Wanneer je niet beter zou weten, zou je zeker zijn dat Patagonia dé act van het weekend is op Lowlands 2022. Om de 15 meter kom je immers iemand tegen die groot Patagonia op zijn of haar shirt heeft staan. Maar Patagonia is geen band, hoewel het wél een uitstekende bandnaam zou zíjn. Evenals Puma, Reebok en Diadora. Het T-shirt is wederom het populairste kledingstuk tijdens een heerlijk zonnig Lowlands, waar zo min mogelijk kleding het devies lijkt en dat het zonder écht grote namen doet deze editie. Ja, wie heeft financieel geen jasje uitgedaan de laatste jaren? Begrip wint het van onbegrip en het festival is dan ook stijver dan stijf uitverkocht. Drie muziekdagen, opnieuw zonder wanklanken. Liefde, vrede en harmonie.
Tekst: Pieter Visscher
Afgelopen weekeinde stal Wet Leg al de show op het Duitse Haldern Pop en het succes breidt zich in gestaag tempo uit; ook Lowlands gaat voor de bijl. Het optreden is speels, overtuigend en met de enorme hit Chaise Longue krijgt de glorieuze zegetocht nog meer cachet. Het is wachten op heg ‘altijd lastige’ tweede album. Benieuwd wat er nog meer in het verschiet ligt.
Balthazar is België’s hoop in bange dagen en stelt geen seconde teleur in de Alpha. Er is een hoop volk afgekomen op onze zuiderburen, die hun set geweldig weten op te bouwen. Net wanneer je denkt: ik zou nou weleens willen dansen, word je op je wenken bediend. Het met veel elektronica aangeklede Fever is een van de pareltjes die het publiek van voor naar achter in beweging krijgt. Als er al een troonopvolger van dEUS gaat komen (waar blijft de nieuwe plaat?) dan kunt u de naam Balthazar al noteren. België’s hoop, nogmaals, in bange dagen. Net als Meskerem Mees, die nochtans schittert door afwezigheid in Biddinghuizen.
Sam Fenders ster is óngekend snel gerezen nadat zijn debuutalbum verschijnt. Teaser van die plaat is het fantastische Play God. Er volgen veel meer hits en de wereld ligt plots aan Fenders voeten. Paar jaar terug nog stond ie in de Charlie. Nog wat bleu en onervaren. Maar wat is het al goed. In de grote Bravo meer bravoure en de fucks vliegen ons om de oren. Samuel L. Jackson staat niet in het publiek, maar wat zou hij trots zijn geweest. Sam Fender is niet meer de ingetogen jongen van weleer. Laten we er maar snel aan wennen. Fender schakelt razendsnel van ingetogen naar hard en heeft teksten met inhoud. Over moeilijke relaties, die met z’n vader bijvoorbeeld. Van de stemproblematiek, waardoor hij Sziget liet schieten, horen we niets meer. Zuiverheid troef. Hij vertelt maar weer eens over zijn liefde voor Bruce Springsteen. We geloven je, Sam.
Living in stereo is het nieuwe motto van danceformatie Jungle, die we al eerder aan het werk hebben gezien in de Flevopolder. Overtuigend, toen, en ook nu weer is het zieltjes winnen voor de mannen. Dry Your Tears is zo’n publieksfavoriet die je maar wil blijven horen. Veel songs van de nieuwe plaat komen voorbij. What D’You Know About Me is een van de prijsnummers. Jungle maakt andermaal een onuitwisbare indruk. Dikke 8.
Het maakt niet uit wat voor weer het is. Liam Gallagher heeft altijd en eeuwig die lange regenjas aan op het podium. Paar jaar terug op Pinkpop ook, toen de gevoelstemperatuur de 40 graden aantikte. Liam is duidelijk een zweter. Moet in Engeland wel de sauna’s platlopen. Prima. Hij heeft na het uiteenvallen van Oasis meerdere soloplaten het licht doen zien en geen van alle zijn ze al te overtuigend. Sowieso geen hits. Die heeft hij, gedeeltelijk, natuurlijk wel geschreven met zijn getalenteerdere broer. Liam maakt er dankbaar gebruik van. Wat een geluid wordt er geproduceerd door de volle Alpha. Wonderwall, dat weet je, laat alle kelen schallen. Champagne Supernova blijft een afsluiter om je vingers bij af te likken. Noel speelt ‘m ook. Liam leunt op Oasis en werkelijk geen haan die ernaar kraait. Integendeel. Komen, zien en overwinnen.
Eefje de Visser heeft met haar laatste show een state of the art-voorstelling neergezet die haar bijzondere liedjes van nog veel meer kleur voorzien. De Visser maakt op haar laatste album Bitterzoet (2020) veel meer dan in het verleden gebruik van elektronica en dat komt haar geluid alleen maar ten goede. Ze speelt ook de wat ‘kleinere’ liedjes en alles valt in de smaak. Is Eefje de Visser het beste wat de Nederlandstalige muziek te bieden heeft momenteel? Samen met Wende vormt ze de voorhoede. De Visser en Snijders zouden samen eens wat op plaat moeten zetten. Magischer gaat het niet worden. Toekomstmuziek?
Wie achter in de Bravo staat bij Altin Gün ervaart een zalige frisse bries. Het is bloedheet op de Lowlandszaterdag, nadat de vrijdag iets minder warm was. Wel lekker en een heerlijke bui in de middag. Daar waren we aan toe. Zoals een uurtje Altin Gün er ook altijd ingaat. De Nederlandse band met Turkse roots mag over populariteit niet klagen in de lekker volle Bravo, waar ook aan de achterkant en zijkanten veel Lowlandspubliek te vinden is. De band laat met een uitgekiende set van hun Turkse, wat psychedelische indiepoprock, waaronder bewerkte Turkse traditionals horen waar al die populariteit aan te danken is. Er wordt volop gedanst.
“Piet! Dit moet je horen! Goldband! Het nieuwe Goede Doel!”, appte vriendin Marieke Jonk een poos terug. Dat enthousiasme maakt dan natuurlijk nieuwsgierig. Inmiddels snap ik de link. We horen gitaaarsolo’s die van Sander van Herk zouden kunnen zijn. De teksten zijn Nederlandstalig en gevat. Maar Goldband, allemaal voormalig stukadoors, komt niet uit Utrecht, maar uit rockcity nummer 1 Den Haag. Dat hoor je aan alles. Dat zie je ook in het publiek. Haagse vlaggen, shirts van ADO Den Haag, beelden van Haagse supporters. Goldband is muzikaal wat in de jaren 80 blijven hangen en dat is heerlijk. Overheerlijk. Aan deze act klopt eigenlijk alles. Tot de verkleedpartijen aan toe. Moshpits wisselen elkaar in hoog tempo af. Goldband heeft het in zich die jarentachtigpopulariteit van Het Goede Doel, Toontje Lager en zelfs Doe Maar te gaan benaderen. Tekstueel zijn de verwijzingen sowieso niet van de lucht, ook aan stadsgenoten Klein Orkest van Harrie Jekkers. Geregeld schaamteloos. De band zorgt voor het grootste gekkenhuis van het weekend. Zelfs nog groter dan tijdens een prima optreden van Opposites. In een uitzinnige Alpha. Rock Werchter en Pukkelpop gingen al voor de bijl dit jaar. Nu is het de beurt aan Lowlands. Goldband wordt zonder énige twijfel de grootse band van Nederland. Champagne!
Max Colombie zit duidelijk beter in zijn vel dan ooit na allerlei mentale worstelingen die hem niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Hij is daar open over. Angsten en depressies. Hij heeft inmiddels een goede psychiater die hem bijstaat. Dat werpt z’n vruchten zichtbaar en hoorbaar af. Oscar and the Wolf, zijn geesteskind verkeert ook in een geweldige vorm. Het geluid in in de Alpha is hard, spatzuiver en zelfs meedogenloos af en toe. Colombie is emotioneel, zichtbaar flink geraakt door alle enthousiasme. Zijn stem slaat ervan over wanneer hij erover begint. Hij lacht breeduit en veelvuldig, alsof hij wil zeggen: kijk mij nu eens, plots in de vorm van m’n leven. Halverwege de zaterdagavond is het dansen geblazen in de Alpha. Iedereen beweegt op de elektropop van de Belgen, die veel meer richting rock gaat. Overstuurde gitaren, beukende synths. Het is in your face en zwaar overtuigend. Oscar and the Wolf is terug en hoe. Een van de opwindendste acts van het zonovergoten weekeinde in de polder. Hup Max hup!
Opwindend. Dat had Arctic Monkeys ook kunnen zijn, op hetzelfde hoofdpodium. Maar de Britten hebben er of niet zoveel zin in, of ze willen juist eens iets geks doen als headliner in de Alpha. Dat gekke is: een uur lang vrijwel alleen wat rustiger, ingetogen nummers spelen. Dat kan wel een keer, tijdens een kleine clubshow ergens op deze planeet, of in Carré, maar níet zaterdagavond laat, voor 30.000 mensen, die zin hebben uit hun plaat te gaan. Alex Turner praat wat lijziger dan anders, zo lijkt het. Is het een jointje geweest? De paddenstoelen waarnaar Sam Fender vroeg tijdens zijn show? Geen idee. Daarnaast is het geluid ronduit kut. Blikkerige drums, gitaren die verwaaien. Wat is er tijdens de soundcheck gebeurd? Heeft die überhaupt plaatsgevonden? Gedurende het concert wordt het wat beter, gelukkig. De stroperigheid blijft evenwel. Brianstorm, vrijwel direct in de set, en in de toegift nog even (het onvermijdelijke, obligate zelfs) I Bet You Look Good On The Dancefloor weten het optreden, waar de facto muzikaal eigenlijk weinig aan mankeert, niet te redden. Veel van de aanwezigen zijn dan allang ergens anders heen gelopen. Voor een lekker pittig broodje langs de Surinamer of een fijne curry in het Indiase restaurant. Heb je uren later nog steeds heel veel plezier van. In tegenstelling tot het lethargische uurtje Arctic Monkeys. Niet meer doen, Alex.
David Keenan heeft een mooie band meegenomen naar de sfeervolle Lima, waar het relaxed is zo aan het begin van opnieuw een zonovergoten middag. Met name de voorgrondzangeres trekt de aandacht, terwijl Keenan er bijna net zo gesoigneerd bij loopt als Alex Turner een dag eerder; strak in het pak. Dat dan weer wel. Keenan brengt zijn liedjes over hartenleed en relatieperikelen met veel overtuiging en klasse. Zijn geweldige stem pakt de hoofdrol. Belangrijkste Ierse singer-songwriter van het moment. Dikke 8.
Fever 333, in de Heineken, heeft in de loop der jaren goed geluisterd naar Rage Against The Machine. Iets wat je het Amerikaanse trio niet zult horen ontkennen. Het is een show vol furie die de toeschouwer bij de strot probeert te pakken. Teksten minstens zo geëngageerd als die van RATM en passievol gebracht door zanger Jason Aalon Butler, die qua uiterlijk aan Goldie doet denken en vocaal wat wegheeft van Dizzee Rascal. Dat hoge, maar Butler is hartstikke boos. Op de wereld. Op alles en iedereen. Furieus over onderdrukking van minderheden, discriminatie en noem maar op. Fever 333 is een mengsel van hardcore, punk en hiphop. Wildste band van het weekend? Niet overdreven goed, of overtuigend, absoluut niet, maar wel lekker stevig. Voor in de Heineken staaat een man met een T-shirt van Fever 333 te zwaaien. Kijk eens wat ík heb, terwijl tijdens de show geen cliché uit de weg wordt gegaan. We zien het maar door de vingers. Terwijl we er niet aan ontkomen iets te zeggen over de152 tatoeages op Butlers bovenlijf. We hebben ze nageteld. De gele sokken zijn van de Lidl. Maakt het toch af. We noteren al met al een 6-.
Nadat Bab L’ Bluz eerder op de dag al een Afrikaans geluid laat horen in de Lima – de Frans-Marokkaanse formatie met sexy geklede blikvangster Yousra Mansour – mag Mdou Moctar het een paar uur later laten horen op hetzelfde podium. De zogenaamde woestijnrock van de band uit Niger is hard en overtuigend en raakt geregeld aan Led Zeppelin. Jimi Hendrix horen we ook. De tent wordt op zeer overtuigende wijze platgespeeld door Mahamadou Souleymane en zijn band. Hij die uit pure armoede zijn allereerste gitaar eigenhandig maakt en zichzelf muzikant laat worden. Groot fan wordt van Led Zeppelin. En kijk eens waar ze nu staan met z’n vieren? Jawel, op fucking Lowlands! En er ligt nog veel meer in het verschiet. Echt, veel meer. Lang leve Mdou Moctar.
Nadat Lewis Capaldi al zijn grote hits heeft uitgesmeerd over het publiek bij de Alpha en hij allerhande gênante details heeft gedeeld over zijn tomeloze luiheid, zeker tijdens lockdowns en ander coronagedonder, kleine ballen (!) en dito piemel (!) is het de beurt aan Stromae. Van hem weten we dat ook hij flink heeft geworsteld met zijn geestelijke gesteldheid. Inmiddels ziet de Belg het licht weer aan de horizon en die blijdschap vertaalt hij richting het podium. Een 160-koppig klassiek orkest uit Groningen moet ervoor wijken (wordt volgend jaar allemaal ingehaald) maar dan heb je ook wat. De podiumpresentatie is strak en doet sterk aan die van Kraftwerk denken. Past goed bij het overwegend elektronische geluid van Stromae, dat óngelooflijk goed is gesoundcheckt. In tegenstelling tot dat van Arctic Monkeys, een etmaal eerder. Stromae, Franstalig van origine, spreekt de enorme massa voor en naast de Alpha zowel in gebrekkig Nederlands als in het Engels toe. Je ziet hem en z’n band genieten van alle enthousiasme. De show is tot in de puntjes verzorgd. De visuals achter en naast het podium zijn meer dan complementair aan de muzikale klasse die we horen. “Lowlands, are you happy?” Dat lijdt geen twijfel. Er wordt hard meegezongen met hits als Papaoutai, dat vrolijk lijkt en ís, maar handelt over de dood van Stromaes vader. Vermoord in 1994, tijdens de oorlog in Rwanda. Papa, waar ben je? Ook publieksfavoriet Tous Les Mêmes en Formidable laat de Belg niet liggen. In de toegift wordt tijdens Alors On Danse het laatste zweet uit de vermoeide lijven gedanst. Stromae toont zich een waardig afsluiter van een festival dat weer populairder lijkt dan ooit. Lowlands 2022 kent louter winnaars.
