Recensies Archieven - Page 280 of 285

Album Reviews: Joss Stone en Warren Haynes

Joss Stone – Water For Your Soul (Stone’d Records/Suburban)
Joss Stone was nog maar zestien jaar oud toen ze haar debuutalbum Soul Sessions uitbracht. De Britse zangeres baarde opzien met haar volwassen vertolkingen van, niet de meest voor de hand liggende covers uit de jaren zestig en zeventig. Publiek en media waren het er unaniem over eens dat dit eigenwijze meisje nog wel eens veel meer in haar mars kon hebben. Dat bleek te kloppen en er volgden al spoedig Brit Awards en Grammy-nominaties. Nog geen zes jaar later en enkele million-sellers verder, besloot ze om het contract met haar platenmaatschappij te verbreken. Na over de hele wereld aan allerlei muzikale culturen geroken te hebben, voelde ze zich beperkt in haar artistieke vrijheid, iets wat ze terugvond in SuperHeavy, een door Dave A. Stewart opgericht project waarvan ook de indiase muzikant A.R. Rahman, Damian Marley en een andere Stone, namelijk Mick Jagger, deel uitmaakten. Deze samenwerking van Stewart en Jagger was gebaseerd op hun liefde voor zowel reggae als Indiase muziek. Hoewel dit eenmalige project op prima recensies kon rekenen bleef commercieel succes uit maar voor Stone was haar doel bereikt en haar ‘muzikale horizon eindelijk verbreed’.

Inmiddels heeft de 28-jarige Stone haar eigen platenmaatschappij opgericht en is Water For Your Soul, haar zevende album in eigen beheer uitgebracht. Juist de toenmalige samenwerking met de zoon van die reggae-legende blijkt nu van doorslaggevende betekenis te zijn geweest en daarnaast zijn er nog diverse andere ‘wereldse’ geluiden zoals Afrikaanse percussie of Indiase snaren aan toegevoegd.

De angst dat de zangeres zich van haar fans vervreemd ligt met al die invloeden uiteraard op de loer maar Stone is er in geslaagd om desondanks een juiste balans hierin te vinden en een toch zeer toegankelijk album, en een logisch vervolg op SuperHeavy, te produceren. Samenvattend kunnen we stellen dat de soulvolle pop is gebleven maar dat het alleen wat meer laid-back is geworden. Water For Your Soul is bovendien zeer geschikt voor het publiek dat na beluistering van Star meent zich heel erg open te stellen voor niet-westerse invloeden. Zeg maar: fris fruitige muziek voor tijdens de barbecue op een broeierige avond met een Radler in de hand om vervolgens de hele tijd maar keihard te beweren dat er toch echt La Chouffe in het glas zit. Jeroen BakkerWarren Haynes featuring Railroad Earth – Ashes & Dust (Provogue)
Ashes & Dust klinkt als het debuut van een jonge, frisse muzikant. Het is echter de derde soloschijf van een gitarist die al vanaf 1995 in studio’s is te vinden. Warren Haynes is bandleider van Gov’t Mule, de groep die het coveren van groepen als Pink Floyd en The Rolling Stones tot kunst(je) verheft. In The Dead neemt Haynes de plek in van de overleden Jerry Garcia en heeft daarmee The Grateful Dead nieuw leven in geblazen. Haynes is als gitarist van vele markten thuis en als componist passen hem meerdere maatpakken.

Live At Bonnaroo was in 2004 de laatste release onder zijn eigen naam. De afgelopen jaren verzamelde Haynes nummers, die niet bij zijn andere projecten pasten. Ashes & Dust is het huis wat de Amerikaan voor deze nummers bouwde. Het is een huis geworden dat door diverse muzikanten is opgetrokken. Bassist Oteil Burbridge nam wat tijd vrijaf van The Allman Brothers, Grace Potter zingt mee in Gold Dust Woman en de groep Railroad Earth bracht de Americana sfeer mee naar de studio.

Solo blijkt Warren Haynes vooral gegrepen te worden door americana. Hij verzamelde kwaliteit en niet zo zeer routine om de nummers in diverse studio’s op te nemen. Nummers als Is It Me Or You en Blue Maiden´s Tale laten een fris geluid horen. Nergens klinken de muzikanten routineus, steeds klinken de nummers alsof tijdens de eerste opname het nummer op de juiste manier werd vastgelegd. Ashes & Dust is een feest voor de oren van de luisteraar, die in de beschutting van de eigen huiskamer muziek wil beluisteren die telkens verrast. Jaks Schuit

LIVEDATUM 19/11 North Sea Jazz Club, Amsterdam

Album Reviews: C Duncan en The Van Jets

The Van Jets – Welcome to Strange Paradise (Sony Music)
‘Welcome to strange paradise, do believe your eyes!’ Op deze krachtige wijze trekken de Vlamingen van The Van Jets je in hun album. Een album over het paradijs dat onze aarde is, maar dat wij (lees: de mensheid) vreemd genoeg wel kapot maken. ‘The party’s never over’, vervolgen ze. We maken er ons eigen feestje van, en daar lijkt geen einde aan te komen. Een geëngageerd album dus, en een dergelijk statement moet natuurlijk op een krachtige manier gebracht worden. Daar blijken The Van Jets prima toe in staat.

De band brak door toen ze in 2004 Humo’s Rock Rally wonnen, een belangrijke Vlaamse bandwedstrijd. Dit deden ze met een mengeling van glamrock en garagerock, behoorlijk beïnvloed door de glamperiode van David Bowie. Nu, tien jaar later, heeft de band een eigen geluid gevonden. Ze zijn meer synthesizers gaan gebruiken, de zang klinkt zelfverzekerder, de band speelt ontzettend strak, en de composities zijn sterk en onderscheidend. Het moge duidelijk zijn: de mannen zijn enorm gegroeid.

Wellicht heeft het maatschappelijke thema vuur in de band opgelaaid, want Welcome to Strange Paradise staat vol met krachtige rocksongs. De gitaren hebben weliswaar wat plaatsgemaakt voor keyboards, maar elk nummer knalt vol overtuiging uit je speakers. De ritmesectie zorgt voor een aangename vaart in de muziek, de refreinen pakken je keer op keer bij de lurven, en met de accenten van de keyboards weten de mannen aangename variatie aan te brengen in de muziek. Zo klinkt Twelve Note Scale onheilspellend, met overstuurde synths, terwijl Pink and Blue juist een heel lief liedje is (‘all your little moves are moving me’).

The Van Jets bewijzen met hun vierde album eens te meer dat ze tot de top van de Vlaamse rockscene horen. En die scene is al niet verkeerd. Arnout de Vries

LIVEDATA 01/08 Suikerrock, Tienen 08/08 Lokerse Feesten, Lokeren 15/08 Feest in het Park, Oudenaarde 19/08 Pukkelpop, Kiewit 24/10 Patronaat, Haarlem 27/10 Het Depot, Leuven 12/11 Handelsbeurs, GentC. Duncan – Architect (Fat Cat / de Konkurrent)
De 25-jarige Christopher Duncan uit Glasgow is de zoon van twee klassieke muzikanten en rondde zelf ook een opleiding af aan het daar gevestigde Royal Conservatoire of Scotland. Hoewel zijn debuutalbum een echte (indie)popplaat is, klinken zijn klassieke wortels sterk door in de vocale arrangementen die vaak koraal aandoen. Dit overigens zonder dat er een koor meewerkte aan Architect, want Duncan maakte deze bijzondere plaat helemaal in zijn eentje in zijn slaapkamer en nam dus hij ook de kenmerkende meerstemmige zang volledig zelf voor zijn rekening. Naast zijn klassieke achtergrond haalde Duncan zijn inspiratie vooral uit de muziek van eigenzinnige artiesten als Sufjan Stevens, Ben Christophers, Grizzly Bear en de Beach Boys. Akoestische instrumenten en moderne technologie gaan op Architect hand in hand en het resultaat is een wonderlijke plaat vol pastorale folk en barokke pop, rijkelijk overgoten met een melancholiek en dromerig sausje. Architect klinkt daarmee zowel helemaal 2015 als niet helemaal van deze wereld. Ideaal voor zowel lome zomermiddagen als donkere winteravonden. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Album Reviews: Tess Parks and Anton Newcombe en Jeanne Added

Tess Parks and Anton Newcombe – I Declare Nothing (A Recordings / Suburban Records)
Zij deed ooit iets met fotografie en was bevriend met de Dandy Warhols. Hem ken je heel misschien van het psychedelische collectief Brian Jonestown Massacre uit San Francisco. Tess Parks en Anton Newcombe werden door Alan McGee met elkaar in contact gebracht nadat Parks al eerder haar debuutalbum Blood Hot op het platenlabel van McGee mocht uitbrengen. Nu is er dan I Declare Nothing, het resultaat van een bijzondere samenwerking die duidelijk verder is gegaan dan slechts samen liedjes schrijven en ze vervolgens opnemen. I Declare Nothing is een behoorlijk psychedelische gebeurtenis geworden waarin de zweverig klinkende, en van galm voorzien, maar rauwe vocalen van Parks leunen op een fascinerend klinkende gitaarmuur, bestaande uit lo-fi fuzz en melodieuze rock van Newcombe. Hoewel momenteel veel talentvolle jonge artiesten zich vergrijpen aan de late jaren zestig wordt vrijwel nergens een soortgelijke vibe gecreëerd zoals die hier is vastgelegd.

Newcombe heeft heel goed nagedacht over de muzikale aankleding. Wie benieuwd is naar hoe Jefferson Airplane en Velvet Underground het er tegenwoordig in een gefuseerd verband zouden afbrengen krijgt bij beluistering van deze opnamen een prima indicatie. Zo is er het broeierige October 2nd waarin zwaar weer dreigt of het geladen Cocaine Cat waarin Parks bijna op hypnotiserende wijze de luisteraar vastgrijpt terwijl op de achtergrond een mellotron in combinatie met akoestische gitaar voor een natuurlijke trance zorgen.

Weerstand bieden heeft geen enkele zin. Geef je over aan deze 40-minuten durende trip en zweef mee op de dromerige klanktapijten die hier zijn uitgerold. Prachtplaat! Jeroen Bakker

LIVEDATA 23/07 Paradiso, Amsterdam 18/09 Incubate, Tilburg

Jeanne Added – Be Sensational (PIAS)
De duistere synths waar Be Sensational mee opent voorspellen al niet veel goeds, en zodra Jeanne Added (spreek uit: addèd, het betreft namelijk een Franse zangeres) begint te declameren dat er een oorlog komt, is het duidelijk: dit wordt geen luchtig album. De hoes gaf het ook wel een beetje weg; die straalt jaren ’80 post-punk uit, en had zo van Anne Clark kunnen zijn.

Muzikaal gezien heeft het daar ook wel raakvlakken mee, maar het is vooral de sfeer die overeen komt. Ook de elektronische invloeden doen denken aan begin jaren ’80, het zou zomaar kunnen dat ze dezelfde synthesizers gebruikt als de bandjes van toen. Zo doet de intro van Miss It All denken aan Maid of Orleans van Orchestral Manoeuvres in the Dark.

Toch is Be Sensational, zoals de titel al doet vermoeden, niet een en al zwartgalligheid. De grimmige sfeer wordt afgewisseld met een paar mooie ballads (Look at Them) en zelfs dansbare synthpop à la Chvrches (Back to Summer). Added is echter op haar best als het diepst in de krochten van haar ziel tast, zoals op het aangrijpende Lydia. Daarin zingt ze over haar liefde voor iemand die haar tegelijkertijd kapot maakt. Een situatie die haar in tweeën scheurt, wat ze op sterke wijze uit in de muziek.

Be Sensational is een spannend debuut, dat weliswaar behoorlijk eighties klinkt, maar prima kan aansluiten bij de vele synthpopbands van tegenwoordig, die daar ook op teruggrijpen. Arnout de Vries

LIVEDATUM 18/12 Botanique, Brussel

Album Reviews: Jason Isbell en Weird Owl

Jason Isbell – Something More Than Free (Southeastern Records / Bertus Distribution)
De voormalig bandmember van Drive-by Truckers, Jason Isbell komt met zijn vijfde studio-album Something More Than Free. Het album, geproduceerd door Dave Cobb die onder andere samenwerkt met Sturgill Simpson, telt elf tracks die een krachtige combinatie zijn van Isbell’s Alabamaanse roots en zijn kunst voor tekstschrijven. Hoewel zijn vorige album Southeastern een wat meer rauwe klank ten gehore bracht dat reflecteerde op thema’s als het vinden van liefde en het afsluiten van verslaving, zo is dit een album wat naar eigen zeggen zijn huidige state of being representeert. De nummers zijn niet zo scherp, maar milder, meer rond. Het lijkt erop dat met het beluisteren van elk nummer je een stap dichterbij Isbell’s inner core kunt komen. Southeastern heeft ervoor kunnen zorgen dat Something More Than Free ons aan de mildere en misschien wel meer pure Jason Isbell introduceert waardoor je de repeat knop automatisch indrukt. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 15/01/2016 Paradiso, Amsterdam 16/01/2016 Botanique, Brussel

Weird Owl – Interstellar Skeletal (‘a’ Recordings / Suburban Records)
Wat waren we blij toen Tame Impala’s fenomenale debuut in 2010 het startsein bleek te zijn van een ware psychedelische revival. Want na die jarenlang durende britpop-hype, wilden we wel eens ouderwets wegdromen. Even snel als het begon, zo snel begon het ook te vervelen. Al die bandjes deze simpelgezegd hetzelfde: Galm, 60’s koortjes, mellotron. We wisten het wel weer.

En dan is daar Interstellar Skeletal, de derde schijf van het New Yorkse Weird Owl, en besef je dat het nog kan: psychedelische rock die niet retro klinkt. Een verademing. Wat zeggen we: een zegen. Interstellar Skeletal is verrassend, intens en meeslepend. Thema’s worden lang uitgesponnen, maar toch weten ze je in elke song wel een keer op het verkeerde been te zetten Vervelen doet het dan ook nooit. Zeker omdat we echt de meest uiteenlopende invloeden terug horen. Van de geijkte psychedelische grondleggers tot jaren 80-wave en stonerrock. Zelfs herinneringen aan Smashing Pumpkins en Kurt Vile doemen op. Dit is psychedelische rock zoals psychedelisch rock hoort te klinken. Milo Lambers

Album Reviews: Tame Impala en Passion Pit

Tame Impala – Currents (Caroline / Universal Music)
Discopsych? Currents, het derde album van Tame Impala, lijkt een stevige stijlbreuk met de geprezen voorgangers Lonerism en Innerspeaker. Weg zijn de gitaren, weg is de psychedelische spacerock die Kevin Parker thuis in het Australische Perth in elkaar knutselde. Het heerlijk funkende Daffodils dat vorig jaar op Uptown Special van Mark Ronson verscheen, lijkt prima thuis te horen op Currents.

“Cause I’m a man, woman. Not often proud of what I choose. I’m a human, woman. A greater force I answer to”, knipoogt Parker schaamteloos in de single Cause I’m A Man. “Someone said they left together. I ran out the door to get her. She was holding hands with Trevor. Not the greatest moment ever”, swingt het kitscherig in The Less I Know The Better. En is Past Life geen soort Daft Punk-robotprobeersel?

Wat aanvankelijk overkomt als een vercommercialisering van het geluid van Tame Impala, dat blijkt na paar luisterbeurten een razend knappe verdieping te zijn. Inderdaad, Currents funkt veel meer dan de voorgaande twee albums. Bij vlagen is het ook heel erg ambient. Maar wie de oren na een aantal danspasjes spitst, hoort de herkenbare sound van Parker terug. De gitaren zijn er wel degelijk, hoewel ze zijn verstopt en vaak ook zwaar zijn vervormd door synthesizers.

Zo begint The Moment als een luchtig dansliedje, maar verandert het gaandeweg in een duistere psychtrack. Reality In Motion gaat met vette draaiende bassen onder een heerlijke melodie over grenzen van een muzikaal universum heen; op de manier zoals ze bij de NASA na een reistijd van bijna 10 jaar eindelijk eens scherpe foto’s van Pluto maakten. Afsluiter New Person, Same Old Mistakes combineert die luchtigheid zelfs met die eindeloze ruimtereis: tot ziens Pluto, wat is er nog meer? Tekst Mania | Ruben Eg

LIVEDATA 22/08 Pukkelpop, Hasselt 23/08 Lowlands, Biddinghuizen

Passion Pit – Kindred (Columbia/Sony Music)
Passion Pit begon als een liefdesbetuiging aan de toenmalige vriendin van zanger Michael Angelakos. Als een valentijnscadeau had hij een aantal liedjes voor haar geschreven, die uiteindelijk de debuut-EP van Passion Pit werden. Daarna volgde een succesvolle carrière als synthpopband, met singles als Sleepyhead en Take a Walk. Nu, zeven jaar later, is het tijd voor het derde album, en ook deze keer is het een liefdesbetuiging, al heeft hij in de tussentijd een andere relatie gekregen. Angelakos is door een duistere periode in zijn leven gegaan, onder andere door zijn bipolaire stoornis, en omdat hij zoveel steun van zijn vrouw had, is het nieuwe album, Kindred, opgedragen aan haar. De titel duidt ook op de nauwe verwantschap die hij met haar voelt.

Dat hij door een moeilijke periode is gegaan, is aan de muziek niet af te horen. Evenals de voorgaande albums klinkt Kindred ontzettend luchtig en opgewekt. Passion Pit maakt dan ook popmuziek pur sang. Liedjes van drie à vier minuten, vol met sterke melodieën en pakkende refreinen. Maar let wel: dat betekent niet dat het maar oppervlakkige hitparademuziek is. Passion Pit laveert juist heel knap tussen de glazuurafbrekende kitsch van Mika en de ingenieuze popliedjes van Death Cab for Cutie.

Dat ingenieuze zit hem vooral in de arrangementen. Zo begint Whole Life Story met wat geruis en een melancholische piano, om vervolgens perfect aangevuld te worden door bijpassende elektronische bliepjes en een voorzichtige beat, en uiteindelijk in het refrein helemaal open te barsten. Hier is het vakmanschap van Angelakos in te horen; elk element lijkt de andere elementen te versterken, en de composities worden heel slim op- en afgebouwd, zonder dat het afdoet aan de speelsheid en frisheid. Het is alsof een jong kind een keyboard heeft gevonden, en zich er helemaal op uitleeft, maar tegelijkertijd wél weet wat ie doet.

Het resultaat? Een album dat op het eerste gehoor aandoet als zomerse electro-pop met een cheesy randje, maar waar na vaker beluisteren een hoop in te ontdekken valt. Bovendien zijn de liedjes ontzettend pakkend, zonder dat het té catchy wordt, en weten ook de teksten te boeien. Die gaan voornamelijk over de liefde voor zijn vrouw, en de leuke en minder leuke aspecten van hun relatie. Zo bezingt hij in Lifted Up (1985) het geboortejaar van zijn vrouw, maar blijkt in Five Foot Ten dat het niet altijd rozengeur en manenschijn was: ‘I remember moments as if set in stone / I can see you yelling and you throwing rings at me’.

Een album waar over élk geluidje is nagedacht, maar waar elk geluidje ook daadwerkelijk op zijn plek valt. Je vraagt je af waarom Passion Pit de hitlijsten nog niet heeft bestormd… Arnout de Vries

Live Review: Public Enemy @ OLT, Antwerpen

Public Enemy @ OLT, Antwerpen
Donderdag 14 juli 2015
Tekst Ruud Van De Locht Foto’s Patsie Borgers

“Am I a radical? Am I a radical? Am I a radical?”, orakelde Chuck D. op het podium van het Antwerpse Openluchttheater gisterenavond. Daar bracht de New Yorkse hiphop posse Public Enemy een old skool party die vooral veel fun en yo’s opleverde. Maar de grote revolutie is lichtjes verstild sinds de band in 1988 zijn doorbraakalbum It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back uitbracht.

Puur entertainment en amusement, daarvoor waren de ‘revolutionary boys’ duidelijk afgezakt naar Antwerpen. De diverse bandleden verkeerden in een uitermate positieve emotionele bui. Chuck D. kweet zich vanaf minuut één als een voortreffelijke MC die alle vogels in het Rivierenhof meteen op scherp zette. Wat meer achteraan het podium toonde DJ Lord eens te meer zijn kunstjes als ‘mixmaster’ en de S1W-soldaten leken net vanuit een Noord-Koreaans oorlogsschip gedropt.

Maar de grootste lolbroek van de avond was ongetwijfeld Flavor Flav die kwam aangerold op een Airboard. Hij verblijdde ons met het nieuws dat zopas zijn zesde kleinkind was geboren en hij op zijn 56^ste nog steeds rondspringt als een 26-jarige. “56 is the new 26!”, klonk het overtuigend. Dat illustreerde hij meteen met een paar wijdbeense ‘jumps’.

De aanvang van het concert verliep erg rommelig alsof er een emmer strandzand in de PE-motor was gestrooid. Slechte klank, chaotische taferelen op het podium en weinig daadkracht. Maar gaandeweg geraakten de ‘oudjes’ opgewarmd en creëerden een groove waarin de meeste die hard-fans zich maar al te graag wentelden.

Vooral Hoover Music, een nummer waarin gewezen FBI-directeur en communistenjager J. Edgar Hoover op de korrel wordt genomen, zorgde voor het eerste vuurwerk. Want tegen de schenen van het establishment schoppen doen de jongens van Public Enemy nog altijd even graag. Ook al gebeurt dat tegenwoordig een stuk minder scherp dan tijdens hun hoogdagen. Dat neemt niet weg dat een aantal van hun songs nog niets van hun relevantie verloren en bijzonder aanstekelijk blijven klinken. Van nummers als Don’t Believe the Hype, Shut ’em Down, Bring the Noise en Fight The Power beginnen ook vandaag je ledematen nog spontaan te stuiteren.

Tijdens de finale kreeg DJ Lord zijn ‘five minutes of fame” en ging tekeer als een bartender die de ene muzikale cocktail na de andere uit zijn hyperactieve vingers schudde. Flavor Flav liet ons nog even horen dat hij wel degelijk met een basgitaar overweg kan en kroop even later achter de drums.

Maar deze sympathieke jongen heeft natuurlijk ook een grote mond en kon het dus niet laten ons finaal even op de wijze van Martin Luther King om de oren te slaan met slogans als: “Peace, Togetherness, Power”, of “We’re all the children of the same God on this united world”. Tot slot maakte hij ons nog even duidelijk dat er voor hem twee torenhoge taboes bestaan: racisme en separatisme. De strijdbaarheid is duidelijk nog lang niet begraven. Iets minder militant dus dan pakweg 25 jaar geleden, maar in feestverpakking nog steeds gloeiend van soul.”

Live Review: Bospop 2015

Door minder leuke omstandigheden werd Bospop 2015 (de 35^ste editie trouwens) voor mij een eendaags festival, maar de tweede dag was absoluut de moeite waard met als hoogtepunten Steven Wilson, Anathema, Europe, Thunder en Danko Jones. Vanwege het feit dat ik een aantal interviews op de rol had staan (Thunder, Danko Jones, Anathema, The London Souls en Gentle Storm) heb ik helaas niet alle bands volledig kunnen zien en beluisteren, maar hier is dan toch mijn verslag van een heerlijke (ondanks het niet zo beste weer) Bospopzondag in Weert.

Tekst Martien Koolen

The London Souls – Main Stage 13:00 – 14:00
Deze New Yorkse band bestond ‘eigenlijk’ uit drie bandleden, maar sinds 2012 bestaat The London Souls nog maar uit: Tash Neal (gitaar en zang) en Chris St.Hilaire (drums en zang). Kortgeleden verscheen hun tweede album Here Come The Girls en hun optreden op Bospop was hun eerste gig in Nederland. De muziek van The London Souls is een mix van classic rock, folk, blues, hip hop, rock en folk rock en herinnert soms aan Led Zeppelin, de Beatles en de Byrds. Gitarist Neal lijkt verdomd veel op Lenny Kravitz en ook zijn manier van gitaarspelen herinnert aan die rockgrootheid. The London Souls zet een lekkere, swingende set neer, met als hoogtepunt het nummer The Sound, en menigeen vroege bezoeker staat verbaasd te kijken hoe deze twee heren met hun volle, bluesy rockgeluid overtuigen. Het nummer Hercules van het nieuwe album lijkt nu al een live klassieker voor dit Big Apple duo te worden. Van deze heren gaan we ongetwijfeld meer horen!

Black Label Society – Main Stage 15:00 – 16:00
Het meest heavy, maar meteen ook het meest voorspelbare en enigszins ‘saaie’ optreden komt van Zakk Wylde en Co, oftewel Black Label Society. Het optreden begint met een Whole Lotta Sabbath audio track en dan bestormt Zakk, die er trouwens nog steeds niet uitziet (Catweazle is er niets bij), het podium en overvalt het publiek met supervette gitaarriffs, bonkende bashooks en beukende drums. Zakk soleert ook ontzettend veel en natuurlijk kan deze man gitaarspelen, maar hij overdrijft wel behoorlijk, want de solo’s zijn eigenlijk nogal veel van hetzelfde. Zakk’s solospot is echter helemaal overbodig en waarschijnlijk ook niet meer van deze tijd. Een gemiste kans voor Black Label Society, want eerder dit jaar in de Melkweg was het optreden veel en veel beter….

Danko Jones – Tent Stage 16:00 – 17:00
Het Canadese trio Danko Jones staat niet voor de eerste keer op Bospop en gelukkig weet DJ ook deze keer weer te overtuigen met een strakke, rauwe, vette en harde set. Vanaf de eerste minuut knalt het trio in een hoog tempo door de goed in het gehoor liggende rock songs heen en staat Danko borg voor een zeer dynamische en onderhoudende rock show, waarbij het dankbare publiek zeker aan zijn trekken komt. Nummers zoals First Date en Gonna Be A Fight Tonight zijn waarschijnlijk de hoogtepunten van de set, maar eigenlijk staan alle DJ nummers als een stevig huis en dus zal deze band zeker nog een keer op Bospop te bewonderen zijn, want Danko Jones is een echte rockentertainer die rock en roll ademt en leeft!

Europe – Main Stage 19:00 – 20:00
Het laatste album War Of Kings van de Zweedse rockers Europe is wat mij betreft een hoogtepunt in hun al lange carrière. Toch ontkomt de band er niet aan om ook nog enkele klassieke Europe nummers te spelen en dat kan natuurlijk perfect op een classic rock festival zoals Bospop. Dus vandaag krijgen we een mix van oude en nieuwe nummers en begint Europe met de titelsong van het nieuwe album, waarbij meteen duidelijk is dat Joey Tempest vocaal gezien nog steeds zijn mannetje staat. Hits zoals Superstitious, Carrie (wel erg zoet, maar ja..) en Rock The Night blijven goede songs die vooral uitnodigen tot meezingen. Nieuwe tracks zoals Second Day en Days Of Rock And Roll bevallen mij persoonlijk echter beter. John Norum’s gitaarspel is nog altijd meesterlijk en uiteindelijk krijgt het publiek dan toch waar velen naar “hunkerden”: The Final Countdown. Een uitstekend optreden van deze Zweedse rockers die met deze festival set list het publiek op maat heeft bediend.

Thunder – Tent Stage 20:00 – 21:00
Een optreden van het Engelse Thunder is altijd een feest en ook dit keer wist deze oer-Engelse rockband het Bospop publiek vol te overtuigen. Kortgeleden verscheen Thunder’s tiende studio album Wonderdays en volgens mijn bescheiden mening is dat hun beste plaat tot nu toe… De bruisende en dampende set werd geopend met de titelsong van dat nieuwe album en meteen stond de tent in vuur en vlam. Danny’s klassieke blues rock stem is zo herkenbaar en zo goed dat je als luisteraar meegezogen wordt in het Thunder “geweld”. Nieuwe nummers zoals Black Water en The Thing I Want werden afgewisseld met klassieke Thunder songs zoals Low Life In High Places (altijd een van de hoogtepunten), Back Street Symphony en Love Walked In. Een uur lang stond de tent in vuur en vlam en hoopten veel Bospoppers (inclusief ondergetekende) dat deze fantastische live band nog even zou door spelen, maar helaas na een uurtje (veel te kort dus) was het weer voorbij. Thunder rules!

Dream Theater – Main Stage 21:00 – 22:00
Ook Dream Theater staat niet voor de eerste keer op de Bospopaffiche, maar deze keer is de Amerikaanse prog metal band geen headliner. Dream Theater mag een uur lang zijn kunsten vertonen en doet dat met een ingekorte 30th anniversary set list; een ratjetoe van nummers van verschillende albums met als grootste verassing het nummer Afterlife van het debuutalbum uit 1989. Myung, Petrucci (die jarig was op 12 juli) en Rudess zijn natuurlijk topmuzikanten, maar helaas heeft zanger LaBrie weer eens een slechte dag, waardoor het melodieuze Bridges In The Sky (een van mijn favoriete DT nummers) en ook het snoeiharde As I Am van het super album Train Of Thought vocaal gezien bijna niet om aan te horen zijn, en dat doet mij als die-hard DT fan erg veel “pijn” (vooral aan de oren…). Verrassende nummers zijn wat mij betreft ook Burning My Soul (van het zwakste DT album Falling Into Infinity) en het vette, heftige Panic Attack van Octavarium. Van het laatste album wordt alleen het wat slappe Behind The Veil gespeeld, maar het beste nummer van deze dag is toch wel The Spirit Carries On van Metropolis PT.2. Opvallend is ook dat de heren van DT (perfecte muzikanten?) fouten kunnen maken; want de goede luisteraar (lees: Dream Theater freak, zoals ondergetekende) heeft zeker wel iets gemerkt bij het nummer Metropolis-Part 1 “The Miracle And The Sleeper”. Ik heb DT al heel vaak live gezien, maar dit was helaas toch wel een van de “saaiste” (ondanks het weergaloos musiceren) en ook rommeligste en onpersoonlijkste shows (ik mis Portnoy!!), die ik van deze heren gezien/gehoord heb. Dream Theater kan veel beter en dat zullen ze in de nabije toekomst wel weer gaan bewijzen, daar ben ik ook van overtuigd.

Anathema – Tent Stage 22:00 – 23:00
De laatste drie albums van deze progressieve rockband uit Liverpool waren super en waarschijnlijk vinden ze dat zelf ook, want deze avond werd er alleen maar materiaal gespeeld van We’re Here Because We’re Here, Weather Systems en Distant Satellites. Het magische optreden begon met het nummer Anathema en meteen was de toon gezet; het geluid was super, de lichtshow perfect en vooral de vocalen waren loepje zuiver en zeer emotioneel. Anathema speelt tegenwoordig op een zeer hoog niveau en het publiek geniet dan ook zichtbaar en hoorbaar van prachtige nummers zoals Untouchable Part 1 (kippenvelsong), Lightning Song, The Beginning And The End, Universal en The Last Song Part 3. De Cavanaghs zijn in topvorm en ook de stem van zangeres Lee Douglas is briljant en zorgt voor de nodige kippenvelmomenten. Wel jammer dat Anathema er na 50 minuten mee ophoudt en dat alleen om maar niets van het optreden van Wilson te hoeven missen…..

Steven Wilson – Main Stage 23:00 – 00:30
Twee jaar geleden was Wilson de laatste act in de tent en nu sluit hij Bospop 2015 op het hoofdpodium af. Een gewaagde keuze van de Bospoporganisatie, maar wat was dit een briljant optreden van Steven Wilson. Het geluid, de performance, de lichtshow, het buhnebeeld, alles klopte en was bijna perfect, zoniet briljant. Centraal in de setlist stond natuurlijk het laatste album Hand Cannot Erase, maar ook een paar andere solosongs van Wilson kwamen aan bod en zelfs Porcupine Tree fans kwamen aan hun trekken met Sleep Together (Fear Of A Blank Planet 2007) en Lazarus van het album Deadwing (2005). Wilson en band, met o.a. Dave Kilminster op gitaar openden met uitmuntende versies van First Regret, 3 Years Older (fantastisch) en de titelsong van het laatste album. Het geluid was perfect waardoor zelfs alle kleine subtiele muzikale karakteristieken te herkennen waren. Spetterende uitvoeringen van Routine en Home Invasion overtuigden ongeveer 7500 Bospoppers van de uitmuntende kwaliteit van het nieuwste album van muzikaal genie Wilson. Maar ook het iets oudere nummer Harmony Korine van het album Insurgentes (2008) kreeg veel applaus. Steven Wilson en band was echt een waardige afsluiter van een zeer geslaagde 35^ste editie van het gezelligste festival van Nederland! Tot volgend jaar!

Album Reviews: Chemical Brothers en Fist City

Chemical Brothers – Born In The Echoes (Virgin EMI)
Born In The Echoes is het achtste studioalbum van Chemical Brothers. Vijf jaar na Further waarin het geluid minder toegankelijk was én er geen gebruik werd gemaakt van gasten, kiezen Tom Rowlands en Ed Simons nu weer voor het beproefde recept.

Robotic Funk, futuristische freakbeat, euforische spiritual acid noemen ze het zelf en het klinkt inderdaad als de meest geestverruimende plaat die de heren maakten. Gastbijdrages zijn er deze keer van Beck in het nummer Wide Open en verder horen we St. Vincent en Cate Le Bon voorbijkomen. Rapper Q-Tip is te horen op de single Go die werd voorzien van een fraaie clip geregisseerd door Michel Gondry. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 22/08 Lowlands, BiddinghuizenFist City – Everyhing Is A Mess (Transgressive/PIAS)
2014 was een belangrijk jaar voor dit viertal uit Southern Alberta. Debuut It’s 1983 Grow Up! werd met een betere distributiedeal opnieuw uitgebracht en in de studio van Steve Albini werden opnames gemaakt voor opvolger Everything Is A Mess. Producer Ben Greenberg, bekend van zijn werk met The Men en Hubble, nam plaats achter de knoppen.

Fist City kwam met maar liefst zeventien nummers tevoorschijn. Bij zeventien nummers moet de luisteraar een onbeduidend intro van bijna twintig seconden en vijf ‘interludes’ voor lief nemen. Het zijn zes wat onduidelijke nummers. Zouden het prachtige soundscapes zijn, tapijten van geluid waarbij de muzikant de gedachten van de luisteraar bestuurt ter afwisseling van de indierock garagenummers, zouden de nummers beter verteerbaar zijn. Het zijn nu meer muziekmatjes met onduidelijke geluiden.

De overige elf nummers zijn zeer de moeite waard. Fist City plukt teksten uit het dagelijks leven en schopt daarbij met groot plezier tegen bestaande autoriteiten. Fuck Cop, Lets Rip en Losers Never Die zijn titels die niets te raden over laten. Het viertal speelt indierock, die klinkt als de beste garagemuziek uit de vorige én deze eeuw. Everything Is A Mess klinkt geen moment geforceerd vernieuwend. Na de eerste luisterbeurt is de muziek bekend en groeit daarna alleen maar.

Fist City neemt plaats in een lange rij van groepen. The Wipers en Sonic Youth zijn helden voor het viertal. Filmregisseur John Waters is een belangrijke visuele inspiratiebron. In de clips van de groep gebeurt genoeg om de oren en de ogen de kost te geven. Everything Is A Mess is het schoolvoorbeeld van een plaat die het motto niet lullen maar poetsen verdient. Eind oktober is de groep in verschillende steden in Nederland te bewonderen. Check de speelagenda van Fist City. Jaks Schuit

LIVEDATA 20/10 Autumn Falls Festival, Brussels (B) 21/10 De Kreun, Kortrijk (B) 22/10 ACU, Utrecht 23/10 V11, Rotterdam 24/10 Let’s Get Lost Festival, Zwolle 24/10 Vera Groningen, Netherlands
All dates with Girl Band

Album Reviews: The London Souls en Seasick Steve

The London Souls – Here Come The Girls (Feel Records/Round Hill Records/NEWS)
Plotseling stonden ze daar aangekondigd tussen allerlei interessante en soms zelfs ook grote namen die dit jaar op het Bospop Festival te zien zullen zijn. The London Souls, een duo dat, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, uit New York City afkomstig is en zich ook nog eens met allerlei muzikale stijlen, behalve soul, bezighoudt.

Met Here Come The Girls heeft deze ‘Brooklyn Invasion’ pas het tweede album afgeleverd in zeven jaar maar het heeft ze dan ook niet bepaald meegezeten. Zo was er ooit eens een bassist die er op een cruciaal moment plots de brui aan gaf maar op het moment dat de overgebleven twee echt dachten dat ze het voor elkaar hadden raakte de ene helft op de intensive care na een verschrikkelijk auto-ongeluk. Omdat de opnames voor dit album naar ieders volle tevredenheid waren afgerond en het herstel van Tash, de guitarist/leadzanger van de band, zeer voorspoedig verliep, werd besloten om de releasedatum uit te stellen en vervolgens de draad weer op te pakken. Die draad is inmiddels opgepakt en, naar verluidt, sterker dan tevoren worden diverse podia in Europa momenteel platgespeeld.

Op Here Come The Girls worden de fijnste elementen uit de meest smerige rock en blues vermengd en zowel subtiel akoestisch als zwaar versterkt toegepast. Neem daarbij de vocale harmonieuze hoogstandjes in combinatie met de sterke eigengemaakte liedjes en een vergelijking met de prille beginjaren van The Beatles is snel gemaakt. Zie hier dan toch een Brits linkje. De geoefende luisteraar zal echter tussen al het kabaal de voorliefde voor de hiphop en oudere jazz terughoren. Iets waarmee de diversiteit van deze rasmuzikanten nog maar eens wordt benadrukt. Desondanks zijn deze London Souls er prima in geslaagd om een heel toegankelijk maar eigengereid geluid te produceren zonder zich te vergalopperen en te vervreemden van de luisteraar. Jeroen BakkerSeasick Steve – Sonic Soul Surfer (Dead Skunk Records / Caroline Records)
Op Lowlands 2011 beleefde Seasick Steve zijn magische live moment in Nederland. Hij kreeg een heldenonthaal en was een flinke hype in de maanden na het festival. Die storm is weer gaan liggen, de mensen die toen plots nieuwsgierig naar hem waren geworden zijn al lang op andere artiesten overgeschakeld. Maar Seasick Steve is anno 2015 helemaal zichzelf gebleven.

De manier hoe hij er bij zit op z’n albumhoes is al treffend: relaxed zittend in een stoel met de zon op zijn hoofd vak voor een klassieke bolide met een surfplank op het dak. Draai je het hoesje om en dan zien we de muzikant surfend op een tractor staan. Geweldig zo’n man die helemaal zichzelf kan zijn. Hij is zichtbaar hin zijn element met zijn andere grote passie: auto’s.

Nu wil een plaat van een artiest die helemaal doet waar ie zelf zin in heeft nog wel eens scherpte missen. Maar in de valkuil trapt Seasick Steve niet, Sonic Soul Surfer (alliteratie is zijn beste vriend: 5 woorden die beginnen met een S op de hoes) is een heerlijke stevige plaat die het vooral goed doet op een bloedhete dag terwijl je met een biertje in je tuin of op je balkon zit. Summertime Boy is een absolute alternatieve zomerhit en We Be Moving is zowaar ’s mans mooiste pareltje uit zijn carrière, schitterend gezongen ook.

De successupporters van Seasick Steve zijn dan wel vertrokken, maar trouwe fans weten wel beter: op Sonic Soul Surfer is Seasick Steve in bloedvorm. Thomas Spiekerman

LIVEDATA 10/09 Effenaar, Eindhoven (Uitverkocht) 11/09 Schouwburg, Rotterdam (Uitverkocht) 13/09 Oosterpoort, Groningen 15/09 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht) 16/09 TivoliVredenburg, Utrecht 18/09 Doornroosje, Nijmegen

Verslag: Pinguin Radio op EXIT Festival

Onze eigen Gijs Vervliet doet dit weekend verslag van EXIT Festival, 9 tot en met 12 juli. Het is de vijftiende editie van het Servische festival in de tweede stad van het land, Novi Sad. Het evenement trekt zo’n 180.000 bezoekers (waarvan ongeveer 700 Nederlanders) en is daarmee één van de belangrijkste zomerfestivals van Oost-Europa. EXIT heeft al meerdere awards gewonnen, niet zo gek als je locatie is in het historische, immense Fort Petrovaradin op een markante rots aan de Donau.

Voor updates, volg Pinguin Radio ook op:

Twitter & Instagram

De reis begon ik vanaf Schiphol én een zeer comfortabele reis met Air Serbia, inclusief een bordje goulash. Een gerecht wat ik dit weekend vast vaker zou gaan eten, direct in de stemming dus. In de auto vanaf de luchthaven van Belgrado naar Novi Sad mocht ik al direct genieten van de prachtige Servische landschappen; veel groen, mooie bomen, blauwe lucht, bermen, hobbels en agressief rijgedrag. Mooi toch. Ohja, en een chauffeur die geen woord Engels sprak. Met gebarentaal hebben we het gehad over inwoneraantallen, Milosevic en Djokovic, de held van het land. Deze stuurman Zivorad is meer fan van Ana Ivanonic, daar waren we het over eens, u snapt waarom. Ik ben groot tennisliefhebber, dus in een zijstraatje (een soort hofje) dichtbij de centrale, katholieke kerk waar verschillende terrassen zijn heb ik de wedstrijden van Wimbledon met een schuin oog bekeken. Ik was eigenlijk te druk met mijn bord vol Servisch vlees en mijn nieuwe vrienden, waaronder Sofia. Zij is mijn hulpje zoals elke journalist die krijgt voor de eerste dag, geweldige service vanuit EXIT. En Sofia krijgt daardoor natuurlijk een gratis kaartje. Ze is bijna klaar met haar master literatuur en spreekt geweldig Engels, door haar leer je de stad en ook de cultuur direct kennen. Novi Sad ligt vrij noordelijk in Servië en was ooit onderdeel van het keizerrijk Oostenrijk-Hongarije. Dat merk je want het centrum doet behoorlijk klassiek aan. We hebben het -uiteraard- gehad over de Balkan-oorlog. Iets waar de bevolking niet graag over praat, maar waar ik juist benieuwd naar ben. Er is geen museum over bijvoorbeeld, maar eigenlijk is EXIT een openluchtmuseum, want het festival is begonnen als een studentenbeweging voor vrijheid en democratie (nog steeds snijdt EXIT actuele onderwerpen en discussies aan). In de stad zie je wel wel restanten, zoals betonblokken in de Donau van een gebombardeerde brug. Zondag speelt Novak Djokovic de finale op het heilige gras van Londen tegen legende Roger Federer. Ik support eigenlijk de Zwitser, maar tussen de Serviërs op het terras wordt het (heel!) misschien toch een ander verhaal..

Muziek dan. EXIT Festival doet wat denken aan Sziget in Boedapest met het scala een verschillende podia en muziekstijlen. 50% is échte muziek, en de andere helft is elektronisch. Je kan karaoke zingen, naar de kapper (moest ik maar eens doen), chillen bij de reggae-stage en rocken op Main Stage. Bijvoorbeeld bij Eagles Of Death Metal, oftewel EODM, geïnspireerd op QOTSA. Leuk en toevallig, want de clown Jesse Hughes (dronk een fles Jack Daniels in één teug leeg op het podium) en de zijnen hebben deze week de IJsbreker in handen met “Complexity”. Een dag later kregen we iets gelijkwaardig voorgeschoteld; Motörhead met natuurlijk vooral Lemmy, Ace Of Spades en een 10 minuut-durende drumsolo! Na Motörhead heb ik met Sofia nog gekeken bij Tom Odell. Ik heb het grapje odol uitgelegd, ze snapte ’em.Één van de blikvangers van het festival is de grote Dance Arena, die ruimte biedt aan zo’n 20.000 feestbeesten. Bij de populairste dj’s van de avond staat het helemaal tot aan de zijkanten -en eigenlijk nog daar buiten- vol. Zelfs op het VIP-deck moet je even geduld hebben om er nog bij te komen. Maar wie treden er dan op in die oude ruïne van het fort? Gewoon, die Nederlandse jochies van Spinnin’ Records! Hardwell, Martin Garrix en de hele mikmak! En dan moet je je voorstellen dat het publiek daar soms wel uren uit hun dak gaat, die handen blijven maar in de lucht gaan. Prachtig om te zien! De Dance Arena is sowieso de meest fotogenieke stage. Het publiek staat in een soort danskuil, maar ook verder naar achter bovenop de restanten is een hele constructie gemaakt voor een hogere beleving. En dan zijn de danseressen in pikante kleding nog niet eens op het podium verschenen. Het beste moment om in de Dance Arena te zijn is wanneer de zon al op komt, dat geeft een geweldige sfeer. Zo eindigde mijn zaterdag.

Maar die begon, na vriendschap gesloten te hebben met twee Portugezen (1 van hen organiseert een klein festival in de Algarve en Chef’Special schijnt een keer te komen) in het centrum, met de Paceshifters. Onder de noemer Pinguin Radio Presents is de rockband uit Wijhe dit jaar de Nederlandse afvaardiging op EXIT. Het trio trad zaterdagavond op om 21:25 uur op de grote en sfeervolle Fusion Stage. Gelegen op het oude marktplein van het fort waar je bijna over de Donau heen kan kijken. Er was een livestream van het concert, dus hopelijk kunnen we binnenkort nog de hele show online zetten. Wat we kunnen vertellen is dat de Nederlandse band veel indruk maakte op de Fusion Stage. De show is vrij vroeg voor EXIT-begrippen, maar het plein was toch al aardig volgelopen. Paceshifters hebben inmiddels al een aardige naam in het buitenland met onder meer belangrijke shows in Los Angeles en Polen dit jaar. De band is misschien om die reden ook wel vetgedrukt in het programmaboekje, dat is maar voor een paar acts voorbehouden over de 4 festivaldagen. Vooraan vinden we springende, dansende Nederlanders. Leuk om te zien dat het “thuispubliek” daarmee de band in het verre Servië steunt. De broertjes Dokman zijn zelf ook over het hele podium aan het springen, inmiddels eigenlijk al hun handelsmerk. Mijn nieuwe vrienden uit Servië en Portugal kunnen de band ook erg waarderen en zijn eigenlijk blij dat er eindelijk eens wat lekkere rock geprogrammeerd staat op EXIT, dat toch wel gedomineerd wordt door elektro. U vraagt, wij serveren, zullen we maar zeggen.Het optreden van de Paceshifters werd vooraf gegaan door een prachtig verlichte donkere avondlucht door opstijgende Chinese lampionnen als teken van liefde. EXIT bestaat 15 jaar en het motto van deze editie is “15 Years of Sharing Love”. Het klinkt misschien wat cliché, maar het is het niet. EXIT draait om hoop, vrijheid en liefde. Kernwaarden die je sowieso proeft als je praat met de jongere generatie Serviërs, ze zijn erg open en slim. Ik ga alvast vooruit naar zondag voor dit verhaal. Tijdens het optreden van de leuke popband Capital Cities vraagt de band de directeur van het festival het podium op te komen. Hij houdt een prachtige toespraak over het festival en uiteraard dus de liefde. EXIT maakt een All You Need Is Love-momentje mee wanneer de man door zijn knieën gaat om zijn vrouw ten huwelijk te vragen, on stage! Geweldig moment.

Na Paceshifters zien we nog een stukje van John Newman. Een tegenvaller wanneer het publiek bij hit ‘Love Me Again’ met z’n allen tegelijk het liedje meezingt terwijl kijkend naar het optreden via de camera van de smartphone. Vervolgens is dé headliner Manu Chao aan de beurt. Geweldige liedjes en perfecte sfeer die bij EXIT past. Het wordt opeens wel erg druk, waarna ik samen met het koppel van Festileaks een rondje ga lopen. Op Dance Arena is Martin Garrix en op Future Shock de opkomende zangeres AURORA. We komen uit bij de Silent Disco, en daar hebben we het licht uitgedaan. De dj’s van de disco zijn Hollanders en het is eigenlijk wel erg leuk om te zien hoe iedereen helemaal uit z’n dak gaat op dat Nederlandse concept. Heel af en toe wordt er opeens een nederhit gedraaid, zoals Drank En Drugs. Dan merk je opeens dat er nog meer Nederlanders zijn in de disco, maar de Serviërs doen ook gezellig mee in de polonaise bij ‘t Dondert en ‘t Bliksemt. De Silent Disco stopt wat eerder dan een aantal andere podia dus wanneer het licht begint te worden staan we bij Hudson Mohawke op mainstage om vervolgens de laatste danspasjes te zetten en nog wat zand te happen in de Dance Arena. En nakletsen in het al hete stadspark.

Een kort nachtje, maar gelukkig fit genoeg om de finale op Wimbledon tussen de Servische held Djokovic en tennisheld Federer te gaan kijken. Dat doe ik op “Strand”, op een terrasje tussen de Serviërs met twee Silent Disco-vriendinnen uit Rotterdam. We zijn alledrie voor Roger, maar we houden ons in. Het is genieten van de Serviërs en hun nationale God. En dan is het alweer de laatste festivaldag. Die begint voor veel mensen op mainstage vroeg op de avond met de Duitse popklanken van Milky Chance en vervolgens mogen we meezingen op het feestje van Capital Cities met verschillende leuke covers, zoals Stayin’ Alive, Madonna’s Holiday en Nothing Compares 2 U in de stijl van Prince. De afsluiter is hit Safe and Sound die ze weten te rekken tot een kwartier. Het hele veld danst en zingt mee. Gewoon een heel leuk nummer! Tijd om nog wat pivo’s te scoren, want het wordt snel druk voor Faithless. De act waar eigenlijk al iedereen het over heeft het hele weekend. Wanneer de karakteristieke Maxi Jazz het podium op komt is het meteen al duidelijk. Dit wordt dé show van EXIT. Het publiek wordt in extase gebracht door alle grote hits zoals Insomnia, I Want More, We Come 1 en God Is a DJ. Ondanks dat Maxi een beetje hees klinkt. Maar net zoals bij Morgan Freeman; als hij alleen al z’n mond opendoet klinkt het al goed. De Britse genre-overschrijdende act stond nog nooit op EXIT, maar de 58-jarige Maxi Jazz laat duidelijk merken dat hij het erg tof vindt om hier een keer onderdeel van uit te maken. Het is “pas” half 2 en Faithless heeft eigenlijk EXIT al waardig afgesloten, maar nu is het natuurlijk nog tijd voor feest. Tijd voor de Silent Disco en daarna de Latino Stage, waar iedereen vrolijk en sensueel salsa aan het dansen is. Ook bij andere podia waar bijvoorbeeld Leftfield, Klangkarussell en Fear Factory optraden was het genieten.

En vooral dat is de bedoeling van EXIT, je laten verrassen door het aanbod aan verschillende stijlen en plekken over het prachtige terrein. Lekker wat eten, of zelfs een tour doen door het oude fort. Genieten van de Donau, Novi Sad en de openhartige mensen. Leer de cultuur kennen en combineer het als rondreis door Europa. Je kan bijvoorbeeld ook nog naar het festival Seadance in Montenegro met The Prodigy en Roisin’ Murphy. En bedenk dan dat het voor ons “verwende” Hollanders allemaal erg goedkoop is. En dan moet je niet gaan zeuren over een paar vieze dixies.

Tot een volgende keer EXIT!

Groetjes,

Gijs