Live Foto Review: Best Kept Secret 2016 @ Hilvarenbeek

Live Foto Review: Best Kept Secret @ Hilvarenbeek
19 juni 2016
Foto’s Hub Dautzenberg

De vierde editie van Best Kept Secret vindt plaats op vrijdag 17, zaterdag 18 en zondag 19 juni 2016 op Beekse Bergen in Hilvarenbeek. Meer dan ooit doen we dit jaar onze naam eer aan: veel spannende nieuwe muziek en de beste headline acts, secret shows op het water of akoestische sessies in het bos, bijzonder eten en drinken, bereid op unieke locaties of verrassende wijze.
ONE, Best Kept Secret’s main stage, is een openluchtpodium op het strand. TWO, THREE en FIVE zijn overdekt. Op ONE staan onze headliners, op andere podia gaan we meer de diepte in. Op FOUR regeert de verrassing: host St. Paul deelt achter de draaitafels zijn liefde voor muziek, samen met een selectie gast-dj’s en muziekevangelisten.

Band of Horses @ Best Kept Secret 2016

Explosions in the Sky @ Best Kept Secret 2016

Half Moon Run @ Best Kept Secret 2016

Yeasayer @ Best Kept Secret 2016

Wilco @ Best Kept Secret 2016

Vant @ Best Kept Secret 2016

Unknow Mortal Orchestra @ Best Kept Secret 2016

Two Door Cinema Club @ Best Kept Secret 2016

Asgeir @ Best Kept Secret 2016

Jamie xx @ Best Kept Secret 2016

Half Moon Run @ Best Kept Secret 2016

Live Review: Tremonti @ LIMBURGzaal

Live Review: Tremonti @ LIMBURGzaal, Heerlen
16 Juni 2016
Tekst Martien Koolen Foto’s Hub Dautzenberg

Crobot @ LIMBURGzaal

Het is toch eigenlijk ongekend dat de wereldgitarist Mark Tremonti, natuurlijk bekend van Creed en Alter Bridge, naar Heerlen komt om daar een optreden te geven en dan blijkt ook nog eens dat het concert niet uitverkocht (schande) is. Kortgeleden, 29 april, verscheen het derde solo album van Tremonti getiteld Dust en dat album kreeg zeer veel positieve recensies (ook van mij trouwens), dus het was echt uitkijken naar dit concert in Heerlen.

Man The Mighty @ LIMBURGzaal

Het voorprogramma bestaat vanavond uit Crobot (mix van hard rock en metal) en Man The Mighty (hard rock), maar helaas kom ik pas om 21:25 uur de zaal binnen, dus heb ik deze beide Amerikaanse bands helaas gemist….

Tremonti opent met het overweldigende Another Heart van zijn tweede solo album Cauterize en meteen is het duidelijk dat dit een ‘heftige’ avond gaat worden. Het volume is wat mij betreft, zelfs met professionele oordoppen, veel te hard, waardoor de nuances in de vaak korte, maar pittige songs van Tremonti niet tot hun recht komen. De stem van Tremonti is in ieder geval dik in orde, want je kunt, ondanks het snoeiharde volume, de teksten gelukkig wel goed verstaan.

Tremonti @ LIMBURGzaal

Tremonti’s setlist bestaat vanavond uit 16 tracks en 5 daarvan zijn te vinden op zijn nieuwste album Dust; opvallend is eigenlijk dat van de 16 songs op de setlist er maar liefst 10 als single werden uitgebracht. Tremonti’s muziek is een bonte en pittige mix vaan metal, hard rock en grunge en vooral zijn vette hooks, riffs en spetterende gitaarsolo’s maken zijn muziek aantrekkelijk. De sfeer zit er vanaf het begin goed in en vooral nummers zoals Dust (de laatste single), Once Dead, My Last Mistake en Flying Monkeys maken vanavond indruk.

Het is een misschien iets te korte, maar wel zeer pittige en zeer enthousiaste show van Tremonti (vooral zijn gitaarspel is fenomenaal) en deze workaholic geeft hier zeker een fantastisch visitekaartje af. Slotnummer is het heerlijke Wish You Well van Tremonti’s solo debuut All I Was (2012).

Hopelijk komt Tremonti nog eens naar Heerlen, mag ook met Alter Bridge trouwens, en denkt hij er dan aan om het volume iets te nuanceren…
Hoogtepunten: Arm Yourself, Flying Monkeys en Betray Me! Cheers.

Crobot

Man The Mighty

Tremonti

Album Reviews: Red Hot Chili Peppers en The Duke Spirit

Red Hot Chili Peppers – The Getaway (Warner Music)
Op The Getaway nemen Red Hot Chili Peppers afscheid van producer Rick Rubin. Al vanaf Mother’s Milk (1989) was hij een vaste waarde achter de knoppen en wist het geluid van de band in een strak jasje te krijgen. Toch is het nu na zes succesvolle albums tijd voor vernieuwing en dan neem je natuurlijk Danger Mouse. Hij wist eerder bands al U2 en The Black Keys een geluid mee te geven die bij de band paste en daarbij toch een hypermodern klonk. Dat is ook aan de hand op The Getaway.

Het is de tweede plaat met gitarist Josh Klinghoffer die inmiddels een vaste waarde is geworden, al dient gezegd te worden dat de creativiteit van John Frusciante nog wel gemist wordt. De band begon in 2014 aan het album en had een slordige 30 nummers geschreven. De eerste aanzet zonder producer bleek echter te rommelig en nadat Flea zijn arm had gebroken moest de band even op pauze gezet worden. Dat was het moment waarop Danger Mouse in beeld kwam, hij liet ze nieuw werk schrijven, gooide de oude songs weg en dwong de band in het diepe te springen. In zijn capabele handen werkt deze aanpak en The Getaway valt vooral op door het frisse geluid en het overduidelijke plezier in het samenspelen. Nigel Godrich (bekend van vele producties maar vooral van Radiohead) deed de mix en draagt daarbij zorg voor een uiterst transparant geluid. Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATUM 02/07 Rock Werchter, WerchterThe Duke Spirit – Kin (Ex Voto Records / Bertus)
Bruiser was in 2010 een overtuigende release van The Duke Spirit. Het viertal uit Londen paart op die release de liefde voor het Engelse 4AD label aan de eigen muziek. In de laatste twee decennia van de vorige eeuw bracht 4AD platen uit van This Mortal Coil, His Name Is Alive en Red House Painters. Muziek die tijd vroeg aan de luisteraar en in alle gevallen onthaastte. De stem van Liela Moss is fraai en past bij de klassieke popmuziek van The Duke Spirit. Voor Kin vroegen de muzikanten Simon Raymonde achter de knoppen. Deze Engelsman is bekend van Cocteau Twins, een van de smaakmakers van het genoemde 4AD. Op debuut Cuts Across The Land (2005) bestond de muziek van het Engelse kwartet nog uit de componenten indierock en shoegaze. Bij opnames in de studio en optredens op de podia speelden de gitaren de hoofdrol. The Duke Spirit rammelde bij momenten. In de loop van de jaren heeft de groep de scherpe kantjes verloren en zijn de kartelrandjes afgevijld.

Op Kin klinkt de groep als vertrouwd, waarbij opvalt dat de elektronica een nog groter aandeel in de sound heeft gekregen. Moss werkt met bassist Toby Butler van The Duke Spirit binnen Roman Remains. Dit gelegenheidsproject maakt electropop waarbij de luisteraar naar de dansvloer wordt getrokken voor een lichtvoetig en niet al te intensief dansje. Bij beluistering van Kin zijn er wat invloeden van Romain Remains bij elkaar geveegd en gebruikt. Bij deze release valt verder het aandeel van de gasten op. Mark Lanegan zingt mee op Wounded Wing, maar is nauwelijks te horen. Het is alsof Lanegan van buiten de studio zijn partij heeft ingezongen. In de mix is dat vage, verre geluid intact gelaten. Een vreemde keus van Raymonde. Sam Windett van Archie Bronson Outfit zingt een duel met Liela op Side By Side. Daarmee is meteen een van de twee rocknummers genoemd. Hands is het andere nummer dar verschilt in tempo en geluid.

Kin is een mooie release zonder grote verassingen. The Duke Spirit is een groep die vooral in thuisland Engeland fans heeft. Kin is geen album waarmee de groep de rest van Europa gaat veroveren. The Duke Spirit zal deze zomer niet op de festival te beluisteren zijn, maar verdient met de ingetogen, gevoelige muziek een aandachtig publiek in de juiste zalen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 29/10 London Calling @ Paradiso, Amsterdam

Live Review: Bruce Springsteen @ Malieveld

Live Review: Bruce Springsteen & The E-Street Band @ Malieveld, Den Haag
14 Juni 2016
Tekst Jeroen Bakker

Wie dinsdag in het centrum van Den Haag moest zijn kon er op geen enkele manier aan ontkomen. Het verkeer liep overal vast en het straatbeeld werd al vroeg in de middag opgeleukt door mensen met t-shirts van hun grote held. De eerste fans zaten zelfs al donderdag bij het Malieveld in afwachting van het optreden dat Bruce Springsteen daar met zijn E-Street Band pas vele dagen later zou gaan afwerken. De bijna 70.000 beschikbare kaarten die afgelopen februari voor deze etappe van The River Tour in de voorverkoop gingen waren in recordtempo uitverkocht. Wie er niet in slaagde om het binnen anderhalf uur voor elkaar te krijgen, viste jammer genoeg achter het net.

Diegenen die wel zo gelukkig waren en de moeite hadden genomen om op tijd aanwezig te zijn, werden verwelkomd door de Britse Stereophonics en kregen een heerlijk voorafje voorgeschoteld. Afgelopen zaterdag waren de Welshmen nog de hoofdact tijdens het eigen Keeping The Summer Alive optreden in het grote Cardiff City Stadium. Vandaag mag het gezelschap onder leiding van Kelly Jones, de zanger met dat enigszins rasperige stemgeluid, het Springsteen-publiek vermaken. En wat denk je? Toeval of niet, na een grauwe, natte dag laat het zonnetje zich al vroeg in de avond ook weer eens zien terwijl Maybe Tomorrow ontspannen over het Malieveld waaiert, Have A Nice Day hier en daar wordt meegezongen en uiteraard ook het pittige Dakota bij veel bezoekers een belletje doet rinkelen.

Half acht klinkt er ‘Hallo Nederland’ en geeft The Boss het startsein aan zijn band door af te tellen voor Badlands. Het is het begin van een avondvullend programma waarin de kleine grote man uit New Jersey zijn publiek meeneemt op een muzikale trip waarin uit een bijna vier decennia lang bestaand oeuvre wordt geput en waarin de fans in het voorste vak speciale verzoeknummers gehonoreerd ziet worden. Van de grote schermen aan de zijkanten van het podium is af te lezen welke titels er op de stukken karton zijn geschreven. Bruce neemt uitgebreid de tijd om de bordjes te inventariseren en moet er zelf ook om lachen. Zelfs out-takes en ander obscuur materiaal wat nooit officieel is uitgebracht behoort tot de mogelijkheden. Er is één fan die zijn droom ziet uitkomen. Zijn wens om Jersey Girl, ooit geschreven door Tom Waits en in een sublieme live-uitvoering al eens uitgebracht op de b-kant van de single Cover Me, vanavond in Den Haag gespeeld zien worden, wordt waarheid. Springsteen beweert dat hij het zelfs nog nooit voor het Europese publiek heeft gespeeld. De tour-première van de meeslepende track is er één waar alleen de echte fans heel erg gelukkig van worden. Het grootste gedeelte zingt liever mee met het bekende Hungry Heart of The River, de bekendste tracks van het album dat deze tour centraal staat.

Pinkpop had hem er, na twee succesvolle eerdere optredens, vorige week graag bij gehad en heel even ging het gerucht dat hij zelfs zou komen opdraven bij het optreden van een ex-Beatle maar het is duidelijk dat Springsteen deze keer zelf graag bepaalt hoe lang hij speelt, waar en voor wie. Tijdens Waiting On A Sunny Day wordt er, zoals gebruikelijk, een jonge fan op het podium uitgenodigd om een coupletje mee te zingen. Er komt weinig van terecht. Het is natuurlijk best spannend om voor zoveel mensen te moeten presteren. Bruce bewaart nog een stel sterke troeven voor de finale. Born To Run, Dancing In The Dark, Tenth Avenue Freeze-Out en de swingende Detroit Medly zijn er de oorzaak van dat er ook ver achterin spontane dans-feestjes ontstaan.

Het is ongeveer elf uur als we de E-Street Band het podium zien verlaten. Bruce komt alleen terug en sluit af met een indrukwekkende akoestische uitvoering van This Hard Land. Verstandige keuze overigens om het akoestisch te doen. Mochten er namelijk gemeentelijke beleidsbepalers besluiten om de stekker er uit te trekken, zoals ooit eens in Londen gebeurde toen de band langer speelde dan officieel was toegestaan, dan kan deze nog tot een goed einde worden gebracht. Het optreden heeft dan drieënhalf uur geduurd maar het is voorbij gevlogen. Hoewel er in Den Haag veel mensen buiten de hekken mee hebben kunnen genieten van de show, heeft de gemeente bepaald dat het rond dit tijdstip afgelopen moet zijn. En daar kan zelfs The Boss niets tegen inbrengen.

Live Foto Review: Jambinai @ Paradiso

Live Foto Review: Jambinai @ Paradiso, Amsterdam
14 juni 2016
Foto’s: Willem Schalekamp

De Zuid-Koreaanse band Jambinai creëert een unieke sound die klinkt als een combinatie van post-rock en avant-garde, gespeeld op traditionele Koreaanse instrumenten als de haegeum, de piri en de geomungo en op electrische guitaren en electronica. In 2014 bracht het trio voor het eerst een album uit buiten Korea, gevolgd door een uitgebreide, wereldwijde tour. Tegenwoordig is Jambinai getekend door het gerenommeerde indielabel Bella Union voor hun nieuwe album dat deze zomer verschijnt.

Jambinai @ Paradiso

Album Reviews: Band Of Horses en James McCartney

Band Of Horses – Why Are You OK (Interscope / Caroline)
Wachten wordt beloond. En hoe. Na de fantastische plaat Mirage Rock uit 2012 is er nu Why Are You OK. Een titel die we te danken hebben aan de zoon van Ben Bridwell die per ongeluk een e-mail verstuurde aan zijn leraar met deze woorden in de tekst. Als we de titel van dit album om zouden moeten vormen in een reflectieve vraag, dan zou het antwoord vrij simpel zijn: because Band Of Horses brought out a new album so we are more than OK now.

De in Seattle gevormde band, die we mogen afkorten als Horses, heeft het weer voor elkaar gekregen om een fijne collectie van nummers te produceren. Hoewel voorgaande albums vaak werden opgenomen in verlate boshutten of huizen aan het strand zo werd dit album in de studio voltooid. Twaalf tracks die er voor zorgen dat je gedurende 50 minuten de muzikale bevestiging krijgt dat deze Amerikanen er voor zorgen dat je je door hen zo OK voelt. Het is iets nieuws dat we horen maar herkennen ook zeker (en gelukkig) de blueprint van ouder werk. Frontman Ben Bridwell werkte tijdens de nachtelijke uren door aan zijn album om zo overdag te kunnen meeten met voormalig Columbia Records en collaborator van onder andere Johnny Cash, Rick Rubin. Samen met Rubin en producer Jason Lytle, die we kennen van de indie band Grandaddy, kwam deze plaat tot stand die het meer dan waard is om op repeat te worden gezet. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 02/07 Rock Werchter, Werchter

James McCartney – The Blackberry Train (Kobalt / V2 Benelux)
Het is een zegen en een vloek: de zoon van een beroemdheid zijn. Aan de ene kant opent het heel gemakkelijk vele deuren voor je, maar aan de andere kant word je de rest van je leven almaar vergeleken met je ouders. Het wordt je bijzonder moeilijk gemaakt om een eigen identiteit te creëren die volledig losstaat van je ouders. Toch doet James McCartney er een aardige poging toe. Jawel: hij heeft in het verleden regelmatig met zijn vader (Paul, die van The Beatles) samengewerkt, maar uiteindelijk toch zijn eigen weg gezocht. Hij was al in de dertig toen hij aan de slag ging met zijn eigen muziek en dat lijkt een bewuste keuze. James heeft goed nagedacht over het pad dat hij wil volgen.

Opmerkelijk genoeg loopt dat pad niet zoals je zou verwachten. McCartney is natuurlijk op en top Brit, maar zijn muzikale weg lijkt vooral door Amerika heen te gaan. Zijn tienerjaren heeft hij in de jaren ’90 beleefd, maar in zijn muziek zijn er maar weinig britpop-invloeden te horen, en des te meer invloeden van de Amerikaanse alternatieve rock uit die tijd. Bovendien was het niet zijn eigen vader die hem inspireerde om de gitaar op te pakken maar, jawel, Michael J. Fox in Back to the Future.

Het maakt de keuze voor de vermaarde Steve Albini (o.a. producer van Nirvana’s In Utero) als geluidstechnicus tot een volkomen logische. Met die keuze is het meteen duidelijk wat James McCartney op dit album wilt doen: zo nu en dan lekker stevig rocken. Zo komen op Paralysis en Ballerina de ruwe gitaren om de hoek kijken. McCartney combineert dit met degelijke composities en wisselt het af met kleinere, gevoelige liedjes en ook af en toe een pakkend popliedje. Maar zelfs in de popliedjes zijn Paul en zijn Beatles nooit in de buurt, opener Too Hard doet bijvoorbeeld veel meer denken aan de Amerikaanse jangle-pop uit de nineties.

James McCartney heeft met The Blackberry Train dus een gevarieerde en zeer degelijke rockplaat gemaakt. Met dit tweede album bevestigt hij dat hij prima op eigen benen kan staan. Niet elk liedje is even overtuigend, maar op de beste moment rockt de muziek heerlijk weg of raakt het de juiste gevoelige snaar. En vooruit, zo af en toe komt de Engelsman in James toch naar boven: Ring a Ring o’ Roses is een fraai staaltje Engelse folk, en meteen het hoogtepunt van een verder prima album. Arnout de Vries

Live Review: Pinkpop 2016 @ Landgraaf

Live Review: Pinkpop 2016 @ Megaland, Landgraaf
10-11-12 juni 2016
Tekst Martien Koolen Foto’s Joseph Voncken & Hub Dautzenberg

Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 1
Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 2
Check hier Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 3

En hier kun je ook nog nagenieten met het originele Pinkpopboek 2015

10 juni 2016
De 47^ste editie van Pinkpop (mijn 40^ste trouwens) wordt traditioneel geopend door de winnaar van de Nu of Nooit competitie, en dat is dit jaar Storksky. Michiel Claessen, singer/songwriter, zanger, gitarist en producer is eigenlijk Storksky. Zijn optreden is bijna foutloos en zenuwen zijn bij deze alternatieve ‘rocker’ zeker nier aanwezig, het nummer Saboteur (de nieuwe single) klinkt lekker vet; helaas ontstaan er tijdens het tweede gedeelte van de show wat technische problemen, maar dat mag de pret niet drukken. The Common Linnets hebben intussen de ‘eer’ om als eerste op de mainstage van Pinkpop 2016 te mogen optreden. Dat is helaas geen sinecure, want de band overtuigt niet echt, er gebeurt maar weinig op het podium en de toch al massaal aangereisde menigte staat erbij, luistert en kijkt erna, zonder echt enthousiast te worden. De obligatoire, kapot gedraaide hit Calm After The Storm sluit het helaas gezapige optreden af, misschien had Ilse en Co. het beter in de tent gedaan….

Het hoogtepunt van deze eerste dag is zonder twijfel het optreden van Gary Clark JR.. De Texaanse gitarist, die eindelijk doorbrak met het album Blak & Blu, was vorig jaar op Bospop ook al in topvorm. Vandaag speelt hij de sterren van de hemel en heb ik misschien de ‘nieuwe’ Jimi Hendrix gehoord. Zijn gitaarspel is uiterst cool, zijn stem is prachtig donker en zwoel en zijn mix van blues, funk, R&B en blues rock is uiterst origineel te noemen. When My Train Pulls In en Cold Blooded zijn wat mij betreft de absolute hoogtepunt van deze bruisende set; magisch gewoon!
De Staat staat vandaag voor de derde keer op Pinkpop en deze band zet vandaag het Brand Bier Podium in vuur en vlam. De muziek, o.a. Murder Death, Passenger en Help Yourself, is zeer opzwepend en experimenteel en werkt bijna hypnotiserend op het zeer enthousiaste publiek in de tent. Ook voor Bastille is het de derde keer op Pinkpop en eerlijk gezegd klinkt het allemaal een beetje te netjes en te gladjes wat deze heren doen. Het lijkt wel alsof het hele optreden van te voren bedacht is en daarom emotieloos en niet echt overkomt. Natuurlijk gaat het publiek vol mee met hun grote hits Laura Palmer en Pompeii, maar toch…

Afsluiter van de eerste dag zijn de ‘oudjes’ van de Red Hot Chili Peppers; zij stonden voor de eerste keer in 1988 op het Pinkpoppodium en vandaag is het hun vierde optreden daar. Kiedis, Flea, Smith en ‘nieuwkomer’Klinghofer stellen toch een beetje teleur vandaag. Het klinkt allemaal een beetje routinematig, slordig en stijfjes. Heerlijke nummers zoals Can’t Stop, Dani California, Scar Tissue komen voorbij, maar overtuigen niet echt. Alleen aan de einde van de set tijdens Californication, By The Way, Soul To Squeeze en Give It Away laten de Peppers hun echte gezicht zien. Jammer dat het zo lang moest duren, maar toch een waardige routineuze afsluiter van deze gevarieerde eerste Pinkpop dag!

11 juni 2016
Dag twee opent voor mij met het hard rock geweld van de female fronted Halestorm. Onder leiding van zangeres/gitariste Lizzy Hale knallen de hard rock songs in de stijl van AC/DC een vol uur lang door de boxen. Van originaliteit is natuurlijk geen sprake maar het klinkt wel lekker vet en strak allemaal. De drumsolo is helaas compleet overbodig, maar toch maakt Halestorm tijdens hun eerste Pinkpopoptreden indruk. Van een andere muzikale orde is het optreden van Nederlands rijzende ‘rockster’ Lucas Hamming. Zijn debuut in Landgraaf is zeer gedreven, energiek en opzwepend en zijn rock en roll achtige muziek komt bij het publiek goed aan, songs zoals Wood For The Trees en Mr. Irresponsible klinken lekker en zijn duik in het publiek op het einde van de set is natuurlijk ook de moeite waard om te vermelden.

Skillet is de tweede harde band van deze dag, deze Amerikaanse band heeft inmiddels al zeven albums uitgebracht en hun muziek is een mix van industrial rock, hard rock en reli-rock. Skillet brengt christelijke rock met een boodschap van hoop en liefde. Opener Whispers In The Dark knalt er meteen in, terwijl Sick Of It zich ontpopt als een absolute meezinger. De band speelt ook nog een nieuw nummer, namelijk Feel Invincible, voordat dit krachtige optreden wordt afgesloten met Rebirthing.

Helaas gaat het optreden van het Zweedse Ghost niet door vanwege stemproblemen bij Papa Emeritus 111 en zal De Staat voor de tweede keer op Pinkpop 2016 een optreden verzorgen. Om 21:30 betreedt Maynard James Keenan (bekend van A Perfect Circle en Tool) het podium om als Puscifer zijn debuut op Pinkpop te verzorgen. Puscifer’s set is een waar circus met veel show, drama en muzikaal geweld, want de muziek is een mix van industrial metal, rock en triphop. Door de anonimiteit van de zanger, hij draagt een vreemd masker wordt het allemaal nog mysterieuzer en Keenan’s typische stemgeluid brengt de menigte bijna in complete trance. Van de openingssong Telling Ghosts tot de afsluiter Man Overboard is dit een bijna subliem en magistraal optreden.

Rammstein heeft het genoegen om deze tweede dag te mogen afsluiten en ze doen dat eigenlijk op een bijna perfecte manier. Hun set is een aaneenrijging van hits (Reise, Reise, Keine Lust, Du Hast, Amerika, Engel en Sonne) en visueel geweld dat de toeschouwers elke keer weer boeit. Natuurlijk kent de militante muziek van Rammstein geen diepgang en natuurlijk is de muzikale variatie gelijk nul, maar dat interesseert niemand tijdens deze geoliede metalshow. Zelfs dit vierde optreden op Pinkpop gaat de boeken in als een zeer waardig muzikaal slot van de tweede dag op Pinkpop 2016.

12 juni 2016
Op de slotdag van deze 47^ste editie helpen de weergoden helaas niet echt mee, want de zondag bezoekers hebben te kampen met fikse regenbuien. Al vroeg op de dag, om 13:00 precies opent de Nederlandse band Jungle By Night de derde dag van Pinkpop op het 3FM podium. Jungle By Night is een veelbelovende jonge Mokumse band, bestaande uit negen muzikanten en het bijzondere van dit combo is dat ze alleen maar instrumentale muziek maken. Een uur lang wordt het nog wat lauwe publiek getrakteerd op toeters, blazers, keyboards en percussie en na verloop van tijd krijgt Jungle By Night het publiek aan het swingen en dansen. In de gaten houden deze jongens, ze spelen dit jaar ook nog op Glastonbury en North Sea Jazz!

The London Souls, uit New York, speelden vorig jaar voor het eerst in Nederland en wel op Bospop en na dat indrukwekkende optreden voorspelde ik al dat ze ooit ook op Pinkpop zouden spelen, en het gebeurt vandaag dus al. Gitarist/zanger Tash Neal en drummer Chris St.Hilaire stelen ook hier de show en de songs van hun ‘nieuwe’ album Here Come The Girls klinken live nog beter. Hoogtepunten in deze muzikale mix van Led Zeppelin, Cream, Lenny Kravitz en Beatles zijn Al Tied Down en The River.
In 2013 speelde de Zweedse hardrockband Graveyard ook al op Pinkpop en maakte toen een behoorlijk goede indruk. Vandaag speelt de band op Stage 4 en het is er afgeladen vol, songs van hun laatste album Innocence & Decadence vormen de hoofdmoot van de set en de songs, een mix van Black Sabbath en de Rolling Stones klinken lekker toegankelijk en zijn uitermate geschikt voor een festival; hoogtepunten: Seven, Seven en The Siren.

Skunk Anansie staat nu al voor de vierde keer op Pinkpop en zangeres Skin vindt het blijkbaar nog steeds leuk want ze duikt maar liefst twee keer het publiek in om te crowdsurfen. Skunk Anansie is een echte band uit de jaren negentig, toen hadden ze ook hun grootste hits en de talrijke aanwezige fans willen die hits dan ook horen en trotseren daarvoor regen en modder. Zo wordt Weak letterlijk van begin tot einde meegebruld, maar helaas werken de nieuwe nummers van Anarchytecture niet zo goed en missen we hits zoals Selling Jesus of Hedonism. Skin is echter weer in topvorm en ze is gehuld in het wel hipste pakje van het hele weekend. Dat ze ook nog steeds politiek geëngageerd is blijkt wel uit het feit dat ze tijdens het slotnummer Little Baby Swastikka “Fuck Brexit” roept; een meer dan geslaagd optreden alweer.

En dan de slotact: Sir Paul McCartney, wie had ooit gedacht of gehoopt dat deze Beatle op Pinkpop zou spelen? Het grootste gedeelte van het publiek verwacht natuurlijk dat Sir Paul heel veel Beatles liedjes gaat zingen en dat gebeurt natuurlijk ook; zo komen o.a. Hard Days Night (openingsnummer) , Can’t Buy Me Love, Love Me Do, Back In The USSR, Hey Jude, Let It Be, Something en Eleanor Rigby voorbij. Ook nummers van Wings zoals Band On The Run, Let Me Roll It en Hi Hi Hi ontbreken niet. Helaas valt het toch al snel op hoe broos/fragiel de stem van McCartney is deze avond, maar dat schijnt heel veel mensen niet te deren of niet op te vallen. De knallende versie van Live And Let Die met vuurwerk en lasershow is wat mij betreft een van de betere stukken van deze toch wel memorabele avond. Ook Blackbird en de ode aan John Lennon Give Peace A Chance zorgen voor het nodige kippenvel. McCartney’s band is natuurlijk fantastisch, vooral de gitaristen Rusty Anderson en Paul Wickers zijn fenomenaal en ook drummer Abe Laboriel is prominent aanwezig. Hebben we dan toch maar eindelijk de ‘beste’ Beatle op ons Pinkpop gehad. Tot volgend jaar. Cheers.

Live Foto Review: Pinkpop 2016 – Dag 3

Live Foto Review: Pinkpop 2016 @ Landgraaf
12 juni 2016
Foto’s Joseph Voncken

Pinkpop 2016 zit er weer op. Het was weer een heerlijke dag met veel muziek en evenveel water van boven. Af en toe een flinke stortbui, alsof iemand de waterkraan had open gezet. Via Jungle By Night in de zon naar Douwe Bob om via een stortbui naar Vintage Trouble te kijken. Slaves braken daarna Stage 4 af terwijl John Newman zijn mierzoete hits de festivalweide in strooide. Met een stevig portie bluesrock van de London Souls op stap naar de mix van Kygo. In het Brand Bier Stage trok Tom Odell veel bekijks en Lionel Richie wist met een overtuigende set het festival vast op te warmen voor Paul McCartney. Ondertussen liepen wij nog even voor wat psychedelisch rock langs Graveyard en jeugdsentiment naar Skunk Anansie, die er overigens heel veel zin in had.
Aan het einde wist Jan Smeets al vast de eerste naam voor de editie van 2017 (3-4-5 juni 2017) te verklappen en dat is toch ook zeker niet de minste. Zet Pearl Jam vast in je agenda en dan treffen we elkaar volgend jaar weer.

Live Foto Review Pinkpop 2016 – Dag 2

Live Foto Review: Pinkpop 2016 @ Landgraaf
11 juni 2016
Foto’s Joseph Voncken & Hub Dautzenberg

Pinkpop 2016 dag 2 zit weer in de pocket. De voorspelde regen die zou komen hebben de muziekgoden gelukkig weten te weren. Vanaf de eerste noten van rockabilly chick Imelda May, schoten we door naar Stage 4 voor vuurwerk van The Sore Losers. Door naar de orkaan Halestorm, via het Main Stage waar James Morrison zijn kunsten vertoond wederom naar Stage 4 voor de Parquet Courts. Vervolgens zwoele noten oppikken bij Lianne La Havas en nog even een stukje Linde met een E achter op de fiets bij Lucky Fonz III.
De Staat leverde wederom vuurwerk en stonden we buiten de tent naar Nothing But Thieves te luisteren. Doe Maar speelt een strakke set en Joost Belifante weet het terrein te bezweren met zijn Nederwiet. Puscifer haalt wederom de boksring tevoorschijn en Rammstein levert zoals we verwachten vuurwerk. Stiekem zijn we ook nog even wezen dansen bij Noisia en dat alles in onze korte broek… Zo moet een festival zijn!!!