Na jaren ‘relaxt links naast de drummer’ te hebben gestaan, heeft Nana Adjoa Effah-Bekoe zichzelf een prominentere rol toebedeeld. De 27-jarige Amsterdamse speelde in tal van bandjes (A Polaroid View, Sue the Night, Janne Schra), maar kon het bestaansrecht van haar eigen muzikale ideeën niet langer ontkennen. Inmiddels zoemt de naam van de dromerige liedjesschrijfster rond als een opgewekt mereltje in het voorjaar: vol belofte en nogal aanwezig.
Tekst LiveGuide | Daan Keijzer
En nu sta je ineens vooraan op het podium, terwijl de band jouw naam draagt. Groot verschil met de periode daarvoor?
“Het is een groot verschil, ja. Als bassist heb ik aardig veel ervaring in verschillende bandjes en stond ik altijd relaxt links naast de drummer. Op die positie kon ik de shows haast met mijn ogen dicht spelen. Nu sta ik vooraan en dat is wennen geblazen. Het klinkt heel simpel, maar als ik mij nu omdraai richting de band dan sluit ik mij af van het publiek. Dat soort kleine dingen maken optredens als frontvrouw een nieuwe wereld, en dat maakt het juist zo leuk. Maar niet alleen de positie op het podium is veranderd. Tijdens interviews en shows gaat het nu vaker over mijzelf. Als bassist kon ik alles rustig van een afstandje waarnemen en af en toe een beetje bijsturen. Nu ben ik letterlijk de hele tijd met de band bezig, omdat het lastig is afstand van jezelf te nemen.”
Klinkt behoorlijk stressy allemaal…
“Nou, voor de Down at the Root-tour ben ik best gespannen. Het is alsof mijn hoofd op het hakblok ligt. Ik ben ontzettend benieuwd wat voor gevoel ik de mensen kan meegeven tijdens die shows. Het liefst wil ik mijzelf alleen muzikaal centraal stellen. De stereotypen rondom singer-songwriters die vertellen waar het liedje over gaat en waarom ze het geschreven hebben, mijd ik. Ik laat de muziek liever voor zichzelf spreken.”
Het heeft wel eventjes geduurd voordat je je eigen muziek voor zichzelf liet spreken. Hoe dat zo?
“Met muziek maken en schrijven startte ik gelijktijdig. Alleen gebeurde het schrijven achter de schermen en het maken in de realiteit. En met achter de schermen bedoel ik ook echt volledig afgesloten van de buitenwereld. Zelfs mijn zusje had nog nooit iets van mijzelf gehoord. Achteraf best een gek idee. De drang om met mijn eigen muziek ook daadwerkelijk iets te doen, is geleidelijk ontstaan. Dat begon een jaar of vier geleden. In de bandjes schreef ik steeds vaker mee waardoor mijn stem vaker werd gehoord. Daardoor begon ik mij comfortabeler te voelen met mijn eigen ideeën. Uiteindelijk besloot ik mijzelf een duwtje in de rug te geven en een band te zoeken voor het vele werk dat ik al had geschreven. Ik dacht: ik kan wel compromissen blijven sluiten met mijn bandleden, maar mijn eigen werk heeft pas bestaansrecht als ik het ook echt de wereld in stuur. Als je het alleen voor jezelf houdt, bestaat het niet.”
En nu heeft iedereen het ineens over je!
“Het is iets geks, die zogenaamde ‘buzz’. Rond Noorderslag was die flink aanwezig, maar ik had zelf niet echt door dat ik van tevoren zoveel genoemd werd. Ik durf niet te zeggen waar het precies vandaan kwam. Ik denk dat mond-tot-mondreclame de belangrijkste drijfveer achter de ophef is. Blijkbaar heb ik een praatgrage persoonlijke kring om mij heen verzameld.”
Tot slot: is perfectionisme de reden voor de lange tijd die het kost voordat we nieuwe nummers van jou kunnen beluisteren?
“Het trage uitbrengen van mijn nummers is een bewuste strategie. Aangezien er tegenwoordig geen regels meer zijn over wanneer en hoe vaak je muziek moet uitbrengen, wilde ik daar mijn tijd voor nemen. Het is een open speelveld geworden. Ik hou ervan om lang na te denken over het schrijven, maken en spelen van mijn muziek. Ik wil duidelijk laten zien dat ik niet zomaar wat doe. Daarin zien sommige mensen een vorm van perfectionisme, maar dat gaat naar mijn idee te ver. Het heeft nogal een negatieve klank. Alsof ik een of andere control freak ben.”
LIVEDATA 31/03 Simplon, Groningen 02/04 Paradiso, Amsterdam 04/04 Hedon, Zwolle 05/04 Rotown, Rotterdam 12/04 EKKO, Utrecht 27/04 Oranjepop, Nijmegen 26/05 Dauwpop, Hellendoorn 25-27/05 Sniester Festival, Den Haag 08-10/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek
Klinkt als: een zwoele slow-coffee die na lang wachten in een thermoskan eindelijk haar warmte en aroma’s mag prijsgeven
—
Het kan verkeren bij concert- en festivalkrant LiveGuide. Hebben ze eerst Kendrick Lamar op de cover staan, prijkt een maand later doodleuk de kop van Tom Smith op het voorblad. Maar deze overgang mag dan als water en vuur zijn: ook Editors levert weer een pomper van een coverstory op.
De nieuwe LiveGuide, het krantje waarvan de 39e editie vanaf vandaag gratis te verkrijgen is op ruim 500 locaties in Nederland. Onder meer bij popzalen als TivoliVredenburg, Melkweg, 013, De Oosterpoort en Muziekgieterij.
Dronken Alex Kapranos
Waar met Tom Smith en gitarist Justin Lockey uitgebreid wordt gesproken over hoe verdomde gewelddadig de mannen van Editors zelf wel niet zijn, heeft ook het interview met Franz Ferdinand een agressief tintje. Alex Kapranos biecht namelijk op hoe hij een keer in een dronken bui iemand het gevecht gaf waar hij om vroeg. “Ze willen met een artiest vechten, zodat ze tegen hun maten kunnen zeggen dat ze een bekende zanger hebben geslagen.”
Zwarte Cross, Camp Moonrise en Nana Adjoa
Stukken vriendelijker gaat het eraan toe in gesprek met Pieter Holkenborg van de Zwarte Cross, die uitlegt waarom het festival toch in vredesnaam begint met een hiphopweide… Ook leuk: LiveGuide laat de directeur van het nieuwe festival Camp Moonrise drie fijne albums tippen en spreekt Nana Adjoa (A Polaroid View, Sue the Night, Janne Schra) over haar besluit om haar eigen hoofd op het hakblok te leggen door het solopad te kiezen.
Tusky, Khalid, Dream Wife, Rosemary & Garlic, The Game en Avatar
Verder nog: de rider van de kersverse punkrockhype Tusky, de zwembadavonturen van riot grrrl-dames Dream Wife, een ode aan Khalid door zijn grootste fan Aïcha, een quiz waarin wordt getest wat Rosemary & Garlic weet van hiphopsuperster The Game en bizar geouwehoer van de Zweedse metalhead Johannes Eckerström, die met zijn band Avatar in het koninkrijk van hun almachtige gitarist leeft. “Het is het land van je wildste dromen en al je heavymetalfantasieën.”
Zeg nooit nooit, zegt men wel. Neem JOHAN, die legendarische Nederindierock-band uit Hoorn. Ze – nou ja ze, zeg maar zanger-gitarist Jacco de Greeuw en een stuk of tien mede-Johannieters – hadden dertien jaar nodig voor vier prachtige albums, waarvan je Pergola uit 2001 gerust een klassieker mag noemen.
