Category: Recensies

Psychedelic Porn Crumpets – Bob Holiday

Toegegeven Bob Holiday klinkt op het eerste gehoor wat ongemakkelijk, maar niet alles hoeft altijd maar meteen makkelijk behapbaar te zijn. Als je eenmaal door de zure appel heen bent, wordt je beloond met een fier en overtuigend riffrocknummer van de paddorockers uit Perth.

In 2014 begonnen als epigoon van King Gizzard is inmiddels is wel duidelijk dat Psychedelic Porn Crumpets op eigen benen staat. En stevig ook. Op vallend is dat de band steeds luider lijkt te worden. Op oudere songs was het prettig wiegen op Bob Holiday is mosh pit materiaal.

Bob Holiday en de drie andere recente releases zijn allemaal voorproefjes van het nieuwe album van PPC. Hun vijfde alweer. Album heet Night Gnomes en komt 22 april al uit. Horen en zien kan je The Crumpets op 13 augustus in Tivoli, Utrecht.

Together Pangea – What It’s Like

Nieuwe Together Pangea single schreeuw Beatles. Je zou kunnen denken dat het toeval is dat What It’s Like klinkt als The Beatles 64/65 maar als je de solo hoort die rechtstreeks citeert uit My Sweet Lord van Beatle George dan weet je zeker dat hier fans aan het werk zijn.

Een nieuw album van Together Pangea lijkt er even niet in te zitten. De release van What It’s Like valt samen met de aankondiging van een nieuwe wereldtour. Die brengt de band op 14 juni naar het Utrechtse Ekko en de 15e naar de Effenaar te Tilburg. Belgische fans kunnen de 16e terecht in de Kavka in Antwerpen. 26 juni is TP weer in het land voor een optreden in Amsterdamse Bos. Daar zal de band te zien zijn als support act van Jimmy Eat World.

Good Morning – Misery

De a-kant van nieuwe Good Morning single is een wat landerige countrysong. Niks mis mee, maar niet zo goed als de b-kant. Dat is namelijk een juweeltje. Ook hier ligt het tempo laag en is de zang zomers loom, maar wat Misery bijzonder maakt, zijn zaken die je niet zo heel vaak hoort in een eigentijdse popsong, blazers en een banjo! En net als je denkt nu wordt het toch wel wat gezapig, trekt de band even flink aan de teugels!

Good Morning uit Melbourne is gespecialiseerd in traag stromende liedjes met een lichte country tic. Vanwege onze tegenovergestelde klimaten -als het in Australië zomer is is het hier winter- is in onze optiek de timing van hun releases wat ongelukkig. Een nummer als Misery lijkt gemaakt  voor lange zoele zomeravonden en verliest vast iets van zijn magie in onze kille lente. Maar zelfs bij de centrale verwarming blijft er nog genoeg te genieten over.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – maart 2022

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. Afterpartees – Family Names
  2. Aldous Harding – Warm Chris
  3. Froukje – Uitzinnig
  4. Ghost – IMPERA
  5. Koffee – Gifted
  6. Lucky Fonz III – Hemellichamen
  7. Meshuggah – Immutable
  8. Midlake – For the Sake of Bethel Woods
  9. Nilüfer Yanya – PAINLESS
  10. ROSALÍA – MOTOMAMI
  11. Stromae – Multitude

Jane Weaver – Oblique Fantasy

De Britse Jane Weaver heeft in het verleden bewezen de juiste balans te hebben gevonden tussen experimenteel en toegankelijk. Een erg groot publiek heeft ze er (nog) niet mee bereikt, maar wel een trouwe schare fans waarvan een groot deel zich bevindt onder onze vaste luistervinken. Die zullen zeker niet teleurgesteld zijn als ze Misery horen.

Jane’s nieuwe single heeft zo’n beetje alles wat haar zo bijzonder maakt, een perfecte mix van snaren en electronica, zwoele zang en een instrumentale coda die je doet opveren. Disco is niet het woord, maar dansen is zeker mogelijk.

Miss Weaver nam haar nieuwe single op in de befaamde Abbey Road Studio met de zeer gewaarde Dan Carey (Fontaines DC/Black Midi/Lewsberg) als producer. Het was de eerste keer dat Dan ergens anders werkte dan in zijn thuisstudio, maar ja wie zegt er nee tegen de kans om in Abbey Road te kunnen werken? Blijkbaar was hij in zijn nopjes met het resultaat, want Oblique Fantasy is verschenen als 40ste single op zijn überhippe Speedy Wunderground label.

Sports Team – R Entertainment

Sports Team is goed op gang in R Entertainment. Met deze nieuwe single kondigen de Cambridge alumni de komst aan van hun tweede album. Titel en releasedatum zijn al bekend; Gulp! En 22 juli. Voor het zover is zullen er nog wel meer singles verschijnen. Als die net goed zijn als R Entertainment gaat Sports Team het hoge niveau van de eersteling makkelijk halen.

Grote veranderingen zijn er niet of het moet zijn dat de band wat serieuzer is geworden. R Entertainment is een straf rockend nummer met een pakkende riff en een tekst waarin frontman Rob Knaggs zich beklaagd over wat vroeger wel de vertrossing van de maatschappij werd genoemd, alles moet gezellig of spraakmakend zijn. De eigentijdse term is clickbait.

Peter McPoland – Come Around

Peter McPoland is een 22 jarige singer-songrocker uit Texas. Hij brengt sinds 2018 met een ijzeren regelmaat songs uit, bij elkaar al ruim voldoende voor een album, maar een echt album, een coherente collectie songs moet hij nog maken.

Dat zou wel iets voor hem zijn want, de tekst staat centraal in zijn composities. McPoland noemt o.a. Bob Dylan en de ‘late great’ John Prine als mannen die hem op het muzikale spoor zetten. Je zou Peter McPoland in het Americana hokje kunnen stoppen, maar dan puilt het wel uit. 

De meeste Americana valt, is redelijk gezapige beschouwende muziek. Niet die van de jonge Peter.  Het gaat wat ver om hem een opgewonden standje te noemen, maar in een song als Come Around klinkt hij alsof de politie hem op de hielen zit. Het nummer begint in draf en eindigt in galop. ‘If I Ever Die, I Would Die Loving You For The Rest Of My Lief’ schreeuwt hij uit tegen het einde. Ondertussen kan de band kan hem maar net bijhouden. Noem het Americana + wat hij doet. Plus pit.

 

Vanavond om 21:00 uur de Volkskrant Radio special: de voortdurende wedergeboorte van cool

In een serie artikelen onderzoekt de Volkskrant het belang van de clubcultuur. Aflevering 4: de voortdurende wedergeboorte van cool. Hoe krijg je magie op de dansvloer? Lees hier het hele artikel.

Luister naar V’s Radio-Dancecollege

Elke vrijdag om 21.00 uur draait de Volkskrant de fijnste plaatjes uit het nachtlevenartikel van de week op Pinguin Indie (pinguinradio.com). En we praten ze aan elkaar met een smakelijk college over de muziek in kwestie. Deze vrijdag hoor je Wieteke van Zeil over het fenomeen cool. De uitzending is daarna terug te luisteren op Pinguin Indie, waar ook de eerdere afleveringen te horen zijn (over waar rockdisco is gebleven, hoe de remix werd uitgevonden of hoe acid in 1988 een nieuwe hedonistische tijdgeest inluidde). Of beluister de Spotify-playlist.

Metronomy – Small World

Metronomy – Small World (Because Music/Virgin)

Toen ik Joseph Mount een kleine acht jaar terug interviewde, had hij net Love Letters afgeleverd. Een frisse, opgewekte plaat. Daarna volgden Summer 08 (2016) en Metronomy Forever (2019). Platen die wat minder sprankeling hadden, dan we waren gewend van Mount, die het geschonden blazoen oppoetst met de nieuwste worp: Small World.

Small World is weer een album dat uitpuilt van de smaakvolle indiepopliedjes, waarin elektronica nog altijd een prominente plaats inneemt. Niet geheel toevallig heeft Mount de computer weer links laten liggen bij het tot stand komen van Small World. Iets wat hij acht jaar geleden ook deed. “Het album is wat traditioneler ontstaan. Dat voelde als een soort contradictie, omdat ik het heel moeilijk vind de computer te negeren”, zei de eloquente Mount toen. Maar hij doet het het dus opnieuw en dat komt de kwaliteit van de songs ten goede. Het voelt allemaal wat organischer.

En hoewel tegen het niveau van het sublieme The English Riviera (2011) niet continu wordt aangeschurkt, had een song als I Lost My Mind zo op dat album gepast. De frivoliteit van het gepingel op een piano in het outro verraadt veel van de frivoliteit die er was toen Small World werd geschreven. Mount heeft zijn vorm hervonden en speelt de zon achter de wolken vandaan in tijden waarin we van de ene naar de andere crisis glijden. Woningcrisis, asielcrisis, coronacrisis, oorlogscrisis en ga nog maar even door.

Het trekt een wissel op lichaam en geest, wees eerlijk, en daarom is het verfrissend dat Metronomy ons even uit die sleur haalt. Met een plaat waarop lichtvoetigheid en goeie indiepopliedjes elkaar vinden. Tekstueel opbeurend en verwarmend, alsof Mount wil zeggen: “We moeten hier even doorheen, met z’n allen. Maar het komt allemaal goed. Kom op!” Het goud op Metronomy’s Small World verlicht ons hart een beetje. Dank, Joseph. Pieter Visscher

Midlake – Exile

Je zou het het ‘t Phil Collins effect kunnen noemen. Bepalend bandlid verlaat om wat voor reden dan ook het schip waarna een ander opbloeit en wel op zo’n manier dat de ‘deserteur’ totaal niet wordt gemist. Zo iets is er aan de hand bij het Texaanse  Midlake.

De voortijdige bandverlater is Tim Smith, zijn bevlogen vervanger heet Eric Pulido. In 2013 brengt Midlake met Antiphon een album uit waarop ze laten horen dat het vertrek van Smith niet onoverkomelijk is. Daarna wordt het echter angstig stil. Tot eind vorig jaar een nieuwe single verschijnt en begin dit jaar nog een en afgelopen week weer een, tegelijk met het ‘For The Sake Of Bethel Woods’ album. Bedoeling was dat een en ander al in 2019 uit zou zijn gekomen, maar ja Corona en zo.

Maar nu is Midlake dus weer terug. Dat is extra goed nieuws omdat de band met Pulido als voortrekker minstens net zo goed is al toen met Smith aan het roer. En ook flink anders. Point in case is Exile dat prettig onrustig klinkt, een beetje spooky zelfs met zijn bewerkte gitaren, zweverige fluit en dwarse beat. Het nummer roept eerder de sfeer van de moerasgebieden van Louisiana op dan de lieflijke wouden van het dorpje Bethel uit de albumtitel, waar in 1969 het Woodstock Festival plaats vond.