echte moeder, Susan Hall, die eerder al met Moon Martin en Neil Young zong, en niemand minder dan Todd Rundgren.

Uiteraard krijgt het onschuldig beginnende epos snel een donkere kant, als het verhaal vooral blijkt te gaan over anders zijn op school en de ellende die dat met zich meebrengt. De nummers zitten vol met uit de musicalwereld komende tempowisselingen en refreintjes, maar wel gebracht door harde gitaren en met een punk inslag die haaks staat op het Broadway gevoel. Een pretentieus project, wat echter glansrijk de hoge lat bereikt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

White Denim – Performance (City Slang / Konkurrent)

White Denim uit Texas begon twaalf jaar geleden als een dolle driekoppige indiepopband met een been in rock, tweeënhalf in de blues, anderhalf in de country, en dan nog een halve in zowel de jazz als de psychedelica. De band maakte razendsnel naam en faam en werd een graag geziene liveband.

Vanaf het knotsgekke langspeeldebuut Workout Holiday uit 2008 sijpelden alleen maar meer invloeden de ongeremde muziek binnen. Inmiddels zijn ze aanbeland bij hun achtste album Performance op City Slang (Broken Social Scene, Nada Surf, Lambchop). Over de nogal zinloze mensenlijke zoektocht naar authenticiteit – fijn dat dit weer eens wordt aangekaart.

Vrees echter niet voor al te veel pretenties, White Denim maakt immers het soort indierock met een flinke dosis zelfrelativering waarop het naar hun eigen zeggen ‘gewoonweg prettig drinken, dansen en vechten is.’ Dat klopt, getuige bijvoorbeeld de puntgave singles als It Might Get Dark en Fine Slime. Wie de groep nog niet kende: goede instapplaat. Horen is geloven. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 31/08 Into The Great Wide Open, Vlieland 08/11 Muziekgieterij, Maastricht 10/11 Paradiso, Amsterdam 11/11 Doornroosje, Nijmegen 17/11 Trix, Antwerpen (BE)

Mark Lanegan & Duke Garwood – With Animals (Heavenly Recordings)

Deze twee heren, beide behept met een voorliefde voor duistere muziek, kunnen het kennelijk goed samen vinden. Garwood speelde mee op platen van Lanegan, speelde in zijn tourband en vijf jaar geleden brachten ze samen het desolate Black Pudding uit. With Animals is het logische vervolg daarop.

Ook hier draagt Lanegan, met zijn karakteristieke doorrookte stem, ingehouden songs voor met een bluesy feel, tegen de spaarzame instrumentatie van Garwood. Waar dat op Black Pudding meestal een kale gitaar was, is dat hier soms een beat of een loop (Save Me, My Shadow Life), een vervormde gitaar (Feast To Famine, L.A. Blue) of een pedal steel (Ghost Stories).

Het resultaat is een verzameling indringende songs, die klinken alsof ze in het holst van de nacht zijn opgenomen. Dat gezegd hebbende sluit de plaat prachtig af met Desert Song, over een zonsopgang in Joshua Tree. Als het spreekwoordelijke licht na het donker. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

Pablo van de Poel & Satellite June – Americanalog

Uit het werk van Pablo van der Poel in DeWolff kan de luisteraar al concluderen dat Amerikaanse rootsmuziek in de volle breedte een belangrijke invloed is, en wie zich iets verder verdiept in ’s mans ook al imposante producers carrière (Dawn Brothers, Mitch Rivers) weet dat die liefde zelfs meer dan gemiddeld is, en zich ook tot deelgebieden als country, soul en folk uitbreidt.

Dan weer vast niet zo groot als zijn liefde voor Satellite June, fotografe, en in het dagelijks leven Mevrouw van der Poel, en onlangs zijn reisgenote op een roadtrip door de US. Die trip is vastgelegd in een fraai fotoboek met bijbehorend album, waarin en waarop de echtelieden hun respectievelijke indrukken kwijt kunnen.

De valkuil voor cliché ligt in de US langs elke Highway, maar daar weet van der Poel vakkundig langs te sturen. Valley God mag dan wellicht als een mooie Eagles pastiche klinken, in een track als Bodie Curse laat hij horen te begrijpen dat een gitaareruptie a la Ty Segall net zo goed tot de Amerikaanse traditie behoort.

Qua productie ligt de plaat dan ook dichter bij een neo-traditionalist als Jonathan Wilson, zodat de analoge opnames wel volkomen in het heden liggen. In 2nd Amendment Blues krijgt de huidige generatie conservatieven ervan langs, waarmee gelukkig de ogen niet gesloten worden voor verontrustende ontwikkelingen. Amercanalog: een prachtig boek om te zien, en een geweldig album, waar de liefde voor het land en de traditie, en het heilige geloof in een voorspoedige vooruitgang van af spat. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA
29/08 Instore + expositie De Boekenbar, Utrecht
30/08 Instore + expositie Music Machine, Sittard
31/08 Instore + expositie SMAAK, Geleen

Mitski – Be the Cowboy (Dead Oceans)

De in Japan geboren maar vanuit de VS opererende Mitski brak twee jaar geleden definitief door met het fraaie Puberty 2. Op deze plaat manifesteerde Mitski zich als een eigenzinnige muzikante die op fascinerende wijze aan de haal ging met invloeden uit de indie-rock en indie-pop en het hele palet tussen P.J. Harvey en St. Vincent wist te bestrijken.

Ze doet dit nog net wat overtuigender op haar nieuwe plaat Be The Cowboy. Mitski jaagt er op haar nieuwe plaat maar liefst 14 songs doorheen en heeft hier maar net een half uur voor nodig. In dit half uur sleept Mitski er zoveel bij dat het je soms duizelt.

De songs op de plaat schieten alle kanten op en zitten volgestopt met goede ideeën. Pop domineert dit keer, maar het is pop die lak heeft aan conventies. Alles is even aangenaam en avontuurlijk, zodat je na een half uur vooral veel meer Mitski wilt. Missie geslaagd dus. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 29/09 Trix, Antwerpen (BE) 02/10 Paradiso Noord, Amsterdam