Nieuw-Zeelander Marlon Williams (27) viel begin 2016 op met zijn wonderschone titelloze debuutalbum. Filmische, theatrale country- en folksongs, gezongen door een man met engelachtige stem. Afgelopen februari is de nieuwe plaat Make Way For Love uitgekomen. Een plaat over een verloren muze. Een plaat die hij moest maken.
Tekst Popmagazine Heaven | Sandy Abrahams
Marlon Williams is een charmante man. Aantrekkelijk nonchalant, alsof hij zo uit een jaren vijftig film komt lopen. Zijn donkere brillantinehaar rockabilly naar achter gekamd. Theatrale en fluwelige zangstem. Roy Orbinson met een vleugje Elvis. Hij groeide op in Lyttelton, Nieuw-Zeeland, een kleine havenstad vlak bij Christchurch. Zijn ouders, beiden afstammend van de Maori’s, brachten hun liefde voor muziek over op de jonge Marlon. Bij zijn kunstzinnige moeder hoorde hij vooral klassieke muziek, zijn vader had een meer diverse smaak. “Mijn vader was een Maori-punk en speelde vroeger in een punkband. Hij draaide ook veel country en rock ‘n’ roll. We schreven en zongen vaak samen.” Ze zijn trots op hem. “Mijn moeder is wel kritischer dan mijn vader. Ze let nogal op de details en wil geregeld weten wat ik bedoel met mijn teksten. Dat is soms wat pijnlijk. Vooral als het zinnen zijn over seks. Dat is wel het laatste waarover je het wilt hebben met je ouders.”
Williams studeerde korte tijd Russische taal en literatuur, stapte over op een studie Maori-geschiedenis, en overwoog toen dat ook niets werd een carrière als operazanger. Tijdens de zanglessen was hij een buitenbeentje. “Het kwam vaak voor dat ik met een kater in de les zat en nog rook naar sigaretten en drank. Niet echt de juiste instelling voor een klassiek geschoolde zanger. Ik leerde er wel veel. Ik ontdekte hoe ver ik kon gaan met mijn stem, wat mijn bereik is. Daardoor durfde ik veel meer.”
Opera werd het uiteindelijk niet. Williams koos voor het geluid van grote Amerikaanse crooners als Jim Reeves, Marty Robbins en Roy Orbison. “Ik houd van de openheid waarmee ze zingen, die hoor je niet meer zo vaak. Zonder schaamte je emoties tonen. Dat vind ik mooi.”
SOCIAAL
Williams werd de frontman van countryfolkband The Unfaithful Ways en vormde in 2013 een duo met Delaney Davidson waarmee hij de bluegrass ontdekte. Toen hij alleen verder ging, was dat wel even wennen, maar het maakte alles ook eenvoudiger. Hij kon zelf beslissen wat hij wilde, zijn eigen weg kiezen. Het toenemende succes zag hij niet aankomen. “Het is ontzettend druk. Ik kom net uit Parijs. Daar heb ik tien interviews per dag gedaan. Soms wist ik al wat de volgende vraag zou zijn. Iedereen wilde hetzelfde weten.”
Hij is blij met alle aandacht, begrijp hem niet verkeerd, maar voor iemand die niet heel sociaal is, is het soms even doorbijten. “Ik moet me zo nu en dan afsluiten voor alle drukte. Dan lees ik wat, speel een spelletje of kijk een film. Mensen willen van alles van je en het is de kunst ze tevreden te houden zonder dat ze alle energie bij je weghalen. Gelukkig word ik daar steeds beter in.”
LIEFDESVERDRIET
Het is op zijn minst opmerkelijk wanneer een singer-songwriter niet staat te springen als hij weer eens wat moet schrijven. Toch geldt dat voor Williams. Hij heeft er weinig mee en het voelt als een opluchting als er eentje af is. “Ik houd vooral van al geschreven liedjes. Het hele schrijfproces voelt oncomfortabel, misschien doordat ik mijn gevoelens graag een beetje ontvlucht. I don’t like thinking of matters of the heart too much.”
Op zijn eerste album kwam hij daar nog mee weg. Niet hijzelf worstelde met liefde, verlies of eenzaamheid, het waren vooral verhalen van anderen. Bedacht of waar gebeurd – dat liet hij in het midden.
Hoe anders was dat bij Make Way For Love, zijn nieuwe. “Ik moest gewoon schrijven. Ik had muziek maken zo hard nodig. Het was therapie voor me en ik weet niet wat er was gebeurd als ik dit niet had kunnen doen.”
De noodzaak te schrijven kwam door de breuk met zijn geliefde Aldous (Hannah) Harding. Net als hij artiest en veelbelovend. Zij een tikje excentriek, hij vooral erg onder de indruk van haar. Ze drukte met haar aanwezigheid een artistiek stempel op zijn debuut en met haar afwezigheid op Make Way For Love. Elk nummer ademt Aldous. “Ik miste haar. Er was niemand met wie ik zo veel praatte als met haar. Over muziek, kunst, het leven. Je loopt een lange tijd samen op en houdt elkaars hand vast. Dat was opeens weg. Ik had het graag voorkomen, maar tegelijkertijd was het ook goed dingen zelf te doen, de kracht te vinden in mijn eigen manier van werken.”
Harding is nog wel te horen, in het duet Nobody Gets What They Want Anymore. Twee stemmen die prachtig in elkaar overvloeien, melancholiek en teder. “Voor mij was het heel logisch dat zij meezong, maar moeilijk was het wel. We namen het apart van elkaar op. Dat kon doordat we elkaar altijd goed aanvoelden en het dus niet nodig was echt samen te zijn. Een zwaar proces dat uiteindelijk ook louterend bleek.”
Neigde zijn vorige plaat voornamelijk naar de donkere kant van country en folk, de opvolger klinkt weidser en theatraler. “Ik was toe aan andere dingen ontdekken. Mensen plaatsen mijn muziek graag in een hokje. Dat communiceert gemakkelijker, maar als maker levert het me niets op. Het beperkt je als je steeds stilstaat bij de vraag of de muziek nog wel in je genre past. Dat doe ik dus niet meer.”
Het gaat ruim een jaar na de liefdesbreuk behoorlijk goed met Marlon Williams. Make Way For Love krijgt, nog niet eens uitgekomen, al veel aandacht en de internationale tournee is geboekt. “Misschien is de breuk met Aldous iets waar ik nooit helemaal overheen kom. Ze is echt heel speciaal. Gelukkig vond ik een goede manier om ermee om te gaan. Namelijk dit album. Daar ben ik blij mee.” En, besluit hij berustend: “There’s pride in the letting go.”
LIVEDATA 11/04 AB Club, Brussel, 13/04 Paradiso, Amsterdam (Sold Out) 28/04 Ekko, Utrecht (Sold Out)
—
Nieuwe nummers niet missen?
Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 34,99 voor slechts € 22,50! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement
Een tokkelende akoestische gitaar. Een fladderende vioolpartij. Een gortdroge snaredrum. En dan die feilloze kopstem van Mark Oliver Everett, alias ‘E’ om het helemaal af te maken. The Deconstruction, het titelnummer van het nieuwe album van 
Na twee succesvolle EP’s (Girl, 2015 en A PLace You Like, 2017), komt ISLAND met hun langverwachte debuutplaat. Op Feels Like Air laten de Londenaren horen waarom ze in Engeland hoge verwachtingen hebben van dit viertal. Beïnvloed door bands als The War On Drugs, Fleetwood Mac én Kings Of Leon zetten de heren zichzelf op de kaart met een prachtig debuut.
