De in Japan geboren maar vanuit de VS opererende Mitski brak twee jaar geleden definitief door met het fraaie Puberty 2. Op deze plaat manifesteerde Mitski zich als een eigenzinnige muzikante die op fascinerende wijze aan de haal ging met invloeden uit de indie-rock en indie-pop en het hele palet tussen P.J. Harvey en St. Vincent wist te bestrijken.
Ze doet dit nog net wat overtuigender op haar nieuwe plaat Be The Cowboy. Mitski jaagt er op haar nieuwe plaat maar liefst 14 songs doorheen en heeft hier maar net een half uur voor nodig. In dit half uur sleept Mitski er zoveel bij dat het je soms duizelt.
De songs op de plaat schieten alle kanten op en zitten volgestopt met goede ideeën. Pop domineert dit keer, maar het is pop die lak heeft aan conventies. Alles is even aangenaam en avontuurlijk, zodat je na een half uur vooral veel meer Mitski wilt. Missie geslaagd dus. Tekst Mania | Erwin Zijleman
Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een Clip van de Dag. Vandaag de nieuwe video van Thomas Dybdahl voor de titeltrack All These Things. Het is de 2euit een reeks van 4 documentaire-achtige video’s waarin onder andere alle muzikanten aan het woord komen die met hem samenwerkte op dit album, in deze video ligt de nadruk op legendarische drummer James Gadson (Temptations, Bill Withers, Marvin Gaye).
Thomas Dybdahl geeft vandaag de titeltrack vrij van zijn aankomende album All These Things. De Noorse artiest schreef het nummer samen met Lera Lynn, vooral bekend van haar rol in het tweede seizoen van de serie True Detective. Volgens Dybdahl vertoonde het nummer in de demo-fase veel gelijkenissen met muziek van Crosby, Stills, Nash & Young, maar is het gedurende het opname proces veel veranderd en gegroeid tot een volwaardige opener van het album. Het nummer gaat over een reeks beslissingen die nét verkeerd uitpakte en uiteindelijk eindigde in een ramp en hoe zinloos het is om daar achteraf op terug te kijken. Bekijk nu de video voor All These Things in aanloop naar het album dat op 12 oktober verschijnt via V2 Records.
All These Things is het achtste studioalbum van de Noorse artiest Thomas Dybdahl. Dit album is het resultaat van een bijzondere samenwerking tussen Dybdahl, Grammy winnend producent Larry Klein (Joni Mitchell, Herbie Hancock, Tracy Chapman) en een handvol legendarische sessiemuzikanten. In slechts drie dagen tijd namen ze alle tracks op in de beroemde Sunset Sounds Studio’s. Een vlijmscherpe productie, groovende drums en zwoele gitaren afgetopt met de dromerige vocalen van Thomas Dybdahl. Een album van pure klasse en kwaliteit waarop de chemie tussen alle muzikanten duidelijk voelbaar is.
Het Belgische The Sore Losers squashen hun gebalde mix van garagerock en vuige blues tegen dezelfde stevige geluidsmuur waar ook Led Zeppelin en The White Stripes eerder hun balletje tegenaan mepten. Als een ware Blitzkrieg verovert het viertal langzaam maar zeker heel Europa met hun rauwe, opwindende en ‘in your face’ rock ‘n roll sound.
Pinguin’s favoriete garagerockband gooit het op de nieuwe single Dark Ride over een andere boeg. The Sore Losers is minder rechttoe rechtaan rock, maar klinkt nu als een frisse retroband met verwijzingen naar de jaren ’70 en zelfs een beetje Stones.
Het gezelschap uit Hasselt komt in oktober met het nieuwe album Gracias Señor (Caroline Benelux). Afgelopen week was Dark Ride nog onze IJsbreker van deze week!
Ruim drie jaar naar het megasuccesvolle debuut Shades Of Black is de wolflady Sharon Kovacs terug met haar moeilijke tweede Cheap Smell. Na het afronden van Rock City Institute en de documentairefilm Wolflady ging het hard met het succes van de Baarlose, zowel binnen als buiten de Nederlandse grenzen.
De afgelopen jaren is Sharon erg druk aan het touren geweest in binnen- en buitenland, maar vond gelukkig tijd om in Londen een tweede plaat op te nemen, die zeker niet onder doet voor de eerste plaat. Op Shades Of Black hoorden we veel donkere klanken doordrenkt van melancholie en emotie over de meer donkere zijden van het leven. Deze thematiek is wel iets wat bij de persoon Sharon Kovacs past, zo ook op deze tweede.
Cheap Smell klinkt op het eerste gehoor zeker wat lichtvoetiger en wellicht zelfs vrolijk. Luisteren naar de teksten en de diepere lagen onthullen zich rijkelijk. Naar eigen zeggen heeft dit album veel bijgedragen aan Sharon’s geluk en zelfvertrouwen. De drie singles Cheap Smell, Black Spider en It’s The Weekend hebben er uiteraard voor gezorgd dat de verwachtingen voor het album hoog gespannen zijn.
Die verwachtingen worden wat mij betreft ruimschoots waar gemaakt. Kovacs levert hier een hele degelijk soulplaat af, waarmee de deur naar internationaal succes niet op een kier, maar juist wijd open staat. Fans van Amy Winehouse, Macy Gray en Erykah Badu zullen massaal voor deze dame gaan vallen! Tekst Mania | Remco Moonen
LIVEDATA 05/09 TivoliVredenburg, Utrecht15/09 Muziekgieterij, Maastricht21/09 Willem Twee, Den Bosch 22/09 Podium Victorie, Alkmaar29/09 De Vorstin, Hilversum 01/12 Metropool, Hengelo 02/12 Doornroosje, Nijmegen 07/12 Bibelot, Dordrecht 09/12 De Oosterpoort, Groningen 16/12 Paradiso, Amsterdam
De in Nigeria geboren Tuareg-gitaar-virtuoos Bombino toont zijn muzikale kunsten wederom op zijn nieuwe album Deran, wat zich laat vertalen als ‘de beste wensen’.
Hij heeft de muziek na bijna 10 jaar weer eens opgenomen in Afrika, in een studio in het Marokkaanse Casablanca. Hij schotelt een fraai palet voor aan folk, rock, blues en funk, in wat zich het beste laat omschrijven als het ‘Tuareggae’-subgenre.
Onlangs is de tweede single & videoclip Deran Deran Alkheir verschenen. Wat tijdens de bruiloft wordt gezongen voor de bruid en de bruidegom en het betekent ‘Best Wishes, Best Wishes and Happiness’.
In het najaar komt Bombino terug voor maar liefst 8 Nederlandse club-shows!
Een nieuwe dag breekt aan voor de Dawn Brothers. De band kondigt het nieuwe album Classic aan dat op 12 oktober uitkomt via V2 Records. Sinds het debuutalbum Stayin’ Out Late uit 2017 hebben de mannen niet stilgezeten. In een jaar tijd speelden ze ruim 150 shows in binnen- en buitenland, groeiden ze als band en werkten ze aan nieuw materiaal. Het niveau was al hoog, maar is in deze periode nog verder gestegen en dat valt goed te horen op de nieuwe plaat. Volgens verwachting klinkt de band als een klassieke bolide, maar dan wel eentje met een moderne motor. Als voorproefje op Classic brengen de Dawn Brothers ook een nieuwe single uit – luister nu naar Summer Jam 2017, een heerlijke up-tempo zomerplaat waar je wel vrolijk van moet worden.
Op hun tweede album, wederom geproduceerd door Pablo van de Poel (DeWolff) en Mischa den Haring (T99), horen we nog beter hoe verliefd Levi, Rowan, Rafael en Bas zijn op de muziek die ze maken. Natuurlijk draaiden de Dawn Brothers de platen van Bob Dylan en het eveneens volledig aan zijn muziek dienstbare The Band grijs. Dat betekent daarentegen niet dat hier plots theedoeken op de toms liggen of potsierlijke Silverface-versterkers op het podium staan: deze Zuid-Hollanders zoeken liever hun eigen geluid. Dat lijken ze, zo’n twee jaar na hun oprichting, gevonden te hebben: eigenlijk pas vanaf vorig jaar bewogen de individueel gevormde muziekencyclopedieën zich van het papier naar het podium, waar het viertal razendsnel in een broederschap veranderde.
De live reputatie van de Dawn Brothers is inmiddels een feit en grenzeloos gebleken. Deze zomer is de band te zien op vele festivals in Nederland en vooral ook in Duitsland. Sinds hun debuut in 2017 hebben de Rotterdammers een krankzinnig aantal shows mogen geven in clubs en op festivals in Nederland, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Zuid Afrika, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk en supports mogen verzorgen voor artiesten zoals Margo Price, White Denim, Ian Siegal en DeWolff.
Op 11 oktober presenteren de Dawn Brothers het nieuwe album in Rotown in Rotterdam. Vervolgens vertrekken ze in november naar Duitsland voor een tournee met DeWolff om in december en januari 2019 weer langs de Nederlandse clubs te touren.
The Joy Formidable is een trio dat in 2007 werd opgericht Wales, maar tegenwoordig vanuit Londen opereert. De alternatieve indierockband staat bekend om hun grootse geluid, dat live ook prima tot zijn recht komt in grote stadions.
Door de jaren werden er liefst acht albums uitgebracht en in het najaar (28 sept) wordt daar een negende – AAARTH – aan toegevoegd.
Menigeen had hem vorig jaar in zijn eindlijstje staan: de The French Press ep van Rolling Blackouts Coastal Fever, inmiddels kortweg Rolling Blackouts C.F. geheten. Sindsdien was het reikhalzend uitkijken naar Hope Downs; de bij Sub Pop uitgegeven eerste volledige langspeler van het Australische vijftal.
Wie er begin september 2017 bij was in de Tolhuistuin, de dependance van de Amsterdamse poptempel Paradiso, keerde razend-enthousiast thuis. De frisse popsongs van de Rolling Blackouts Coastal Fever, gedreven door hoekige gitaarlijnen en een strakke ritmesectie, deed veel aanwezigen denken aan hun eerste kennismaking met The Strokes. Tom Russo, een van de drie zingende en liedjesschrijvende gitaristen van de band, herinnert zich het optreden eveneens nog goed. “Geen idee waarom, maar het was het drukst bezochte optreden van die tournee”, zegt hij over de toen vooruitgesnelde roem.
Misschien omdat jullie muziek maken die je écht live moet horen? “Misschien wel, ja. Iets anders kan het niet zijn. We zijn niet bepaald charmante of aantrekkelijke figuren. De enige manier waarop wij iemand voor ons kunnen winnen is met optreden (lacht). Toch zijn we meer als songschrijversproject, dan als band begonnen. Ik ben met Fran (Keaney, red.) en Joe (White, red.) liedjes gaan schrijven op onze slaapkamers. Echte grote ambities hadden we niet. We hadden daarvoor wel in verschillende bandjes gespeeld, maar met Rolling Blackouts Coastal Fever zijn we juist heel voorzichtig wat gaan optreden. In het begin speelden we slechts om de paar maanden ergens. Het duurde even voor we in echte zalen gingen spelen. Pas toen werden we langzaam een echte liveband.”
Door de vele tempowisselingen in de liedjes op Hope Downs, lijkt het alsof jullie al jammend liedjes in elkaar schroeven. Hoe begint het schrijfproces doorgaans?
“Aanvankelijk begon een nummer altijd met de tekst, waarna we samen de muziek maakten. Dat veranderde door de jaren heen. Nu maakt Fran, Joe of ik eerst een soort skelet van iets dat een liedje moet worden, waarna we er als band een geheel van maken. Daarom komt de ritmesectie er nu zo sterk doorheen.”
Is er een nummer van de eerste twee ep’s, waarvan je nu denkt: ‘Daar hadden we nu iets totaal anders van gemaakt’? “Interessante vraag. Er is een oud nummer, Angoline, dat we nog altijd nu en dan live spelen. Maar de huidige versie is heel anders dan de versie die we jaren terug opnamen voor een ep waar nummers van meerdere bands op stonden. Het is veel meer poppy dan wat we nu schrijven. Daarom past het eigenlijk niet zo goed in de set. Het is in een totaal andere tijd geschreven, maar we houden toch nog erg van het nummer. Ik denk dat als we het nu hadden geschreven er iets totaal anders uit was gekomen.”
Misschien omdat de drie songschrijvers in één band elkaar nu beter aanvoelen? “Ja. We spelen nu een paar jaar samen en alles is inmiddels tweede natuur geworden. Je hoeft weinig meer tegen elkaar te zeggen. Een knikje is genoeg.”
Wat had je indertijd zelf voor ogen? Was er een speciale sound waar je naar zocht? “Een beetje van alles wat. We hadden een paar ideeën: popsongs met jagende gitaren, met simpele en melodieuze gedreven ritmes, een akoestische gitaar die meer bij de ritmesectie past, plus twee elektrische gitaren er overheen die doen wat ze willen. Dat was een beetje het hokje waar we ons in plaatsten. Dit is wat er uiteindelijk van geworden is. Een echte definitie voor de muziek die we maken hebben we niet. We zeggen altijd een beetje cynisch dat we ‘stoere pop’ of ‘softe punk’ maken. Eigenlijk als grapje, want zo punk zijn we helemaal niet en zo heel pop klinken we ook niet. Maar dat lepelen we maar op als iemand ons er om vraagt. We horen wel eens dat er veel ruimte zit in onze liedjes. Misschien is dat wel iets Australisch, waar je enorme uitgestrekte vlaktes hebt als je de stad uit gaat. Veel klassieke Australische bands uit de jaren tachtig hadden dat ook, zoals The Go-Betweens en The Triffids; die enorme ruimte die onbewust in de muziek sluipt.”
Hope Downs heeft een echt ‘rand-van-de-stad-gehalte’, zeker als je naar de teksten luistert. “We wonen in Melbourne; in een grote stad, maar toch dicht bij de natuur. Die fascinatie hebben we allemaal wel. Ik denk dat de omgeving waarin je woont en de ervaringen die je opdoet onbewust in de dingen die je maakt doorschijnt. Het beïnvloedt je toch. An Air Conditioned Man, het eerste nummer van de plaat, heeft absoluut dat gevoel van vervreemding in een grote stad. Fran heeft het nummer grotendeels geschreven. Ik zing het laatste refrein, wat een soort tegenreactie is op het hoofdfiguur uit het nummer die een paniekreactie heeft over zijn 9-tot-5-leven in de stad.” Bellarine, mijn favoriete nummer van de plaat, heeft ook zo’n intrigerend hoofdpersonage. “Joe heeft dat geschreven. Bellarine is de naam van een badplaatsje, aan de overkant van de baai bij Melbourne. Ik kwam daar als kind vaak vakantie vieren, Fran en Joe ook. Het vertelt het verhaal van een terneergeslagen vader die vanaf het strand in Bellarine de wolkenkrabbers van Melbourne in de verte ziet. Hij maakt een zware tijd door, is vervreemd van zijn dochter en blikt terug op zijn leven. Bellarine is een badplaats, maar tegelijk een zware omgeving. Mensen die er wonen hebben het niet makkelijk. Het is een mooie plek, waar het tegelijk ook best deprimerend kan zijn.”
De onconventionele singer-songwriter Patti Smith zit in 2018 al 44 jaar in het vak. We kennen haar natuurlijk van het legendarische album Horses en haar grootste hit Because The Night, beiden uitgebracht in de beginjaren van haar carrière.
Smith groeide in de jaren die daarop volgden uit tot een icoon in de New Yorkse punkscene en werd als grote invloed genoemd door artiesten als The Smiths, Madonna, Sonic Youth en R.E.M.
The New Power Generation, mocht je het niet weten, is de naam van de band die Prince tussen 1990 en 2013 begeleidde. Samen namen zij meerdere klassieke albums op, met als bekendste natuurlijk Diamonds and Pearls en Love Symbol.
Na de dood van Prince in 2016 besloot de band een tribute-tour ten nagedachtenis van hun frontman te doen. Dit werd zo goed opgepikt dat zij ook in 2018 op tournee gaan.
Deze keer hebben zij echter een nieuwe lead-zanger, Mackenzie, toegevoegd. Muzikaal zullen zij een flinke portie R&B, soul en funk naar Paradiso en 013 brengen waarbij vele hits voorbij zullen komen.
De line-up bestaat uit:
Morris Hayes (musical director, toetsen);
Tony M (gitaar, zang);
Sonny T (bas);
Tommy Barbarella (toetsen);
Damon D (percussie);
Kip Blackshire (zang);
MacKenzie (lead zanger);
Homer O’Dell (gitaar);
Chrisopher Bailly (drums).
De in Japan geboren maar vanuit de VS opererende Mitski brak twee jaar geleden definitief door met het fraaie Puberty 2. Op deze plaat manifesteerde Mitski zich als een eigenzinnige muzikante die op fascinerende wijze aan de haal ging met invloeden uit de indie-rock en indie-pop en het hele palet tussen P.J. Harvey en St. Vincent wist te bestrijken.
Ruim drie jaar naar het megasuccesvolle debuut Shades Of Black is de wolflady Sharon 
Een nieuwe dag breekt aan voor de 
Menigeen had hem vorig jaar in zijn eindlijstje staan: de The French Press ep van 
