Category: Recensies

The Haunted Youth – Shadows

Na slechts drie singles heeft Joachim Liebens a.k.a. The Haunted Youth zich al gevestigd als een van de beste Belgische bands sinds de befaamde Belga pop golf van een kwart eeuw geleden. Nieuwe single Shadows sterkt ons alleen maar in die overtuiging. Knap is ook dat The Haunted Youth al zo snel een eigen, herkenbaar geluid heeft ontwikkeld. Die sound is diep geworteld in de klassieke new wave, maar van wie nou precies de kunst is afgekeken is niet zo 123 te zeggen. Shadows is wat weemoediger dan de voorgangers dat komt mede door de breekbare zang, die perfect past bij de thema’s van de song, angst en eenzaamheid.

Of er al plannen zijn voor een debuutalbum kunnen we nog niet vertellen. In principe moet er genoeg materiaal zijn, want The Haunted Youth treedt regelmatig op, en speelt dan meer dan vier liedjes nemen we aan. In Nederland is de band te zien op 8 mei in V11 in Rotterdam en op 22 mei tijdens het Ik Zie U Graag Festival in Breda. Ook staat de jeugd op Pukkelpop en het Dour Festival.

Coach Party – Nothing Is Real

Jess Eastwood, de gangmaker van Coach Party mag zich nog weleens kwaad maken (FLAG), of haar partner het leven lastig (Weird Me Out). Op nieuwe single Nothing is Real laat ze horen ook een zachte kant te hebben, een dromerige zelfs. Maar terwijl Jess mijmert dat ze net als haar vriendinnen best wel wat zorgelozer zou willen, hakken de gitaren er weer stevig in. Het contrast tussen zang en gitaren geeft Nothing Is Real nummer wel wat shoegazerigs.

Nothing Is Real is het titelnummer van de derde EP van Coach Party dat net als Wet Leg van het eiland Wight komt. De band is binnenkort hier te zien en wel op 13 april in Doornroosje, en de 15e in Schijndel op Paaspop.

Wet Leg – Ur Mum

Wet Leg flikt het hem weer. We dachten na vier liedjes wel een tijdje zonder Rhian en Hester te kunnen, maar voor Ur Mum vallen we weer als een blok. De nieuwste single van de dames is een vrij funky nummer, een dikke zeven dat vanwege een geniale 10 seconden durende gil toch een negen blijkt te zijn.

Het is absurd hoe snel is gegaan met het duo van het eiland Wight. Zo snel dat hun succes dat er sprake leek van een hype, maar door nummers als het door Dan Carey geproduceerde Ur Mum bewijst de band echt enorm verschrikkelijk goed en bijzonder te zijn. Album volgt over twee weken.

In de tweede helft van mei is Wet Leg te zien in Rotown (de 20ste), Paradiso (London Calling 20-21ste) en Ekko (26ste). In november staat Wet Leg ook nog in de Vera (5e) en de 11e van de 11e wederom in de Paradiso maar dan als hoofdact.

Hairbaby – Onward

Otto-Jan Ham een renaissance man of homo universalis noemen is misschien wat overdreven, maar dat hij een man van veel talenten is een ding dat zeker is. In Vlaanderen kent met hem o.a. als radio en tv-maker, dj, slimste mens, oceaanvaarder, wielrenner, en nu ook als muzikant. Om hem moverende redenen heeft Ham zijn band Hairbaby genoemd. Hij weet zich moreel en muzikaal gesteund door RTV collega en amigo de musica Stijn van de Voorde en Dean van de band Ween.

Onward is het eerste van de zeven nummers van de debuut-EP van  Hairbaby. We horen o.a. een steelgitaar en een trompetsolo, maar het nummer is niet echt country en zeker geen jazz. Het lied ligt prettig in het gehoor, maar is net even te apart om voor easy listening door te kunnen gaan en hoewel zeker niet simpel kan een kind het refrein meezingen. En dat gebeurt ook. Kortom Onward is een raar plaatje, en zo horen we ze graag.

Vanavond om 21:00 uur de Volkskrant Radio special: de snackbar na het stappen

In een serie artikelen onderzoekt de Volkskrant het belang van de clubcultuur en het nachtleven. Aflevering 5: waarom het óók bij een gezond uitgaansleven hoort in de snackbar te belanden, aan het einde van een stapavond.  Lees hier het hele artikel.

Luister naar V’s Radio-Dancecollege

Bij de vorige afleveringen van deze serie over het nachtleven verzamelde de Volkskrant de fijnste plaatjes uit het artikel van de week en praatte ze op Pinguin Radio aan elkaar met een smakelijk college over de muziek in kwestie. Deze muziekcolleges over de voortdurende wedergeboorte van cool, over rocken op de dansvloer, over hoe het nachtleven de popmuziek voorgoed veranderde door op de dansvloer de remix uit te vinden, en over hoe acidhouse in 1988 een nieuwe hedonistische tijdgeest inluidde kunt u online terugluisteren. Of luister de bijbehorende Spotify-playlists.

 

Silverbacks – Archive Material

Silverbacks – Archive Material (Full Time Hobby)

Met Daniel O’Kelly (die ook zingt), Kilian O’Kelly en Peadar Kearney heeft Silverbacks een drietal gitaristen in de gelederen. Daar wordt grif gebruik van gemaakt op het tweede album van de band uit Dublin: Archive Material.

Een plaat die wat voortborduurt op het debuut Fad van twee jaar terug. En dat is een mooi gegeven, want de niet al te gek wilde postpunksongs, die ook de nodige artrock ademen, blijven een eigen kleur houden. Silverbacks, geregeld net zo laconiek als recalcitrant, springt niet te gek veel uit de band en dat kader staat het vijftal, gecompleteerd door de af en toe zingende bassist Emma Hanlon en drummer Gary Wickham, prima.

Silverbacks heeft weer een mooie bundel catchy postpunknummers met kunstzinnige kartelrandjes op plaat gezet, die een aangenaam soort finesse ademen. Maar het is een band die ook net zo tegendraads kan zijn als Pavement in zijn beste vorm. We horen bovendien Television. Niet voor niets een inspiratiebron. Fijnproevers merken mogelijk op dat er raakvlakken zijn met het Schotse The Phantom Band en een enkeling zegt ongetwijfeld: Die hebben naar Talking Heads geluisterd hè! En ook naar The Strokes? Mogelijk.

Zo zijn er daarnaast best wel raakvlakken met Parquet Counts en Shame te vinden. In die hoek moet je het zoeken. Op een langspeler zonder échte uitschieters. Die overigens verre van vlak en voorspelbaar is. En dat is hartstikke knap. Doe het maar eens. Pieter Visscher

Robin Kester – Leave Now

Met haar rookkleurige timbre zou Robin Kester van het voorlezen van de bijsluiter van een Corona zelftest nog een opwindende gebeurtenis weten te maken. Gelukkig kan ze ook mooie songs schrijven, zoals Leave Now dat de spanning heeft van een ingehouden onweer en doet verlangen naar meer.

Sinds haar vorig jaar verschenen Maxi EP/mini-album, This Is Not A Democracy werkt Robin op het productionele vlak nauw samen met onze man van Moss, Marien Dorleijn. Dit team werd voor de opname van Leave Now versterkt met Ali Chant, die ook mixwerk verricht voor o.a. Yard Act en Aldous Harding. De mastering werd toevertrouwd aan de door Sharon van Etten en Angel Olsen gewaardeerde Joe Lambert. Kosten noch moeite dus, maar welbesteed.

Wodan Boys – Slam It Like Djokovic

Door zijn rap van tongriem gesneden zanger heeft Wodan Boys op nieuwe single, Slam It Like Djokovic wel iets weg van Urban Dance Squad. Dit gezegd hebbend, het naar een sketch van Koot & Bie genoemde kwartet is op de eerste en laatste plaats een rockband.

Vorige jaar debuteerden de boys met een ijzersterke EP. Nu gaan ze daar glanzend overheen met een nieuwe verzameling songs die ze eenvoudig EP 2 hebben genoemd. Wodan Boys is van de tomeloze rock, maar hoe onstuimig de band ook klinkt, ze vliegen nergens uit de bocht. Het op alle vlakken hoge niveau van Slam It Like Djokovic doet enige ervaring vermoeden. En dat klopt. Wodan Boys is opgebloeid op de resten van Sister Dance Revolution en Taymir, twee bands die ooit een roze toekomst werd toegedicht. Wat toen niet lukte zou nu wel eens kunnen gaan gebeuren. Als Wodan Boys al zo overtuigend klinkt op ‘plaat’ zullen ze live helemaal een verpletterende indruk maken, net als toendertijd UDS.

P.S. De Djokovic uit de titel is die Corona-ontkennende tennisser die Australië niet in mocht.

 

Zeldzame opnames Aerosmith zien levenslicht

Een van de vroegste opnames van Aerosmith, 1971: The Road Starts Hear is een zeldzame opname die onlangs werd ontdekt in Aerosmith’s Vindaloo Vaults en was oorspronkelijk alleen beschikbaar als een limited edition cassette- en vinylrelease voor Record Store Day in 2021. Het acht tracks tellende document is nu verschenen op cd. Begeleid door een cd-boekje met prachtige, legendarische foto’s en liner notes.

Aerosmith – 1971: The Road Starts Hear bevat nooit eerder vertoonde gearchiveerde foto’s, afbeeldingen van de originele tapedoos en liner notes geschreven door David Fricke van Rolling Stone met nieuwe interviews en opmerkingen van de band over deze lang vergeten opname. Op het album de originele en huidige leden van Aerosmith – Steven Tyler, Joe Perry, Tom Hamilton, Joey Kramer en Brad Whitford, met zeven buitengewone nummers. Dit historische document toont het vroege, ongebreidelde talent van de toekomstige Hall of Fame-leden, waaronder een opkomende versie van Dream On, die ze later zouden opnemen en uitbrengen op hun gelijknamige majorlabeldebuut in 1973. Aerosmith is een van de weinige bands die vijf decennia later met hetzelfde nummer in de hitparade staan, het nummer was een hit in 1973 en bereikte nummer 59 in de Billboard’s Hot 100.

Andere nummers zijn vroege opnames van juweeltjes zoals Somebody, Movin’ Out, Walkin’ The Dog en Mama Kin’ die allemaal later ook zouden worden opgenomen voor hun historische debuut. The Road Starts Hear bevat ook Reefer Head Woman, dat later zou worden opgenomen voor hun album Night In The Ruts uit 1979, en het nummer Major Barbara, een nummer dat op hun 1986-release Classics Live zou staan.

De historische vroege opname werd gemaakt met Joe Perry’s Wollensak reel-to-reel tape-machine in 1971 door Mark Lehman, die eigenaar was van het beruchte busje en Aerosmith’s one-man road crew werd, ofwel in de oefenruimte van de band in Boston voor een paar selecte vrienden, of bij een repetitie die de band deed tijdens een soundcheck voor een vroege show. Het enige dat zeker is, is dat de opnames een jonge, hongerige rockband vastleggen een jaar voordat ze werden ontdekt en tekenden bij Columbia Records en twee jaar voordat hun titelloze debuut op een major label werd uitgebracht, waarmee de band naar een van de grootste rockacts werd gekatapulteerd. Van alle tijden. De albumrelease werd geproduceerd door Steven Tyler, Joe Perry en Steve Berkowitz.

 

 

Fontaines D.C. – Skinty Fia

De derde en waarschijnlijk laatste single voor de release op 22 april van Fontaines DC is het titelnummer. Net als eerder verschenen singles Jackie Down The Line en I Love You is Skinta Fia minder gespannen, beschouwender zelfs dan de assertieve postpunk waarmee de de band naam maakte.

Een mogelijke verklaring van dit temperen der tempi en emoties kan heimwee zijn. Om dichter bij het vuur te zitten heeft de band hometown Dublin ingeruild voor metropool Londen. Vanaf die afstand kijken ze nu met weemoed naar hun groene eiland.

Skinta Fia is oud Iers voor de teloorgang -verdoemenis is de letterlijke vertaling- van het Ierse reuzenhert. Nu is de Megaloceros Giganteus al zo’n 11.000 jaar uitgestorven dus we hebben het hier over symboliek. Waar de mannen zich zorgen over maken is voor het vervagen, het veranderen van de Ierse cultuur. En dan bedoelen ze waarschijnlijk niet Riverdance. Of juist wel.