Paaspop is en blijft een festival dat alle muzikale monden vult. Tussen de Miss Montreals, Kensingtons, Guus Meeuwissen en Bløfs van deze wereld staan ook tijdens de 2018-editie meer dan genoeg Pinguin-fähige artiesten geprogrammeerd. Het is een regenachtig weekeinde in Schijndel, maar de sfeer lijdt er niet onder. Ook al omdat alle optredens weer in prachtige megatenten plaatsvinden. We hebben er enkele hoogtepunten uitgepikt.
Tekst: Pieter Visscher
In de volgepakte Jack Daniel’s laat Millionaire er geen twijfel over bestaan dat de band nog altijd behoort tot de voorhoede van de toonaangevende indierock in België. Die constatering kreeg al gestalte met het verschijnen van het sterke Sciencing, dat in 2017 na een stilte van maar liefst twaalf jaar verscheen. Tim Vanhamel staat druk gebarend op het podium, bevlogen, soms zelfs wat overdreven theatraal, al is er slechts een kniesoor die daarover zou vallen. Omdat het allemaal zo verdomde urgent is wat de heren neerzetten. Vanhamel gooit er een geheel eigen uitleg van Pasen tegenaan. Zijn “favoriete feest”. Om de massa daarna terstond te overrompelen met een muur van geluid. Millionaire klinkt krachtiger en overweldigender dan ooit en sleept een dikke 9 in de wacht in Schijndel.
We hebben ze bij Pinguin Radio al een paar keer de beste band van Nederland genoemd en die status maakt Birth Of Joy ook op Paaspop moeiteloos waar. De formatie is in het buitenland nog altijd populairder dan in Nederland en dan weet je dat er iets aan de hand is. Dan liggen de heren en dames dj te tukken. Bekendheid bij de massa valt en staat immers meestal met airplay op de vaderlandse radiozenders. Op Pinguin Radio doen we in elk geval ons best. De met psychedelische elementen ingekleurde rock van Birth Of Joy imponeert in de Jack Daniel’s en lijkt ook buiten Europa in de nabije toekomst hoge ogen te gaan gooien. Amerika lonkt.
Wel reeds jarenlang omarmd door het grote publiek in ons land is het Belgische Triggerfinger. Uiteraard weer strak in het pak heeft de band wat moeite om de enorme Apollo mee te krijgen. Muzikaal altijd dik in orde, Ruben Block en consorten.
Er zit live een stuk meer agressie in het wereldkritische What The Fuck dan het op plaat klein gehouden openingsnummer van het nieuwe album Ghost Alive van The Boxer Rebellion (foto). Dat is een ingetogen plaat waarvan meer songs voorbij komen. Zoals het fantastische Here I Am. Een klassieker in wording.
“Do you want to hear a love song or a hate song?”, vraagt Frank Carter aan zijn publiek. De Brit is niet te beroerd zijn toehoorders invloed te laten uitoefenen op de setlist. Samen met The Rattlesnakes was hij een van de hoogtepunten tijdens Lowlands en Rock Werchter in 2017. Carter heeft een dikke jas aan tijdens de eerste drie nummers, maar al snel wordt dat veel te warm voor de beweeglijke punkrocker. Natuurlijk heeft hij zijn song over terroristen (“fucking cowards”) weer in petto. Paradise is een eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslagen op concertbezoekers in Parijs (Bataclan) en Manchester (Arena). Zo furieus gebracht dat je bijna bang van ‘m wordt. “Your paradise does not exist!”, legt Carter het nog even uit. Goudeerlijker en betekenisvollere punkrock wordt bijna niet voorgeschoteld vandaag de dag. Carter is beter dan Johnny Rotten in zijn beste jaren. Sympathieker bovendien.
Conor Mason, zanger van Nothing But Thieves, oogt als een sloddervos, in zijn te korte lange broek, te wijde T-shirtcombinatie en zijn net-uit-bedkapsel. Maar wie weet lopen we er allemaal zo bij over een halfjaar, want het modebeeld is grillig en laat zich nauwelijks voorspellen. Heden ten dage betaal je meer voor een spijkerbroek mét gaten, dan een broek die intact is. De in korte tijd wereldwijd populair geworden Britse formatie dankt die status met name aan de hits Amsterdam en Sorry, maar heeft meer te bieden. Dat ziet een geheel afgeladen Apollo. Hoogtepunt van de set is een verbluffende versie van Led Zeppelins Immigrant Song. Korter dan het origineel maar bijzonder overtuigend. John Bonham zou zonder twijfel hebben geapplaudisseerd. Nothing But Thieves is samen met Frank Carter de grote winnaar van Paaspop 2018.
Enfin, het oog wil ook wat en dan kom je bij Cato van Dijck, zangeres van My Baby, meer aan je trekken dan bij Mason en Carter. De blikvangster van de band heeft een tweetal benen waarnaar je kunt blíjven kijken, mits dat niet te veel afleidt van de muziek van het Hollandse trio. De band verkeert in bloedvorm en krijgt per optreden meer internationale allure. Niet voor niets doet My Baby het ook over de landsgrenzen uitstekend. Bezwerend, psychedelisch en nog rocken als een malle ook – we geven het je te doen.
“Hij loopt een beetje als Lucille Werner”, zegt iemand gekscherend tussen het publiek in de uitpuilende Apollo. Het gaat over de bijna 71-jarige Iggy Pop. Die heeft zich aangepaste schoenen aan laten meten en lijkt last van de heupen te hebben. Vocaal is er nog niks aan de hand gelukkig. Dat blijkt al snel, als opener I Wanna Be Your Dog wordt ingezet. Al snel volgt het minstens zo klassieke The Passenger. De tent swingt van voor naar achter en ziet met veel liefde door de vingers dat de rockgod welzeker sporen van slijtage begint te vertonen. Iggy heeft de gunfactor in Schijndel. Natuurlijk! Zo nu en dan schurkt de veteraan tegen het aandoenlijke aan. Zelfs tijdens zijn lijflied Lust For Life, dat door duizenden wordt meegebruld. The Jean Genie is een fraai eerbetoon aan Iggy’s boezemvriend David Bowie. Hij sluit af met Real Wild Child (Wild One). Is het de laatste keer dat we de levende legende op Nederlandse bodem aan het werk hebben gezien? Wie erbij is, stelt zichzelf die vraag.
MY BABY
