Sega Bodega – Set Me Free, I’m An Animal

Sega Bodega is de artiestennaam van de in Parijs woonachtige Iers-Chileense zanger-producer, dj-songwriter en platenbaas Salvador Navarrete.

Meestal maakt Sega muziek met een vette beat, maar met Set Me Free, I’m An Animal begeeft hij zich op het gebied van de luistermuziek. Een geoefend oor hoort nog wel zijn achtergrond als beatmaker, maar de voeten blijven dit keer op de vloer. De aandacht gaat vooral uit naar de sfeervolle zang en fraaie klanken op de achtergrond. Wel moet gezegd worden dat Set Me Free, I’m An Animal geen song is die in een logische lijn van a naar b gaat. Voor de wat meer avontuurlijke Pinguïns onder ons. Señor Bodega staat dit jaar op Dour.

St. Vincent – Broken Man

Annie – St Vincent– Clark mag dan inmiddels de 40 zijn gepasseerd, het rustiger aan doen is geen optie.

Er staat alweer een nieuw album op stapel en haar nieuwe single is een van haar vuigste tracks ooit! Broken Man is een grootstedelijke funkrocktrack met een supervette bas en bezeten zang van de uitvoerend artiest. Te gast op drums is mister Dave Grohl, die primitief maar adequaat tekeer gaat.

Het nieuwe album van St Vincent heet heel veelzeggend All Born Screaming. Op 16 april barst het geweld los.

Shannon & The Clams – Bean Fields

Een paar weken voordat ze in het huwelijk zouden treden kwam de verloofde van Shannon Shaw om bij een tragisch ongeluk. Een normaal mens zou alles on hold zetten tot ze het verlies een plekje hadden gegeven. Maar Shannon is dus geen normaal mens.

Ze schreef een song waarin ze haar verdriet verwerkte, niet door te treuren, maar juist door het leven te vieren. Zoals beau Joe, die boer was het zou hebben gewild. Het lekker schor door Shannon gezongen Bean Fields is een rockabilly song met een Motown beat. In het intro van dit heerlijke allegaartje wordt een sixties of fifties classic geciteerd waarvan de titel maar niet te binnen wil schieten. Daar komen we dus nog op terug. Bean Fields komt op het nieuwe album van Shannon & The Clams dat net als de vorige werd geproduceerd door Dan Auerbach. The Moon Is In The Wrong Place komt op alle mogelijke formaten uit, maar niet eerder dan 10 mei.

Foxlane – Coffee

Foxlane komt uit Nijmegen dat zich steeds meer profileert als broedplaats van eigenzinnig poptalent. Denk aan 4B2M, Oh Hazar en niet op de laatste plaats De Staat natuurlijk.

En dus ook Foxlane. Het dwarse denken van deze band die je met enige fantasie in de post punk klasse kan onderbrengen uit zich alleen al in de lengte van hun nieuwe single. Coffee duurt een dikke zeven minuten. Toch doet de band niet aan tijdverspilling. Ook is het niet zo dat Foxlane de tijd nodig heeft om op temperatuur te komen. Vanaf de eerste tonen staat er spanning op de track. Die wordt gaandeweg opgevoerd tot je na een minuut of zes denkt okay en dan nu de beuk er in. Maar dat gebeurt dus niet. Het slot is onverwacht romantisch, symfonisch bijna, maar toch bevredigend. Misschien tijd voor een album?

Slow Fiction – Monday

Monday, nieuwe single van het New Yorkse Slow Fiction is een up tempo, post-punky rocktrack met surfgitaar en opgewonden zang.

Kortom een sterke opvolger van ex-IJsbreker Apollo. Heel anders ook en zo horen we het graag. Verandering van spijs doet nou eenmaal rocken. Voor een album is het nog wat vroeg. Slow Fiction zit nog volop in de ontwikkelingsfase, maar die gaat wel hard getuige de twee sterke tracks in korte tijd. Op 5 mei komen de girl en boys met een nieuwe EP, Crush die online, maar ook op vinyl uitkomt.

Nick Cave & The Bad Seeds – Wild God

Dat er iets zat aan te komen was al bekend, maar plots is er dan toch echt een spiksplinternieuw single van Nick Cave & The Bad Seeds!

En hij valt niet tegen. Okay met zijn ultra dramatische opbouw, koorzang en episch einde neigt Wild God naar kitsch. Maar de emotie is echt en oprecht. Wild God is Nick zoals we hem kennen van zijn laatste paar albums, maar dan nog met een schepje er boven op. Hoe hij dit live gaat presenteren zonder groot koor en symfonieorkest moeten we nog zien, maar voorlopig knijpen we ons in onze handen want een van de grootste talenten van onze tijd is terug aan het front. Wild God is het titelnummer va net nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds dat op 30 augustus gaat verschijnen.

Elbow – Balu

Elbow zat in een neerwaartse spiraal. Het heilige vuur doofde langzaam, de albumverkoop liep terug en bij de concerten kwam steeds vaker de automatische piloot om de hoek kijken. Er moest iets gebeuren, daar waren de mannen het wel over eens.

Maar wat? De oplossing bleek simpel. Terug naar de basis, naar het ambachtelijk muziek maken. Gewoon met zijn allen in dezelfde ruimte, elkaar in de ogen kijken en spelen. We schreven het al bij Lover’s Leap en we herhalen het bij Balu. Zo scherp, geïnspireerd en aanstekelijk hebben Guy en de guys lang niet geklonken. Bijzonder is ook dat de songs niet bepaald simpel zijn. Wat je misschien wel zou verwachten bij een ‘back to basics’ benadering. Net als single 1 is Balu dansbaar, maar ook een gelaagde en gerijpte compositie die zijn pracht niet meteen prijs geeft. Behalve de bekende band horen we ook blazers en een vrouwelijk koortje op Balu.

Elbow album 10, Audio Vertigo wordt op 22 maart vrijgegeven.

King Hannah, Sharon van Etten – Big Swimmer

Hoe het contact is gelegd weten we niet, maar King Hannah en Sharon van Etten zijn natuurlijk voor elkaar geboren.

Beide zijn beoefenaars van het epische, slepende, in de rijke Amerikaanse ballade-traditie gewortelde luisterlied. Dat ze elkaar gevonden hebben is dan ook geen wonder, de snelheid wel. Sharon van Etten is arrivé, een diva in indie-kringen. King Hannah is daarentegen nog niet heel veel meer dan een veelbelovende nieuwkomer. Om het in cijfers uit te drukken; miss van Etten trekt maandelijks zo’n anderhalf miljoen luisteraars op Spotify, King Hannah een krappe 75 k.  Maar Sharon is dus fan van het duo.

Big Swimmer laat horen waarom. De nieuwe single van King Hannah is een gedragen, zwaarmoedig Americana nummer, beetje folky, beetje country, beetje Bruce beetje Lou.  De speelduur is bijna vijfenhalve minuut. Het procedé is bekend. Eerst zingt Hannah Merrick een stuk waarna Crain Whittle inbreekt met zijn elektrische gitaar. Als je het niet zou weten, zou je niet horen dat Sharon in het complot zit. Haar rol is beperkt tot wat achtergrondzang. Maar  haar aanwezigheid zal deuren openen die tot nu toe gesloten waren voor het Britse duo. En daar gaat het om.

Catfish and the Bottlemen – Showtime

Nee maar, na vijf jaar niks horen we eindelijk weer eens iets van Catfish and the Bottlemen, toch wel een favorietje van het vorige decennium.

Het doet dan ook deugd om te kunnen melden dat Showtime beter is dan we durfden te hopen. De tijd staat tenslotte niet stil en Catfish zou de eerste band niet zijn die na drie albums droog komt te staan. Showtime is degelijk en avontuurlijk tegelijk. Er zitten een paar boeiende tempowisselingen in het nummer dat toch goed behapbaar blijft en spannend tot het eind. Doel van de release van Showtime lijkt tweeledig; laten weten dat ze er weer zijn en laten horen dat platgetreden paden worden vermeden. Welkom terug Catfish and the Bottlemen!

Tusky – Tusky

Tusky – Tusky (Suburban/Mattan)

Het nieuwe album van de Utrechtse punkrockformatie Tusky heet Tusky en dat lijkt een prima keus. Want het bekt nogal lekker. Wees eerlijk. De heren van Tusky omschrijven hun nieuwe worp als een fist-in-your-face-but-you-love-it-plaat en dat klopt wel.

Gitarist Sjors van Reeuwijk legt uit waarom gekozen is voor een sobere hoes, waarop slechts de naam van de band te vinden is en het logo met de ‘tandjes’. ‘We wilden graag terug naar de kern van Tusky. We hopen dat de hoes van de plaat mensen inspireert om de plaat The Brown Album te noemen.’

An sich zijn dat grote woorden, die een link zouden moeten suggereren met bands als The Beatles en Weezer. Die eerste gaat sowieso mank, maar met Weezer (Green Album) kunnen we wel een klein beetje uit de voeten.

De woorden van Van Reeuwijk zeggen voornamelijk iets over de ambities van de Utrechters, die met deze derde langspeler voor het eerst een collectieve prestatie hebben neergezet. Bassist Quirin Wijgers noemt de plaat een perfecte mix van vier individuele stijlen.

Tusky is een rete-energieke plaat geworden, zoals we gewend zijn van de band die nogal eens van samenstelling verandert. We horen opnieuw talrijke raakvlakken met formaties als Blink 182, Jimmy Eat World, Biffy Clyro en in de verte toch ook wel The Offspring. Maar Vladimir Stevic is een veel betere zanger dan Dexter Holland.

Tusky begint volgende week met een tournee die de band onder meer naar steden als Zwolle, Antwerpen, Groningen, Den Haag en Alkmaar brengt. Ga dat zien, want het wordt gegarandeerd feest. Pieter Visscher