Het totaalfestival Down The Rabbit Hole, waar je je kunt baden in de mooiste muziek alsook in yoga, spoken word en zelfs een talkshow met host Arnon Grunberg zorgt voor drie dagen topvertier. Zwemmen? Zeker. Zoals er ook volop wordt geschommeld. Door volwassenen. Die schommelen sowieso veel te weinig. Nogmaals: waarom zijn we daar toch opeens in hemelsnaam mee gestopt? En toch, ja toch en vooral is Down The Rabbit Hole 2024 een muziekfestival. Ontdekkingen zat weer. Naast al dat andere amusement. Al die verstrooiing.
Tekst en foto’s Pieter Visscher
Érg grote namen heeft Down The Rabbit Hole ook dit jaar niet op het programma staan. Wel veel interessante, nieuwe bands en oudgedienden bovendien, zoals dEUS, dat bij vlagen overrompelt in de Teddy Widder. Wat een ongekende klasse straalt de Belgische grootmacht nog altijd uit en wat een overvloed aan ijzersterke songs wederom. Inmiddels zo’n 35 jaar jong en nog niets aan kwaliteit ingeboet in al die jaren. Tom Barman en zijn kornuiten spelen een staalkaart uit een überrijk oeuvre, waarin krakers als Quatre Mains, met een hoofdrol voor topgitarist Mauro Pawlowski, het knallende Sun Ra en het onverslijtbare Hotellounge (Be The Death Of Me) krenten in de steevast vers opgediende pap zijn. Met Barman (52), de gentleman, de bezweerder, nog immer als een van de sterkste frontmannen binnen het huidige pop-/rockmetier. De zuiderburen, zelf jammerlijk uitgeschakeld op het EK voetbal in Duitsland zijn een formidabele opwarmer voor Oranje, dat op een enorm, haarscherp scherm wordt uitgezonden voor duizenden enthousiastelingen, velen in oranje gekleed bovendien. De Turken worden verslagen en een volksfeest volgt.
Zelfs Jungle, niet veel later op hoofdpodium Hotot te vinden, lijkt mee te feesten, met een oranjegekleurde achtergrond. De mix van soul, hiphop, funk en elektronica mist een bepaalde uitbundigheid om de extatische voetballiefhebbers verder op hun wenken te bedienen.
Dat lukt een andere afsluiter, LCD Soundsystem wel, een avond ervoor. James Murphy, in stemmig zwart, weet heel goed hoe je een set moet opbouwen. Het vergt het nodige uithoudingsvermogen van zijn publiek, dat uiteindelijk twee uur lang wordt meegesleept in een optreden dat al met al misschien wat minder uit de verf komt dan een een paar dagen eerder op Glastonbury, maar zonder meer overtuigt. New York, I Love You But You’re Bringing Me Down is de rust die zo geweldig contrasteert met de uitbundigheid van All My Friends, waarmee de Amerikanen afsluiten.
Down The Rabbit Hole is het festival waar de muzikale diversiteit andermaal hoogtij viert, met de Nederlandstalige indiepop van Eefje de Visser en de postpunk van Yard Act, met de wat nerdy zanger James Smith, met vrijwel continu beslagen brillenglazen. Het optreden is net zo energiek als ongeregeld en dat staat de band uit Leeds prima. De diversiteit vinden we bijvoorbeeld ook met de West-Afrikaanse sound van Nana Benz Du Togo, dat uitstekend in de smaak valt op de vroege zondagmiddag in de Fuzzy Lop.
Evenals het mobiele pop-uppodium Left of the Dial, dat door een groene John Deere-trekker wordt versleept over het festivalterrein en waar we de nieuwste, vaak rete-interessante (punk)bands voorbij zien komen. Indruk maken onder meer Muck., Canned Pineapple, Saloon Dion en Hot Face. Er ontstaan spontane moshpits waar de tractor opduikt. Schitterend initiatief van het Rotterdamse showcasefestival Left of the Dial, dat dus ook acte de présence geeft in Beuningen. Smaakt naar meer!
Ja, wat valt er weer veel te genieten, onder de rook van Nijmegen. We zien de dansbare pop van de Noorse singer-songwriter Aurora onder een strakblauwe hemel, de met veel maatschappijkritische boodschappen gevulde muziekmand van Declan McKenna, die de massa voor de Hotot van voor naar achter in beweging krijgt. Een van de verrassingen dit weekeinde.
Net zoals The Beaches (foto’s), waarvan we natuurlijk al wisten dat ze nogal wat sterke liedjes in hun repertoire hebben. De vier, die overduidelijk de vrouwenliefde hebben omarmd, kondigen zichzelf aan met The Boys Are Back In Town van Thin Lizzy. Dames met humor en veel pit én veel vocale kwaliteiten, met leadzangeres Jordan Miller. Een band met een goed zichtbare free the nipple-attitude. Alles klopt aan The Beaches, het Canadese rockkwartet.
Hoogtepunt toch ook weer Villagers (foto), de formatie rond singer-songwriter Conor O’Brien. Ondanks een enkele technische storing geniet de Fuzzy Lop volop. O’Brien lijkt enigszins beduusd van alle bijval die hij krijgt voor zijn prachtige, vaak breekbare indieliedjes. Vaak persoonlijk, zoals over zijn coming out, in Courage. O’Brien, de Ier, is gegroeid als podiumpersoonlijkheid. Meer bravoure, wat meer rock bovendien.
Een van de hoogtepunten op Down The Rabbit Hole, evenals Psychedelic Porn Crumpets, stadsgenoten van Tame Impala, ook uit Perth. Psychedelic Porn Crumpets echter zijn muzikaal veel interessanter, imposanter en in your face. Muzikale raakvlakken zijn er met King Gizzard & The Lizard Wizard, óók uit Australië. De Fuzzy Lop barst bijkans uit z’n voegen. Wat ook gebeurt met de Teddy Widder, waar we een ander weekendhoogtepunt zien: The Last Dinner Party, de vijf schitterende vrouwen uit Londen. Debuutalbum Prelude To Ecstasy is dit jaar verschenen en dat leidt tot een bomvolle tent. Opvallend hoe ongelooflijk goed Abigail Morris niet alleen op plaat, maar ook live klinkt. “And you can hold me like he held her. And I will fuck you like nothing matters”, wordt uit volle borst meegezongen. Je ziet de band genieten tijdens een weekend dat ook gekenmerkt wordt door louter genot. Down The Rabbit Hole 2024 voelt al met al als een EK-finale, die ook nog eens winnend wordt afgesloten. Het is de goden verzoeken, dat klopt.