Live Foto Review: Vestrock 2016 @ Hulst
4 juni 2016
Foto’s Sharon & Maureen
Op het prachtige eiland in de buitenvest van Vestingstad Hulst, de meest Vlaamse en bourgondische stad van Nederland, vindt dit jaar voor de zevende maal VESTROCK plaats, op vrijdag 3 en zaterdag 4 juni 2016. Op zondag 5 juni is VESTROCK JUNIOR, de familiedag.
Live Foto Review: Arthur Beatrice @ Paradiso, Amsterdam
04 juni 2016
Foto’s: Willem Schalekamp
Het aanstormend Londense kwartet Arthur Beatrice maakt mysterieuze, electronische popmuziek in het hoekje van London Grammar en The xx. De band heeft een frontman en frontvrouw: Orlando Leopard en de sierlijke Ella Girardot. De ritmesectie wordt bezet door de broers Elliot en Hamish Barnes. Op 20 mei is hun tweede album Keeping The Peace uit gekomen.
Arthur Beatrice @ Paradiso
Arthur Beatrice @ Paradiso
Arthur Beatrice @ Paradiso
Arthur Beatrice @ Paradiso
Arthur Beatrice @ Paradiso
Arthur Beatrice @ Paradiso
Arthur Beatrice @ Paradiso
Arthur Beatrice @ Paradiso
Catfish And The Bottlemen – The Ride (Universal Music)
Ondanks hun prima ontvangen debuut The Balcony uit 2014 hebben Catfish And The Bottlemen niets aan hun strategie veranderd, overal en vooral veel live spelen. Hoewel veel strakker dan op dat debuut al bijna niet kon, valt op The Ride vooral op hoe deze band op elkaar ingespeeld is, dit ondanks het feit dat medeoprichter, en lead gitarist, Billy Bibby vertrok om aan zijn eigen bandje The Wry Smiles te gaan werken.
De band heeft zich dan ook snel een eigen en volwassen geluid eigen gemaakt, waarbij ze zelfs in Glasgow en Heathrow teruggrijpen naar een bijna akoestische sound. Waarbij overigens niets aan energie wordt ingeleverd, want die ligt, zoals het een Engels gitaarbandje betaamt, onverminderd hoog. Het geeft slechts aan dat ze zich inmiddels ook compositorisch kunnen meten met genre genoten als Arctic Monkeys en The Strypes, waarbij ze net iets toegankelijker dan die eerste en net iets moderner zijn dan die tweede. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Richard Ashcroft – These People (Cv30 / V2)
In 2010 verscheen United Nations Of Sound, de derde sololangspeler van Richard Ashcroft. De ex-frontman van The Verve werd door criticasters en fans neergesabeld. De release die was gebouwd op composities van soultracks en bluesnummers en verkocht niet of nauwelijks. Ashcrtoft heeft na dit echec een aantal jaren aan These People gewerkt en is teruggegaan naar het geluid van The Verve. This Is How It Feels was eerder dit jaar een mooie eerste aankondiging van deze release. De tweede singel Hold On liet echter een wat goedkoop discogeluid horen en flopte. Nu is er het album en vooral bij titelnummer These People is Ashcroft in topvorm. Het is zo’n ballade die rockt en schuifelt, de luisteraar zacht laat wiegen en uiteindelijk in een wereld afzet waar het fijn toeven is.
Op de hoes van These People is geen tevreden muzikant te zien. Ashcroft is frontaal van voren gefotografeerd met een overdosis licht op zijn gezicht. Na beluistering mogen de negatieve gedachten over de hoes in de vuilnisbak. These People laat een volwassen en bij een aantal nummers fris geluid horen. Opener Out Of My Body is een energiek nummer, klinkt als rockmuziek met de juiste ondersteuning van toetsen en levert muziek op voor voorzichtige danspasjes. Ashcroft heeft plezier in het musiceren en laat dat ruim vier minuten horen. Out Of My Body is een rockballade met allure en een fijne versnelling in het couplet. De Engelsman weet het hoge niveau van dit eerste nummer niet vast te houden. Duidelijk wordt dat hij heeft gekozen voor het vertrouwde geluid van The Verve en niet verder heeft gezocht naar experiment en vernieuwing.
Twee echte uitschieters en een aantal nummers die een ruime voldoende scoren is als eindresultaat wat karig. Ashcroft positioneert zich met deze release als ‘the grand old man’ van de Britse rockmuziek. These People is een redelijk, maar wisselvallige proeve van bekwaamheid. In de Engelse taal is ‘sophisticated’ daar een kernachtig woord voor. Mooier is deze release niet samen te vatten. Jaks Schuit
LIVEDATUM 10/08 Lokerse Feesten, Lokeren
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby05LTYtNi0yMDE2JTI1MkYlMjZoaWRlX2NvdmVyJTNEMSUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRQ==
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
Kvelertak – Nattesferd (Roadrunner Records/ Warner)
De Noorse metalband Kvelertak is mondiaal lekker aan het doorbreken. En als zijn derde plaat Nattesferd voor het eerst door de luidsprekers blaast, begrijp je direct waarom.
Door: Robert Van Gijssel 1 juni 2016
De zes Noren weten precies het knisperige midden te vinden tussen punk, rock ‘n’ roll en metal, en daarbij kunnen ze ook nog solide liedjes bouwen die je steeds opnieuw wilt horen. Uniek is het natuurlijk niet, dat samengaan van punkrock en wat meer eigentijdse (en lugubere) metalsoorten uit de Scandinavische wouden. Het is feitelijk het dna van de hele blackmetal. Maar Kvelertak schiet gewoon steeds raak, met pakkende nummers als Nattesferd of Bronsegud – waarin je kort afgemeten punk van Black Flag tot Ramones hoort raggen. Het drieledige gitaargeluid van Kvelertak, inclusief akoestisch triplex, is op Nattesferdmassief en modderig in elkaar gekleid en dat is het enige nadeel aan deze topplaat.
Een toegankelijk en intelligent gecomponeerde rocktrack als Heksebrann had wat meer lucht tussen de snaren en de droog grommende schreeuwzang van Erlend Hjelvik kunnen gebruiken. De voor dit genre best bijzondere, hoog jubelende achtergrondvocalen worden helaas wat weggedrukt.
Car Seat Headrest – Teens of Denial (Matador/Beggars)
Noem het productiviteit, arbeidsethos of dwangneurose: tussen 2010 en 2014 bracht Will Toledo uit Virginia in eigen beheer twaalf (!) albums met rafelige indierock uit, onder de naam Car Seat Headrest.
Door: Menno Pot 25 mei 2016
Hoewel er mooie lofi-schetsen tussen zaten, is het voor iedereen beter dat hij bij de hand is genomen door platenlabel Matador, dat eerst Toledo’s mooiste ruwe edelsteentjes op een verzamelaar zette (Teens of Style, 2015) en nu Toledo’s veruit beste album Teens of Denial presenteert, waarop Car Seat Headrest een band is geworden.
Hoe klinkt dat allemaal? Je zou kunnen zeggen dat je Car Seat Headrest krijgt wanneer je de korte indierockprojectielen van Guided By Voices kruist met de lange en lethargische stukken van Kurt Vile. Ze gáán ook ongeveer over hetzelfde: verveling, niksigheid en je een enorme sukkel voelen. Dinosaur Jr, Pavement, The Strokes en The Thermals gluren af en toe om de hoek.
Van al die invloeden heeft Toledo een 70 minuten durend album gesmeed dat duidelijk uit innerlijke noodzaak werd geboren en zo ongeveer naar de hele rockhistorie verwijst, maar toch een geheel blijft.
Radiohead – A Moon Shaped Pool (XL)
Vorige week kwam Radiohead eindelijk met een nieuw album: A Moon Shaped Pool. Op dit moment is het alleen digitaal te koop, volgende maand verschijnen de cd’s en platen.
Door: Ionica Smeets 21 mei 2016 Lees meer!
Daniel Romano – Mosey (New West)
Al te snel werd Daniel Romano in het hokje van de country geduwd. Oké, hij werd er bekend mee. Maar op zijn nieuwe plaat laat hij horen veel meer in huis te hebben, van Hollywoodsoundtracks tot tropisch getetter.
Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016 Lees meer!
Jessy Lanza – Oh No (Hyperbud / de Konkurrent)
Het Londense label Hyperdub kaapt alle leuke dancevrouwen weg. Dubstepproducer Ikonika en de Koeweitse Fatima Al Qadiri brengen er hun platen uit en het toptalent is de Canadese Jessy Lanza.
Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016
Op Oh No maakt Lanza op het eerste gehoor wat ironisch klinkende elektro-r&b, die na wat serieuzere luisterbeurten toch steeds meer gewicht krijgt. In VV Violence lijkt Lanza Prince te citeren, uit zijn kale elektrofunkperiode ten tijde van Controversy. Wat plaatst ze haar afgemeten synthbliepjes mooi naast die strak funkende baslijn, en wat wordt dat nummer aanstekelijk als na het refreintje van piepende en hijgende meisjesstemmen een paar diepe bassdrums inslaan.
De vroege jaren tachtig blijven heersen: bij Never Enough denk je even te luisteren naar een remix van New Orders Blue Monday, maar Lanza trekt ook dat nummer naar zich toe met een ultralichtvoetig poprefreintje. Het cryptische discoliedje It Means I Love You, gezongen in heliumstem, bouwt Lanza uit tot een vierkant beukende dansvloervuller. Met Jessy Lanza gaan we nog wat beleven.
Jungle By Night – The Traveller (V2 Benelux)
Voor zover ze het idioom van Fela Kuti al niet op The Hunt (2014) ontstegen waren, doen ze dat op het vierde album The Traveller definitief. Laten we dus Jungle By Night niet langer afrofunk of ‘Ethio-jazz’ noemen; dat dekt de lading bij het Amsterdamse negental allang niet meer.
Door: Menno Pot 25 mei 2016
Niet dat er helemaal geen afrobeat meer in de mix zit, heus wel, maar het schiet van Turkse psychedelica (het dampende The Ottoman Highlands) via funk en hiphop naar soundtrackmuziek uit Bollywood en de hemel weet wat nog meer. Zet het ongedurige Caldera achter een achtervolgingsscène van James Bond en de film wordt er beter van.
Jungle By Night heeft zich ontwikkeld tot het swingendste, speelste collectief van Nederland en waarschijnlijk ook het veelzijdigste. Alle negen muzikanten eisen bij toerbeurt de hoofdrol op: toetsenkoning Pyke Pasman in het kolkende Extortion, de straffe percussie in Culture Shock, de verleidelijke blazers in Infinite.
Skepta – Konnichiwa (Boy Better Know)
Heel voorzichtig steekt het gepast agressieve Britse straatrapgenre grime het hoofd weer om de hoek van de hiphop en clubcultuur. Er komt nog veel moois aan van de jonge Britten Novelist en Stormzy, maar de meer ervaringsdeskundige Skepta voert voorlopig de revival aan met zijn rijke grimeplaat Konnichiwa.
Door: Robert van Gijssel 18 mei 2016
Hij lijkt er vooral trans-Atlantisch mee te willen wil scoren, getuige zijn samenwerkingen met bijvoorbeeld Pharrell Williams. Maar met het toegankelijke geluid van zijn beats en bassen zou Skepta meer zieltjes kunnen winnen. De track Ladies Hit Squad, met gastraps van D Double en ASAP Nast, is bijna fijnbesnaard te noemen; supergrappige raps en zelfs een snerend gezongen refreintje, op krakend droge drumcomputers en een psychedelisch bubbelend synthmelodietje. Verslavend leuk.
Net als de singles That’s Not Me, een zagende en aanstekelijke hiphoptrack die bij elkaar wordt gehouden door bliepgeluidjes uit antieke videogames, en Shutdown, het hoogtepunt van de plaat, waarin Skepta gehakt maakt van neprasta’s, nepmoslims en de eindeloze parade van ‘isms en schisms’ waarmee het maatschappelijk debat tegenwoordig wordt doodgeknuppeld.
James Blake – The Colour In Anyything (Universal Music)
James Blake doet een ‘Beyonceetje’. Ineens ploft een nieuwe plaat op de streamingplatforms: verrassing. Maar met die plotselinge verschijning houdt de feestelijkheid ook meteen op. Blake is op zijn derde album mistroostiger dan ooit.
Door: Robert van Gijssel 11 mei 2016
Gelukkig kan Blake levenspijn als geen ander in elektronische pop vatten, en daarin moeten zijn vele navolgers toch voor hem buigen: The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen.
Wat bouwt Blake zijn nummers geduldig op. Volstrekt minimalistisch begint hij bijvoorbeeld prachtnummer Points; een eenzame tik op de handclaps van de drumcomputer, een verduisterde baslijn, nauwkeurig geplaatste loops en vervormde samples van zijn eigen stem. Langzaam maar zeker vormt zich een popballade uit een droomwereld.
De progressie in Love Me in Whatever Way is net zo magisch. Een ver pianoakkoord en weer die smachtende stemmenstapeling, in iets wat uiteindelijk toch ook uitmondt in een verstild poprefreintje.
Er valt veel te halen op Blake’s derde album. Een beetje te veel zelfs: de plaat duurt ruim een uur en je loopt dus het risico op een overdosis getormenteerde falsetstem. Maar dat is een kwestie van muzikaal uithoudingsvermogen. En smaak.
King Gizzard & the Lizard Wizard – Nonagon Infinity (Heavenly Recordings / PIAS)
Onwaarschijnlijk, de productiviteit van de zevenkoppige band King Gizzard & The Lizard Wizard uit Melbourne: acht studioplaten in nog geen vijf jaar tijd – en ze worden in hun weerbarstigheid steeds beter.
Door: Menno Pot 4 mei 2016
Na de uitgesponnen psychedelica van Quarters! (begin 2015) kwamen de lichtvoetige folky liedjes van Paper Mâché Dream Balloon (eind 2015) en nu is er alwéér een nieuwe: Nonagon Infinity. De negen uptempostukken op het album grijpen in elkaar, tollen in het rond, stuiven van de ene ritmische demarrage naar de andere en vertonen de verrukkelijke neiging een scherpe bocht naar links te maken op het moment dat je een flauwe naar rechts verwacht.
Hoe Robot Stop, Big Fig Wasp en Gamma Knife als estafetterenners het stokje aan elkaar doorgeven; het is werkelijk smullen geblazen, ook al omdat King Gizzard zich ondanks het bovenstaande geen moment schuldig maakt aan moeilijk gedoe. Ongedwongen plezier is het devies en de stukken zijn áltijd liedjes met een pakkende melodie. Nederlands festival deze zomer? Laten we het hopen.
Chance The Rapper – Coloring Book
Het langverwachte album van Chance The Rapper zet een nieuwe standaard: hij bracht het alleen streaming uit, integreerde gospel op een geheel nieuwe wijze en ontving bijdragen van tal van gastrappers. Kortom: een wereldplaat.
Door: Gijsbert Kamer 1 juni 2016
In het jaar waarin ook Beyoncé, Radiohead, Kanye West en Rihanna al steeds creatiever bleken in de manieren waarop ze hun nieuwe muziek aan de man brachten, komt Chance The Rapper toch nog met een noviteit. De 23-jarige rapper uit Chicago stelde zijn derde mixtape niet, zoals zijn vorige twee, als gratis download beschikbaar. Coloring Book – een wonderschoon en rijkgeschakeerd album, maar daarover later – was vanaf 12 mei alleen te streamen en dan ook nog eens exclusief op Apple Music.
Wat de release extra bijzonder maakt, is dat er geen enkele platenmaatschappij achter Chance The Rapper zit. Waar Kanye West met zijn eerder dit jaar verschenen The Life of Pablo (aanvankelijk exclusief te streamen en te downloaden op Tidal) nog het grote Def Jam achter zich had, doet Chance The Rapper alles zonder bemoeienis van welke platenmaatschappij ook. En met succes. Coloring Book kwam op basis van alleen streaming op de achtste plaats van de Billboard Album Top 200 terecht. Dat was nog nooit eerder gebeurd.
Toch komt het succes niet helemaal als een verrassing. Chance The Rapper, in 1993 in Chicago geboren als Chancelor Bennett, geldt sinds zijn tweede mixtape, Acid Rap uit 2013, als een van de grootste beloftes in de hiphop. Hij werd alom geprezen om zijn bijzondere, raspende rapstijl, sterke persoonlijke teksten en eigenzinnige veelzijdige productie. Van Acid Rap haalde hij in korte tijd een miljoen downloads binnen. Lees meer!
Live Foto Review: No Joy & White Lung @ Tolhuistuin, Amsterdam
03 juni 2016
Foto’s: Willem Schalekamp
White Lung is een band uit Vancouver die fanatieke punkrock maakt, keihard én melodieus – of, zoals ze zelf zeggen: popsongs op hardcore-snelheid. Op 6 mei is het vierde album Paradise uitgekomen. Het is de opvolger van het in 2014 verschenen Deep Fantasy. De eerste single van de nieuwe plaat heet Hungry en daarop hoor je dat de band niets aan kracht heeft ingeboet. Voorprogramma: No Joy
No Joy @ Tolhuistuin
No Joy @ Tolhuistuin
No Joy @ Tolhuistuin
White Lung @ Tolhuistuin
White Lung @ Tolhuistuin
White Lung @ Tolhuistuin
White Lung @ Tolhuistuin
Live Foto Review: Uncle Acid & The Deadbeats @ Poppodium Volt, Sittard
02 juni 2016
Foto’s: Hub Dautzenberg
Vorig jaar kwam het vierde album – The Night Creeper – van Uncle Acid & The Deadbeats uit. Het uit Cambridge afkomstige Uncle Acid maakt stevige rock met zwaartrage riffs en lekker logge breaks, beïnvloed door de psychedelische 60’s & 70’s metal. De band wordt ook wel beschreven als ‘de originele Alice Cooper band die zit te jammen in de cel met de vroege Black Sabbath en The Stooges’. Om dit geluid te maken worden vintage instrumenten en opname materiaal gebruikt. Afgelopen 2 juni stonden ze in Poppodium Volt te Sittard.
Eerder noemde de psychedelische zwartgallige popband als inspiratie al de jaren ’70 folk horror films: kaarslicht, ceremoniële messen en trillende handen. Ook zien ze het Amerika van Post-Charles Manson als een grote inspiratie. Jim Jones aan de cyanide-cocktails, als Ronald McDonald verklede seriemoordenaars en een soundtrack van MC5 en Blue Oyster Cult. Muziek die dient als strijdlied tegen de moreel degenererende zelfvernietigende consumptie maatschappij.
Daniel Romano – Mosey (New West)
Hoewel bekend geworden met een zwaar country imago, is Canadees Daniel Romano vooral bezig om te laten horen dat hij van vele muzikale markten thuis is. Mosey begint dan ook met vrolijke Mariachi blazers in de single Valerie Leon, waarin hij zijn country roots zeker niet verloochent, maar vooral van meerwaarde voorziet. Zijn lichte, heldere stem brengt altijd een positieve klank met zich mee, en de up-tempo songs versterken die zonnige insteek.
Tekstueel ligt er wel degelijk de nodige hartzeer en diepgang onder, bewijst I’m Alone Now, wel weer voorzien van een mooie jingle jangle Byrds-achtige gitaarpartij. De jaren zestig pop zijn sowieso een sterkere invloed dan ooit op dit album. Piano ballade One Hundred Regrets Avenue doet dan weer sterk denken aan Bruce Springsteen’s Lost In The Flood, wiens vroege jaren 70 werk ook wel vaker als referentie terugkeert.
Muzikaal tussendoortje Sorrow (For Leonard And William) is de opmaat naar het prijsnummer (Gone Is) All But Quarry Of Stone, waarin Romano zijn stem een octaaf lager laat zakken en zich opwerpt als de hedendaagse Lee Hazlewood, inclusief Mexicaanse melodieën en dameskoortjes. De foute snor en de buitenmaats cowboyhoed van Come Cry With Me zijn definitief verdwenen, alleen al de hoes doet eerder denken aan Dylan’s Blonde On Blonde. Er is veel meer te beleven in Romano’s uitgebreide muzikale spectrum dan we dachten. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
LIVEDATA 03/06 The Grand Theatre, Groningen 04/06 TivoliVredenberg, Utrecht 05/06 Paradiso, Amsterdam 06/06 Doornroosje, Nijmegen
Amber Arcades – Fading Lines (Heavenly Recordings / PIAS)
In Utrechtse kringen was Amber Arcades al enige tijd een bekende naam, maar nu gaat het opeens ook buiten de Domstad hard met zangeres/gitariste Annelotte de Graaf. Zo was daar half mei een optreden in De Wereld Draait Door, zijn er diverse concerten gepland in Engeland, en is er nu ook eindelijk een debuutalbum dat zowaar wordt uitgebracht door het Britse kwaliteitslabel Heavenly Recordings.
Fading Lines werd bovendien opgenomen in Brooklyn, waar De Graaf hulp kreeg van muzikale geestverwanten als producer Ben Greenberg (Beach Fossils, The Men), gitarist Shane Butler en bassist Keven Lareau van Quilt, drummer Jackson Pollis van Real Estate en gitarist Meg Duffy uit de band van Kevin Morby. Niet de minste namen, maar dat is Amber Arcades binnenkort ook niet meer, want de dromerige, fuzzy liedjes van de getalenteerde De Graaf zijn van hoog niveau en haar stem mag er ook zijn. Een bijzonder en imponerend debuut. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst
LIVEDATA 10/06 4AD, Diksmuide (B) 25/06 JVC de Schuit, Katwijk 26-27/08 Amsterdam Woods Festival, Amsterdam
The Rolling Stones – Totally Stripped (Universal Music)
Het uit 1995 stammende Stripped was destijds een groot succes. Het in kleine clubs en in kleine settings opgenomen album deed het goed in de stroom unplugged albums die destijds de albumcharts domineerden. Gezien de kwaliteit van het gebodene was toen al duidelijk dat de Stones boven veel van hun broeders uitstaken en dat het jammer was dat slechts een klein gedeelte van het opgenomen materiaal het levenslicht zag.
Totally Stripped is geen uitgebreide versie, maar een nieuwe loot waarop een aantal van die vergeten nummers terug te vinden is. De hoofdmoot wordt gevormd door drie dvd’s of blu-rays met de complete concerten die destijds opgenomen werden in Brixton, Parijs en voor ons interessant: Paradiso Amsterdam. Dit materiaal is aangevuld met een vierde schijf met een documentaire over de totstandkoming, die voor deze gelegenheid is verrijkt met nieuw materiaal. Een prachtig document.
Een beetje teleurstellend is het dan ook dat er slechts één cd’tje toegevoegd is. Weliswaar een fraaie schijf met veertien eerder onuitgebrachte tracks of variaties van andere concerten dan die gebruikt werden op Stripped, maar dit was een uitgelezen kans om ook hier eens flink uit de band te springen. Livemateriaal, steengoede opnames uit de Toshibastudios… Het is er allemaal, we moeten dan maar hopen dat dit ook nog eens verschijnt. De drie liveconcerten vergoeden echter veel zo niet alles.
Als je uitgaat van dat materiaal en de cd als bonusje ziet, heb je een prachtig en zeer welkom document in huis. We zijn de laatste tijd verwend met prachtig archiefmateriaal en ook Totally Stripped hoort zeker in die rij thuis! Het wordt nu wel weer eens tijd voor een nieuwe studioplaat… Tekst Mania | Hermen Dijkstra
Joe Volk – Happenings and Killings (Glitterhouse Recordings)
Bij een man die in rockbands heeft gespeeld als Gonga en Black Crippled Phoenix denk ik niet meteen aan een fluisterende singer-songwriter. Toch is dat wat Joe Volk, ex-frontman van beide bands, tegenwoordig is. Het zijn folkliedjes, maar toch hoor je ergens wel dat Volk diep van binnen een rocker is. De songs hebben veel dynamiek, klinken slepend en weten je te verrassen.
Singer-songwritermuziek voor de fans van postrock. En eigenlijk voor alle andere muziekliefhebbers. Volk schrijft namelijk gewoon boeiende songs. In een tijdperk dat elke jongen of meisje met een akoestische gitaar en een semi-moeilijke jeugd zichzelf singer-songwriter noemt, is het belangrijker dan ooit om jezelf te onderscheiden. Dat doet Volk met mooie en originele arrangementen. Een dwarsfluit in The Thief of Ideals, een fijne Moog-synthesizer in The Walker en opzwepende elektronica in Is Pyramid. Volk doet niet aan hokjes. Deze plaat noemen we met een mooie term genre overstijgend. En ja, dat is een compliment. Milo Lambers
Live Foto Review: Garbage @ Paradiso, Amsterdam
30 mei 2016
Foto’s: Willem Schalekamp
De alternatieve rockband Garbage bracht vorig jaar ter ere van hun twintigjarig bestaan het gelijknamige debuutalbum opnieuw uit en kondigde onlangs een nieuw album aan. Shirley Manson (zang), Steve Marker (gitaar, keyboards), Duke Erikson (gitaar, keyboards) en Butch Vig (drums, loops) brengen op 10 juni hun zesde studioalbum Strange Little Birds uit.
De Schots/Amerikaanse band scoorde midden jaren ’90 wereldhits met Only Happy When It Rains en Stupid Girl en schreef in 1999 de titelsong voor de James Bond film The World Is Not Enough. De band won diverse MTV Awards, kreeg Grammy Award nominaties en heeft wereldwijd meer dan 12 miljoen albums verkocht.
Garbage @ Paradiso
