Nation Of Language – Dance Called Memory (Sub Pop)
Schitterende albumhoes. Laten we daar eens mee beginnen. Want het oog wil immers ook wat. Dance Called Memory is de vierde langspeler van Nation Of Language, dat sinds 2020 redelijk productief is.
Vrij jong trio nog altijd, met een vrij volwassen, sterk op de jaren 80 teruggrijpende sound. Ook nog altijd. Joy Division, A-ha, Simple Minds, OMD en Kraftwerk blijven de referenties, maar wat te denken van het vroege Depeche Mode (Vince Clarke-plaat, Speak & Spell, 1981), A Flog Of Seagulls, New Order en The Cure. Blikvanger Ian Richard Devaney, zingt nog steeds vrij gemakkelijk en hij hangt zo nu en dan ook nog eens een (bas)gitaar om z’n nek.
Ook op deze vierde plaat horen we een over het algemeen dansbare sound, die goed bevalt. De band sprak vooraf de hoop uit om rauwe kwetsbaarheid en menselijkheid te verweven in een synthzwaar album en dat is vrij aardig gelukt. Hoewel we geen stijlbreuk noteren in vergelijking met de drie voorgangers.
Dance Called Memory laat een Nation Of Language horen dat nog niet op de toppen van zijn kunnen lijkt te presteren, maar wel weer een ruime voldoende scoort. Er zijn niet veel jonge bands die zó ontzettend goed het geluid van de jaren 80 weten neer te zetten. Petje af. Pieter Visscher