Category: Recensies

Melenas – Primer Tiempo

Melenas is een dameskwartet uit het Spaanse Pamplona. De señorita’s brachten vorig jaar hun tweede album uit, Dias Raros (vreemde dagen). Daarvan is Primer Tiempo het openingsnummer.

Anders dan landgenoten Hinds moet Melenas het niet hebben van een rammelende charme, maar rocken de meiden strak en stevig. En in het Spaans, een muzikale taal die prima past bij hun punky liedjes. 

Een lekker swingend sixties orgeltje geeft extra sjeu geeft aan Primer Tiempo, dat ook nog eens ladingdekkend is voor wat Melenas te bieden heeft. Mocht er ergens in de nazomer toch nog een festival plaatsvinden en het programma blijft noodgedwongen beperkt tot bands uit Europa dan zou  Melenas een aanwinst zijn.

Julien Baker – Hardline

Samen met haar vriendinnen en part-time partners, Lucy Dacus en Phoebe Bridgers bevindt Julien Baker zich in de kopgroep van de nieuwe lichting vrouwelijke singer-songwriters die hun stempel lijken te gaan drukken op de indie-scene van de jaren twintig. Gezamenlijk als boygenius, maar ook individueel.

Phoebe Bridgers is in 2020 definitief doorgebroken. Afgaand op Hardline en het eerder verschenen Faith Healer wordt 2021 het jaar van Julien. Beide songs komen van Little Oblivions (26/2), Julien’s 3e langspeler. Hardline is een meeslepend, bijna symfonisch nummer, overtuigend gezongen door Julien met haar kenmerkende licht hese stem en korte vibrato. Minder folky dan Lucy D, poppier dan Phoebe B, maar minstens zo goed. 

Kiwi Jr. – Waiting In Line

Het Canadese Kiwi Jr is een nieuwe aanwinst van het Amerikaanse Sub Pop label dat sinds het Nirvana introduceerde altijd de pols aan de internationale indiescene heeft weten te houden. Eigentijdse acts op Sub Pop zijn o.a. Fleet Foxes, Beach House, en The Homesick uit Dokkum!

De songs van Kiwi Jr hebben het semi-naïeve van Jonathan Richman’s Modern Lovers en het spontane van Violent Femmes. Met zijn country piano en Nuggets orgeltje heeft Waiting In Line ook wel iets van de oude Dylan. De band springt echter te oneerbiedig om met hun bronnen om als retro te kunnen worden weggezet.

Het debuutalbum van de Kiwi’s is nog geen jaar oud, maar de band is nu alweer songs aan het verzamelen voor de opvolger. Samen met het eerder verschenen Cooler Returns schept het tot meezingen uitnodigende Waiting In Line hoge verwachtingen.

Sleaford Mods – Nudge It

Vanwege hun agressieve, in plat Engels gescandeerde teksten en basale beats hebben we electropunks Sleaford Mods altijd net even te bruusk gevonden voor huishoudelijk gebruik. Dankzij bands als Fontaines D.C, Idles en Yard Act is parlando punk echter salonfähig geworden. Ook lijken ‘rapper’ Jason Williams en beatmaker Andrew Fern zich op hun nieuwe album, Spare Ribs net even iets milder op te stellen.  

Muzikaal dan. In zijn teksten neemt Williams het nog altijd op voor de minderbedeelden en fulmineert hij tegen eikels die totaal geen benul hebben van hoe het is om je leven te slijten zonder geld, zonder fatsoenlijke behuizing en zonder toekomst. De vrouwenstem die je hoort in Nudge It is van Amy Taylor a.k.a. Amyl van The Sniffers. 

Pinegrove – Morningtime (Amperland, NY)

Op Morningtime (Amperland NY) presenteert Pinegrove zich als wettige erfgenamen of in ieder geval trouwe discipelen van Neil Young. Zelfs de stem en manier van zingen van bandleider Evan Stephens Hall doen denken aan de oude Young. Maar het zijn de gitaren die verraden dat de band uit New Jersey alle seventies albums van ome Neil heeft grijsgedraaid.

Pinegrove is echter meer dan een Neil Young coverband met eigen nummers. Met hun weldadige gitaarsolo’s kan je de band binnen het huidige indierock spectrum plaatsen in de buurt van The War On Drugs en Rolling Coastal Blackout Fever. Maar ook fans van Americana bands al Jason Isbell and the Unit 400 en My Morning Jacket moeten even opletten.

Morningtime (Amperland NY) is een update van een song van het 8 jaar oude debuutalbum van Pinegrove. De remake is speciaal gemaakt voor de soundtrack van Amperland NY, een verfilming van een kort verhaal van Stephens Hall. (Hij staat op Youtube, zie link).  Vandaar de vermelding tussen haakjes van de filmtitel achter de songtitel.

Yard Act – Dark Days

Yard Act single # 4 laat een band horen die snel beter wordt in wat ze doet. Vorige singles waren charmant rammelende praatpunksongs waarin de muziek ondergeschikt leek aan de satirisch filosofische beschouwingen van frontman James Smith. Met zijn straffe beat, aanstekelijke refrein en geslaagde gitaarsolo is Dark Days muzikaal al veel meer in balans. De spraakwaterval van Smith ligt ook beter in de beat waardoor je hem feitelijk zou kunnen laten razen en Dark Days simpelweg kan consumeren als een lekker in het gehoor liggende popsong.

Maar dan mis je wel wat. De donkere dagen waar Smith over rept vormen het vooruitzicht van de mensheid die niet langer evolueert, maar de-evolueert. Achteruitgaat dus. De-evolutie waar hebben we dat eerder gehoord? Bij de Amerikaanse new wave band Devo. Q: Are We Not Men? We Are Devo is de titel van hun debuutalbum. Het dansbare, Devo-achtige basloopje van Dark Days voedt het vermoeden dat Yard Act de band wel kent. 

Cool Sounds – Crimson Mask

Crimson Mask van Cool Sounds uit Melbourne is zo’n nummer dat je heel erg aan een ander nummer doet denken. Maar welke precies? Daar gaan we waarschijnlijk nooit achter komen. Voorlopig houden we het op Bowie’s Heroes, maar dan gezongen door Lou Reed in een vrolijke bui.

De kracht van Crimson Mask zit hem in de belofte. Het nummer suggereert op elk moment te kunnen losbarsten, maar het deksel blijft op de pan. In plaats van een explosie krijgen we een semi-instrumentale finale die je vanzelf mee-neuriet. Of je wilt of niet.

De vijf heren en dame van Cool Sounds brachten in 2016 een eerste album uit. Crimson Mask is een voorloper van hun vierde, Bystander dat op 12 februari uitkomt.

Loma – Don’t Shy Away

Loma – Don’t Shy Away (SubPop/Konkurrent) 

Het was een aangename verrassing in 2018 toen Loma, waar nog nooit iemand van had gehoord, opeens debuteerde met een titelloze plaat. Dingen waarvan je nog nooit hebt gehoord en die opeens van voor naar achter blijken te kloppen, geven überhaupt veel kleur aan het leven. Romario’s debuut bij PSV, Koopmeiners bij AZ en dat van Messi in Nou Camp. Zoiets.

Loma bestaat uit Jonathan Melburg, actief in zowel Shearwater als Okkervil River en Dan Duszynski en Emily Cross van Cross Record. Ook nog nooit van gehoord? Dat geeft niks, want het is nooit te laat in het leven om nieuwe dingen te ontdekken. Zeker nu de lockdown ons al een tijdje trakteert op extra vrije tijd en er ruimte ontstaat voor het ontdekken van nieuwe dingen. Muziek voorop, want muziek is het belangrijkste in dit leven. Zoals onze Duitse vriend Friedrich Nietzsche zich ooit liet ontvallen: Without music life would be a mistake. Zo zei Friedrich ook: Niet het gebrek aan liefde, maar het gebrek aan vriendschap maakt ongelukkige huwelijken. In het Duits klinkt dat nog mooier: Nicht der Mangel der Liebe, sondern der Mangel der Freundschaft macht die unglücklichen Ehen.

Het muzikale huwelijk tussen Melburg, Duszynski en Cross herkent zich niet in Nietzsches filosofie. Het is een drie-eenheid om in te lijsten. Hoewel al te veel uitbundigheid ook op deze tweede plaat hardnekkig de kop wordt ingedrukt. Loma maakt nou eenmaal stemmige, gedragen liedjes en voelt zich daar senang bij. Evenals ondergetekende. Zeker wanneer de avond valt en de koptelefoon opgaat. Want Don’t Shy Away is, evenals het debuut, een zalvende koptelefoonplaat. Wát een muzikale rijkdom.

Brian Eno is fan van het eerste uur en dan weet je eigenlijk al genoeg. Hij moedigde de drie aan een vervolg te geven aan het eerste album en kwam zelfs in contact met Loma. Nog sterker: Eno schreef mee aan de serene slotsong Homing, die hij bovendien produceerde. We houden het op een geste van de fan.

Loma’s grote kracht is niet alleen het bewonderenswaardige, zoetelijke stemgeluid van Emily Cross, maar de combinatie met de rijk geïnstrumenteerde songs van de band, die in de verte het verstilde geluid van Talk Talk ademen. Soundscapes en blinkend koperwerk zorgen voor extra accenten in de gelaagde liedjes. Weelderig, meanderend en liefkozend banen ze zich een weg. Recht naar je hart. Pieter Visscher

 

Kids With Buns – bad grades

Kids with Buns is een damesduo uit Vlaanderen dat muzikale verwantschap vertoont met eigentijdse sister acts als Phoebe Bridgers, girl in red, Snail Mail etc. Dat Kids with Buns (kinderen met knotjes) essentieel anders klinkt dan genoemde namen komt door het bijzondere, donkere welhaast masculine stemgeluid van Marie van Uytvanck. Zij won vorig jaar een prijs voor haar Uit De Podcast podcast. Met haar ingetogen spel op de elektrische gitaar zorgt Amber Piddington voor melodie en kleuring.

De productie van de twee songs van Kids With Buns die tot nu toe zijn verschenen staat in dienst van de teksten. Debuutsingle 1712 gaat seksueel geweld en kindermisbruik (1712) is het nummer van de alarmlijn. Het onderwerp van bad grades is de prestatiedruk waaronder veel leerlingen en studenten gebukt gaan. Kids With Buns is een bijzonder duo dat zowel muzikaal als tekstueel iets te vertellen heeft.

Slaughter Beach, Dog – Do You Understand (What Happened To You)

Na vier prima albums wordt het wel eens tijd dat we aandacht gaan besteden aan Slaughter Beach, Dog. Het is de wat duistere naam voor een folkrock band uit Philadelphia. Slaughter Beach (een vakantiebestemming in Delaware) Dog (hond;) is een voortzetting van Modern Baseball. Het grootste verschil tussen beide bands is dat Modern Baseball elektrisch rockte en Slaughter Beach, Dog akoestisch speelt, vandaar de genre aanduiding folkrock. Jake Ewald was de centrale figuur van Modern Baseball en is de baas van Slaughter Beach, Dog.

Do You Understand (What Happened To You) is niet helemaal representatief voor wat de band doorgaans doet. Normaal zingt Ewald. Hier draagt hij zijn tekst voor. Dat geeft de track een Walk On The Wild Side achtige sfeer die wordt versterkt door een dameskoortje. Maar waar Lou Reed rept over het bonte volk van de straten van downtown New York houdt Jake Ewald een verhaal over een oude vlam, maar dan vanuit het perspectief van iemand met amnesie. Inderdaad bijzonder.