Category: Recensies

Seraphin – Carolina Lunch Time

Seraphin is Seraphin Morland, een singer-songwriter waarvan we niet veel meer weten dan dat hij uit Frankrijk komt en dit jaar maar liefste twee albums heeft uitgebracht, in totaal goed voor 22 Engelstalige gitaarliedjes in een aan Americana verwante rockstijl.

Veel luisteraars heeft Seraphin nog niet en dat is onterecht. ‘s Mans songs hebben charme, stralen zelfverzekerdheid uit, en de maker is behept met een prettig stemgeluid. Op Carolina Lunch Time wordt Seraphin begeleid door attente ritmesectie, een viool (fiddle eigenlijk) en een intiem meisjeskoortje. En zo staan er nog veel meer bijzondere liedjes op het nieuwe 7665, en het iets oudere Red Light Room album.

Broken Bells – We’re Not In Orbit Yet..

Broken Bells, de band van superproducer, Brian Burton alias Danger Mouse en James Mercer, frontman van The Shins laat na drie jaar weer eens iets van zich horen. Anders dan bij de vorige singles, lijkt er dit keer wel een album te volgen. En dat is goed nieuws, want op After The Disco (2014) en het naar de band genoemde debuutalbum uit 2012 staat een aantal indie-evergreens.

Of de nieuwe single ook een lang leven beschoren is zal de tijd wijzen, maar de eerste indruk is uiterst positief. We’re Not In Orbit Yet.. is een tijdloze, rijk geïllustreerde ballad. Mercer’s stem zwemt in een warm band synths, bubbelbas en melancholieke koortjes, en met een ruim bemeten gitaarsolo tegen het einde wordt de belofte van een climax bevredigend ingelost.  

Veel valt er nog niet te vertellen over het derde album van Broken Bells. Het is bijvoorbeeld onduidelijk of de twee vorige singles, Good Luck (2019) en Shelter (2018) ook op de plaat komen, het artwork doet dat wel vermoeden. Ook is er nog geen releasedatum bekend. Een titel wel, het derde album van Broken Bells gaat Into The Blue heten.

Derya Yildirim & Grup Simsek – Bal

Derya Yildirim is een medium succesvolle singer-songwriter uit Turkije met als specialisatie de gevoelige ballad. Grup Simsek is een vrij onbekend, traditioneel Turks gezelschap. Zet ze bij elkaar en er gebeuren muzikale wonderen!

Het funky Bal is een mooi voorbeeld van wat de Bosporus popband te bieden heeft, een fusie van Anatolische rock, Turks psych en Zwarte Zee ballades. Inderdaad, Derya Yildirim & Grup Simsek behoren tot dezelfde muzikale bloedgroep als ‘onze’ Altin Gün. Net als bij de Gün hebben de bandleden ook verschillende nationaliteiten. Zelf spreken ze van de ‘Outernational generation’. Anders dan AG spelen Derya Yildirim & Grup Simsek naast Turkse traditionals ook eigen werk, zoals Bal.

Te zien op Le Guess Who in Utrecht tussen 10 en 13 november.

THICK – Loser

Nikki Sisti speelt gitaar, Kate Black bas en Shari Page de drums. Alle drie zingen ze, Nikki het hardst.  Acht jaar geleden staken ze de creatieve koppen bij elkaar en begonnen ze THICK.

Inmiddels is THICK een begrip in de punkscene van New York en daarbuiten. Met Loser kondigen de meiden de geboorte aan van hun tweede langspeler.

‘You Think That I’m A Loser, I Love When People Tell Me I Should Quit’, I’ll Never Be A Winner‘ zingt Nikki Sisti. ‘Stel je het ergste voor dan kan het alleen maar meevallen’ lijkt de boodschap. Hopelijk geldt dat niet voor het nieuwe album.  Loser schept namelijk verwachtingen. 

The Strangerz – Shut Up!

Shut Up! is de tweede single van The Strangerz, een volgens eigen omschrijving ‘shouty feminist punkband’ uit Manchester. Daar zit geen woord gelogen bij.

Vergeleken bij de uithaal van frontvrouw Martha in Shut Up! is de schreeuw van Rhian Teasedale van Wet Leg in Ur Mum niet meer dan een zuchtje. Bij wijze van spreken dan.

Op de twee tot nu toe verschenen singles van The Strangerz plaatst de band zich in het zelfde speelveld als Yard Act, Dry Cleaning, English Teacher en al die andere bands met een praatzingende frontpersoon, parlando punk dus.

Fun fact, The Stangerz bestaat uit twee tweelingen. Martha en haar gitaarspelende broer Thomas en drummer Shannon en haar bassende broer Will.

Soccer Mommy – Don’t Ask Me

Sophie Allison alias Soccer Mommy heeft met Sometimes Forever een album voor de jaarlijstjes afgeleverd. De belofte van een grootse doorbraak zal er al in vanaf haar eerste echte langspeler, Clean (2018). Maar het is toch altijd fijn als verwachtingen worden waargemaakt. Je zult de acts maar te eten moeten geven die onder de druk bezwijken. 

Het verlegen singer-songwritertje van vier jaar geleden is getransformeerd tot indie-diva van formaat. Hoewel de meeste songs op haar nieuwe album weer beschouwend en introvert zijn, haalt ze regelmatig even lekker uit en/of zet ze haar woorden kracht bij met opvallend heavy gitaarwerk.

Met zijn ingehouden zang en uitbundige gitaren is Don’t Ask Me representatief voor het album waarmee Soccer Mommy zich definitief plaats voor de indie-eredivisie.

All Them Witches – L’hotel Serein

Op nieuwe single L’hotel Serein geeft All Them Witches een partijtje blues ten beste zoals we eigenlijk sinds Stevie Ray Vaughn niet meer hebben gehoord. Het is de zesde track van de psych-rock band uit Nashville dit jaar uitbrengt, de tweede met een radiovriendelijke lengte.

Blues a la All Them Witches is slow en smerig, gespeeld met ingehouden spanning en een vleugje psychedelica. Het hotel uit de titel is volgens bassist Michael Parks net zo’n mythische plek als The House Of The Rising Sun of Hotel California, een mix van bordeel en bedevaartsplaats. Een plek dus dat een lied verdiend.

Alex G – Runner

Alex G is de Beck van deze tijd, een ietwat excentrieke eenling die altijd weet te verrassen en meestal hoge kwaliteit levert. Zoals op Runner, single twee van album negen, God Save The Animals (23 september).

Alex Giannascoli bekent in Runner ‘a couple of bad things’ te hebben gedaan. Wat precies laat hij in het midden. Maar uit het feit dat hij het op een gegeven moment op een schreeuwen zet, mag je concluderen dat zijn spijt echt is. De serieuze tekst zit verpakt in een zacht rockend liedje dat klinkt alsof mister G alle instrumenten zelf heeft ingespeeld. In de video eert Alex een van zijn idolen, Tom Petty door te verwijzen naar de clip van The Waiting.

The Beths – Silence Is Golden

Silence is Golden is een mierzoet liefdesliedje uit de jaren zestig van de Britse band the Tremeloes. De gelijknamige song van The Beths uit Nieuw Zeeland is een absolute tegenpool; een scheurend en schurend en op momenten atonaal rocknummer over stress en overgevoeligheid voor geluid.

Een lastige kwaal, zeker als je in een band zit. Maar chef Beths Elizabeth Stokes lijkt weer helemaal genezen en heeft haar donkere ervaring verwerkt tot een song die zeker een van de hoogtepunten zal blijken van het Expert In A Dying Field album dat op 16 september moet gaan uitkomen.

Fotoverslag Down The Rabbit Hole 2022 – Dag 3

Het kleine broertje van Lowlands is niet meer zo klein. Gelukkig weer een editie van DTRH, het top festival bij Beuningen. Onze fotograaf Serge Hasperhoven is het hele weekend op Down The Rabbit Hole, check hieronder zijn verslag.

Met foto’s van Klangstof, Dub Inc, Whispering Sons, Goldband, girl in red, Phoebe Bridgers, St. Vincent, Erykah Badu, Amyl and the Sniffers, Bicep.

Check ook hier de foto’s van dag 1. En hier van dag 2.