Tekst en foto’s: Pieter Visscher
Pinkpop 2022 is de heetste editie van Pinkpop ooit en waarschijnlijk ook de drukste. Wat een ongelooflijke menigte is er vooral op de vrijdag en zaterdag op de been. Die smeert zich in met hectoliters zonnecrème en drinkt sloten pils en andere koude drank. Pinkpop was twee jaar in ruste en is in 2022 ongelooflijk intens en misschien wel beter dan ooit teruggekomen.
Een aantal dingen is veranderd op het terrein in Landgraaf. Dat valt meteen op. Zo zijn de twee grootste podia tegenover elkaar gezet. Waardoor feitelijk twee hoofdpodia zijn gecreëerd. De South Stage is de voormalige main stage en als een concert is afgelopen draai je je om en begint nog geen minuut later een volgende band te spelen, op de even grote IBA Parkstad Stage. Briljant. Toeschouwersstromen vinden hun weg eenvoudiger over het terrein. Wie een band in de Tent Stage wil zien is nog wel genoodzaakt de nodige meters te maken. Dat gaat soepel en relaxed. Zoals de sfeer op het terrein ook gekenmerkt kan worden. Pinkpop is terug na twee jaar en alles voelt nog als vanouds. Waar de vrijdag wordt afgetrapt door My Baby, dat met het jaar een betere band wordt. Catho van Dijck bespeelt het publiek als vanouds. Gekleed in een gewaagd veterhemdje laat ze maar weer horen welk een begenadigd zangeres ze is. Net als Floor Jansen, die vrijdags maar liefst twee keer optreedt. Solo en met haar Finse metalband Nightwish. Tussendoor zien we Danny Vera, die een aantal extra muzikanten heeft uitgenodigd op het podium, waaronder een blazerssectie. Vera kan het zich moeiteloos permitteren enkele hits te laten liggen, hoewel de massa dolgraag The Weight had gehoord. Bijvoorbeeld.
Wie zich omdraait na Danny Vera krijgt te maken met het gitaargeweld van IDLES (foto). Woeste punkrock in de kokende zon. Met gitarist Mark Bowen in een jurk. Zo zien we het graag. Zanger Joe Talbot in een lange, zwarte broek. Het zal rond de 35 graden zijn op het podium en Talbot beweegt nogal veel en ongecontroleerd. Zo’n zwarte broek is dan onhandig. Talbot loopt rood aan en ramt zichzelf ook nog eens om de haverklap op de borst. IDLES overdondert zijn publiek bij vlagen. Er wordt gepogood vlak bij het podium. Stofwolken stijgen op.
Wat minder het geval is tijdens Greta van Fleet, dat nog altijd een soort Led Zeppelin light is. Zanger Josh Kiszka beschikt over een geweldige stem, maar als hij te vaak de hoogte in wil, werkt het op de zenuwen. Daar hebben we bij Tyler Joseph van Twenty One Pilots geen last van. Joseph beschikt over meerdere stemmen. Zo loopt hij geregeld één op één met Eminem, terwijl met weinig moeite het schreeuwende geweld van wijlen Linkin Parks Chester Bennington wordt benaderd. De band zet een grootse rockshow neer, waar alles inzit wat je wil zien tijdens een optreden en is een positieve verrassing in Landgraaf.
Als opwarmer van dagafsluiter Metallica vinden we Nothing But Thieves voor een afgeladen weide. Zanger Conor Mason is minder stemvast dan anders en dan is het fijn dat zijn band knalhard rockt. Veel werk van de prima laatste plaat Moral Panic komt voorbij. Je ziet Mason genieten van de deinende massa. Die inmiddels warm is gemaakt voor het veel hardere gitaargeweld van Metallica, waar nog altijd geen enkele sleet op zit. James Hetfield lijkt zelfs fitter dan ooit. Heeft nog een extra tatoeage laten zetten ook. Ditmaal in de nek. Daar moet je van houden. Hetfield (58) blijft een rockgod vanjewelste en zijn band weet de aandacht twee uur lang vast te houden.
Zaterdag
Doordat de zaterdag nog wat heter is dan de vrijdag wordt de massa om de haverklap door presentator Eric Corton op vaderlijke wijze aangemoedigd om toch wel het nodige extra water naar binnen te gieten. Het wordt gratis aangeboden in plastic bekertjes. En dan is het extra genieten bij good old Crowded House, uit Nieuw Zeeland. Wat heeft de band toch een ongelooflijk arsenaal aan ijzersterke popliedjes. Natuurlijk komt Don’t Dream It’s Over voorbij, maar ook eerder werk van Neil Finns vorige band Split Enz wordt gespeeld. Wie het droog houdt tijdens het magistrale Message To My Girl beschikt over bovennatuurlijke gaven. Wat een ongekende schoonheid. Een van de allermooiste popliedjes die ooit zijn geschreven. Finn is 64 inmiddels, maar hij houdt wat jeugdigs. Hij praat veel met zijn publiek en trakteert een man met een enorme grijze baard, voor op het veld, op een ijskoud blik bier. “We only have six on the rider.”
Crowded House is een mooie opmaat naar Courtney Barnett. In de Tent Stage, waar de Australische singer-songwriter haar softe folkliedjes laat fladderen. Heel af en toe geeft ze even gas. Alsof ze wil zeggen: Ik kan best een beetje rocken hoor. Maar niet zo hard als het overtuigende Deftones, waar Chino Moreno als een rechtgeaarde ADHD’er over het podium dendert. De band speelde 24 jaar terug voor het eerst op Pinkpop en heeft aan intensiteit niets ingeboet. Hogeschoolmetal, waar de zaterdagavond mee wordt afgetrapt. My Own Summer (Shove it) komt voorbij, van Around The Fur uit 1997. De tent wordt afgebroken.
Ietwat rustiger gaat het eraan toe bij Måneskin, uit Italië. De band die het Eurovisie Songfestival won heeft met zanger Damiano David dé blikvanger van het weekend in de gelederen. Hij verschijnt in eerste instantie nog enigszins gesoigneerd op het podium, maar eindigt in een piepklein wit onderbroekje. Geen remsporen te bekennen. Gelukkig maar. Måneskin zorgt voor ongekend veel energie en is een fijne opwarmer voor hoofdact Pearl Jam. De band van Eddie Vedder speelt de sterren van de hemel, terwijl de temperatuur inmiddels ronduit aangenaam is te noemen. Vedder heeft wat A4’tjes meegenomen waarvan hij in het Nederlands teksten leest. Hij refereert aan de sprong in het publiek van 30 jaar geleden. Dat was een episch moment in de Pinkpophistorie. Pearl Jam speelt covers van de Stones en Pink Floyd en opent ijzersterk met het onverslijtbare Even Flow, dat uit volle borst wordt meegezongen. De band is begeesterd, heeft er zin in. Corduroy, Given To Fly, Jeremy en Porch zijn enkele hoogtepunten uit de setlist. De band sluit af met Alive en vertrekt eerder dan gepland van het podium. De massa wacht smachtend op een toegift. Die blijft achterwege. Het is goed zo.
Zondag
Met Ziggy Marley op het veld is het al snel feest en als hij dan ook nog eens louter nummers van zijn vader speelt is de pret dubbel. Het is bijna ongelooflijk hoe de stemmen van vader en zoon op elkaar lijken. Wie de ogen sluit hoort Bob weer even zingen. Het regent hits uit de mond van Marley, die weinig interactie met zijn publiek heeft. De muziek vertelt het verhaal. We zien een Jamaicaanse vlag wapperen, mensen met reggaepetjes. Ziggy met weelderige dreadlocks tot aan de knieën. Hij danst, het veld danst. Dit is de ideale zondagmiddag. Is This Love that I’m feeling? Een volmondig ja. Terwijl die vraag ook kan worden gesteld aan Nile Rodgers, die met Chic opnieuw een feestelijke set weet neer te zetten. Le Freak komt voorbij, maar de meeste aandacht gaat natuurlijk uit naar de songs waaraan Rodgers meewerkte. Als producer bijvoorbeeld. Modern Love en Let’s Dance van David Bowie worden omarmd door de afgeladen weide. Wat ook geldt voor Madonna’s Like A Virgin en We Are Family van Sister Sledge. Rodgers, niet geheel gespeend van megalomane trekjes, blijft een aanstekelijke verteller. Het is komen, zien en overwinnen. Wat bovendien geldt voor festivalafsluiter Imagine Dragons, uit Las Vegas. Zanger Dan Reynolds is een jongen met een boodschap. Blijf altijd jezelf. Laat je niet de les lezen door anderen. Doe wat je wil in het leven. Geen concessies. Reynolds laat zijn hart spreken en zegt in feite wat we allemaal zo donders goed weten: All you need is love. Het nummer ook waarmee Pinkpop traditioneel wordt afgesloten. Pinkpop 2022 is een editie om in te lijsten en kent alleen maar winnaars.
FESTIVALVERSLAG – Martien Koolen
Eindelijk drie jaar na de 50ste editie van Pinkpop, mochten we weer richting Landgraaf gaan voor de 51ste editie van de moeder aller popfestivals. Het affiche voor Pinkpop 51 zag er in ieder geval goed uit, het weer was prima (voor sommigen op zaterdag misschien iets te heet), dus het was weer eens ouderwets genieten, toch?
Dag 1 Vrijdag 17 juni
Het Nederlands My Baby mag het hoofdpodium (South Stage) als eerste (13:30) betreden op deze Pinkpopvrijdag en dat doen ze met verve; Cato van Dijck (“feeling hot!!”) heeft er zin in, en de band opent met een aantal nummers, o.a. ‘It’s A Setup’ en ‘A Dream I Dream’, van hun laatste album ‘Sake Sake Sake’ (22 april 2022). Gitaarplukker Daniel Johnston tovert heerlijke funky en bluesy riffs uit zijn instrument en de band is op zijn best als er strak wordt gemusiceerd zoals tijdens ‘In The Club’ of het “ruige” ‘Stupid’. De lange afsluiter ‘Seeing Red/Make A Hundred’ van het prachtige album ‘Shamanaid’ (2015) is een waardig slot van dit heerlijke optreden, jammer voor My Baby dat het publiek nog niet helemaal bij de muzikale les is, maar deze band wordt alleen maar groter; let maar op! Om 14:30 is het de beurt aan super zangeres Floor Jansen, zij wordt begeleid door de Martin Visser Band en het geluid is voornamelijk getint met symfonische rock elementen die ook aan Nightwish herinneren…. De setlist herbergt ook twee nummers (‘Fire’ en ‘Storm’) van Floor’s soloplaat die volgend jaar zal veerschijnen; verder wordt het enthousiaste publiek vooral getrakteerd op covers, zoals ‘Euphoria’ en ‘Let It Go’ uit Frozen. Heel verrassend is de “heavy” song van het Revamp album ‘Wolf And Dog’, volgens Floor zelf een van de hardste albums die ze ooit heeft opgenomen, en de After Forever track ‘Energize Me’! Alle songs worden fantastisch gezongen en ook het duet ‘The Phantom Of The Opera’ met, ja hoor, Henk Poort, klinkt super; later zal Floor nog eens schitteren tijdens haar optreden met Nightwish. Maar eerst even losgaan bij Idles, deze postpunkband uit Bristol gaat er namelijk voor 200% voor; ‘Colossus’ en ‘A Hymn’ komen al behoorlijk heftig over en gitarist Lee Kiernan duikt gewoon het publiek in om de menigte nog meer op te jutten! Tijdens ‘Mr. Motivator’ slaat de vlam nog een keer in de pan en de nummers ‘Danny Nedelko’ en ‘Never Fight A Man With A Perm’ zijn mokerslagen die het publiek met liefde omarmt; een vet optreden! Om 17:30 betreedt Floor Jansen voor de tweede keer deze dag het Pinkpoppodium, deze keer met Nightwish natuurlijk. De setlist bestaat uit 10 nummers en de meeste zijn afkomstig van de albums ‘Human.: 11: Nature’ (2020) en ‘Once’ (2004); de set is heerlijk bombastisch en symfonisch en Floor zingt alweer de sterren van de hemel; natuurlijk is er ook veel vuur(werk), theatraal en muzikaal. Floor praat de hele tijd Nederlands en haar bandleden zullen zich misschien afgevraagd hebben wat ze allemaal aan het vertellen was…. ‘Planet Hell’, ‘Tribal’ en ‘Ghost Love Score’ zijn wat mij betreft de absolute hoogtepunten en Floor nodigt iedereen uit om lekker mee te zingen met een zachte G… ‘All The Works Of Nature Which Adorn The World: V111. Ad Astra’ is het fenomenale einde van de set waarin Floor nogmaals aantoont wat ze vocaal in haar mars heeft; heel veel dus! De jonkies van Greta Van Fleet zijn voor de tweede keer op Pinkpop en iedereen is echt benieuwd hoe de band met de drie broertjes Kiszka het deze keer gaat “doen”… Verrassend is in ieder geval dat de setlist maar uit 7 nummers bestaat en dat er vooral veel, lange gitaarsolo’s op het programma staan zodat Jake veel in de spotlight staat. Opening track is ‘Built By Nations’ een fantastische song van hun laatste album ‘The Battle At Garden’s Gate’ (2021), gevolgd door ‘Black Smoke Rising’, een live favoriet die het weer zeer goed doet bij het enthousiaste publiek. De laatste drie nummers, ‘Lover, Leaver’, ‘The Weight Of Dreams’ en ‘Highway Tune’ bestaan voornamelijk uit lange gitaarsolo’s die zeker niet bij iedereen in goede aarde vallen; al met al wat mij betreft een super gig maar voor veel toehoorders ook wel wat teleurstellend…. Dan heb je headliners en echte headliners en Metallica behoort zeker tot de laatste categorie. Het onweer/noodweer voor het optreden van de beste trash metal band ter wereld in 2014 is nog steeds legendarisch, maar ook vandaag zijn Hetfield, Hammett, Ulrich en Trujillo in topvorm. De intro’s, AC/DC’s It’s A Long Way To The Top en Ennio Morricone’s Ecstasy Of Gold duren veel te lang, maar dan knalt ‘Whiplash’ door de boxen gaat het hele publiek los; ‘Creeping Death’ (altijd een super nummer live) en ‘Enter Sandman’ zorgen voor een fantastische stemming en later blijkt dat de setlist alleen maar vette, harde nummers bevat; ballads zijn vanavond off limit! Verassende songs zijn ‘Trapped Under Ice’ (heerlijk), ‘Dirty Window’ (van het slechtste Metallica album ooit, St. Anger) en ‘Bleeding Me’. Hoogtepunten van deze heavy set zijn toch wel ‘Wherever I May Roam’ (supervet), ‘For Whom The Bell Tolls’ (een trash metal klassieker) en ‘Seek & Destroy’ (lekker trashy). De metal koek is nog niet op na 13 nummers want Hetfield & Co. trakteren het dolenthousiaste publiek maar liefst op drie toegiften; en wat voor een encores!! Als eerste horen we ‘Metal Militia’, een track die de band sinds 15 december 2016 niet meer heeft gespeeld en dan volgt het magische tweeluik: ‘One’ en ‘Master Of Puppets’! Beter kun je een metalconcert niet afsluiten, Metallica is nog steeds de beste metal band ter wereld!!
Dag Twee Zaterdag 18 juni
Crowded House, lees Neil Finn (deze keer met zoons Liam en Elroy in de band) begint lekker rustig op deze tweede Pinkpop dag met “Distant Sun” en “World Where You Live” en het duurt even (tot song nummer vier “Fall At Your Feet”) voordat het publiek echt reageert en meegaat met de gevoelige, melodieuze pop/rock songs. Hits heeft Crowded House genoeg en daarvan worden er een aantal, zoals “Don’t Dream It’s Over”, “Weather With You” en “Four Seasons In One Day”, meesterlijk vertolkt en deze songs bewijzen nog maar eens dat meneer Finn echt wel goede nummers heeft gecomponeerd; lekker relaxed optreden, zeker met deze tropische temparturen! Na vijftien jaar zijn The Deftones weer eens van de partij op Pinkpop en zoals gewoonlijk is de band, de grondlegger van de nu-metal, weer eens de vreemde eend in de bijt. De heavy, harde nummers zoals “My Own Summer” en “Around The Fur” zijn heerlijke hoogtepunten van de set, maar ook de wat “rustige” songs zoals “Change” (super song trouwens), “Rosemary” en “Sextape” staan als een huis. “Rocket Skates” beëindigt deze toch weer indrukwekkende set van de band uit Sacramento. Maneskin, de glamrock band uit Italië is natuurlijk een heel ander verhaal, want dit is commerciële pop/rock muziek avant la lettre pur sang. Zanger Damiano David is een showmannetje van de eerste orde en de songs stellen helaas niet zo veel voor; vooral de covers “Beggin” (The Four Seasons), “My Generation” (The Who) en “I Wanna Be Your Dog” (The Stooges) zijn ronduit vervelend en ook slotsong “Lividi Sui Gomiti” (met fans op het podium) is niet echt overtuigend, maar Damiano eindigt wel in slechts een witte onderbroek…. Om 21:30 is het tijd voor de slotact van dag twee, Pearl Jam, en het wordt een grunge/rock feestje van de eerste orde zonder twijfel. “Even Flow” (al 848 keer op de setlist!!!) opent de show en vanaf de eerste tonen van dat super nummer geeft de band werkelijk alles, 200% dus! Voordat “Why Go” als tweede gespeeld wordt vertelt Eddie een verhaaltje en wel in het Nederlands en hij hoopt dat iedereen ok is en er zin in heeft! Pearl Jam speelt vanavond bijna alleen maar tracks uit de jaren negentig, met uitzondering van drie songs van “Cigaton”, hun laatste album uit 2020. “Jeremy” en “Betterman” klinken fantastisch en Vedder’s krachtige stem blijft boeien van het begin tot de laatste song “Alive”. Andere hoogtepunten zijn toch weer “Corduroy”, “Given To Fly”, “Daughter” en “Porch”; songs die de tand des tijds makkelijk doorstaan! De toegiften, behalve “Alive” (De Pearl Jam klassieker natuurlijk) zijn opvallend, want het zijn twee covers, en niet de minste, namelijk “Comfortably Numb (Pink Floyd) en “Street Fighting Man” van de Rolling Stones. Pearl Jam heeft alweer een memorabel optreden afgeleverd, petje af voor Vedder & Co!!
Martien Koolen
