Albums Archieven - Page 47 of 82

Django Django – Marble Skies

Django Django – Marble Skies (Caroline)

Natuurlijk galmt ook op het derde album van Django Django de surfsound van The Beach Boys na. Niet zo gek, want dat gebeurde op de twee voorgangers uit 2012 (Django Django) en 2015 (Born Under Saturn) ook al. Wanneer iets werkt, moet je er niet te veel aan sleutelen.

Marble Skies is sowieso geen stijlbreuk in vergelijking met de twee voorgangers en daarom maken we een vreugdesprong. Dus niet alleen omdat er misschien wel een Elfstedentocht aan zit te komen, met dit kraakheldere, zonnige weer en temperaturen die zelfs de breedste grachten doen dichtvriezen. “Gezond weer”, zei mijn wijlen grootmoeder steevast en zij zat er eigenlijk nooit naast. Fan van die Beach Boys als ze was, had ze zonder meer uit de voeten gekund met Marble Skies. Een album dat strak staat van de catchy melodieën en andere vrolijkheid. Tekstueel doen de in Londen woonachtige Schotten ook weer niet al te moeilijk, zonder zich te vergalopperen aan platitudes. Het is vaak zo poëtisch als wat, zoals onderstaande regels uit het titelnummer. Lees maar mee:

Rolling in the darkness of your mind
Colouring the water of your life
Look across the plain, the shadow
Soon the fields will bloom again someday

Daar kunnen we wel wat mee. Je voelt en hoort dat de vier mannen goed in hun vel zitten en weten wat onze wereld nodig heeft: een dansje, zo nu en dan.

Wie goed luistert, hoort op Marble Skies naast Beach Boys vleugjes New Order en ook Simple Minds (zo doet dat intro van Surface To Air wel heel sterk denken aan dat van Alive And Kicking), maar wie geeft een fuck als er links en rechts wat gepikt is en er een bijzonder smaakvolle potpourri is ontstaan. Het is gewoon tien keer raak. Pet Shop Boys zijn vast en zeker ook trots op de mannen. In Your Beat had zo op Actually (’87) kunnen staan. Nou oké, met een beetje fantasie dan. Pieter Visscher

LIVEDATA 05/03 Ancienne Belgique, Brussels 06/03 Doornroosje, Nijmegen 07/03
Melkweg, Amsterdam

Car Seat Headrest – Twin Fantasy

Will Toledo keert terug naar het zelf opgenomen album wat hij in 2011 uitbracht, waar het resultaat volgens hem nooit voltooid was. De originele versie van Twin Fantasy klinkt lo-fi en aardig overstuurd. Dat is nu echter wel anders!

Op deze nieuwe versie horen we Will Toledo met een 7-koppige band een sterk staaltje productiewerk neer zetten. Van het ingetogen akoestische anderhalve minuutje Stop Smoking (We Love You) tot en met het complexe meesterwerk Famous Prophets (Stars). Alles klinkt even fris als vertrouwd.

Zoals we van Car Seat Headrest inmiddels gewend zijn is niets standaard; van extreme tempowisselingen, sfeerveranderingen, tracklengtes en muziekstijlen. Van ingetogen werk tot punky rock, van alle markten thuis.

Dat er werk gemaakt is van dit opgepoetste bezoekje aan Will’s tienerjaren moge duidelijk zijn; alleen al het mixen van de drums nam 8 maanden in beslag. Twin Fantasy krijgt in deze vorm eindelijk de kwaliteit die het verdient; een regelrecht meesterwerk! Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATUM 28/05 Paradiso, Amsterdam

VanWyck – An Average Woman

VanWyck is het alter ego van Christine Oele, die eerder al bijzondere muziek maakte met de band Nevada Drive. Waar Christine Oele in haar vorige band koos voor de vernieuwing en het experiment, heeft ze er als VanWyck voor gekozen om een volstrekt tijdloze singer-songwriter plaat te maken.

An Average Woman riep bij mij in eerste instantie associaties op met de allergrootste singer-songwriters als Leonard Cohen en Joni Mitchell en dat is vergelijkingsmateriaal waaraan je je alleen maar kunt vertillen. VanWyck vertilt zich er niet aan omdat haar debuut je direct bij eerste beluistering diep weet te raken, waardoor de behoefte tot associëren met de muziek van anderen verdwijnt.

Voor de arrangementen leunde VanWyck zwaar op Reyer Zwart, die de songs op An Average Woman prachtig heeft ingekleurd, onder andere met wonderschone strijkersarrangementen en een wat rootsy aandoend instrumentarium. De instrumentatie op de plaat is over het algemeen akoestisch en subtiel en voorziet de songs op An Average Woman van een donkere onderlaag.

Christine Oele heeft haar jeugd doorgebracht in Nieuw Zeeland en klinkt mede hierdoor geen moment Nederlands, wat An Average Woman voorziet van internationale allure. Het is ongelooflijk knap hoe VanWyck weet te ontroeren met haar over het algemeen ingetogen songs en hoe de subtiele verschillen in de instrumentatie er voor zorgen dat iedere song je weer bij de strot grijpt. Het debuut van VanWyck is een grootse en meeslepende plaat vol bezwering en toverkracht en kan zomaar behoren tot het beste dat dit jaar verschijnt. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Lefhebbers luisteren uiteraard ook naar Pinguin Pluche!

LIVEDATA 21/02 Melkweg, Amsterdam 07/03 De Rozenknop, Eindhoven 15/03 Huis Verloren, Hoorn 25/03 Bunder Kunst, ‘s-Heer Arendskerke 20/04 Lux, Nijmegen

GoGo Penguin – A Humdrum Star

VPRO Radio had ooit een spannende muziekserie met de briljante naam ‘Is Dit Nog Wel Jazz?’. Deze titel lijkt zeer toepasbaar op dit trio – GoGo Penguin – uit Manchester.

Pianist Chris Illingworth, contrabassist Nick Blacka en drummer Rob Turner zijn pas sinds 2012 actief, maar werden reeds in 2014 genomineerd voor de Mercury Prize album of the year. Sindsdien hebben ze vrijwel alle jazz-festivals platgespeeld, waaronder in 2017 het Utrechtse avontuurlijke Transition festival waar ze Godfrey Reggio’s cult film Koyaanisqatsi van een live soundtrack voorzagen.

De vierde plaat verschijnt wederom op Blue Note Records wat het jazz-stempel zou rechtvaardigen, maar tegelijkertijd hoor je ook invloeden uit rock, minimalism en elektronische muziek , zelfs richting Aphex Twin en Squarepusher. Zoals de band zelf ooit zei: “It has jazz instrumentation but I don’t think it’s right to call it a jazz sound”.

Het maakt GoGo Penguin hoe dan ook een unieke speler die enerzijds ontroert met kristalheldere melodieën maar tegelijkertijd aansteekt met krachtige bassen en enerverende breakbeats. Superstrak, supermooi. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 09/03 Paradiso, Amsterdam 10/03 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 19/05 Jazz Maastricht, Maastricht

Popmagazine Heaven presenteert Albums van week 8

Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Het nieuwe nummer ligt in de winkels.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Roots/Folk: Johanna Warren – Gemini II
Ieder nieuw album van Johanna Warren is weer een klein wonder van spirituele psychfolk, beeldschoon en zeer persoonlijk. Wie ooit viel voor Warren’s betoverende melodieën en jazzy vocalen zal niet echt worden verrast, maar het genoegen is er niet minder om. Want haar unieke kwaliteiten blijven onverminderd boeien.

Rock/Pop: Geowulf – Great Big Blue
Ze komen uit Australië maar verblijven in Londen. Star Kendrick en Toma Banjamin – het m/v indie synthpopduo Geowulf – debuteerde twee jaar geleden met Saltwalter. Daarna volgden nog zeker vier andere prachtsingles die allemaal zijn terug te vinden op debuutalbum Great Big Blue. Een toonbeeld van droompop op zijn allermooist door een sublieme mix van feeërieke zang en perfect getoonzette popliedjes.

Blues/Soul/Jazz: Laurie Anderson & Kronos Quartet – Landfall
Het Kronos Quartet, vorig jaar al in the picture met Folk Songs en Ladilikan, ondersteunt nu Laurie Anderson op Landfall. Een beeldschoon meditatief album rond verlies, toegespitst op de orkaan Sandy, die in 2012 huishield aan de Amerikaanse Oostkust. Het album doet denken aan Anderson’s Big Science uit 1982, een genre-overstijgend werk: experimenteel, fraai en zeker niet ontoegankelijk.

Wereld: Namvula – Quiet Revolutions
Quiet Revolutions is het vervolg op haar prachtdebuut Shiwezwa van vier jaar geleden. Namvula is Zambiaanse en Schotse, en dat weerspeigelt zich in een mengeling van Afrikaanse ritmen en melodieën, Schotse folk, jazz en latin. Ten opzichte van haar debuut voert dit album muzikaal weer zo veel verder, dat ze adembenemend genoemd kan worden. Een stille revolutie inderdaad.

Fu Manchu – Clone of the Universe

Het twaalfde studio-album van het Californische Fu Manchu verschijnt drie jaar na de voorganger. Deze pionieren van de stoner-rock, ze bestaan 28 jaar, blijven doorgaan met waar ze in geloven. Na de twee vorige albums, die meer van hetzelfde lieten horen, heeft dit nieuwe album genoeg te bieden. En dat is ook omdat Alex Lifeson van de Canadese band Rush meedoet.

Het gaat om het laatste nummer, Il Mostro Atomico, een jamsessie van achttien minuten, waar deze dappere strijders laten horen, dat ze iets te zeggen hebben. Voor wie het maar horen wil. Of gewoon voor liefhebbers van logge, zware en harde rock, die nergens onderdoet voor collega’s als Queens Of The Stoneage of Kyuss en Monster Magnet.

De vier bandleden zijn echte volhouders en doen nog steeds waar ze goed in zijn. Daarom is dit album zo fijn. Bekend, maar toch nieuw, en vertrouwd, maar gewoon heel, heel erg goed. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 25/03 Patronaat, Haarlem 26/03 Het Depot, Leuven (BE)

The Soft Moon – Criminal

The Soft Moon – Criminal (Secret Bones/Konkurrent)

Luis Vasquez, die in zijn eentje The Soft Moon vormt, gaat op zijn vierde plaat de strijd aan met zijn demonen. Daarom is Criminal gevuld met agressiever werk dan we van hem gewend zijn. Ook met sterkere vocalen, want hij laat nu pas voor het eerst het achterste van zijn tong zien. Letterlijk dus.

De Amerikaanse postpunker resideert (tijdelijk) in Berlijn en de stad die nooit vies is geweest van obscure elektronica laat duidelijk zijn sporen na. Vasquez klinkt in elk geval geïnspireerder dan ooit en legt alle kaarten op tafel. Hij is al jarenlang met zichzelf in gevecht. “I’ve been spending the last eight years trying to heal myself, and it hasn’t been working, so Criminal is kind of an act of desperation”, liet hij zich recentelijk ontvallen. Zoals we weten groeien de mooiste bloemen nog altijd op de mestvaalt en dat is nu ook weer het geval. Vasquez excelleert.

Zonder gêne is hij opener dan ooit. “I’ve cried so long, it kills. I can’t break the fall. Stuck inside of me, there’s no way out”, zingt hij, vervormd, in It Kills.

Een nummer waarin overduidelijk sporen van Nine Inch Nails en Front 242 zijn terug te horen. Hetzelfde geldt voor The Pain, dat industrial koppelt aan dance en menig dansvloer gaat vullen. Daar waar fans van The Cure, Joy Division en Bauhaus in de buurt zijn. Die gaan zonder twijfel ook los op het knallende Like A Father, als hij zijn vader, die hij nooit gekend heeft, ervan langs geeft. Pieter Visscher

LIVEDATUM 17/02 Botanique, Brussel

Franz Ferdinand – Always Ascending

Er is weinig over van de schooljongens-achtige look van zanger en gitarist Alex Kapranos, gitarist Nick McCarthy, bassist Bob Hardy en drummer Paul Thomson toen zij in 2004 met Franz Ferdinand hun titelloze debuutalbum uitbrachten. De jongens zijn mannen geworden, waarbij McCarthy de band in 2016 verliet om zich te focussen op zijn familie.

Frontman Kapranos creëerde Always Ascending, de zesde langspeler van de Britten, met lang geblondeerd haar. Mintkleurig bijna. Voorganger Right Thoughts, Right Words, Right Action stamt uit 2013, waarbij van voortborduren op Always Ascending totaal geen sprake is. Integendeel. Een tijdperk is afgesloten. Sterker nog, de klanken op deze nieuwe zullen symbool staan voor hun toekomstige geluid.

De experimentele titeltrack opent beheerst, maar krijgt na een dikke minuut een LCD Soundsystem-achtige kleur. Die misstaat niet. De overheersende synths worden erna, tijdens Lazy Boy, vervangen door het typische Franz Ferdinand geluid vol speels gitaarwerk, harde drums en een infectieus refrein. Op het licht-dwingende Paper Cages lijkt Kapranos een boodschap te willen verkondigen. “Step out of our cages. Living our lives so. Out of our paper cages.” We mogen onszelf meer laten zien. We doen ertoe.

Vervolgens kabbelen Finally en The Academy Award prettig voort, waarna Kapranos op de luchtige synth-track Lois Lane loopt te verkondigen dat we de juiste keuzes moeten maken om gelukkig te zijn en de wereld te veranderen. Tja. Het tempo gaat vervolgens ouderwets omhoog, om de boel met Slow Don’t Kill Me Slow fraai af te sluiten. Futuristisch en naturalistisch ineen. Het went snel! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 28/02 Vorst National, Brussel (BE) 03/03 TivoliVredenburg, Utrecht (Sold Out) 04/03 De Oosterpoort, Groningen 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen

AWKWARD i – KYD

Muzikale grenzen opzoeken en tegelijkertijd spontaan dingen laten gebeuren. Daar waar het debuut (I Really Should Whisper) een intieme lo fi-plaat was en het tweede muzikale wapenfeit (Everything On Wheels) juist een groter bandgeluid kende, is KYD bovenal een plaat van verkennen geworden. Zowel voor de maker als ook voor de luisteraar.

Zien waar het schip strandt. Kijken wat de voorliefde van muzikaal experimenteren oplevert. Heel veel verschillende instrumenten gebruiken. Muzieklaag op muzieklaag stapelen, effecten, galmen en andere vervormers toevoegen. Maar daarbij blijven verrassen door ingenieuze zanglijnen te laten opvolgen door, op het eerste gehoor, vreemde tempo- en maatwisselingen.

Tekstuele combinaties zoeken tussen absurdisme en melancholie. Tussen zelfspot en zwartgallige humor. Anders gezegd? De composities op KYD zijn steevast veelzijdig, gelaagd en uitdagend. Conclusie? De derde van AWKWARD i (het alter ego van muzikant en songwriter Djurre de Haan) is zo’n ouderwetse groeiplaat die je opzet en daarna meteen weer wil luisteren en vervolgens gewoon nog een keer. Bijkomende gevolgtrekking? De Haan ontpopt zich op dit album als de Brian Wilson van de lage landen. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 17/02 Instore @ Concerto Recordstore, Amsterdam 24/02 Instore Awkward I + Case Mayfield @ North End Haarlem, Haarlem 23/04 Paradiso, Amsterdam 03/05 Club Pussycat @ Podium Victorie, Alkmaar 11/05 EKKO, Utrecht 17/05 Merleyn, Nijmegen 18/05 Altstadt, Eindhoven 19/05 Simplon, Groningen 25/05 Neushoorn, Leeuwarden 31/05 Hedon, Zwolle

MGMT – Little Dark Age

Het is al weer tien jaar geleden dat MGMT spectaculair debuteerde met Oracular Spectacular. Die plaat bevatte psychedelische, ietwat overstuurde popmuziek, aandoenlijk gezongen en met gefreakte orgeltjes en vrolijke belletjes.

Opvolger Congratulations was heel wat minder hectisch en meer een luisterplaat en die lijn werd doorgezet met het titelloze album uit 2013. Vijf jaar later verschijnt nu Little Dark Age dat vooraf gegaan wordt door de gelijknamige single.

Uiterlijk is het duo VanWyngarden en Goldwasser veranderd, de muziek van de nieuwe plaat ligt nu weer dichter bij het debuut. Voeg daarbij wat scheutjes The Cure en een forse dosis triphop en je hebt ongeveer de sfeer van de nieuwe plaat. Al moet gezegd worden dat het een stuk donkerder klinkt dan Oracular Spectacular; minder onbevangen en vooral meer to the point. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 29/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen 07/07 Rock Werchter, Werchter (BE)