Category: Recensies

Robin Kester – Shape Memory

Het stof is nog niet neergedaald op haar succesvolle debuutalbum of Robin Kester is alweer begonnen aan een nieuw hoofdstuk.

In Shape Memory herkennen we de zangeres van The Dirt en Cat 13, maar je hoort ook dat ze alweer verder is. Dat ze haar muzikale palet heeft uitgebreid en aangevuld met nieuwe klanken en kleuren. Het lijkt erop dat Robin gemotiveerd en geïnspireerd door de brede (internationale) waardering voor haar werk steeds meer zichzelf durft te zijn. Zo eigen en uniek (en mysterieus en intrigerend) als op Shape Memory klonk ze namelijk zelden eerder. Kudos ook voor het nieuwe team met wie ze het prachtige klinkende Shape Memory vorm gaf en opnam.

Bibi Club – Parc De Beauvoir

‘Living room party music’, die kenden we nog niet, maar dat is wat Bibi Club in de aanbieding heeft.

Meestal zingt het duo uit Montreal in het Frans (Quebecois), maar op Parc De Beauvoir communiceren ze – op de songtitel na dus-   in het Engels (Canadees). De zacht zingende Adele Trottier- Rivard heeft een licht Frans accent wat de song een extra charme geeft. Niet dat het die nodig heeft. Parc De Beauvoir is een bijzonder mooi gemaakt nummer vol subtiele details waaronder een surfgitaar, een vintage synth en diverse koortjes. Parc De Beauvoir is de eerste single van het tweede album van van Bibi Club. Feu De Garde volgt op 10 mei.

Eels – GOLDY

Is er een band die zo herkenbaar is als Eels? De smachtende stem van mister E, die klinkt alsof hij zingt door een verkouden megafoon, de gedragen tempo’s en de basale begeleiding, het zijn kenmerken die bijna al hun songs kenmerken. Variatie staat dus laag in het vaandel bij Eels. Toch vervelen hun liedjes bijna nooit. Dat komt omdat de geuite emoties echt zijn en elk nummer wel iets extra’s heeft dat je de oren doet spitsen. In geval van de ballade van Goldy de goudvis, zijn enige echte vriend op deez’ aard  is dat een mannenkoor dat niet ver voor het einde zijn opwachting maakt. Eels Time is uit op 7 juni.

Big Special – BLACK DOG/WHITE HORSE

Nou moe, blijkt die gast van BIG SPECIAL gewoon te kunnen zingen! Na een hele rits singles waarin frontman Joe Hicklin soort van rapte laat hij nu horen niks geen moeite te hebben met timing, frasering en melodie.

Hij had ook niet langer moeten wachten, we stonden al op het punt om nieuwe nummers van BIG SPECIAL te skippen, want teksueel misschien nog wel interssant, maar muzikaal dodelijk eenvormig. Dat euvel is nu in een keer de wereld uit. BLACK DOG/WHITE HORSE is een geslaagde ballade  (met Ennio Morricone fluitje) over zaken als schuldgevoel, schaamte en depressie. Wat dat betreft hebben we nog steeds te maken met de zelfde BIG SPECIAL als van THIS HERE AINT WATER en SHITHOUSE. Zoals je ziet heeft de band ook het schrijven in hoofdletters nog niet opgegeven. Al met al bewijst het duo met BLACK DOG/WHITE HORSE dat verandering van spijs inderdaad doet smullen.

POST INDUSTRIAL HOMETOWN BLUES, het debuutalbum verschijnt op 10 mei. BIG SPECIAL is op 27 mei te zien in de Paradiso (bovenzaal), de 28ste in de Effenaar, op 31 mei op Vestrock in Hulst en op 1 juni op Dauwpop in Hellendoorn.

la loye – everything everything

la loye is de nom de plume van Anne Lieke Heusinkveld. Na vijf liedjes durven we de stelling wel aan dat er weinig singer-songwriters zijn in het land der traag stromende rivieren die mooiere ballads schrijven/maken /zingen dat la loye.

Met zijn walsende tempo, weemoedige leadzang en fijnzinnige arrangement is ook everything everything weer een song van een zeldzame schoonheid. We zijn dan ook blij te kunnen vermelden dat everything everything de eerste single is van een eerste album van la loye. Wat, hoe en wanneer is nog onbekend, maar geduld zal worden beloond.

Stella – Trash

Zeven songs in vier jaar is niet veel, maar de liedjes die het Amsterdamse Stella loslaat zijn stuk voor stuk bijzonder.

Met Trash, een verbale rocksong met meerdere tempo en mood changes houdt Stella de bal hoog. De expressieve performance van frontvrouw Tosca van der Waals overtuigt op alle fronten net als de potige gitaarpartij van Abel van der Waals. Met info is Stella is net zo karig als met releases dus of Trash alleenstaand is of een voorbode van een EP of iets langers weten we niet, maar hoop doet leven.

Kim Gordon – The Collective

Kim Gordon – The Collective (Matador)

Kim Gordon is bijna 71 inmiddels. Ze laat met haar tweede soloalbum The Collective definitief horen de eeuwige jeugd te hebben. Een adembenemend prettige luistertrip waarop ze een geluid neerzet dat verder verwijderd is van de indienoiserock van Sonic Youth dan ooit.

Het experiment leidt de dans op The Collective, dat vervreemdend, subversief en overweldigend is. Drumcomputers en synthesizers en stemvervormers zijn de voornaamste instrumenten die Gordon inzet. “Ik vind niet dat alle muziek hapklaar en radiovriendelijk moet zijn. Mijn plaat is er voor mensen die zich niet herkennen in de teksten van Taylor Swift”, laat ze optekenen door Humo.

Gordon heeft de puinhoop op onze planeet vertaald naar klanken. Verpakt in liedjes waarin je je best moet doen om structuur te ontdekken, wat het allemaal extra aantrekkelijk maakt. Het lukt haar en haar band om de aandacht geen seconde te laten verslappen. “Ik zet elke dag opnieuw grote ogen op als ik zie wat er om me heen gebeurt, dus lijkt het me normaal dat die verbazing en verontwaardiging ook binnensluipen in mijn muziek”, in diezelfde Humo.

The Collective is de tweede samenwerking met hiphopproducer Justin Raisen en het pakt nóg veel beter uit dan op die eerste plaat, No Home Record, uit 2019. Verrassende wendingen, beukende ritmes en sublieme tempowisselingen zijn het fundament van industriële noise waarop je Gordons nog altijd wulpse stemgeluid uit duizenden herkent.

De vocale productie is in handen van Ainjel Emme, die in het verleden onder meer met David Bowie werkte. Ze speelt geen onbelangrijke rol, hoewel Gordon over het algemeen vooral als Gordon klinkt. Op een album dat erg hoog in allerhande eindlijsten gaat eindigen zo tegen de jaarwisseling. Dat is een voorspelling. The Collective stroomt over van genialiteit én muzikale schoonheid. Pieter Visscher

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – maart 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van maart 2024:

  • Adrianne Lenker – Bright Future
  • Cape Sleep – Video Days
  • Donna Blue – Into The Realm Of Love
  • Elbow – AUDIO VERTIGO
  • Jlin – Akoma
  • Julia Holter – Something In The Room She Moves
  • Kacey Musgraves – Deeper Well
  • Kim Gordon – The Collective
  • Prize Collect – Prize Collect
  • The Black Crowes – Happiness Bastards
  • Waxahatchee – Tigers Blood
  • Yard Act – Where’s My Utopia?

The Mysterines – Sink Ya Teeth

De tweede single van het tweede album van The Mysterines uit Liverpool is een vetarme en solo-loze stamper waarin een grimmig zingende frontvrouw Lia Metcalfe de soms vage grenzen verkent tussen pijn en passie, verlangen en verslaving. Producer van Sink Ya Teeth en de andere songs op Afraid Of Tomorrows is Joh Congleton, bekend van zijn werk voor en met o.a. Blood Red Shoes, Lana Del Rey, The War On Drugs en nog heeeeeeel veel meer kwaliteitsacts.

Fink – What Would You Call Yourself

Fink is zo’n artiest die in NL misschien nog wel bekender is dan in thuis in de UK. De inmiddels 51 jarige zanger, echte naam Fin Greenal is van diverse markten thuis. Hij komt uit de dance, maar is ook een succesvol componist (John Legend), producer (Amy Winehouse), remixer (Ryuichi Sakamoto), platenbaas (Virgin/Sony/eigen label).

Maar zijn faam, zeker is ons land rust op zijn verrichtingen als singer-songwriter. De tekst van zijn nieuwe single, What Would You Call Yourself? Lijkt ingegeven door zijn veelzijdigheid. Hoe zou je jezelf noemen als je als enige op aarde was? De song gaat over de kracht van taal en de zin en onzin van namen, merken en gimmicks. De tekst geeft aan dat Fink niet graag in een hokje wordt gestopt. Dat zullen we dan ook maar niet doen. Het nieuwe album van de duizendpoot, Beauty In Your Wake komt begin juli uit.