Tag: Last Dinner Party

Pinkpop 2025 is de editie die niet alleen herinnerd wordt vanwege de sublieme omstandigheden. Een festival dat genoeg muzikale krenten in de pap had voor de fijnproevers. Zelfs een enkele verrassing her en der. Het schitterende weer paste goed bij de uitmuntende sfeer op het terrein. Pinkpop blijft een gelukzalig volksfeest zonder wanklanken.

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Serge Hasperhoven 

“When pornography is looking back at us we have enough, enough to consume”, is zo’n schitterende zin ontsproten aan het brein van Maarten Devoldere (foto), de steevast gesoigneerde zanger van de Belgische formatie Warhaus. Uit een van de prijsnummers: Where The Names Are Real. In de goedgevulde tent van Pinkpop, waar een aangename temperatuur hangt. Prettige bries ook. We zien de vlag van België voor het podium, met een prachtig geel hart in het midden. Belgen zijn chauvinisten en met Warhaus snappen we dat maar al te goed. Terwijl een verrassende cover van Ramses Shaffy’s Laat Me op sublieme wijze wordt uitgevoerd door de band. Uit volle borst wordt het refrein meegezongen. Opvallend hoe ook de allerjongsten hun stem verheffen. Dat moet een goede opvoeding zijn geweest.
“This is a song about drinking your own piss. It’s Frozen Piss Two”, meldt Christopher Bowes van het Schotse Alestorm, dat een gimmick maakt van folkmetalbands wereldwijd. We lopen snel door naar Personal Trainer. Mooie volle tent voor Willem Smit en z’n geregeld wisselende manschappen. Indierock die er mag zijn.
Zoals die gasten van Inhaler ook aan de weg timmeren. De band van de zoon van Bono. “I believe that we played here three times. So it feels like home now.” Vorig jaar nog in de tent, nu op het hoofdpodium. We zien wat T-shirts van U2 op de vrijdag. Zou dat toeval zijn? Waarschijnlijk niet. Elijah Hewson doet qua uiterlijk niet veel aan pa denken. Maar in zijn stem horen we wel wat terug van Hewson senior. Materiaal van de band is over het algemeen wat mager. Er zit nog de nodige rek in. Absoluut. Mooie tekst op het T-shirt van de drummer van Inhaler: No Music No Glory. Niks tegenin te brengen. Nu nog wat hits.
Op het andere hoofdpodium (Pinkpop heeft er in feite twee) klapt Weezer er meteen in met prijsnummer Hash Pipe. We zien een begeesterde band, met een Rivers Cuomo die uitstekend bij stem is. We waren even toe aan een Weezer op de vrijdag. Kwaliteitsrock uit de Verenigde Staten van een band met de nodige hits. Een kraker als Island In The Sun doet recht aan de temperatuur in Landgraaf. De visuals achter de band versterken dat idee. “Did you know we played here before in 1995?”, vraagt Cuomo, waarna een bijzonder verrassende cover van Toto’s Africa wordt ingezet. Vlekkeloos, steengoed en dus overheerlijk. Een enkeling houdt geen stem meer over door het plotselinge meeschreeuwen met deze hit voor de eeuwigheid. Onverwacht geluksmoment. Cuomo drumt even mee. Het is allemaal verrekte leuk en ontspannen wat er gebeurt op het podium. Krijgt Steve Lukather dit nog te horen?
Cuomo: “We’re probably headlining in 2075.” Weezer sluit af met een van de beste rockliedjes die ooit zijn geschreven: Buddy Holly. Winnaar van de dag! Alhoewel, ex aequo misschien met Kid Kapichi, de Engelse punkgroep die ook imponeert, in de tent. Schitterend spandoek achter de heren van een zoenende Putin en Trump. Ziedende punk met maatschappijkritische teksten. Zo horen we het zo graag. Justin Timberlake mag afsluiten. Hooggespannen verwachtingen natuurlijk. Timberlake faalt grotendeels. Zijn achtergrondkoor gaat met de eer aan de haal. Dat zegt genoeg.

Zaterdag

Amyl van Amyl and the Sniffers (foto) weet wel wat hitte is. Maar op zo’n podium, vol in de zon springen en zingen bij een graad of 31 is geen sinecure. Ze gooit ook om de haverklap koud water over haar gele bikini. Het is eigenlijk veel te heet voor de enthousiaste punkrock van de Australiërs en toch wordt er lekker bewogen voor het podium. Gepogood zelfs. Opvallend hoe snel die hitte dan went en je die uiteindelijk zelfs omarmt. Het is een van de heetste edities van Pinkpop. Alles ziet er anders uit als de zon schijnt.
The Royston Club uit Wales stond al op Glastonbury en Reading en maakt inmiddels ook buiten Groot-Brittannië furore met hun indiepop/rock. Nogal wat goeie liedjes en zanger Tom Faithfull achter de microfoon. Geweldige stem. Waarmee hij extra veel gevoel weet te leggen in de songs. Glued To Be is een van de nummers die voorbijkomen. Niet voor niets veel gedraaid op de indiestream van uw bloedeigen Pinguin Radio. Net als Shivers. Ook zo’n hit. The Royston Club is een van de pareltjes van Pinkpop 2025.

Nick Mulvey is de vervanger van het uitgevallen Hardy en dat is zeker geen verzwakking. De man met de sympathiekste uitstraling van het weekend heeft net z’n vierde album uitgebracht en speelt daar onder andere Dark Harvest van. Schitterend liedje, dat enkele dames vooraan niet onberoerd laat, zien we op de videoschermen. De gedragen folky liedjes van Mulvey komen uitstekend uit de verf in de Pinkpoptent,  waar het goed toeven is, omdat het wederom licht waait. Er gaan buiten de tent hectoliters zonnecrème doorheen in Landgraaf. “Blijven smeren, mensen”, zou good old Jan Smeets hebben gezegd. Hij laat een paar keer zijn gezicht zien op het terrein. Roze Pinkpop-pet op de grijze bol en geflankeerd door echtgenote Till.
Tom Odell (foto) is ook zo’n singer-songwriter wiens liedjes zich goed lenen voor zonnige dagen. Hij krijgt massaal de handen op elkaar. Geen verrassingen, wel kwaliteit. Mooi die cover van Elton Johns Tiny Dancer, een duet met Abigail Morris van The Last Dinner Party.
Die twee van Softplay (voorheen Slaves) zijn jongens die nog weleens een tatoeageshop vanbinnen zien. Ze komen uit Kent en leggen ziedende punk op de mat. Staande zanger/drummer en een gitarist, die vocaal ondersteuning geeft. System Of A Down is zonder twijfel een inspiratiebron voor het duo. Achter de twee een spandoek waarop de woorden Soft Cunts staat te lezen. De heren springen halverwege de show beiden tussen het publiek, waardoor we opeens, tijdelijk, te maken hebben met een leeg podium. Grappige gewaarwording.
Faithless liet eerder dit jaar op Paaspop al zien weer helemaal terug te zijn na het overlijden van Maxi Jazz, die er ook op Pinkpop nog ‘gewoon’ bij is, in de visuals, en zijn stem wordt bovendien nog gebruikt in hits als Insomnia en God is a DJ. Het voelt vertrouwd. Magisch, nog altijd? Ja. Terwijl het optreden héél erg kort duurt. Een minuut of twintig? De vrachtwagen had vertraging. Schema is schema. Ook in Landgraaf. Hoe spijtig dat ook is. Sister Bliss is pisnijdig door die omstandigheden en steekt haar frustratie niet onder stoelen of banken. Enfin, Faithless smaakt naar meer. Volgend jaar een nieuwe poging? Op tijd vertrekken!
We draaien ons om en zien The Last Dinner Party (foto) op ‘hoofdpodium twee’. Heerlijke band blijft dat toch met al die topstemmen. De hoofdrol weer voor de schitterende Abigail Morris. De band uit Londen laat wederom horen onderdeel te zijn van de top van het muziekfirmament. Prettig ook zo’n cover van Blondies Call Me. En wat komt zo’n zin als “And I will fuck you like nothing matters, and you can hold me like he held her”, er toch altijd lekker uit in het afsluitende Nothing Matters. We noteren een 9. Een een verrassende 8 voor afsluiter Olivia Rodrigo (22) die vriend en vijand verbaast met een rockshow die vrijwel geen moment de aandacht doet verslappen. Ze headlinet deze zomer ook Glastonbury. Rodrigo is misschien wel de verrassing van het weekend.

Zondag

De op de zondag geprogrammeerde band The Boxer Rebellion staat niet voor het eerst op Pinkpop, maar het geluid is matig afgesteld. Te schel vaak, te hard ook. Waardoor het optreden lastig uit de verf komt.
Everything Everything weet de tent vrij goed te vullen met een wat stramme set. De indiepop van het vijftal is niettemin onderhoudend zo rond een uur of vier. De wind die door de tent waait betekent pure verrukking.
Mooi dat Kaiser Chiefs er op Pinkpop nog altijd ingaat als koud bier op bloedhete zondagmiddagen. De band uit Leeds laat een greatesthitsshow los op de massaal aanwezige meute en het is gewoon een ouderwetse dolle boel voor het podium, waar tienduizenden volledig uit hun dak gaan. Kaiser Chiefs kun je eigenlijk elk jaar wel neerzetten. Verveelt nooit. “Take a look at the kids on the street. No, they never miss a beat”, zingt Ricky Wilson. Wat een hit!
Marie Ulven Ringheim is de Noorse die schuilgaat achter het pseudoniem Girl In Red. Ze is een open boek in haar teksten over alles wat een mens kan bezighouden. Bijvoorbeeld in de LHBTQI-gemeenschap. Geen hits, wel onderhoudend.
Zo horen en zien we de rock voor de massa van Biffy Clyro. Allemaal niet zo spannend. Het publiek pal voor het podium kent de meeste teksten wel. Volle borst, uiteraard. Veel oh oh oh oh oh’s in de songs. Dat mag wel wat minder.
Zonder oordoppen is Korn niet te doen. Het is ziedend en genadeloos wat er uit de luidsprekers knalt. Hardste act van het weekeinde op een zondag met schitterende weersomstandigheden. Niet te heet, lekker windje. Schitterend, dat jochie van een jaar of twaalf met z’n roze Pinkpop-petje op z’n hoofd die teksten van de band woordelijk meeschreeuwt. Hij wordt práchtig in beeld gebracht door een cameraman. Korn is voor alle leeftijden. We zien een ouderwets sterke Jonathan Davis, die zijn doedelzak van zolder heeft gehaald voor een kleine interlude. Toch wel illustratief voor de speelsheid op het podium, waar we een geconcentreerde band zien die na 32 jaar trouwe dienst nog altijd een enorme urgentie heeft. Kort stukje One van Metallica tussen de bedrijven door is prettig en foutloos. Zoals de Amerikanen überhaupt in een bloedvorm verkeren. Sterker: zagen we de band eerder zó goed? De vraag stellen is ‘m beantwoorden. Vernietigend.
En dan Muse erachteraan. Minder hard, maar net zo bevlogen. Rammstein-vlammen op het podium, stichtelijke teksten op de beeldschermen naast dat podium. Maatschappijkritisch, coachend. We zien vooral een band in topconditie. Matthew Bellamy vocaal wat minder theatraal dan in het verleden. De rock staat centraler dan ooit bij de Britten, die een vlekkeloze afsluiter zijn van Pinkpop 2025. Een machine in de finale in Landgraaf. We maken een diepe buiging.