Tag: Declan Welsh and the Decadent West

Declan Welsh and The Decadent West – King Of My Head

Declan Welsh and The Decadent West wordt heel snel heel goed. Het zou niet verbazen als King Of The Road de Schotten een deal bij een major label gaat opleveren en misschien wel een onvervalste hit.

De nieuwe single is in ieder geval hun ‘potentste’ nummer tot nu toe. We horen een sterke opbouw met spannende details en sporen van U2 en Radiohead en een vleugje Stone Roses. Maar vooral een band die blaakt van het zelfvertrouwen.

King Of My Head komt van het tweede album van mister Welsh en zijn kompanen, dat in september uitkomt. Dat duurt dus nog even. Waarom dan nu al een single? Waarschijnlijk kon de band gewoon niet wachten om alvast een tipje van de sluier op te lichten.

Declan Welsh and The Decadent West – Mercy

Een kleine vier maanden na hun Impermanency EP zijn Declan Welsh and The Decadent West alweer terug aan het front met een fonkelnieuwe single die beter is dan we hadden durven hopen.

Ook Mercy is een song met een boodschap zij het dit keer geen politieke maar een persoonlijke. Het nummer gaat over afkicken en afstand nemen , van drank en drugs, maar ook van social media en schadelijke relaties. Als song is Mercy een stuk minder prekerig dan oud Breekijzer en GM hit Inpermanency en dat bevalt goed. Ook de productie is frisser en fantasievoller. Dat laatste mogen we volledig op het conto schrijven van Gianluca Bucellati, een up and coming producer die ook goede daden heeft verricht voor o.a. Arlo Parks, Biig Pig en Easy Life. 

Declan Welsh and the Decadent West – Impermanency

Beroemd is Declan Welsh and the Decadent West nog niet, maar wel bekend genoeg om een Nederlandstalige wiki te hebben. Daar lezen we dat de band uit Glasgow komt en nu zo’n jaartje of zeven rockt op zijn indie’s.

Vlak voor corona kwamen Declan & Co met een eerste album. De release van Impermanency duidt op de komst van een tweede. Aan de bandnaam en de titel van de nieuwe single –Impermanency betekent iets als vergankelijkheid- mogen we afleiden dat de mannen zijn begaan met het lot der mensheid. Declan heeft wel door dat politieke annex protestsong voor dove manshoren zijn als productie en melodie niet in orde zijn. En dat zijn ze.

Hij heeft overigens wel de wind mee. Nu parlando punk een ding is is hij zo verstandig om even mee te surfen op die golf. Dat geeft Impermanency een eigentijds tintje dat de verspreiding van zijn boodschap nog makkelijker maakt. Een beetje bekendheid met de Schotse tongval helpt overigens wel.

Ook slim is om de waarschuwing dat we met zijn allen de verkeerde kant opgaan te presenteren als liefdesliedje. ‘That I Love You, I Hope You Know I Always Will, And When I Am Fuck All But Ashes On The Breeze I’ll Love You Still. Geen wonder dat Declan Welsh ook hier aanhang heeft. De man is een poëet met het hart op de juiste plaats