Category: Recensies

Placebo – Try Better Next Time

Try Better Next Time is de ironische of eigenlijk cynische titel van het derde nieuwe liedje van Placebo na negen jaar niks. Waarschijnlijk is er namelijk geen next time. Tenminste niet de komende miljoen jaar of zo. De nieuwste single van de Molko clan gaat over het einde der tijden, global warming enzo.

Try Better Next Time had net zo goed uit 1992 kunnen komen of 2002. Niet alleen wat het immer actuele onderwerp betreft, maar ook qua muziek. De wereld mag dan wel  vergaan, dat is echter voor Placebo geen reden om het over een andere boeg te gooien. Brian M. volgt nog steeds de koers die hij  jaren geleden heeft uitgestippeld. Daar kun je iets van vinden, maar dan riskeer je de niet geringe toorn van het eveneens niet geringe Placebo fanvolk.

The Vices – Strange Again

Tot nu toe hebben we de songs van The Vices altijd gewogen en niet niet indie genoeg bevonden. Dat lag aan ons en zeker niet an de kwaliteit van de songs, die we net even te ‘gewoon’ vonden. Dus wie schetst onze verb.. etc, toen Strange Again op ons pad kwam.

Dat Again kan je dus weglaten, maar lekker Strange is de nieuwe single van The Vices zeker. We horen oude INXS gitaren, een uit The Twilight Zone weggelopen keyboard-riedel en genoeg energie om een Tesla van hier tot Tokyo te laten rijden. Kortom geen kwaad woord over de nieuwe van The Vices.

Widowspeak – Everything Is Simple

Widowspeak maakt sfeermuziek, veelal trage tracks met laag gestemde gitaren en zachte dameszang. Het is geen toeval dat een van hun succesvolste songs een cover is  van Chris Isaac’s Wicked Game.

Molly Hamilton en Robert Earl Thomas timmeren al een jaar of tien aan de weg met als vrucht van hun samenzijn een vijftal albums. Thomas is een begaafd gitarist die ook solo actief is in een vergelijkbare cinematografische stijl. Voor wie Widowspeak nog niet kent is Everything Is Simple een goed instappunt. Molly zingt als of ze aan de Xanax zit, Robert speelt gitaar als Lou Reed, maar dan virtuoos. Everything Is Simple gaat over de druk die je voelt als je aan iets nieuws begint.

Op 11 maart volgt Widowspeak album #6, The Jacket.

Neil Young & Crazy Horse – Welcome Back

De meningen lopen sterk uiteen over het nieuwe album van de oude Young. ‘Barn’ is zijn 41ste in totaal en zijn 14e met Crazy Horse. Sommigen vinden Barn een ramp anderen menen dat Neil Young weer terug is op het hoge niveau dat hij in de jaren zeventig haalde. Schaar ons in kamp twee.

Er staan veel meer goede dan matige nummers op het album. In zijn geheel is de plaat ook veel consistenter dan we de laatste decennia van Neil zijn gewend. En hij doet niet alsof hij nog steeds 22 is. Dat is goed te horen aan Welcome Back dat met zijn lengte van acht minuut plus en weelde aan gitaarsolo’s best wel aan Like A Hurricane doet denken, maar dan bedaard en berustend. Als je de begeleidende beelden bekijkt zie je een stel wijze grijze mannen waardig oud worden.

Rival Consoles – Overflow

Rival Consoles – Overflow (Erased Tapes)

Rival Consoles klinkt nog altijd als een bandnaam, terwijl we sinds 2007 weten dat de Brit Ryan Lee West schuilgaat achter de act die met zijn muziek nooit de stap naar een groot publiek gaat maken, maar dat waarschijnlijk ook niet ambieert.

West schreef de muziek op Overflow voor de gelijknamige dansproductie van choreograaf Alexander Whitley. Een samenwerking om in te lijsten, omdat je aan alles voelt dat West toch wat uit zijn comfortzone wordt getrokken. Onbewust misschien. Overflow betekent een dik uur avontuurlijke elektronica van het allerhoogste niveau. Geen geplaveide wegen, geen clichés, geen overduidelijke opbouw naar climaxen, maar – licht gechargeerd – een continue climax. Mind you: voor wie beschikt over de juiste speakers of geweldige koptelefoon. Cruciaal voor het beluisteren van deze enerverende trip.

“Tijdens generale repetities van de dansvoorstelling in theaters componeerde ik in het moment korte werken op mijn laptop die uiteindelijk werden gebruikt, zoals het nummer Scanning, dat werd gemaakt van een elektromagnetische opname van de interne werking van een iPhone tijdens het gebruik van sociale media. In de big-data-wereld van sociale media en cookies is alles onzichtbaar, stil en verborgen achter een aangename, verleidelijke esthetiek. Ik dacht dat het interessant zou zijn om het tegenovergestelde te doen en een zeer krassend, mechanisch, lawaaierig scangeluid te hebben dat licht werpt op wat er werkelijk gebeurt”, duidt West zijn muziek op Overflow, dat net zo ambitieus als fascinerend is.

Een plaat die schuurt en wringt, overloopt van verrassende wendingen en soundscapes. Met een enkele track waarop vocalen worden gesampled. Zoals in het wonderlijke I Like, wanneer je een manspersoon ietwat stotterend “I like” en “It’s like” hoort brabbelen.

Op Overflow 13 pulserende, hypnotiserende tracks, vaak hoogst repetitief met veel bas en techno-elementen. Terwijl het nooit écht dansbaar wordt. Het aantal beats per minute blijft aan de lage kant, hetgeen extra nieuwsgierigheid opwekt met betrekking tot die dansproductie. Zonder twijfel net zo innovatief als de muziek die Rival Consoles er voor schreef. In de clip van het tien minuten durende openingsnummer Monster krijg je er een voorproefje van. Pieter Visscher

Girlpool – Faultline

Hij heet Avery Tucker, zij Harmony Tividad. Samen trekken ze sinds 2013 op als Girlpool. De drie albums die het duo tot nu toe heeft geproduceerd bevatten averechtse soms bijna atonale gitaarliedjes. De grilligheid van hun songs staat een doorbraak naar een groter publiek in de weg. Een albumtitel als ‘What Chaos Is Imaginary’ helpt ook niet echt, maar geeft wel aan dat we hier met denkers te maken hebben. Roem en fortuin lijken dus niet het primaire doel van Girlpool te zijn.

Nieuwe single Faultline is een van hun meer conventionelere songs. Qua vorm dan, de tekst is even vreemd als altijd. Faultline gaat o.a. over engelen en spoken en flinterdunne lichamen. Qua muziek is Faultline een elegant droompopnummer, wat tekst betreft is nachtmerriepop een betere term.

Twen – HahaHome

Twen is een duo dat via Boston In Nashville is beland. Zeg je Nashville dan denk je al gauw aan country. Dat is zo’n beetje de enige stijl die Twen niet beoefend -en r&b- verder bestrijkt Twen zo’n beetje het hele rockscala.

De bindende factor is de gitaar van Ian Jones en de fijne zang van Jane Fitzsimmons. Op nieuwe single HahaHome klinkt Twen onder invloed, van The Beatles (Rain) of van Oasis dat zou ook kunnen. Twen is vrij vers met nog maar één album en twee herstel drie singles op hun naam. File under veelbelovend.

Rats On Rafts, Palmbomen – Cashmere Carey

Het zal toeval zijn, maar in onze oren klinkt Cashmere Carey als een broertje van Girls On Film van Duran Duran of is het Planet Earth? De nieuwe single van Rats On Rafts is dus een sterk liedje dat best een hit had kunnen worden als in airplay op andere zenders als de opnamekwaliteit iets beter was geweest. Nu klinkt het alsof er stof op de naald zit, lo fi dus. Dat zou wel eens de invloed kunnen zijn van Palmbomen alias Kai Hugo, die naam maakte als producer van gruizig klinkende dance. 

Cashmere Carey is opgenomen in EKKO ter ere van de 30ste verjaardag van het Utrechtse poptempeltje.

The Band viert abrahamstatus Cahoots

Toen The Band begin 1971 de onvoltooide Bearsville Sounds Studios in Bearsville, New York binnentrok om Cahoots op te nemen, hun vierde studioalbum in evenveel jaren, koesterden ze nog steeds het succes en de lof voor hun eerste drie historische platen. Cahoots bestaat inmiddels een halve eeuw en dat betekent een prachtige heruitgave met fraaie extra’s, waaronder een concert uit 1971.

Het baanbrekende debuutalbum van de band, Music From Big Pink uit juli 1968, liet zich inspireren door de Amerikaanse rootsmuziek; smeltkroes van country, blues, r&b, gospel, soul, rockabilly, de toeterende tenorsaxtraditie, hymnes, rouwliederen, brassbandmuziek, folk en goeie ouwe rock-‘n-roll om een ​​tijdloze nieuwe stijl aan te wakkeren die de loop van de populaire muziek voor altijd veranderde.

Toen ze hun baanbrekende gelijknamige tweede album The Band het jaar daarop in september 1969 uitbrachten – of The Brown Album, zoals het liefdevol zou worden genoemd – was er niet veel meer bekend over de teruggetrokken groep. Toch bevestigde Stage Fright van augustus 1970, opgenomen gedurende 12 dagen op het podium van het Woodstock Playhouse in de staat New York, de vervulde belofte van die eerste back-to-backalbums die The Band verstevigden als een van de meest opwindende en revolutionaire groepen van de late jaren zestig, die hun erkende uitmuntendheid zonder onderbreking rechtstreeks naar de jaren zeventig konden overbrengen.

Inderdaad, The Band, bestaande uit vier Canadezen en een Amerikaan, was rond de eeuwwisseling nog steeds doelbewust gehuld in mysterie, waardoor luisteraars en de muziekpers hun verbeelding de vrije loop konden laten over wie deze mannen waren en wat deze muziek was die anders klonk dan al het andere toen de psychedelische jaren ’60 officieel ten einde kwamen. Gekleed als 19e-eeuwse vuur-en-zwavelpredikers en rustieke, sepiakleurige liedjes zingend over Amerika en het diepe zuiden, The Band – Garth Hudson (keyboards, accordeon, hoorns), Levon Helm (drums, zang, mandoline, gitaar), Richard Manuel (keyboards, zang, drums), Rick Danko (bas, zang) en Robbie Robertson (gitaar, piano, zang) – was nog enigszins raadselachtig toen de jaren ’70 zich om hen heen begonnen te ontvouwen en ontrafelen, maar het valt niet te ontkennen hoe The Band was in staat zo’n onuitwisbare impact op de muziekscene te smeden die tot nu toe ongeëvenaard was door een groep die hen voorging, of sindsdien.

De 50e verjaardag van het klassieke vierde album van The Band, Cahoots, met een verzameling van nieuw geremixte, geremasterde en uitgebreide 50th Anniversary Edition-pakketten, waaronder een Super Deluxe 2cd/Blu-ray/1lp in meerdere formaten. /7-inch vinyl boxset samen met digitale, 2cd, 180 gram half-speed-mastered zwart vinyl en limited-edition 180 gram zwarte vinylverpakkingen. Alle releases van de Anniversary Edition stonden onder toezicht van de belangrijkste songwriter Robbie Robertson en bevatten een nieuwe stereomix van Bob Clearmountain van de originele multi-trackmasters.

De boxset, cd en digitale configuraties bevatten een groot aantal niet-uitgebrachte opnames, waaronder Live at the Olympia Theatre, Parijs, mei 1971, een spetterend bootleg-gedeeltelijk concert bestaande uit 11 nummers die zijn geplukt uit het eerste gedeelte van een Europese tour.

Best Coast – Leading ft. The Linda Lindas

Best Coast viert binnenkort hun 12 en half jarig bestaan. Dat doet het Californische fuzzrockduo met een nieuwe single waarop ze assistentie krijgen van het piepjonge punkkwartet The Linda Lindas. Leading klinkt zoals Bethany en Bobb horen te klinken, poppy, punky en plagerig. Je hoort The Ramones terug in de muziek van Best Coast, maar ook de zonnige sound van hun geboortestad L.A.

Helaas betekent de release van Leading niet dat er een nieuw album zit aan te komen. Blijkbaar vindt het duo dat hun vorige, het in 2020 verschenen Always Tomorrow album onvoldoende aandacht heeft gekregen, want daarvan verschijnt een de luxe editie met als één van de extraatjes hun samenwerking met The lovely Linda Linda’s.