Category: Recensies

The Rolling Stones – Totally Stripped (Universal Music)
Het uit 1995 stammende Stripped was destijds een groot succes. Het in kleine clubs en in kleine settings opgenomen album deed het goed in de stroom unplugged albums die destijds de albumcharts domineerden. Gezien de kwaliteit van het gebodene was toen al duidelijk dat de Stones boven veel van hun broeders uitstaken en dat het jammer was dat slechts een klein gedeelte van het opgenomen materiaal het levenslicht zag.

Totally Stripped is geen uitgebreide versie, maar een nieuwe loot waarop een aantal van die vergeten nummers terug te vinden is. De hoofdmoot wordt gevormd door drie dvd’s of blu-rays met de complete concerten die destijds opgenomen werden in Brixton, Parijs en voor ons interessant: Paradiso Amsterdam. Dit materiaal is aangevuld met een vierde schijf met een documentaire over de totstandkoming, die voor deze gelegenheid is verrijkt met nieuw materiaal. Een prachtig document.

Een beetje teleurstellend is het dan ook dat er slechts één cd’tje toegevoegd is. Weliswaar een fraaie schijf met veertien eerder onuitgebrachte tracks of variaties van andere concerten dan die gebruikt werden op Stripped, maar dit was een uitgelezen kans om ook hier eens flink uit de band te springen. Livemateriaal, steengoede opnames uit de Toshibastudios… Het is er allemaal, we moeten dan maar hopen dat dit ook nog eens verschijnt. De drie liveconcerten vergoeden echter veel zo niet alles.

Als je uitgaat van dat materiaal en de cd als bonusje ziet, heb je een prachtig en zeer welkom document in huis. We zijn de laatste tijd verwend met prachtig archiefmateriaal en ook Totally Stripped hoort zeker in die rij thuis! Het wordt nu wel weer eens tijd voor een nieuwe studioplaat… Tekst Mania | Hermen Dijkstra

Joe Volk – Happenings and Killings (Glitterhouse Recordings)
Bij een man die in rockbands heeft gespeeld als Gonga en Black Crippled Phoenix denk ik niet meteen aan een fluisterende singer-songwriter. Toch is dat wat Joe Volk, ex-frontman van beide bands, tegenwoordig is. Het zijn folkliedjes, maar toch hoor je ergens wel dat Volk diep van binnen een rocker is. De songs hebben veel dynamiek, klinken slepend en weten je te verrassen.

Singer-songwritermuziek voor de fans van postrock. En eigenlijk voor alle andere muziekliefhebbers. Volk schrijft namelijk gewoon boeiende songs. In een tijdperk dat elke jongen of meisje met een akoestische gitaar en een semi-moeilijke jeugd zichzelf singer-songwriter noemt, is het belangrijker dan ooit om jezelf te onderscheiden. Dat doet Volk met mooie en originele arrangementen. Een dwarsfluit in The Thief of Ideals, een fijne Moog-synthesizer in The Walker en opzwepende elektronica in Is Pyramid. Volk doet niet aan hokjes. Deze plaat noemen we met een mooie term genre overstijgend. En ja, dat is een compliment. Milo Lambers

Holy Fuck – Congrats (Innovative Leisure / Bertus)
Toen Holy Fuck een jaar of tien geleden doorbrak, viel dat goed te begrijpen. Er waren simpelweg weinig groepen die dezelfde dolle muzikale filosofie en live-energie aan de dag legden. Zien was geloven, en het publiek at destijds uit de hand van de Canadese band. Congrats is het vierde album, en het verrassingseffect blijkt nog lang niet weggeëbt.

Waar vergelijkbare groepen die opzwepende elektronica, noise, en rock combineren inmiddels wel zo een beetje het loodje hebben gelegd (de generatiegenoot !!! maakt al jaren geen memorabele platen meer), daar buitelen de creatieve impulsen van Holy Fuck nog altijd over elkaar heen. Categoriseer ze maar ergens tussen Einstürzende Neubauten, Fela Kuti en Brian Eno. De singles Tom Tom en Xed Eyes zijn lichtende voorbeelden van hoe de chaos wat beter afgemeten en gestroomlijnd is dan voorheen, zonder aan charme of pret in te boeten. Een hartelijke felicitatie is dan ook op zijn plaats. Tekst Mania | Max MajoranaTown of Saints – No Place Like This
Town of Saints is het geesteskind van zanger/gitarist Harmen Ridderbos maar krijgt pas echt vorm als in 2010 de Finse Heta Salkolahti zich bij de band voegt. Ridderbos tourt dan als straatmuzikant door Europa heen en ontmoet haar op een workshop voor songwriters. Als zij haar zang en vioolspel toevoegt aan de muziek van Ridderbos ontstaat het fundament voor Town of Saints. Vanaf dat moment gaat het hard en zes jaar na hun ontmoeting is het alweer tijd voor het tweede album. Aanvankelijk ligt de nadruk bij Town of Saints op folk maar dat is in de loop der jaren steeds meer opgeschoven naar indierock.

No Place Like This laat twee kanten van die indierock horen. Het is een plaat die vrij luchtig begint maar gaandeweg steeds intenser, gedrevener en krachtiger wordt. Opener Modern Life laat nog de meest poppy variant van indierock horen, in de lijn van Vampire Weekend en Two Door Cinema Club. Opgewekte melodietjes, een ietwat exotisch aandoend ritme en een typisch zomers gevoel: niets moet, alles mag. Maar al na een paar nummers, op Short Circuit Breakdown, horen we de eerste hints dat No Place Like This toch een serieuze aangelegenheid is. Jawel, het is een pakkende meezinger, maar er komt meer drive in de muziek, meer energie, meer urgentie, én meer elektrische gitaar.

Vanaf Württemberg Calm zijn de poppy Vampire Weekends en Two Door Cinema Clubs wel echt verdwenen. Daarvoor in de plaats horen we vooral heel veel (vroege) Arcade Fire. Hiermee is meteen een klein minpunt aangestipt; de band mist een eigen gezicht. Het album kent weliswaar twee gezichten, maar geen van beiden geven het gevoel je iets nieuws te laten horen. Op de laatste vijf nummers doet de band bij vlagen aan als een Arcade Fire-coverband. Gelukkig zijn de songs in orde en is de passie aanwezig, waardoor ze er toch prima mee wegkomen.

Een enkele keer weet de band zijn twee gezichten tot één gezicht te smeden, het laat de potentie van Town of Saints horen. Het is het geval op Legions, waarbij aan de ene kant een Caribbisch aandoende gitaar-riedeltje te horen is, maar het theatrale rockgeluid ook aanwezig is. Bovendien is het een spannende, dynamische compositie, en daarmee een bewijs van hun kunnen. Verder is de grote troef van het album vooral de combinatie van Ridderbos en Salkolahti. De afwisseling van zijn en haar zang en het samenkomen van gitaar en viool. Bovendien brenft Salkolahti veel variatie in haar vioolspel: het is nu eens frivool, dan weer slepend. Soit, het is allemaal wellicht eerder gedaan, maar Ridderbos en co voeren het vakkundig en smaakvol uit.

Hiermee laat Town of Saints een veelbelovende band te zijn. Er is nog ruimte voor verbetering én voor meer eigenheid, maar op hun tweede album zet Town of Saints al de nodige stappen in de goede richting. No Place Like This is een prima staalkaart van hun mogelijkheden en doet vermoeden dat de band door kan groeien tot een vaste waarde in de Nederlandse rockmuziek. Arnout de Vries

LIVEDATA 18/06 Mañana Mañana, Hummelo 09/07 Dijkpop, Andijk 31/07 Damaris Festival, Amsterdam 15/12 Paradiso, Amsterdam 16/12 Rotown, Rotterdam 17/12 EKKO, Utrecht

Marissa Nadler – Strangers (Bella Union / PIAS)
Wat mij betreft was Marissa Nadler’s July niet alleen haar beste plaat tot dan toe, maar ook de mooiste van 2014. De verwachtingen voor haar zevende album waren daardoor hooggespannen, maar, om maar direct met de deur in huis te vallen, die worden volledig waargemaakt. Met opnieuw Randall Dunn (Sunn O))), Earth, Black Mountain) achter de knoppen borduurt Strangers voort op zijn voorganger, maar een kopie van dat album is het zeker niet.

Waar July in het teken stond van een destructieve en verbroken relatie, is Strangers tekstueel minder persoonlijk. Dat betekent niet dat Marissa Nadler daarmee vrolijker is gaan klinken. Haar donkere en soms spookachtige folkklanken roepen ook op Strangers weer een nachtelijke wereld op, wat wordt onderstreept door de stemmige hoes.

Het regelmatig zwaar aangezette elektrische gitaarspel uit de koker van Dunn overheerst niet, maar zorgt voor spanning en contrasteert fraai met Nadler’s ijle en betoverende zang, waardoor het geheel soms wat aan een band als Mazzy Star doet denken. Het is nog wat vroeg voor een definitief oordeel, maar Strangers is misschien nog wel mooier dan July. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 04/06 Cactus, Brugge 05/06 Paradiso, AmsterdamJeff Healey – Heal My Soul (Provogue) 
Jeff Healey werd geboren op 25 maart 1966. Dit jaar zou hij 50 jaar zijn geworden. Healey raakte op zeer jonge leeftijd het zicht in zijn ogen kwijt door een zeldzame ziekte. Op 3 jarige leeftijd had de blinde peuter voor het eerst een gitaar in zijn handen. Healey legde om te spelen de gitaar op zijn schoot. Blue Direction was in 1981 zijn eerste groep. Los van de gezondheidsproblemen had Healey een zeer succesvolle carrière. Hij heeft zo ongeveer op elk festival en in elke concertzaal gespeeld.

De erven Healey wilden de op 2 maart 2008 overleden blues- en jazzgitarist eren. Logisch dat er naarstig is gezocht naar nieuw materiaal en er niet is gekozen voor de release van een volgende compilatie met bekend materiaal. Heal My Soul is het resultaat van de zoektocht. De erven zeggen blij te zijn met de release, maar zijn wat karig met informatie waar deze tracks vandaan komen. In het persschrijven wordt vooral benadrukt dat Healey na de opnames trots was op de nummers! (Over de doden niets dan goed, dus een mededeling met een andere boodschap zou de wenkbrauwen doen fronsen.) Heal My Soul valt zeker niet tegen en verdient een genuanceerd oordeel. Twee van de twaalf nummers zijn eerder te horen geweest. Op zeker moment waren Daze Of The Night en Baby Blue op de site van Healey te streamen.

Wat levert beluistering van de tien nieuwe tracks op? Duidelijk wordt dat de release geen nieuwe vergezichten oplevert wat betreft de talenten van Healey. Samenvattend is een begenadigd gitarist te horen, die tevens een redelijke zanger was en de bluesbalades redelijk gemakkelijk uit zijn mouw schudde. Nummers als Moodswing en Kiss The Ground You Walk On zijn zeker geen magere restantjes van eerdere langspelers, maar zijn ook geen stappen in een nieuwe richting. Het door Richard Thompson geschreven I Misunderstood krijgt een prachtige versie en verdient vermedling. Heal My Soul zorgt er vooral voor dat Jeff Healey opnieuw in de belangstelling staat. Het talent van een begenadigd gitarist kan twaalf nummers lang gekoesterd worden. Jaks Schuit