Het wachten is voorbij: met de release van Paul McCartney & Wings’ One Hand Clapping heeft een van de meest gesmokkelde livealbums in de muziekgeschiedenis eindelijk een echte release gekregen.
In augustus 1974, toen Band On The Run zeven weken lang op rij op nummer 1 stond aan de top van de Britse albumcharts, gingen Paul McCartney en Wings naar Abbey Road Studios voor de opnames van een videodocumentaire en mogelijk een livestudioalbum: One Hand Clapping. Ondanks de overweldigende vraag naar nieuw opgenomen materiaal van de grootste band ter wereld van dat moment, werd One Hand Clapping nooit officieel uitgebracht.
De release van One Hand Clapping, gedurende vier dagen gefilmd en opgenomen en geregisseerd door David Litchfield, is een historisch moment voor fans van Paul McCartney. Door de jaren heen zijn verschillende delen van One Hand Clapping met wisselend succes gesmokkeld. Een deel van het materiaal is ook verschenen op officiële McCartney-releases. De release van One Hand Clapping, met het originele artwork dat voor het project is ontworpen, inclusief een tv-verkoopbrochure voor de destijds nog niet uitgebrachte film, is echter de eerste keer dat de audio voor de film wordt opgenomen.
One Hand Clapping toonde de nieuwe line-up van Wings, vers van hun terugkeer uit Nashville, waar ze de klassieke single Junior’s Farm opnamen. Na het plotselinge vertrek van Denny Seiwell en Henry McCullough vorig jaar, aan de vooravond van de opname van het Wings-meesterwerk Band On The Run, kregen Paul, Linda en Denny Laine nu gezelschap van gitarist Jimmy McCulloch en drummer Geoff Britton. Daarnaast kwamen orkestarrangeur Del Newman en saxofonist Howie Casey bij de band in de studio, die eerder met Paul in Hamburg had gespeeld en zich bij de Wings-tourband zou voegen.
Het album begint met een instrumentale jam die het One Hand Clapping-themalied zou worden en bevat live-in-studio-vertolkingen van Wings-megahits Live And Let Die, Band On The Run, Jet, My Love, Hi, Hi, Hi, Junior’s Farm, Paul’s geliefde solonummer Maybe I’m Amazed, herwerkte fragmenten van Beatles-klassiekers Let It Be, The Long And Winding Road en Lady Madonna, de Moody Blues-hit Go Now met zang van Denny Laine, en een Paul-solo-pianoversie van de Harry Akst/Benny Davis Tin Pan Alley klassieker Baby Face.
One Hand Clapping is uitgebracht in meerdere formaten, waaronder een online exclusief 2lp + 7”-pakket met een exclusieve vinylsingle van niet eerder uitgebrachte solo-optredens opgenomen op de laatste dag van de sessies in de achtertuin van de Abbey Road-studio’s. Deze omvatten het nog niet uitgebrachte nummer Blackpool, het iconische Blackbird van The Beatles, Wings B-kant Country Dreamer en coverversies van Eddie Cochran’s Twenty Flight Rock (het eerste nummer dat Paul voor John Lennon speelde toen ze elkaar in 1957 ontmoetten) en Buddy Holly’s Peggy Sue.
One Hand Clapping dient als een viering van de blijvende erfenis van Paul McCartney en Wings. Het legde een moment vast waarop Wings hun kenmerkende geluid had gevonden en gedefinieerd – net zoals Paul het decennium daarvoor de populaire cultuur had vormgegeven met The Beatles, deed hij dat in de jaren zeventig opnieuw met Wings. Deze opname geeft inzicht in de innerlijke werking van de band terwijl ze samen in de studio werken en spelen. Het onderstreept ook het ongelooflijke talent van Paul als live-artiest: vijftig jaar later speelt Paul nog steeds veel van deze nummers in volle stadions over de hele wereld.
