Category: Recensies

The Robert Cray Band – 4 Nights Of 40 Years Live (Provogue/Mascot Label Group)
Hij mag hoogstpersoonlijk verantwoordelijk worden gesteld voor de herwaardering van de bluesmuziek in Nederland. Robert Cray scoorde hier met Right Next Door (Because Of Me) in 1987 één van de grootste hits in dat jaar. Wat wij hier ons toen niet realiseerden was dat de Amerikaanse zanger/gitarist in zijn eigen land al tot de gevestigde orde behoorde. Bluesiconen als John Lee Hooker, BB King, Buddy Guy, Johnny Copeland en Albert Collins lieten geen gelegenheid onbenut om hun bewondering voor de jonge muzikant met zijn frisse en zelfs vernieuwende benadering uit te spreken. Het leidde tot interessante samenwerkingen in de studio maar het waren vooral de live-optredens die decennia lang indruk maakten.

Vandaar dat nu zijn veertigjarige bestaan als bluesmuzikant gevierd kan worden met de release van 4 Nights Of 40 Years Live, een registratie, of beter gezegd: een selectie uit vier avonden op verschillende locaties in Los Angeles, die vorig jaar in december werd opgenomen. Cray heeft met zijn band enkele hoogtepunten bij elkaar gespeeld waarbij werd gekozen uit maar liefst twintig albums.

Wie hem onlangs nog in Nederland heeft gezien weet dat er een muzikant op het podium staat die niets meer hoeft te bewijzen maar die nog altijd een kwalitatief hoogstaande show weet af te leveren. Mede door een vakkundig stel begeleiders, waarvan enkelen hem al vanaf het prille begin ondersteunen, biedt ‘een avond Robert Cray Band’ soepele Memphis Soul, meeslepende bluesballads en nog veel meer aanverwante klanken waaronder de vrolijke reggae van Poor Johnny. Allemaal voorzien van verfijnd, subtiel en altijd gevoelige gitaarklanken van de bescheiden en uiterst sympathieke performer.

Voor diegenen die geen genoegen met slechts een audioregistratie is er nog een interessante DVD beschikbaar waarop drummer/producer Steve Jordan, bekend van zijn samenwerking met John Mayer en Keith Richards, zijn licht laat schijnen op de totstandkoming van de laatste albums van The Robert Cray Band. We zien onder meer enkele aardige opnamen uit de archieven van Veronica’s Countdown en zelfs een T-Bone Shuffle uit 1982. Bewondering is er ook van vakgenoten als Eric Clapton, Bonnie Raitt, Jimmie Vaughan en Buddy Guy.

Het is misschien appels met peren vergelijken maar na het recente overlijden van een grootheid als BB King mag Robert Cray op basis van zijn gehele oeuvre toch onderhand zeker wel als DE vaandeldrager van deze door velen geliefde muzieksoort gezien worden. Jeroen BakkerNathaniel Rateliff & The Night Sweats – Nathaniel Rateliff & the Night Sweats (Stax / Caroline Benelux)
Deze uit Denver afkomstige singer-songwriter Nathaniel Rateliff maakte vijf jaar geleden al een behoorlijke indruk met zijn solo-debuut, In Memory Of Loss. Hij werd toen veelvuldig vergeleken met Bon Iver en Mumford & Sons. Op dit nieuwe album gooit Nathaniel het roer echter radicaal om.

Het album is uitgebracht op het beroemde soul-label Stax, en de R&B, soul en rock druipen er dan ook van af. Zelfs voor zijn fans komt dit als een volslagen verrassing, maar Rateliff bewijst hier pas echt wat een goede stem hij heeft, waarin de invloeden van Sam Cooke, Sam & Dave en vooral Van Morrison doorklinken. Hij wordt begeleid door een energieke nieuwe band en een lekkere vette blazers-sectie, en het klinkt allemaal alsof het zo live in de studio is opgenomen. Een album dat Stax meer dan waardig is, en dat bovendien met kop en schouders uitsteekt boven alles wat er de laatste tijd binnen de soul revival is verschenen. Tekst Mania | Jos van den Berg

LIVEDATUM 12/10 Paradiso Noord, Amsterdam (uitverkocht)

Menace Beach – Super Transporterreum (V2 Records)
Kijk, dat zien we graag! Een half jaartje na je debuut, meteen met een EP’tje komen. Hardwerkende Britten dus. Al zou je dat niet zeggen als je ze zo aan het werkt hoort trouwens. Want dit zijn de hippies van de 21^e eeuw.

Menace Beach klinkt fuzzy, spacey en relaxed. En dat ze uit Leeds komen, hadden we al helemaal nooit geraden. Want dit soort garagebands heeft Engeland eigenlijk helemaal niet. Deze jongens en dame klinken alsof ze ergens in Californië in een ketel vol psychedelische rommel zijn gevallen.

Denk aan Ty Segall, Pond en nog 999.000 andere bandjes. Nee, een eigen sound hebben ze inderdaad nog niet gevonden. Maar dat komt wel. En anders maar niet. Want dit rockt nuchter al heerlijk weg, moet je nagaan hoe makkelijk het er met een paar biertjes achter de kiezen ingaat. Milo LambersGary Clark Jr. – The Story of Sonny Boy Slim (Warner)
De Texaanse gitarist Gary Clark Jr. wist behoorlijk te imponeren met zijn debuut album Blak And Blu in 2012, waarna hij vooral als blues gitarist te boek stond. Op zijn tweede album, in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden niet specifiek een concept plaat, weet Clark meer dan ooit te bewijzen dat hij wel een eigen stijl heeft, maar niet perse in een hokje zit.

Zijn Texaanse afkomst maakt hij kenbaar in het sterk door Z.Z. Hill beïnvloedde Our Love en in het hoogtepunt Church, waarin de geest van één van de grondleggers van de hedendaagse muziek rondwaart, streekgenoot Blind Lemon Jefferson. Tegelijkertijd is de hedendaagse R & B en Hiphop veel aanwezig in het eigentijds klinkende materiaal. Clark speelt de meeste instrumenten allemaal zelf, waardoor de nadruk minder op zijn gitaarspel komt te liggen. Dat wil overigens niet zeggen dat hij af en toe niet alle kanten op scheurt, want al in opener The Healing gaan wat dat betreft alle registers open.

Daarbij moeten we niet vergeten dat Clark ook als zanger zijn mannetje staat, waarbij hij vaak dezelfde nonchalance als voorbeeld Jimi Hendrix in zijn stem legt. Diep geworteld in de rijke traditie van de Texaanse blues en soul, maar ontegenzeggelijk met het oog op de huidige hitlijsten is Clark nog meer dan op zijn eerste album de perfecte, hitgevoelige, moderne roots muzikant. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Chris Cornell – Higher Truth (Universal)
Behalve als zanger van Audioslave en Soundgarden glorieert Chris Cornell ook op zijn soloplaten die hij sinds 1999 met lange tussenpauzes uitbrengt. Scream, zijn vorige soloalbum, zes jaar geleden, waarmee de rockbrulboei met de gouden strot ineens meende popmuziekjes te moeten maken, was echter een ongekende misser, die hij voor een groot deel goed maakte met het prachtige Songbook uit 2011, een live-plaat van Cornell in zijn eentje die sleutelsongs uit zijn carrière doorneemt, gewapend met slechts akoestische gitaar.

Ook Higher Truth, zijn nieuwe studioalbum is grotendeels akoestisch maar van producer Brendan O’Brien moet Cornell flink zijn best doen om boven de volle, kristalhelder opgenomen muziek uit te komen. De observatie van Cornell dat wij meer oog hebben voor onze smartphones dan voor de verbazingwekkende planeet waarop we leven, is een soort overkoepelend thema op dit schitterende album waar het tevergeefs zoeken is naar missers.

Dat er niet zo veel stroom wordt gebruikt, betekent niet dat Cornell niet rockt op Higher Truth. Integendeel. Maar er is ook folk en af en toe zelfs wat wereldmuziek met uitheemse instrumenten. En verder is er natuurlijk die geweldige zang waarmee hij elke tekstregel in brand steekt. Tekst Mania | Wim KoevoetLynyrd Skynyrd – One More For The Fans (e-a-r Music/PIAS)
My Backyard, The Noble Five en One Percent. Zo maar wat namen waar vijf muzikanten uit Jacksonville, Arizona zich in de jaren zestig van de vorige eeuw mee tooiden. In 1969 werd de band definitief gedoopt in Lynyrd Skynyrd.

Vijftig jaar, 14 studioalbums, heel veel optredens en personeelswisselingen later viert de groep een feestje. Dubbelaar One More For The Fans is het verslag van een speciale avond vorig jaar november in het Fox Theater in Atlanta. De stoet gasten is lang en indrukwekkend. Greg Allman, Cheap Trick, Peter Frampton, John Hiatt, Jason Isbell, Gov’t Mule, Warren Hayes, O.A.R. en Donnie van Zant, het is een kleine greep uit een indrukwekkende lijst. Op One More For The Fans staan op twee schijfjes negentien nummers en komen alle gasten aan bod. Zo krijgen de nummers van Lynyrd Skynyrd de handtekening mee van de optredende artiesten. Pas in de laatste nummers komt de groep zelf aan bod. De grootste hit Sweet Home Alabama krijgt als afsluiter een lekker rockende uitvoering van de muzikanten op leeftijd.

Negentien nummers dus op One More For The Fans. Na twee of drie keer luisteren is de verrassing er wel af. De meeste nummers krijgen de uitvoering die de fans kennen. De optredende groepen geven de nummers weinig meerwaarde, er wordt vooral gekopieerd. Natuurlijk is er het enthousiasme van de aanwezige fans in het Fox Theater, maar daar wordt de fan in de huiskamer niet warmer van. One More For The Fans is het bericht dat een van de leukste groepen van de vorige eeuw vijftig jaar is geworden. Het is een bericht verspreid over twee schijfjes en wordt door een indrukwekkende stoet artiesten gemeld. Jaks Schuit

Iron Maiden – The Book Of Souls (Parlophone)
De opnamen voor het zestiende album van Iron Maiden waren nog maar net afgerond toen bij zanger Bruce Dickinson kanker werd vastgesteld. Een kwaadaardige tumor, nota bene in de mond van de zanger, moest snel en zeer intensief worden aangepakt. De behandeling bleek succesvol en sinds het afgelopen voorjaar is Dickinson genezen verklaard. Momenteel kan hij zich richten op de promotie van Book Of Souls, het eerste album sinds Final Frontier uit 2010 waarvan iedereen dacht dat het toch echt de zwanenzang van Iron Maiden zou zijn. Niets is minder waar en hoewel de band maar liefst veertig jaar toonaangevend is in de harde sector, werd onlangs gewoon weer een grootschalige wereldtournee aangekondigd die volgend jaar van start zal gaan en waarbij zes van de zeven continenten zullen worden aangedaan. De charismatische vocalist is op dit moment druk bezig om weer in topvorm te geraken om deze enorme klus op verantwoorde wijze te kunnen klaren.

Goed nieuws en opluchting dus voor de trouwe fans die nog nooit zo lang hebben moeten wachten op een opvolger en met grote verwachtingen hebben uitgekeken naar dit album dat, hoewel er slechts elf tracks op staan, maar liefst ruim negentig minuten muziek bevat. Book of Souls is uitgebracht op twee schijven in een prachtige box en, zoals we dat van Maiden gewend zijn, voorzien van indrukwekkend artwork. Nadat eerder werd gekozen voor thema’s als sciencefiction, klassieke Engelse literatuur, mythologie en oorlogsgeschiedenis staat deze keer alles in het teken van de Mayacultuur. Een prachtige gelegenheid dus voor kunstenaar Mark Wilkinson om zich weer heerlijk uit te leven in monsterlijke en brute cartoons waarin Eddie de bandmascotte zoals gewoonlijk een hoofdrol vervult. Naast de aanwezigheid van het bloeddorstige monster zijn alle andere vertrouwde elementen eveneens aanwezig. Komt goed uit voor de Maiden-puristen die niets moeten hebben van experimenten. Hoort het intro van Shadows Of The Valley dat een regelrechte kopie lijkt te zijn van Wasted Years of de meezingkoortjes in The Red And The Black die het ongetwijfeld vooral live erg goed gaan doen. Alle ingrediënten die het geluid van Maiden zo vertrouwd doen klinken zijn te horen maar er is wel degelijks iets nieuws te beleven. Zo is het epische sluitstuk Empire Of The Clouds, dat maar liefst achttien minuten in beslag neemt, voorzien van pianoklanken en strijkers. Best even slikken voor de liefhebbers die het ruwere werk niet schuwen. Uiteraard wordt hier halverwege het tempo weer opgeschroefd en ontbreken ook de duels die het gitaristentrio van de band uitvecht niet. Gewaagd maar zeker ook geslaagd en vooral fascinerend hoe na al die jaren nog altijd de inspiratie voor dit soort uitstapjes gevonden wordt. Vermeldenswaard is ook Tears Of A Clown dat is opgedragen aan Robin Williams en geschreven werd naar aanleiding van zijn zelfgekozen dood. Een stevig maar waardig eerbetoon. Dan is er ook nog het toegankelijke Speed Of Light waar ‘the pedal to the metal’ nog maar eens stevig wordt ingetrapt. Het zijn slechts enkele voorbeelden waaruit blijkt dat nog altijd serieus rekening moet worden gehouden met dit Britse metal-instituut.

De organisatie van Fortarock kan zich al vast gereedmaken voor de aankomst van vlucht 666 want Iron Maiden heeft met Book Of Souls een prima excuus om volgend jaar de Ed Force One op Nederlandse bodem te laten landen. Jeroen BakkerDez Mona – Orgin (Caroline Benelux)
Dat Dez Mona ooit begonnen als duo op basis van contra bas en vocalen zouden we bijna vergeten na hun laatste, overigens uitstekende, rock album A Gentleman’s Agreement.

Opener Does It Make You, Happy? gaat nog even op die voet door, maar op tweede song All I Ever Wanted wordt al snel duidelijk waar de album titel vandaan komt. De melodieuze bas van Nicolas Rombouts vormt de kern waaromheen accordeon, akoestische gitaar en drums zich bewegen, terwijl de klassieke stem van Gregory Frateur alle ruimte krijgt. Niet dat het een rustig album is geworden, want de scheurgitaar in Dirty Language en de bijbehorende stemvervormingen maken de toch al wat donkere muziek alleen nog maar spannender.

Ook wordt de elektronica niet geschuwd, in het Bowie-achtige Bohemian Rebel. Dez Mona lijkt alle invloeden die ze de laatste jaren heeft opgedaan te hebben kunnen vertalen naar hun basis sound en weet daar een zeer fraai album mee te produceren. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 13/12 EKKO, Utrecht 29/01/2016 Merleyn, Nijmegen 31/01/2016 Patronaat, Haarlem 30/01/2016 Rotown, Rotterdam

The Libertines – Anthems For The Doomed Youth (Virgin/EMI Records)
Toen The Libertines in 2002 debuteerden met Up The Bracket werden ze onthaald als de nieuwe hoop in de Britse popmuziek. Met een mengeling van een dosis Sex Pistols, een vleug The Smiths en een flinke scheut The Clash – niet in het minst omdat Mick Jones beide albums van de band produceerde – was er een band die weer songs met een hoofdletter S wisten te schrijven.

De kracht van de band lag in de gecombineerde talenten van Pete Doherty en Carl Barat die alle songs een meerwaarde gaven. Doherty bleek echter een enfent terrible met een zwaar drugsprobleem. Beide heren gingen het solopad op (met respectievelijk Babyshambles en Dirty Pretty Things) tot in 2010 ineens een reunieoptreden werd aangekondigd. De shows op het Reading en Leeds festival waren een groot succes. Toch hebben we vijf jaar nog moeten wachten op een nieuwe plaat en dat komt omdat Doherty pas sinds begin dit jaar definitief lijkt te zijn afgekickt.

Anthems For The Doomed Youth is een waardige opvolger van de twee eerder verschenen albums. De heren klinken nog steeds urgent, hebben het songschrijven beslist niet verleerd en producer Jake Gosling geeft ze een lekker authentiek rammelend geluid mee. Een geslaagde wederopstanding die maar weinigen voor mogelijk hebben gehouden. Tekst Mania | Bert Dijkman

The Fratellis – Eyes Wide, Tongue Tied (Cooking Vinyl/V2 Benelux)
Een megahit kan een behoorlijke vloek zijn. Denk aan Radiohead die Creep niet meer live wil spelen. Ook The Fratellis kunnen er over meepraten; meeschreeuwer Chelsea Dagger werd tien jaar geleden een enorme hit, en komt nog steeds op vele feesten en partijen voorbij, maar na dat grote succes raakte de band steeds meer op de achtergrond. Eyes Wide, Tongue Tied is het vierde album en hiermee lijkt de band meer dan ooit te willen zeggen: wij zijn meer dan dat feestnummer!

We horen al meteen een onheilspellende piano-intro in de opener Me and the Devil (tevens het hoogtepunt). Het leidt een licht episch, mooi opbouwend nummer in waarin Jon Fratelli zingt zijn ziel te zullen verkopen. Het lijkt een statement tegen religie, maar muzikaal lijkt het ook een statement. Het staat namelijk behoorlijk ver van de springerige pub-rock af waar ze bekend mee werden. Zo vinden we verder op het album ook nummers die juist behoorlijk folky aandoen (Impostors, Desperate Guy) of meer richting Beatlesque rock gaan, met in Dogtown zelfs een regelrechte knipoog naar Come Together.

Toch zijn ze hun oorsprong niet helemaal vergeten. Baby Don’t You Lie to Me is minstens zo aanstekelijk en dansbaar als Chelsea Dagger, en Too Much Wine zal het op concerten ook goed doen als stampende Status Quo-pastiche. De nadruk is echter wat meer op sfeer en melodie gekomen, en de muziek is over de gehele linie een tandje rustiger. We kunnen dus wel stellen dat de band zijn wilde haren heeft verloren en dat geeft ze een heel mooi nieuw gezicht. The Fratellis zijn absoluut meer dan dat ene feestnummer. Arnout de Vries

LIVEDATA 23/10 De Kreun, Kortrijk 26/10 Paradiso, Amsterdam

Lou Barlow – Brace The Wave (Domino/V2 Benelux)
Lou Barlow heeft zijn sporen in de popmuziek inmiddels ruimschoots verdiend als lid van roemruchte bands als Dinosaur Jr, Folk Implosion, Sentridoh en Sebadoh.

De Amerikaanse muzikant heeft Los Angeles het afgelopen jaar verruild voor zijn geboortegrond in Massachusetts en nam daar zijn eerste soloplaat in 7 jaar op. Brace The Wave is een back to basics plaat, waarop Lou Barlow verrast met betrekkelijk spaarzaam geïnstrumenteerde (folk)songs. Veel meer dan gitaar, zang en spaarzaam ingezette keyboards en een ukelele had Lou Barlow niet nodig voor zijn plaat, maar Brace The Wave is zeker geen doorsnee singer-songwriter plaat geworden.

De muziek van Barlow rammelt nog altijd aan alle kanten, kan af en toe stevig uithalen, treedt steeds buiten de gebaande paden, sluit geen compromissen, maar levert ook verrassend vaak memorabele popsongs op. Brace The Wave is een plaat vol ruwe diamanten van een groot muzikant, al heeft helaas lang niet iedereen dit door. Tekst Mania | Erwin Zijleman

https://soundcloud.com/joyful-noise-recordings/lou-barlow-wave

Electric Tears – Dazzling Highs To Crushing Lows (Excelsior)
Kilometers maken! Vanaf 2013 wilden de drie muzikanten van Electric Tears, voor er opnames zouden worden gemaakt voor een album, op pad. Een zaal plat spelen en dan zo snel mogelijk op weg naar een volgende locatie. Kilometers maken, heet dat in muzikaal jargon. Na een optreden in 2013 op Noorderslag wilde het label Excelsior de groep al naar de studio halen. Els van Tol, Bas de Vries en Niels de Wit stapten echter in een busje en parkeerden twee jaar later het vehikel. Na twee dagen waren er twaalf nummers vastgelegd.

Electric Tears heeft powerpop riekend naar transpiratie opgenomen, muziek die het podium als fundament heeft, liedjes waarbij de versnelling pas na afloop opvalt. Forget Tomorrow en Blast Away zijn nummers voor in de bebouwde kom, bij de andere twaalf nummers kunnen het dak en de ramen open en het gaspedaal tot de grond worden ingetrapt.

Niels de Wit is een muzikant met een bijna jaloersmakende geschiedenis. Vernon Walters en Johan zijn maar twee groepen die een muzikaal c.v. tot dankbaar leesvoer maken. In 2013 wilde De Vries weer eens ongecompliceerd met een bandje op pad. En de rest is, zoals dat zo fraai heet, geschiedenis. Dazzling Highs To Crushing Lows is niet een langspeler die opgaat voor de originaliteitsprijs. Electric Tears maakt powerpop zoals powerpop al tientallen jaren wordt gemaakt.

Toch is dit debuut speciaal. Electric Tears is onbevangen, stampt heerlijk door, klinkt nergens gejaagd en geeft de luisteraar na beluistering een keuze. Of na een keer luisteren zo snel mogelijk de startknop weer indrukken of de lokale muziekagenda checken om te zien of de groep een dezer dagen in de buurt speelt. Na het checken van die agenda en het noteren van een zaal en een tijdstip, wordt Dazzling Highs To Crushing Lows opnieuw beluisterd. Ruim een half uur genieten van pretentieloos vakmanschap en veel speelplezier. Jaks Schuit

LIVEDATA 24/09 Luxor Live, Arnhem 25/10 Little Devil, Tilburg

The Arcs – Yours, Dreamily (Warner)
Vele Europese fans werden teleurgesteld toen The Black Keys hun Europese tournee van dit voorjaar moesten afzeggen wegens de schouderblessure van drummer Patrick Carney. Aangezien andere helft Dan Auerbach niet in staat is stil te zitten dook hij de studio in met onder andere Leon Michels, vaste saxofonist van het Daptone label, en ook vaak doublerend als keyboard toevoeging bij The Black Keys.

Eerste single Stay In My Corner, vol mooie muzikale verwijzingen naar met name de Chess soul, bleek een voorbode van een geheel album van deze nieuwe band. Klinkend als een, je gelooft het niet, kruising tussen The Black Keys en The Dap Kings, blijkt echter ook dat beide voormannen hun sporen in de hiphop, respectievelijk met Blak Roc en The Wu-Tang Clan, hebben. De vocalen van Dan Auerbach worden met het jaar soulvoller, en gecombineerd met het prachtige achtergrondkoor, zoals in Chains Of Love, en de als altijd fraaie retro productie vormen ze de kers op de taart op dit zeer muzikale, stevige soulalbum. Tekst Mania | Jurgen VreugdenhilRock Candy Funk Party – Groove Is King (Mascot Records/Provogue)
Rock Candy Funk Party wordt vaak afgekort naar RCFP. Rock Candy Funk Party klinkt meer als een genre dan als een naam. Op Groove Is King staan maar liefst zeventien nummers. Vreemd is dat drie nummers louter bestaan uit tekst. Mr. Funkademus opent de langspeler met een introductie, halverwege bedankt hij de sponsoren en in het voorlaatste nummer bedankt hij de heren en vooral dames luisteraars. Bij het beluisteren van Groove Is King is het alsof de reclameboodschappen van Spottify zijn meegeleverd op het schijfje.

Tot zover de zaken die verbazen. De muziek op dit debuut is een mix van funk, rock, dans, elektronica, jazz en r&b. Openingsnummer Groove Is King zet de toon. RCFP maakt muziek waarbij bewegen noodzaak is, de muziek neemt bezit van de heupen, de instrumenten zetten de voeten aan het werk. RCFP wil amuseren en doet dat met professioneel gespeelde dansmuziek. In het vijfde nummer East Village begint het wat te wringen. Na drie minuten gaan de voeten nog slechts mechanisch een paar centimeter omhoog, de handen bewegen als op een automatische piloot. East Village duurt minimaal twee minuten te lang en eindigt als een routineus gespeeld nummer op een bruiloft die niet op gang komt.

RCFP bestaat uit zeer ervaren muzikanten. Joe Bonamassa, Mike Merritt, Randy Brecker en Billy Gibbons hebben op honderden releases meegespeeld. Het zijn muzikanten die veel zo niet alles met hun instrument kunnen. Geef deze musici studiotijd en er rollen nummers uit. Niet persé origineel, maar wel goed gemaakte muziek. Met RCFP kregen Bonamassa en kornuiten veel studiotijd.

Groove Is King is dan ook geen schijfje dat uitblinkt door originele muziek. Beste voorbeeld is afsluiter The Fabulous Tales Of Two Bands. In het schrijven dat is meegestuurd met het schijfje wordt vermeldt dat er sporen van Firestarter van Prodigy in het nummer te vinden zijn. Bij beluistering is The Fabulous Tales Of Two Bands een nummer dat in de buurt van ‘bekwaam gejat kopieerwerk’ komt. En dat is precies wat RCFP zo leuk maakt. Het is in alle veertien gevallen eerder gedaan, maar klinkt steeds bekwaam en soms wat routineus. Groove Is King duurt ruim zeventig minuten. Minus de drie nummers van Mr. Funkademus blijft er 68 minuten over. Dat is ruim een kwartier te lang, maar dat is gemakkelijk te programmeren. Voor elke luisteraar is er met Groove Is King een uur lang opwindende funky dansmuziek te beluisteren. Jaks Schuit

Foals – What Went Down (Warner)
Foals. Zo’n band waar vrijwel iedere muziekliefhebber wel eens van gehoord heeft. Maar van welk nummer ook weer? Waar komen ze vandaan? Is het indierock? Of toch pop? Al drie albums op zak? Wat zijn hun meest bekende nummers? Dergelijke vragen staan naar alle waarschijnlijkheid symbool voor waar Foals op dit moment staat. Na Antidotes (2008), Total Life Forever (2010) en Holy Fire (2013) is het vijftal uit Oxford op het punt gekomen een album te creëren waar lang over nagepraat wordt.

Het is voortkabbelen of versnellen, evenwichtig zijn of pieken. Alle voorgangers van What Went Down waren luisterrijk, met op elk album uitschieters en hoogtepuntjes. En eindelijk, ja eindelijk, is daar die plaat. De vierde. De titelsong trapt in alle hevigheid af, alsof de tere ziel van zanger Yannis Philippakis na twee jaar dan eindelijk alle persoonlijke sores van zich af mag schreeuwen. Samen met zijn bandleden schakelt hij duidelijk een tandje bij, zoals later op het album evenzo tijdens runner-up Mountain At My Gates en Snake Oil het geval is. Zelf vond ik Foals altijd een bandje met enkele aanstekelijke nummers, zoals het dansbare Cassius en My Number. Het luchtige gevoel van dergelijke nummers keert tevens terug op What Went Down, onder meer tijdens het ritmische Birch Tree en het dynamische Night Swimmers. Diverse muziekgenres lopen in elkaar over, waarbij tevens Afrikaanse invloeden hoorbaar zijn. Het intense A Knife In The Ocean sluit de boel af en wat rest is opwinding. Een dijk van een plaat. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 07/09 Melkweg, Amsterdam (Uitverkocht)

Jessica Hernandez & the Deltas – Secret Evil (Suburban Records)
Tegenwoordig is het, paradoxaal genoeg, helemaal hip om ouderwets te klinken. Artiesten als Ben L’oncle Soul, Charles Bradley en Leon Bridges grijpen veelvuldig terug op de soulmuziek van de jaren ’60 en ’70. Ook Jessica Hernandez doet dat. Haar muziek doet bij vlagen wat denken aan het Stax-label (een Amerikaans soullabel en de rauwe tegenhanger van Motown), inclusief het karakteristieke orgeltje, maar weet zich te onderscheiden door er de nodige rock aan toe te voegen. Combineer dat met een ietwat rauw stemgeluid en je hebt een soulvolle variant van Alabama Shakes.

Op de hoes zien we een lief, onschuldig ogend meisje met een bloemetje in haar haar en een keurig strikje. Draaien we de cd echter om, dan zien we een uitgezoomde versie van dezelfde foto; nu zien we tatoeages op haar benen en schedel-achtige voorwerpen om haar heen. Het sluit mooi aan op de albumtitel: Secret Evil. Het grappige is dat het op het album precies andersom is: ze komt over als een femme fatale (zeker met titels als Sorry I Stole Your Man) maar blijkt toch een gevoelig meisje te zijn. Dit komt vooral naar voren in de paar rustpunten. Zo blijkt op Cry Cry Cry dat Jessica’s stem een prachtige klankkleur bezit, waarmee ze ze emotie van het lied als geen ander weet te vertolken.

De rest van het album bestaat grotendeels uit pakkende, opzwepende rock-nummers met, zoals gezegde, een vintage aandoende instrumentatie. Nergens weet Jessica Hernandez zo te raken als op de paar ballads, maar als je van ouderwetse rock en soul houdt, zit je goed. Neem bijvoorbeeld de opener, No Place Left to Hide. We horen een gedreven ritmesectie, funky blazers, een broeierig orgeltje, een zangeres die wel haar mannetje staat, en een spannende bridge om het af te maken. En het klinkt allemaal als een klok. Dat is wellicht het enige puntje: het is soms net iets te gelikt. Maar met een strakke band als The Deltas, en louter sterke songs, is dat een kleinigheidje. Je zou haast vergeten dat het nog maar hun debuutalbum is. Arnout de Vries

The Strypes – The Little Victories (Virgin)
Een potje vuige rock ’n roll in de beste Bo Diddley traditie is altijd meer dan welkom, en toen dat twee jaar geleden op spetterende wijze door vier Ierse snotapen gedaan werd was de sensatie compleet. Een dergelijke gimmick werkt niet altijd lang, maar The Strypes bewezen serieus mee te kunnen door onvermoeibaar de wereld rond te toeren, waarbij live, naast de zeer strakke ritmesectie, vooral gitarist Josh McClorey de hoofdrol opeiste. Reikhalzend werd dan ook uitgekeken naar het tweede album, en de druk die daar op lag blijkt juist een uitdaging te zijn die de mannen, want jochies zijn het alleen nog maar in leeftijd, met plezier te lijf gaan.

Vanaf opener Get Into It ligt het tempo opnieuw ongemeen hoog met veel sterke riffs en solo’s, van zowel gitaar als harmonica. Zonder enige opsmuk wordt er dit keer vooral eigen materiaal gebracht, die natuurlijk wel sterk verankerd ligt in vooral de historie van het Chess label. Eigentijdse rockers als Eighty Four laten horen dat het Stiff label ook in de platenkast van de ouders aanwezig was, terwijl Scumbag City net poppy genoeg is voor de grote massa maar rhythm ’n blues genoeg voor de purist. Het gebeurt niet vaak dat een zo gehypte band het heft in eigen handen weet te nemen en zich op deze manier weet te ontwikkelen. Na de introductie op Snapshot is een in alle opzichten beter album afgeleverd door een band, waar we nog lang niet op uitgeluisterd zijn. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 20/10 Paradiso Noord, Amsterdam 21/10 Ancienne Belgique, BrusselSea + Air – Evropi (Glitterhouse Records)
Daniel Benjamin en Eleni Zafiriadou debuteerden met My Heart Sick Sick Chord als Sea + Air in 2012. Na 600 shows in tweeëntwintig landen hadden ze het debuut voldoende gespeeld en genoeg nummers geschreven voor een opvolger.

De ‘ghost pop’, zoals het echtpaar de muziek noemt, wordt gekleurd door de vele reizen door Europa. Demonstraties in Ukraine, onlusten in Lissabon, vluchtelingen in vele kustplaatsen, Sea + Air had in 2014 na twee jaar toeren meer dan voldoende indrukken om een langspeler te maken onder de titel Evropi. Dit tweede album van Sea + Air is moeilijk te labelen. De muziek is sfeervol, atmosferisch en door het stemgeluid van Eleni Zafiriadou gaan de gedachten uit naar groepen als Dead Can Dance en Cocteau Twins. Benjamin meldt in een interview dat deze Engelse groepen invloed hebben op het geluid van de groep, maar dat dit slechts een deel is van het unieke geluid van het duo. Sea + Air meldt dat Europa vele gezichten telt en dat deze gedachte reflecteert in de muziek.

Evropi telt twaalf nummers en in deze nummers vertelt Sea + Air het verhaal van een gezin op weg naar een woonplek. Ondanks de afwijzingen in vele landen is er geen wanhoop. De problemen krijgen een plek in nummers als Should I Care en Peace Begins At Home. Het zijn radiovriendelijke nummers, die bijna swingend klinken. In het boekje dat bij de langspeler wordt geleverd, vertellen Benjamin en Zafiriadou over het ontstaan van de nummers. Evropi is een integer product van twee muzikanten, die musicerend politieke en sociale problemen tegemoet treden. Het verhaal kan worden herkend door de vele vluchtelingen die Europa aandoen. Daarbij is Evropi een spannende en inspirerende ontdekkingsreis voor vele popmuziekliefhebbers. Jaks Schuit