Category: Albums

Cronin – The First Kiss Of Love (Gentlemen Recordings/Bertus)

CroninThe First Kiss Of Love van de Ierse band Cronin ziet voor de tweede keer het levenslicht. Nadat het album vorig jaar al goed werd ontvangen in eigen land, wordt een jaar later blijkbaar de rest van de wereld rijp geacht om The First Kiss Of Love te ontvangen. Gelukkig maar, mag gerust worden gesteld, want het blijkt een album om in te groeien. Een plaat die je niet gemakkelijk weglegt, eerder nog een keer opzet.

Het veertien nummers tellende album staat bomvol met instant indie-classics met een vleugje soul en Britpop. Dat het naast twee zeer korte tracks, een proloog en een interlude, twee covers bevat, maakt dat er genoeg te ontdekken overblijft. Het album begint rustig met het korte filmmuziekachtige Prologue, gevolgd door het soulvolle anthem, In Loneliness Lives Love, dat qua stijl en sfeer enigszins doet denken aan de ook Ierland afkomstige Van Morrison. Vervolgens bouwt men het album gestaag verder uit en zijn referenties als Echo And The Bunnymen en Nick Cave meer op hun plaats. Die laatste is overigens een groot fan van de band. “Cronin sounds like me, but in tune,” zei de meester onlangs, na het beluisteren van het album.

Indien we een thema zouden moeten benoemen, dan zou het melodrama zijn. Maar dit wordt zo gedurfd gebracht dat het zeker niet cheesy is. Nee, zanger Michael Cronin zingt met zoveel swagger, en een unieke stem, dat je niet anders kan dan meeblèren met bijvoorbeeld het refrein van Nelson Riddle, een meeslepend, maar uptempo liefdesliedje. Via de uitstekende Wedding Present cover Octopussy wordt het tempo nog wat opgevoerd. Dat de broertjes Cronin, echter zelf hun mannetje staan wordt duidelijk door het imponerende Several Perceptions en het poppy Little London. Maar ook het emotionele en relatief trage See This Man schaart zich met gemak in een rij hoogtepunten.

Is er dan niets mis met The First Kiss Of Love? Nou, dat is niet gezegd. Eerdergenoemde Prologue en Interlude zijn wat ons betreft overbodig en over de tweede cover zullen we het ook maar niet hebben. Toch levert Cronin met The First Kiss Of Love een droomdebuut af. Tekst Muzine.nl | Theo Stepper

Morcheeba – Blaze Away (Fly Agaric Records/Bertus)

Morcheeba“Brits triphop-productieteam (David Byrne)” aldus OOR’s Pop-encyclopedie (2012) en exact hetzelfde in editie 2010. Byrne’s Feelings (1995) gaf de nogal muzikale producers en broers Paul en Ross Godfrey definitief het zelfvertrouwen zelfstandig te gaan.

Verder terug gingen we maar niet maar het zegt wel iets over de schandalige onderwaardering in ons land van deze hitmachine, die precies tussen voornoemde encyclopedia in al een Best Of met werk vanaf 1995-2003 uit heeft gebracht en lang daarvoor (2003) de eer had een chill-out compilatie in de serie Back To Mine samen te stellen. Weliswaar deed een derde van de groep, DJ Paul Godfrey, verantwoordelijk voor de beats en scratches, dit solo, maar toch.

Na een toevallige ontmoeting met de charismatische zangeres Skye Edwards maakte het oorspronkelijke trio downtempo trip-hop pioniers een vliegende start met de hattrick Who Can You Trust? (1996), Big Calm (1998) en Fragments Of Feedom (2000) gedrieën keurig gesitueerd tussen de successen van collegae als Massive Attack, Portishead en Tricky trok Morcheeba het genre breder en zo ook de artistiekerige hoek uit, vandaar wellicht enige dedain van de critici.

Skye Edwards ging solo, kwam terug (het verrassende Blood Like Lemonade, 2010), DJ Paul Godfrey vertrok, Morcheeba wordt een duo met Paul’s broer Ross (het niet misselijke Skye & Ross, 2016) en samen nu in 2018 weer onder de naam Morcheeba alsof er niets gebeurd is. Dat hoor je ook niet, dat voel je echter des te meer in de vooruitgesnelde singles Never Undo en de titeltrack met de ook al zo Britse publiekslieveling Roots Manuva. Welgekozen titel derhalve en mooi op tijd voor de zomer(festivals): chillen geblazen maar! Tekst Mania | Albert Jonker

Liefhebbers luisteren ongetwijfeld naar Pinguin Pop en/of Pinguin grooves!

HAEVN – Eyes Closed (Haevn Music/Warner Music)

HAEVN“He”, zegt m’n vriendin, “Waar ken ik dit van? Hee_luh bekende tonen…”, als ik HAEVN’s nieuwe album Eyes Closed draai. Songwriter Marijn van der Meer en filmmuziekcomponist Jorrit Kleijnen hebben een bijzonder talent ontwikkeld om originele sferische muziek te maken die een snaar raakt, in feite meerdere… die je gelijk je oren doen spitsen.

Iets wat ook al blijkt uit de enorme hoeveelheden streams van hun nummers op het wereldwijde net. Voor de aftiteling van de film Strike A Pose (over hoe Madonna met haar mannelijke dansers omging /‘n aanrader) werd gebruik gemaakt van de song Fortitude die tevens op dit album te vinden is. Een prachtig sferische song zwevend tussen mi- en majeur klanken met een prachtig aan Chris Martin/ Coldplay refererende stem.

Eyes Closed, een 14 tracks album vol met dit soort sferische muziek én teksten. Haevn hecht uitermate grote waarde aan de combi van deze twee, alsmede aan een hoge productionele kwaliteit. Zij willen dat hun muziek beklijft, blijft hangen, die snaar raakt, iedere keer weer. Dat lukt ze wonderwel. Dit album komt als reguliere cd en als limited versie op de markt met naast de cd een dvd met alle clips behorende bij het album. Kijk voor een indruk even op Jouw Tube : -) Ogen Dicht en laat je meevoeren… Tekst Mania | Paul Maas

LIVEDATA 07/07 Fields of Joy, Oldenzaal 12/08 Zomerparkfeest, Venlo 05+06/10 Carré, Amsterdam

Hilary Woods – Colt (Sacred Bones/Konkurrent)

Eens in de zoveel tijd verschijnt er een plaat waardoor je wordt overweldigd. Door zijn pure schoonheid. Het gaat om het debuutalbum van Hilary Woods, die sommigen mogelijk al kenden van een tweetal ep’s dat ze liet verschijnen. Daarop was haar klasse reeds te ontwaren. Maar op Colt openbaart die zich pas echt.

Colt werd in de winter van 2017 al opgenomen en verschijnt nu pas. Vast om organisatorische redenen, terwijl we toch graag een halfjaar eerder al hadden willen genieten van de acht meesterwerkjes die Woods op plaat heeft gezet. Nummers van zo’n vijf minuten per stuk.

Woods doet onherroepelijk denken aan Julee Cruise, al klinkt ze tientallen malen spannender en bovendien indringender. Aan alles hoor je dat er heel erg goed is nagedacht over dit album. Voortreffelijk geproduceerd door de betrekkelijk onbekende James Kelly, die dat deed in Kreuzberg in Berlijn. Met name de elektrische piano komt verdomd goed uit de verf.

In niets herinnert Woods aan rockband JJ72, waarmee ze doorbrak, als bassiste. Het Ierse gezelschap, dat enkele hits scoorde, waaronder het meesterlijke October Swimmer.

Colt is vooral en alleen Hilary Woods. De inwoonster van Dublin heeft een plaat gemaakt die overloopt van klasse. Atmosferische, wat onheilspellende, gedragen popliedjes met een fijne donkere rand, op intrigerende wijze gezongen. De Ierse is ontwapenend en streelt de trommelvliezen. Sprookjesachtig wordt het als ook een harp het elektronische kleurenpalet verrijkt.

Prijsnummer is Jesus Said, wanneer piano en drumcomputer lijken te vechten om de hoofdrol, terwijl ze elkaar opzwepen en heel stiekem zelfs de liefde bedrijven. Pieter Visscher

 

 

Snow Patrol – Wildness

Snow PatrolHun meest recente album, Fallen Empires, kwam alweer zeven jaar geleden uit en sindsdien is het behoorlijk stil gebleven rondom Snow Patrol. Na deze periode van radiostilte is de band terug met het gloednieuwe album Wildness, welke in het teken staat van wederopstanding.

De problemen en duistere periode die frontman Gary Lightbody afgelopen jaren gijzelden zijn gelukkig voorbij: de drank en drugsverslaving, gecombineerd met een zware depressie die hem op de rand van de afgrond bracht, zijn inmiddels afgezworen en verleden tijd. Lightbody is inmiddels alweer anderhalfjaar nuchter en in die tijd schreef hij nummers die intenser klinken dan de nummers op de laatste platen.

Life On Earth is de opener van het zevende studioalbum van de band, een song waar Lightbody vijf jaar aan geschreven heeft, zo gaat het verhaal. Don’t Give In, Empress en Heal Me passen moeiteloos in het rijtje met hitmateriaal wat de heren vaker op hun CV hebben staan. Gevoelige gitaar popsongs met een hoog meezinggehalte, iets waar de band een patent op lijkt te hebben. Op het catchy Dark Switch geven de strijkers het nummer diepte, net als de synths die deze track net wat extra’s geven.

What If This Is All The Love You Get is een ingetogen ballad over eenzaamheid, waarbij Lightbody, begeleidt door een piano, over zijn ervaringen en angsten zingt. Een prachtig nummer met een hoog kippenvel gehalte.

A Youth Written In Fire is een autobiografisch nummer over verslavingen en op Soon komt het verhaal van de dementerende vader van Lightbody aan bod. Heftige onderwerpen, maar prachtig verwoordt door de zanger, en tevens ervaringsdeskundige. Met Life And Death sluit Snow Patrol het met tien nummers gevulde album af.
Wildness is een mooi en boeiend resultaat geworden na een zware en donkere periode, met prachtig nieuw werk als resultaat. Chapeau! Tekst Muzine.nl | Roel Schillings

LIVEDATA 15/06 Pinkpop, Landgraaf 07/06 Rock Werchter, Werchter (BE)

Parquet Courts – Wide Awake!

Parquet Courts‘Wat heb je nu weer opstaan’? ‘Parquet Courts’. ‘Parkut wat?’ ‘Courts.., net als in tennisveld op z’n Engels’. ‘Is dat een hedendaagse band’? ‘Ja’. ‘Haha, het klinkt als iets heel ouds. Het doet me aan The Clash denken’. ‘Mij ook. Waren die gasten in Brooklyn opgegroeid dan hadden ze vast zo geklonken. Nog meer lol en minder schuldgevoel over wereldproblemen’.

‘Oh, maar nu klinkt het ineens heel anders’. ‘Ja, dat gaat je nog vaker gebeuren als je lang doet over je kopje koffie. Die hele plaat Wide Awake! is een soort kaleidoscoop van smaken, sferen en invloeden. Dat maakt ‘m trouwens best leuk’. ‘Moet je er wat over schrijven dan? Is het een nieuwe plaat?’ ‘Ja, ik had er al wat over moeten schrijven dus ik flikker je er zo uit, oké’?

‘Schrijf dan in elk geval ook op dat ik een beetje moe word van al die bandjes die doen zoals vroeger. Is er niks nieuws meer te ontdekken’? ‘Nou ja, het is maar hoe je het bekijkt. Iets ouds in een nieuw jasje hullen is toch ook iets nieuws maken? Luister nou naar dit liedje Normalisation. Moet je horen hoe het van Joe Jackson in zijn hyper periode in die brug omschakelt naar een stukkie psychedalica uit pakweg de jaren zestig of zeventig. Leuk toch? En blijf nog even zitten want nu komt Back To Earth. Lachen dat er even een pauze tussen die nummers zit hé? Maar hoor je intussen wat er in die mix gebeurt? Die punky songs zitten allemaal een beetje in het midden: in your face. En in de rustiger nummers wordt dan ineens alles opengetrokken. De details vliegen je om te oren. Tof hè?! Dat zal denk ik wel het werk geweest zijn van hun producer, Danger Mouse. Die heet trouwens in het telefoonboek gewoon Brian Burton. Maar als je deze plaat hoort begrijp je dat die er wel wat van kan. En probeer dan nu eens te blijven zitten. Nu begint het titelnummer, Wide Awake. Cool dat basje hè. En lekker voor je heupen om op te deinen. Gestoorde track natuurlijk, tussen die punky schreeuwerige nummers, die mooie liedjes en dan ineens dit. Haha.’

‘Nou ja, ik weet het niet hoor. Je gaat toch niet het woord geniaal laten vallen of zo? Want ik hoor alleen maar dingen die ik al ken. Ik heb nog een hele zooi van die verzameltapetjes liggen thuis die precies zo klinken. Van vroeger.’ Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier

LIVEDATUM 06/07Vera, Groningen15/07De Kreun, Kortrijk (BE)16/07 Valkhof Festival, Nijmegen 14/11 Paradiso, Amsterdam

Simian Mobile Disco – Murmurations

Simian Mobile DiscoAl tijdens de samenwerking maar helemáál sinds de afsplitsing van de toch onderschatte prog-psychedelische band Simian – ergens zo midden zeroes – en de daverende successen als Dj-duo, mixers en producers, vooral tijdens de opkomst en vroege ondergang van het microgenre Bloghouse (kort door de bocht: indie bands experimenteren met electronica) leest de disco-en biografie van dit Britse progressieve dance duo – Simian Mobile Disco – niet alleen als een studie naar dansvloer gerichte muziekstijlen maar vooral naar sonische sferen.

Hoe James Ford en (de zieke) Jas Shaw op Murmurations (een wolkvormige groep spreeuwen!) echter excelleren in of misschien juist wel dóór samenwerking met Hackney’s vrouwenkoor Deep Throat Choir (what’s in a name, zegt men dan) onder leiding van Luisa Gerstein, die zelf een a capella culthitje had (Cups, met dank aan de Carter Family en actrice Anna Kendrick) en met bandgenoot Heloise Tunstall-Behrens van het psych-rockende Landshades vrijwel het halve Murmurations bijeen schreef.

S.M.D. beleefde de aanwezigheid van het koor in hun studio als één grote synthesizer. Bevreemdende maar organische techno en een gedurfde stap na lange afwezigheid. Tekst Mania | Albert Jonker

Gazpacho – Soyuz

GazpachoDe eigenzinnige Noorse progressieve rock formatie Gazpacho is met Soyuz alweer bij haar tiende album aanbeland. En toch doet de groepsnaam menigeen toch alleen nog maar aan de gelijknamige koud geserveerde soep denken.

Helaas zijn de status en bekendheid van Gazpacho gering, zeker als deze worden afgezet tegen de opzienbarende prestaties en het constant hoge niveau dat de band al jarenlang achtereen bereikt met de vorige drie platen March Of Ghosts, Demon en Molok.

Met het zeer imposante Soyuz pieken de Noren wederom ondanks het vertrek van drummer Lars Eric Asp. Gazpacho gooit het roer niet om op deze plaat maar vat als het ware het beste van drie genoemde albums krachtig samen om er vervolgens een vette streep ter vervolmaking onder te zetten. Dit is het Gazpachogeluid in optima forma.

Opnieuw is er sprake van een thema en een concept. Gazpacho zet nooit zo maar wat losse liedjes op een plaat. Op Soyuz draait het om het verlangen naar het bevriezen van een mooi moment in ons leven waardoor de bewuste ervaring nooit meer voorbij kan gaan. Het gekwelde stemgeluid van zanger Jan Hendrik Ohme past uitstekend bij deze onvervulbare wens.

Hoewel Soyuz in het hart van de lente verschijnt, blijft het ook bij het tiende album van Gazpacho gewoon herfst. Er hangt veel onheil en spanning in de lucht en de ontlading wordt veelal gekanaliseerd via de machtige dreunen die de nieuwe drummer Robert Johansen uitdeelt. Tekst Mania | Wim Koevoet

LIVEDATA 02/06 Neushoorn, Leeuwarden

Warmduscher – Whale City

warmduscherWarmduscher – Whale City (Konkurrent)

Er zit humor in de teksten van Warmduscher en daar houden wij wel van, bij Pinguin Radio. Ook in de bijnamen die de vijf mannen zichzelf hebben gegeven. Zo gaat Saul Adamczewski bijvoorbeeld door het leven als The Saulcano. Vreemde knapen dus. Zo zien we ze graag.

Warmduscher is het Londense gezelschap dat in 2013 met debuut Khaki Tears op de proppen kwam en daarmee een soort rommelpostpunk afleverde, waarin weinig lijn viel te bespeuren en het echt zoeken was naar een aardig liedje. Daar is met opvolger Whale City verandering in gekomen. Er is sprake van een spectaculaire omslag. Een bijzonder positieve ommekeer. Met gevoel voor overdrijving: Whale City swingt bij vlagen zoals Donna Summer tijdens haar meest wulpse jaren.

Bijvoorbeeld tijdens Big Wilma, wanneer er een heerlijke surfsaus over de postpunk van de heren wordt gegoten en stilzitten geen optie meer is. Dat geldt voor meer nummers op de nieuwe plaat. Zoals Standing On The Corner en de titeltrack.

Tijd voor raadselachtige idioterie is er ook nog altijd, al is die voornamelijk gestopt in de drie korte tracks, van ongeveer een minuut: Bright Lights, No Way Out en The Beginning.

Een soulvolle song als 1000 Whispers is ook een vreemde eend in de bijt, terwijl de stem van Clams Baker Jr (Craig Louis Higgins Jr) zich er uitstekend voor leent.

Krautrock, garagerock en elementen uit de jazz maken het avontuur compleet. Whale City is een enórme sprong in de juiste richting. Vanavond in Paradiso! Pieter Visscher

LIVEDATA 25/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Ryley Walker – Deafman Glance

Ryley WalkerAlbums van meestergitarist Ryley Walker variëren tussen complete instrumentale, en meer singer/songwriter georiënteerde albums. Zijn vijfde, Deafman Glance, hoort in die laatste categorie.

Uiteraard wordt er wel degelijk knap gitaar gespeeld, waarbij zijn fenomenale beheersing van de finger picking techniek nog het meeste opvalt. De licht psychedelische sound doet enigszins denken aan Tim Buckley, ook iemand die talent voor zijn instrument wist te combineren met een groot songwriter talent.

Een ander referentiepunt is de onnavolgbare John Fahey, wiens experimentele benadering van roots muziek uit de Mississippi delta, ook terug te horen is in de diepe blues zoals Walker die weet te brengen. Tegelijkertijd weet hij toegankelijk genoeg te blijven om ook voor de minder progressieven onder ons een muzikaal interessant album te maken.

De fraaie arrangementen geven de songs vaak een jazzy ondertoon mee, nog het meest nadrukkelijk in eerste single Telluride Speed. Een volledig eigen geluid van een zeer vakkundig muzikant. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 15/07 Cactus Festival, Brugge (BE) 22/07 Welcome To The Village, Leeuwarden 13/11 Botanique, Brussel (BE) 02/12 Paradiso, Amsterdam