Albums Archieven - Page 47 of 84

Jimi Hendrix – Both Sides Of The Sky

Both Sides Of The Sky wordt min of meer gepresenteerd als het derde deel in een trilogie van onuitgebracht materiaal. Valleys of Neptune uit 2010 en People, Hell And Angels dat in 2013 uitkwam worden dan gezien als de eerste twee delen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er natuurlijk al vanaf de dood van Hendrix met enige regelmaat onuitgebracht werk verschijnt. Wel waar is dat eerder genoemde titels een mooi inkijkje geven in het ruwe materiaal.

In die zin is ook op Both Sides weer enorm veel te genieten. De dertien tracks die het album telt komen uit verschillende sessies en, aangezien ze niet een ooit beoogd eindproduct zijn, variëren wel wat in dynamiek. Is dat erg? Nee, zeker niet aangezien de ruwheid aanstekelijk werkt. Lover Man heeft een livefeel, Stepping Stone klinkt hier erg swingend en Hear My Train... is altijd een genot.

Jungle is een aanzet maar laat wel verschillende speelstijlen van Hendrix horen, terwijl Sweet Angel een instrumentale variant is op Angel. Georgia Blues met Lonnie Youngblood vonden we eerder op Martin Scorsese Presents The Blues terug. Gelukkig is dit een uitzondering.

Stephen Stills heeft het al jaren over dat hij materiaal opgenomen heeft met Hendrix. Of dat hoogstaande kwaliteit is, valt te bezien maar het hier te vinden $20 Fine zou zomaar een van die nummers kunnen zijn. Fijn dat van de samenwerking materiaal verschijnt, maar het is best raar om de stem van Stills te horen op een Hendrix-plaat. Datzelfde geldt voor Woodstock, opgenomen voor de CSNY-versie, dat hoewel qua opbouw al klaar wel ruw klinkt.

Send My Love To Linda is weer typisch Hendrix, net als deze versie van Cherokee Mist. Maak niet de fout om Both Sides Of The Sky af te zetten tegen de officiele platen of tegen First Rays Of The New Rising Sun, dat vergelijk gaat niet op aangezien het materiaal te ruw is. Both Sides Of The Sky is echter wel weer een mooie staalkaart van de ontwikkeling van de Meester. Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Classics!

Odd Couple – Yada Yada

Odd Couple – Yada Yada (Cargo Records/DGR Music)

Het valt nog altijd niet mee om te beoordelen of ze nou beter in het Engels klinken of in het Duits, het opvallende trio Odd Couple. Ze komen uit Berlijn, een stad zo avontuurlijk als het geluid dat de band ook op het derde album op plaat heeft gezet. Het is allemaal nog even wat experimenteler dan op voorgangers Flügge (2016) en de hilarisch getitelde voorganger It’s A Pressure To Meet You (2015). Het aloude stigma dat Duitsers geen humor zouden hebben, kon na die plaat definitief in de prullenmand.

Odd Couple klinkt op de derde worp wat uitgebalanceerder dan op de twee voorgangers. Er blijft zonder meer ruimte voor spielerei, terwijl er sprake is van een coherenter geheel. De krautrocktracks Gib Mir Das en Fangdannan sluiten niet naadloos aan op heerlijk opwindende punkrocknummers als Stiff en Katta, maar er is sprake van meer samenhang.

In de titeltrack, waarin stonerrock de kop opsteekt, krijgen de heren hulp van zangeres Monika Krukierek. Het is een Duitstalig nummer. Helaas blijft ook daarmee de vraag onbeantwoord: klinken ze nou beter in hun moedertaal of in het Engels? We noteren vooralsnog een remise. Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/04 Roodkapje, Rotterdam

Superorganism – Superorganism

Superorganism is sinds enkele maanden de meest besproken band in en uit Londen. Met drie geweldige singles en een glansrijke showcase op Eurosonic onder de arm verschijnt nu hun titelloze debuutplaat.

Het zou zomaar eens de leukste popplaat van het jaar kunnen blijken. Dat zit zo: de van oorsprong Nieuw-Zeelandse band telt acht kosmopolitische twintigers die hutjemutje twee verdiepingen delen. De creatieve ideeën zweefden aldus als wierook van kamer naar kamer tot er krankzinnig sterke songs als Reflections On The Screen, Everybody Wants To Be Famous en Something For Your Mind overbleven.

Overstuurde beats, ogenschijnlijke hak-op-de-takmelodieën, en een onmetelijkheid aan maffe technicolor samples maken Superorganism tot een plaat waar geestelijk vaders als MGMT, Beck, The Go! Team en The Avalances voor zouden tekenen.

Een 33 minuten durend salvo van uitmuntende stuiterballenpop, speciaal voor de jonge generatie die kampt met concentratieproblemen. In het zeer pakkende Relax zingt de nog minderjarige Orono het ongeïnteresseerd maar treffend voor: ‘Breeze is buzzing about, but school’s out so join the crowd.’ Tekst Mania | Max Majoran

LIVEDATUM 10/06 Best Kept Secret Festival , Hilvarenbeek

Tusky – Rated Gnar

Uit de as van John Coffey is daar Tusky, met Alfred van Luttikhuizen die naast de gitaar nu ook de zang voor zijn rekening neemt. Aangevuld door zijn oude gitaar-techneut Sjors en invaldrummer Bas is het bijna een reünie!

Het kan dan ook niet anders dan dat we op Rated Gnar een partij ouderwets harde, beukende punkrock voorgeschoteld krijgen die regelrecht uit de jaren 90 lijkt te komen. De plaat wordt met de openingsschreeuw “I was caught in a white dress” opgevolgd door een melodieus gitaargeweld dat voor het daaropvolgende halfuur niet meer is te stoppen.

Als een stoomwals razen de nummers door, met Alfred die er op volle toeren overheen schreeuwt en voortgestuwd wordt door onheil en gedonder op de drums. Agressieve gitaren, vette solo’s en ongecompliceerde punkrock, dat is waar Tusky voor staat en dat is ook precies wat we willen horen. Ze zullen deze zomer ongetwijfeld menig festivaltent gaan afbreken! Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 31/03 Paaspop, Schijndel 12/04 V11, Rotterdam 13/04 Punk Rock Riot @ Mezz, Breda 14/04 Asteriks, Leeuwarden 20/04 Simplon, Groningen 21/04 Altstad, Eindhoven 05/05 Bevrijdingsfestival Overijssel, Zwolle 25/05 Sniester, Den Haag 26/05 Dauwpop, Hellendoorn 29/06 Jera On Air, Ysselsteyn 06/07 Madnes Festival, Ameland 07/07 Dijkpop, Andijk 13/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde 11/08 Nirwana Tuinfeest, Lierop

Maceo Parker – It’s All About Love

Een oud baasje inmiddels, 75 lentes jong, maar nog altijd alive and kickin’! Maceo Parker is een wandelende legende, groot geworden met de funk, die met de grootsten der aarde speelde: James Brown, George Clinton, Ray Charles, Prince, Ani Difranco, James Taylor, Dave Matthews Band en The Red Hot Chilli Peppers. Daar kun je mee thuis komen!

Zijn laatste plaat maakte hij met de WDR Bigband, zowaar ook niet de minste. Michael Abene arrangeerde de stukken, die allemaal ‘love’ in de titel hebben. Speciaal voor het project bracht Parker drummer Cora Coleman en bassist Carroll Dashiel samen, die de muziek een extra solide groove geven.

En dat is direct te horen op de albumopener Who’s Making Love, dat de pan uit swingt en waarop puike zangpartijen en saxsolo’s van de meester zelf te horen zijn. Misschien had de verdere muziekkeuze op de plaat iets avontuurlijker mogen zijn, maar Parker wil graag een breed publiek aanspreken. En wie geeft hem eens ongelijk? Tekst Mania | Luc van Gaans

Liefhebbers luisteren uiteraard naar Pinguin Grooves!

LIVEDATA 31/03 Paard, Den Haag 01/04 Podium Victorie, Alkmaar

The Breeders – All Nerve

Vier studioalbums in 28 jaar, dat is niet veel. The Breeders is dan ook een band die vooral tussen bedrijven door van zich laat horen. Het hobbyproject van Pixiesbassiste Kim Deal scoorde in 1993 een indiehit met zijn tweede album Last Splash en de single Cannonball.

Drank, drugs, afkicken en andere beslommeringen (Kim zorgde jarenlang voor haar ouders) maakten dat The Breeders minder productief waren dan de fans wel hadden gewild. Maar vorig jaar dook de band ineens weer de studio in om eruit te komen met All Nerve.

En holy shit, wat een fijn album is dat geworden! Meteen vanaf het openingsnummer Nervous Mary is het een feest der herkenning. De gitaren scheuren (Wait in the Car), de zang van Kim schurkt soms tegen vals aan (Archangel’s Thunderbird) en de meeste liedjes klinken vrolijker dan ze zijn (Wait in the Car, Walking with a Killer), maar 25 jaar na dato heeft Last Splash eindelijk zijn waardige opvolger gekregen. Tekst Mania | Jan Doense

LIVEDATUM 01/07 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Marlon Williams – Make Way For Love

Marlon Williams – Make Way For Love (Dead Oceans/Konkurrent)

Hartzeer vormt steevast een goede voedingsbodem voor sterke albums en zo doet dat ook opgeld voor de tweede langspeler van Marlon Williams. Slechts 27 lentes jong en nu al zo’n doorleefd geluid. Dat hoorden we al op zijn titelloze debuut uit 2015, waar vergelijkingen met Roy Orbison en Chris Isaak de kop opstaken. Dat is op zijn tweede worp, Make Way For Love, andermaal het geval.

Williams’ relatie met de begeerlijke Aldous Harding (bekijk die video bij Blend en je weet genoeg) liep op de klippen en dat is ‘m hoorbaar niet in de koude kleren gaan zitten. Songtitels als Love Is A Terrible Thing en Come To Me spreken boekdelen. Evenals het ronduit beeldschone Can I Call You, wanneer wanhoop tastbaar wordt. De Nieuw-Zeelander lijkt in het nummer een tipje van de sluier op te lichten omtrent de relatiebreuk, met de strofe “Jealousy is an awful thing“. Daar is geen speld tussen te krijgen, terwijl jaloezie de mensheid ook op andere vlakken veel te vaak in de weg zit.

Met de wetenschap van de breuk tussen Williams en Harding luistert het ook anders naar Nobody Gets What They Want Anymore, een meeslepend duet met Harding. Dan laat Williams pas echt alle zielepijn de vrije loop. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/04 AB Club, Brussel, 13/04 Paradiso-Noord, Amsterdam

Mint Field – Pasar de las Luces

Twee jonge dames uit Tijuana in Mexico vormen samen Mint Field. Zangeres en gitariste Estrella Sanchez en toetseniste en drumster Amor Amezcua zijn eenentwintig. Toch klinken ze op dit debuut, dat volgens hun zelf een compilatie van hun levens van twee jaar geleden tot nu toe is, doorleefd en wijs.

De stijl van hun in het Spaans gezongen eigen composities loopt van dromerige en ijle popmuziek tot krautrock en post-punk tot garage en psychedelisch en terug. En alles daartussen. Ze hebben iets te melden en doen dat ook op een album dat staat als een huis.

Sanchez beschikt over een engelachtige stem en doet bij vlagen denken aan bijvoorbeeld Cocteau Twins. In 2017 reisden ze naar Detroit om samen te werken met producer Christopher Koltay, o.a. Akron/Family. Dit album verschijnt bij het Amerikaanse label Innovative Leisure Records. Die hebben goud in handen met dit prachtige album van een bijzonder duo. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 03/03 Vera, Groningen 04/03 Paradiso, Amsterdam

Insecure Men – Insecure Men

Een veelzijdig artiest is Saul Adamczewski. De Britse gitarist en componist uit Zuid-Londen richtte in 2011 Fat White Family op, en maakte daarmee twee goede albums.

Maar nog niet tevreden, begon hij in 2015 een project, wat uiteindelijk The Moonlandingz zou worden. Er volgde vorig jaar een prachtig album, waarbij ook Sean Lennon en Yoko Ono betrokken waren. Het album werd gemixt in de studio van de zoon van John in New York.

En nu Insecure Men. Een nieuw project, dat de rusteloze muzikant maakte met meer nadruk op zijn liefde voor exotica, The Carpenters en easy-listening. Mooi maar met een klein zwart randje. Prettig in het gehoor met composities opgebouwd rond het talent van Adamczewski en o.a. Ben Romans-Hopcraft, van Childhood, op bas.

Live zal de band bestaan uit een man of tien en Adamczewski laat alle opties open. Dromerige en vervreemdende muziek van een eigenzinnige en onnavolgbare muzikant. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATUM 27/04 Botanique, Brussel (BE)

Claw Boys Claw – It’s Not Me, the Horse Is Not Me Part 1

Willem Venema, een van de meeste legendarische pop promotors uit de Nederlandse popgeschiedenis, haalde in 1986 Claw Boys Claw naar het Pinkpop festival. Hij kende zanger Peter te Bos persoonlijk, het was ‘zijn’ nieuwe aanwinst.

Ze speelden een geweldige variant op de punk en rock: de garagerock. Een onheilspellende bassist, hard beukende drummer en grauwe, donkere gitaarriffs. Daaroverheen komt de geweldige stem van Peter, door de OOR toendertijd onthaald als “Tom Jones, nadat deze een paar weken samen met Screaming Jay Hawkins in een donkere kelder heeft opgesloten gezeten.”
Toch kon niet iedereen het legendarische optreden waarderen, de aardkluiten en graspollen vlogen de band om de oren. Nu, ruim dertig jaar later en aangekomen bij album nummer 13 heeft de band terecht een cultstatus verworven.

Vanaf de eerste akkoorden zitten we gelijk weer in de vertrouwde Claw Boys Claw sound, zonder in herhaling te vallen. De band evolueert nog steeds, openingstrack Suck Up The Mountain begint heerlijk broeierig met lekker smerige riffs en gitaartrucjes die ervoor zorgen dat je spontaan meebeweegt op de melodie.

Middenin de plaat verrast de groep met Polly Maggoo, een nummer gebaseerd op een Franse speelfilm uit de zestiger jaren, dat de spot drijft met de modewereld. Het nummer opent met een uptempo, stuwende drum om tegen het eind over te gaan in heerlijke moerassige blues zoals ze dat alleen bij Claw Boys Claw kunnen. Zo weet de band zich keer op keer weer te bewijzen als een van de meeste verrassende en spannende gitaarbandjes die Nederland ooit gekend heeft. Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 15/03 Rotown, Rotterdam (Sold Out) 16/03 Metropool, Hengelo 23/03 Patronaat, Haarlem 24/03 013, Tilburg 30/03 Doornroosje, Nijmegen (Sold Out) 31/03 Hedon, Zwolle 06/04 Gebouw-T, Bergen op Zoom 07/04 Muziekgieterij, Maastricht 12/04 TivoliVredenburg, Utrecht 13/04 Burgerweeshuis, Deventer 28/04 Paradiso, Amsterdam