Category: Recensies

Live Foto Review: Blaudzun @ Patronaat, Haarlem
15 december 2016
Foto’s Peter van Heun

Blaudzun keert dit najaar terug op het podium, bijna drie jaar na het uitkomen van zijn gelauwerde album Promises of No Man’s Land. Hard aan het werk in diverse studio’s betitelt hij de komende releases als a work in progress – “en dat blijft het tot de hele tour achter de rug is”.

In 2007 debuteert de Nederlandse indie artiest Johannes Sigmond onder de naam Blaudzun met zijn EP Loveliesbleeding, die hij, aangevuld met nieuwe songs, als zijn eerst volwaardige LP releaset in 2008. Met het tweede album Seadrift Soundmachine dat in 2010 verschijnt, maken Blaudzun en zijn zeskoppige band (met broer Jakob Sigmond op gitaar) veel indruk tijdens clubshows en festivals, waaronder het optreden op Lowlands.
Na de release van het derde album Heavy Flowers kent Blaudzun twee succesvolle jaren met uitverkochte clubtours in Nederland en België. In 2015 schrijft Blaudzun de officiële titelsong voor het Grand Départ, de start van de Tour de France in Utrecht.

Live Review: Everyday Robots @ Cul de Sac, Tilburg
14 december 2016
Tekst Sven Veldhuizen

Het is woensdagavond en de Korte Heuvel in Tilburg lijkt rustiger dan normaal. Iemand weet mij te vertellen dat er al veel studenten in de tentamenperiode zitten. Café Cul de Sac en zijn bezoekers lijken daar geen zaken mee te doen. Deze avond staat namelijk Everyday Robots op het menu. 

Het knusse zaaltje van de Tilburgse kroeg staat goed gevuld. De bandleden zoeken rustig hun plekje op het podium waar vooraan al wat fans met strijdplannen bezig lijken te zijn. De zeskoppige formatie checkt nog even het geluid door binnen dertig seconden alles ‘lichtjes’ aan te slaan.

Het eerste nummer wordt ingezet en het is meteen raak. Aan het deinende publiek is te zien dat dit nummer bekend is. En dat is goed mogelijk want Angelic Curse is namelijk van de tweede EP V-190 die de mannen eerder dit jaar hebben gepresenteerd. Het eindigt met een hard applaus en een praatje van de energieke frontman. “Bedankt dat jullie allemaal gekomen zijn, maar dat kan ook aan onze bassist liggen. Hij is namelijk jarig!”

Na het toezingen van de jarige job klappen de mannen er rauw op. De voorste linie twijfelde geen seconden en startte een mosh pit. De hoekige riffs worden mooi opgevuld door de matjes van de toetsenist. Ondanks het geduw en getrek onder de neus van de bandleden, weet een van de gitaristen zich naar de bar te wurmen. Terwijl hij boven op de bar staat te rocken, wordt zijn kabel door een paar gasten boven de pit gehouden. Een sterk staaltje performance van de jonge Tilburgers.

En wat zou een optreden als deze zonder opblaasboot zijn. De zanger hoeft het rood-rubberen apparaat alleen maar tevoorschijn te halen en de handen gaan al de lucht in. Na een retourtje over het publiek staat de band weer compleet op het podium. Wanneer het optreden dreigt te eindigen wordt het verlengt door het geschreeuw vanuit de zaal. De mannen persen de laatste energie uit hun lichaam om vervolgens een welverdiend applaus in ontvangst te nemen.

Vorige week maakte de heren ook hun intreden op Never Mind The Hype op Pinguin On The Rocks

Live Review: Marillion @ TivoliVredenburg, Utrecht
06 december 2016
Tekst: Martien Koolen

Na een carrière van bijna veertig jaar heeft Marillion onlangs hun waarschijnlijk beste album getiteld F.E.A.R. uitgebracht. Dat prachtige album wordt vooral ‘gedragen’ door de fantastische toetspartijen van Kelly, de zwevende gitaarsolo’s van Rothery en de uiterst kritische en up to date teksten van Hogarth. Na een zeer succesvolle Amerikaanse tournee ter promotie van F.E.A.R, is Marillion nu begonnen aan de Europese promotour en vanavond speelt de band, net zoals morgen, in TivoliVredenburg te Utrecht; dat al maanden uitverkocht is.

Het voorprogramma wordt verzorgd door John Wesley – hij speelde in het verleden o.a. als sessiemuzikant bij Porcupine Tree en Fish – die kortgeleden zijn nieuwe album A Way You’ll Never Be heeft uitgebracht. Wesley speelt een korte, maar vrij stevige set (40 minuten) bestaande uit vier nieuwe nummers, met als hoogtepunt de titelsong, en het oudere Mary Will. Opvallend is natuurlijk het feit dat Wesley alleen op het podium staat en met veel backing tracks speelt. Helaas voor hem zijn de meeste bezoekers niet echt bekend met zijn nieuwe materiaal, waardoor het optreden toch een beetje als een nachtkaars uitgaat. Jammer, want zeker voor liefhebbers van stevige, melodieuze gitaarmuziek, zoals ondergetekende, was dit een heel goed optreden.

Om 20:30 uur precies klinken dan eindelijk de eerste tonen van The Invisible Man, met de veelbetekenende eerste regel “The world is going mad” (ook het thema van F.E.A.R.), door de speakers van Tivoli en wordt het enthousiaste, enigszins ‘oude’ publiek getrakteerd op een wervelende symfonische rockshow die aan alle verwachtingen voldoet. Na het openingsnummer van Marbles (2004), ook een van de betere Marillion albums, volgen, wat mij betreft, in ieder geval twee iets minder aansprekende nummers, namelijk Power en Sounds That Can’t Be Made van hun vorige album uit 2012.

Eindelijk introduceert de nog steeds charismatische, bevlogen zanger en frontman Hogarth (H) het eerste nummer van F.E.A.R., namelijk een van de twee kortere songs van het album Living in F.E.A.R. (met meezingrefrein?) gevolgd door een verrassing, want Sugar Mice, een nummer uit de Fish-periode, van het album Clutching At Straws (1987), is vanavond ook weer eens, gedeeltelijk dan, te horen. Het publiek zingt Sugar Mice uit volle borst mee, terwijl Hogarth rustig een biertje drinkt en dit geeft de ontspannen sfeer tijdens dit heerlijke concert goed weer. Daarna volgt een van de hoogtepunten van deze avond, het epische, spectaculaire The New Kings, onderverdeeld in vier stukken, passeert de revue. Muzikaal gezien is The New Kings al een geweldige ervaring maar met de visuele ondersteuning van beelden van o.a. Gucci, reusachtige jachten en ‘onbetaalbare’ juwelen wordt dit nummer nog indrukwekkender.

Man Of A Thousand Faces (This Strange Engine, 1997) ook hard meegezongen, Quartz van Anaraknophobia (2001) en Neverland, alweer van Marbles en nog steeds een wereldnummer, beëindigen de zogenaamde ‘reguliere’ set.

De eerste toegift is het tweede lange nummer van deze avond en tevens het openingsnummer van de laatste plaat: El Dorado, waarin de niet prettige, donkere ‘boodschap’ van F.E.A.R. nogmaals duidelijk door de frontman wordt uitgesproken!. De tweede toegift This Strange Engine sluit een fantastische melodieuze rockavond af, want de bijna 2,5 uur durende show was een perfecte mix van nieuwe songs, oude ‘hits’ en een enkele verrassing. Misschien zijn de heren van Marillion, al 25 jaar in dezelfde bezetting (Mosley, Kelly, Trewavas, Rothery en Hogarth) trouwens, zelf wel de New Kings….

Jammer vond ik wel dat een van de andere hoogtepunten van F.E.A.R., mijn favoriete nummer van dat album, The Leavers niet op de setlist stond en bovendien had ik ook nog wel iets van Brave of Happiness Is The Road willen horen, maar ja, dan zou de show wel heel erg lang gaan duren. Hopelijk gaat Marillion nog een paar jaar door met optreden en albums maken, want alternatieve symfonische rock bands van dit kaliber vind je maar zelden.

Ik kan niet wachten op een DVD van deze F.E.A.R. tour…..

Live Foto Review: Selah Sue @ Paradiso, Amsterdam
13 december 2016
Foto’s Willem Schalekamp

Sinds 2009 scoort de Vlaamse Selah Sue op het podium. De ogenschijnlijk verlegen 27-jarige blijft altijd overeind door haar subtiele maar energieke shows en een dijk van een stem. Selah Sue brengt soul, reggae, triphop en drum & bass beats moeiteloos samen in haar nummers. Nummers vol energie en emotie die vol overtuiging worden gebracht. Iedereen kent Raggamuffin en Crazy Vibes, en heeft die liedjes de rest van de dag in zijn hoofd. Afgelopen jaar bracht de zangeres met opvallend haar haar zesde album uit, Reason, vol nummers die persoonlijker dan ooit zijn.

Live Review: VANT @ Poppodium 013, Tilburg
09 december 2016
Tekst en Foto’s Sven Veldhuizen

Afgelopen zomer was het al raak: de mannen van VANT zijn met een muzikale opmars begonnen. Met een setlist die uit vier nummertjes bestond, wist frontman Mattie Vant en zijn vrinden memorabele showtjes neer te zetten. Maar vanavond is het Tilburgse 013 aan de beurt. Met de poppunkband Call It Off in het voorprogramma belooft dit een avond vol energie en party te worden!

“Selah Sue, andere ingang”, scandeerde de portier bij de ingang van de kleine zaal 013. Maar veel van de bezoekers wapperden met een ticket voor VANT. De Britse band heeft al op een aantal buitenlandse festivals gestaan. Glastonbury, Secret Garden Party en Reading and Leeds Festivals, bleven niet gespaard. Maar deze avond was de Jupiler Zaal van het Tilburgse poppodium aan de beurt.

De avond werd volle porrie afgetrapt door de Eindhovense mannen van Call It Off. Eerder dit jaar stonden zij te knallen in Extase, Tilburg en speelde de poppunkband in het voorprogramma van Destine in de Jupiler Zaal. Geen onbekend terrein dus. En dat was te merken!

De zaal is goed gevuld, net als het podium waar beide backlines in het zwakke podium licht staan te schitteren. Waar eerst de aandacht ergens aan de bar lag, wordt hij ineens naar het podium getrokken. Sommige bezoekers bestellen snel nog een biertje of ronden hun bestelling af. Call It Off staat op het punt om zijn muzikale trossen los te gooien.

Een bonk aan energie en explosie. Niet alleen in de muziek maar ook in de podiumperformance. Het is allesbehalve statisch. Het snelle gitaarwerk wordt ondersteund door een dikke polka beat en laat de zaal zachtjes aan in beweging komen. Het is een mooi schouwspel om zowel jong als oud met een vuist in de lucht ‘spelen!’ te horen roepen. Waar de een zich terug waant in de tijd dat de Free Record Shop nog 72 winkelvestigingen had, zie je de ander zijn muzikale avontuur starten.

De sound die Call It Off door de speakers prakt, is samengevat: punkrock! De mannen laten er geen gras over groeien en houden het tempo er lekker in. Zelfs wanneer er een snaar van frontman Maurice Bolier breekt. De gebroken snaar wordt tijdens het spelen doorgeknipt waardoor de band in een ruk door kan spelen. Het optreden eindigt met veel bombast waaruit een luid applaus voortvloeit. De spieren zijn warm!

Terwijl het publiek zichzelf voorziet van nog wat koek en zopie doet iemand van de crew nog een soort van line check. De klanken die hierbij vrijkomen laten al een paar fans naar voren doen stormen. Wanneer iedereen weer zijn plek heeft gevonden lijkt het zaaltje ineens nog een stuk voller te staan. De lichten doven en iedereen heeft zijn volledige focus op het podium.

Hitjesmachine
De mannen van VANT lopen het podium op en krijgen een luid onthaal. De vrouwen gillen als mannen en de mannen gillen als
meisjes. Wanneer de band het eerste nummer van de set eruit knalt zingt het grootste gedeelte van het publiek al luidkeels mee. VANT maakt waar wat iedereen van ze had verwacht. Bij elk nummer dat de band inzet lijkt het wel hun grootste hit te zijn. Iedereen kent de tekst en weet wanneer de mosh pit ingezet kan worden. Een ding is zeker, VANT is een hitjesmachine.

En ja, de muziek is misschien niet heel vernieuwend maar wel verdomde catchy. De garagerock klinkt nagenoeg hetzelfde als de Artic Monkeys die een kind hebben gekregen van Nirvana. Toch weten zij zich tekstueel te onderscheiden van deze twee. Het aankaarten van hedendaagse problemen zijn in verschillende nummers terug te vinden. Onderwerpen als immigratie (Birth Certificate), transparantie in de media (The Answer) en sociale verhoudingen (Parking Lot) maken het hun eigen ding.

“This is a fucking dream!”, schreeuwt Mattie over het podium. Hij bedankt alvast het publiek voor ze het laatste nummer inzetten. “Alright you guys, this isn’t the last one and you know it”, is het antwoord op het ‘boe’ geroep vanuit de zaal. Hoe de Britse band met het publiek omgaat, laat zien dat ze de afgelopen tijd al veel ervaring op hebben gedaan.

Henry Eastham (lead gitarist) slaat nog een keer als een bezetenen zijn Fender Jaguar aan. Een moddervet geluid raast door de Jupiler Zaal. Parking Lot it is! ‘I’m a vampireee’. De laatste pilsjes vliegen door de lucht, rakelings langs de oren van een paar opgetilde fans. Het optreden van VANT is er een voor in de boeken.

Live Foto Review: Trixie Whitley @ Poppodium Volt, Sittard
Support: Aïcha Cherif
10 december 2016
Foto’s Hub Dautzenberg

De dochter van singer-songwriter Chris Whitley – Trixie Whitley – verhuisde op jonge leeftijd naar New York, waar ze op driejarige leeftijd haar debuut op het podium maakte naast haar vader. Ze leerde de daaropvolgende jaren piano en drums spelen, en begon ook op te treden met eigen liedjes. In 2008 nam ze een EP op in New York, geproduceerd door Meshell Ndegeocello. Een paar jaar later kwam haar debuutalbum Fourth Corner uit. Binnen een week kreeg ze een gouden plaat in België, waarna ze door Europa ging touren en onder meer op Pinkpop stond!

In 2015 kwam haar laatste studioalbum uit, genaamd Porta Bohemica, waar onder andere de prachtige hits Soft Spoken Words en Closer op staan. Trixie laat op dit album horen dat ze de veelzijdigheid van haar stem een thuis geeft in liedjes die ook haar veelzijdige schrijven en muzikale achtergrond herbergen. Whitley zegt zelf: “I wanted to make people think and feel something honest and emotionally complex in my music–that comes from being fully present in the creative moment.” Sway is de nieuwste cd van Trixie Whitley. Deze cd bevat exclusieve en nooit eerder vrijgegeven live tracks en outtakes.

LIVEDATA Trixie Whitley 12/12 De Spil, Roelelare 13/12 Het Depot, Leuven 15/12 Vooruit, Gent 16/12 Cultureel Centrum, Hasselt 17/12 De Kapel, Eindhoven 18/12 Vooruit, Gent 20/12 Koninklijk Circus, Brussel 21+22/12 De Roma, Antwerpen

Aïcha Cherif

Aïcha Cherif

Aïcha Cherif

Aïcha Cherif

Aïcha Cherif

Trixie Whitley

Trixie Whitley

Trixie Whitley

Trixie Whitley

Trixie Whitley

Trixie Whitley

Trixie Whitley

Trixie Whitley

Trixie Whitley