Category: Recensies

Bad Nerves – USA

Alles wijst er op dat Bad Nerves binnenkort een keihard gaat doorbreken met hun langverwachte tweede studioalbum.

De Britse powerpunkband trok in 2020 de aandacht met hun titelloze debuutalbum, wist die vast te houden met Alive in London en werkt nu aan wat de genadeklap moet worden. ‘The Bastard Child of The Ramones en The Strokes’ worden ze wel genoemd.  Nieuwe single USA laat horen waarom.

USA is een gecontroleerde krachtsexplosie van anderhalve minuut waarin de band het Amerikaanse gevangenissenbeleid aan de kaak stelt. Opvallend is dat ze het over 2 miljoen ‘prisoners’ hebben terwijl het er in werkelijkheid bijna 7 miljoen zijn. Maar dat maakt het probleem alleen maar schrijnender. Hoe ze in de USA op USA zullen reageren zal de band deze week ontdekken als ze daar op tournee zijn als voorptogramma van Royal Blood.

Volgende maand komt Bad Nerves onze kant op voor een show in het Burgerweeshuis (18/10) en een op het Left Of The Dial Festival (19/10) in Rotterdam.

Fazerdaze – Bigger

Negen jaar geleden debuteerde Amelia Murray als Fazerdazer met een EP vol introverte slaapkamersongs. Nieuwe single is zoals de titel al aangeeft op alle fronten Bigger, better ook en stronger.

Fazerdaze wordt inmiddels thuis in Nieuw Zeeland liefkozend The Queen Of  Shoegaze genoemd. Op het noordelijk halfrond moet er nog wel het een en ander gebeuren wil ze ook hier de troon kunnen bestijgen, maar daar wordt aan gewerkt.

Fazerdaze is pas aan een wereldtournee begonnen die haar op 28 oktober naar Amsterdam zal brengen waar ze zal optreden onder de vlag van London Calling.

Wilco – Cousin

Voor het eerst in lange tijd heeft Jeff Tweedy de productie van het nieuwe Wilco album uitbesteed aan een buitenstaander en wel aan Cate Le Bon, een eigenzinnige singer-songwriter uit Wales.

Het resultaat is een plaat die herkenbaar is als het werk van de countryrock-experimentalisten uit Chicago, maar waarop de band ook nieuwe paden verkent.  Titelnummer, Cousin fungeert als tweede en waarschijnlijk laatste voorproefje. Het album verschijnt namelijk volgende week (29/9) al.

Met het solo’s-loze en 100 % elektrische Cousin betreedt Wilco het grootstedelijke terrein waar iemand als Lou Reed zich graag ophield. Wellicht dat fans van het eerste uur even moeten doorbijten, maar de moeite wordt ruimschoots beloond. Dat is beloofd.

Melenas – K2  

K2 is een prima aanjager voor het nieuwe album van de vrouwenband uit het Spaanse Pamplona. Melenas liet op vorige single Bang horen voor de inspiratie voor hun derde album te rade te zijn gegaan bij hun Duitse krautrock collega’s.

Ook K2 moet het meer hebben van uit herhaling voortkomende hypnose dan van melodische ontwikkeling. Maar het werkt dus hoor je ons niet klagen. Eind deze maand komt Ahora uit. Hopelijk komen de señoritas het nieuwe album snel live ten gehore brengen alhier.

bar Italia – my little tony

my little tony is de zoveelste sterke single op rij van bar italia. Het zou een prima IJsbreker zijn geweest, maar de Britse band heeft er al twee op haar naam staan en is inmiddels arrivé genoeg om het zonder onze hulp te kunnen.

Mochten er toch nog mensen zijn die bar italia niet kennen. De band heeft een frisse nieuwe draai gegeven aan de aloude new wave. Met name The Cure klinkt door in hun vaak wat grofkorrelige songs hoewel my little tony nog het meest aan de Pixies doet denken. Kenmerkend voor het geluid van bar italia is de verdeling van de zangtaken tussen Nina Cristante en Jezmi Tarek Fehmi.

My little toni komt van het derde (volgens sommige tellingen vierde) album van bar italia, The Twits dat op 3 november uitkomt, maar een half jaar na Tracey Denim. Later die maand zal bar italia ons land met een bezoek vereren. De band strijkt op de 23ste neer in Rotown, Rotterdam en een dag later in de Bitterzoet in 020. .

Trout – Sad Sad Sad Sad Sad  

Trout staat onderleiding van de in Denemarken getogen Brits-Iraanse singer-songwriter Cesca Challis.

De band is nog maar zes singles oud, allemaal dit jaar verschenen en nu verzameld op de Colourpicker EP. Trout is van de gitaarmuziek, sobere om niet te zeggen sombere songs die goed tegen herhaalde blootstelling bestand zijn. Als referentie geeft de band o.a. Big Thief, Warpaint en Sorry op. Helemaal losgezongen van hun voorbeelden is Trout nog niet, maar Sad x5 laat horen dat dat slechts een kwestie van tijd is.

GUPPY – Texting & Driving  

Humor en muziek is meestal een moeilijke combinatie. Een grap moet je nou eenmaal niet te vaak horen. GUPPY komt er echter goed mee weg met nieuwe single Texting & Driving.

Verpakt in een B52’s-achtig liedje zingt het kwartet (m/v) uit L.A. over een andere combinatie die lastig ligt. Ondanks drie albums in de buidel is het Ian, J, Kabir en Marc nog niet gelukt om veel tam tam te veroorzaken. Maar wat niet is zou best wel een kunnen komen met Texting & Driving dat werd geproduceerd door Sarah Tudzin van Illuminati Hotties.

Coach Party – Be That Girl 

Onze op een na favoriete band van het eiland Wight heeft onlangs haar debuutalbum losgelaten met daarop alles singles en EP’s die de band dit jaar heeft doen verschijnen plus vijf nieuwe nummers.

Daarvan is Be That Girl het meest in het gehoor springend. Dat vinden Jess, Joe, Stephanie en Guy blijkbaar ook want ze hebben het nummer voorzien van een clip. Be That Girl is klassieke girl-pop, niet de sixties variant, maar die van de jaren 80 en 90 in de lijn van bands als the Pretenders en The Bangles. Be That Girl laat goed horen hoe snel Coach Party zich heeft ontwikkeld van de bevlogen amateurs van Really Ok On My Own tot begeesterde professionals. En ook wat een fijne zangeres Jess Eastwood wel niet is.

Steven Wilson – Rock Bottom 

Steven Wilson van Porcupine Tree heeft de release van zijn nieuwe soloalbum vooraf laten gaan door een tweetal singles die zo ingewikkeld waren dat alleen zijn grootste fans er op aansloegen.

Wij eenvoudig indie-volk raakten ervan van slag. Dus wie schetst enzovoort toen we albumtrekker nummer drie onder oren kregen. Het eerste dat opvalt is dat Steve de vocale honneurs dit keer deelt met de Israëlische zangeres Ninet Tayeb. Samen zingen ze een classic rocksong die Ninet de ruimte geeft haar volle register in te zetten. Ze blijkt over een zeldzaam volume te beschikken. Vaak gaat luid zingen ten koste van subtiliteit en bezieling, maar Ninet weet zich en haar stem te beheersen. Met de gitaarsolo aan het slot begeeft Wilson zich op Pink Floyd terrein en zou je willen dat Rock Bottom veel langer zou duren dan een luttele vier minuten.

The Harmony Codex verschijnt op 29 september.

Marika Hackman – No Caffeine  

De tekst van No Caffeine, het eerste nieuwe nummer in vier jaar van Marika Hackman is een opsomming van praktische tips hoe je een paniekaanval kunt vermijden. Geen cafeïne is er een van.

De muziek van No Caffeine is lichter dan de tekst. Een huppel-hitje zal Marika niet snel schrijven. Dat zit niet in de aard van het beestje, maar de niets vermoedende (of niet Engelssprekende) luisteraar hoort een up beat nummer met drums voorin de mix, fantasievolle violen een zelfverzekerde zang.

De Brits-Finse singer-songwriter viert dit jaar haar tweede lustrum in de muziek. Ondanks een viertal albums waarvan drie met eigen werk is het haar nog niet gelukt het succes van haar doorbraakhit, een versie van Lykke Li’s I Follow Rivers te overtreffen. Een lot overigens dat ze deelt met Triggerfinger. Dat zegt echter weinig over de kwaliteit van haar eigen songs, maar veel over de smaak van het grote publiek.