Tag: ESNS

In Groningen bruist het altijd maar tijdens ESNS nog net een beetje meer. De gehele Europese popindustrie is neergestreken in onze stad en dat merk je. Overal lopen boekers, labelmensen, media, artiesten en muziekliefhebbers. Behalve de avonden met een vol programma van optredens is er tijdens ESNS ook overdag van alles te doen. Geen podium blijft onbenut, hippe winkels hebben hun eigen programma en in ieder café of zaaltje waar wat publiek in past kun je genieten van wat Europa momenteel te bieden heeft op muziekgebied. Pinguïn Radio heeft zijn eigen gratis toegankelijke festival in café de Groote Griet waar je in een doolhof van gangetjes in ieder hoekje weer een podium vindt waar de meest verrassende acts zichzelf presenteren. Ook in Platenzaak Plato en de naastgelegen koffietent kun je tijdens ESNS al meer dan 20 jaar genieten van een mooie doorsnede van acts en het leuke is dat je soms een band ziet optreden die je dan later op de dag nog eens beter kunt gaan bekijken. Vandaag was dat voor mij Ila, een jonge Belgische zangeres die met haar band in de middag al flink indruk wist te maken. Ik ben benieuwd hoe dat vanavond klinkt. Maar nu eerst even op de fiets naar huis voor een hapje eten.

Als ik ‘s avonds tegen 20:00 de Grote Markt op fiets ziet het er erg sfeervol uit. Bij het centrale podium en de naastgelegen kleinere tent is het al weer hartstikke gezellig. De boel is aangekleed met een bar, zitjes en een groot vuur. Vanuit de tent schalt inmiddels de muziek van de Piqued Jacks uit Italië, een rockband die gaat voor het grotere gebaar.. En dat doen ze goed. De band speelt muziek in de stijl van Balthazar en ook wel Kensington. De charmante zanger zweept het publiek op om mee te zingen met de, voor de meeste mensen, onbekende nummers en dat lukt wonderwel goed. Als hij het publiek vraagt in het midden ruimte te maken duikt hij samen met zijn gitarist de zaal in om daar verder te gaan. Een leuke show om te zien maar niet erg verrassend. Ik denk dat ieder land wel een paar van dit soort bands heeft om te headlinen op de grote festivals en Italië heeft Piqued Jacks!

Omdat ik toch ga voor iets meer avontuur ga ik richting de Machinefabriek, een oude fabriek aan de rand van het centrum waar ze een prachtig podium hebben. Hier staat Kids with Buns, Amber van Uytvancken Marie Piddington, twee jonge Belgische muzikanten aangevuld met een drummer en gitarist/toetsenist. Hun muziek wordt omschreven als bedroom indiepop. Als ik de zaal inloop zijn ze nog niet begonnen maar als de lichten even later uitgaan en de muzikanten het podium opkomen wordt het na het applaus muisstil. Langzaam vullen prachtige dromerige gitaar klanken de ruimte en rustig wordt de muziek opgebouwd. De lage stem van Marie wordt zo nu en dan aangevuld door de hogere stem van Amber. Ook in het gitaarspel vullen ze elkaar prachtig aan. Soms gaan de nummers beheerst los en stuiteren de dames over het podium maar meestal staan ze op hun plek naast elkaar en kunnen we genieten van deze heerlijke goedvolle folky muziek. Intieme teksten vol dagboekfragmenten en psychische en persoonlijke verhalen, we komen het vaker tegen, maar zo mooi als deze twee jonge vrouwen het brengen horen en zien we niet vaak. In België wonnen ze al de Studio Brussel Nieuwe Lichting en ik kan me niet aan het idee onttrekken dat we ook in Nederland nog veel moois van ze gaan horen en zien.

Een andere jonge vrouw met potentie kunnen we even later gaan zien in Huize Maas. Hier staat Kynsy, een alternatieve pop zangeres uit Ierland. Haar liedjes klinken verzorgd en zitten ingenieus in elkaar. In de media presenteert ze zich als brutaal en afwijkend maar live kleurt ze vooral binnen de lijntjes en vind ik het een minder spannend gebeuren dan ik had verwacht. Gelukkig brengt een appje van een vriendin uitkomst want zij staat in Vera en daar speelt Francis of Delirium.

En inderdaad, dit ligt veel meer, zo niet helemaal, in mijn straatje. Indie rock in de stijl van Car Seat Headrest en soortgelijke bandjes. Een echte Vera band dus en helemaal op zijn plek hier. De rustig rockende coupletten worden afgewisseld met harder gespeelde refreinen zoals we kennen in dit genre. Mooie liedjes met jaren ‘90 gitaar invloeden vaak heerlijk rockend. Hier mogen ze voor mij het hele festival wel mee vullen. Deze band gaat vast en zeker terug komen naar Groningen en dan ben ik er zeker weer bij.

En van het ene mooie bandje kan ik zo door naar de volgende want even verderop speelt zo meteen The Bug Club uit Wales. Het zijn strak gespeelde garage rock nummers die ze brengen en wauw wat doen ze dat goed! Vol energie worden de puntige melodieuze liedjes het publiek geslingerd. De band speelt super strak en omdat de liedjes lekker kort zijn houden ze de aandacht goed vast. Hoe kan het toch denk ik dan dat deze nummers nog niet bestonden, zo ingenieus in elkaar gezet, zo heerlijk gespeeld. Wat een geluk dat we hier bij mochten zijn. Nog een bandje dat graag terug zie in de zomer. Ik gok dat ze inmiddels geboekt zijn voor Best Kept Secret!

En dan is het tijd voor Ila die ik vanmiddag al een mooie show zag geven. Ila is de 25 jarige Belgische zangeres Ilayda Cicek met haar drummer en bassist/gitarist. Ik heb met een bevriend stel afgesproken in het Allround poolcentrum, niet bepaald een mooie zaal waar de band zo los zal barsten. Als we onze biertjes gehaald hebben begint de band met dreigende tonen zijn show. Ook hier horen we harde refreinen afgewisseld met met rustige stukken maar anders dan bijvoorbeeld Francis of Delirium zit hier veel spanning in de nummers. Meestal worden nummers rustig opgebouwd om vervolgens te exploderen en soms knallen ze al vanaf de eerste noten keihard de zaal. Maar niet alleen muzikaal klinkt het stevig en dreigend, ook de stem van Ila draagt hier aan bij. Haar stem klinkt het ene moment lief en even later gooit ze alles er uit, heel mooi die afwisseling in intensiteit. Bij momenten doet het me denken aan PJ Harvey om een richting aan te geven maar eigenlijk heeft Ila dit niet nodig. Ze staat met deze band volledig op eigen benen, en hoe. Voor mij een van de mooie ontdekkingen dit festival!

Nadat we rustig terug gelopen zijn naar de grote Markt was het even puzzelen wat we zouden gaan doen, er staat zoveel leuks tegelijk geprogrammeerd en ik had me voorgenomen om vanavond keuzes te maken om zo af en toe een optreden in zijn geheel te bekijken. En eigenlijk waren we het direct eens, we gaan naar Temple Fang. Over deze fantastische band uit Amsterdam had ik al veel gehoord maar het was er nog nooit van gekomen om ze ergens te zien spelen. En waar past dit beter dan in Studenten sociëteit Vindicat. In theorie zou dit geen match moeten zijn maar als je daar wel eens binnen bent geweest weet je wel beter. De zaal van Vindicat is een goor en duister hol waar het stinkt naar zweet en verschaald bier, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de toiletten, maar dat is een ander verhaal. Terwijl mijn vriend de student achter de bar wat zit te stangen begint Temple Fang aan zijn heidense eredienst. Langzaam en dreigend begint de muziek die naarmate de tijd vordert steeds meer kleur krijgt. Rustig maar super intens wordt er toegewerkt naar uitbarstingen die dan nog even weer worden uitgesteld, er gebeurt ondertussen van alles in de warme psychedelische sound van deze super groep. Harde riffs, heerlijke gitaarsolo’s en beukende drums komen voorbij in het psychedelische geluid. Na 20 minuten is het eerste nummer nog bezig en we beginnen te beseffen dat we één lang muziekstuk aan het ondergaan zijn. We proberen te bedenken hoe dit te noemen maar eigenlijk gebeurt er te veel om het in een woord te vangen. Lichte ambient metal vond ik wel een mooie maar beukende stoner met intense psychedelische invloeden is ook passend. Natuurlijk moeten we denken aan bands als the Grateful Dead, Motorpsycho, Hawkwind en Jimi Hendrix. Maar waarom zouden we, net zo lief dompelen we ons onder in de heerlijke reis waarin Temple Fang ons meeneemt. Wat een band, wat een geluid, echt, on-Nederlands goed! Wauw!!!

Samen met andere vrienden die we hier troffen moeten we besluiten wat we nu gaan doen, blijven we hangen om straks het nog harder rockende Psychonaut uit België te gaan zien of gaan we naar Vera waar Public Display of Affection te zien zal zijn. We zijn er snel uit, de ene helft blijft hier en ik ga met een paar mensen naar Vera. Even een ander geluid, even een andere sfeer en na de band begint de afterparty en daar hebben we ook wel zin in.

Maar eerst Public Display of Affection, het is een internationaal gezelschap dat is neergestreken in Berlijn. En zo klinken ze ook. Denk Bauhaus meets Lene Lovich, denk Nina Hagen. Aan het einde van deze avond krijgen we een afwisselend optreden met een jaren 80 geluid voorgeschoteld waarin de zangers zingt, schreeuwt en uitdagend over het podium heen en weer danst. De gitaren klinken kil en de bas dreunt repeterend zoals we dat mogen verwachten. Toch is het een warme show die goed valt bij het publiek. Lekker dansen, lekker opzwepend en een goede opmaat voor wat nog komen gaat.

Want na dit laatste optreden op de vrijdag begint traditioneel de afterparty met dj De Rode Jager en dat is feest. Dikke Dennis, die we vooral kennen als mascotte van de Eindhovense band Peter Pan Speedrock is met hem mee gekomen. Inmiddels zijn we niet de enige mensen die al een avond aan het bier drinken zijn en er is dan ook niet veel voor nodig om de stemming er goed in te brengen. Alles komt voorbij in de set, als het maar fout is of als je er maar flink op los kunt gaan. Tot diep in de nacht zingen we mee met André Hazes, Luv en alle andere hits uit de Foute top 100. We pogoën op Madonna en Nirvana en we brullen mee met Queen. Echt even helemaal los en super gezellig met alle vrienden en bekenden die hier zijn. Zouden we vaker moeten doen! En zo eindigt ook deze avond waarin ik weer intens heb mogen genieten van verrassende en heerlijke optredens. Morgen Noorderslag!

Tekst: Jan Berends

Dag twee van ESNS begint voor mij met een knal want in de Blauwe Hemel, een tent die voor ESNS is neergezet op de Grote Markt, staan Gurriers uit Dublin. Dit is een band die we kunnen plaatsen in de rij van bands die we de afgelopen jaren vanuit de Britse eilanden onze kant op hebben zien komen. Denk dan aan SHAME, The Murder Capital, TV Priest en natuurlijk Fontaines D.C. Heerlijke post punk, noiserock of hoe je het wilt noemen op een rauwe en opzwepende manier gespeeld. De 5 vrienden zijn hun band in corona tijd uit pure verveling begonnen en inmiddels spelen ze hun set strak, rauw en vol enthousiasme. Zanger Dan Hoff zweept het publiek op los te gaan. Zo vroeg op deze avond moet hij daar nog veel moeite voor doen maar dat zal zeker anders zijn als we deze band de komende zomer gaan tegenkomen op de verschillende festivals. Nummers als Top Of The Bill en Approachable zullen dan uitgegroeid zijn tot de anthems die het nu al zijn.

Even later sta ik bij Sprints, een band die ik ‘s middags ook al even zag bij Platosonic het gratis randfestival dat deze prachtige platenzaak al sinds jaar en dag tijdens ESNS organiseert. Sprints komt ook uit Dublin en hoewel er zeker overeenkomsten zijn met Gurriers zit deze band iets meer in de garagepunk hoek. Met zangers Karla Chubb hebben ze een goeie blikvanger. Brutaal schreeuwt en spuugt ze haar teksten de zaal in, lijkt overal schijt aan te hebben. De teksten zijn sociaal bewogen en als ze zingt over de eikel die haar in de kroeg maar blijft lastig vallen begrijpen we haar goed en schreeuwen we met haar mee. Opnieuw een lekkere opzwepende en rauwe band uit Ierland, heerlijk!

Dan snel naar Vera op Shanghai Baby te gaan zien. Zangeres Ade Martin uit Madrid was een paar jaar geleden ook al op ESNS te zien, toen als bassiste van de band Hinds. Peter Weening, de voormalig programmeur en boegbeeld van Vera kondigt de band in zijn Dead Moon T shirt aan. Jaren ‘90 slackerpop kunnen we verwachten en daar word ik blij van. Bands als Pavement, Sebadoh, Guided By Voices en Beck op zijn eerste plaat, je kunt mij er voor wakker maken. De EP die in mei ‘22 uit kwam is een verzameling nonchalant gespeelde korte liedjes die live nog iets losser gespeeld worden. Met enigszins onvaste stem en niet altijd even zuiver worden de liedjes gebracht maar is dit erg? Nee zeker niet, het klinkt eerlijk, oprecht en zonder al te veel pretenties, een leuke band om te zien.

Anna Erhard is een Zwitserse zangeres die enigszins in dezelfde hoek opereert. Ze heeft inmiddels twee platen uit die vol staan met mooie liedjes vol humor waarin ze haar dagelijkse leven observeert. Opnieuw Beck maar ook Eels zijn bands waar ik aan moet denken als ik haar zie spelen. In tegenstelling tot Shanghai Baby worden de liedjes strakker gespeeld dan op de plaat, het klinkt daardoor goed maar het wordt er ook wat saai van. Desalniettemin een vermakelijk optreden dat deels gezien wordt door een publiek dat niet speciaal voor haar gekomen is. Want na haar optreden begint in de grote zaal een van de grote beloftes van dit festival.

The Haunted Youth uit Hasselt, België bracht vorig jaar in november hun lang verwachte LP Dawn of the Freak uit. Een plaat die de eindejaarslijstjes van veel mensen domineerde. De band rond zanger Joachim Liebens speelt hypnotiserende psychpop met invloeden van The Cure en DIIV, stuwend en met een vol geluid door de synthesizerklanken van Hanne Smets. De nummers zitten niet ingewikkeld in elkaar maar hebben een broeierigheid en spanning die het publiek in de bomvolle zaal aanspreekt. Er wordt bij momenten aandachtig geluisterd en er wordt meegezongen met de bombastische nummers. Binnen Europa mogen we blij zijn met deze aansprekende band en het zou me niet verbazen als ze hun geluid ook aan de andere kant van de oceaan mogen gaan laten horen!

Even later sta ik al weer bij Eliza Legzdina, een Letse zangeres uit Oost Londen. Ze ontving een beurs voor een opera opleiding maar daar merk je bij deze show heel weinig van. Ze kwam terecht in de Londense Club en Queer scene waar ze in korte tijd naam maakte. Haar muziek is een mix van verschillende club en trap beats en R&B enthousiast gebracht. Samen met de DJ en een medezangeres weet ze het publiek op te zwepen en bouwen een feestje waar je bij wilt zijn. Heel vermakelijk allemaal!

In de grote zaal van Huize Maas wordt het feest gelijk doorgezet want daar begint even later Gold Kimono. De band rond zanger Tienus Konijnenberg brengt zomers no nonsens muziek, een vleugje reggae, wat hip hop en dat alles met een heerlijke groove. Het doet me denken aan Chef’Special maar dan doe ik deze jongens misschien wel wat te kort.

De avond is al flink gevorderd en ik ben in een haze van bier en gezelligheid blijven hangen bij alle feestelijke muziek die voorbij kwam maar toch wil ik nog even gaan kijken bij een paar bandjes die nog gaan komen. Hause Plant uit Lissabon speelt zijn indierock liedjes strak voor een half gevulde zaal. Misschien komt het door het moment van de avond maar op mij komt het wat saai over.

Cyan Kicks daarentegen is een vrij spectaculair ogend gezelschap uit Finland. Sexy en ordinair zien ze er uit in hun leren kleding met glitter en opengewerkte stukken. Dit alles past wel goed bij de dynamische show. De elektronische rock wordt vol enthousiasme gespeeld en het publiek vooraan geniet met volle teugen. Niet helemaal mijn ding maar toch sta ik te genieten. En dat is het leuke bij ESNS, soms word je aangenaam verrast door een band of een optreden waar je normaal gesproken niet zo gauw heen zou gaan.

De avond sluit ik af bij Eee Gee, een popzangers uit uit Denemarken. Ook dit jaar zien we meerdere zangeressen met hitgevoelige muziek voor de top 40. Vaak leuk om naar te kijken maar ook inwisselbaar. Bij Eee Gee is dat toch wat anders. De liedjes hebben net wat meer diepgang en de show is afwisselend. Ik weet niet of we nog veel van haar gaan horen maar als dat niet zo is dan is dat zeker jammer. Eee Gee stijgt boven het gemiddelde uit met een mooi optreden zo aan het einde van deze, opnieuw zeer afwisselende, ESNS avond!

Tekst: Jan Berends

Na 3 jaar is het weer zo ver. Op de fiets naar het centrum van Groningen om me onder te dompelen in alles wat de Europese muziekwereld momenteel te bieden heeft. Ik ben al weer weken bezig geweest met luisteren, lezen, filmpjes kijken enz want ja, het meeste is nieuw en kennen we nog niet. Het weer zit niet bepaald mee zo aan het begin van deze avond. Kleddernat fiets ik de donkere Haddingestraat in waar in de wat mysterieuze Luthersekerk -de kerk heeft twee orgels- Sam de Nef voor mij het ESNS weekend mag starten. De jonge singer/songwriter uit Antwerpen past met zijn ingetogen liedjes prachtig op deze locatie. Eerder speelde hij in wat ruigere rammelrock bandjes maar daar is in deze setting niks meer van over. De nummers druipen van de melancholie, nergens wordt het uitbundig maar wat klinkt het allemaal prachtig. Misschien wel het mooist in het nummer Olja, een ode aan zijn Servische schoonmoeder. Een bezoek aan haar en de rest van de familie vormde een grote inspiratiebron voor de laatste plaatDawn/Dusk van Sam. Mooie luistermuziek voor een regenachtige woensdagavond!

Ik ben lekker lang blijven hangen waardoor ik bijna geen tijd meer heb om Florence Arman te zien. Nog een paar liedjes neemt ze me mee in de omgekeerde Schouwburg van Groningen. Omgekeerd omdat, zoals ieder jaar, het podium is opgebouwd over de zaal waardoor het publiek vanaf het podiumdeel kan toekijken. Florence treed op met slecht één muzikant maar de muziek klinkt vol en modern. De popliedjes zitten mooie in elkaar en ze praat ze leuk aan elkaar door te vertellen over haar (liefdes)leven, een boy die haar allerbeste bestie was maar teleurstelde door haar onverwacht te dumpen. Uiteraard is ze daar sterker uit gekomen en nu stuitert ze weer vrolijk over het podium. Leuk om naar te kijken maar wel wat lichtvoetig allemaal.

Bij Albertine Sarges is dat anders. De alternatieve zangeres uit Berlijn heeft na verschillende samenwerkingsverbanden nu een nieuwe band om zich heen verzameld met mensen die haar kenden en mensen die zij kende zoals ze zelf zegt. Deels uit Duitsland en deels uit Engeland. Met deze nieuwe groep staat ze op het podium van het werkman college en dat is precies waar ze past. De band oogt als een soort creatieve schoolband en die zijn vaak hartstikke leuk. Nou is niet alles wat voorbijkomt even leuk. De matig gevulde zaal krijgt prachtige mysterieuze nummers te horen, aangezet met gitaar en dan rustig uitgebouwd tot een bombastischer geheel. Toch vliegen ze af en toe flink uit de bocht. Vooral als ze meerstemmig zingen gaat dit soms over in krijsen, helemaal over de top. Op die momenten tenenkrommend maar het ontbreekt ze niet aan lef zoals een goede schoolband betaamd.

In de machinefabriek staat (Hilde) SKAAR, de volgende pop belofte uit het Noorse muzieklandschap. Een paar jaar geleden zagen we Sigrid haar lichtvoetige en vrolijke popsongs presenteren op ESNS. Nu is het de beurt aan SKAAR die net zo vrolijk over het podium springt, danst en het publiek om haar vinger windt. Genomineerd voor prijzen als Best Newcomer en de Noorse Grammy’s denk ik dat we deze jonge vrouw wel gaan tegenkomen op de mainstream festivals deze zomer. Met zonnig weer, een biertje en je vriendin aan je zijde komen de liedjes waarschijnlijk het mooist tot zijn recht.

Ik ben al weer op weg naar Vera waar ik nog net een stukje kan zien van de Londense groep O. Joe en Tash spelen alleen drum en baritonsax maar daar weten ze echt een aanstekelijk geheel van te maken. Tash zweept de nummers flink op met haar opwindende drumspel. Met stevige beats afgewisseld met jazzy stukken weten ze de bomvolle zaal te boeien. Soms doet het me denken aan Morphine die ik hier jaren geleden zag spelen. Zij hadden Dana die op 2 saxofoons tegelijk speelde. O doet dat niet maar mocht je de kans krijgen deze band ergens te zien spelen, laat dat dan niet schieten.

In Huize Maas staat Dea Matrona. Twee zussen uit Belfast die samen met hun beste vriendin de zaal verwennen met hun classic rock achtige muziek. Het is één en al vrolijkheid en de vrouwen krijgen het publiek dat vooraan uit z’n dak gaat goed mee en ze hebben er zelf veel plezier in. Heel spannend is het niet maar gezellig zeker. Toch zijn er kippenvel momentjes want in de country achtige ballads die ook voorbij komen kleuren hun stemmen prachtig bij elkaar. Dan is het echt genieten. Hoe anders was dat bij Albertine Sarges eerder op de avond.

Terug in de Schouwburg krijgen we iets geheel anders te zien en te horen. De Spaanse kunstenares en muzikante die een klassieke opleiding heeft gehad brengt het publiek in vervoering met één lang muziekstuk waarin van alles verwerkt zit. Bijzondere ritmes, vreemde breaks en klanken maar wat vooral boeit zijn de stemmen van Marina en haar mede muzikanten. Soms ijle zang die we kennen van het Belgische Lais afgewisseld met onverwachte klank uitstoten, Zuid Indiaase zang en andere bijzondere dingen. Prachtig om te horen en heel bijzonder dat dit ook een plek krijgt op ESNS. Het zijn de onverwachte parels waar je op hoopt dat je er bij mag zijn.

In Vindicat, de studentensociëteit aan de grote Markt, gaat Heartworms bijna beginnen. Een lange rij mensen heeft zich voor de deur gevormd en binnen is het broeierig warm. Samen met een aantal vrienden die ik daar tref zien we Jojo de Zuid Londonse samen met haar band een geweldige show geven. Veel muziek heeft ze nog niet uitgebracht maar dit is een band die ik zeker vaker wil gaan zien. Met invloeden van PJ Harvey, The Cure maar ook Interpol en Krafwerk zet ze een stevige set neer waarbij ze vocaal af en toe flink los gaat, schreeuwen soms krijsen maar hier helemaal op zijn plek. Donkere muziek voor diep in de nacht in een Berlijnse club, indrukwekkend.

Dan is het tijd voor NAAZ. Ze heeft drie jaar niet opgetreden, een van haar laatste optredens zag ik in de Brixton Academy in Londen in het voorprogramma van Melanie Martinez, vlak voor corona. Daarna raakt ze in een diep dal, had last van ernstige mentale problemen. Ze hervond zichzelf in de studio en hier was ze om haar plaat te presenteren. En hoe! Met haar goede band zet ze het publiek een prachtige emotionele rollercoaster voor. Nummers over haar culturele achtergrond, haar ouders die gevlucht zijn voor de golfoorlog en hun dochter gemaakt hebben tot het prachtige vrije vogeltje dat ze zich voelt. Ze beweegt uitdagend over het podium, geeft het publiek haar mooie glimlach maar zegt er ook wat van als er niet hard genoeg wordt meegezongen. NAAZ is terug en ik raad iedereen aan te gaan kijken als de kans zich voordoet.

Aan het eind van de avond is het tijd voor Hannes. De sympathieke Zweed met de gunfactor van hier tot Tokio. Zijn grote Zweedse hit Stockholmsvy moet je echt even beluisteren. Hier in huis zingen we hem al weken mee. In een kleine kneuterige setting staat bij met zijn vriend, die gitaar speelt, in de Lutherse kerk waar ik ook mijn avond begon. Zes nummer heeft hij voor ons en hij is het niet gewend om tussen de nummer door in het Engels te spreken. Hij draagt een gouden zonnebril en een glitterpet met het woord SEXY er op. Dat alles draagt bij aan de mooie afsluiter van de avond. De rustige zanger heeft een prachtige soulstem die in deze bescheiden setting extra goed tot zijn recht komt. Uiteraard eindigt hij met zijn hit, een duet met rapper Waterbaby. Deze vriendin van hem heeft een botje in haar voet gebroken en moet het lage podium opgeholpen worden. Samen achter de piano zingen ze hun lied en als het afgelopen is zijn we het er over eens, het was een prachtige afsluiter van een bijzonder mooie avond ESNS.

Tekst: Jan Berends