Category: Recensies

Pom Pom Squad – Death Of A Cheerleader

Pom Pom Squad – Death Of A Cheerleader (City Slang)

Niet dat je dan wel kunt zeggen dat het eigenlijk wel goed zit met zo’n titel, maar Death Of A Cheerleader mag er zijn natuurlijk. Ostentatief, op z’n minst. Die titel. Lichtjes spraakmakend. Wees eerlijk. Onherroepelijk moet je even denken aan het briljante Death Of A Disco Dancer, van The Smiths. Van het al even geniale Strangeways Here We Come, uit 1987. Een van de sterkste muziekjaren uit de geschiedenis, qua albums. Om even wat zijpaden te betreden.

Maar dit gaat om het debuut van Pom Pom Squad. Achter die bandnaam gaat met name Mia Berrin schuil. De singer-songwriter. Samen met haar band – twee vrouwen en een man (oh, mag je dat nog zeggen?). De Amerikaanse mixt punk en grunge en komt tot alleraardigste liedjes op dit interessante debuut.
Veertien nummers telt Death Of A Cheerleader en hoewel de sticker met Alle 14 Goed er niet op kan, valt er meer dan genoeg te genieten. Met name de uptempostukken springen eruit. In mindere mate geldt dat voor openingstrack Soundcheck (51 seconden), dat simpelweg het riedeltje van
Mr. Sandman is. Een liedje van The Chordettes, uit 1954 (mooi voetbaljaar). Evenwel niks hoor, qua credits, in het cd-boekje. Geen letter.

Maar dat genieten dus. Neem een Head Cheerleader. Met stevig gitaarwerk, dat we stiekem wel wat vaker hadden willen horen. Neem het beukende Lux, dat meer dan enigszins aan Wolf Alice doet denken. “Meet me tonight in the garage”, zingt Berrin. Nou, zal daar aan oude Citroëns worden gesleuteld?

Hoewel Pom Pom Squad ons nog niet continu de horlepiep laat dansen op Death Of A Cheerleader hoor je wel degelijk dat er veel meer in het verschiet ligt. Dat op een tweede album het accent nog wat meer verlegd kan worden naar stevig. Dat is het plan, mijnerzijds. Een tip. Een voorzet. Naar hard! Naar meedogenloos zelfs. Misschien? Pom Pom Squad heeft het allemaal in zich. Want dat horen we dus zonder meer. Vooralsnog wordt een 7- genoteerd. Op naar een 8+! Pieter Visscher

Pierre Daven-Keller – Dakota Jim 3 (feat Barbara Carlotti)

Dakota Jim 3 van de Franse filmcomponist Pierre Daven-Keller en zuchtmeisje Barbara Carlotti is een onverbloemde ode aan de grootmeester van de Gallische pop, Serge Gainsbourg. Denk ‘Je T’Aime Moi Non Plus’, maar dan(bijna) zonder seks. Pierre speelt de rol van Serge, Barbara die van Jane Birkin.

De 3 achter de songtitel betekent dat dit de 3e versie is van Dakota Jim. Nummer 1 is instrumentaal, de 2e gezongen/gehijgd door madame Carlotti alleen. Een hit gaat dit never en nooit worden, maar een stukje ‘musique exotique’ tussen het gebruikelijk indie-geweld leek ons wel zo amusant pour la varieté.

Enne mocht je Dakota Jim 3 toch leuker vinden dan gewoon geinig, zowel Pierre als Barbara hebben nog veel meer zwoele klanken in de aanbieding.

My Morning Jacket – Regularly Scheduled Programming

Het eerste nieuwe nummer van My Morning Jacket in vijf jaar biedt geen nieuwe inzichten, geluiden of invloeden. Of het moest zijn dat de synths de gitaren ietwat naar de achtergrond hebben verschoven. Een probleem is dat niet, want Regularly Scheduled Programming heeft alles wat de band uit Kentucky zo bijzonder maakt. De nieuwe single is weer zo’n statige country symfonie die gestaag toewerkt naar een episch einde.

Regularly Scheduled Programming is de eerste vrijgegeven vrucht van een tweetal opnamesessies die MMJ in L.A. heeft gehouden met zanger Jim James als producer en waaruit een nieuw album zal worden samengesteld. De naar de band genoemde langspeler moet ergens in oktober uit gaan komen.

Joyeria – Here Comes Trouble

Joyera‘s debuutsingle, Here Comes Trouble is een productie van Dan Carey. Bij de vaste luisteraars gaat nu een lampje branden. Die Carey heeft namelijk de laatste jaren een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. We noemen een paar namen. Goat Girl, Squid, Fontaines DC, Black Midi hebben allemaal recentelijk met Dan in de studio vertoeft.

Wat stijl betreft zijn genoemde namen nogal divers. Wat hen bindt is eigenzinnigheid. Joyeria, het alias van de Canadese Artus Dyjecinski is misschien nog wel de meest eigenzinnige van het stel. Zijn imposante debuutsingle Here Comes Trouble bestaat uit twee delen. Part 1 is een gezongen, gedreven, monotone, semi elektronische track, die wel aan Lou Reed doet denken. Op Part 2 gaat het tempo een paar streepjes omhoog en bestaat de zang alleen uit het herhalen van het refrein c.q. de songtitel. Het einde lijkt te verzanden in chaos, maar voordat je oren gaan piepen komt er een fade-out. Hier is de referentie Lou’s Velvet Underground maatje John Cale. Om met Elvis te spreken, ‘If you’re looking for trouble, you came to the right place..

Gorillaz – Jimmy Jimmy (feat AJ Tracey)

Sinds Manu Chao er het zwijgen toe doet is het aan Gorillaz om het volk te verblijden met muzikale mixdrankjes, tropische cocktails van pop, rock, afro, hip hop, reggae en wat er verder die dag op het menu staat.

De cartoonband van Damon Albarn viert dit jaar zijn vierde lustrum. Niemand zou daarom verbaasd zijn als de klad er een beetje in zou zijn geslopen. Hoeveel bands houden het nou eenmaal twintig jaar vol aan de top? Nou Gorillaz dus. Qua pakkende refreinen, onweerstaanbare beats en laat maar lekker los gevoel haalt nieuwe single Jimmy Jimmy makkelijk de  Gorillaz Top 5.

Albarn is zijn eigen laconieke zelf. Rapper AJ Tracey neemt de meeste vocals voor zijn rekening, terwijl Gorillaz medewerker van het eerste uur, Remi Kabala Jr tekent voor een lekker dubby productie. Lee Perry’s geest leeft voort in Jimmy Jimmy!

In deze nazomer is  Jimmy Jimmy de juiste plaat op de juiste tijd.   

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – augustus 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. Big Red Machine – How Long Do You Think It’s Gonna Last?
  2. Bleachers – Take the Sadness Out of Saturday Night
  3. Cleo Sol – Mother
  4. Durand Jones & The Indications – Private Space
  5. Jett Rebel – Pre-Apocalypse Party Playlist
  6. Joy Orbison – still slipping vol. 1
  7. Jungle – Loving In Stereo
  8. Liars – The Apple Drop
  9. Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert
  10. Lorde – Solar Power
  11. Rico & GUAN – Rated R
  12. The Bug – Fire
  13. Turnstile – GLOW ON

Media Giant – Afraid Of The Dark

Media Giant maakt indruk met debuutsingle Afraid Of The Dark. De band is nog zo nieuw dat we niet meer weten dan dat ze uit Engeland komen. Verder is er nog een persbericht waar je niet veel wijzer van wordt en waarvan je hoopt dat het ironisch bedoeld is.

‘Wij van Media Giant geven om u. Daarom hebben we gebruik gemaakt van een uitgebreid marktonderzoek en een wetenschappelijke analyse om te bepalen wat een hit tot hit maakt. Afraid Of The Dark is onze eerste uitgave, onze studies suggereren dat u de stuwende beat, het dansbare ritme en de herkenbare tekst zult waarderen’.

Dat dus. Wijzer wordt je van de playlist van de band op Spotify. Daarin staan nummers van o.a. David Bowie, Gang Of Four en Elvis Costello. Namen die ontbreken, maar er zeker bijhoren zijn die van Duran Duran en Talking Heads. Op naar de volgende single.

FUR – When You Walk Away, Pt 1

Zou dit hem zijn? FUR hikt al een tijdje tegen een doorbraak aan. Niet dat ze geen succes hebben. De Britse traditionalisten hebben één flinke hit op hun conto, en een handvol redelijk succesvolle singles. Vreemd genoeg zit in aanhang vooral in Indonesië. Thuis in de UK en in de Europese regio stelt de FUR nog niet heel veel voor. En dat is jammer en ook onterecht.

FUR laat zich inspireren door vervlogen tijden, de jaren vijftig, zestig en zeventig toen liedjes maken nog een ambacht, een kunst en een kunde, teamwork ook. Nu is het vaak een eenling met een laptop.  

Het Beatle-esque (Oasis-esque) When You Walk Away, Pt 1 is het zoveelste geslaagde voorbeeld van de ‘klassieke’ kop-staart songs die FUR produceert, liedjes waarin de zanglijn er eerder was dan de beat. Wat When You Walk Away, Pt 1 nog extra sjeu geeft is het opwindende gitaarduel aan het eind dat je naar je luchtgitaar doet grijpen.

 

waarmee de song eindigt.  

Nothing – Amber Gambler

Bij het opruimen van de studio kwam Nothing nog een paar tracks tegen die niet geschikt werden geacht voor het The Great Dismal album. Waarom niet vraag je je af als je Amber Gambler hoort. Wellicht dat de tekst niet paste binnen het album concept, muzikaal valt er helemaal niks op aan te merken.

Amber Gambler is een atmosferisch nummer, dat wel vaart bij herhaalde beluistering. De bijna gefluisterde zang zweeft boven een weefsel van gitaren, een eenzame viool versterkt de melancholieke sfeer. Conclusie afdankertje blijkt aanwinst! Op 8 oktober komt er een EP’tje uit met nog een paar aan de vergetelheid ontrukte tracks.

Jungle – Loving In Stereo

Jungle – Loving In Stereo (Caiola Records/Mattan)

Zijn die nachtclubs nou al weer open? Omdat de nieuwe Jungle uit is. Och jongens en meiden, vrouwen en mannen, wat vinden we daar veel overheerlijke vloervullers op. Om je urenlang op in het zweet te swingen. In zo’n nachtclub dus. We zijn eraantoe.

Hoe zat het ook alweer? Met Jungle? Nou, het is nog altijd die danceformatie uit Londen, met Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland als voornaamste leden. Ze debuteerden zeven jaar geleden met het gelijknamige Jungle en dat werd uitstekend ontvangen. Wat in mindere mate gold voor opvolger For Ever. Het moet die ‘lastige tweede’ zijn geweest. Maar nu! Nu is er de dekselse derde. Jungle terug en beter dan ooit. Opwindender, wat organischer allemaal en meer goeie danceliedjes dan waar we op hadden durven hopen. Geen flagrante miskleunen te vinden op dit Loving In Stereo. Integendeel.

Ze leggen het zelf even uit: “We learned to capture the energy of the moment as best as possible without overthinking it. We also realised that our previous albums had a laidback swagger and had never pushed the tempo beyond 120bpm, so this whole level of energy was missing, like we had had a glass ceiling over the project. Our main goal was to let go of perfection and embrace how energetic and real our music could be.”

Inderdaad, een stuk opportunisme kan een hoop doen met de mens. En met de muziek die eruit voortvloeit. Jungle piekt op het juiste moment, net nu het normale leven weer voorzichtig een beetje op gang lijkt te gaan komen. Groovy en funky dance met allerhande soul-, rock- en disco-elementen die voor de juiste opwinding zorgen. Nu de zomer ons al maanden voor de gek houdt. En zijn die nachtclubs nou al weer open? Pieter Visscher