Sarah Neufeld – Detritus (One Little Independent Records)
Ze is geen naam die bij velen een belletje doet rinkelen, omdat je bij Arcade Fire natuurlijk vooral aan Win Butler denkt, aan Régine Chassagne, of aan Wins broer Will. Waardoor we die ronduit ideale Win-Willsituatie kregen. U weet het nog.
Maar Sarah Neufeld dook al op op het monumentale (inmiddels) debuutalbum Funeral van Arcade Fire, dat zeventien jaar geleden verscheen. Sinds Neon Bible (2007) wordt ze als volwaardig bandlid gezien van de Canadese superformatie. Wat logisch is. Neufelds rol is prominent binnen het geluid van de epische indierock van Arcade Fire.
Neufeld is ook lid van de instrumentale postrockformatie Bell Orchestre en brengt soloalbums uit. We zouden dus kunnen spreken van een vrouw met niet overdreven veel ruimte in de agenda en waarom zouden we dat niet doen? Neufeld heeft het misschien wel veel drukker dan goed voor haar is en dan weet ze toch nog met een nieuwe soloplaat te verschijnen. Een virtuele diepe buiging is dan ook op zijn plaats. Applaudisseren? Ook goed.
Detritus is een album dat je bij de platenzaak in de bakken met klassiek kunt vinden, maar dat welzéker ook kan opduiken in die met pop en alternatief. Omdat het gaat om vioolmuziek in een modern jasje, zonder dat Neufeld ook maar een moment concessies doet aan haar identiteit als klassiek geschoolde violiste.
Uiteraard grijpt Neufelds viool stevig de hoofdrol op Detritus, maar de zonder meer complementaire drums en voorzichtige elektronica maken een ruim negen minuten durend Tumble Down The Undecided onweerstaanbaar. De song is dansbaar en loopt over van de tot in de finesses uitgewerkte harmonie tussen de drie instrumenten.
Het nummer heeft een zekere agressie, snelheid en diepgang die we in vioolmuziek niet zo vaak tegenkomen. Fascinerend ook, dat ruim een halve minuut durende outro, dat voelt als strafschoppen na een bloedstollende halve finale met verlenging. Ja, we zijn in EK-sferen.
Tumble Down The Undecided is een dansbaar nummer, dat je mogelijk kennis laat maken met moves die je nooit eerder liet zien. Probeer dat eens. Eerst thuis, uiteraard.
The Top is een ander uptemponummer, terwijl de andere vijf hoogstandjes stemmiger zijn. Zo raakt openingsnummer aan Sigur Rós. We herkennen zelfs iets van vocalen, al zijn die minimaal. Net genoeg om je geheel tot rust te laten komen in Sarah Neufelds heerlijke sprookjesbos. Het is er warm, behaaglijk en geen mens is er ontevreden. Pieter Visscher