De titel zegt het al This Is A Photograph II is een vervolg, of beter herinterpretatie van het titelnummer van het meest recente album van Kevin Morby.
Eigenlijk heeft hij heeft geen steen op de andere gelaten bij het maken van versie II. Tekst, tempo en arrangement zijn compleet omgegooid. Op foto I declameerde hij zijn lyrics en bestond de begeleiding uit bas, drums, wat gitaren en iets dat klinkt als een mandoline. Voor de nieuwe uitvoering heeft hij een orkest laten aanrukken, zingt hij luid en duidelijk en hebben de drummer bassist het op hun funky heupen.
This Is A Photograph II komt samen met twee andere ‘reimagenings’ en zes nieuwe nummers op een ‘companion piece’ van het vorig jaar verschenen This Is A Photograph album, More Photographs (A Contiuum) geheten.
Op 6 juni staat Kevin Morby op Best Kept Secret, benieuwd welke versie hij daar ten gehoren gaat geven.
Er gaat bijna geen jaar voorbij of Kevin Morby laat wel iets van zich horen. Is het geen nieuw album dan is het wel een speciale sessie, een gelegenheidsduet of een bijdrage aan een project om het werk van een half vergeten voorganger onder de aandacht te brengen. En dat al bijna tien jaar lang. Al doende heeft hij een aardige verzameling indie classics bij elkaar gespeeld, songs als Beautiful Strangers, Harlem Rivers, I’ve been To The Mountain en meer.
Of This Is A Photograph ook zo’n blijvertje is zal nog blijken, maar goed en bijzonder is de nieuwe single zeker. This Is A Photograph lijkt niet op, maar doet wel enigszins denken aan Bob Dylan (of T Bone Burnett). Dat komt omdat Kevin dit keer niet zingt, maar voordraagt. Hij begint met het beschrijven van een oude foto, maar al snel wordt het een associatieve stroom van woorden. De begeleiding wordt steeds vuriger en nadert na toevoeging van blazers en een vrouwenkoor het kookpunt. Tegen het eind scandeert Kevin alleen nog maar de woorden, “This Is What I Miss About Being Alive, This Is What I Miss After I Die!”
This Is A Photograph is het titelnummer van Kevin’s 6e studioalbum. De releasedatum is 13 mei. Op 29 mei staat hij in TivoliVredenburg.
Vandaag kondigt Kevin Morby ‘This Is A Photograph’ aan, zijn nieuwe album dat op 13 mei uitkomt op Dead Oceans, en deelt het titelnummer en de bijbehorende video. Bovendien heeft Morby tourdata over de hele wereld aangekondigd. Op This Is A Photograph, Morby’s 7e album, maakt hij een Americana-lofzang, een diepgeworteld leven en dood, bloed op het canvas dat stroomt. De creatief sterker geworden songwriter is erin geslaagd om zijn beste liedjes, zijn beste vocale uitvoeringen, zijn meest indringende teksten en zijn meest weelderige arrangementen op elkaar af te stemmen en ze allemaal op ‘This Is A Photograph’ te zetten. Dit is zonder twijfel zijn magnum opus tot nu toe.
Het verhaal begint in januari 2020 met Kevin Morby die afwezig door een doos met oude familiefoto’s bladert in de kelder van zijn ouderlijk huis in Kansas City. Een paar uur eerder, tijdens een familiediner, was zijn vader voor zijn ogen in elkaar gezakt en moest hij met spoed naar het ziekenhuis worden gebracht. Die nacht voelde Morby nog steeds de schok en angst door zijn lijf gieren. Dus staarde hij naar de beelden tot bij een van de foto’s hem te binnen schoot: zijn vader als jonge man, trots en sterk en vol zelfvertrouwen, poserend op een grasveld met zijn shirt uit. “Op de foto ziet hij er jong en zelfverzekerd uit, zijn borst naar de camera puffend alsof hij op zoek was naar een gevecht”, legt Morby uit. “Het was me niet ontgaan dat dit dezelfde borstkas was die ik een paar uur eerder zag in de ambulance, was een stethoscoop tegenaan werd gezet terwijl hij op de keukenvloer van het huis van mijn zus lag.” Terwijl zijn vader weer op krachten kwam, mediteerde Morby op deze ideeën. En toen ging hij naar Memphis. Hij nam zijn intrek in het Peabody Hotel en bracht zijn dagen door met het aanbidden en eer brengen aan de dromers die hij bewonderde; hij zou naar de oevers van de Mississippi gaan, naar de plek waar Jeff Buckley aan zijn einde kwam. Hij dwaalde door de buurt waar Jay Reatard zijn laatste dag doorbracht en reed hierna langs de Stax-tent voor een korte oppepper. Cruisend richting Graceland, voordat je Highway 61 oversteekt, liet Morby de geesten tot hem komen om zijn eigen dromen vorm te geven. ‘s Avonds keerde hij terug naar zijn kamer en documenteerde zijn ideeën op een geïmproviseerde opname-opstelling, met alleen zijn gitaar en een microfoon. De liederen, elegisch van aard, die pasten bij alles wat hij had gezien, stroomden uit hem.
Opnieuw stond Sam Cohen (die Singing Saw en Oh My God ook produceerde) aan het hoofd van het project. Ze begonnen in Cohens studio in de staat New York die op dat moment nog in bouw-fase zat, samen met drummer Nick Kinsey werkten ze langzaam aan de nummers terwijl de reis van de opname overeenkwam met de start-stop-kwaliteit van 2021 zelf, met magische momenten die in de precaire navigaties werden gestrooid. Na verloop van tijd begon de cast gevuld te raken. Voormalig touring pianist Oliver Hill en zijn moeder Meg en zus Charlotte verzorgden de strijkers. Tourende landgenoten Cochemea Gastelum (saxofoon), Jared Samuel (orgel) en Alecia Chakour (zang, tamboerijn) namen deel aan de sessies, evenals Eric Johnson (banjo). En nieuwe bandleden zoals drummer Josh Jaeger (drums, percussie), Brandee Younger (harp), Makaya McCraven (drums), Cassandra Jenkins (zang) en zelfs Tim Heidecker en Alia Shawkat (de losgeslagen lach op “Rock Bottom”) toegevoegd aan de beeld ontwikkelingen. En passend, uiteindelijk werden de laatste sessies live gehouden in Memphis bij Sam Philip’s Recording Co., aan het roer van zijn zoon Jerry Philips, die de erfenis van de oorspronkelijke Sun Records-studio voortzet.
Ze werkten die laatste dag aan het nummer “This Is A Photograph”, waarbij recente Stax Academy of Music-alumni de achtergrondharmonieën zongen. Iets zo eenvoudigs dat vorig jaar zo ongrijpbaar was geweest: mensen die samenkwamen om een paar uur muziek te maken en een droom vorm te geven. Terwijl het nummer verder speelde, bereikte Morby’s stem een koortsachtige toon: “this is what I’ll miss about being alive.” “Sam Cohen en ik wilden met deze alles tegen de muur gooien”, zegt Morby. “Het gaat over de strijd waarmee elk gezin wordt geconfronteerd, die van het najagen van de klok, om ons leven te leiden en elkaar zo lang mogelijk vast te houden. Dat, en de dromen die horen bij het zijn van een jong gezin in Amerika en waar die dromen uiteindelijk terechtkomen.” De bijbehorende video is geregisseerd door Chantal Anderson en gefilmd in een afgelegen stadje in Californië, bewerkt met Morby-familiefoto’s en gearchiveerde foto’s uit de Peter J. Cohen Collection.
De wereldse tour komt op 29 mei aan bij TivoliVredenburg.
Kevin Morbyis een sfeermaker. Zijn songs zijn meer dan alleen tekst en melodie. Productie en compositie zijn minstens zo belangrijk en sterk met elkaar verbonden. Tijdens de opnamen van zijn nieuwe album liepen het schrijf en productieproces zelfs door elkaar.
Om die reden zal Campfire -ondanks de titel- de kampvuurtest waarschijnlijk niet doorstaan. Morby zal best een versie ten berde kunnen brengen met alleen stem en gitaar en ook weten te boeien, maar veel van wat Campfire zo bijzonder maakt zal verloren gaan. Gelukkig hoeven we ons zolang er elektriciteit is geen zorgen te maken.
Morby nam zijn nieuwe album thuis op, want Corona enzo. Met morele steun van zijn nieuwe liefde Katie Crutchfeld. We kennen haar als als Waxahatchee. Je ziet haar ook in de clip. Het resultaat is een intieme, huiselijk klinkende plaat. In Campfire zit zelfs een ‘stilte’ van dik een halve minuut. Alsof hij tussen door even naar de keuken moest. Of zo. Voor radiogebruik is dat niet zo handig dus die hebben we er maar tussenuit geknipt.
Campfire is de eerste single van wat al weer Morby‘s zesde album gaat worden. De releasedatum van Sundowner is 16 oktober.
Kevin Morby begint een oude bekende te worden. Gift Horse is het derde of vierde nummer dat we van het oppikken. Muziek maken doet Morby al vanaf zijn tiende, serieus sinds zijn 17e. Toen gaf hij gehoor aan de lokroep van de grote stad, New York City. Hij verliet zijn school voortijdig en vertrok van Kansas City naar Brooklyn waar hij in diverse bands speelde voordat hij voor zichzelf begon.
Daar woont hij nog steeds. Morby is nu begin dertig en de trotste maker van een zestal albums. Zijn bekendste nummer tot dusver is een ode aan zijn geadopteerde thuisstad, het bijna tien minuten durende Harlem River.
Morby‘s stijl was al vroeg uitgekristalliseerd. Zijn songs zijn veelal traag van tempo, tekstrijk en fraai geïllustreerd. Een beetje Lou Reed-achtig misschien, maar dan zonder venijn. Gift Horse staat niet op een van zijn albums. De tekst is cryptisch zoals een singer-songwriter met een literaire inslag betaamt, maar schijnt te gaan over de geneugten van het live optreden. Extra sneu daarom dat Kevin zoals zoveel collega’s zijn wereldtournee voor onbepaalde tijd heeft moeten uitstellen.
Of Kevin Morby zijn debuuthit, het negen minuten lange Harlem River, ooit zal overtreffen is de vraag, maar dat hij alles behalve een one-hit-wonder is bewijst hij met zijn nieuwe release, de single No Halo.
Morby is een reiziger; geboren in Texas, getogen in Kansas, gestudeerd in New York en tegenwoordig wonend in L.A. Zijn doorbraakhit gaat over de stad waar hij als student vertoefde, daar heeft hij wellicht ook zijn liefde voor de saxofoon opgedaan, een sfeerbepalend instrument in vrijwel al zijn songs. Ook de prominente elektrische piano zou je eerder van een jazzliefhebber verwachten dan van een man met een punkverleden.
Kevin Morby begon zijn muzikale loopbaan een jaar of elf geleden als zanger van het redelijk succesvolle The Babies, met wie hij twee albums maakte. In 2013 verscheen het eerder genoemde Harlem River, zijn debuut als solo-artiest. Met zijn jazzy instrumentatie, naast sax en keyboards hoor je op No Halo ook een dwarsfluit klinkt Morby als een West-Coast versie van Lou Reed. De single is de voorbode van album vijf, Oh My God, een dubbelalbum nog wel, dat op 26 april uitkomt op het Dead Oceans label.
