Johnny Marr heeft zijn sporen voornamelijk verdiend als gitarist, toetsenist en songwriter van de vermaarde Britse band The Smiths. In Engeland werden ze gedurende de korte tijd dat ze bestonden de best band sinds The Beatles genoemd, niet in de laatste plaats vanwege de vele hits die ze scoorden.
Maar helaas reikte de roem zich voornamelijk tot aan de landsgrenzen. Marr verliet de band in 1987, speelde sindsdien als studiomuzikant en startte in de loop der jaren ook enkele nieuwe bands. Sinds 2013 brengt hij platen uit onder eigen naam en Call The Comet is alweer de vierde.
Hitpotentieel schrijven is hij in ieder geval niet verleerd, want die spat ervan af. In een aangename muzikale kleur van Oasis, The Beatles en The Zutons, verpakt in een stevige gitaarhuls en een Phil Spector-achtige productie presenteert hij de Britpop op z’n best. Hopelijk oogst Marr hiermee de waardering die hem toekomt, maar nog te weinig écht gekregen heeft. Tekst Mania | Luc van Gaans
Peroxide blond, snikpermanentje in haar stembanden, gouden vingers op zes snaren, tienerverdriet. Voor een zaaltje vol spillen van tieners in geruite overhemden die met de handen in de zakken het lange haar op het ritme van de muziek in schokjes in beweging brengen. Dat is Snail Mail wel zo’n beetje kort samengevat.
Maar haak nou niet gelijk af, want die peroxide blonde dame Lindsey Jordan heeft een debuutplaat gemaakt met die ingrediënten die meer dan te pruimen is. Na een EP’tje en te zijn opgepikt door Matador brengt de angstwekkend jonge singer-songwriter nu haar debuut op de markt onder de naam van haar threesome bandje Snail Mail. Bijgestaan door een drummer en een bassist giet ze haar verdriet in tien puntgave melancholische liedjes die qua sound en sfeer sterk doen denken aan Juliana Hatfield en de gitaarsound aan The Lemonheads en, voor de oudjes onder ons, het sprankelende geklater van The Sundays.
Lindsey Jordan laat zich op haar debuut vooral gelden als een voortreffelijk gitariste die de ene na de andere mooie akkoordenwisseling uit de vingers tovert. Niks vernieuwend, maar buitengewoon effectief. Ze zingt haar liedjes dan ook, met een stem waar op zich niks mee is, maar dat constant aanwezige melancholische maniertje om naar de toonhoogte te trekken tot die inktzwarte mineur is geraakt, is op den duur toch wat veel van het goede. Het klinkt alsof ze heel veel heeft geluisterd naar Evan Dando. Misschien moet ze overwegen gewoon liedjes te schrijven en gitaar te gaan spelen met een goede zanger(es) erbij of zich onder handen laten nemen door een goede assertieve zangpedagoog, want nog zo’n tweede plaat overleven we niet zonder op zoek te gaan naar traject waar treinen op topsnelheid voorbijkomen.
Ondertussen spettert het liedjesschrijverstalent van deze plaat. Luister maar eens naar Pristine of misschien nog wel mooier Speaking Terms; nummers waar het subtiele gitaarspel en de trieste zanglijnen verslavend om voorrang strijden. Of Gold Dream, vol warme gitaren in breed stereo. Maar het zijn allemaal tracks waar geen lichtstraaltje doorheen weet te prikken. De bewolking is hardnekkig dik en donkergrijs. Tot en met tranentrekkende afsluiter Anytime. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier
Tijdens de opnames voor het laatste album van Shannon & The Clams moet producer en labelbaas Dan Auerbach behoorlijk onder de indruk zijn geraakt van zangeres Shannon Shaw.
Niet onbegrijpelijk, want haar smachtende stemgeluid leent zich niet alleen voor de Girl Group sound die de belangrijkste inspiratiebron voor The Clams is, maar ook voor de Blue Eyed Soul waarmee Auerbach op zijn eigen laatste LP en van zijn band The Arcs experimenteerde.
Met in de gelederen onder andere Gene Chrisman en Bobby Wood, ooit onderdeel van de legendarische American Studios Band, is het niet verwonderlijk dat de LP moeiteloos in de traditie van Dusty In Memphis en From Elvis In Memphis is te plaatsen, legendarische LP’s die de grens tussen soul, country en pop in kaart brachten.
Verrijkt met prachtige orkestraties wordt er een flinke Nashville Sound ingebracht, en gecombineerd met de emotionele en doorleefde voordracht van Shaw is dit zonder twijfel de beste LP die er voorlopig uit Auerbach’s Easy Eye studio is voortgekomen, en dat zegt heel wat. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Live Foto Review Mañana Mañana 2018 @ Kasteel Vorden
16 juni 2018
Foto’s Anne-Marie Kok & Serge Hasperhoven
Dit weekend vond voor de zesde keer festival Mañana Mañana plaats. Net als vorig jaar waren Landgoed & Kasteel Vorden het sprookjesachtige decor. Het blokkenschema telde circa 120 verschillende muziek- en theateracts en de zon was continu van de partij. Mañana Mañana onderscheidt zich vanwege de idyllische ligging en kleurrijke decoratie. De diversiteit en kwaliteit van horecaconcepten maakt het plaatje compleet.
Mañana Mañana 2019 @ Kasteel Vorden, Vorden
De volgende editie van Mañana Mañana zal plaatsvinden op 13-14-15-16 juni 2019. De voorverkoop voor deze zevende editie start op zaterdag 6 oktober 2018.
Live (Foto) Review: Pinkpop 2018 @ Megaland, Landgraaf
17 juni 2018 Foto’s Hub Dautzenberg Tekst Jeroen Bakker / Martien Koolen / Milo Lambers / Pieter Visscher
Waarschijnlijk wordt de 49ste editie van Pinkpop overschaduwd door het vreselijke ‘ongeluk’ dat plaatsvond op maandagochtend 4 uur waarbij, een dode en drie zwaargewonde Pinkpopgangers zijn te betreuren. Muzikaal gezien was Pinkpop 2018 een goede tot zeer goed editie en stak een band, Pearl Jam, er met kop en schouders bovenuit. Eddie Vedder en Co. stalen de show op vrijdag en niemand, zelfs de Foo Fighters niet, konden dat, bijna magische optreden evenaren.
Met vrijdag Pearl Jam dus nog in het achterhoofd en het feestje bij de Foo Fighters van zaterdag lopen we zondagmiddag weer fris het terrein op. Jammer dat The Kooks uitvallen maar daar krijgen we de geoliede rockmachine Di-rect voor in de plaats.
Michelle David & The Gospel Sessions (13:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Het is een raar gezicht om al zo vroeg op de laatste dag de eerste bezoekers met een Bruno Mars-shirt aan in een rotgang naar het ‘Front of Stage’-deel van het hoofdpodium te zien rennen. Zij zullen vervolgens nog ruim tien uur geduld moeten hebben om hun hoogtepunt van het festival, of misschien wel van hun leven, te gaan ervaren. Voordat wij omver worden gelopen zoeken wij een veilig onderkomen bij het IBA Parkstad Stage dat vandaag is omgedoopt in parochiehuis. Daar staat namelijk Michelle David & The Gospel Sessions op het podium die ‘de liefde predikt’ en het verpakt in een prachtig muzikaal pakket waarin naast drums en gitaren ook een belangrijke rol voor het koperwerk is weggelegd. Eindelijk heeft men het aangedurfd om ze uit te nodigen. Pinkpop zal zo ongeveer het laatste festival zijn waar David en de heren van onder meer Beans & Fatback en Lefties Soul Connection nog nooit hebben gestaan. Het derde album is inmiddels uit en dan te bedenken dat de zangeres er aanvankelijk geen interesse in had om zich met die jongens te vergrijpen aan de door haar zo geliefde muziek. ‘De zoektocht’, zoals zij de eerste twee albums eerder samenvatten, heeft geleid tot een zeer persoonlijk en muzikaal behoorlijk gevarieerd album. Op het podium komen de uitbundig swingende Afrobeats, Funk, Blues en Soul maar ook heel intense en spirituele vocalen van deze geweldige zangeres pas echt goed bij elkaar. (JB)
Tom Walker (13:50 uur – Stage 4)
De tent is vol wanneer Tom Walker het publiek begroet en zelfs daarbuiten staan al veel bezoekers die iets van het optreden proberen mee te krijgen. De gunstige ligging van het podium zo vlakbij de ingang is daar zeker debet aan en ook het feit dat niet iedereen interesse heeft voor de verrichtingen van Ronnie Flex op hetzelfde tijdstip bij het hoofdpodium spelen vermoedelijk een rol maar Tom Walker heeft in Nederland in korte tijd al echt iets opgebouwd. De rood bebaarde Schotse singer/songwriter oogt zelfverzekerd en weet zich deze keer bovendien gesteund door een stel solide begeleiders. Het licht rauwe, raspende randje op de stembanden van de muzikant klinkt aangenaam, vooral in de uithalen van zijn hit Leave A Light On. Ook hij noemt de DJ die hier precies drie jaar geleden een weinig overtuigende show bracht en vorige week naar zijn laatste rustplaats is gebracht: “I Took a pill in Ibiza to show Avicii I was cool”, klinkt best merkwaardig uit de mond van Walker maar op een of andere manier allesbehalve misplaatst. Dit optreden overtuigt overigens wel van de eerste tot de laatste minuut. (JB)
MAAN (14:45 uur – Brightlands Stage)
21 is ze pas. ‘En nu al op Pinkpop’, zegt Maan zelf ook. Het is hard gegaan met de zangeres. Wat wil je: ze zingt alles spatzuiver. Ook weet ze het publiek op te zwepen. Maar goede nummers? Daar ontbreekt het nog aan. Het is toch allemaal wel erg hetzelfde en binnen de lijntjes. Alsof het zo uit een hitfabriek komt gerold. Misschien toch iets te netjes voor een festival dat groot werd met rockende gitaarbands. Maan met een rockband, dat zouden wij best eens willen zien. Idee voor volgend jaar? (ML)
The Overslept (15:45 uur – Stage 4) Het mooie aan jonge Nederlandse acts op Pinkpop is vaak het enorme enthousiasme. De blijdschap dat ze op een van de grootste festivals van het land staan spat er dan vanaf. Zo ook bij The Overslept. Meteen weet je: dit wordt een feest. De Hilversummers gaan erop en en erover. Hun poppy punkrock is niet bepaald ruig, maar ze laten het knallen. Als er zelfs vlammenwerpers en vuurwerk aan te pas komen is de boodschap duidelijk: deze band is van plan om vaker naar Landgraaf te komen. Wij vinden het prima. (ML)
Jessie J (15:45 uur – Mainstage) De dit weekend veelgehoorde kritiek over het gebrek aan vrouwelijke muzikanten op de festivals van tegenwoordig wordt vandaag voor minstens enkele uren geparkeerd. Ook omdat er bij het hoofdpodium een zangeres wordt aangekondigd die in korte tijd is uitgegroeid tot een heuse wereldster. Samen met de fans van Bruno Mars staan de jongste bezoekers vandaag vooraan bij Jessie J, één van de grootste hitmachines uit de UK die we de afgelopen jaren hebben leren kennen. Slimme zet van de organisatie om die hitgevoelige acts vandaag bij één podium neer te zetten. Begonnen als schrijver voor anderen, scoort Jessica de ene na de andere hit. Of je wilt of niet maar iedereen heeft ooit wel eens het vrolijke Domino, Bang Bang of Flashlight ergens voorbij horen komen. Met het akoestische gedeelte in de set en de vele verbale emotionele diarree tussen de nummers door lijkt de verveling al snel toe te staan. Met het afsluitende Price Tag probeert ze er nog iets van te maken maar het is te laat. Best jammer zo’n dure tegenvaller in het programma. (JB)
Years & Years (16:45 uur – IBA Parkstad Stage)
Years & Years is het alter ego van Olly Alexander. Olijke knul, die zich graag hult in excentrieke kledij. Ditmaal een geel, clownachtig pak. Het haar is rood geverfd. Zou geen gek figuur slaan tijdens carnaval in Den Bosch. Olly is goed bij stem en valt uitstekend in de smaak bij het jonge grut voor het podium, terwijl ook oudere bezoekers zich prima vermaken met de zoetgevooisde popliedjes van de band. Olly heeft wat dansers meegenomen voor wat extra slagroom op de taart. Niet onaardig, voor een zondagmiddag. Maar waarschijnlijk geen blijvertje in Landgraaf. (PV)
Brian Fallon & The Holwling Weather (16:45 uur – Brightlands Stage) De frontman van The Gaslight Anthem heeft de reputatie van een chagrijn. Hij kon vooral een paar jaar terug nog weleens uitgeblust en verveeld op het podium staan. Vandaag heeft hij er totaal geen last van. De grijns op zijn gedicht is duidelijk oprecht en blijft de hele show aanwezig. Muzikaal is het iets rustiger dan zijn band, maar niet minder oprecht en intens. Als de band aan het einde afsluit met een meeslepende jam vraag je je af waar de tijd gebleven is. (ML)
Blackbird (19:00 uur – Garden Of Love)
Mooie plek, tussen de bomen. Beetje sprookjesachtig zelfs, met een beetje fantasie, is de Garden of Love. Sowieso idyllisch. Een plaats op het Pinkpopterrein die nog niet door iedereen is ontdekt. Daar staat singer-songwriter Blackbird, die landelijke bekendheid genereerde met debuutsingle Wicked Song. Merel Koman, zoals de Limburgse in het dagelijkse leven heet, beschikt over een prettig, helder stemgeluid, dat haar songmateriaal fraai inkleurt. Terwijl Don Diablo de afgeladen Brightlands Stage op stelten zet, is Blackbird in de Garden of Love een oase van rust. Het folky Wicked Song is een hartstikke mooi liedje, dat het optreden van de broodnodige kleur voorziet. Dat geldt ook voor de speelse coverversie van Stuck In The Middle With You, waarmee Stealers Wheel op de kaart werd gezet. Smaakvol. (PV)
Triggerfinger (18:45 uur – IBA Parkstad Stage)
Triggerfinger, de beste Belgische rockband ooit verzorgt een lekker vet rockoptreden zonder al te veel verassingen. Maar dan ‘tovert’ Ruben zomaar opeens Raymond van het Groenewoud uit zijn hoge hoed en wordt de hit Je Veux De L’amour ingezet en wordt dit vierde optreden van Triggerfinger in Landgraaf toch nog memorabel. (MK)
Editors (20:00 uur – Mainstage) Geen onbekend terrein voor Editors, dat machtige hoofdpodium van Pinkpop. Ze zouden er een beetje blasé van kunnen worden. Op de automatische piloot kunnen gaan spelen. Maar zo zijn Tom Smith en zijn mannen natuurlijk niet. Die gaan ervoor. Altijd en eeuwig. Spontane Britten, die met beide benen op de grond zijn blijven staan na al die successen van de laatste jaren. Het onlangs verschenen Violence is niet Editors’ sterkste album en dat merk je wanneer daar tracks van voorbijkomen. Het gaat wel lekker los met inmiddels klassiek geworden songs als Smokers Outside The Hospital Doors, Blood en Papillon. De gedeeltelijk akoestisch uitgevoerde versie van Desire haalt de angel enigszins uit het nummer, wat meteen het enige smetje is op een gesmeerde rockshow, waarmee Editors andermaal aantoont tot de Eredivisie van de muziekwereld te behoren. De band kan moeiteloos elk jaar worden geboekt in Landgraaf. Contract voor het leven. (PV)
Editors (20:00 uur – Mainstage)
De Editors zijn ook geen onbekende op het Pinkpoppodium en band maakt zijn reputatie meer dan waar, want The Editors krijgen de handen van het publiek tot ver achterin in de lucht en op elkaar. Veel die hard fans zingen nummers zoals Cold, The Racing Rats, Blood en Papillon van het begin tot het einde luidkeels en in trance mee. The Editors hebben een eigen geluid, dat ook deze keer weer voor een zeer vermakelijk optreden zorgt. (MK)
Greta van Fleet (21:00 uur – Brightlands Stage)
Wanneer je tijdens een spelletje kwartet de onherroepelijke vraag krijgt: “Mag ik de nieuwe Led Zeppelin van jou?”, grijp je, mits je die kaart hebt natuurlijk, Greta van Fleet eruit. Want Greta van Fleet ís de nieuwe Led Zeppelin. Eigenlijk klopt alles aan het plaatje. Zanger Josh Kiszka beschikt over dezelfde stembanden als Robert Plant (had-ie moeiteloos Henny Huismans Soundmixshow mee gewonnen), zijn twee broers zijn minstens zo muzikaal en de rest van de band is ook uit het juiste jarenzeventigrockhout gesneden. Niet alleen Kiszka’s stem is Led Zeppelin, het songmateriaal schuurt er ook verdacht sterk tegenaan. Miraculeuze wedergeboorte van een van de mooiste rockbands die de wereld heeft gekend. Volgend jaar op het hoofdpodium? (PV)
Bruno Mars (22:00 uur – Mainstage)
Ras entertainer Bruno Mars sluit Pinkpop af met hits als Treasure, 24K Magic, Marry You en als toegift zijn super hit Uptown Funk. Volgend jaar wacht ons de 50ste editie met misschien wel Neil Young, The Police of The Direstraits. (MK)
Het geluid van de classic rock uit eind jaren ‘60/begin jaren ’70 blijft maar terugkomen en is (gelukkig) niet uit te roeien.En dat dat geluid heel vaak opduikt bij Zweedse bands is al helemaal geen verrassing meer.
Bands uit die genoemde periode zoals Led Zeppelin, Grand Funk Railroad, Mountain, Fleetwood Mac, The Pretty Things, Jethro Tull… ze zijn allemaal terug te horen op het vijfde album van Graveyard, een band uit Gotenborg. De band werd in 2006 opgericht uit de resten van bands als Norrsken en Albatross en bestaat momenteel uit Joakim Nilsson (gitaar, zang), Jonatan Larocca Ramm (gitaar, zang), Truls Mörck (bas, zang) en Oskar Bergenheim (drums).
De band hakt er meteen behoorlijk in met It Ain’t Over Yet, een pompende rocker waarin het stemgeluid van Joakim Nilsson overeenkomsten vertoont met dat van zangers als Robert Plant en Ian Gillan. Niet de minsten dus! Een machtig overdonderend nummer met ingenieuze breaks en gierende gitaarsolo. In Cold Love wordt het geluid van Mountain nieuw leven ingeblazen middels een log pompend nummer met psychedelische elementen.
Het atmosferische bluesy See The Day wordt gezongen door Truls Mörck en bevat Peter Green-achtig gitaarwerk. In het zwaar zoemende Please Don’t wordt het geluid van the Hellacopters en Grand Funk Railroad dusdanig vermengd dat er een spijkerharde boogie overblijft. The Fox gaat meer richting de psychedelische garagerock van bijvoorbeeld The Pretty Things in hun ‘S.F. Sorrow’ periode. Walk On is daarna een donderende rocker met ‘The Green Manalishi’-achtige riffs. Dit nummer rockt als een op hol geslagen kudde bizons. Er wordt ons rust gegund in de ballad Del Manic, dat door de zang een Nick Cave-achtig geluid krijgt. In het zwierige Bird Of Paradise zitten folky elementen verwerkt waardoor je al gauw bij het geluid van Jethro Tull uit komt, maar dan zonder fluit. A Sign Of Peace is dan weer een voorbeeld van een genadeloze rocker met een hoog Grand Funk Railroad gehalte.
De afsluiter van het album, Low (I Don’t Mind), duurt ruim zes minuten en opent met donkere synthesizerklanken en Peter Green-achtige riffs om daarna weer in een fuzzboogie verder te gaan waarin weer flink wat breaks verwerkt zitten.
Dit is een absolute ‘must buy’ voor alle liefhebbers van ouderwetse bluesrock, met de nadruk op rock! Tekst Bluesmagazine.nl | Peter Marinus
Liefhebbers luisteren ongetwijfeld ook naar Pinguin On The Rocks! LIVEDATA 10/10 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 11/10 De Oosterpoort, Groningen12/10 Melkweg, Amsterdam
Dit weekend vond voor de zesde keer festival Mañana Mañana plaats. Net als vorig jaar waren Landgoed & Kasteel Vorden het sprookjesachtige decor. Het blokkenschema telde circa 120 verschillende muziek- en theateracts waaronder Birth of Joy, Kim Janssen, Nieuwegrond, Kamchatka (ZWE), The Cubical (GB), Brother Dege (VS), Boogie Beasts (BE), Matt Barnard (UK) en Hendrick-Jan de Stuntman ontmoet Merel Kamp. De zon was continu van de partij, de nieuwe zelftap was volop in gebruik en het animo voor de workshops van Museum Villa Mondriaan was hoog. Mañana Mañana onderscheidt zich vanwege de idyllische ligging en kleurrijke decoratie. Kenmerkend is ook het ‘handen uit de mouwen’ karakter. Zo is er een Sociale Werkplaats en Open Podium. De diversiteit en kwaliteit van horecaconcepten maakt het plaatje compleet. Vorig jaar kwamen er 26.848 bezoekers naar Mañana Mañana. Deze editie zijn het er 1508 meer. Het festival is tot op heden, net als voorgaande jaren, zonder calamiteiten verlopen.
Nieuw was het Drijf-In Theater: met behulp van een vlot en touw over het water naar het Drijf-In Theater. Al dobberend konden bezoekers vanaf hun eigen eilandje genieten van intieme optredens van cabaretiers, gepassioneerde sprekers of talentvolle artiesten. Mañana Mañana had dit jaar ook een zelftap. Hier konden bezoekers, in ruil voor een muntje in de melkbus, hun eigen biertje tappen. Ook de smaakworkshops waren nieuw. Bezoekers konden aanschuiven bij bier- en whiskeyproeverijen. Maar dat is nog niet alles. Ook is dit het eerste jaar met een groot kampvuur op zondagavond.
Net als vorig jaar mochten de bewoners van de omliggende dorpen op donderdag gratis naar binnen. Dit keer niet om ‘buurt te maken’ maar om te vieren dat de organisatie van Mañana Mañana onlangs een vijfjarige overeenkomst heeft getekend met de grondeigenaren van het terrein.
Over Mañana Mañana
In 2013 werd het allereerste Mañana Mañana festival georganiseerd met als insteek zich te onderscheiden als meest relaxte festival van Nederland. Het feest streek vorig jaar neer in en om het wonderschone Kasteel Vorden en wordt georganiseerd in samenwerking met de eigenaresse van Kasteel Vorden en Geldersch Landschap & Kasteelen. Opvallend is de geringe hoeveelheid hekken. Er staan er wel wat, maar een stuk minder dan bij andere festivals. Touwen en paaltjes geven aan waar het festivalterrein stopt en de rest van de wereld begint. Qua muziek lopen de genres uiteen van klassiek tot punkrock tot electropop tot blues en ga zo maar door. Op Mañana Mañana ontdek je de krenten uit de pap van de (inter)nationale muziekscene, bijzonder theater, nieuwe en verrassende muziek van ‘upcoming’ bands.
Mañana Mañana 2019 @ Kasteel Vorden, Vorden
De volgende editie van Mañana Mañana zal plaatsvinden op 13-14-15-16 juni 2019. De voorverkoop voor deze zevende editie start op zaterdag 6 oktober 2018.
Live (Foto) Review: Pinkpop 2018 @ Megaland, Landgraaf
16 juni 2018 Foto’s Hub Dautzenberg Tekst Jeroen Bakker / Milo Lambers / Pieter Visscher / Martien Koolen
De eerste editie van Pinkpop vond plaats op 18 mei 1970 in Geleen, waar Pinkpop zeventien keer plaats vond. In 1987 werd eenmalig uitgeweken naar Baarlo. Vanaf 1988 wordt Pinkpop gehouden op evenemententerrein Megaland in de gemeente Landgraaf en vindt daar komend jaar voor de 31e keer plaats. En dit jaar is Pinguin Radio voor het eerst trotse mediapartner van Pinkpop! Na een heerlijke vrijdag met supperafsluiter Pearl Jam gaan we vol gas dag 2 in met Marmozets, Nothing But Thieves, A Perfect Cirle en natuurlijk de Foo Fighters.
Terwijl om ons heen de hoofdact van de vorige avond nog wordt besproken en de laatste bezoekers er eindelijk in geslaagd zijn om een parkeerplaatsje in Landgraaf te bemachtigen, is op de Mainstage het eerste optreden van de tweede dag begonnen. De aanwezigheid van veel Ieren dit weekend in Landgraaf is niet helemaal toevallig. In het kielzog van landgenoten als The Script die hier later deze dag zullen shinen, vinden we Walking On Cars. Het optreden van twee jaar geleden op het veel kleinere Stage 4 was niet bepaald wereldschokkend maar dat er de nodige potentie aanwezig was werd desondanks toch wel aangetoond. De dromerige indiepopliedjes zoals we die van het debuutalbum kennen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een bij vlagen meer venijnig stadiongeluid. Spannende momenten zijn er tijdens deze set echter nauwelijks te beleven en ook de intentie om het publiek voor zich te winnen zien we niet terug bij zanger Patrick Sheehy. We zien veel verveelde blikken om ons heen en op het podium is de overtuiging ook al ver te zoeken. Lekker is dat met alle grote festivals in Europa die nog op de agenda staan. Vandaag is dit hoofdpodium op dit tijdstip zeker niet de juiste plaats voor deze act. (JB)
Marmozets (14:30 uur – Brightland Stage)
Kneiterharde rockbands die de tent laten kolken worden op Pinkpop steeds zeldzamer. Dat is best jammer, want van oudsher doet dit soort het goed in Landgraaf. Zo ook Marmozets. De tent bruist tijdens de felle set vol explosieve punkelektrometalhardcore-crossover. De Britten stuiven over het podium en zangeres Becca Macintyre heerst met haar heerlijke uithalen. Een stoere chick die weet hoe je een festival plat speelt. Marmozets laat zien dat er op Pinkpop nog steeds plaats is voor heavy. (ML)
Marmozets (14:30 uur – Brightland Stage)
De tweede dag kent een eerste hoogtepunt in het optreden van de Engelse punkrockers Marmozets. Mede door zangeres Becca Macintyre en de tomeloze energie van de andere bandleden is dit een heerlijk begin van de PP zaterdag; hoogtepunten: Move, Shake, Hide en de bijna magische afsluiter Fatal System Error. Houd deze band in de gaten! (MK)
Gang of Youths (15:30 uur – Stage 4 ) I have seen the future of rock and rock and the name is Gang of Youths. Of nou ja, de muziek lijkt in elk geval wel erg op de man die ooit op die manier werd omschreven: Bruce Springsteen. Dave Le’aupepe heeft een stem die doet denken aan het doorleefde van zijn collega uit New Jersey. Ook tekstueel tapt hij uit hetzelfde vaatje als The Boss. Maar de future of rock? Laten we niet overdrijven. De songs zijn dik in orde, maar veel gebeurt er niet op het podium. Geef de Aussies een paar jaar, honderden optredens, een paar dikke hits en ze zijn klaar voor het Main Stage. (ML)
Miss Montreal (15:30 uur – Mainstage)
Op het moment dat Sanne Hans het grote podium betreedt moeten wij nog even denken aan het moment van enkele jaren geleden toen zij voor aanvang van haar Lowlandsoptreden bekende zo nerveus te zijn dat ze de hele dag al last had van diarree. Ook vandaag deelt de zangeres intieme momenten met haar publiek maar lijkt er van enige nervositeit nauwelijks meer sprake. Miss Montreal is een grote act geworden in Nederland die probleemloos de aandacht van een grote festivalweide op zich weet te vestigen. We zien haar met een overtuigende blik met het publiek spelen, ‘Just a Flirt’ zoals ze het zelf noemt, en strooit achteloos de ene hit na de andere over het Pinkpopterrein. “Hoe zijn we hier beland?” vraagt ze zich af in haar grootste hit, nota bene een Nederlandstalige, iets wat ze zelf ook nauwelijks begreep aangezien ze liedjes in haar eigen taal eigenlijk ook maar “kut vond”. Daarentegen blijkt de happy hardcore van eigen bodem weer wel op haar waardering te kunnen rekenen. Ze inventariseert de leeftijdsopbouw van haar publiek en komt tot de ontdekking dat een groot deel is opgegroeid in de nineties met de Wonderfull Days van Charly Lownoise & Mental Theo. Spannend wordt het wanneer ze de omvang en de hoogte van het podium probeert te verkennen. Heel even zien we het verlegen ‘kaasmeisje’ van toen weer terug maar eigenlijk kunnen we zonder meer vaststellen dat Miss Montreal toch echt volwassen is geworden. (JB)
Aurora (16:30 uur – Brightland Stage) De Noorse Aurora Aksnes is net een engeltje. Ze heeft die typische Scandinavische mystiek rond zich hangen. Denk aan Björk. Muzikaal laat het zich kenmerken door echo’s, galmpjes en de zweverige lijnen van de 21-jarige Noorse. Het bouwt langzaam op naar een climax, waardoor het soms zelfs aan Radiohead doet denken. Echt gedenkwaardige songs ontbreken, maar het is lekker zweven. Een vreemde eend in de beet, maar wel een hele fijne. (ML)
Aurora (16:30 uur – Brightlands Stage)
De Noorse zangeres Aurora is één van de vele acts die we hier al eens gezien hebben. In 2015 stond zij hier naar aanleiding van de uitstekend ontvangen EP ‘Running With The Wolves’. Een wereldwijde doorbraak zou niet lang meer op zich laten wachten. De verwachtingen werden uiteindelijk niet helemaal waargemaakt maar toen eerder dit jaar een nieuwe tour werd aangekondigd waren de Pinkpop-programmeurs er als de kippen bij om de excentrieke Noorse fee met haar piephoge stem en elektronische popliedjes weer naar Landgraaf te krijgen. Gezien het enthousiaste onthaal waarmee zij op het Brightlands-podium wordt ontvangen lijken veel bezoekers heel erg naar dit optreden te hebben uitgekeken. Terecht, zo blijkt want ondanks de vreemde, verwarrende en onsamenhangende verhaaltjes die ze met het publiek deelt, heeft de zangeres haar zaakjes op het podium prima voor elkaar. Ze blijkt vocaal over een aardig bereik te beschikken en met haar theatrale uitspattingen, lees: ongecontroleerde bewegingen, houdt ze alle ogen op zich gericht. Met behulp van de rookmachine en mooie lichtjes ziet het er ook nog eens visueel zeer aantrekkelijk uit. Toch blijft de magie achterwege en van betovering is al helemaal geen sprake. De eerder gemaakte vergelijkingen met Bjork en Kate Bush slaan die je overal kunt lezen slaan werkelijk nergens op. Aurora is van zichzelf al eigenzinnig genoeg. Vermakelijk optreden maar niet meer dan dat. (JB)
Youngr (17:30 uur – Stage 4) Hoewel er veel acts die dit weekend op de programmering staan ooit eens eerder op Pinkpop hebben gespeeld is er gelukkig genoeg ruimte over voor debutanten. Alhoewel de naam Darnell hier al eens eerder is genoemd. Dario Darnell, de echte naam van Youngr, is de zoon van August die wij hier ooit eens als Kid Creole op de affiche hebben gezien. Youngr doet het in tegenstelling tot zijn vader die met zijn ‘Cocnuts’ een grote begeleidingsband om zich heen had staan, helemaal alleen. Met een drumstel, gitaar, microfoons en veel elektronica naast zich, produceert de jonge muzikant een compleet bandgeluid waarin hij op subtiele wijze diverse bekende samples verwerkt uit zowel de oude doos, Dreams van Fleetwood Mac en stemgeluid van Michael McDonald, als uit recenter werk van Daft Punk. Het geheel is een uitgebalanceerde mix met vlotte dance, zwoele ritmes en heftig funky drumgeluid die voor meerdere doelgroepen bestemd lijkt. Jong en iets minder jong staat broederlijk naast elkaar te swingen en wordt door de enthousiaste multi-instrumentalist ook nog verzocht om elkaar even te knuffelen. Heerlijke ‘feelgood-festivalmuziek’ en overal gelukkige gezichten om ons heen. Wat wil een mens nog meer. (JB)
Nothing But Thieves (18:30 uur – Mainstage)
Nothing But Thieves, alweer een Britse band die heel snel erg groot is geworden. Zanger Connor Mason en zijn maten zetten een strakke set neer en de nummers van hun nieuwe album Broken Machine doen het live meer dan uitstekend. I’m Not Made By Design en Wake Up Call behoren tot de beste songs van deze uitstekende set; maar natuurlijk mag hun hit Amsterdam ook niet ontbreken en horen we zelfs een Led Zeppelin cover, Immigrant Song, voorbij komen; nice one, guys! (MK)
Nothing But Thieves (18:30 uur – Mainstage)
Wanneer Mainstagehost Eric Corton vraagt wie er speciaal voor Nothing But Thieves naar Pinkpop zijn gekomen, gaan er nogal wat armen de lucht in voor het podium. De Britse formatie heeft dan ook veel zieltjes gewonnen de afgelopen jaren. Met superhits als Amsterdam en Sorry bijvoorbeeld. Songs die voor de massa zijn geschreven en op zowel de commerciële stations als op Pinguin Radio voorbij komen, al schuurt het misschien wat te zoete Sorry tegen Pinguin-fähig aan. Daar zijn we het over eens. Conor Mason en zijn mannen zijn geen podiumact die je doet watertanden en daarom is het zo fijn dat het songmateriaal genoeg is om de aandacht goed vast te houden. En natuurlijk gaat het dak eraf tijdens Amsterdam én tijdens de perfecte uitvoering van Led Zeppelins Immigrant Song. (PV)
A Perfect Circle (18:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Tijdens Weak And Powerless zwellen de tranen al aan. Dat gebeurt wel vaker als Maynard James Keenan aan het woord is. De Tool-zanger die tot afgrijzen van alle Tool-fans de laatste jaren meer met zijn ‘hobbyprojecten’ bezig is dan dat hij zich bezighoudt met datzelfde Tool. De band die zich in de jaren 90 onsterfelijk maakte met het extreem geniale Aenema. Keenan is al jarenlang niet meer naar de kapper geweest en smeert tegenwoordig, net als Michael Stipe, schmink rond de oogkassen. Hij doet wat aan Bette Midler denken, toen zij in de war was. De lichtpaarse tuxedo maakt het af. A Perfect Circle is natuurlijk veel meer dan een hobbyformatie. En laat dat nog lang zo blijven. De cameraman zoomt in op een Puscifer-T-shirt. Kenner! Er hangt magie in de lucht. A Perfect Circle is de glorieuze winnaar van Pinkpop 2018. Wat een klasse. Zó veel emotie in de nummers. (PV)
A Perfect Circle (18:30 uur – IBA Parkstad Stage)
A Perfect Circle is de absolute vreemde eend in de bijt op deze PP editie, maar wat voor een vreemde eend! De band rondom zanger/performer Maynard James Keenan zet een show neer die met geen enkele andere band in :Landgraaf te vergelijken is. Hun laatste album Eat The Elephant is nou niet meteen mijn favoriete Perfect Circle album, maar vanaf Counting Bodies Like Sheep To The Rhythm Of The War Drums staat het publiek gefascineerd te luisteren. Vooral de “klassiekers”, zoals Weak And Powerless, The Hollow en afsluiter en publieksfavoriet The Outsider komen vandaag als beste songs uit de verf. Verrassend aan Perfect Circle’s optreden is natuurlijk ook nog de hommage aan Malcolm Young in de vorm van de AC/DC cover Dog Eat Dog. (MK)
A Perfect Circle (18:30 uur – IBA Parkstad Stage) Met Maynard James Keenan op het podium gebeurt er altijd iets waar je jaren later nog over spreekt. Stond op Pinkpop met Tool al eens in zijn onderbroek op het podium en nam twee jaar terug met zijn soloproject Puscifer een heus worstelgezelschap mee. Dit keer zingt hij in een lila pak. Helemaal achteraan gepositioneerd op het podium. Hij is niet de frontman, lijkt hij te willen zeggen. Toch is hij de man waar het omdraait met zijn bizarre lichamelijke gekronkel en natuurlijk die stem. Een stem die je uit duizenden herkent en de alternatieve rock van A Perfect Circle zo intrigerend maakt. Maynard pakt je bij de strot, knijpt hem helemaal dicht en laat vooral niet meer los. Wat is dit intens. Een briljant optreden met slechts een misstap. De totaal misplaatste AC/DC cover Dog Eat Dog. Erg jammer, anders was dit optreden perfect geweest. (ML)
The Script (19:30 uur – Mainstage)
Het optreden van The Script op het hoofdpodium is meer dan gelikt, maar het geluid en de uitstraling van deze zeer populaire Ierse band, rondom Danny O’Donoghue, is weer eens prima. Het veld staat bomvol en nummer zoals Superheroes, Breakeven en Hall Of Fame worden luidkeels meegezongen. (MK)
Noel Gallagher’s High Flying Birds (20:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Noel ‘fucking’ Gallagher heeft een doek van Manchester ‘fucking’ City gespannen op het podium waarvoor Gallagher- en Oasis-fans zich hebben gegroepeerd. Er volgt een bevlogen set, waarin ongekend veel kwaliteit de revue passeert. Met name solowerk, terwijl hij zijn voormalige band uiteraard weer niet links last liggen “You put your money where your mouth is”, zingt Noel en zo zitten zijn teksten wel vaker vol met fijne oneliners. Het is droog. De temperatuur is zalig. Gallagher is óngelooflijk goed bij stem. Het is zo’n concert waarbij je ‘m wel even om de nek wil vliegen. Ook wanneer Wonderwall de revue passeert. Zeker! Afsluiter is All You Need Is Love. Een eerbetoon aan Oasis’ opvoeders. De galm die tijdelijk op Gallaghers microfoon is gezet, maakt het af. (PV)
Noel Gallagher’s High Flying Birds (20:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Noel Gallagher en zijn High Flying Birds staat voor de eerste keer op Pinkpop, maar helaas loopt het PP publiek niet echt warm voor Noel. Gelukkig voor Gallagher staan er wel een aantal die hard Oasis fans vooraan, die songs zoals The Importance Of Being Idle en Half The World Away wel kunnen waarderen. Helaas heeft de band en vooral Noel er niet erg veel zin vandaag en klinkt alles nogal plichtmatig, maar gelukkig kunnen we alsnog genieten van Wonderwall, Don’t Look Back In Anger en de Beatles cover All You Need Is Love. (MK)
Foo Fighters (21:30 uur – Main Stage)
Als Foo Fighters zijn hits speelt is het magistraal, de ultieme festivalband. Dat doen ze natuurlijk – de eerste dertig minuten behoren tot het absolute hoogtepunt van Pinkpop 2018 – maar er wordt vandaag wel heel veel gegrapt en gegrold. Dave Grohl hangt erg graag de rockster uit tijdens een veel te lang blok covers. Dat er ook nog een op het podium gehaalde fan wordt beledigd is jammer maar ook vreemd. Zulke ongein heeft deze megaband toch niet nodig? Gelukkig maken ze het goed met een fantastische uitvoering van Everlong als slotstuk. (ML)
Foo Fighters (21:30 uur – Main Stage)
Afsluiter van de tweede dag zijn de Foo Fighters en die beginnen op een zo overdonderende manier met Run, All My Life en Learn To Fly, dat ik mij afvraag of de heren dat wel gaan volhouden. Het lange middenstuk van de set, met te langgerekte band introducties, is helaas niet meer dan een handvol rock klassiekers. Another One Bites The Dust, Blitzkrieg Bop, Jump, Imagine Under My Wheels, Under Pressure, het komt allemaal voorbij, maar het is helaas een te lang gerekt “intermezzo” Gelukkig eindigen de Foo Fighters in stijl met Best Of You, Times Like These en Everlong; dus toch een gedenkwaardig optreden uiteindelijk! (MK)
A Perfect CircleA Perfect CircleA Perfect CircleEric CortonFoo FightersFoo FightersFoo FightersJan Smeets & Eric Corton
Noel GallagherNoel GallagherNothing But ThievesParov StelarParov StelarParov StelarParov StelarParov StelarThe ScriptThe ScriptThe ScriptThe ScriptWalking On Cars
Live (Foto) Review: Pinkpop 2018 @ Megaland, Landgraaf
15 juni 2018 Foto’s Hub Dautzenberg Tekst Jeroen Bakker / Milo Lambers / Pieter Visscher / Martien Koolen
De eerste editie van Pinkpop vond plaats op 18 mei 1970 in Geleen, waar Pinkpop zeventien keer plaats vond. In 1987 werd eenmalig uitgeweken naar Baarlo. Vanaf 1988 wordt Pinkpop gehouden op evenemententerrein Megaland in de gemeente Landgraaf en vindt daar komend jaar voor de 31e keer plaats. En dit jaar is Pinguin Radio voor het eerst trotse mediapartner van Pinkpop!
15 juni 2018
Walden (15:00 uur – Brightlands Stage) + Slydigs (15:30 uur – Stage 4)
Het eerste Pinkpopoptreden wordt traditioneel verzorgd door de winnaar van de Nu of Nooit bandwedstrijd en dat was dit jaar: Walden.
Het eerste hoogtepunt van de vrijdag zijn de Slydigs. Deze vier jonge rockhonden uit Manchester spelen, heerlijke, vette, onvervalste rock en roll in de beste traditie van The Who, Oasis en de Stones. De fantastische opener How Animal Are You (super titel, trouwens) zet de toon en de uitpuilende tent (Stage 4 gaat meteen plat voor deze ‘niet lullen maar spelen band’. Andere strakke songs zoals Give It Up Brother en The Love That Keeps On Giving smaken duidelijk naar meer. Slydigs presenteert het Pinkpop publiek zelfs een nieuwe song, namelijk: Sleep In The Wind. (MK)
Slydigs (15:30 uur – Stage 4)
Manchester wordt niet alleen nóg wat sterker op de kaart gezet door Noel Gallagher, maar ook door het sympathieke Slydigs, dat eigenlijk een pub-band is. Niettemin geen spoortje podiumvrees bij de mannen, die natuurlijk wel eerder op een podium ter grootte van dat van Stage 4 hebben gespeeld. Het is allemaal niet zo hoogdravend wat de Britten laten zien. Aardige pop-rockliedjes komen voorbij. Het gaat waarschijnlijk niet voor de grote doorbraak zorgen in Nederland. (PV)
Lil Kleine (15:30 uur – Mainstage)
Je bent 23 jaar oud, je mag het oudste festival van het land openen op het main stage en wat doe je? Je komt twintig minuten te laat. Totaal misplaatste arrogantie. De verleiding is dan ook groot om de hele show om de review hierbij te laten. Als een artiest zijn publiek niet serieus neemt, waarom zouden wij hem dat wel nemen? Maar vooruit, even snel: Lil’ Kleine heeft een liveband bij zich en dat pakt best aardig uit. Het geeft de muziek een feel die past bij een groot festival. Verder komt de rapper zeer ongeïnteresseerd over. Je zal maar uren in het voorste vak hebben staan wachten. Snel vergeten deze show. (ML)
The Last Internationale (16:30 uur – Brightlands Stage)
The Last Internationale, voor de tweede keer op PP zet met hun mix van punk, folk, rock en roll en metal de tent weer volledig op zijn kop. Vanaf de openingstrack Berta Berta, een cover van Branford Marsalis) tot aan het slotnummer Ohio, een prachtige cover van CSN&Y, bruist deze set. Zangeres Paz en gitarist Pires schitteren een uur lang met Killing Fields, 1968 en Hit’ em With Your Blues. (MK)
The Last Internationale (16:30 uur – Brightlands Stage)
Natuurlijk staat op de eerste dag van Pinkpop alles in het teken van Pearl Jam. Je proeft een gezond stukje spanning op het werkelijk áfgeladen terrein, dat net zo vol is, zo niet nóg voller dan tijdens de Rolling Stones een paar jaar terug. Heerlijke opwarmer voor Eddie Vedder cum suis is The Last Internationale, uit New York. De band stond drie jaar terug ook al eens op Pinkpop en dat beviel goed. Van twee kanten. Tom Morello is fan van het bluesrocktrio, dat met frontvrouw Delila Paz een prettige blikvangster in huis heeft. De band speelt bevlogen en wint zieltjes. (PV)
Jess Glynne (16:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Over haar gekozen kleding zou je kunnen twisten – azuur blauwe jas met daaronder 90’s trainingspak, maar de zangkwaliteiten van Jess Glynne staan buiten elke discussie. Ze past naadloos in de traditie van Britse soulzangeressen met een warme stem en een cockney-accent. De show zit bovendien strak in elkaar. Danspasjes en onderonsjes met de blazerssectie zijn keurig ingestudeerd. En dan heeft ze ook nog eens een blik aan hits als Rather Be en Hold My Hand. Heerlijke show. Het zonnetje maakt het gevoel dat Pinkpop nu echt begonnen is helemaal af. (ML)
Bløf (17:30 uur – Mainstage) + The Academic (17:30 uur – Stage 4)
Bløf mag daarna het hoofdpodium onveilig maken, maar dat lukt met hun degelijke, relatief, oude setlist niet echt. Alles Is Liefde, Aan De Kust en Harder Dan Ik Hebben Kan hebben we inmiddels iets te vaak gehoord.
Op Stage 4 speelt intussen The Academic, een jonge Ierse band die het vooral bij meisjes goed doet. Catchy pop/gitaar rock met een hoog meezinggehalte, dat zeker niet misstaat op dit festival en als opvallendste nummer Bear Claws kent. (MK)
Oh Wonder (18:30 uur – IBA Parkstad Stage) De nieuwsberichten van de ANWB op vrijdagmiddag beloofden weinig goeds. Werkelijk al het verkeer in de zuidelijke provincies dreigde vast te lopen. We zien op de camping hoe in recordtempo de tentjes worden opgezet en hoe met een bloedgang alle luchtbedjes worden opgepompt. Na alle frustratie en stress die deze middag met zich meebrengt is het heerlijk bijkomen bij de intieme synthesizer-popdeuntjes van Oh Wonder. Vooraan staan voornamelijk de jongste meisjes van het festival met een glunderende blik hun eerste hoogtepunt van het weekend te ervaren. De Britse Josephine lijkt enorm verrast door het enthousiasme van het Nederlandse publiek. We zagen haar met een zelfde blik op Lowlands en ook vorig jaar toen zij hier met haar maatje Anthony op het naastgelegen Brightlands-podium stond. Heerlijk die positiviteit op deze zonnige dag. Zo moet het ultieme festivalgevoel dus ongeveer zijn. Acteerwerk of niet, de goede indruk die de twee al eerder hier hebben achtergelaten lijkt nu zijn vruchten af te werpen. (JB)
Blaudzun (18:30 uur – Brightlands Stage)
Blaudzun (met bril) plukt de facto de vruchten van de dankzij Pearl Jam ontstane – enorme – drukte op de Pinkpopvrijdag. De Arnhemmer staat natuurlijk niet voor de eerste keer op Pinkpop, maar zo druk heeft hij het nog niet eerder meegemaakt. Al die aandacht komt ‘m toe, want we onderschatten in Nederland weleens welk een bijzondere artiest hij is. Oké, iemand met trekjes van een poseur misschien. Maar al dat drama staat hem prima. Johannes Sigmond, zijn echte naam, vraagt wie er afgelopen week geslaagd is. Een enkeling in het publiek steekt zijn of haar hand op. Er wordt geapplaudisseerd, hetgeen de sfeer in de tent tekent. Blaudzun doet geen gekke dingen in de tent naast het hoofdpodium. Hij laat wel horen hoeveel goeie liedjes hij inmiddels op zijn conto heeft staan. Schatplichtig aan Arcade Fire en dat is smaakvol. “Wie heeft er ook zo fucking lang in de file gestaan?”, vraagt-ie. “Het leven is bitterzoet.” De massa is het met hem eens. (PV)
Snow Patrol (19:30 uur – Mainstage)
Voorafgaand aan het concert van Snow Patrol op het hoofdpodium klinkt Play God van Sam Fender keihard door de speakers. Misschien wel de sterkste single die vorig jaar is verschenen in muziekland. Keus van de band, of van de Pinkpoporganisatie? Zeer goede smaak in elk geval. Enfin, een prettiger aanloop naar het concert van de innemende Schotten hadden we ons niet kunnen voorstellen. Gary Lightbody (een glimlach valt nog immer nauwelijks te onderdrukken bij het horen van zijn naam) oogt wat meer verwilderd dan anders. Niet zo gek, na zijn periode met te veel drank en depressies. Lightbody bezondigt zich aan enkele platitudes, zoals “Wonderful festival”, en dat zien we door de vingers, omdat Snow Patrol er een mooie partij grote hits doorheen jaagt, waaronder het magnifieke Final Straw. Iedereen ziet dat het goed is, terwijl de koperen ploert nog heerlijk schijnt op het terrein. Zo’n Shut Your Eyes blijft natuurlijk van de buitencategorie. Wat een emotie. (PV)
Snow Patrol (19:30 uur – Mainstage)
Snow Patrol staat niet voor de 1ste keer op PP, maar hun optreden vandaag valt toch een beetje tegen; het is allemaal een beetje te melancholisch. De show begint goed met Open Your Eyes en Chocolate, maar daarna zakt de set een beetje in. Zanger Gary Lightbody is vandaag jarig en spontaan beginnen er een aantal fan dan ook Happy Birthday te zingen…en aan het einde van de set klinken You’re All I Have en Just Say Yes toch weer lekker! (MK)
Oliver Heldens (20:30 uur – Brightlands Stage) Buiten het festivalterrein hangen vlaggen met de Pinkpopposters van de voorgaande 48 edities. Leuk om tijdens die wandeling alle herinneringen op te halen en je te verbazen over al die acts die hier ooit eens hebben opgetreden. Op één van die vlaggen zien we de programmering van 2004 waar DJ Tiësto vriend en vijand verraste met een vlammende set. Het boeken van een DJ zorgde indertijd voor veel ophef onder de vaste bezoekers van Pinkpop. Nu veertien jaar later kijkt niemand er nog van op dat de Rotterdamse Oliver Heldens de tent van het Brightlands Stage helemaal voltrekt, bij de kladden pakt en murw beukt met een spectaculaire show die hij speciaal voor Pinkpop in elkaar heeft geknutseld. De jongeren herkennen Calvin Harris in de set en de oudere festivalgangers gaan los op Fatboy Slim. Wat het gastoptreden van de sympathieke Mr. Polska toevoegt tussen alle vlammen en sexy dansers op het podium weten wij niet maar Heldens doet zijn naam eer aan en is voor veel bezoekers nu al de held van de dag. Mooi is overigens het moment dat hij even stilstaat bij het verlies van zijn collega Avicii. (JB)
The Offspring (20:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Punkers op leeftijd krijgen soms wat potsierlijks en zelfs wat aandoenlijks wanneer het springerige van weleer er een beetje af is. Met name Kevin John Wasserman heeft daar wat last van. Een ingestorte zwart-witte hanenkam, een donker spijkerjackie, waarvan de mouwen zijn afgeknipt en een brilmontuur dat Hans Anders al 30 jaar niet meer aan het rek heeft hangen. Er is niets urgents meer aan The Offspring. Maar er is werkelijk geen haan die daarnaar kraait. Een Roemeens duo steelt 50 telefoons tijdens het optreden, want er wordt druk gepogood. Ze worden allemaal teruggevonden dankzij een oplettende beveiliger. Sterkste song is een uitstekend uitgevoerde cover van het onverslijtbare Whole Lotta Rosie van AC/DC. Ach, The Offspring kan ook eigenlijk nog best wel, anno 2018. Maar een pilsje vooraf is wel noodzakelijk. (PV)
The Offspring (20.30 uur – IBA Parkstad Stage)
Ondanks dat ze de laatste vijftien jaar al geen hits meer hebben gescoord en ze een twijfelachtige livereputatie hebben, is het vanaf minuut een genieten bij de punkrockveteranen. Zanger Dexter Holland zit er af en toe behoorlijk naast, maar de heren hebben er tenminste zin in. En dat geldt ook voor de twintigers en dertigers vooraan. Jeugdsentiment optima forma. Het wordt een groot meezingfestijn met Why Don’t You Get A Job, The Kids Aren’t Allright en natuurlijk Pretty Fly. Relevant zijn ze allang niet meer, maar met zoveel enthousiasme en zoveel hits mogen deze gasten elk jaar terugkomen. (ML)
The Offspring (20.30 uur – IBA Parkstad Stage) The Offspring, al 33 jaar actief als punkrockers, mogen hun ‘ding’ doen op de Parkstad Stage en dat blijkt helaas geen sinecure. Frontman Dexter Holland is slecht bij stem en het geluid (de mix?) is eigenlijk gewoon te hard! Het wordt een eentonig, teleurstellend optreden en daar kunnen de ‘wereldhits’ Self Esteem en Pretty Fly (for a white guy) ook niets aan veranderen. (MK)
Pearl Jam (21:30 uur – Mainstage) Wat waren ze blij toen de bevestiging ook echt zwart op wit stond. Alle moeite en onzekerheid die er de afgelopen jaren aan vooraf gingen heeft Jan Smeets minstens tien jaar van zijn leven gekost. Eddie Vedder in hoogst eigen persoon kondigde aan dat hij enorm uitkeek naar zijn favoriete festival in Nederland. Iedereen die er 26 jaar geleden bij was deed verslag in de media. Er moeten vast wel 100.000 toeschouwers geweest zijn op het moment dat Vedder zich op zo’n onverantwoorde wijze liet gaan. Het daaropvolgende optreden op het zelfde podium zou de intensiteit van toen geen moment benaderen. Nu zoveel jaren later staan de zaken er echt anders voor. Pearl Jam is uitgegroeid tot een instituut met een hondstrouwe en nog immer groeiende aanhang. Groot was de opluchting toen de heren van Pearl Jam ook daadwerkelijk, en al vroeg in de middag, op het festivalterrein verschenen. Wie er de afgelopen week bij was kon al constateren dat de band in topvorm verkeert. Het zouden slechts opwarmers blijken bij het optreden in Landgraaf. Met een setlist zonder enig zwak moment, maakt Pearl Jam alle verwachtingen meer dan waar. Vedder, heerlijk opgenaaid door de huidige Amerikaanse president, is zowel verbaal als non-verbaal enorm op dreef. Prachtig zijn de close-ups van zijn gelaatsuitdrukkingen die op de grote schermen goed worden weergegeven. Natuurlijk wordt er teruggeblikt naar dat legendarische optreden van toen. De charismatische performer heeft zelfs zijn shirtje van toen nog altijd bewaard. Er is sterk recenter materiaal maar het blijft toch waanzinnig om alle live-uitvoeringen van Ten zoals Jeremy, Black en Even Flow voorgeschoteld te krijgen. Voor velen is het hoogtepunt toch echt Rockin’ In The Free World dat we inmiddels wel als Pinkpop-anthem kunnen beschouwen. Het wordt nog een hele kluif om dit optreden op de jubileum-editie van volgend jaar te overtreffen maar voor de zekerheid moet er toch maar alvast worden gekeken naar de plannen van Ome Neil. (JB)
Pearl Jam (21:30 uur – Mainstage)
Deze eerste Pinkpop dag 2018 wordt afgesloten door niemand minder dan Pearl Jam, hun derde optreden in Landgraaf sinds hun roemruchte gig in 1992. Vanaf de eerste tonen van de Pink Floyd cover Interstellar Overdrive (gewaagde keuze trouwens) tot aan de 24ste track, de Neil Young cover Rockin’ In The Free World, overtuigt Pearl Jam. Deze 2,5 uur durende show is eigenlijk een ‘greatest hits’ gig van de nog enig overgebleven grunge bands. Corduroy, Why Go, Even Flow, Daughter, Once, Porch, Eldery Woman en Betterman denderen over het PP terrein en het publiek gaat helemaal los. Vedder, gekleed in een T-shirt van de oude Tivoli zaal in Utrecht, is in supervorm en naast veel oud klassiek werk, is gelukkig ook de nieuwe single Can’t Deny Me te horen. Pearl Jam speelt maar liefst 6 ‘toegiften’, waarvan Black (in rood licht) en Alive de absolute hoogtepunten zijn! Tijdens het slotnummer Rockin’ In The Free World gooit Vedder zijn tamboerijn in het publiek en komt er een einde aan de beste show van deze 49ste PP editie. (MK)
Als je het over een doorzetter hebt dan mag Xavier Dphrepaulezz zeker niet onvermeld blijven. De man met deze vreemde naam heeft er goed aangedaan om de artiestennaam Fantastic Negrito aan te nemen. Dat bekt in elk geval wat lekkerder. Hij leerde zichzelf op zijn twintigste een scala aan instrumenten aan en al snel tekende hij in Los Angeles een contract bij een label voor een miljoen. Tot zover het goede nieuws! Zijn debuutalbum bracht hij onder zijn eigen naam uit maar dat flopte genadeloos. Hierdoor liep zijn zelfvertrouwen een behoorlijke knauw op.
Alsof dat nog niet genoeg was raakte hij in 2000 betrokken bij een bijna fataal verkeersongeluk. Hij lag drie weken in coma waarna bleek dat hij onherstelbare schade aan zijn speelhand had opgelopen. Redenen genoeg om in zak en as te zitten, lijkt mij. Hij pakte echter toch weer de gitaar op en leerde opnieuw te spelen.
Met de artiestennaam Fantastic Negrito besloot hij terug te keren naar zijn muzikale bron, de blues. Vervolgens leverde het album The Last Days Of Oakland hem een Grammy Award op voor Best Contemporary Blues Album.
En nu is er dan zijn nieuwste album waarop Negrito bewijst van zeer veel muzikale markten thuis te zijn. Een echte “doe het zelver”. Wat wel in vrijwel alle nummers aanwezig is, is de soul. En dat komt bij Negrito eigenlijk automatisch want hij is gezegend met een stem, die de soul van Bobby Womack combineert met de hoge uithalen van Prince.
Het album begint met de single Plastic Hamburgers. Een Lenny Kravitz-achtig funkrock nummer met zware grooves, snerpende gitaar en soulvol orgel. Bij dit nummer kan ik mij voorstellen dat de populariteit van Negrito alleen nog maar groeiende is. In Bad Guy Necessity zitten “Come Together”(Beatles)-achtige grooves verwerkt met de beste ingrediënten uit het oeuvre van Prince, Curtis Mayfield en Lenny Kravitz. En als het nummer dan ook nog eens een prima bluesy gitaarsolo bevat, kan het bij mij al helemaal niet meer stuk. In de lome ballad A Letter To Fear bewijst Negrito dat hij de soulmuziek hoog in het vaandel heeft staan want dit is een krachtig Bobby Womack-achtig nummer. In de ballad A Boy Named Andrew zitten Indianen chants verwerkt. Een poppy nummer met een licht psychedelisch geluid. Transgender Biscuit heeft een zeer krachtige anti discriminatie boodschap. Verpakt in lome funky beats (a la De La Soul), elektroische noise, zwaar vervormde zang en uiteraard soul. Het geheel doet mij aan die andere muzikale doe-het-zelver, Todd Rundgren, denken, die ook nooit vies was van wat soul. Een zwaar fuzzende bas opent het zware en dreigende The Suit That Won’t Come Off met zowel invloeden uit de Industral scene (denk aan Ministry) als uit de soulhoek. De blues is overduidelijk aanwezig in A Cold November Street dat een geluid heeft dat doet denken aan de oude worksongs en zelfs Leadbelly. Een bezwerend nummer met een gierende gitaar, die een funky break inluidt.
De funk voert de boventoon in The Duffler waarin Prince, Curtis Mayfield en George Clinton hand in hand gaan in een nummer vol stevige lome grooves. In Dark Windows laat Negrito zich van zijn ingetogen en breekbare kant horen. Een ballad met stemmige strijkers en bluesy gitaarwerk. Het kort maar krachtige Never Give Up is een warme optimistische ballad die ongetwijfeld het lijflied van Negrito is. Negrito sluit het album af met de superfunk van Bullshit Anthem. Losjes groovend met Living Colour-achtige rock elementen.
Ik ben zwaar onder de indruk. Van dit album maar zeer zeker ook van het doorzettingsvermogen van Fantstic Negrito. Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus
Johnny Marr heeft zijn sporen voornamelijk verdiend als gitarist, toetsenist en songwriter van de vermaarde Britse band The Smiths. In Engeland werden ze gedurende de korte tijd dat ze bestonden de best band sinds The Beatles genoemd, niet in de laatste plaats vanwege de vele hits die ze scoorden.
Peroxide blond, snikpermanentje in haar stembanden, gouden vingers op zes snaren, tienerverdriet. Voor een zaaltje vol spillen van tieners in geruite overhemden die met de handen in de zakken het lange haar op het ritme van de muziek in schokjes in beweging brengen. Dat is 
Tijdens de opnames voor het laatste album van Shannon & The Clams moet producer en labelbaas Dan Auerbach behoorlijk onder de indruk zijn geraakt van zangeres 
Het geluid van de classic rock uit eind jaren ‘60/begin jaren ’70 blijft maar terugkomen en is (gelukkig) niet uit te roeien.En dat dat geluid heel vaak opduikt bij Zweedse bands is al helemaal geen verrassing meer.
Als je het over een doorzetter hebt dan mag Xavier Dphrepaulezz zeker niet onvermeld blijven. De man met deze vreemde naam heeft er goed aangedaan om de artiestennaam