Albums Archieven - Page 42 of 83

Jon Hopkins – Singularity

De Britse producer en muzikant Jon Hopkins heeft zijn sporen verdient in de elektronische muziek. Nadat hij in de band Imogen Heap keyboards speelde is hij zich gaan toeleggen op produceren en werkte o.a. met Brian Eno en Coldplay.

Zelf ging hij ook album maken en het in 2013 verschenen vierde plaat Immunity was zijn doorbraak. Singularity is het vervolg op Immunity en je kunt beide platen als delen in een serie zien.

Hopkins is de afgelopen jaren zich gaan toeleggen op meditatie om aan de hectiek van het leven te ontsnappen en dat heeft zijn weerslag op de negen lange tracks van de plaat. Verwacht echter geen meditatie muziek, Singularity is complex qua ritmiek en heeft een donkere sfeer. Waar Immunity echter de nacht en het uitgaan verbeeld, is Singularity gebaseerd op de dag en de verschillen tussen de stad en het land. Hopkins presenteert zo een breed scala; van ruige techno naar akoestische pianomuziek en psychedelische ambient. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen (Sold Out) 11/07 Dour Festival, Dour (BE) 20/10 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 24/10 Ancienne Belgique, Brussels (BE)

Cut Worms – Hollow Ground

Cut Worms – Hollow Ground (Jagjaguwar/Konkurrent)

New Yorker Max Clarke is nog geen 30 jaar, maar heeft met zijn band Cut Worms een debuutalbum afgeleverd dat ook in 1965 had kunnen worden gemaakt. Zó retro krijgen we het niet vaak voorgeschoteld en dat is knap.

Clarkes muzikale helden zijn natuurlijk Bob Dylan en The Beatles, hoewel The Everly Bothers, Buddy Holly en Beach Boys ook overduidelijk de kop opsteken. En laten we Simon & Garfunkel niet vergeten. Maar vergelijk ‘m er niet te veel mee. “I think comparing me or any other young act to one of the greats is like comparing the guy who invented the laser pointer to the guy who invented lasers. The former wouldn’t exist without the latter, and the former is also, generally not exploiting the full potential of the groundwork laid for them. With that in mind, what I do isn’t exactly like what those guys have done.”

Clarke schreef al liedjes op zijn gitaar toen hij een jaar of 12 was en dat is niet zo uitzonderlijk. Wel het feit dat hij en zijn Cut Worms een plaat hebben afgeleverd die zó zestiger jaren klinkt dat je als leek niet zou kunnen geloven dat de songs in 2017/2018 zijn geschreven en op cd en vinyl zijn verschenen. En het is nog hartstikke mooi ook.

Neem een song als Like Going Down Sideways. Een gevoelig gitaarliedje, waarmee Clarke zijn gevoeligste kant laat horen. Zo nonchalant als The Beatles op hun eerste albums kan hij ook klinken. Zoals in het lichtvoetige Think I Might Be In Love, met een hoog shalala-gehalte. Zo’n onbezorgd barbecueliedje, dat vaker voorbij komt op Hollow Ground. Soms misschien iets te vaak en dan ligt vervlakking op de loer. Pas daar de volgende plaat mee op, Max. Pieter Visscher

Leon Bridges – Good Thing

Zanger, songschrijver, gitarist en choreograaf Leon Bridges brak in 2015 door met zijn debuutalbum Coming Home. Bridges werd binnen gehaald als de nieuwe ster die de soul uit de sixties wist over te brengen naar de huidige tijd.

Vergelijkingen met Otis Redding en Sam Cooke drongen zich op, maar wat Coming Home vooral sterk maakte is het songmateriaal en het gevoel voor traditie. Daarnaast beschikt hij over een fantastische stem die het materiaal volledig naar zich toe trekt. Hooggespannen verwachtingen dus voor de opvolger die nu is verschenen.

Bridges heeft de afgelopen twee jaar bepaald niet stil gezeten en zocht vooral de samenwerking met medemuzikanten op. Zo schreef en werkte hij mee aan werk voor Macklemore & Ryan Lewis en Kacey Musgraves en speelde een paar keer met Gary Clark Jr (o.a. een cover van Neil Young’s Ohio). Het geeft meteen aan dat Bridges makkelijk buiten de grenzen van soul kan opereren en dat heeft zijn weerslag op de nieuwe plaat.

Good Thing – geproduceerd door Ricky Reed – laat nog steeds vintage soul horen, maar de invloeden uit moderne r ‘n b, blues en gospel zijn even groot aanwezig. Waar Coming Home vooral over zijn liefde voor die sixties soul ging, kan hij op Good Thing ook andere invloeden laten en het album is daarmee veelzijdiger en volgroeider. Andermaal een bewijs van zijn grote talent. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 29/06-01/07 Down The Rabbit Hole, Beuningen (Sold Out) 30/06 Couleur Café, Brussel (BE) 01/11 AFAS Live, Amsterdam 02/11 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Damien Jurado – The Horizon Just Laughed

Damien Jurado draait inmiddels ruim 20 jaar mee en heeft zich in die 20 jaar ontwikkeld van een nogal traditioneel aandoende singer-songwriter tot een muzikant die iedere keer weer nieuwe kleuren en vormen toevoegt aan zijn muziek.

Op zijn vorige twee platen experimenteerde de muzikant uit Seattle met flink wat invloeden uit de psychedelica en een nogal volle productie (van Richard Swift) en even vol geluid. Op The Horizon Just Laughed kiest Damien Jurado voor een wat minder vol en wat meer ingetogen geluid. De Amerikaan verrast op zijn nieuwe plaat met een zwoel en loom geluid, dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 70.

Het klinkt misschien wat minder avontuurlijk dan we van de Amerikaan gewend zijn de laatste jaren, maar de songs op The Horizon Just Laughed blijken al snel van een grote schoonheid. The Horizon Just Laughed is een heerlijke plaat om bij weg te dromen, maar zak niet te ver weg, want de songs van Damien Jurado zitten ook dit keer vol mooie en bijzondere accenten. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Liefhebbers luisteren wellicht ook naar Pinguin Pluche!

LIVEDATA 05/10 Paradiso, Amsterdam 06/10 Schouwburg Odeon, Zwolle 07/11 De Roma, Antwerpen (BE)

Janelle Monáe – Dirty Computer

Janelle Monáe, de zelfverklaarde hoge priesteres van de funk, is de laatste jaren veel bezig geweest met zaken buiten de muziek, zoals acteren (waarvan haar rol in Hidden Figures het meest in het oog springend was).

Voor Dirty Computer, haar derde volwaardige album, is ze, net als voor The ArchAndroid (2010) en Electric Lady (2013), niet over één nacht ijs gegaan. Het vertelt haar persoonlijke verhaal, haar ervaringen in het Amerika van nu aangaande haar seksuele bevrijding, haar vrouw-zijn en de black lives matter-beweging. Zoals in het zeer expliciete Django Jane.

Het schijnt dat voor zijn dood Prince zelf meeschreef aan het sterke Make Me Feel. Ook Beach Boy Brian Wilson, Zoe Kravitz, Grimes en Pharrell Williams leveren hun bijdragen aan Dirty Computer, maar het is Janelle Monae die het brein is achter al deze muzikale vondsten. Na James Brown, Stevie Wonder, Michael Jackson en Jimi Hendrix heeft ze nu ook de futuristische jazz van Sun Ra geïncorporeerd in haar bijzondere muzikale universum. Tekst Mania | Erik Damen

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Grooves!

DeWolff – Thrust

In Nederland mogen we ons gelukkig prijzen met het (groeiende) aanbod aan fijne bands. In mijn omgeving heb ik soms het gevoel dat mensen dit te weinig beseffen. Te vaak kijkt men vooral over de grens, terwijl er enorm veel goede bands en muzikanten van eigen bodem op de podia staan. Wie de heren van DeWolff heeft zien spelen weet dat dit zeker niet onder doet voor de (voornamelijk) Amerikaanse inspiratie bronnen. De keren dat ik ze zag speelden ze alsof het hun laatste concert was. Ze slepen het publiek mee in een avond vol herkenbare bluesrock met een heerlijke authentieke eigen saus. Wat mij betreft is dit één van de beste rockbands en live acts die ons land rijk is.

Het is dan ook een genot om een nieuw album te mogen beluisteren. Naast een geweldige live act weet de band deze sound ook steeds beter vast te leggen op plaat. Inmiddels doen ze dit vanuit hun eigen studio, in een kelder in Utrecht. Deze plek begint al een bruisende nieuwe hotspot te worden voor allerlei roots band. The Grand East en The Dawn Brothers (bands die je ook live moet meemaken, aanrader!) hebben er inmiddels op analoge wijze hun platen opgenomen.

Een aantal nummers van dit nieuwe album waren al eerder verschenen. Met Deceit And Woo, die verscheen “ter ere” van de inauguratie van Donald Trump, lieten ze een politieke kant zien. Dit is een onvervalste protestsong tegen Trump. Dit bleek een goede voorbode voor het nieuwe album, waar ze zich van de meest maatschappij kritische kant laten zien. Nog eerder verscheen het nummer Outta Step & Ill At Ease, welke Pablo van der Poel alleen op een motel kamer in Madrid schreef. Het is een autobiografisch nummer over het op tour zijn met de band en het missen van de mensen waarvan je houdt. Dit nummer hebben ze op genomen met een hele groep bevriende muzikanten, waaronder bovengenoemde The Grand East, Jett Rebel en Mitch Rivers.

In aanloop van de release van Thrust, het nieuwe album, verschenen de singles California Burning en Big Talk. De laatste werd vergezeld met een ranzige clip, waarin Mitch Rivers de hoofdrol speelt. Ook dit nummer is maatschappijkritisch en lijkt een aanklacht tegen onze consumptiemaatschappij. Wat ook opvalt is dat het allemaal wat harder en grootser klinkt dan voorheen. Natuurlijk is het onmiskenbaar DeWolff, met hun geweldige en direct herkenbare geluid. De jaren zestig en zeventig zijn weer volop aanwezig in de psychedelische uitspattingen. Het Hammondorgel, het virtuoze gitaarspel en de fijne stem van Pablo maken dit een album wat je graag op repeat zet.
Met ‘Thrust’ levert DeWolff wederom een top album. Ze laten groei horen en slaan wat nieuwe wegen in. Het is een logisch nieuw hoofdstuk in een prachtig bluesrock oeuvre. Ik kan niet wachten om deze verzameling nieuwe nummers live te gaan beluisteren. Tekst BluesMagazine.nl | Martijn Wesseling

LIVEDATA 11/05 Maassilo, Rotterdam 12/05 DoornroosjeNijmegen (Sold Out) 19/05 Poppodium Volt, Sittard 24/05 De Oosterpoort, Groningen 25/05 013, Tilburg 24/06 Parkpop, Den Haag 22/07 Kneistival, Knokke Heist (BE) 28/07 Bostheater Ommen, Ommen 03/08 Zeverrock Festival, Gent (BE) 04/08 Swingin’ Hulsen, Hulsen (BE) 18/08 Lowlands, Biddinghuizen 25/08 Once In A Blue Moon Festival, Amsterdam 17/11 Helldorado Festival, Eindhoven 29/12 TivoliVredenburg, Utrecht

Goat Girl – Goat Girl

Goat Girl – Goat Girl (Rough Trade/Konkurrent)

Dat is nou net de pest met die Engelsen hè; die schrijven alle samenstellingen los van elkaar. Neem een woord als geitenmeisje. Prima woord toch? De Engelsen zetten er een spatie tussen. Amerikanen en zo trouwens ook. Dan wordt geitenmeisje dus goat girl. En omdat het een bandnaam betreft, natuurlijk met twee hoofdletters. Goat Girl dus. Wat dat betreft zijn het dan net weer Duitsers, die zo nodig élk zelfstandig naamwoord willen laten beginnen met een kapitale letter. Maar dat doen wij zelf ook! In bandnamen dan. Denk aan Doe Maar en Gruppo Sportivo.

Enfin, Goat Girl dus. Een jong, Londens dameskwartet, dat debuteert met een net zo getiteld album. Waarop 19 (!) nummers zijn te vinden. Hetgeen een ruime 40 minuten muziek oplevert. Korte, wat obscure liedjes derhalve. Soms doet de band aan Hole denken, van Courtney Love. Maar dan wat minder grungy. Elementen uit punk en country komen prominenter naar voren. Stukje blues bovendien. Goat Girl is een uitdagende plaat geworden, die wat tijd nodig heeft. Na enkele draaibeurten word je beloond. Pieter Visscher

LIVEDATUM 14/05 Paradiso, Amsterdam

Michelle David – The Gospel Sessions Vol. 3

Volgens zangeres Michelle David is gospel muziek, die je hart voedt en je ziel kalmeert. En met dit album heeft zij een zeer succesvolle poging gedaan om via de gospelmuziek de ellende, die zijn 2017 mee maakte te verwerken. In dat jaar verloor zij enkele dierbaren, waaronder haar moeder.
Dit album van Michelle David & The Gospel Sessions is het derde deel van de zoektocht die Michelle, samen met Onno Smit en Paul Willemse, ondernam om de oorsprong van de gospel te vinden. Op dit deel drie zijn zij uitgegaan van de beginjaren van de funk, soul en Afrobeat.
Onno Smit en Paul Willemsen zou je kunnen kennen van de band Beans & Fatback terwijl Michelle lid was van de girlgroup tribute Big Black & Beautiful.

Het album opent zeer opzwepend met Taking It Back. Een gospelsoul nummer met een ultra swingende ritmesectie en blazers en uiteraard de super soulstem van Michelle. Funky soul zonder al te veel poespas maar wel met de benodigde soulingredienten zoals passie, swing en energie. Qua stijl is dit numer te vergelijken met de al even gepassioneerde Sharon Jones & The Dap Kings.
Nobody But The Lord is een deepsoul nummer met de hartstocht van de oude gospel. Michelle gaat hier vocaal zowel diep als op de zalvende toer. Tell Me Why heeft door het gebruik van de ritmebox automatisch een “Why Can’t We Live Together” (Timmy Thomas) geluid. Een nummer met diepe bas grooves en de zeer emotionele, en dus soulvolle zang van Michelle, die af en toe uitwaaiert naar Minnie Riperton-achtig gebied. Michelle is in dit nummer op zoek naar antwoorden op haar twijfels.

Up Above My Head is een onweerstaanbaar swingend Afrobeat nummer vol dwingende percussie, gitaarmotiefjes, diepe bas en blazers. Dit alles resulteert in een superfunky Betty Davis achtig nummer. Door de gitaarlicks in het intro van Give It To Him ontstaat direkt een Staples Singers sfeer. Een pakkend nummer met slechts funky drums, Pops Staples-achtig gitaarwerk en de soulvolle zang en achtergrondzang. Benjamin Herman is te gast op saxofoon in Walk With Me. Een loom funky jazz nummer waarin Afrobeat en latin verstopt zitten.
In Proverbs 3 voert de cumbia de boventoon. Cumbia is een Columbiaanse dansstijl, die in hoge mate door de percussie gevoed wordt. Deze stijl wordt hier naadloos in Michelle’s gospel ingepast. God is een zeer diepe soulballad waarin Michelle zich vol overgave overgeeft aan God. En ze beseft zich in He Loves Me dat deze liefde geheel wederzijds is. En dat in de vorm van een Curtis Mayfield-achtig mellow soulnummer. Heerlijk!!! De afsluiter van dit album is Be Still, een zeer intieme en breekbare ballad.
Als de muziek in onze kerken ook zo gaat klinken, mag ik dan voortaan vooraan zitten? Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival, Zwolle 10/05 2 Meter Sessions, Hilversum 11/05 Grenswerk, Venlo 13/05 Paard, Den Haag 17/05 TivoliVredenburg, Utrecht 18/05 Patronaat, Haarlem 20/05 Grolsch Blues Festival, Schöppingen 24/05 Luxor Live, Arnhem 27/05 De Gasthouder, Dedemsvaart 02/06 Vestrock, Hulst 17/06 Pinkpop, Landgraaf 22/06 Grolsch Drankenboot Festival, Apeldoorn 30/06 Concert at Sea, Brouwersdam 30/06 Simmerdeis Festival, Drachten 31/07 Stortemelk, Vlieland 25/08 Rosa Festival, Sittard 31/08 Glemmer Festival, Lemmer 01/09 Zomerpop, Hoogwoud 28/09 Oosterpoort, Groningen 29/09 Muziekcoöperatie, Meppel 12/10 Metropool, Hengelo 13/10 Paradiso, Amsterdam 25/10 Fluor, Amersfoort 19/10 Victorie, Alkmaar 02/11 Effenaar, Eindhoven 16/11 Hedon, Zwolle 17/11 Neushoorn, Leeuwarden 24/11 Jazzy Tiel@ Zinder, Tiel 13/12 Doornroosje, Nijmegen

DMA’s – For Now

DMA’s greep in 2016 even de macht met singles als Laced, Delete en Lay Down. We hoorden Oasis, Blur, Stereophonics en nog veel meer Britpop-helden. Matt Mason, Tommy O’Dell en Johnny Took waren derhalve wel ‘overseas’, alleen íets verder weg dan Groot-Brittannië. Debuut Hills End was namelijk Down Under ontstaan. In Sydney.

Na enige radiostilte is het heerschap terug met For Now, hoorbaar geïnspireerd door bands als The Stone Roses, Primal Scream en The Charlatans. Alsof Oasis en de broers Gallagher de handen ineen hebben geslagen, zo sterk opent For Now met achtereenvolgens titelplaat For Now en runner-up Dawning. Niet veel later neigt Warsaw naar The Smiths. Geen misselijke vergelijkingen, tot dusver.

DMA’s zou DMA’s echter niet zijn als er enige meligheid over de plaat wordt gegoten. Emily Whyte , In The Air en Do I Need You Now zijn songs waar de zoetigheid van afdruipt. Drie op twaalf. Vooruit, het zij de heren vergeven. Alles daaromheen ademt indie, groove en psychedelica. Sterke plaat. Tekst Mania |
Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/05 Paradiso, Amsterdam 19/05 Botanique, Brussel (BE)

12 MEI INSTORE IN CONCERTO
Zaterdag 12 mei spelen de DMA’S live in Concerto en presenteren ze het nieuwe album! Aanvang instore 13:00 uur – Toegang is gratis meer info

Manic Street Preachers – Resistance Is Futile

Manic Street Preachers bestaat ruim dertig jaar en beleefde in die periode vele pieken en dalen. Na het succes van debuutalbum Generation Terrorists, met de daarop het overbekende Motorcycle Emptiness, maakte de band nog twee albums als kwartet. In 1995 gingen ‘The Manics’ noodgedwongen verder als trio, omdat bandlid Richey James Edwards spoorloos verdween. Vanaf dat moment veranderde ook de muziekstijl naar meer mainstream en brak de band eigenlijk pas goed door met albums als Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours.

Mainstream of niet, Manic Street Preachers is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Zoveel is duidelijk vanaf het eerste nummer, People Give In, dat net als het daaropvolgende International Blue heel erg doet denken aan de hierboven genoemde albums uit midden jaren-90. Het geluid is zwaar aangezet en met name de zang van James Dean Bradfield komt nogal binnen. Veel uptempo nummers, met invloeden van glamrock, die qua stevigheid van rollende drums en snijdende riffs hier en daar naar klassieke hardrock neigt. Broken Algorithms bijvoorbeeld, doet denken aan een vroege Iron Maiden.

Toch is het niet alleen (hard)rock wat de klok slaat. Zo staan er ook diverse popnummers op Resistance Is Futile, dat enigszins voor de Amerikaanse markt lijkt te zijn geproduceerd. Neem Vivian en Distant Colours en Liverpool Revisited,ronduit pakkende pop. Dat het ook wel eens mis gaat blijkt uit de ronduit corny seventies-sound op Dylan And Caitlin, een wat ons betreft minder geslaagde samenwerking met The Anchoress.

Resistance Is Futile is een gevarieerd album met sterke nummers, die duidelijk het stempel Manic Steetpreachers draagt. Verrassend is het niet, toch zal het bij fans gretig aftrek vinden en wellicht boort het dankzij het energieke geluid zelfs een nieuwe generatie volgers aan. Tekst Muzine.nl | Theo Stepper

LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren (BE)