Zo was Pinkpop 2019: Maandag 

De slotdag van Pinkpop 50 begint met een optreden van het Duitse The Bosshoss op het IBA Parkstad podium en de muzikale mix van pop, rock, funk, soul, country en R&B doet het uitstekend als opener op dag 3. Natuurlijk moet je de gimmicks –  grote zonnebrillen, cowboyhoed en Jack Daniels – van Alec Volkel en Sascha Vollmer niet te serieus nemen, maar de muziek brengt het aanwezige publiek toch al lekker in beweging. Hoogtepunt: Jolene, de ultieme Dolly Parton cover, Hey Ya ! en Do It, een Yee-Haw schreeuw voor deze Duitse band is op zijn plaats. Pinguin Radio brengt je nog een toegift bij deze set. Een exclusief interview met de band. Check hem HIER

Bring Me The Horizon is een band van een heel ander kaliber; hard, jumpy en vet zijn woorden die me invallen bij deze Sheffieldse band. Ze zijn echter ook bekend om hun mierzoete singles maar vandaan neigt de band – gelukkig – meer naar een mix van pop, rock en metal core. Vooral de refreinen van de songs worden luidkeels meegebruld en boegbeeld en zanger Oliver Sykes blijft het publiek maar opzwepen; hij wil een vette en grote moshpit! In het swingende nummer Drown nodigt Sykes iedereen uit om te gaan crowdsurfen, m.a.w. een supervet optreden met als hoogtepunten: Mother Tongue, Medicine en Throne. 

The 1975 is vooral een band voor jonge meisjes en dat heeft waarschijnlijk te masken met het feit dat Matty Healy en consorten nogal melodramatisch kunnen “overkomen”. Bitterzoete liedjes passeren de revue, maar songs zoals Sincerity Is Scary of I Always Wanna Die tonen aan dat deze band ook uit een ander vaatje kunnen tappen. Last but not least horen we The Sound, en dat blijkt een perfecte afsluiter van The 1975. 

The Pretenders bestaan natuurlijk al heel lang (41 jaar om precies te zijn) en de groep rondom zangers Hynde speelt dan ook een greatest hits set met nummers uit het verleden. Don’t Get Me Wrong, Kid, Stop Your Sobbin’, Middle Of The Road en Back On The Chain Gang, ze komen allemaal voorbij en iedereen in het massaal opgekomen publiek herkent de songs en zingt mee.

Bij Slash, featuring Miles Kennedy is helaas niet veel mee te zingen, want de iconische, voormalige Guns N’Roses gitarenplukker speelt goed in het gehoor liggende hardrock. Zanger Miles Kennedy is zoals gewoonlijk uitstekend bij stem, maar toch ontbreekt er iets aan deze set, namelijk enthousiasme; Slash doet eigenlijk gewoon een routineklus en dat is echt jammer want deze band kan echt wel vlammen.Het feit dat de oude Guns song Nightrain de beste song van de show is zegt eigenlijk genoeg. The Call Of The Wild, World On Fire en My Antidote heb ik toch al eens beter gehoord. Slotakkoord Anastasia toont nog eens overbodig dat Slash niet echt de minste gitarist is, maar dat wisten we la lang, toch?

Slotakkoord van deze 50ste editie is niemand minder dan Fleetwood Mac en dit had zou mooi kunnen zijn, maar helaas kun je dit geen goed optreden noemen. Dat heeft vooral te maken met de vrouwelijke vocalisten, want Stevie Nicks, maar vooral Christine McVee bakt er niet veel van; laatstgenoemde zingt echt verschrikkelijk vals in bijvoorbeeld Don’t Stop. Maar ook is het niet echt “slim” om vroeg in de show een veel te lange overbodige drumsolo in te plannen, daar zit het publiek niet op te wachten want die willen hits horen en die willen meezingen. The Chain is wel een goede openingsong en natuurlijk is het ook leuk voor de oude fans om Oh Well en Black Magic Woman nog eens te horen, maar dat klonk vroeger toch wel anders. Als je dan al muzikale hoogtepunten moet noemen zijn dat toch wel Everywhere (wordt wel totaal verkeerd ingezet !!), Rhiannon en natuurlijk meebruller Go Your Own Way. Ik mag het waarschijnlijk niet zeggen maar meneer Buckinham werd node gemist……

Tot volgend jaar.

Martien Koolen

Zo was Pinkpop 2019 dag 1: 

Het oudste pop/rockfestival van Europa is dit jaar aan de 50ste editie toe en dat is natuurlijk een mijlpaal in de historie van Pinkpop. Het hele jaar waren er al geruchten en verwachtingen over de line up van Pinkpop 50 en “beruchte” namen zoals U2, The Police, Direstraits en Neil Young zouden misschien weleens op deze jubileumeditie kunnen optreden. Toen de eerste headliner, Fleetwood Mac, bekend werd gemaakt was er dan ook hoop op een prachtige affiche.

Toch zijn uiteindelijk veel Pinkpopfans, onterecht trouwens, “teleurgesteld” in de Pinkpop 50 line up; maar er is echt wel genoeg te genieten dit jaar en de kick-off van Pinkpop is natuurlijk weer het optreden van de winnaar van Nu Of Nooit en dat is dit keer de Heerlense band Mt.Atlas en om 13:30 openen zij Pinkpop 50 op het Brightlands podium.

Met een veelbelovende en strakke set serveert Mt.Atlas een muzikale cocktail van metal, stoner, grunge, garage en punkrock aan een nog niet volledig wakker Pinkpoppubliek. Zanger Sven Vlek toont aan wat hij kan en de vette grooves van bassist Hanssen en gitarist Jacobs doen de rest; een waardige openingsact voor deze jubileumeditie en van Mt. Atlas gaan we nog veel horen. Luister HIER naar het interview met de band

Een band die zich niet meer hoeft te bewijzen is natuurlijk Golden Earring –  toch wel de beste Nederlandse rockband aller tijden.- maar Hay, Gerritsen, Kooymans en Zuiderwijk zetten een set neer die er weer zijn mag. Hay in afgetekend leder schittert tijdens Another 45 Miles, Going To The Run en Twilight Zone, de heavy, lange versie, maar helaas doen de overbodige bas solo en het akoestische niemendalletje Johnny Make Believe een beetje afbreuk aan die spetterende, tijdloze nummers. De toegiften zijn echter weer super, twee oudjes worden van stal gehaald, She Flies On Strange Wings (met Bertus Borgers op saxofoon) en Holy Holy Life en met deze twee knallers beëindigt de Earring alweer een legendarisch concert.

Badflower speelt Stage 4 helemaal plat met hun energieke mix van metal, hardrock en punk. Deze Amerikaanse rockband uit L.A. wordt “aangevoerd” door de opvallende frontman Josh Katz en hij trekt vooral de aandacht door zijn zang, gitaarspel en energie; hij speelt zelfs een gitaarsolo liggend op zijn rug. Het geluid is rauw, hard en retestrak en nummers zoals de hit Ghost of Die, doen het meer dan uitstekend bij het enthousiaste publiek. Meer horen van deze band luister HIER naar het interview.
Hun debuutalbum Ok, I’m Sick is zeer aan te bevelen en die plaat zal het na dit wervelende optreden zeker goed gaan doen. 

Een enigszins vreemde eend in de bijt vandaag is Halestorm, deze Amerikaanse band wordt namelijk door velen betiteld als een puur hardrock cliché, maar hun laatste wapenfeit Vicious toont aan dat het ook anders kan. Frontvrouw Izzy Hale laat er echter weer geen gras over groeien en vanaf het begin “blaast” de band met Freak Like Me, I Get Off en Do Not Disturb, een ware hardrock storm over het publiek uit. Halestorm biedt het publiek een ongecompliceerde, amuserende hardrock set met helaas wel weer een totaal; overbodige drumsolo!

Een van de grootste verrassingen op PP50 is wat mij betreft Cage The Elephant, met een prachtig nieuw album getiteld Social Cues op zak maken deze Amerikanen onder leiding van Matt Schultz er een echt rockfeestje van. Vooral Schultz is “all over the place”, wat een energie en wat een emotie; hij is echt een geboren super performer. We hebben een exclusief interview met hem weten te scoren. Beluister het HIER.
Cage The Elephant speelde al drie keer op Lowlands en in 2011 stonden ze ook al op PP, nu acht jaar later is deze band nog beter geworden. De set is strak, hard en emotioneel en Schultz gekleed in een prachtig grijs streepjespak zingt der sterren van de hemel in kippenvelsongs zoals Come A Little Closer en Ready To Let Go.

Elbow is een band die eigenlijk live altijd boven zichzelf kan opstijgen en dat is precies wat Guy Garvey en Co. Vandaag dan ook weer doen. Voor de vierde keer “betovert” de band uit Manchester Landgraaf met prachtige uitvoeringen van hun meesterwerken zoals Lippy Kids, One Day Like This en Magnificent, een nummer dat zijn naam eer aan doet bij Elbow.

Mumford & Sons sluit deze eerste dag dag van Pinkpop 50 af, maar het is toch niet de echte headliner die men had verwacht. Natuurlijk is het een verdienstelijk optreden dat de heren Mumford, Marshall, Lovett en Dwane neerzetten, maar toch ontbreekt het “gewisse etwas”. Hoogtepunten van de set zijn Believer en het confettimoment tijdens Delta