Michael Kiwanuka – Love & Hate (Universal)
Een vrouwenkoor, een Gilmour-gitaartje. Je wordt de eerste minuten van Love & Hate danig op het verkeerde been gezet, Pink Floyd is niet heel ver weg. Toch is er na vijf minuten dan toch het karakteristieke stemgeluid van Michael Kiwanuka. Veel meer dan op zijn succesvolle debuutalbum verkent Kiwanuka de grenzen van de soul, de blues en de rootsrock op zijn tweede plaat. Maar ook psychedelica wordt net zo gemakkelijk toegevoegd aan Kiwanuka’s muziekspectrum. Dat is zeker niet de gemakkelijke weg en daar verdient de artiest credits voor.

Opener Cold Little Heart duurt zelfs ruim 10 minuten. Net als de bezwerende nummers Love & Hate (door het verslavende koortje een gegarandeerde festivalkraker in de dop) en Father’s Child is dat weliswaar een minder radiovriendelijk nummer, maar weldegelijk zeer interessant. Die muzikale verkentocht is mede te danken aan de producers Inflo en Brian Joseph Burton (Danger Mouse). Het resultaat is er naar. Single Black Man In A White World is funky en muzikaal lichtvoetig door de klapjes, maar tekstueel bovenal zeer geëngageerd (rassenhaat). Het slepende Falling, het rustige Place I Belong en het fantastische Rule The World zouden op z’n debuut kunnen staan, One More Night is dan weer onverwachts rauw en rootsy. Kortom: de muzikale doorontwikkeling van Kiwanuka is gigantisch. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATA 07/08 Dranouter Festival, Dranouter 03/11 Trix, Antwerpen 24/11 Paradiso, Amsterdam 25/11 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 26/11 Songbird Festival, Rotterdam

My Bubba – Big Bad Good (V2 Benelux)
Sufjan Stevens maakte vorig jaar volgens velen één van de mooiste albums van het jaar met Carrie & Lowell, een kleingehouden folkplaat die zó intiem van sfeer is dat het haast ongemakkelijk wordt. Het is het soort folk dat het Scandinavische duo My Bubba al maakte, en waar ze op Big Bad Good bij momenten weer behoorlijk ver in gaan. Als Sufjan Stevens voorzichtig zijn gitaar beroert en over de dood van zijn moeder zingt, grijpt dat enorm aan. Bij My Bubba is het vaak wat onduidelijker waar het precies over gaat, maar een nummer als Sister bereikt een vergelijkbare intimiteit, o.a. door de bewust slechte opnamekwaliteit, de eveneens persoonlijke teksten en de geëmotioneerde overdracht. Het voelt alsof de twee zangeressen je een kijkje in hun leven geven, maar je daarbij zélfs dingen laten horen die je gevoelsmatig niet zou mogen horen wegens te persoonlijk. Je kent de meiden niet, maar ze drukken je wel al hun dagboek in de handen.

De vergelijking met een dagboek is daarbij zeer treffend. Waar Sufjan Stevens voornamelijk de moeilijke momenten uit zijn dagboek uitzoekt om met zijn publiek te delen, is Big Bad Good echt een dwarsdoorsnede van de dagboeken van My en Bubba (de twee zangeressen die samen My Bubba vormen). Ook voor de leuke, vrolijke en grappige momenten uit hun leven is er plaats. Het zorgt ervoor dat de zwaardere nummers op de juiste momenten worden afgewisseld door prettige luchtigheid.

Muzikaal gezien is My Bubba weliswaar een kleine, ingetogen folkplaat, maar ook een zeer rijke folkplaat. Er zijn weliswaar momenten dat de muziek heel erg lo-fi wordt gehouden, maar het grootste gedeelte van Big Bad Good is helder geproduceerd, met alle ruimte voor de zang en het gitaarspel van de twee vrouwen. Naast de speelse percussie op het openingsnummer is er van ritme weinig sprake. Alle aandacht gaat uit naar het subtiele doch prachtige gitaarspel en naar de zanglijnen van My en Bubba die nu eens tegen elkaar ingaan, dan weer fraai om elkaar heen meanderen of juist voor mooie harmonieën zorgen. De liedjes zijn op deze wijze sober en minimalistisch maar wel heel geslaagd ingekleurd.

Naast een ontroerende folkplaat, een speelse folkplaat en een ontzettend muzikale folkplaat is Big Bad Good ook een heel mysterieuze folkplaat. Om de luisteraar te boeien maakt My Bubba gebruikt van de kunst van het weglaten. Het duo weet je te intrigeren, juist omdat ze veel dingen niet uitleggen of in het vage laten. Eén van de meest ontroerende nummers, Letter, handelt over een overleden echtgenoot van wie de zangeres wil scheiden omdat hij er niet meer voor haar is. Ze laat je echter met vraagtekens achter als ze besluit met ‘he’s not around to bark at the door’. Ook vragen als wat er met de zus in Sister aan de hand is, wie toch die Carolina is (zou het de zus zijn?) en wel meer worden nooit beantwoord, waardoor je een gedeelte van het dagboek naar eigen fantasie kunt invullen.

Kortom: My Bubba levert met Big Bad Good een eigenzinnig pareltje af in het folk-genre. Niet altijd even toegankelijk, maar wel een album voor de lange termijn: om een poging te doen de wereld van My Bubba te doorgronden. Arnout de Vries

LIVEDATA 26/08 Silktones, Oude Bildtzijl 27/08 Zomerparkfeest, Venlo

Biffy Clyro – Ellipsis (14th Floor Records / Warner Music)
Zo, wat een binnenkomer! Wolves Of Winter, het eerste nummer van de zevende plaat van de drie stoere Schotse rockers van Biffy Clyro, is zo’n nummer dat direct bij eerste beluistering al doet vermoeden dat het met de rest ook wel goed zit. En dat vermoeden blijkt juist. Ook de bijbehorende spectaculaire clip mag er zijn.

In interviews verklaart zanger/gitarist Simon Neil dat het roer om is bij de band en Wolves Of Winter gaat voorop in die koerswijziging. Maar dat valt alleszins mee. Ook op Ellipsis grossiert Biffy Clyro in beknopte, energieke, toegankelijke progrockachtige songs met aanstekelijke koortjes en een grote radiovriendelijkheid. Wel is de sound wat moderner. Leaner and meaner, vindt Neil zelf. Hij verhaalt op veel van de nummers over de depressie die hij heeft overwonnen, mede dankzij de assistentie van zijn muze die hem leek te hebben verlaten.

Ellipsis gaat over herwonnen zelfvertrouwen, vrienden die vijanden blijken en de middelvinger krijgen en over de dood. Grimmiger heeft de band nog niet eerder geklonken maar ook weemoed krijgt de ruimte zoals op het schitterende People, de tegenpool, tekstueel en muzikaal van Wolves Of Winter. Tekst Mania | Wim Koevoet

LIVEDATA 19-21/08 Lowlands, Biddinghuizen 20/08 Pukkelpop, HasseltGood Charlotte – Youth Authority (MDDN LLC / Kobalt)
“I’m crying in a good way. This song is why I love you guys. You’ve been gone five years and we’ve both grown up and changed in some major and minor ways. Yet somehow you come back and you can still write songs like this, that sync with who I am and where I’m at so perfectly. I know this is going to be one of my jams.” Zinnen die een fan schrijft op de facebookpagina van Good Charlotte bij de release van de singel Life Changes. Het is het openingsnummer van Youth Authority, het zesde album van Good Charlotte.

Het vijftal uit Maryland, USA bracht in november 2015 Makeshift Love als eerste singel van het album uit. 40 oz. Dream verscheen daarna in mei 2016. Het is dus lang wachten geweest op de volledige release voor de fans van het vijftal. Twaalf nummers en na een keer beluisteren is duidelijk dat Good Charlotte de eigen paden opnieuw bewandelt. De groep maakt poppunk met als basis een strakke ritmesectie. Bassist Paul Thomas en drummer Dean Butterworth leggen een strak en goed fundament. De tweeling Benji en Joel Madden kunnen daarop naar hartenlust hun kunstjes vertonen. Die kunstjes zijn gemakkelijk mee te brullen teksten van zanger Joel en lenige gitaarsolo’s van Benji. Er is na de release van debuut Cardiology in 2010 weinig veranderd. De muziek in 2016 heeft net iets minder punk en iets meer melodie in de pop. Zou zomaar aan de leeftijd van de leden van Good Charlotte kunnen liggen. Het betekent dat de nummers nergens vernieuwend klinken, maar in alle gevallen gemakkelijk in het gehoor liggen.

De fans zullen de komende zomer op de festivalterreinen massaal overeind komen om de groep met veel enthousiasme te ondersteunen. Het is gemakkelijk pogoën op nummers als Stray Dogs en The Outfield. Youth Authority is een prettig weerzien met een goede festivalband. De fan verwacht geen nieuwe muzikale wegen en krijgt de bekende waar voor het geld. Good Caharlotte speelt op dit zesde album twaalf nummers herkenbare pretrock en gemakkelijk mee te zingen punklol. Jaks Schuit

LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 21/08 TivoliVredenburg, Utrecht

BADBADNOTGOOD – IV (Innovatieve Leisure / Bertus)
Feel the beat drop, jazz and hip hop/ … funk and fusion, a fly illusion/… finesse the freak, thru the beat so unique: profetische woorden uit 1993 van Us3, die met Cantaloop (Flip Fantasia) een voortreffelijke hybride smeedden. Die hele Native Tongues Posse, van daarvoor al, is ook ongetwijfeld van grote invloed geweest op dit Canadese, in wezen jazz-getrainde (producers) trio dat met officiële inlijving van de eerder los/vaste saxofonist Leland Whitty vanaf IV een kwartet is.

En vooral nóg beter en, ja, wij keken er ook van op, nóg verrassender dan de drie voorgangers ooit al waren. De vingeroefeningen in de vorm van het verregaande originele hip hop coverdebuut (2011) en opvolger (II) met meer eigen materiaal en ander soort covers waren veel- en nog meer belovend en met terugwerkende kracht stevige aanraders voor degenen die de bek openvalt bij het ondergáán van het duizelingwekkende IV (en dat zullen er wat zijn!). III, de best wel korte (halfuurtje) voorganger met Wu-Tang’s Ghostface Killah was de eerste plaat met een gast (BBNG was weliswaar meer Ghostface’s begeleidingsband daarop met af en toe een instrumentaaltje) en dat smaakte niet alleen wat ons betreft naar meer kennelijk.

IV heeft met buitengewoon saxbeest Colin Stetson, Future Island’s crooner Sam Herring (toptrack Time Moves Slow!), Charlotte Day Wilson (In Your Eyes, eveneens een hoogtepuntje), Chicago MC Mick Jenkins (u raadt het al; die ritmes!) en het überhippe wonderkind Kaytranada (voorprogramma Madonna!) die BBNG zelfs even de discofunk hoek injaagt, namelijk een gewichtige gastenlijst met welk BBNG welhaast explodeert van dynamische creativiteit richting überhaupt onontgonnen muzikale landschappen. Tot nader order onze Plaat Van Het Jaar, mocht het u wat uitmaken. Tekst Mania | Albert JonkerThe Rides – Pierced Arrow (Provogue)
Leeftijd speelt binnen de huidige rockmuziek geen enkele rol meer. Stephen Stills is geboren op 3 januari 1945 en laat in het schrijven bij de release Pierced Arrow van The Rides optekenen dat “the grooves are always right on the money”. Barry Goldberg neemt de toetsen in The Rides voor zijn rekening, is van 25 december 1942 en vertelt over de ervaring van “intense elektriciteit” bij de optredens van de groep. Het lijken opmerkingen van jonge debutanten. The Rides wordt gecompleteerd door Kenny Wayne Shepherd, de benjamin is van 12 juni 1977. De groep debuteerde in 2013 met Can’t Get Enough.

Het trio is dus een Amerikaanse supergroep, die met een schat aan ervaring gemakkelijk in het gehoor liggende bluesrock speelt. De nummers laten continue belletjes rinkelen. Niet dat het drietal plagieert, maar duidelijk is dat met name Stills en Goldberg graag uit eigen werk citeren. Een voorbeeld is opener Kick Out Of It dat een van de sterkste nummers van Manassas, een van de groepen van Stephen Stills, zou kunnen zijn. Riva Diva, nog een voorbeeld, klinkt als een oude bluestraditional maar is geschreven in 2016.

Na zes of zeven nummers zakt de plaat wat in. Er wordt teruggegrepen op ideeën en invallen die in de eerdere nummers al gebruikt waren. I Need Your Lovin’ en There Was A Place zijn nummers die met dertien of veertien in een dozijn passen. De nummers zijn niet slecht maar middelmatig. Het zijn b-kantjes die op een singel niet zouden misstaan en na enkele malen beluisteren stof mogen vergaren in de platenkast. My Babe, een nummer van Willie Dixon, is een waardige afsluiter. De keuze voor dit nummer bewijst dat het voor ervaren componisten geen schande is terug te grijpen op klassiekers uit een lang vervlogen verleden. Het is ook duidelijk te horen dat The Rides plezier hebben om de hit uit 1955 te spelen.

Op de ‘Deluxe Edition” drie extra nummers. Same Old Dog is een langzaam lopende blues en een van de beste composities van The Rides. Born In Chicago (Paul Butterfield) verhaalt over een ontmoeting in een louche bar in 1945. Het nummer lijkt ook in dat jaar te zijn geschreven en opgenomen. Take Out Some Insurance (Charles Singleton & Waldenese Hall) sluit af. De ingetogen blues vraagt om vier minuten stilte in diezelfde bar uit 1945, met een laatste lauwe borrel en paar flinke halen nicotine. Na bijna vijfenveertig minuten is de koek op. Pierced Arrow is een stand van zaken. The Rides vertellen met de vijfenveertig minuten muziek waar de groep staat. Het album is een verrassend goede release, waarbij opvalt dat Stephen Stills overtuigt zonder in de rug te worden gesteund door David Crosby en Graham Nash. Jaks Schuit