Als het Top 40 Hitdossier je belangrijkste leidraad is, zou je Tower Of Power kunnen afdoen als one hit wonder: slechts eenmaal mocht de in 1968 in Oakland, California opgerichte band het zoet van een Nederlandse hit smaken met Soul With A Capital ‘S’, dat het in 1993 bracht tot een 27e positie.
Van de enorme reeks albums schopten alleen T.O.P. (1993) en Souled Out het tot de vaderlandse albumlijsten. Wellicht dat de muziek van Tower Of Power tè Amerikaans klinkt voor onze Europese oortjes, hoewel dat Ferry Maat er niet van weerhield om de groep regelmatig te draaien in zijn Soul Show. Commercieel gezien ging het in thuisland niet veel beter maar de blazerssectie behoort wel tot de meest ingezette sessieteams waarvan onder meer Huey Lewis en Phil Collins maar al te graag gebruik maakten voor plaatopnamen.
Soul Side Of Town markeert het 50-jarig bestaan van Tower Of Power dat in die periode heel wat personeelswisselingen doormaakte; alleen Emilio Castillo (sax, zang), Stephen ‘Doc’ Kupka (sax), David Garibaldi (drums) en Francis ‘Rocco’ Prestia (bas) maken al sinds de oprichting deel uit van het tienkoppige gezelschap. Probleem was altijd om een geschikte zanger te vinden; in dat licht is het opmerkelijk dat het huidige TOP in de personen van Marcus Scott en Ray Greene zelfs twee vocalisten in de gelederen heeft. Het nieuwe album bevat een klein uur spetterende soulfunk met tussen al dat dansbare vuurwerk enkele mooie ballads.
Tot de hoogtepunten behoren het lange titelstuk, de fraaie softsoulballads Let It Go en Love Must Be Patient And Kind, het lekker funky Stop, Can’t Stop Thinking About You en het aan vroege Toto herinnerende When Love Takes Control.
Van harte aanbevolen! Tekst BluesMagazine.nl | Joop van Rossem
Het uit Gent afkomstige Soulwax, geformeerd rondom de broers Stephen en David Dewaele en jeugdvriend Stefaan van Leuven, timmert inmiddels als weer zo’n 23 jaar aan de weg met muziek die zich op de scheidslijn van dance en rockmuziek beweegt.
In 2017 zag het inmiddels veelbejubelde album From Deewee het levenslicht, een plaat die in 1 take werd opgenomen. De groep kreeg de opdracht om een essential mix te maken voor de BBC en sloot zich daarom twee weken op in de studio om te werken aan een uur muziek.
Om het hoofd fris te houden tijdens het productieproces werd er geen instrumentarium gekozen dat ze op From Deewee wél hadden gebruikt. Het resultaat is een 12 tracks durende dampende mix van aanstekelijke dance muziek van het hoogste niveau en een opvallende jaren ’80 sound.
Wel moet gezegd worden dat men van het rockmuziek pad is afgestapt, maar dat zal de pret zeker niet drukken. Tekst Mania | Erik Damen
Hemel en aarde. Het zijn grote woorden die Kamasi Washington aan zijn nieuwe album meegeeft. Toch zouden die grote woorden – Heaven and Earth – zo maar een groots album op kunnen leveren. De Amerikaan is in slechts enkele jaren namelijk uitgegroeid tot icoon van de huidige jazzgeneratie.
Dit dubbelalbum (zo’n 2,5 uur!) bevat 16 songs die de grenzen van de traditionele jazz nog meer oprekken. Waren we wat dat aangaat al veel van Washington gewend, nu slaagt hij er, samen met zijn band The Next Step en The West Coast Get Down-collectief, in om stijlen zoals jazz, soul, symfonische rock, funk, fusion en filmmuziek op uiterst verfijnde wijze te blenden.
Om bij die filmmuziek te beginnen: dit album begint met een heerlijke interpretatie van de soundtrack van Fist Of Fury, de gelijknamige kung fu-film uit de jaren zeventig. Verder even een greep in deze muzikale schatkist doen? In Can You Hear Him, vindt er eerst een minutenlange, gierendgekke orgelsolo plaats, alvorens Washington zijn tenorsax laat spreken. Tiffakonkae swingt als een dolle en Testify draait juist om een slicke eightiessaxpartij. The Space Travellers Lullaby klinkt ruim tien minuten groots en meeslepend en Street Fighter Mas bouwt minutenlang voort op een schitterende zangpartij van een koor.
Ieder nummer heeft weer een andere stijl, deze artiest laat zich nergens temmen (die waanzinnige drums in The Psalmnist!) of afremmen. Het verveelt nooit, is het ene moment nog intiem en zacht, maar schuurt en gromt het andere moment menig muziekliefhebber wakker uit de droom die veilig musiceren heet.
Bestond zijn debuutplaat The Epic (uitgekomen in 2015) ooit al uit drie delen, een jaar na de Harmony of Difference-EP slingert deze songwriter al weer een dubbelalbum de markt op. En wat blijkt? Heaven & Earth beweegt hemel en aarde. Een groots album, inderdaad. Tekst Mania | Dennis Dekker
David Eugene Edwards, zanger van 16 Horsepower en Wovenhand en Alexander Hacke, bekend van de legendarische industriële band Einstürzende Neubauten kennen elkaar al een lange tijd.
Ze maakten kennis tijdens de vroege jaren van 16 Horsepower en werkten samen aan het reünie-album American Twilight (2013) van de Australische Indie band Crime & The City Solution. Nu hebben ze de handen ineen geslagen om samen dit nieuwe album, Rischa (Arabisch voor veer) op te nemen.
Voor dit album stond Edwards in voor alle teksten en vocalen, alle gitaarpartijen en snaarinstrumenten en – off course – harmonium. Hacke deed de keyboards, bass, drums en electronica met etnische instrumenten en oriëntaalse ritmes. Samen creëren zij een wonderlijk en verbluffend gevarieerd en hypnotisch album qua geluid en atmosfeer.
Het geluid bestrijkt een tapijt van Americana, neo-folk, industrial, ambient, elektronische &Arabische muziek. Mythisch, fantasierijk dan weer furieus, bezwerend met Edwards die als een sjamaan zijn teksten declameert over helse drumpatronen. Elke song is ’n stukje van de puzzel die in feite in z’n geheel geconsumeerd dient te worden. Tekst Mania | Paul Maas
LIVEDATA Wovenhand ft. David Eugene Edwards 17/07 Hedon, Zwolle 18/07 OLT Riveierenhof, Antwerpen (BE)
Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs (SubPop/Konkurrent)
Na twee ontzettend smaakvolle ep’s was het wachten op het debuutalbum van Rolling Blackouts Coastal Fever. De band heeft laten horen excellente indierockliedjes op plaat te kunnen zetten en doet op Hope Downs niets anders. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, maar dat is natuurlijk niet zo.
Grootste wapen van de band is misschien wel het feit dat de vijf stuk voor stuk liedjes schrijven en die liedjes passen ook nog eens verdomde goed bij elkaar. Maar dan ook nog eens verdómde goed. Wanneer je die gasten ziet, heb je bovendien het idee dat ze snel tot consensus komen over de koers van de songs. Het is een vriendenteam. Dat kan niet anders. Ze zullen het langer over de albumcover hebben gehad. Iemand moet geroepen hebben: “We kunnen ook een foto doen van een wat desolaat ogend zwembad, maar dan met een berg op de achtergrond en wat bomen in de buurt.”
Hope Downs is met zijn 35 minuten muziek niet eens zo heel veel langer dan de twee ep’s die eraan vooraf gingen; Talk Tight (2016) en de fraaiste van de twee, The French Press (2017). Het niveau van die laatstgenoemde wordt geregeld gehaald op Hope Downs, waarop voor het eerst enigszins wordt gerefereerd aan The Smiths. In Bellarine bijvoorbeeld. Al is het vaak niet meer dan een gitaarriffje.
De flirt met punk en surf is veel sterker en zorgt er ook voor dat de band over een geheel eigen geluid beschikt. Zonder te constateren dat er sprake is van iets unieks. Zo is het nu ook weer niet. De kracht van Hope Downs is het feit dat de tien nummers stuk voor stuk sprankelen, opwindend zijn, vrolijk, fris en overlopen van levensgeluk. Australië is dan ook fantastisch. Je zou er maar wonen. Pieter Visscher
Johnny Marr heeft zijn sporen voornamelijk verdiend als gitarist, toetsenist en songwriter van de vermaarde Britse band The Smiths. In Engeland werden ze gedurende de korte tijd dat ze bestonden de best band sinds The Beatles genoemd, niet in de laatste plaats vanwege de vele hits die ze scoorden.
Maar helaas reikte de roem zich voornamelijk tot aan de landsgrenzen. Marr verliet de band in 1987, speelde sindsdien als studiomuzikant en startte in de loop der jaren ook enkele nieuwe bands. Sinds 2013 brengt hij platen uit onder eigen naam en Call The Comet is alweer de vierde.
Hitpotentieel schrijven is hij in ieder geval niet verleerd, want die spat ervan af. In een aangename muzikale kleur van Oasis, The Beatles en The Zutons, verpakt in een stevige gitaarhuls en een Phil Spector-achtige productie presenteert hij de Britpop op z’n best. Hopelijk oogst Marr hiermee de waardering die hem toekomt, maar nog te weinig écht gekregen heeft. Tekst Mania | Luc van Gaans
Peroxide blond, snikpermanentje in haar stembanden, gouden vingers op zes snaren, tienerverdriet. Voor een zaaltje vol spillen van tieners in geruite overhemden die met de handen in de zakken het lange haar op het ritme van de muziek in schokjes in beweging brengen. Dat is Snail Mail wel zo’n beetje kort samengevat.
Maar haak nou niet gelijk af, want die peroxide blonde dame Lindsey Jordan heeft een debuutplaat gemaakt met die ingrediënten die meer dan te pruimen is. Na een EP’tje en te zijn opgepikt door Matador brengt de angstwekkend jonge singer-songwriter nu haar debuut op de markt onder de naam van haar threesome bandje Snail Mail. Bijgestaan door een drummer en een bassist giet ze haar verdriet in tien puntgave melancholische liedjes die qua sound en sfeer sterk doen denken aan Juliana Hatfield en de gitaarsound aan The Lemonheads en, voor de oudjes onder ons, het sprankelende geklater van The Sundays.
Lindsey Jordan laat zich op haar debuut vooral gelden als een voortreffelijk gitariste die de ene na de andere mooie akkoordenwisseling uit de vingers tovert. Niks vernieuwend, maar buitengewoon effectief. Ze zingt haar liedjes dan ook, met een stem waar op zich niks mee is, maar dat constant aanwezige melancholische maniertje om naar de toonhoogte te trekken tot die inktzwarte mineur is geraakt, is op den duur toch wat veel van het goede. Het klinkt alsof ze heel veel heeft geluisterd naar Evan Dando. Misschien moet ze overwegen gewoon liedjes te schrijven en gitaar te gaan spelen met een goede zanger(es) erbij of zich onder handen laten nemen door een goede assertieve zangpedagoog, want nog zo’n tweede plaat overleven we niet zonder op zoek te gaan naar traject waar treinen op topsnelheid voorbijkomen.
Ondertussen spettert het liedjesschrijverstalent van deze plaat. Luister maar eens naar Pristine of misschien nog wel mooier Speaking Terms; nummers waar het subtiele gitaarspel en de trieste zanglijnen verslavend om voorrang strijden. Of Gold Dream, vol warme gitaren in breed stereo. Maar het zijn allemaal tracks waar geen lichtstraaltje doorheen weet te prikken. De bewolking is hardnekkig dik en donkergrijs. Tot en met tranentrekkende afsluiter Anytime. Tekst Muzine.nl | Wim Du Mortier
Tijdens de opnames voor het laatste album van Shannon & The Clams moet producer en labelbaas Dan Auerbach behoorlijk onder de indruk zijn geraakt van zangeres Shannon Shaw.
Niet onbegrijpelijk, want haar smachtende stemgeluid leent zich niet alleen voor de Girl Group sound die de belangrijkste inspiratiebron voor The Clams is, maar ook voor de Blue Eyed Soul waarmee Auerbach op zijn eigen laatste LP en van zijn band The Arcs experimenteerde.
Met in de gelederen onder andere Gene Chrisman en Bobby Wood, ooit onderdeel van de legendarische American Studios Band, is het niet verwonderlijk dat de LP moeiteloos in de traditie van Dusty In Memphis en From Elvis In Memphis is te plaatsen, legendarische LP’s die de grens tussen soul, country en pop in kaart brachten.
Verrijkt met prachtige orkestraties wordt er een flinke Nashville Sound ingebracht, en gecombineerd met de emotionele en doorleefde voordracht van Shaw is dit zonder twijfel de beste LP die er voorlopig uit Auerbach’s Easy Eye studio is voortgekomen, en dat zegt heel wat. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Live Foto Review Mañana Mañana 2018 @ Kasteel Vorden
16 juni 2018
Foto’s Anne-Marie Kok & Serge Hasperhoven
Dit weekend vond voor de zesde keer festival Mañana Mañana plaats. Net als vorig jaar waren Landgoed & Kasteel Vorden het sprookjesachtige decor. Het blokkenschema telde circa 120 verschillende muziek- en theateracts en de zon was continu van de partij. Mañana Mañana onderscheidt zich vanwege de idyllische ligging en kleurrijke decoratie. De diversiteit en kwaliteit van horecaconcepten maakt het plaatje compleet.
Mañana Mañana 2019 @ Kasteel Vorden, Vorden
De volgende editie van Mañana Mañana zal plaatsvinden op 13-14-15-16 juni 2019. De voorverkoop voor deze zevende editie start op zaterdag 6 oktober 2018.
Live (Foto) Review: Pinkpop 2018 @ Megaland, Landgraaf
17 juni 2018 Foto’s Hub Dautzenberg Tekst Jeroen Bakker / Martien Koolen / Milo Lambers / Pieter Visscher
Waarschijnlijk wordt de 49ste editie van Pinkpop overschaduwd door het vreselijke ‘ongeluk’ dat plaatsvond op maandagochtend 4 uur waarbij, een dode en drie zwaargewonde Pinkpopgangers zijn te betreuren. Muzikaal gezien was Pinkpop 2018 een goede tot zeer goed editie en stak een band, Pearl Jam, er met kop en schouders bovenuit. Eddie Vedder en Co. stalen de show op vrijdag en niemand, zelfs de Foo Fighters niet, konden dat, bijna magische optreden evenaren.
Met vrijdag Pearl Jam dus nog in het achterhoofd en het feestje bij de Foo Fighters van zaterdag lopen we zondagmiddag weer fris het terrein op. Jammer dat The Kooks uitvallen maar daar krijgen we de geoliede rockmachine Di-rect voor in de plaats.
Michelle David & The Gospel Sessions (13:30 uur – IBA Parkstad Stage)
Het is een raar gezicht om al zo vroeg op de laatste dag de eerste bezoekers met een Bruno Mars-shirt aan in een rotgang naar het ‘Front of Stage’-deel van het hoofdpodium te zien rennen. Zij zullen vervolgens nog ruim tien uur geduld moeten hebben om hun hoogtepunt van het festival, of misschien wel van hun leven, te gaan ervaren. Voordat wij omver worden gelopen zoeken wij een veilig onderkomen bij het IBA Parkstad Stage dat vandaag is omgedoopt in parochiehuis. Daar staat namelijk Michelle David & The Gospel Sessions op het podium die ‘de liefde predikt’ en het verpakt in een prachtig muzikaal pakket waarin naast drums en gitaren ook een belangrijke rol voor het koperwerk is weggelegd. Eindelijk heeft men het aangedurfd om ze uit te nodigen. Pinkpop zal zo ongeveer het laatste festival zijn waar David en de heren van onder meer Beans & Fatback en Lefties Soul Connection nog nooit hebben gestaan. Het derde album is inmiddels uit en dan te bedenken dat de zangeres er aanvankelijk geen interesse in had om zich met die jongens te vergrijpen aan de door haar zo geliefde muziek. ‘De zoektocht’, zoals zij de eerste twee albums eerder samenvatten, heeft geleid tot een zeer persoonlijk en muzikaal behoorlijk gevarieerd album. Op het podium komen de uitbundig swingende Afrobeats, Funk, Blues en Soul maar ook heel intense en spirituele vocalen van deze geweldige zangeres pas echt goed bij elkaar. (JB)
Tom Walker (13:50 uur – Stage 4)
De tent is vol wanneer Tom Walker het publiek begroet en zelfs daarbuiten staan al veel bezoekers die iets van het optreden proberen mee te krijgen. De gunstige ligging van het podium zo vlakbij de ingang is daar zeker debet aan en ook het feit dat niet iedereen interesse heeft voor de verrichtingen van Ronnie Flex op hetzelfde tijdstip bij het hoofdpodium spelen vermoedelijk een rol maar Tom Walker heeft in Nederland in korte tijd al echt iets opgebouwd. De rood bebaarde Schotse singer/songwriter oogt zelfverzekerd en weet zich deze keer bovendien gesteund door een stel solide begeleiders. Het licht rauwe, raspende randje op de stembanden van de muzikant klinkt aangenaam, vooral in de uithalen van zijn hit Leave A Light On. Ook hij noemt de DJ die hier precies drie jaar geleden een weinig overtuigende show bracht en vorige week naar zijn laatste rustplaats is gebracht: “I Took a pill in Ibiza to show Avicii I was cool”, klinkt best merkwaardig uit de mond van Walker maar op een of andere manier allesbehalve misplaatst. Dit optreden overtuigt overigens wel van de eerste tot de laatste minuut. (JB)
MAAN (14:45 uur – Brightlands Stage)
21 is ze pas. ‘En nu al op Pinkpop’, zegt Maan zelf ook. Het is hard gegaan met de zangeres. Wat wil je: ze zingt alles spatzuiver. Ook weet ze het publiek op te zwepen. Maar goede nummers? Daar ontbreekt het nog aan. Het is toch allemaal wel erg hetzelfde en binnen de lijntjes. Alsof het zo uit een hitfabriek komt gerold. Misschien toch iets te netjes voor een festival dat groot werd met rockende gitaarbands. Maan met een rockband, dat zouden wij best eens willen zien. Idee voor volgend jaar? (ML)
The Overslept (15:45 uur – Stage 4) Het mooie aan jonge Nederlandse acts op Pinkpop is vaak het enorme enthousiasme. De blijdschap dat ze op een van de grootste festivals van het land staan spat er dan vanaf. Zo ook bij The Overslept. Meteen weet je: dit wordt een feest. De Hilversummers gaan erop en en erover. Hun poppy punkrock is niet bepaald ruig, maar ze laten het knallen. Als er zelfs vlammenwerpers en vuurwerk aan te pas komen is de boodschap duidelijk: deze band is van plan om vaker naar Landgraaf te komen. Wij vinden het prima. (ML)
Jessie J (15:45 uur – Mainstage) De dit weekend veelgehoorde kritiek over het gebrek aan vrouwelijke muzikanten op de festivals van tegenwoordig wordt vandaag voor minstens enkele uren geparkeerd. Ook omdat er bij het hoofdpodium een zangeres wordt aangekondigd die in korte tijd is uitgegroeid tot een heuse wereldster. Samen met de fans van Bruno Mars staan de jongste bezoekers vandaag vooraan bij Jessie J, één van de grootste hitmachines uit de UK die we de afgelopen jaren hebben leren kennen. Slimme zet van de organisatie om die hitgevoelige acts vandaag bij één podium neer te zetten. Begonnen als schrijver voor anderen, scoort Jessica de ene na de andere hit. Of je wilt of niet maar iedereen heeft ooit wel eens het vrolijke Domino, Bang Bang of Flashlight ergens voorbij horen komen. Met het akoestische gedeelte in de set en de vele verbale emotionele diarree tussen de nummers door lijkt de verveling al snel toe te staan. Met het afsluitende Price Tag probeert ze er nog iets van te maken maar het is te laat. Best jammer zo’n dure tegenvaller in het programma. (JB)
Years & Years (16:45 uur – IBA Parkstad Stage)
Years & Years is het alter ego van Olly Alexander. Olijke knul, die zich graag hult in excentrieke kledij. Ditmaal een geel, clownachtig pak. Het haar is rood geverfd. Zou geen gek figuur slaan tijdens carnaval in Den Bosch. Olly is goed bij stem en valt uitstekend in de smaak bij het jonge grut voor het podium, terwijl ook oudere bezoekers zich prima vermaken met de zoetgevooisde popliedjes van de band. Olly heeft wat dansers meegenomen voor wat extra slagroom op de taart. Niet onaardig, voor een zondagmiddag. Maar waarschijnlijk geen blijvertje in Landgraaf. (PV)
Brian Fallon & The Holwling Weather (16:45 uur – Brightlands Stage) De frontman van The Gaslight Anthem heeft de reputatie van een chagrijn. Hij kon vooral een paar jaar terug nog weleens uitgeblust en verveeld op het podium staan. Vandaag heeft hij er totaal geen last van. De grijns op zijn gedicht is duidelijk oprecht en blijft de hele show aanwezig. Muzikaal is het iets rustiger dan zijn band, maar niet minder oprecht en intens. Als de band aan het einde afsluit met een meeslepende jam vraag je je af waar de tijd gebleven is. (ML)
Blackbird (19:00 uur – Garden Of Love)
Mooie plek, tussen de bomen. Beetje sprookjesachtig zelfs, met een beetje fantasie, is de Garden of Love. Sowieso idyllisch. Een plaats op het Pinkpopterrein die nog niet door iedereen is ontdekt. Daar staat singer-songwriter Blackbird, die landelijke bekendheid genereerde met debuutsingle Wicked Song. Merel Koman, zoals de Limburgse in het dagelijkse leven heet, beschikt over een prettig, helder stemgeluid, dat haar songmateriaal fraai inkleurt. Terwijl Don Diablo de afgeladen Brightlands Stage op stelten zet, is Blackbird in de Garden of Love een oase van rust. Het folky Wicked Song is een hartstikke mooi liedje, dat het optreden van de broodnodige kleur voorziet. Dat geldt ook voor de speelse coverversie van Stuck In The Middle With You, waarmee Stealers Wheel op de kaart werd gezet. Smaakvol. (PV)
Triggerfinger (18:45 uur – IBA Parkstad Stage)
Triggerfinger, de beste Belgische rockband ooit verzorgt een lekker vet rockoptreden zonder al te veel verassingen. Maar dan ‘tovert’ Ruben zomaar opeens Raymond van het Groenewoud uit zijn hoge hoed en wordt de hit Je Veux De L’amour ingezet en wordt dit vierde optreden van Triggerfinger in Landgraaf toch nog memorabel. (MK)
Editors (20:00 uur – Mainstage) Geen onbekend terrein voor Editors, dat machtige hoofdpodium van Pinkpop. Ze zouden er een beetje blasé van kunnen worden. Op de automatische piloot kunnen gaan spelen. Maar zo zijn Tom Smith en zijn mannen natuurlijk niet. Die gaan ervoor. Altijd en eeuwig. Spontane Britten, die met beide benen op de grond zijn blijven staan na al die successen van de laatste jaren. Het onlangs verschenen Violence is niet Editors’ sterkste album en dat merk je wanneer daar tracks van voorbijkomen. Het gaat wel lekker los met inmiddels klassiek geworden songs als Smokers Outside The Hospital Doors, Blood en Papillon. De gedeeltelijk akoestisch uitgevoerde versie van Desire haalt de angel enigszins uit het nummer, wat meteen het enige smetje is op een gesmeerde rockshow, waarmee Editors andermaal aantoont tot de Eredivisie van de muziekwereld te behoren. De band kan moeiteloos elk jaar worden geboekt in Landgraaf. Contract voor het leven. (PV)
Editors (20:00 uur – Mainstage)
De Editors zijn ook geen onbekende op het Pinkpoppodium en band maakt zijn reputatie meer dan waar, want The Editors krijgen de handen van het publiek tot ver achterin in de lucht en op elkaar. Veel die hard fans zingen nummers zoals Cold, The Racing Rats, Blood en Papillon van het begin tot het einde luidkeels en in trance mee. The Editors hebben een eigen geluid, dat ook deze keer weer voor een zeer vermakelijk optreden zorgt. (MK)
Greta van Fleet (21:00 uur – Brightlands Stage)
Wanneer je tijdens een spelletje kwartet de onherroepelijke vraag krijgt: “Mag ik de nieuwe Led Zeppelin van jou?”, grijp je, mits je die kaart hebt natuurlijk, Greta van Fleet eruit. Want Greta van Fleet ís de nieuwe Led Zeppelin. Eigenlijk klopt alles aan het plaatje. Zanger Josh Kiszka beschikt over dezelfde stembanden als Robert Plant (had-ie moeiteloos Henny Huismans Soundmixshow mee gewonnen), zijn twee broers zijn minstens zo muzikaal en de rest van de band is ook uit het juiste jarenzeventigrockhout gesneden. Niet alleen Kiszka’s stem is Led Zeppelin, het songmateriaal schuurt er ook verdacht sterk tegenaan. Miraculeuze wedergeboorte van een van de mooiste rockbands die de wereld heeft gekend. Volgend jaar op het hoofdpodium? (PV)
Bruno Mars (22:00 uur – Mainstage)
Ras entertainer Bruno Mars sluit Pinkpop af met hits als Treasure, 24K Magic, Marry You en als toegift zijn super hit Uptown Funk. Volgend jaar wacht ons de 50ste editie met misschien wel Neil Young, The Police of The Direstraits. (MK)
Als het Top 40 Hitdossier je belangrijkste leidraad is, zou je Tower Of Power kunnen afdoen als one hit wonder: slechts eenmaal mocht de in 1968 in Oakland, California opgerichte band het zoet van een Nederlandse hit smaken met Soul With A Capital ‘S’, dat het in 1993 bracht tot een 27e positie.
Het uit Gent afkomstige 
Hemel en aarde. Het zijn grote woorden die 
David Eugene Edwards, zanger van 16 Horsepower en 
Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs (SubPop/Konkurrent)
Peroxide blond, snikpermanentje in haar stembanden, gouden vingers op zes snaren, tienerverdriet. Voor een zaaltje vol spillen van tieners in geruite overhemden die met de handen in de zakken het lange haar op het ritme van de muziek in schokjes in beweging brengen. Dat is 
Tijdens de opnames voor het laatste album van Shannon & The Clams moet producer en labelbaas Dan Auerbach behoorlijk onder de indruk zijn geraakt van zangeres 
