Category: Recensies

The Cure – Alone

Zeikerds zullen zeggen ‘hebben we daar nou 16 jaar op moeten wachten?’ Nieuwe Cure single, Alone is namelijk een typisch Cure nummer; somber en gedragen in een stijl die we kennen van Disintegration.

Maar je moet voor de gein de reacties eens checken op Youtube. Dan zie je hoe belangrijk de band voor heel veel mensen is. Er wordt gehuild en gevierd, gezongen en god op de blote knieën bedankt. Voor hen is The Cure geen band maar bijkant een religie en Alone een orgiastische ervaring van dik zes minuten. Wat opvalt aan Alone is dat de tijd geen vat lijkt te krijgen op Robert Smith. Op zijn stem dan, hij klinkt niet anders dan 40 jaar geleden terwijl hij pensioengerechtigde leeftijd met rasse schreden nadert.

Nu de single eindelijk uit is, is het wachten op Songs Of A Lost World, het dus al heel lang verwachte 14e album van de levende legendes. 1 november is D-Day. Een weekje Ziggo zou helemaal mooi zijn. Helaas ‘no shows currently anounced’ staat er op https://www.thecure.com.

The Murder Capital – Can’t Pretend To Know

Houdt die post-punk rage dan nooit op?! Nou nee, nog even niet. Niet zolang bands als The Murder Capital nog iets te vertellen hebben.

En dat hebben ze getuige nieuwe single Can’t Pretend To Know. Net als collega Grian Chatten van Fontaines DC heeft TMC zanger James McGovern zo zijn eigen opvatting over zuiver zingen, maar dat geeft alleen maar karakter aan de nieuwe single, net als die gitaren die alle hoeken en gaten vullen.

Can’t Pretend To Know is een meer dan bemoedigende opzet naar de release van album numero drie van de Dubliners. Voor de opname van het nog titelloze album is de band naar L.A. getogen alwaar John Congleton studio houdt. Hem kennen we als producer van o.a. het vorige album van St Vincent, Angle Olsen, Polyphonic Spree. En The Murder Capital.

Sports Team – Condensation

I’m In Love (Subaru), de vorige single van Sports Team leek wel een cover van Spanday Ballet of een andere foute band uit de 80’s.

Laten we het op een poging tot humor houden. Op Condensation horen we in ieder geval weer die geinige eigenwijze branieband van songs als M5 en Here’s The Thing. Met zijn blazerssectie en bonkige ritme doet de tweede single van het tweede album van de band uit London vooral aan de Stones denken, seventies Stones. Dat Condensation meer een eerbetoon dan een imitatie schrijven we toe aan de karakteristieke stem van Rob Sknaggs en het ietwat absurde Oo- ah-ah-ee-yeah refrein. Het Boys These Days wordt verwacht op 28 februari.

Bon Iver – SPEYSIDE

De experimenteer drift van Justin Vernon op de meest recente albums van Bon Iver viel niet bij iedereen in goede aarde.

Bon Iver maakte naam met organische, onbespoten muziek, die was geconcipieerd in de afgelegen bossen van Wisconsin. Dus toen Vernon kwam aanzetten met auto-tune en andere moderniteiten was het voor velen even slikken. Zij kunnen gerust zijn, de nieuwe Bon Iver single is weer helemaal biologisch. Op SPEYSIDE horen we niet veel meer dan een akoestische gitaar, een viola en Vernon die de blues heeft. Simpel maar o zo doeltreffend.

SPEYSIDE komt op een EP, SABLE geheten die op 18 oktober uitkomt.

Meltheads – Happiness Suits You

Niets dan lof voor de nieuwe single van Meltheads.

Happiness Suits You stroomt over van de positieve energie. Het is dan ook een liefdesliedje. Maar wel een met een rafelrandje en een bite en gebracht alsof er levens op het spel staan. De Vlamingen zijn lekker productief, altijd een goed teken. Hun debuutalbum is nog maar nauwelijks afgekoeld of ze zijn alweer aan een opvolger aan het bouwen. Daarnaast heeft Meltheads zich drie slagen in de rondte getourd deze zomer. Happiness Suits You laat horen dat die oefening duidelijk kunst heeft gebaard. Kortom Happiness Suits You Too Meltheads.

Gaat dat zien, gaat dat zien!

11 dec 2024 | Vera – Groningen (NL)
12 dec 2024 | Paard – Den Haag (NL)
14 dec 2024 | Doornroosje – Nijmegen (NL)
19 dec 2024 | Ekko – Utrecht (NL)

chokecherry – Messy Star

Messy Star kan niet anders dan een knipoog zijn naar het legendarische Mazzy Star. De band van Hope Sandoval, die piekte in de nineties is van grote invloed gebleken op de huidige generatie muziekmakers met name die van vrouwelijke kunne. chokecherry incluis dus.

Op haar nieuwe single experimenteert chockecherry met het contrast tussen zachte zang en harde gitaren. Messy Star is de vijfde track van het dreamgazeband uit San Francisco en de derde die wij adopteren. Een album zal in de maak zijn, maar zeker niet eerder dan 2025 worden losgelaten door Lizzy Levinson en Izzie Clark. We wachten geduldig.

Gurriers – Come and See

Het is niet langer uit te sluiten dat Gurriers in de voetsporen gaat treden van bands als IDLES en Fontaines DC en hun postpunk naar de massa brengt.

Live hebben ze al bewezen het publiek dol te kunnen maken en met de recente release van hun debuutalbum voldoet de band ook aan die voorwaarde. Come and See is titelnummer tevens sluitstuk van de eersteling van de aanstormende Ieren. Uit bouwstenen als gechargeerde gitaren, verdronken zang en liters galm construeert Gurriers een beweeglijke, broeierige track die eindigt in staat van extase. Benieuw hoe Come and See live klinkt? Vervoeg je dan bij een van deze optredens.

9/10 Toekomstmuziek/Amsterdam

10/10 Ekko/Utrecht

11/10 Vera/Groningen

12/10 013/Tilburg

Skeleten – Love Enemy

Google heeft moeite met de derde e in de naam Skeleten en denkt dat we op zoek zijn naar geraamtes.

Volhouden loont. Daarom kunnen we vertellen dat de maker van het introverte edoch dansbare Love Enemy uit Australië komt en daar dankzij een eerste album niet geheel onbekend meer is. Qua stijl klinkt Love Enemy niet heel anders dan de songs op het debuut, wat sound betreft heeft Russell Fitzgibbon hierna te noemen Skeleten een flinke stap voorwaarts gezet. Zoals gezegd is de muziek van Skeleten dansbaar, maar dance zal je zijn dromerige songs niet snel noemen. Maar het zou niet verbazen als Fitzgibbon er wat bij klust als dj en dat er een op clubs gerichte remix volgt van Love Enemy.

Ben Howard – How Are You Feeling?

Doet How Are You Feeling?, de nieuwe single van Ben Howard je aan de songs op zijn tweede album, I Forget Where We Were denken? Dan heb je er verstand van, want het nummer is in dezelfde periode opgenomen, maar om de een of andere onnavolgbare reden op de plank beland. Gelukkig kom het nummer alsnog uit op een EP die deel uitmaakt van de rerelease van het ook alweer 10 jaar oude meesterwerk (11/10) van heer Howard, die toen in zijn sombermans periode zat.

Later dit jaar is Ben Howard ook weer op de bühne te zien. Op 6 november staat hij in de AFAS te Amsterdam en de 10e in 013 in Tilburg.