Albums Archieven - Page 43 of 83

DMA’s – For Now

DMA’s greep in 2016 even de macht met singles als Laced, Delete en Lay Down. We hoorden Oasis, Blur, Stereophonics en nog veel meer Britpop-helden. Matt Mason, Tommy O’Dell en Johnny Took waren derhalve wel ‘overseas’, alleen íets verder weg dan Groot-Brittannië. Debuut Hills End was namelijk Down Under ontstaan. In Sydney.

Na enige radiostilte is het heerschap terug met For Now, hoorbaar geïnspireerd door bands als The Stone Roses, Primal Scream en The Charlatans. Alsof Oasis en de broers Gallagher de handen ineen hebben geslagen, zo sterk opent For Now met achtereenvolgens titelplaat For Now en runner-up Dawning. Niet veel later neigt Warsaw naar The Smiths. Geen misselijke vergelijkingen, tot dusver.

DMA’s zou DMA’s echter niet zijn als er enige meligheid over de plaat wordt gegoten. Emily Whyte , In The Air en Do I Need You Now zijn songs waar de zoetigheid van afdruipt. Drie op twaalf. Vooruit, het zij de heren vergeven. Alles daaromheen ademt indie, groove en psychedelica. Sterke plaat. Tekst Mania |
Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/05 Paradiso, Amsterdam 19/05 Botanique, Brussel (BE)

12 MEI INSTORE IN CONCERTO
Zaterdag 12 mei spelen de DMA’S live in Concerto en presenteren ze het nieuwe album! Aanvang instore 13:00 uur – Toegang is gratis meer info

Manic Street Preachers – Resistance Is Futile

Manic Street Preachers bestaat ruim dertig jaar en beleefde in die periode vele pieken en dalen. Na het succes van debuutalbum Generation Terrorists, met de daarop het overbekende Motorcycle Emptiness, maakte de band nog twee albums als kwartet. In 1995 gingen ‘The Manics’ noodgedwongen verder als trio, omdat bandlid Richey James Edwards spoorloos verdween. Vanaf dat moment veranderde ook de muziekstijl naar meer mainstream en brak de band eigenlijk pas goed door met albums als Everything Must Go en This Is My Truth Tell Me Yours.

Mainstream of niet, Manic Street Preachers is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Zoveel is duidelijk vanaf het eerste nummer, People Give In, dat net als het daaropvolgende International Blue heel erg doet denken aan de hierboven genoemde albums uit midden jaren-90. Het geluid is zwaar aangezet en met name de zang van James Dean Bradfield komt nogal binnen. Veel uptempo nummers, met invloeden van glamrock, die qua stevigheid van rollende drums en snijdende riffs hier en daar naar klassieke hardrock neigt. Broken Algorithms bijvoorbeeld, doet denken aan een vroege Iron Maiden.

Toch is het niet alleen (hard)rock wat de klok slaat. Zo staan er ook diverse popnummers op Resistance Is Futile, dat enigszins voor de Amerikaanse markt lijkt te zijn geproduceerd. Neem Vivian en Distant Colours en Liverpool Revisited,ronduit pakkende pop. Dat het ook wel eens mis gaat blijkt uit de ronduit corny seventies-sound op Dylan And Caitlin, een wat ons betreft minder geslaagde samenwerking met The Anchoress.

Resistance Is Futile is een gevarieerd album met sterke nummers, die duidelijk het stempel Manic Steetpreachers draagt. Verrassend is het niet, toch zal het bij fans gretig aftrek vinden en wellicht boort het dankzij het energieke geluid zelfs een nieuwe generatie volgers aan. Tekst Muzine.nl | Theo Stepper

LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren (BE)

Lord Huron – Vide Noir

Zo’n acht jaar geleden begon de uit Michigan afkomstige en in L.A. woonachtige Ben Schneider een soloproject onder de naam Lord Huron. De eerste resultaten waren veelbelovend en hij stelde een band samen om mee op te treden.

Dat deden ze veelvuldig en er ontstond al snel belangstelling om een album te maken. In 2012 verscheen dan ook Lonesome Dreams en na uitgebreide series optredens in 2014 verscheen de opvolger Strange Trails. Inmiddels heeft de band voor een groot label getekend en de verwachtingen voor het nieuwe album Vide Noir zijn dan ook hoog gespannen.

En die lost de band moeiteloos in. Met een geluid dat verwant is aan bands als Fleet Foxes heeft Lord Huron een warm en melodieus geluid en in hun interpretatie van moderne Americana waarin ook plaats is voor rockabilly en surf, is zeer intrigerend. In vergelijking met de eerste twee platen is het folky geluid en de dromerige vocalen gebleven, maar is het geheel optimaal uit gekristalliseerd. Lord Huron is daarmee klaar voor de grote doorbraak. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 22/10 Paradiso, Amsterdam 23/10 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Makeness – Loud Patterns

Makeness – Loud Patterns (Secretly Canadian/Konkurrent)

Hij beschikt over een opvallende falset, de jonge Schotse muzikant Kyle Molleson, die opereert onder zijn artiestennaam Makeness. Met het elf tracks tellende debuut Loud Patterns wordt nog geen onuitwisbare indruk achtergelaten, maar dat er ontegenzeggelijk sprake is van talent, lijdt geen twijfel.

Het elektronische palet is rijk aan kleuren en zomers bovendien. Loud Patterns verschaft je een kijkje in het brein van Molleson, die zonder meer een opgetogen jongen is. Je hoort het eigenlijk aan alles.

De stuk voor stuk met een indiesausje overgoten nummers die door Makeness op plaat worden gezet, zijn zwanger van de house- en techno-invloeden en daarom zo dansbaar als wat. Maar ondanks die dansbaarheid van de tracks is er geen sprake van een ‘ordinair’ housealbum. Daarvoor is Mollesons muziek simpelweg te uitdagend.

Je voelt niettemin aan alles dat hij voor die makkelijkste routes had kunnen kiezen; het commerciële pad. Molleson is echter een jongen die van avontuur houdt en heel zorgvuldig de geëffende paden links heeft laten liggen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 28/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE)

Thievery Corporation – Treasures from the Temple

Heerlijk om zo je voorjaar te beginnen! Goede timing van dj’s Rob Garza en Eric Hilton aka Thievery Corporation om het vervolg van Temple of I&I nu uit te brengen. Met een mix van exotische ritme’s en chillexte beats trekt zo de zomer door de speakers heen je huiskamer binnen.

Het heeft er vast mee te maken dat Treasures of the Temple in de Gee Jam Studios op Jamaica is opgenomen. Beetje reggae, beetje dub en dancehall, beetje Franse jaren 80 disco en veel gastzangers en zangeressen. LouLou Ghelichkhani, Mr. Lif, Sitali, Racquel Jones, Natalia Clavier, and Notch doen hun ding en brengen het geheel naar een hoger muzikaal plan.

Waarom zo snel een vervolg? En waarom blijven in het Jamaicaanse, terwijl ze bekend staan om hun muzikale wereldreizen? Volgens het duo is Jamaica een klein eiland, maar muzikaal gezien een continent, waarbij nog genoeg te ontdekken valt. Wordt vervolgd? Tekst Mania | Rena Postma

Liefhebbers luisteren wellicht ook naar Pinguin Grooves!

Faces on TV – Night Funeral

Gent staat voor talent. Hij produceerde Goud van Bazart, is de rechterhand van Maarten ‘Warhaus’ Devoldere, speelde gitaar bij Amongster en is het gezicht van Faces On TV. Jasper Maekelberg.

Maekelberg debuteert op de muziekmarkt met het album Night Funeral. Een plaat die werd geschreven tijdens zijn wereldtournee met Warhaus. Een plaat over afstand, tussen hem en zijn partner. Een afstand die tijdens de tournee letterlijk en figuurlijk groeide.

De indiepop op Night Funeral is bezwerend. We horen een marimba, panfluit, een resonerende kalebas, een vrouwenkoor. Maekelberg dook de studio in en deed alles zelf. Gitaar, piano. Beats smeden. Niets is hem – en dus Faces On Tv – te gek.

Van het kwetsbare Tell Me en het lichtelijk Tom Waits achtige Suspicious tot het confronterende The Image Of Boy Wonder en de bruisende elektro op Dancing After All: Night Funeral pakt, nee grijpt. En laat pas los na de laatste klanken van afsluiter Terminal Case. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 27/04 De kreun, Kortrijk (BE) 11/05 Bitterzoet, Amsterdam 08/06 deSingel (Swim With The Current), Antwerp (BE) 06/07 Rock Werchter, Werchter (BE)

Mastersystem – Dance Music

Mastersystem is het nieuwe muzikale project van Scott en Grant Hutchison en Justin en James Lockey. Twee sets broertjes dus, en een heuse superband, want waar de broertjes Hutchison respectievelijk als zanger en drummer actief zijn in de Schotse band Frightened Rabbit, is Justin gitarist bij Editors en James bassist bij die andere supergroep, Minor Victories (met oa. leden van Slowdive en Mogwai). Bent u er nog?

En alsof dat allemaal al niet verwarrend genoeg is, komen ze ook nog met een albumtitel die niets, maar dan ook niets te maken heeft met de muzikale verrichtingen op dit overigens heel fijne plaatje.

Tussen hun drukke schema’s door vond het viertal eind 2017 de tijd om met elkaar de studio in te duiken, en het resultaat is een negen tracks tellend schijfje vol donkere indierock, vette, zompige gitaren, en al even dikke bas- en drumpartijen. Weg met het subtiele indie gepriegel, maar gewoon een flinke dosis ‘van dik hout zaagt men planken’.

Scott Hutchison zingt met zijn typisch Schotse tongval intenser dan ooit en spuugt zijn teksten vol overgave in de rondte, daarbij regelmatig zijn eigen vocale grenzen opzoekend. Direct vanaf opener Proper Home gaat het gas er vol op, om pas bij nummer vijf, Peaks & Troughs & Graves, welgeteld 45 seconden de voet van het pedaal te halen.
Momenteel staan er een zevental shows van Mastersystem gepland in Groot-Brittannië, en er zijn plannen om de band in september naar Nederland te halen. Wij kunnen niet wachten! Tekst Muzine.nl | Ronald Renirie

Black Stone Cherry – Family Tree

Vanuit het conservatieve Zuidoosten van de Verenigde Staten opereert de southern hardrockband Black Stone Cherry. Het kwartet rondom zanger gitarist Chris Robertsen is toe aan zijn zesde album Family Tree waarop de muzikale erfenis van Def Leppard, Lynyrd Skynyrd, Bad Company, Motörhead en ZZ Top op een hele smeuïge manier wordt gemengd en verleidelijk heupwiegend zijn eigen weg vindt.

Waar de Amerikanen op voorgaande releases nog wel eens een tikkeltje geforceerd en commercieel uit de hoek wilden komen, is Family Tree hoorbaar ontspannen tot stand gekomen waardoor de ruwe intentie van de songs en de warme, rauwe en soulvolle strot van Robertsen van begin tot eind krachtig naar voren komen.

Family Tree gaat over het belang van familiewaarden en universeel over liefde en vriendschap. En Black Stone Cherry verpakt dat op een hele lekkere, sexy manier. Tekst Mania | Menno Valk

LIVEDATA 12/06 Boerderij, Zoetermeer 21/06 Graspop Metal Meeting, Dessel (BE) 10/11 Poppodium 013, Tilburg

A Place To Bury Strangers – Pinned

A Place To Bury Strangers – Pinned (Dead Oceans/Konkurrent)

De vrouw des huizes maakt zich ijlings uit de voeten. “Vréselijke muziek. Om te janken, zo slecht. Wat is dit voor onbegrijpelijke noise man? Wie heeft dit bedacht? Wat gebeurt hier?”, vraagt ze aan de schrijver van dit stukje. “Ik ga in de tuin zitten.” Inmiddels vliegt poes Bowie de trap op en spurt in hoog tempo de slaapkamer in. Met A Place To Bury Strangers in de cd-speler heb je het rijk alleen.

Zo werkt dat bij de band uit New York, die met Pinned de vijfde langspeler aflevert. Een plaat waarop de Amerikanen gewoon weer doen waarin ze goed zijn: een overweldigende portie noise vermengen met shoegaze en postpunk. Dat het liedje niet altijd centraal staat, drukt de pret eigenlijk nauwelijks. Pinned is een fascinerende luisterervaring, muzikaal wat minder controversieel dan Transfixiation, wat stroperiger en logger bovendien, maar ook uitdagender. Met het gejaagde Frustrated Operator en het zelfs wat opgefokte Look Me In The Eye kunnen de voeten van de grond, maar zal een en ander waarschijnlijk allengs ontaarden in een massale pogo.

Datzelfde geldt voor het dreinerige Attitude, wanneer het subversieve stemgeluid van de nieuwe drumster Lia Simone Braswell de band van extra energie voorziet. Pinned is een luistertrip, zoals we die gewend zijn van A Place To Bury Strangers. Sta er voor open. Live aanschouwen kan ook, eerdaags in Borgerhout, Nijmegen en Amsterdam. Zo maar eens in de tuin kijken hoe het ervoor staat, en naar boven, om de poes te troosten. Rotband. Pieter Visscher

LIVEDATA 29/04 TRIX Centrum voor Muziek, Borgerhout (BE) 01/05 Doornroosje
Nijmegen 02/05 Paradiso Noord, Amsterdam

Waylon – The World Can Wait

Waylon verraste vriend en vijand met Outlaw In ‘Em als Nederlandse inzending voor het Eurovisiesongfestival dit jaar in Lissabon. De stampende countryrocker is een van de hoogtepunten van het nieuwe album The World Can Wait, evenals sfeervolle nummers als Back Together, Home en de titeltrack.

Waar eerdere muziek van Waylon nog een gevarieerde mix van muziekstijlen liet horen, wordt het nieuwe album gedomineerd door een sterke countrysound. Zoals het nummer Shadows in the Dark, waarbij de verhalende songtekst sterk doet denken aan een uitspraak van de Amerikaanse muzikant Craig Morgan: “countrymusic is all about storytelling”.

Of Outlaw In ‘Em bij het Eurovisiesongfestival net zo succesvol zal zijn als de tweede plaats die The Common Linnets vier jaar geleden behaalde is moeilijk te zeggen, maar dat Waylon met The World Can Wait een sterk en indrukwekkend album heeft gemaakt staat buiten kijf. Een heerlijke plaat die veel meer te bieden heeft dan alleen het nummer waarmee de zanger straks op het podium in Lissabon staat. Tekst Mania | Godfried Nevels

LIVEDATA 19/04 Patronaat, Haarlem 21/04 Victorie, Alkmaar (Sold Out) 26/05 Muziekgieterij, Maastricht (Sold Out) 02/06 Hedon, Zwolle (Sold Out) 10/06 Paradiso, Amsterdam 14/06 Paard, Den Haag 15/06 TivoliVredenburg, Utrecht 23/06 Metropool, Hengelo (Sold Out) 14/09 De Vorstin, Hilversum (Sold Out) 21/09 Gigant, Apeldoorn (Sold Out) 22/09 Poppodium 013, Tilburg

Meer livedata op de website van Waylon.