Category: Recensies

Low – Hey What

Low – Hey What (Sub Pop)

De Amerikaanse formatie Low heeft altijd wel een wat nicheachtig geluid gehad, maar gooit op de laatste worp definitief alle remmen los. Zo hoorden we het, tegenwoordig, duo Alan Sparhawk en Mimi Parker nog nooit. Het geluid was nog niet eerder zo overrompelend. “Hey What”, hoor ik u zeggen. En zo heet-ie ook, de nieuwe Low.

Ontwrichtend. Nog zo’n term die van toepassing is. Terwijl voorloper Double Negative (2018) al implodeerde van pure abstractie neemt Low nog veel meer afstand van de sound waarmee de band in 1994 debuteerde: I Could Live In Hope. Nog ver weg van alle overstuurde elektronica waarmee ongeoefende trommelvliesjes bijkans subiet sneuvelen. Vervormde gitaren. Dreiging. Niet dat Double Negative daar een kleine jongen bij is en toch is veel anders. Low laat de luisteraar langer wachten tot deze antwoorden krijgt. Hoe zit dit? Hoe zit dat? En waarom? Een plaat vol van rauwe pracht die veel meer draaibeurten nodig heeft om definitief binnen te dringen dan te doen gebruikelijk in de muziek van vandaag de dag. Het is meer dan een eenvoudige uitdaging. Het gaat verder. Low grijpt ons bij de kladden.

Hoewel er genoeg verstilling is op een bedje (proest) van vrijwel continue spanning zijn het toch met name de krakende, beukende en schurende geluidsmuren die voor de subversiviteit zorgen die het huidige Low zo kenmerken. En ze zijn maar met z’n tweeën. Kun je nagaan.
Gecontroleerde chaos en plots serene pracht zijn een huwelijk aangegaan dat een eeuwigheid zou moeten duren. Pieter Visscher

Parquet Courts – Black Widow Spider

We hebben even getwijfeld of we Black Widow Spider wel moesten gaan draaien. De titel is veel belovend, maar de track zelf steekt wat gewoontjes af tegen de dansexperimenten van Plant Life en Downtown Pace.

Maar na herhaalde blootstelling zijn we toch tot de conclusie gekomen dat er met Black Widow Spider toch genoeg te versmaden valt om ook deze nieuwe single mee te nemen. De New Yorkers leken op de danstoer, maar dus niet helemaal. De derde single van het zesde album van Parquet Courts is een prettig deur-denderend nummer, met weinig vet aan het bot, op een psychedelisch gitaartje na dan dat halverwege opduikt. 

Het album Sympathy For Live is er over een kleine twee weken. 

Doug Tuttle – For Tomorrow

In de fuzzy gitaarsolo in For Tomorrow klinkt nog nog iets door van Doug Tuttle‘s verleden als psychedelicus, maar verder is zijn nieuwe single redelijk recht toe recht aan. Tuttle voerde ooit een band aan, Mmoss die er al na een goed ontvangen, maar slecht lopend album de brui aan gaf. Hopelijk heeft hij een goede baan naast zijn muzikantenschap, want van zijn solo-activiteiten zal hij ook niet makkelijk rond kunnen komen.

De vier albums die Doug Tuttle onder eigen naam uitbracht hebben hem ook niet veel meer opgeleverd dan goede recensies en bescheiden airplay. Gebrek aan kwaliteit kan niet de rede zijn voor Doug’s flops. Hij heeft een prettige stem en een stijl ergens tussen Tom Petty en Kurt Vile in.

Bij de ene artiest laat een doorbraak gewoon wat langer op zich wachten dan bij de ander. De pophistorie leert ook dat hardlopers doodlopers zijn en de artiesten met een lange adem vaak de beste. Er is dus nog hoop voor mister Tuttle (misschien moet hij zich wel een alias aanmeten), zeker als hij zulke sterke songs blijft produceren als For Tomorrow.

Courtney Barnett – Write A List Of Things To Look Forward To

Altijd een optimistje die Courtney Barnett. Single drie alweer van album vier is een korte en muzikaal bondige filosofische verhandeling over de vergankelijkheid des levens.

Het tempo ligt vrij hoog voor Courtney’s doen. Ook opvallend zijn de ruime porties gitaar waarmee Write A List Of Things To Look Forward To is doorspekt. Courtney’s antwoord op de stekeligheid van het bestaan is vriendschap. Write A List Of Things To Look Forward To is miss Barnett ten voeten uit, maar in tempo en sfeer toch anders dan Rae Street en Before You Gotta Go, de andere vooruitgestuurde songs van haar ThingsTake Time, Take Time album. Courtney#4 komt uit op 12/11. 

White Lies – As I Try Not To Fall Apart

Het is altijd even wennen, zo’n nieuwe White Lies single. Ze lijken namelijk vaak nogal veel op de vorige. Op het eerste gehoor dan. Na een paar keer draaien beginnen de verschillen op te vallen.

Min of meer vaste prik zijn een synthesizer intro gevolgd door een drumbreak, de cue voor zanger Harry McVeigh om in te vallen met zijn gebronsde stemgeluid. De tekst is uiteraard altijd anders, net als de melodieën, maar zo goed als standaard is in White Lies songs is de energie, positieve energie mogen we wel zeggen. As I Try Not To Fall Apart heeft weer zo’n drive waarvan je op het puntje van je stoel gaat zitten, een sterke spanningsboog die toe het einde toe wordt volgehouden.

De nieuwe single gaat daarin vrij ver. Er zitten nauwelijks adempauzes in As I Try Not To Fall Apart en ook geen solo’s af andere tierelantijnen. De band houdt het zakelijk tot het einde in zicht komt, dan geeft McVeigh de instrumentalisten een beetje ruimte, maar niet veel. Het effect is bijna hypnotisch en het resultaat alweer een goede nieuwe single van White Lies.

Nieuw album 18 februari.

Concerten 17 april Paradiso, A’dam. 18 Oosterpoort, Groningen. 20 april Maassilo, Rotterdam.

Palace – Lover (Don’t Let Me Down)

Palace is een eigentijdse versie van The Moody Blues; leveranciers van gedragen romantische ballades. Maar waar The Moodys nog wel eens de grens van kunst naar kitsch overschreden blijft Palace net aan de goede kant.

Voeg een paar violen toe aan de mix van Lover (Don’t Let Me Down) en we zouden het nummer nog met geen tang willen aanraken, maar zoals het nu is het precies goed; een semi-symfonisch, zacht golvend liefdelied dat wordt gedragen door piano en gitaar en net genoeg galm voor zanger Leon Wyndham om in rond te dwalen zonder te verdrinken. Die Wyndham daar draait het om. Hij is gezegend met een natuurlijke falsetstem, die hij op Lover (Don’t Let Me Down) met smaak en gevoel inzet.

Lover (Don’t Let Me Down) is net als vorige single Gravity een voorbode van het nieuwe Palace album, Shoals (21/1/22). Op 6 maart sluit Palace het Europese deel van hun wereldtournee af met een optreden in Paradiso.

Elbow – The Seldom Seen Kid

Elbow schept verwarring door hun nieuwe single de zelfde titel te geven als hun inmiddels alweer 13 jaar oude doorbraakalbum. The Seldom Seen Kid was het album waarop de Britse band definitief zijn draai vond.

Is het een marketing truc, een poging om een persmomentje te creëren voor een band die toch wel iets van zijn oude luister heeft verloren? Misschien wel. De eenvoudige verklaring van de band zelf is dat de nieuwe single als ook het oude album is geïnspireerd door een en de zelfde persoon, de enigmatisch muzikant uit Manchester, Bryan Glancy.

Iets van een poging om (g)oude tijden te laten herleven is het dus wel, ook omdat het stemmige The Seldom Seen Kid niet had misstaan tussen songs als Grounds For Divorce, One Day Like This en vooral Mirrorball. Aan de andere kant is de nieuwe single een van de beste nummers van Elbow sinds het album uit 2008; weinig opsmuk, veel emotie en met ouderwetse overtuiging gezongen door Guy Harvey.

Het nieuwe Elbow album gaat Flying Dream 1 heten en komt uit op 19 november.

Zig Zag – I Care About

Het sneeuwt de laatste tijd punk c.q. garagebands met een meid aan het roer. Het is onderdeel van de langverwachte en welkome inhaalslag van de dames aan het veel te lang door mannen gedomineerde popfront.

Toch weet Zig Zag op te vallen – vanwege de geaardheid der leden, vijf queers- maar ook door de positieve energie die hun nieuwe, pas derde single uitstraalt. Om precies te weten hoeveel het Australische Zig Zag wel niet van ons houdt, moet je even op Youtube gaan kijken. Een goede bui is verzekerd.

Johnny! – Make It Right

Johnny! is zo goed als onvindbaar. Het helpt als je een ! achter de naam zet, maar niet veel. De schaarse info die er is hebben we van Spotify. Daar staat te lezen dat Johnny! een band is met Ghanese roots gevormd door muzikanten die met Ebo Taylor en de Franse band Rob hebben gespeeld.

De eerste is een gigant inde Afrobeat sfeer, de tweede een Frans combo a la Air. Geen van de musici heet overigens Johnny. Make It Right probeert het beste van twee werelden te combineren en komt daar vrij ver in. Aan de stem en percussie hoor je de Afrikaanse afstamming, de songstructuur en de alom aanwezige gitaren zijn weer westers. De boodschap, ‘Make It Beter, Do It Right’ is universeel.

 

King Hannah – A Well-Made Woman

Het recept van King Hannah is inmiddels wel bekend. Hannah zingt haar zegje waarna Craig zijn versie van het verhaal geeft, maar dan op gitaar. Zo’n dialoog van het duo duurt al snel een minuut of vijf. Maar vervelen doet het nog lang niet! King Hannah liet hun formule ook los op hun cover van State Trooper van baasje Bruce en ook daar werkte het.

 

Met het broeierige en bluesy A Well-Made Woman gaat King Hannah een nieuwe fase van hun loopbaan in. Na twee singles en een EP zijn nu de werkzaamheden begonnen aan het debuutalbum. Daarvan is dit de eerste single. Het zou spannend zijn als we de uitslag nog niet zouden weten, maar dat het een topplaat wordt staat wel vast.