Tag: mary in the junkyard

mary in the junkyard – bear walk

mary in the junkyard is vooralsnog wat de Engelse noemen een ‘press darling’. D.w.z. dat de schrijvende pers erg enthousiast is over de club uit Londen, maar dat Piet Publiek nog niet overtuigd is.

Wij zitten er een beetje tussen in. Van de zeven beschikbare tracks vinden we er twee echt goed en de rest niet zo. De kracht maar ook de zwakte van mary in the junkyard is de stem van frontvrouw Clari Freeman-Taylor. Zij heeft een lichte, weinig krachtige zangstem waar je eerlijk gezegd van moet houden. Een stem ook met een vrij lage irritatiegrens. Maar omdat we ook een signalerende functie hebben (en de ervaring dat hun songs groeien) houden we mary wel in de gaten.

Bear walk is waarschijnlijk ook niet het nummer waarmee de band gaat doorbreken, maar op veel bezwaren zal het waarschijnlijk ook niet stuiten. Wat de nieuwe single van mary in the junkyard wel is, is een leuk, lief en landelijk liedje met een fijne fiddle en een ontspannen sfeer: warme muziek voor koude nachten.

mary in the junkyard – Marble Arch

mary in the junkyard schepte verwarring met debuutsingle Tuesday, bevestigde de eerste indruk van zowel bewonderaars als haters met opvolger Ghost en gooit nieuwe olie op het vuur van de  stammenstrijd met single drie, Marble Arch.

Het trio uit Londen maakt mini-indie-opera’s die wemelen van de tempowisselingen en door Clari Freeman-Taylor worden gezongen met een ongeschoolde ‘kleine meisjesstem’ die fel contrasteert met haar ongepolijste gitaarspel. Marble Arch gaat over de rivaliteit tussen zussen en dus niet over het monument uit de titel. De song heet zo omdat Clair de tekst schreef terwijl ze onder die marmeren boog zat te zitten. mary in the junkyard is dus wat de Engelsen noemen ‘a required taste’, of om het op zijn Hollands te zeggen, ‘je moet er van houden’. Herhaalde blootstelling doet overigens wonderen dus oordeel niet te snel en geef mary een kans.

Mary in the junkyard – Ghost

De tweede single van mary in the junkyard valt in eerste instantie een beetje tegen. Je lijkt een Britse tegenhanger van Big Thief te horen.

Maar na een paar draaibeurten openbaart zich toch een band die een eigen manier heeft om de luisteraar om de vinger te winden. Net als Adrianne Lenker zingt Clari Freeman-Taylor met een ogenschijnlijk onvaste en omfloerste stem. Dat is echter geen imitatie of gebrek aan techniek, maar een manier om contrast te scheppen met haar band die een zwaarmoedig, grungy gitaarlandschap neerzet. Dit spel met licht en donker geeft Ghost een eigen emotionele impact. Big Thief blijft het meest voor de hand liggende vergelijkingsmateriaal, maar de verschillen zijn dus net zo groot als de overeenkomsten.

mary in the junkyard – Tuesday

Tuesday is de allereerste single van Mary in the junkyard (UK). Het nummer is waarschijnlijk geen hit, de band is dat wel.

Aanvoerder Clari Freeman-Taylor typeert haar band treffend als een ‘angry weepy chaos rock trio’. En als anti TikTok. De populaire app dicteert dat liedjes niet langer mogen zijn dan 2 minuten, Tuesday is net geen 5. Dat is één reden dat het nummer niet geschikt is voor massaconsumptie. Een ander is dat Tuesday niet echt een refrein heeft. En dat de kracht van de song in de uitvoering zit meer dan in de compositie. En dan zijn er nog die genoemde chaos die constant op de loer ligt in het nummer, en de kwetsbaarheid van Clari’s zang die wel doet denken aan Adrianne Lenker van Big Thief. Nu we toch met namen strooien, ook Bjork en Joni Mitchell worden genoemd in recensies.

Ook mary in the junkyard staat volgende weekend op het Left Of The Dial festival in Rotterdam. Je kunt dus getuige zijn van het Nederlandse podiumdebuut waarover het laatst woord nog niet is gezegd.