Albums Archieven - Page 47 of 83

The Breeders – All Nerve

Vier studioalbums in 28 jaar, dat is niet veel. The Breeders is dan ook een band die vooral tussen bedrijven door van zich laat horen. Het hobbyproject van Pixiesbassiste Kim Deal scoorde in 1993 een indiehit met zijn tweede album Last Splash en de single Cannonball.

Drank, drugs, afkicken en andere beslommeringen (Kim zorgde jarenlang voor haar ouders) maakten dat The Breeders minder productief waren dan de fans wel hadden gewild. Maar vorig jaar dook de band ineens weer de studio in om eruit te komen met All Nerve.

En holy shit, wat een fijn album is dat geworden! Meteen vanaf het openingsnummer Nervous Mary is het een feest der herkenning. De gitaren scheuren (Wait in the Car), de zang van Kim schurkt soms tegen vals aan (Archangel’s Thunderbird) en de meeste liedjes klinken vrolijker dan ze zijn (Wait in the Car, Walking with a Killer), maar 25 jaar na dato heeft Last Splash eindelijk zijn waardige opvolger gekregen. Tekst Mania | Jan Doense

LIVEDATUM 01/07 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Marlon Williams – Make Way For Love

Marlon Williams – Make Way For Love (Dead Oceans/Konkurrent)

Hartzeer vormt steevast een goede voedingsbodem voor sterke albums en zo doet dat ook opgeld voor de tweede langspeler van Marlon Williams. Slechts 27 lentes jong en nu al zo’n doorleefd geluid. Dat hoorden we al op zijn titelloze debuut uit 2015, waar vergelijkingen met Roy Orbison en Chris Isaak de kop opstaken. Dat is op zijn tweede worp, Make Way For Love, andermaal het geval.

Williams’ relatie met de begeerlijke Aldous Harding (bekijk die video bij Blend en je weet genoeg) liep op de klippen en dat is ‘m hoorbaar niet in de koude kleren gaan zitten. Songtitels als Love Is A Terrible Thing en Come To Me spreken boekdelen. Evenals het ronduit beeldschone Can I Call You, wanneer wanhoop tastbaar wordt. De Nieuw-Zeelander lijkt in het nummer een tipje van de sluier op te lichten omtrent de relatiebreuk, met de strofe “Jealousy is an awful thing“. Daar is geen speld tussen te krijgen, terwijl jaloezie de mensheid ook op andere vlakken veel te vaak in de weg zit.

Met de wetenschap van de breuk tussen Williams en Harding luistert het ook anders naar Nobody Gets What They Want Anymore, een meeslepend duet met Harding. Dan laat Williams pas echt alle zielepijn de vrije loop. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/04 AB Club, Brussel, 13/04 Paradiso-Noord, Amsterdam

Mint Field – Pasar de las Luces

Twee jonge dames uit Tijuana in Mexico vormen samen Mint Field. Zangeres en gitariste Estrella Sanchez en toetseniste en drumster Amor Amezcua zijn eenentwintig. Toch klinken ze op dit debuut, dat volgens hun zelf een compilatie van hun levens van twee jaar geleden tot nu toe is, doorleefd en wijs.

De stijl van hun in het Spaans gezongen eigen composities loopt van dromerige en ijle popmuziek tot krautrock en post-punk tot garage en psychedelisch en terug. En alles daartussen. Ze hebben iets te melden en doen dat ook op een album dat staat als een huis.

Sanchez beschikt over een engelachtige stem en doet bij vlagen denken aan bijvoorbeeld Cocteau Twins. In 2017 reisden ze naar Detroit om samen te werken met producer Christopher Koltay, o.a. Akron/Family. Dit album verschijnt bij het Amerikaanse label Innovative Leisure Records. Die hebben goud in handen met dit prachtige album van een bijzonder duo. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATA 03/03 Vera, Groningen 04/03 Paradiso, Amsterdam

Insecure Men – Insecure Men

Een veelzijdig artiest is Saul Adamczewski. De Britse gitarist en componist uit Zuid-Londen richtte in 2011 Fat White Family op, en maakte daarmee twee goede albums.

Maar nog niet tevreden, begon hij in 2015 een project, wat uiteindelijk The Moonlandingz zou worden. Er volgde vorig jaar een prachtig album, waarbij ook Sean Lennon en Yoko Ono betrokken waren. Het album werd gemixt in de studio van de zoon van John in New York.

En nu Insecure Men. Een nieuw project, dat de rusteloze muzikant maakte met meer nadruk op zijn liefde voor exotica, The Carpenters en easy-listening. Mooi maar met een klein zwart randje. Prettig in het gehoor met composities opgebouwd rond het talent van Adamczewski en o.a. Ben Romans-Hopcraft, van Childhood, op bas.

Live zal de band bestaan uit een man of tien en Adamczewski laat alle opties open. Dromerige en vervreemdende muziek van een eigenzinnige en onnavolgbare muzikant. Tekst Mania | Erik Mundt

LIVEDATUM 27/04 Botanique, Brussel (BE)

Claw Boys Claw – It’s Not Me, the Horse Is Not Me Part 1

Willem Venema, een van de meeste legendarische pop promotors uit de Nederlandse popgeschiedenis, haalde in 1986 Claw Boys Claw naar het Pinkpop festival. Hij kende zanger Peter te Bos persoonlijk, het was ‘zijn’ nieuwe aanwinst.

Ze speelden een geweldige variant op de punk en rock: de garagerock. Een onheilspellende bassist, hard beukende drummer en grauwe, donkere gitaarriffs. Daaroverheen komt de geweldige stem van Peter, door de OOR toendertijd onthaald als “Tom Jones, nadat deze een paar weken samen met Screaming Jay Hawkins in een donkere kelder heeft opgesloten gezeten.”
Toch kon niet iedereen het legendarische optreden waarderen, de aardkluiten en graspollen vlogen de band om de oren. Nu, ruim dertig jaar later en aangekomen bij album nummer 13 heeft de band terecht een cultstatus verworven.

Vanaf de eerste akkoorden zitten we gelijk weer in de vertrouwde Claw Boys Claw sound, zonder in herhaling te vallen. De band evolueert nog steeds, openingstrack Suck Up The Mountain begint heerlijk broeierig met lekker smerige riffs en gitaartrucjes die ervoor zorgen dat je spontaan meebeweegt op de melodie.

Middenin de plaat verrast de groep met Polly Maggoo, een nummer gebaseerd op een Franse speelfilm uit de zestiger jaren, dat de spot drijft met de modewereld. Het nummer opent met een uptempo, stuwende drum om tegen het eind over te gaan in heerlijke moerassige blues zoals ze dat alleen bij Claw Boys Claw kunnen. Zo weet de band zich keer op keer weer te bewijzen als een van de meeste verrassende en spannende gitaarbandjes die Nederland ooit gekend heeft. Tekst Mania | Tim Jansen

LIVEDATA 15/03 Rotown, Rotterdam (Sold Out) 16/03 Metropool, Hengelo 23/03 Patronaat, Haarlem 24/03 013, Tilburg 30/03 Doornroosje, Nijmegen (Sold Out) 31/03 Hedon, Zwolle 06/04 Gebouw-T, Bergen op Zoom 07/04 Muziekgieterij, Maastricht 12/04 TivoliVredenburg, Utrecht 13/04 Burgerweeshuis, Deventer 28/04 Paradiso, Amsterdam

Lo Moon – Lo Moon

Genoemd naar een van de vier manen van Jupiter, is Lo Moon in het begin een mysterieus gezelschap. Maar de in Los Angeles gebaseerde band zegt het niet expres te hebben gedaan. Het moest over de muziek gaan. Daarom waren er in het begin geen video en geen achtergronden.

Zanger Matt Lowell, oorspronkelijk uit New York, zegt door dichters als Camus, Updike en Houlebecq beïnvloed te worden. De twee andere leden van de band zijn opmerkelijk, Crisanta Baker was meteen onder de indruk van de muziek die Lowell haar liet horen en het derde lid is de zoon van Dave Stewart, van o.a. Eurythmics, Sam.

Tijdens tournees aangevuld door een drummer, maar de muziek op dit langverwachte debuutalbum bestaat uit atmosferische toetsen en ijle gitaren, te plaatsen tussen Death Cab For Cutie en Gotye, niet toevallig door producers Chris Walla en Francois Tetaz. Knappe nummers vol onverwachte wendingen met teksten over de vele vormen van liefde. Prachtig dromerig album. Tekst Mania | Erik Mundt

Django Django – Marble Skies

Django Django – Marble Skies (Caroline)

Natuurlijk galmt ook op het derde album van Django Django de surfsound van The Beach Boys na. Niet zo gek, want dat gebeurde op de twee voorgangers uit 2012 (Django Django) en 2015 (Born Under Saturn) ook al. Wanneer iets werkt, moet je er niet te veel aan sleutelen.

Marble Skies is sowieso geen stijlbreuk in vergelijking met de twee voorgangers en daarom maken we een vreugdesprong. Dus niet alleen omdat er misschien wel een Elfstedentocht aan zit te komen, met dit kraakheldere, zonnige weer en temperaturen die zelfs de breedste grachten doen dichtvriezen. “Gezond weer”, zei mijn wijlen grootmoeder steevast en zij zat er eigenlijk nooit naast. Fan van die Beach Boys als ze was, had ze zonder meer uit de voeten gekund met Marble Skies. Een album dat strak staat van de catchy melodieën en andere vrolijkheid. Tekstueel doen de in Londen woonachtige Schotten ook weer niet al te moeilijk, zonder zich te vergalopperen aan platitudes. Het is vaak zo poëtisch als wat, zoals onderstaande regels uit het titelnummer. Lees maar mee:

Rolling in the darkness of your mind
Colouring the water of your life
Look across the plain, the shadow
Soon the fields will bloom again someday

Daar kunnen we wel wat mee. Je voelt en hoort dat de vier mannen goed in hun vel zitten en weten wat onze wereld nodig heeft: een dansje, zo nu en dan.

Wie goed luistert, hoort op Marble Skies naast Beach Boys vleugjes New Order en ook Simple Minds (zo doet dat intro van Surface To Air wel heel sterk denken aan dat van Alive And Kicking), maar wie geeft een fuck als er links en rechts wat gepikt is en er een bijzonder smaakvolle potpourri is ontstaan. Het is gewoon tien keer raak. Pet Shop Boys zijn vast en zeker ook trots op de mannen. In Your Beat had zo op Actually (’87) kunnen staan. Nou oké, met een beetje fantasie dan. Pieter Visscher

LIVEDATA 05/03 Ancienne Belgique, Brussels 06/03 Doornroosje, Nijmegen 07/03
Melkweg, Amsterdam

Car Seat Headrest – Twin Fantasy

Will Toledo keert terug naar het zelf opgenomen album wat hij in 2011 uitbracht, waar het resultaat volgens hem nooit voltooid was. De originele versie van Twin Fantasy klinkt lo-fi en aardig overstuurd. Dat is nu echter wel anders!

Op deze nieuwe versie horen we Will Toledo met een 7-koppige band een sterk staaltje productiewerk neer zetten. Van het ingetogen akoestische anderhalve minuutje Stop Smoking (We Love You) tot en met het complexe meesterwerk Famous Prophets (Stars). Alles klinkt even fris als vertrouwd.

Zoals we van Car Seat Headrest inmiddels gewend zijn is niets standaard; van extreme tempowisselingen, sfeerveranderingen, tracklengtes en muziekstijlen. Van ingetogen werk tot punky rock, van alle markten thuis.

Dat er werk gemaakt is van dit opgepoetste bezoekje aan Will’s tienerjaren moge duidelijk zijn; alleen al het mixen van de drums nam 8 maanden in beslag. Twin Fantasy krijgt in deze vorm eindelijk de kwaliteit die het verdient; een regelrecht meesterwerk! Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATUM 28/05 Paradiso, Amsterdam

VanWyck – An Average Woman

VanWyck is het alter ego van Christine Oele, die eerder al bijzondere muziek maakte met de band Nevada Drive. Waar Christine Oele in haar vorige band koos voor de vernieuwing en het experiment, heeft ze er als VanWyck voor gekozen om een volstrekt tijdloze singer-songwriter plaat te maken.

An Average Woman riep bij mij in eerste instantie associaties op met de allergrootste singer-songwriters als Leonard Cohen en Joni Mitchell en dat is vergelijkingsmateriaal waaraan je je alleen maar kunt vertillen. VanWyck vertilt zich er niet aan omdat haar debuut je direct bij eerste beluistering diep weet te raken, waardoor de behoefte tot associëren met de muziek van anderen verdwijnt.

Voor de arrangementen leunde VanWyck zwaar op Reyer Zwart, die de songs op An Average Woman prachtig heeft ingekleurd, onder andere met wonderschone strijkersarrangementen en een wat rootsy aandoend instrumentarium. De instrumentatie op de plaat is over het algemeen akoestisch en subtiel en voorziet de songs op An Average Woman van een donkere onderlaag.

Christine Oele heeft haar jeugd doorgebracht in Nieuw Zeeland en klinkt mede hierdoor geen moment Nederlands, wat An Average Woman voorziet van internationale allure. Het is ongelooflijk knap hoe VanWyck weet te ontroeren met haar over het algemeen ingetogen songs en hoe de subtiele verschillen in de instrumentatie er voor zorgen dat iedere song je weer bij de strot grijpt. Het debuut van VanWyck is een grootse en meeslepende plaat vol bezwering en toverkracht en kan zomaar behoren tot het beste dat dit jaar verschijnt. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Lefhebbers luisteren uiteraard ook naar Pinguin Pluche!

LIVEDATA 21/02 Melkweg, Amsterdam 07/03 De Rozenknop, Eindhoven 15/03 Huis Verloren, Hoorn 25/03 Bunder Kunst, ‘s-Heer Arendskerke 20/04 Lux, Nijmegen

GoGo Penguin – A Humdrum Star

VPRO Radio had ooit een spannende muziekserie met de briljante naam ‘Is Dit Nog Wel Jazz?’. Deze titel lijkt zeer toepasbaar op dit trio – GoGo Penguin – uit Manchester.

Pianist Chris Illingworth, contrabassist Nick Blacka en drummer Rob Turner zijn pas sinds 2012 actief, maar werden reeds in 2014 genomineerd voor de Mercury Prize album of the year. Sindsdien hebben ze vrijwel alle jazz-festivals platgespeeld, waaronder in 2017 het Utrechtse avontuurlijke Transition festival waar ze Godfrey Reggio’s cult film Koyaanisqatsi van een live soundtrack voorzagen.

De vierde plaat verschijnt wederom op Blue Note Records wat het jazz-stempel zou rechtvaardigen, maar tegelijkertijd hoor je ook invloeden uit rock, minimalism en elektronische muziek , zelfs richting Aphex Twin en Squarepusher. Zoals de band zelf ooit zei: “It has jazz instrumentation but I don’t think it’s right to call it a jazz sound”.

Het maakt GoGo Penguin hoe dan ook een unieke speler die enerzijds ontroert met kristalheldere melodieën maar tegelijkertijd aansteekt met krachtige bassen en enerverende breakbeats. Superstrak, supermooi. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 09/03 Paradiso, Amsterdam 10/03 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 19/05 Jazz Maastricht, Maastricht