As The Love Continues Archieven

Mogwai – As The Love Continues (Rock Action/Mattan)

Hoe je het ook wendt of keert, Mogwai is een van de bijzonderste bands van de laatste pakweg 30 jaar. Waarom met name ligt opgesloten in de bijzondere gewoonte van de band om het stemgeluid van zanger/gitarist Stuart Braithwaite zo min mogelijk te benutten. Dat terwijl hij een zeer begenadigd zanger is. Zoals hij ook weer bewijst met de sublieme postrocksong Ritchie Sacramento.

Doe dat toch vaker! Je zou het willen schreeuwen naar de band. Benut die stem van Stuart. Doe het ten minste tijdens een track of vijf. Maar nee.. Omdat Mogwai ervan overtuigd is dat de muziek van een nummer echt om een tekst moet vrágen. Dat vonden ze dus het geval bij Ritchie Sacramento.

Braithwaite legt het uit: “Ik voelde echt dat de track een tekst moest hebben. In plaats van het heel willekeurig te maken. Om deze keer een verhaal en het iets tastbaarder te hebben. Het was geen erg comfortabele ervaring, moet ik zeggen. Maar ik denk dat het best belangrijk is als kunstenaar jezelf af en toe in een ongemakkelijke positie te manouvreren.”

Waarmee Braithwate natuurlijk de spijker boven op de kop slaat. Want muziek moet schuren. Zonder wrijving geen glans, toch? We weten het allemaal. Het geldt voor zoveel dingen tijdens ons aardse bestaan.

Met Fuck Off Money verlaat de band ook enigszins de comfortzone van postrock. Van de epische gitaarsongs. Hoewel het bijna zes minuten durende nummer in een eindsprint van tweeënhalve minuut toch nog sonische geluidswallen weet op te werpen, die in de verte zelfs wat doen denken aan Godspeed! You Black Emperor. Gelijkgestemden, sowieso. Terwijl Fuck Off Money nog start als een soort pastiche op Kelly Watch The Stars van Air, afkomstig van het klassieke Moon Safari uit 1998.

Het is opvallend dat er wat vaker, ostentatiever met name, elektronica wordt gebruikt op As The Love Continues, hoewel de band daar natuurlijk nooit vies van is geweest. Altijd een andere plaat maken, luidt het credo van de Schotten, die überhaupt een broertje dood hebben aan herhalingsoefeningen.

We horen op As The Love Continues echo’s van Joy Division, New Order en Smashing Pupkins (Drive The Nail) en natuurlijk is Sonic Youth nog altijd van invloed op het geluid van de band. Dat nog altijd zeer herkenbaar is als Mogwai en na een draaibeurt of tien kom je er zelfs achter dat dit weleens het sterkste album kan zijn dat je in 26 jaar tijd gehoord hebt van de vier helden. Geschreven en opgenomen tijdens de pandemie. Is die toch nog ergens goed voor. Sterker: As The Love Continues kan weleens, zo rond Kerstmis, worden verkozen tot beste album dat dit jaar is verschenen. Neem zo’n fenomenaal opgebouwde laatste song als It’s What I Want To Do, Mum ook. Om te janken bijna; zó goed! En daar zal je ze hebben, de tranen… Pieter Visscher

Arab Strap – As Days Get Dark (Rock Action/Mattan Records)

De eeuwige preoccupaties van Arab Strap met uitersten als de dood en seks zijn ook op het tiende studioalbum As Days Get Dark volop hoorbaar. Zestien jaar na voorganger The Last Romance hadden we eigenlijk nauwelijks meer rekening gehouden met een nieuwe plaat. Daarom is As Days Get Dark een extra grote verrassing.

In de loop der jaren is wel veel solowerk verschenen van Malcolm Middleton en Aidan Moffat. Zo kwam Middleton met het sublieme Into The Woods (2005) op de proppen, wat een van de sterkste albums is die dat jaar verschenen. Middleton neemt ook op As Days Get Dark niet de zang voor zijn rekening, terwijl hij een minstens zo begenadigd zanger is als Moffat, wiens stem wel verdomde goed past bij de sound van Arab Strap. Dus zo verwonderlijk is het allemaal ook niet.

Arab Straps postrock herken je uit duizenden, met name door de praatzang van Moffat, wiens zeggingskracht groot blijft. Zoals hij “I don’t give a fuck about the past or glory days gone by” zingt in openingstrack The Turning Of Our Bones is meesterlijk. Het woord fuck wordt sowieso prettig uitgesproken door Schotten.

“This album feels like its own new thing to me. It’s definitely Arab Strap, but an older and wiser one, and quite probably a better one. It’s about hopelessness and darkness. But in a fun way”, duidt Moffat de zwartkomische teksten van het duo, dat opnieuw zorgt voor een ravissante synthese tussen gitaar, drums, saxofoon en strijkers en drumbeats en andere elektronica.

Zwakke tracks zijn niet te vinden op het album. Wat het allemaal extra knap maakt, na zo’n lange stilte. Geen spoor van krampachtigheid of nieuwe bewijsdrang. We horen een grote diversiteit aan soundscapes, tempowisselingen en melodieën. Maar allemaal heel erg Arab Strap. Overal humor ook, wanneer je goed luistert. Bijvoorbeeld naar Another Clockwork Day. Een aangrijpend masturbatieverhaal over een man die overweldigd wordt door online porno.

Resumé: Arab Strap blijft een werkelijk fucking fascinerende formatie, die een van de sterkste albums heeft uitgebracht die je dit jaar gaat horen. Er is meer chemie ontstaan tussen Moffat en Middleton in de loop der jaren. De luisteraar spint er verdómd veel garen bij. Pieter Visscher