Category: Albums

Nits – Tree House Fire

Nits – Tree House Fire (Werf Records)

Het leven is niet zelden een gevecht. Voor ons allen. We worden ongevraagd op die aardbol gekwakt en zoek het maar uit dan. Rozengeur en maneschijn, donder en bliksem, zon en maan, liefde en geluk, voor- en tegenspoed. Het geldt ook voor het al vijftig jaar bestaande trio Nits.

In 2022 ging de studio van de band, De Werf, in vlammen op. The fire took everything, lezen we achter op de nieuwste cd van het trio: Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips. Vrienden voor het leven, al een halve eeuw. Ze zagen veel van wat ze hadden opgebouwd kapotgaan in de rücksichtslose vlammen. Hofstede kreeg het zelfs extra voor zijn kiezen omdat hij getroffen is door de zeldzame auto-immuunziekte myasthenia gravis. Deze zorgt voor spierzwakte in het gezicht. Gelukkig lijdt zijn stemgeluid er niet onder. Hofstedes geluid is helder als vanouds op het minialbum Tree House Fire, dat vrijwel geheel aandacht besteedt aan de vernietigende brand.

Een ingetogen, stemmige sound. Zwanger van melancholie. Logisch. Maar we horen een Nits in topvorm. Zes nummers die je bij de keel grijpen. ‘Listen to the sirens on the highway. The sirens of the fire trucks’, zingt Hofstede in de aangrijpende opener Month Of May. Op 16 mei 2022 is veel van de geschiedenis van de band in vlammen opgegaan.

Je voelt aan alles dat dit een album is dat de band móést maken. Om ellende te parkeren. Om met de buitenwereld te delen wat de brand heeft losgemaakt bij de drie hechte vrienden. Het heeft zes beeldschone liedjes opgeleverd. Omdat de mooiste bloemen nog altijd op de mestvaalt groeien. Ontroerend tot op het bot. Nits blijft een band om zielsveel van te houden. Nederlands erfgoed. Pieter Visscher

Johan – The Great Vacation

Johan – The Great Vacation (Excelsior)

Het is bij Johan vrijwel altijd goed dat er een flink aantal jaren tussen een vorig en een nieuw album zit. Nu is dat ook weer het geval. Pull Up verscheen in 2018.

Johan, de oorspronkelijk uit Hoorn afkomstige formatie rond Jacob de Greeuw, nam na het verschijnen van 4 (2009) afscheid van gitarist Maarten Kooijman. Pull Up werd het minste album van de band. Nauwelijks beklijvende liedjes. Een geluid ver weg van wat we gewend waren van De Greeuw, de voornaamste songschrijver van Johan. Kooijman schreef Tonight (misschien wel Johans mooiste nummer) en Maria. Kooijman geeft tegenwoordig gitaarles en sluit niet uit dat hij in de toekomst nog eens een soloplaat gaat afleveren. We kijken ernaar uit.

Zoals ook werd uitgekeken naar de nieuwe Johan, waarop de voor Kooijman aangetrokken Robin Berlijn (hij was er al bij op Pull Up) een prominentere rol als songschrijver is weggelegd. All songs written by De Greeuw / Berlijn lezen we op de binnenkant van de cd-hoes. Betekent dat ook een stijlbreuk? Nee. Want gek genoeg horen we weer een Johan dat ouderwets sterke songs op plaat heeft gezet. Nummers die niet tijdens de eerste draaibeurt al indalen. Het duurt wel even. Maar dat geduld wordt bijzonder rijkelijk beloond.

We horen wat meer elektronica dan in het verleden, maar ook weer niet zoveel dat we inderdaad van die stijlbreuk zouden kunnen spreken. Johan keert vooral terug naar het sterke geluid van Pergola (2001) en Thx Jhn (2006). Met dansbare nummers als So It Goes, Fly On The Wall en het lekker folky We Ride. Er wordt geknipoogd naar The Beatles (Hold The Line) en De Greeuw zet zijn bezorgdheid over onze chaotische wereld uiteen in Reset (“What a time we’re living in..”). We horen weer een Johan waarnaar we zo verlangden. Het ontroerende A Thought is pure balsem voor de ziel. Een lied voor de eeuwigheid. Believe doet daar nauwelijks voor onder. Het is 2024 en Johan is met The Great Vacation ouderwets in vorm. Pieter Visscher

Leah Rye – Symbiosis

Leah Rye – Symbiosis (Concerto Records/Mattan)

Helemaal uit het niets kwam het niet, maar voor velen moet het debuut van de Nederlandse Leah Rye als een donderslag bij heldere hemel hebben gevoeld. Wat een stem. Ze maakte er indruk mee tijdens de Popronde. En dan is Symbiosis ook nog eens gevuld met veel beeldschone popliedjes.

Stuk voor stuk geschreven door Lisa Rietveld, zoals ze in het echt heet, en ook eigenhandig geproduceerd. Ze speelt gitaar en keyboard op het album, dat internationale allure heeft. Terwijl dit een plaat is, die, had Rietveld in het Nederlands gezongen, de boel aardig op stelten had gezet tussen de Froukjes en Stiens van deze wereld. Domweg omdat Rietveld vocaal heel erg superieur is aan haar Nederlandstalige collega’s.

Een dansbeat her en der, een tempoversnelling in wat songs en de Nederlandse popwereld was op z’n kop gezet. Maar Rietveld heeft het Engelse pad verkozen boven het Nederlandstalige. Niet meeliften op de hype en dat pleit misschien wel voor haar.

Zo is Symbiosis dus een plaat geworden waarmee ze over de landsgrenzen wel eens meer zou kunnen scoren dan in Nederland. Het heerlijke Woman heeft sowieso heel veel hitpotentie. Live wat sterker aangezet kan het zelfs weleens tot Faithlessachtige taferelen gaan leiden. Leah Rye komt er wel, linksom of rechtsom. Pieter Visscher

 

Wies – Alles Anders

Wies – Alles Anders (Lab Music)

In 2018 won het Nederlandstalige Wies de Grote Prijs van Nederland en dan weet je wel dat je aardig bezig bent. Drie jaar later verscheen debuutalbum Het Is Een Wies, waarop bevestigd werd waarom die Grote Prijs naar het trio (leadzangeres Jeanne Rouwendaal, drummer Dan Huijser en bassist Tobias Kolk) ging.

Opvolger Alles Anders laat geen wezenlijk ander geluid horen. Wel weer veel goeie liedjes. Weer binnen de kaders van pop, rock en elektronica. Nederlandstalige muziek met een indierandje. Waarin zangeres Rouwendaal uitblinkt, met haar heldere stemgeluid. Soms doet ze wat denken aan Roos Rebergen, van Roosbeef. Of dat natuurlijk is of een klein beetje gemaakt, is de vraag, maar het leidt nauwelijks af. We hebben allemaal onze inspiratiebronnen.

Ondanks het feit dat Wies’ tweede album muzikaal niet veel afwijkt van de eerste worp horen we welzeker een sprongetje vooruit. De liedjes zijn wat raker, hebben bovendien meer zeggingskracht en er wordt een klein beetje steviger gerockt, wat het geluid ten goede komt.

De band stond al eens op Pinkpop, waar ze de tongen goed loskregen en de meute lieten deinen. Op een wat kleiner podium, toen. We moeten er rekening mee houden dat we ze aankomende zomer weer gaan zien in Landgraaf. Als opener van een van de twee grote podia, halverwege de middag? Of misschien wel in de sfeervolle tent. We gaan het zien. Het zou dik verdiend zijn. Pieter Visscher

The Beatles, toen en nu; de fascinatie blijft

De storm is inmiddels wat gaan liggen. Maar wat leefden we op van het nieuws dat er een nieuwe single van The Beatles zou verschijnen. Gezongen door John Lennon nota bene. Now And Then is een prachtliedje. Het werd in 1977 al geschreven door Lennon. De demoversie werd bewerkt door zijn vrienden Paul en Ringo.

Zowel samen als afzonderlijk hebben The Beatles altijd al talent gehad voor het onverwachte. En nu bracht 2023 plots een van de meest onverwachte releases uit hun lange en eindeloos veelbewogen geschiedenis. Now And Then is het laatste Beatles-nummer. Voorlopig? Vragen we ons af, met een knipoog.

Naast het uitbrengen van Now And Then als vinylsingle zijn de collecties 1962-1966 (The Red Album) en 1967-1970 (The Blue Album) van The Beatles uitgebracht in edities van 2023 door Apple Corps Ltd./Capitol/UMe. Sinds hun eerste incarnaties vijftig jaar geleden verschenen, hebben deze albums opeenvolgende generaties kennis laten maken met de muziek van The Beatles. Nu zijn de tracklists van beide collecties uitgebreid, waarbij alle nummers zijn gemixt in echte stereo en Dolby Atmos. Nieuwe 4cd- en 180 gram 6lp-vinylcollecties combineren ‘Red’ en ‘Blue’ in slipcasesets. De Britse singleversie van Love Me Do start nu op 1962-1966 (editie 2023), en Now And Then is te horen op 1967-1970 (editie 2023) om de carrièreomspannende collecties compleet te maken. Het is prachtig allemaal. Wie had het verwacht? Leuke, nieuwe liner notes van de befaamde Beatles-biograaf John Harris in beide versies. Prachtig.

Bob Marleys iconische Catch A Fire ziet Abraham

Catch A Fire, de baanbrekende eerste release van Bob Marley And The Wailers op Island Records, universeel beschouwd als het album dat reggae op het wereldtoneel zette, is opnieuw uitgegeven, om de 50ste verjaardag van zijn bestaan te vieren. Slave Driver, een van de krachtigste nummers op het album, is als single uitgebracht, vergezeld van opmerkelijke liveoptredenbeelden tijdens de legendarische Edmonton-show in Engeland, in 1973.

De langverwachte nieuwe film Bob Marley: One Love, die het leven en de muziek viert van een icoon dat generaties inspireerde met zijn boodschap van liefde en eenheid, is vanaf 12 januari 2024 in de bioscoop te zien. Geproduceerd door Ziggy Marley, Cedella Marley en Rita Marley, en met Stephen Marley als muziekbegeleider vertelt de film het inspirerende verhaal van hoe Bob enorme tegenslagen overwon en door de kracht en schoonheid van zijn revolutionaire muziek een van ‘s werelds meest gerespecteerde muzikale en culturele reuzen werd. De film, geproduceerd in samenwerking met de familie Marley, bevat Kingsley Ben-Adir als Bob en Lashana Lynch als zijn vrouw Rita.

Catch A Fire is het vijfde studioalbum van Bob Marley and the Wailers en was het eerste dat werd uitgebracht door Island Records UK. Het album had oorspronkelijk een beperkte release en werd toegeschreven aan The Wailers. De toekomstige versies van Catch A Fire, gehuisvest in een gedenkwaardige hoes, in de vorm van een Zippo-aansteker ontworpen door grafische kunstenaars Rod Dyer en Bob Weiner, zouden het klassieke portret bevatten van Marley die een spliff rookt, gemaakt door Esther Anderson. Vanaf dat moment was de artiestennaam Bob Marley en The Wailers.

Catch A Fire is beschikbaar in twee speciale formaten; een set van 3lp + 12 inch, een set van 3 cd’s, maar ook digitaal op alle platforms. Lp1/cd1 bevat de volledige laatste studio-opname, lp2/cd2 is het livealbum met tien nummers, Live From The Paris Theatre London, terwijl lp3/cd3, getiteld Sessions, alternatieve, uitgebreide en instrumentale Jamaicaanse versies van het originele album bevat. De extra 12 inch, verkrijgbaar bij het vinylaanbod en ook op cd3, bevat drie klassieke nummers, Slave Driver, Get Up, Stand Up & Stop That Train, live opgenomen tijdens het legendarische optreden in het Sundown Theatre in het dorp Edmonton, Noord-Londen. Deze historische opnames waren voorheen alleen als bootleg verkrijgbaar. De achterkant van de 12” heeft een geëtste afbeelding van de iconische Zippo-aanstekerillustratie.

Zowel de lp- als de cd-versies bevatten een boek met klassieke afbeeldingen van Marley, afkomstig van fotoshoots met Adrian Boot, Arthur Gorson, die twee weken lang afbeeldingen heeft gemaakt van Bob in Jamaica, Dennis Morris en Neville Garrick. De uitgaves bevatten ook krantenknipsels uit die tijd, terwijl gloednieuwe hoesnotities zijn geschreven door de beroemde muziekjournalist en auteur Chris Salewicz.

Het album heeft enorme lovende kritieken gekregen, waaronder de vermelding op de Rolling Stone-lijst van de 500 beste albums aller tijden, de op een na hoogste plaats van de vijf Bob Marley-albums op de lijst, na het postume verzamelalbum Legend. Het wordt ook terecht beschouwd als een van de grootste, belangrijkste en invloedrijkste albums aller tijden, in alle genres.

Gavin Rossdale (Bush): ‘Het voorrecht is mij niet ontgaan’

Na een uiterst succesvolle zomertournee heeft de Britse band Bush een eerste collectie met de grootste hits uitgebracht: Loaded: The Greatest Hits 1994-2023. Er volgt een nieuwe reeks Noord-Amerikaanse headlinedata. Volgend jaar Nederlandse en Belgische festivals en clubshows? De kans is groot.

Met meer dan 24 miljoen verkochte platen, 1 miljard streams en een reeks nummer 1-hits, is de voor een Grammy® genomineerde, multiplatinaband, bestaande uit Gavin Rossdale (zang, gitaar), Chris Traynor (gitaar), Corey Britz (bas) en Nik Hughes (drums) een stevig gevestigde naam. Loaded biedt een uitgebreid overzicht van de ongelooflijke erfenis van de band met 21 nummers die bijna 30 jaar bestrijken. Nieuwe single staat er ook op: Nowhere To Go But Everywhere, een krachtige reflectie op de verschuivingen in perspectief die de tijd met zich meebrengt. Rossdale schreef het nummer. Hij en Britz produceerden het.

Loaded bevat iconische hits van elk van de negen studioalbums van de band, evenals Mouth (The Stingray Mix) van het remixalbum Deconstructed uit 1997 en een cover van Come Together van The Beatles, die in 2012 in zeer beperkte oplage werd uitgebracht.

Volgend jaar zal het de 30e verjaardag zijn van de release van Bush’ 6x Platinum-debuutalbum, Sixteen Stone, dus het is alleen maar passend dat Loaded explodeert met vijf nummers van het baanbrekende album.

“Ik ben heel dankbaar dat ik na al die tijd de kans krijg om muziek te maken”, zegt Gavin Rossdale. “Het voorrecht is mij niet ontgaan. Ik zit nog steeds in de achthoek en ik denk dat dat gezond is, want ik ben goed in vechten.”

Vanishing Twin – Afternoon X

Vanishing Twin – Afternoon X (Fire/Konkurrent)

Potsierlijke bandnamen zijn niet uniek in de muziekgeschiedenis. We pikken er een paar uit: Butthole Surfers, Jesus Chrysler Supercar, Amazing Stroopwafels, Smashing Pumpkins en dan mogen The Rolling Stones niet ontbreken. Oké, nog eentje: Death Cab For Cutie. En dan komt uit Londen het tot trio gereduceerde Vanishing Twin (verdwijnende tweeling). Ze hebben album vier bij uw platenboer afgeleverd, dat de titel Afternoon X meegkreeg.

Vanishing Twin is geen eenvoudig te categoriseren band en daar houden we wel van bij Pinguin Radio. Hapklare brokken zijn er immers wel voldoende te vinden. Vanishing Twin is niet van de alledaagse songstructuren en leeft zich uit in songs met elementen uit de krautrock en psychedelica. Waardoor uitdagende avant-popmuziek ontstaat die net zo intrigerend als indringend is.

Toegankelijkheid is er zeker, hoewel je er goed voor moet gaan zitten, of liggen. En dan komt Afternoon X het lekkerst binnen via een koptelefoon. Terwijl de titeltrack dan weer verdomd dansbaar is. Goeie beat, prikkelende synths en dan dat wulpse stemgeluid van Cathy Lucas er overheen. Ze neemt op het album ook de meeste instrumenten voor haar rekening.

Afternoon X is een onsamenhangende plaat geworden. Met acht nummers. Alle acht worden ze steeds beter en je vindt er ook steeds meer structuur in. Vaak draaien! Op ontdekkingstocht met Cathy Lucas. Het verveelt geen seconde. Pieter Visscher

Pale Puma – Haunted By Dreams That Were Never My Own

Pale Puma – Haunted By Dreams That Were Never My Own (Excelsior)

Wie goed luistert hoort dat het debuutalbum van Pale Puma is geproduceerd door Moss’ Marien Dorleijn. Verder is de plaat vooral heel erg Pale Puma, het geesteskind van de in Amsterdam geboren Django Duijns. De bijna dertiger worstelde met depressies, maar heeft die overwonnen. Het is goed te horen op het sprankelende Haunted By Dreams That Were Never My Own.

De indierock van Pale Puma staat stijf van de shoegaze-elementen, zonder dat dat een moment verveelt. Het is knap. Het liedje staat voorop. Duijns verzandt niet in allerhande maniertjes. Haunted By Dreams That Were Never My Own (korter!) is een frisse, opgewekte plaat waarin we talloze referenties voorbij horen komen. Meest in het oog springende is misschien wel Lost In Pink Moon, wat overduidelijk een ode is aan de geniale Nick Drake, die op 26-jarige leeftijd een overdosis antidepressiva tot zich nam. Hoewel Drake ontegenzeggelijk een inspiratiebron is, is dat op plaat nauwelijks te horen. Lost In Pink Moon is wel een magistrale ode, die je zo vaak mogelijk achter elkaar wil horen. Wat een geweldige song.

Waarmee de toon is gezet. De uptempo shoegaze, overgoten met dat smeuïge Moss-sausje, door de aanwezigheid van Dorleijn, die op gitaar en percussie, alsmede achtergrondzang toch wel wat sterker aanwezig is op Haunted By Dreams That Were Never My Own is zwanger van melancholie, zonder steun te zoeken in mistroostigheid. Duijns lijkt vooral te laten willen horen hoe goed hij in zijn vel steekt momenteel en dat is een genot.

We mogen het productiewerk van Frans Hagenaars ook niet onvermeld laten. Ja, bij welke gerespecteerde Nederlandse gitaarband zat Hagenaars eigenlijk niet achter de knoppen? Van Johan, tot Bettie Serveert en van Daryll-Ann tot Hallo Venray.

Het maakt Pale Puma’s debuut tot een van de lekkerste gitaarplaten die dit jaar zijn verschenen. Smaakvol, troostend en zinnenprikkelend. Smaakt naar meer. Luistertip: luid afspelen! Pieter Visscher

 

Peter Frampton At Royal Albert Hall is pure passie

In november 2022 trad de Grammy-winnende artiest en virtuoze gitarist Peter Frampton (73) op in de historische Royal Albert Hall in Londen. De speciale avond werd gefilmd, waarbij verbluffende uitvoeringen van de beste nummers van Frampton werden vastgelegd. Het concert is onder meer op cd verschenen.

De plaat bevat negen livenummers met Framptons al lang bestaande band: Rob Arthur, Adam Lester, Dan Wojciechowski en Steve Mackey, en bevat de grote hits, zoals Show Me The Way. Frampton is een van de meest gevierde artiesten en gitaristen in de rockgeschiedenis. In 2007 won Frampton een Grammy voor Best Pop Instrumental Album for Fingerprints en in 2014 werd hij opgenomen in de Musicians Hall of Fame. Hij ontving in 2019 de prestigieuze Les Paul Innovation Award van NAMM’s TEC Awards en zijn album All Blues stond vijftien weken lang op nummer 1 in de Billboard’s Blues Chart. In 2020 werd Frampton opgenomen in de Grammy Hall of Fame, zijn autobiografie Do You Feel Like I Do?: A Memoir debuteerde in de New York Times Bestsellers-lijst en zijn album Frampton Forgets The Words uit 2021 werd uitgebracht en kreeg veel lovende kritieken.

Het is op Peter Frampton At Royal Albert Hall zeker te horen dat de tand des tijds invloed heeft gehad op het stemgeluid van de geboren Brit, maar wat een passie wordt nog tentoongespreid door hem en zijn geweldige band. Een diepe buiging maken is het minste wat we kunnen doen.