Albums Archieven - Page 42 of 82

Goat Girl – Goat Girl

Goat Girl – Goat Girl (Rough Trade/Konkurrent)

Dat is nou net de pest met die Engelsen hè; die schrijven alle samenstellingen los van elkaar. Neem een woord als geitenmeisje. Prima woord toch? De Engelsen zetten er een spatie tussen. Amerikanen en zo trouwens ook. Dan wordt geitenmeisje dus goat girl. En omdat het een bandnaam betreft, natuurlijk met twee hoofdletters. Goat Girl dus. Wat dat betreft zijn het dan net weer Duitsers, die zo nodig élk zelfstandig naamwoord willen laten beginnen met een kapitale letter. Maar dat doen wij zelf ook! In bandnamen dan. Denk aan Doe Maar en Gruppo Sportivo.

Enfin, Goat Girl dus. Een jong, Londens dameskwartet, dat debuteert met een net zo getiteld album. Waarop 19 (!) nummers zijn te vinden. Hetgeen een ruime 40 minuten muziek oplevert. Korte, wat obscure liedjes derhalve. Soms doet de band aan Hole denken, van Courtney Love. Maar dan wat minder grungy. Elementen uit punk en country komen prominenter naar voren. Stukje blues bovendien. Goat Girl is een uitdagende plaat geworden, die wat tijd nodig heeft. Na enkele draaibeurten word je beloond. Pieter Visscher

LIVEDATUM 14/05 Paradiso, Amsterdam

Michelle David – The Gospel Sessions Vol. 3

Volgens zangeres Michelle David is gospel muziek, die je hart voedt en je ziel kalmeert. En met dit album heeft zij een zeer succesvolle poging gedaan om via de gospelmuziek de ellende, die zijn 2017 mee maakte te verwerken. In dat jaar verloor zij enkele dierbaren, waaronder haar moeder.
Dit album van Michelle David & The Gospel Sessions is het derde deel van de zoektocht die Michelle, samen met Onno Smit en Paul Willemse, ondernam om de oorsprong van de gospel te vinden. Op dit deel drie zijn zij uitgegaan van de beginjaren van de funk, soul en Afrobeat.
Onno Smit en Paul Willemsen zou je kunnen kennen van de band Beans & Fatback terwijl Michelle lid was van de girlgroup tribute Big Black & Beautiful.

Het album opent zeer opzwepend met Taking It Back. Een gospelsoul nummer met een ultra swingende ritmesectie en blazers en uiteraard de super soulstem van Michelle. Funky soul zonder al te veel poespas maar wel met de benodigde soulingredienten zoals passie, swing en energie. Qua stijl is dit numer te vergelijken met de al even gepassioneerde Sharon Jones & The Dap Kings.
Nobody But The Lord is een deepsoul nummer met de hartstocht van de oude gospel. Michelle gaat hier vocaal zowel diep als op de zalvende toer. Tell Me Why heeft door het gebruik van de ritmebox automatisch een “Why Can’t We Live Together” (Timmy Thomas) geluid. Een nummer met diepe bas grooves en de zeer emotionele, en dus soulvolle zang van Michelle, die af en toe uitwaaiert naar Minnie Riperton-achtig gebied. Michelle is in dit nummer op zoek naar antwoorden op haar twijfels.

Up Above My Head is een onweerstaanbaar swingend Afrobeat nummer vol dwingende percussie, gitaarmotiefjes, diepe bas en blazers. Dit alles resulteert in een superfunky Betty Davis achtig nummer. Door de gitaarlicks in het intro van Give It To Him ontstaat direkt een Staples Singers sfeer. Een pakkend nummer met slechts funky drums, Pops Staples-achtig gitaarwerk en de soulvolle zang en achtergrondzang. Benjamin Herman is te gast op saxofoon in Walk With Me. Een loom funky jazz nummer waarin Afrobeat en latin verstopt zitten.
In Proverbs 3 voert de cumbia de boventoon. Cumbia is een Columbiaanse dansstijl, die in hoge mate door de percussie gevoed wordt. Deze stijl wordt hier naadloos in Michelle’s gospel ingepast. God is een zeer diepe soulballad waarin Michelle zich vol overgave overgeeft aan God. En ze beseft zich in He Loves Me dat deze liefde geheel wederzijds is. En dat in de vorm van een Curtis Mayfield-achtig mellow soulnummer. Heerlijk!!! De afsluiter van dit album is Be Still, een zeer intieme en breekbare ballad.
Als de muziek in onze kerken ook zo gaat klinken, mag ik dan voortaan vooraan zitten? Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival, Zwolle 10/05 2 Meter Sessions, Hilversum 11/05 Grenswerk, Venlo 13/05 Paard, Den Haag 17/05 TivoliVredenburg, Utrecht 18/05 Patronaat, Haarlem 20/05 Grolsch Blues Festival, Schöppingen 24/05 Luxor Live, Arnhem 27/05 De Gasthouder, Dedemsvaart 02/06 Vestrock, Hulst 17/06 Pinkpop, Landgraaf 22/06 Grolsch Drankenboot Festival, Apeldoorn 30/06 Concert at Sea, Brouwersdam 30/06 Simmerdeis Festival, Drachten 31/07 Stortemelk, Vlieland 25/08 Rosa Festival, Sittard 31/08 Glemmer Festival, Lemmer 01/09 Zomerpop, Hoogwoud 28/09 Oosterpoort, Groningen 29/09 Muziekcoöperatie, Meppel 12/10 Metropool, Hengelo 13/10 Paradiso, Amsterdam 25/10 Fluor, Amersfoort 19/10 Victorie, Alkmaar 02/11 Effenaar, Eindhoven 16/11 Hedon, Zwolle 17/11 Neushoorn, Leeuwarden 24/11 Jazzy Tiel@ Zinder, Tiel 13/12 Doornroosje, Nijmegen

DMA’s – For Now

DMA’s greep in 2016 even de macht met singles als Laced, Delete en Lay Down. We hoorden Oasis, Blur, Stereophonics en nog veel meer Britpop-helden. Matt Mason, Tommy O’Dell en Johnny Took waren derhalve wel ‘overseas’, alleen íets verder weg dan Groot-Brittannië. Debuut Hills End was namelijk Down Under ontstaan. In Sydney.

Na enige radiostilte is het heerschap terug met For Now, hoorbaar geïnspireerd door bands als The Stone Roses, Primal Scream en The Charlatans. Alsof Oasis en de broers Gallagher de handen ineen hebben geslagen, zo sterk opent For Now met achtereenvolgens titelplaat For Now en runner-up Dawning. Niet veel later neigt Warsaw naar The Smiths. Geen misselijke vergelijkingen, tot dusver.

DMA’s zou DMA’s echter niet zijn als er enige meligheid over de plaat wordt gegoten. Emily Whyte , In The Air en Do I Need You Now zijn songs waar de zoetigheid van afdruipt. Drie op twaalf. Vooruit, het zij de heren vergeven. Alles daaromheen ademt indie, groove en psychedelica. Sterke plaat. Tekst Mania |
Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/05 Paradiso, Amsterdam 19/05 Botanique, Brussel (BE)

12 MEI INSTORE IN CONCERTO
Zaterdag 12 mei spelen de DMA’S live in Concerto en presenteren ze het nieuwe album! Aanvang instore 13:00 uur – Toegang is gratis meer info

Manic Street Preachers – Resistance Is Futile

Manic Street Preachers bestaat ruim dertig jaar en beleefde in die periode vele pieken en dalen. Na het succes van debuutalbum Generation Terrorists, met de daarop het overbekende Motorcycle Emptiness, maakte de band nog twee albums als kwartet. In 1995 gingen ‘The Manics’ noodgedwongen verder als trio, omdat bandlid Richey James Edwards spoorloos verdween. Vanaf dat moment veranderde ook de muziekstijl naar meer mainstream en brak de band eigenlijk pas goed door met albums als Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours.

Mainstream of niet, Manic Street Preachers is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Zoveel is duidelijk vanaf het eerste nummer, People Give In, dat net als het daaropvolgende International Blue heel erg doet denken aan de hierboven genoemde albums uit midden jaren-90. Het geluid is zwaar aangezet en met name de zang van James Dean Bradfield komt nogal binnen. Veel uptempo nummers, met invloeden van glamrock, die qua stevigheid van rollende drums en snijdende riffs hier en daar naar klassieke hardrock neigt. Broken Algorithms bijvoorbeeld, doet denken aan een vroege Iron Maiden.

Toch is het niet alleen (hard)rock wat de klok slaat. Zo staan er ook diverse popnummers op Resistance Is Futile, dat enigszins voor de Amerikaanse markt lijkt te zijn geproduceerd. Neem Vivian en Distant Colours en Liverpool Revisited,ronduit pakkende pop. Dat het ook wel eens mis gaat blijkt uit de ronduit corny seventies-sound op Dylan And Caitlin, een wat ons betreft minder geslaagde samenwerking met The Anchoress.

Resistance Is Futile is een gevarieerd album met sterke nummers, die duidelijk het stempel Manic Steetpreachers draagt. Verrassend is het niet, toch zal het bij fans gretig aftrek vinden en wellicht boort het dankzij het energieke geluid zelfs een nieuwe generatie volgers aan. Tekst Muzine.nl | Theo Stepper

LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren (BE)

Lord Huron – Vide Noir

Zo’n acht jaar geleden begon de uit Michigan afkomstige en in L.A. woonachtige Ben Schneider een soloproject onder de naam Lord Huron. De eerste resultaten waren veelbelovend en hij stelde een band samen om mee op te treden.

Dat deden ze veelvuldig en er ontstond al snel belangstelling om een album te maken. In 2012 verscheen dan ook Lonesome Dreams en na uitgebreide series optredens in 2014 verscheen de opvolger Strange Trails. Inmiddels heeft de band voor een groot label getekend en de verwachtingen voor het nieuwe album Vide Noir zijn dan ook hoog gespannen.

En die lost de band moeiteloos in. Met een geluid dat verwant is aan bands als Fleet Foxes heeft Lord Huron een warm en melodieus geluid en in hun interpretatie van moderne Americana waarin ook plaats is voor rockabilly en surf, is zeer intrigerend. In vergelijking met de eerste twee platen is het folky geluid en de dromerige vocalen gebleven, maar is het geheel optimaal uit gekristalliseerd. Lord Huron is daarmee klaar voor de grote doorbraak. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 22/10 Paradiso, Amsterdam 23/10 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Makeness – Loud Patterns

Makeness – Loud Patterns (Secretly Canadian/Konkurrent)

Hij beschikt over een opvallende falset, de jonge Schotse muzikant Kyle Molleson, die opereert onder zijn artiestennaam Makeness. Met het elf tracks tellende debuut Loud Patterns wordt nog geen onuitwisbare indruk achtergelaten, maar dat er ontegenzeggelijk sprake is van talent, lijdt geen twijfel.

Het elektronische palet is rijk aan kleuren en zomers bovendien. Loud Patterns verschaft je een kijkje in het brein van Molleson, die zonder meer een opgetogen jongen is. Je hoort het eigenlijk aan alles.

De stuk voor stuk met een indiesausje overgoten nummers die door Makeness op plaat worden gezet, zijn zwanger van de house- en techno-invloeden en daarom zo dansbaar als wat. Maar ondanks die dansbaarheid van de tracks is er geen sprake van een ‘ordinair’ housealbum. Daarvoor is Mollesons muziek simpelweg te uitdagend.

Je voelt niettemin aan alles dat hij voor die makkelijkste routes had kunnen kiezen; het commerciële pad. Molleson is echter een jongen die van avontuur houdt en heel zorgvuldig de geëffende paden links heeft laten liggen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 28/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Thievery Corporation – Treasures from the Temple

Heerlijk om zo je voorjaar te beginnen! Goede timing van dj’s Rob Garza en Eric Hilton aka Thievery Corporation om het vervolg van Temple of I&I nu uit te brengen. Met een mix van exotische ritme’s en chillexte beats trekt zo de zomer door de speakers heen je huiskamer binnen.

Het heeft er vast mee te maken dat Treasures of the Temple in de Gee Jam Studios op Jamaica is opgenomen. Beetje reggae, beetje dub en dancehall, beetje Franse jaren 80 disco en veel gastzangers en zangeressen. LouLou Ghelichkhani, Mr. Lif, Sitali, Racquel Jones, Natalia Clavier, and Notch doen hun ding en brengen het geheel naar een hoger muzikaal plan.

Waarom zo snel een vervolg? En waarom blijven in het Jamaicaanse, terwijl ze bekend staan om hun muzikale wereldreizen? Volgens het duo is Jamaica een klein eiland, maar muzikaal gezien een continent, waarbij nog genoeg te ontdekken valt. Wordt vervolgd? Tekst Mania | Rena Postma

Liefhebbers luisteren wellicht ook naar Pinguin Grooves!

Faces on TV – Night Funeral

Gent staat voor talent. Hij produceerde Goud van Bazart, is de rechterhand van Maarten ‘Warhaus’ Devoldere, speelde gitaar bij Amongster en is het gezicht van Faces On TV. Jasper Maekelberg.

Maekelberg debuteert op de muziekmarkt met het album Night Funeral. Een plaat die werd geschreven tijdens zijn wereldtournee met Warhaus. Een plaat over afstand, tussen hem en zijn partner. Een afstand die tijdens de tournee letterlijk en figuurlijk groeide.

De indiepop op Night Funeral is bezwerend. We horen een marimba, panfluit, een resonerende kalebas, een vrouwenkoor. Maekelberg dook de studio in en deed alles zelf. Gitaar, piano. Beats smeden. Niets is hem – en dus Faces On Tv – te gek.

Van het kwetsbare Tell Me en het lichtelijk Tom Waits achtige Suspicious tot het confronterende The Image Of Boy Wonder en de bruisende elektro op Dancing After All: Night Funeral pakt, nee grijpt. En laat pas los na de laatste klanken van afsluiter Terminal Case. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 27/04 De kreun, Kortrijk (BE) 11/05 Bitterzoet, Amsterdam 08/06 deSingel (Swim With The Current), Antwerp (BE) 06/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Mastersystem – Dance Music

Mastersystem is het nieuwe muzikale project van Scott en Grant Hutchison en Justin en James Lockey. Twee sets broertjes dus, en een heuse superband, want waar de broertjes Hutchison respectievelijk als zanger en drummer actief zijn in de Schotse band Frightened Rabbit, is Justin gitarist bij Editors en James bassist bij die andere supergroep, Minor Victories (met oa. leden van Slowdive en Mogwai). Bent u er nog?

En alsof dat allemaal al niet verwarrend genoeg is, komen ze ook nog met een albumtitel die niets, maar dan ook niets te maken heeft met de muzikale verrichtingen op dit overigens heel fijne plaatje.

Tussen hun drukke schema’s door vond het viertal eind 2017 de tijd om met elkaar de studio in te duiken, en het resultaat is een negen tracks tellend schijfje vol donkere indierock, vette, zompige gitaren, en al even dikke bas- en drumpartijen. Weg met het subtiele indie gepriegel, maar gewoon een flinke dosis ‘van dik hout zaagt men planken’.

Scott Hutchison zingt met zijn typisch Schotse tongval intenser dan ooit en spuugt zijn teksten vol overgave in de rondte, daarbij regelmatig zijn eigen vocale grenzen opzoekend. Direct vanaf opener Proper Home gaat het gas er vol op, om pas bij nummer vijf, Peaks & Troughs & Graves, welgeteld 45 seconden de voet van het pedaal te halen.
Momenteel staan er een zevental shows van Mastersystem gepland in Groot-Brittannië, en er zijn plannen om de band in september naar Nederland te halen. Wij kunnen niet wachten! Tekst Muzine.nl | Ronald Renirie

Black Stone Cherry – Family Tree

Vanuit het conservatieve Zuidoosten van de Verenigde Staten opereert de southern hardrockband Black Stone Cherry. Het kwartet rondom zanger gitarist Chris Robertsen is toe aan zijn zesde album Family Tree waarop de muzikale erfenis van Def Leppard, Lynyrd Skynyrd, Bad Company, Motörhead en ZZ Top op een hele smeuïge manier wordt gemengd en verleidelijk heupwiegend zijn eigen weg vindt.

Waar de Amerikanen op voorgaande releases nog wel eens een tikkeltje geforceerd en commercieel uit de hoek wilden komen, is Family Tree hoorbaar ontspannen tot stand gekomen waardoor de ruwe intentie van de songs en de warme, rauwe en soulvolle strot van Robertsen van begin tot eind krachtig naar voren komen.

Family Tree gaat over het belang van familiewaarden en universeel over liefde en vriendschap. En Black Stone Cherry verpakt dat op een hele lekkere, sexy manier. Tekst Mania | Menno Valk

LIVEDATA 12/06 Boerderij, Zoetermeer 21/06 Graspop Metal Meeting, Dessel (BE) 10/11 Poppodium 013, Tilburg