Category: Recensies

Geordie Greep – The New Sound

Geordie Greep – The New Sound (Rough Trade)

Met een beetje fantasie kunnen we toch wel zeggen dat Black Midi de reïncarnatie is van Frank Zappa & The Mothers of Invention. Black Midi is een ADHD-formatie die elementen uit de jazz, postpunk, noise en progrock vermengt. Black Midi is helaas niet meer. Geordie Greep heeft de stekker eruit getrokken na drie albums.

Maar hij is terug, de heer Greep. Met andere muzikanten (meer dan dertig) en een geluid dat wat toegankelijker is geworden dan dat van Black Midi. De onrust wordt wat beter gedoseerd. Niettemin ligt dit The New Sound sterk in het verlengde van wat Black Midi op plaat heeft gezet.

Greep gaat ongetwijfeld nieuwe zieltjes winnen met The New Sound, dat dus geen totale stijlbreuk is. De free jazz is er nog altijd , jazzfusion, progrock. We horen wat Steely Dan her en der en dingen die we herkennen van King Crimson. Maar over het algemeen ook weer lekker veel Zappa.

Geordie Greep doet nog altijd wat hij wil. Op zijn manier. Het voelt als nog meer carte blanche, zonder zijn voormalige kompanen van Black Midi. Jazzrock die nog altijd alle kanten op schiet. Indringend nog, steevast. Hoewel wat minder indringend dan vroeger en dat is best lekker. Pieter Visscher

awfultune – urmybiggestfear

awfultune, echte naam Layla Eden is de belichaming van de bedkamerartiest. Haar belangrijkste wapens zijn een ukelele en een computer.

De uit de staat New York afkomstige singer-songwriter brak door in 2019 met ‘i met sarah in the bathroom’. Haar oeuvre omvat nu een zestal albums vol persoonlijke liedjes over liefde, twijfel en haar leven als transgender. Dat klinkt allemaal best heftig, maar er zit ook zeker lol en levenslust in de songs van awfultune. Uit haar nom de plume spreekt net zozeer zelfspot als onzekerheid.

Nieuwe single urmybigestfear is een goede introductie tot de muzikale wereld van awfultune, een klein en intiem liedje dat ze zingt met vervormde stem. De hook is ijzersterk net als de onverwachte uithalen die de onzekerheid illustreren die gepaard gaan met het aftasten van nieuwe liefde.

FIEP – Smoke Signals

FIEP maakt een zeer geslaagde eindejaarssprint; op tour met JOHAN, het podium delen met Personal Trainer en meer eigen muziek uitbrengen. Behalve naast samen spelen, werken Veerle en Willem ook in de studio zeer goed samen.

De nieuwe single Smoke Signals is het resultaat van deze leuke samenwerking. Het nummer is wel al geruimte tijd geleden geschreven, over de push and pull van een niet werkende verliefdheid. Zoals de Stones het zongen “this to-ing and fro-ing, is hurting my guts”. Alleen! Wat Smoke Signals anders maakt, is dat het niet boos is, of yearning. Het klinkt verfrissend en voor FIEP echt even anders.

Er komt meer nieuwe muziek aan, zo had FIEP al eerder verteld. En nu we voor het einde van het jaar vast een single krijgen die echt laat zien hoeveel meer er in de muzikale tas van Veerle en Co zit, kijken we meer uit naar het nieuwe jaar. Niet alleen vanwege de nieuwe muziek, maar ook vanwege de heel eigen clubtour van FIEP!

The Vices – Before It Might Be Gone

Alles klopt aan Before It Might Be Gone, de nieuwe single van The Vices; de sound, de solo’s en niet op de laatste plaats het refrein. Sluit je ogen en je ziet gelukzalig deinzende meutes, massaal oplichtende concerthallen en galerijen vol gouden platen.

Even alle gekheid op een stokje. Before It Might Be Gone is waarschijnlijk wel hun beste song/productie tot nu toe. De boys lijken zelf ook in hun sas met het nummer, want het is de titeltrack van hun nieuwe album. De releasedatum daarvan nadert met rasse schreden. 7 februari is de dag.

De clip elders is een live-registratie van de nieuwe single gemaakt in Stuttgart, Duitsland.

Tape Toy – Shotgun

Nieuwe Tape Toy single Shotgun is een knap gemaakte powerpopsong met een imposante muur van gitaargeluid. Toch is Tape Toy niet meer dat gitaarbandje van weleer. Hun nieuwere songs komen met een elektronische bodem en zitten vol details die zich pas na een paar draaibeurten vrijgeven. En hoe uitbundig de band ook rockt, de zang van Roos van Tuil heeft altijd een licht weemoedige afdronk. Dat geeft hun songs een diepte en de band een lange adem. Over plannen voor de naaste toekomst is nog weinig bekend, maar ons advies is veel spelen en snel een tweede album. Please?

Isaac Roux – Troubled Waters

Isaac Roux – Troubled Waters (Mayway Records)

Louis De Roo is de Belg die we kennen onder zijn artiestennaam Isaac Roux. Debuutalbum Troubled Waters, waarop hij alle vocale registers opentrekt, mag er zijn.

De Roo heeft het stoerste geluid in de vingers, zoals hij even laat horen in Reflections, maar ook een falset. In Lost In Some Dream zet ie ‘m even in. Loepzuivere stem, sowieso. Niet zo bijzonder als die van de IJslandse Ásgeir, maar ook muzikaal is het wel een beetje waar je aan moet denken bij Isaac Roux. Indiefolk met een stemmigheid die goed past bij de herfst.

Muziek om bij weg te zwijmelen. Met een goed glas wijn op de bank, dicht bij de haard, of wie daar niet over beschikt: kachel. Als ‘t maar warm is.

De tien songs op dit prachtige debuut loodsen ons door de storm. Probeer de plaat ook eens tijdens een herfstwandeling in het bos. Op de koptelefoon. Of de diskman, voor wie die nog in bezit heeft. De pracht en praal wordt dan nog mooier. Het rijke palet aan bladkleuren, aan bomen of op de grond.

Her en der had een scherper randje in de songs waarschijnlijk voor nog wat extra afwisseling gezorgd in de tien nummers. Bert Vliegen heeft de plaat geproduceerd. Het had een beetje meer mogen schuren, uiteindelijk. Nochtans tellen we wel tien songs die geen van alle teleurstellen. Pieter Visscher

FEMME FUGAZI – Hide Your Secrets, Pt. 1

De Nijmeegse duit in het postpunkzakje heeft onlangs haar debuut EP ten doop gehouden. Of mini-album eigenlijk, want de nieuwe release van FEMME FUGAZI telt 9 nummers.

Een belangrijk deel van de songs is stevig en strijdbaar, maar de band heeft ook een gevoelige kant. Die komt tot uiting op liedje 2 van Look At You, Hide Your Secrets deel 1. Gevoelig betekent niet dat FEMME FUGAZI op de romantische toer gaat. Voor wegzwijmelmuziek ben je bij hen beslist aan het verkeerde adres. Op Hide Your Secrets klinken de gitaren als een luchtalarm en de ritmesectie als een stel sloopwerkers. In deze georganiseerde chaos roept roept frontvrouw Chris de Meza op tot actie. Mochten ze binnenkort de boel bij jou in de buurt komen afbreken ben je gewaarschuwd.

Popwarmer: Oracle Sisters – Alouette

Alouette is Frans voor een leeuwerik. Misschien ken je het bekende gelijknamige volksliedje, de waarschijnlijke inspiratie voor de nieuwe single van Oracle Sisters.

Voor ons is Oracle Sisters een nieuwe naam, daarom een korte introductie. De band is opgericht door de uit Brussel afkomstige, maar in in Parijs wonende kunstenaar-muzikant Lewis Lazar. De andere sisters zijn jeugdvriend, Christopher Wilatt en Julia Johansen. Zij komt uit Finland. Oracle Sisters startte in 2017 en hebben een album uit en een paar singles en EP’s. Succes hebben ze vooral in Australië en Europa. Meestal maken de sisters muziek die ons net even te vrolijk of te luchtig is. Tegelijkertijd hebben hun songs vaak ook iets geks, waardoor ze positief opvallen. Tot nu toe won de twijfel, maar mager popjaar 2024 speelt in het voordeel van de band. Daarom gaan we het eens proberen met het vlotte Alouette, dat een paar fraaie gitaarsolo’s herbergt. Reacties zijn welkom.

Concerten: 11 april 2025 Doornroosje, Nijmegen, 12 april Paradiso, Amsterdam.

 

Stella Rose verovert harten in Paradiso

Wanneer je de dochter bent van de zanger van Depeche Mode wordt er sowieso anders naar je gekeken en trek je ook, gedeeltelijk, een publiek dat van de band van je vader houdt. Dat je muziek fraai vindt, maar ook een ander soort nieuwsgierigheid in zich heeft. Stella Rose Gahan laat haar achternaam achterwege. Ze wil als artiest laten horen dat ze op eigen benen staat. Wat ze allemaal in zich heeft. En dat is nogal wat, zien we in Paradiso.

Gezien: Stella Rose, Paradiso Amsterdam, 14 november 2024 

Tekst en foto: Pieter Visscher

Stella Rose noemt vader Dave wel een enorme mentor, op wie ze altijd kan terugvallen. Die her en der een muzikale tip geeft, maar Stella Rose (25) vooral zelf laat experimenteren. Hij weet dondersgoed dat-ie een verrekt talentvolle, uiterst creatieve dochter op de wereld heeft gezet, die in de bovenzaal van Paradiso bezoekers van alle leeftijden weet te trekken. Jonge meiden ook, jonger dan Stella Rose zelf, die zich kunnen optrekken aan de rockdiva uit New York. Niet alleen zangeres, maar ook stijlicoon. Een zinnenprikkelend podiumbeest, in haar opvallende outfit. Ze heeft alle facetten van het verleiden onder de knie, terwijl duidelijk is dat het vooral om de muziek draait. Die is intens, spannend, dreigend, volwassen en zeer overtuigend. Stella Rose rockt als een diva. Solitair op het podium. Haar band heeft ze thuisgelaten voor deze tournee, door onder meer Europa. De gitaar is ingeplugd, de stevige elektronica komt uit de computer.

De invloeden van haar grote voorbeelden Patti Smith, PJ Harvey, Nick Cave en David Bowie zijn hoorbaar. Vocaal trekt ze alle registers open en dan horen we ook live wat de enorme mogelijkheden van haar stem zijn.

Debuutplaat Eyes Of Glass (2023) kreeg lovende kritieken in onder meer NME, Uncut en Rolling Stone. Een album vol vuige indierock met elementen uit de punk en grunge, aangelengd met veel doeltreffende elektronica. Vocaal kan ze net zo kwetsbaar als woest klinken. In Paradiso vallen het gemak waarmee ze beweegt en zingt op. Net zo veel expressie in haar vocale zeggingskracht als in hoe ze beweegt en haar gehoor betovert op het podium. Stella Rose is volledig authentiek. Meeslepend. Een grote carrière ligt in het verschiet. Alle ingrediënten daarvoor zijn ruimschoots aanwezig. Kom maar snel terug, en dan met band.

West Side Cowboy – Ive never met anyone I thought I could really love (until I met you)

De debuutsingle van West Side Cowboy begint met het scanderen van de bandnaam. De makers van Ive never met anyone I thought I could really love (until I met you) komen uit Manchester.

Er is een link met English Teacher. Ze spelen niet alleen vaak samen, maar ET gitarist Lewis Whiting produceerde het korte nummer (2:48) met de lange titel. De hechte relatie betekent niet dat de bands in elkaars muzikale vaarwater zitten. West Side Cowboy is meer luidruchtige pop (young, loud and snotty) dan een nieuwe loot aan de postpunkboom. Er wordt op volle kracht gemusiceerd en uit volle borst gezongen, een mannelijke lead met een vrouwelijke support. Mede om die reden doet West Side Cowboy hier wel denken aan Divorce, een andere Britse band die gewoon lekker zijn eigen gang gaat. File under veelbelovend.