Dit mag toch wel een verrassing genoemd worden! National Song van Nana Adjoa op -1 in de Graadmeter. Eerst bescheiden gedraaid op Pinguin Indie en steeds wat vaker, net zo gestaag als de stijging van Nana in de Graadmeter. De Amsterdamse singer/songwriter en multi-instrumentalist was al een graag geziene gast in verschillende indiebands maar heeft vorig jaar het roer volledig omgegooid met het succesvolle solodebuutalbum Big Dreaming Ants. Het levert haar positieve internationale kritieken op, zelfs eerder dan dan de nationale pers. De Volkskrant kan er niet meer onder uit; Nana Adjoa is het muzikale talent van 2021 en ook op Eurosonic is Nana Adjoa talk of the town, eh internet. Nana Adjoa combineert verschillende stijlen, maar wat ons betreft is National Song wel het prijsnummer met heel veel spanning en sfeer en met iets meer pit.
Tag: -1 Graadmeter
Lewsberg – Through The Garden
We hebben een nieuwe lijstaanvoerder, de trost van Rotjeknor! Lewsberg heeft er 11 weken over gedaan om de top te bereiken met Through The Garden, een nummer in die unieke Lewsberg stijl. In part 1 doet de vocalist zijn verhaal -een zanger kan je Arie van Vliet niet noemen- daarna neemt de band het over en zorgt voor een muzikale climax.
Naar nu blijkt was Lewsberg zijn tijd vooruit. Arie was lange tijd de enige praatzingende voorman van een postpunk band. Nu barst het ervan, The Clockworks, Fontaines D.C., Dry Cleaning noem maar op.
Het is moeilijk na te gaan of al die bands de kunst van de Rotterdammers hebben afgekeken, maar dat neemt niet weg dat Lewsberg duidelijk voor de muziek uitliep. Ergo een verdiende -1!
Walden – 5 Years
Het is alweer een tijdje traditie dat winnaars van de Limburgse Nu of Nooit band-competitie Pinkpop mogen openen. Jammer alleen dat je van de meesten nooit meer iets hoort. Walden is de uitzondering op deze regel. Toen de band de heilige bühne betrad kwamen ze nog maar net kijken. Hun debuutsingle zou pas een half jaar later uitkomen. Toch kreeg Walden de handen op elkaar, ook die van festivalgangers die niet tot de familie of vriendenclub hoorden.
Dat het ook geen beginner’s luck was heeft de band rond Mees Hamer inmiddels wel bewezen, live en in de studio. Begin volgend jaar verschijnt het debuutalbum uit. 5 Years mag de kar trekken en doet dat met verve. Met de nieuwe single markeert Walden hun eigen stek in de druk bevolkte wereld van de psychedelische rock.
Hamer’s kenmerkende stemgeluid maakt Walden makkelijk herkenbaar. Opvallend ook is de rust waarmee de band het toch stevig rockende nummer uitvoert. Het laatste compliment is voor Simon Akkerman (Binkbeats/Bombay/Waltzburg) die de band een sound heeft meegegeven die zowel robuust als subtiel is.
Waarschijnlijk gaat Pinkpop 2021 nog niet lukken, qua corona dan. Dan maar 2022. Walden is er klaar voor.
Dry Cleaning – Scratchcard Lanyard
Punk gedijt het best ten tijde van onrust en rampspoed. Zoals nu ongeveer dus. Verschil tussen de punks van toen en de (post)punks van nu is dat de laatsten literair zijn aangelegd. En ook meer akkoorden kennen dan hun illustere voorgangers. Maar het sentiment is hetzelfde net als de drang om ten strijde te trekken. Na shame, Fontaines D.C, The Murder Capital, Sports Team, IDLES etc. willen we je nu graag voorstellen aan Dry Cleaning.
De band uit Londen bracht vorig jaar in eigen beheer twee EP’s uit, maar is nu toegetreden to de stal van 4AD. Dat maakt ze label mates van o.a. Daughter, Big Thief en The National. De nieuwe platenbaas had het lumineuze idee om Dry Cleaning te koppelen aan PJ Harvey producer John Parish.
Scratchcard Lanyard (kraskaart sleutelkoord) is de eerste vrucht van deze samenwerking en doet hoop leven. Zangeres of beter vocaliste, want zingen doet ze niet echt, Florence Shaw draagt een tekst voor over hoe frustrerend het wel niet zijn kan je plek te vinden in deze wereld. Daar kan je je ontzettend druk over maken, maar Florence denkt liever aan leuke dingen. In Scratchcard Lanyard somt Florence een aantal zaken op waarin zij kan vluchten als ze daar de behoefte toe voelt. Onderwijl rockt de band er geconcentreerd op los in een donker getinte compositie die glimt als het nachtelijke New York van Lou Reed en David Byrne.
Goat Girl – Sad Cowboy
Ze worden geafficheerd als post-punk, maar Goat Girl doet wat ons betreft aan sprokkelrock. Sad Cowboy van het dameskwartet uit Londen is namelijk een allegaartje van stijlen. Een zeer geslaagd allegaartje zeggen we er snel bij.
Het in de album versie ruim vijf minuten durende Sad Cowboy valt in diverse delen uiteen. Het begin is een rocksong. Die doet mede vanwege het stemgeluid van zangeres Clottie Cream (Lottie Pendlebury) wel aan The Pretenders denken. Halverwege verdwijnt zij uit beeld en neemt een analoge synthesizer de leiding over. Niet veel later gaat de beat erin en eindigen we dansend als een dolle op een track, die niet had misstaan op een album van Primal Scream.
Kortom zeer boeiend. Fans van Goat Girl zullen niet heel erg verbaasd zijn over het muzikale equivalent van fusion cooking wat de band hier doet. Op hun twee jaar geleden verschenen debuutalbum deden ze ook al actief aan genre hopping. Alleen nog niet binnen de contouren van een enkele song.
Om het voorzichtig uit te drukken, de interesse is gewekt in het nieuwe album van L.E.D., Naima Jelly, Rosy Bones en voornoemde Clottie Cream. ‘On All Fours’ verschijnt eind januari 2021.