Vorig jaar vierde London Calling in oktober haar 25-jarige bestaan met een vlijmscherp en divers programma. Tot de hoogtepunten behoorden de optredens van Superorganism, Japanese Breakfast, Marlon Williams en Shame. De lijn wordt op 25 en 26 mei doorgezet met onder andere de Australische indiepunkers van Rolling Blackouts Coastal Fever, de electronische rock van Husky Loops, het nieuwe Fat White Family-project Warmduscher, de edgy performance art wave van Snapped Ankles en het Deense rocktrio Velvet Volume.
Didirri @ London CallingStella Donnelly @ London CallingStella Donnelly @ London CallingStella Donnelly @ London CallingStella Donnelly @ London CallingStella Donnelly @ London CallingStella Donnelly @ London CallingSnail Mail @ London CallingSnail Mail @ London CallingSnail Mail @ London CallingSnail Mail @ London CallingPorridge Radio @ London CallingNow, Now @ London CallingNow, Now @ London CallingNow, Now @ London CallingLoma @ London CallingLoma @ London CallingDidirri @ London Calling
Al tijdens de samenwerking maar helemáál sinds de afsplitsing van de toch onderschatte prog-psychedelische band Simian – ergens zo midden zeroes – en de daverende successen als Dj-duo, mixers en producers, vooral tijdens de opkomst en vroege ondergang van het microgenre Bloghouse (kort door de bocht: indie bands experimenteren met electronica) leest de disco-en biografie van dit Britse progressieve dance duo – Simian Mobile Disco – niet alleen als een studie naar dansvloer gerichte muziekstijlen maar vooral naar sonische sferen.
Hoe James Ford en (de zieke) Jas Shaw op Murmurations (een wolkvormige groep spreeuwen!) echter excelleren in of misschien juist wel dóór samenwerking met Hackney’s vrouwenkoor Deep Throat Choir (what’s in a name, zegt men dan) onder leiding van Luisa Gerstein, die zelf een a capella culthitje had (Cups, met dank aan de Carter Family en actrice Anna Kendrick) en met bandgenoot Heloise Tunstall-Behrens van het psych-rockende Landshades vrijwel het halve Murmurations bijeen schreef.
S.M.D. beleefde de aanwezigheid van het koor in hun studio als één grote synthesizer. Bevreemdende maar organische techno en een gedurfde stap na lange afwezigheid. Tekst Mania | Albert Jonker
Geboren op dezelfde dag als de eerste Concorde-vlucht kon het niet anders dan dat Daan voorbestemd was om geschiedenis te schrijven.
Aan het eind van de jaren zeventig raakte hij verslaafd aan de hitlijsten, waar hij naar luisterde op zijn transistorradio. Na het maken van backing vocals op enkele new-beat records midden jaren 80, publiceerde hij zijn eerste full-cd met Volt: Modern Times. Helaas was het publiek niet overtuigd, maar Daan bleef muziek maken naast zijn baan als grafisch designer.
MUZIKALE CARRIÈRE
In 1997 ontmoette hij Rudy Trouvé (dEUS) en zo ontstond Dead Man Ray. Hun geluid was nogal experimenteel, energiek en zeer melodisch, maar de echte doorbraak bleef helaas uit. Wederom bleef Daan niet stilzitten: Profools, zijn eerste solo-album, kwam uit in 1999 en bestond uit een complexe puzzel van orgels, gitaren en absurde teksten. Opvolger Bridge Burner was even divers, maar met een meer elektronisch en dansbaar geluid. Single Swedish Designer Drugs werd een grote hit. Ook derde album Victory bracht een paar knallers voort: clubclassic Housewife en Victory. De plaat werd goud en ook Daans live-band begon steeds meer vorm te krijgen. In 2005 kwam niet alleen Cinema uit, een compilatie-CD met filmmuziek, ook bracht Daan zijn eerste DVD Camera uit met daarop een concert gefilmd in de AB in Brussel. The Player (2006) met de succesvolle melancholische titeltrack en Manhay (2009) volgden. Daan won ook Music Industry Awards voor solo artiest, music video, auteur-componist en artwork. Album Simple uit 2010 bevatte voornamelijk herwerkte versies van oude nummers maar ook twee nieuwe composities, opgevolgd door Concert (2011), het symfonische Le Franc Belge (2013) en The Mess (2015).
BACK TO BASIC
En toen was de koek even op. Daan, even overspoeld door alle optredens en drukke agenda’s, besloot back to basic te gaan. Tijd om na te denken en het speelplezier en de zorgeloosheid van weleer terug te vinden. Hij besloot zichzelf terug te trekken in de anonieme vlaktes van Catalonië, samen met bevriende fotograaf Peter De Bruyne, op zoek naar plekken die zowel visueel als muzikaal inspirerend waren. Een ploeg van Canvas vergezelde hen op hun eerste reis met als resultaat de documentaire De Nada. Daarna reisden de heren nog twee keer terug. Eenmaal thuis was het afkicken van de mooie omgeving, maar door het luisteren naar alle instrumentale stukken die in Spanje waren opgenomen ontstonden als vanzelf teksten, thema’s en zanglijnen. Door ervaren audiomaniak Stef van Alsenoy werd Daan gecoacht om er volwaardige liedjes van te maken en zich niet te verschuilen achter effecten, tremelos en poppy franjes. Het zijn nummers over loslaten van controle (Nontrol), de liefde voor het gebrokene (Damaged Goods), het ongrijpbare (Blurred) of het besef dat je niet alles kunt vasthouden (King of Nothing). Nada is echt een heel bijzonder album geworden, dus dit optreden mag je niet missen!
Vorig jaar vierde London Calling in oktober haar 25-jarige bestaan met een vlijmscherp en divers programma. Tot de hoogtepunten behoorden de optredens van Superorganism, Japanese Breakfast, Marlon Williams en Shame. De lijn wordt op 25 en 26 mei doorgezet met onder andere de Australische indiepunkers van Rolling Blackouts Coastal Fever, de electronische rock van Husky Loops, het nieuwe Fat White Family-project Warmduscher, de edgy performance art wave van Snapped Ankles en het Deense rocktrio Velvet Volume.
Findlay @ London Calling, ParadisoFindlay @ London Calling, ParadisoFindlay @ London Calling, ParadisoFrankie Cosmos @ London Calling, ParadisoFrankie Cosmos @ London Calling, ParadisoFrankie Cosmos @ London Calling, ParadisoMelkbelly @ London Calling, ParadisoMelkbelly @ London Calling, ParadisoMelkbelly @ London Calling, ParadisoRosborough @ London Calling, ParadisoVelvet Volume @ London Calling, ParadisoVelvet Volume @ London Calling, ParadisoVelvet Volume @ London Calling, ParadisoVelvet Volume @ London Calling, ParadisoVelvet Volume @ London Calling, Paradiso
De eigenzinnige Noorse progressieve rock formatie Gazpacho is met Soyuz alweer bij haar tiende album aanbeland. En toch doet de groepsnaam menigeen toch alleen nog maar aan de gelijknamige koud geserveerde soep denken.
Helaas zijn de status en bekendheid van Gazpacho gering, zeker als deze worden afgezet tegen de opzienbarende prestaties en het constant hoge niveau dat de band al jarenlang achtereen bereikt met de vorige drie platen March Of Ghosts, Demon en Molok.
Met het zeer imposante Soyuz pieken de Noren wederom ondanks het vertrek van drummer Lars Eric Asp. Gazpacho gooit het roer niet om op deze plaat maar vat als het ware het beste van drie genoemde albums krachtig samen om er vervolgens een vette streep ter vervolmaking onder te zetten. Dit is het Gazpachogeluid in optima forma.
Opnieuw is er sprake van een thema en een concept. Gazpacho zet nooit zo maar wat losse liedjes op een plaat. Op Soyuz draait het om het verlangen naar het bevriezen van een mooi moment in ons leven waardoor de bewuste ervaring nooit meer voorbij kan gaan. Het gekwelde stemgeluid van zanger Jan Hendrik Ohme past uitstekend bij deze onvervulbare wens.
Hoewel Soyuz in het hart van de lente verschijnt, blijft het ook bij het tiende album van Gazpacho gewoon herfst. Er hangt veel onheil en spanning in de lucht en de ontlading wordt veelal gekanaliseerd via de machtige dreunen die de nieuwe drummer Robert Johansen uitdeelt. Tekst Mania | Wim Koevoet
Er zit humor in de teksten van Warmduscheren daar houden wij wel van, bij Pinguin Radio. Ook in de bijnamen die de vijf mannen zichzelf hebben gegeven. Zo gaat Saul Adamczewski bijvoorbeeld door het leven als The Saulcano. Vreemde knapen dus. Zo zien we ze graag.
Warmduscher is het Londense gezelschap dat in 2013 met debuut Khaki Tears op de proppen kwam en daarmee een soort rommelpostpunk afleverde, waarin weinig lijn viel te bespeuren en het echt zoeken was naar een aardig liedje. Daar is met opvolger Whale City verandering in gekomen. Er is sprake van een spectaculaire omslag. Een bijzonder positieve ommekeer. Met gevoel voor overdrijving: Whale City swingt bij vlagen zoals Donna Summer tijdens haar meest wulpse jaren.
Bijvoorbeeld tijdens Big Wilma, wanneer er een heerlijke surfsaus over de postpunk van de heren wordt gegoten en stilzitten geen optie meer is. Dat geldt voor meer nummers op de nieuwe plaat. Zoals Standing On The Corner en de titeltrack.
Tijd voor raadselachtige idioterie is er ook nog altijd, al is die voornamelijk gestopt in de drie korte tracks, van ongeveer een minuut: Bright Lights, No Way Out en The Beginning.
Een soulvolle song als 1000 Whispers is ook een vreemde eend in de bijt, terwijl de stem van Clams Baker Jr (Craig Louis Higgins Jr) zich er uitstekend voor leent.
Krautrock, garagerock en elementen uit de jazz maken het avontuur compleet. Whale City is een enórme sprong in de juiste richting. Vanavond in Paradiso! Pieter Visscher
Albums van meestergitarist Ryley Walker variëren tussen complete instrumentale, en meer singer/songwriter georiënteerde albums. Zijn vijfde, Deafman Glance, hoort in die laatste categorie.
Uiteraard wordt er wel degelijk knap gitaar gespeeld, waarbij zijn fenomenale beheersing van de finger picking techniek nog het meeste opvalt. De licht psychedelische sound doet enigszins denken aan Tim Buckley, ook iemand die talent voor zijn instrument wist te combineren met een groot songwriter talent.
Een ander referentiepunt is de onnavolgbare John Fahey, wiens experimentele benadering van roots muziek uit de Mississippi delta, ook terug te horen is in de diepe blues zoals Walker die weet te brengen. Tegelijkertijd weet hij toegankelijk genoeg te blijven om ook voor de minder progressieven onder ons een muzikaal interessant album te maken.
De fraaie arrangementen geven de songs vaak een jazzy ondertoon mee, nog het meest nadrukkelijk in eerste single Telluride Speed. Een volledig eigen geluid van een zeer vakkundig muzikant. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Na haar twee essentiële EP’s ging het snel met de carrière van Courtney Barnett. Desondanks nam ze onverstoorbaar de tijd voor deze tweede langspeler. Vorig jaar verscheen nog wel het uitstapje Lotta Sea Lice met Kurt Vile, in wie ze hoorbaar een gelijkgestemde vond.
Met een reeks bekende musici uit de Australische scene was dit album wel even anders van aanpak dan bij haar eigen werk, maar op Tell Me How You Really Feel maakt ze weer gewoon gebruik van haar vaste begeleiders en co-producer Burke Reid.
Het album kent een verrassend donker begin met Hopefulessness als aanloop en ontluikt hierna met het springerige City Looks Pretty. Wat erna volgt klinkt al even verraderlijk makkelijk in het gehoor zoals de single Nameless, Faceless die in alle eenvoud in het gehoor blijft plakken. Het is Kim Deal van de Breeders die hierop backing vocals zingt en twee liedjes later zelfs met zus en bandgenote Kelley opnieuw te horen is.
Met het hart op de tong zingt Barnett met een nuchtere en onderzoekende insteek haar bevindingen en zelfreflecties zonder ze in poespas te verhullen. Een ontwapende eerlijkheid die op zichzelf al prijzenswaardig is. De bijpassende rafelrandjes zijn zeker niet verdwenen, zoals duidelijk wordt op I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch. Wel werd het voor haar doen een bondig album, ditmaal zonder al te lange liedjes, maar laat ze in onder de veertig minuten weinig meer te wensen over. Ontspannen sluit ze perfect afrondend af met Sunday Roast, die ook prima had gepast op haar album met Vile. Tekst Mania | Corné Ooijman.
Part Of The Light is alweer het zevende studioalbum van Ray Lamontagne, de Amerikaanse singer-songwriter die in 2004 verrassend debuteerde met het indrukwekkende album Trouble.
De eerste single die van Part Of The Light is verschenen, de akoestische ballad Such A Simple Thing, liet al een klein stukje horen van wat we van de nieuwe release kunnen verwachten: ingetogen en subtiele arrangementen met een prominente plek voor Lamontagne’s kenmerkende hese zangstem. Maar Part Of The Light heeft nog veel meer te bieden. Sterker nog, het is een album met verschillende muzikale gezichten.
Zo wordt de vrolijke en speelse openingstrack To The Sea gevolgd door Paper Man, een nummer met dromerige momenten die naadloos overgaan in een zwoele en catchy groove. Na een aantal ingetogen albumtracks (Part Of The Light, It’s Always Been You en Let’s Make It Last) wordt met As Black As Blood Is Blue het tempo weer opgeschroefd, een nummer dat laat horen dat Lamontagne zich ook in de rockhoek prima thuis voelt.
En wat te denken van het bluesy No Answer Arrives, waarin niet alleen de galm van Lamontagne’s stem maar ook van de rest van de band flink wordt opengegooid. Met de harmonische afsluiter Goodbye Blue Sky keert de rust weer terug en begeeft Lamontagne zich weer op bekend terrein. Kortom, een album dat evenals zijn voorgangers laat zien en horen hoe veelzijdig de Amerikaanse muzikant is. Ik ben nu al benieuwd welke kant de muzikale reis van Lamontagne hierna op zal gaan… Tekst Mania | Godfried Nevels
Will Sheff bouwt met zijn band Okkervil River inmiddels al 18 jaar aan een prachtig oeuvre. De band is met dit oeuvre onmogelijk in een hokje te duwen en bestrijkt een breed palet dat varieert van Amerikaanse roots tot indie rock en pop.
Op het in 2016 verschenen Away koos Will Sheff nog voor een opvallend ingetogen en stemmig geluid met flink wat invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, maar op In The Rainbow Rain is het weer tijd voor een vol en voor een belangrijk deel elektronisch bandgeluid dat overloopt van de invloeden uit vooral de pop.
Okkervil verrast op haar nieuwe plaat met pastorale of juist zeer uitbundige pop, die hier en daar wel wat weg heeft van Roxy Music, een flinke 80s tik heeft meegekregen, soms verrassend soulvol klinkt, maar die uiteraard ook sporen bevat van de stapel platen die Okkervil River inmiddels op haar naam heeft staan. De smaakvolle productie van Shawn Everett (The War on Drugs) is de kers op de taart. Tekst Mania | Erwin Zijleman
Al tijdens de samenwerking maar helemáál sinds de afsplitsing van de toch onderschatte prog-psychedelische band Simian – ergens zo midden zeroes – en de daverende successen als Dj-duo, mixers en producers, vooral tijdens de opkomst en vroege ondergang van het microgenre Bloghouse (kort door de bocht: indie bands experimenteren met electronica) leest de disco-en biografie van dit Britse progressieve dance duo – 
De eigenzinnige Noorse progressieve rock formatie 
Warmduscher – Whale City (Konkurrent)
Albums van meestergitarist 
Na haar twee essentiële EP’s ging het snel met de carrière van 
Part Of The Light is alweer het zevende studioalbum van 
Will Sheff bouwt met zijn band