Incoming: maar liefst 40 nieuwe artiesten op de line-up van Best Kept Secret. Wat dacht je van The Raconteurs? De vooruitstrevende elektronica van SOPHIE en de maker van de dansvloerkraker van de afgelopen tijd Krystal Klear? De ambient afternoon op zondag met Kate NV, Torus, Fenna Fiction en Haron? En, veel speculatie online over of ze naar Nederland zouden komen, vandaag maken we ze officieel bekend: Spiritualized!
Dit is de lijst met nieuwe bevestigingen
Death Grips – The Raconteurs – SOPHIE – Spiritualized – Georgia Anne Muldrow – Krystal Klear – Toro y Moi – Wooden Shjips – Amy Root – Angie McMahon – Bbymutha – Blue Lab Beats – Bountyhunter – David Vunk – Denzel Himself – Ditz – Elias Mazian – Fenna Fiction – Fornet – Gotu Jim – Haron – Helena Deland – Kate NV – Lewsberg – LIFE – mad miran – Mike Rogers (dj-set) – Niels Broos – The Nude Party – Paula Tape – Personal Trainer – Puce Mary – Selma Judith – Sports Team – St. Paul – Tala Drum Corps – Torus – Varg (live) – Wallows – Whispering Sons
SEVEN
Voor deze zevende editie van Best Kept Secret zijn we al een heel eind onderweg met de voorbereidingen. Er gaat best wat veranderen op het terrein. Je weet al van de camping, waar je dit jaar naast de vertrouwde festivalcamping ook een plaatsje kunt boeken op de Boutique Village (zei daar iemand gratis ontbijt?). Maar ook het festivalterrein gaat op de schop. Er komt een nieuw uiterlijk voor TWO, THREE en FIVE en deze zevende editie van Best Kept Secret introduceren we ook een nieuwe stage: SEVEN. In deze area kun je de muzikale diepte opzoeken in experimentele elektronica, R&B en niet-Westerse muziek. Artiesten die hier geprogrammeerd staan, zijn onder andere: Kellman Duran, Bbymutha, Mildlife, Efrim Manuel Menuck, Varg (live), Helena Deland en Kate NV.
Wil jij Best Kept Secret Festival 2019 beleven op een ruimere, rustigere camping met extra comfort? Dit jaar wordt de camping aan de kant van het Safari Resort omgetoverd tot de Boutique Village. Daar zit je dichtbij bij het festivalterrein, maar geniet je toch van een goede nachtrust tussen de prachtige natuur. Denk aan:
– Een aparte ingang en parkeerterrein voor Boutique Village bezoekers
– Slechts een korte wandeling naar het terrein, maar buiten de festivaldrukte
– Volop ruimte tussen mooie groene velden
– ’s Ochtends een ontbijtje, ’s avonds een koud biertje bij het kampvuur
Event Travel
Heb jij je reis naar Best Kept Secret al gepland? Via onze officiële partner Event Travel kom je ook dit jaar weer onbezorgd en geheel in stijl aan op het festival. Touringcars van Event Travel vertrekken vanuit meer dan 200 plaatsen in Nederland naar de Beekse Bergen! Kijk op de site van Event Travel voor meer informatie over de busreizen.
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
De Kroniek der betere Popmuziek
Door Robert van Gijssel
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS) Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2) broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records) Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS) Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous) Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent) The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus) Sevn Alias – Recasso (1OAK) Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias) Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS) In het genrekopje boven deze recensie had eigenlijk dance/elektronisch/pop/jazz/funk moeten staan. Maar daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen. Louis Cole heeft, dan is dat maar vast gezegd, een plaat gemaakt die langs vele disciplines raast, en daar al doende een prettig divers feestje van maakt.
Tekst Robert van Gijssel 20 september 2018
De Amerikaan Cole maakt in de eerste plaats strakke electrofunk, een beetje in de traditie van Jamie Lidell. En vooruit, ook een tikje Jamiroquai. Cole is van huis uit drummer, en op de tracks van zijn plaat Time laat hij live-slagwerk in goede banen leiden door elektronische productie en mixwerk. En als je eenmaal gewend bent aan de zuchtende falsetstem van Cole, die soms wel heel erg doet denken aan die van Sufjan Stevens, dan komen stampende discotracks als Weird Part of the Night echt tot leven. Vooral ook dankzij de opwindende keyboards en knisperende bijgeluidjes, in een lekker volle en tegelijk kurkdroge productie.
Het nummer Real Life is zo mogelijk nog dampender, zeker als je hem op flink volume door de koptelefoon laat dreunen. De ritmes zijn driftig en hoekig, de laag op laag gestapelde vocalen wonderlijk zacht. En dan zoekt Cole ook nog de jazz, door de samenwerking met jazzmusici Thundercat en bijvoorbeeld Brad Mehldau, die er halverwege Real Life een heerlijke pianosolo uitgooit. De teksten zijn hilarisch, in bijna alle nummers. Cole speelt de nerdy loser, die het leven ondanks een overmaat aan treiterijen toch aankan. ‘In the weird part of the night, that’s the time I feel alright, yeah’, zingt Cole. Of: ‘When you’re ugly, no one wants to talk to you. When you’re ugly, there’s something you can do, called: fuck the world and be real cool.’
Louis Cole is echt heel erg cool.
Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2) Op zijn tweede album belijdt de Haarlemse zanger en componist Yorick van Norden zijn liefde voor sprankelende jarenzestig- en jarenzeventiggitaarpop van The Beatles en The Byrds zo aanstekelijk dat je de nieuwe Paul McCartney er gerust even voor laat liggen. Hij heeft precies de juiste wat snerende stem voor de puntige gitaarliedjes als Train In The Station die hij verluchtigt met mooie koortjes en arrangementen.
Tekst Gijsbert Kamer 20 september 2018
En dan durft hij het ook nog aan om zich te wagen aan een paar heuse suites. Behalve Paul McCartney zelf op zijn nieuwe plaat, vergrijpt bijna niemand zich meer aan dergelijke uit diverse (deels orkestrale) liedjes samengestelde composities. Maar Van Norden laat met zijn vierdelige Suite No. 2 horen hoe je zoiets aanpakt zonder dat het anachronistisch klinkt. Melodisch afwisselend, sierlijke arrangementen met ruimte voor zelfs een mellotron en een finale waarin een orkest voluit mag schitteren en het toch luchtig blijft klinken.
broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records) De Zeeuwse Tonnie Dieleman brengt als broeder Dieleman met zijn liedjes en muziek een ode aan de verhalen en het landschap van Zeeuws-Vlaanderen waar hij opgroeide.
Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018
Komma is zijn vierde en meest indrukwekkende werkstuk. Een fotoboek, dubbel-cd (of dubbel-lp) ineen. Het resultaat van lange wandeltochten door het Land van Axel, langs de kreekjes en door de plaatsjes even buiten Terneuzen. Hij legde details uit die omgeving vast in foto’s en verklankte als een waarachtig folkzanger verhalen die hij uit de overlevering had meegekregen of zelf had bedacht, ingegeven door het natuurschoon om hem heen. lees meer
Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS) Soms klinkt de muziek van Maribou State als een herinnering aan een jeugdvakantie. Soms lijkt het of de nummers, zoals de openingstrack Beginner’s Luck, via de luidsprekers in een Chinees restaurant tot je komen: zangerig en oosters, met een fijn randje kitsch. Het Britse producersduo Chris Davids en Liam Ivory weet zijn samples uit de muziekarchieven zó in zachtaardige dance te plaatsen, dat het lijkt of Aretha Franklin haar Soul Serenade ineens zingt in een Thaise tempel.
Tekst Robert van Gijssel 13 september 2018
In hun kunstige behandeling van samples lijkt Maribou State soms wat op de Australische Avalanches. Maar de nummers die het duo opneemt met gastmusici als het psychedelische soultrio Khruangbin klinken ook behoorlijk stoned. Feel Good drijft op alweer oosterse gitaartjes en alle kanten op stuiterende smurfenstemmetjes. Het knappe aan deze dansmuziek in slow motion is dat de tracks toch niet oeverloos worden. In ieder nummer zit net dat ene leuke haakje, of het nu een hypnotiserende synth-loopje is of de engelachtige stem van gastzangeres Holly Walker. Een warm en mysterieus feelgoodplaatje.
Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous) Is de bron met jonge en hippe rootszangers uit de Verenigde Staten dan onuitputtelijk? Kennelijk. De plaat In The Shadows (Again) van nieuwe held Garrett T. Capps uit San Antonio, Texas was al uit in zijn thuisland, maar is sinds een week ook hier verkrijgbaar. Dat is maar goed ook, want Capps kan er wat van.
Tekst Gijsbert Kamer 13 september 2018
Hij maakt psychedelisch rockende country met vlijmscherpe randjes, zoals het daverende titelnummer In The Shadows (Again), dat een steakhouse vol rednecks aan het dansen zou moeten krijgen. Zijn teksten zijn ironisch, maar dat zijn de jankende steelgitaren in dit topnummer allerminst. In Born Into a Ballroom is het Capps ook ernst, zo te horen aan zijn smekende stem die hier heerlijk door de bijna ambient-achtige gitaarpracht snijdt.
Het slotnummer Trouble’s Calling is een trage countryrocker die dankzij in verre echo’s verdronken scheurgitaren lijkt op een angstdroom van de vertolker. Garrett T. Capps kon weleens een nieuwe podiumfavoriet worden in ons countrygekke clubcircuit. Vanaf 20 oktober is hij volop te zien in Nederland. Mis hem niet.
Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent) Op hun vorige plaat Ones And Sixes omarmde het Amerikaanse gitaartrio Low de elektronica. Maar op Double Negative smoort producer BJ Burton hun muziek bijna in krakende elektronische dissonanten. Diverse keren wordt de vaak hemelse (samen)zang van Mimi Parker en Alan Sparhawk volledig weggedrukt om dan fraai toch weer als door een kiertje een uitweg te vinden.
Tekst Gijsbert Kramer 13 september 2018
Alles gebeurt zo precies dat zelfs de meest onheilspellend harde elektronica schoonheid uitademt. Double Negative is een zeer gewaagde plaat voor Low, die gemakkelijk had kunnen verworden tot en kakofonisch misbaksel. Het is nu wel even schrikken en vervolgens wennen, maar uiteindelijk blijken de botsende elementen elkaar te vinden in een innige omhelzing. Zoals goed en kwaad op ieder Low-album dicht bij elkaar staan.
The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus) The Pineapple Thief is een beetje een band voor muziektechneuten, zeker nu drummer Gavin Harrison – volgens velen de creatiefste en misschien wel beste rockdrummer op aarde – als vast bandlid is aangetreden. Maar Dissolution, het twaalfde album, is niet alleen een uitstalling van muzikaal vernuft. Aan stoerdoenerij doet de band niet: de progrock is kalm en zelfs wat naar binnen gekeerd, vooral dankzij de ingetogen zangstem van bandleider Bruce Soord.
Tekst Robert van Gijssel 6 september 2018
Maar soms heeft Soord de wereld toch wat te vertellen. Het rustige maar strak rockende All That You’ve Got moet gelezen worden als een aanklacht tegen het oeverloze gemekker op sociale media. ‘You can’t just open fire on everyone’, zingt Soord. ‘Come on, just look us in the eye.’ Waarna hij die wijze woorden laat wegvliegen op een van zijn bekende, Pink Floyd-achtige gitaarsolo’s. Mooi hoor.
Het meesterstuk van de plaat is het ruim 10 minuten durende White Mist. De instrumentatie is ambachtelijk: van weidse piano tot jazzrockende basloopjes en bliepende synthesizers, en natuurlijk het bijna melodieuze drumwerk van Harrison. Halverwege de track mag hij losgaan in donderende drumbreaks en onnavolgbare sprintpartijen op de bekkens: drummend machtsvertoon dus, dat dankzij het verfijnde handwerk toch lucide klinkt, en haast sensueel.
Wantrouwende liefhebbers die zweren bij de progrock uit de jaren zeventig, omdat zij denken dat het genre nu wel zo’n beetje dood is, mogen op cursus met dit album op de oren.
Sevn Alias – Recasso (1OAK) In amper vier jaar tijd is Sevn Alias (echte naam: Sevaio Mook, Amsterdammer van geboorte, maar opererend vanuit Almere) uitgegroeid tot een van de populairste Nederlandstalige rappers. Een productieve bovendien: maar liefst acht albums en mixtapes sinds 2015.
Tekst Menno Pot 6 september 2018
Recasso is het laatste deel van een trilogie die in twee jaar gestalte kreeg: in 2017 verschenen Picasso en de ep Precasso. Het knappe is dat de kwantiteit bij Sevn Alias niet op gespannen voet staat met de kwaliteit. Recasso hoort tot zijn beste werk. lees meer
Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias) Het blijft een onverwoestbare Britse klassieker: Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space (1997) van Spiritualized, op het breukvlak van neo-psychedelische spacerock en shoegaze. De groep (met Jason Pierce – lees hier ons interview – als enig permanent lid) maakte sindsdien nog vier albums, maar zo goed als het magnum opus werd het niet meer.
Tekst Menno Pot 6 september 2018
Eind 2016 voerde Pierce het album integraal uit. Dat inspireerde hem zo dat Spiritualized nu het beste album sinds 1997 presenteert: And Nothing Hurt, het eerste sinds 2012, het achtste in totaal.
Pierce maakte het grotendeels alleen, al kreeg hij hulp van veel muzikanten. Geldgebrek dwong hem software te leren doorgronden die hij nog niet kende. Hij ervoer het als een slopend gevecht, maar wat heeft het een fraaie, veelkleurige plaat opgeleverd: bedwelmend, groovy, melancholiek maar nooit zwaar.
Stilistisch verkent Pierce weinig nieuw terrein, maar de betovering blijft wel intact, van de zich loom ontvouwende opener A Perfect Miracle tot de hysterisch toeterende gospelrocker On the Sunshine en het troostrijke slotstuk Sail on Through. Pierces fragiele, wat vermoeide zang past er wonderwel bij.
Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records) Eén ding heeft Eminem bereikt met zijn brute verrassingsplaat Kamikaze die gisteren op de streamingplatforms verscheen. Marshall Mathers bevindt zich weer eens in het oog van een controverse-orkaan, waar hij volgens zichzelf thuis hoort. Op Kamikaze slaat Eminem wild om zich heen, met razende en vuilbekkende raps waarin hij al zijn haters verbaal om zeep lijkt te willen helpen.
Tekst Robert van Gijssel 1 september 2018
Er zat Eminem duidelijk iets dwars. Vorig jaar december verscheen zijn langverwachte comebackplaat met de hoopvolle titel Revival. Die kreeg bergen ongefilterde kritiek te verwerken, van fans, muziekpers en collega’s. De plaat stond dan ook vol met waterige popliedjes, en samenwerkingen met de usual suspects uit de popsector van Pink tot Beyoncé en Ed Sheeran, en daar mocht best wat van gezegd worden. lees meer
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – september 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Wat een groteske muzikale productie had moeten worden, eindigde in slaapkamerproject waar bijna oneindig aan moest worden geknutseld. Toch zijn alle frustraties, twijfels en obsessie om een baanbrekend nieuw Spiritualized-album te maken niet hoorbaar op And Nothing Hurt.
“Blij dat het klaar is”, zegt Jason Pierce, oftewel J.Spaceman, in alle ernst over de achtste langspeler van het door hem geleidde Spiritualized. “Ik ben vaak gek geworden. Het werd een obsessie om de plaat die ik wilde maken te maken, terwijl ik niet in de financiële positie zat om die plaat überhaupt te maken. Ik wilde een groots album in de traditie van de oude Columbia- en Capital-producties. Maar ik eindigde letterlijk in mijn slaapkamer.”
Gek als ik zeg dat je dat niet hoort?
“Op zeker moment besloot ik de grote studiosessie te vergeten, en gewoon aan de slag te gaan met wat ik had. Ik heb al mijn talenten aangewend om het te proberen te klinken zoals ik wilde. Achteraf is een studio volstoppen met muzikanten eigenlijk de makkelijke weg. Voorheen was het geld voor zulke productie er uiteindelijk altijd. Wij gingen de studio in als het geld rond was.”
Wat was het idee achter die grootse productie? Wilde je alle voorgaande albums overtreffen? “Een beetje wel. Ik ben geen jonge man meer. Voorheen werkte alles wat ik deed gewoon. Nu zie ik zo veel mensen van mijn leeftijd die materiaal uitbrengen dat helemaal niets heeft. Zij teren volledig op oude glorie. Ik wilde niet zomaar een plaat uitbrengen, maar nieuwe dingen doen. Misschien kwam dat door de druk van buiten: ‘Doe gewoon wat je altijd deed. Breng gewoon een plaat uit en iedereen koopt het wel.’ Maar in die positie wil ik niet zitten. Een nieuwe plaat moet gewoon goed zijn.”
Het album kent enkele zeer intrigerende nummers. Soms zelfs aangrijpend, zoals het zelfmoordrelaas in The Morning After. “Ik weet de details over het schrijven van dat nummer niet meer. De laatste drie platen ben ik wel meer klassiek songs gaan schrijven. Het steeds maar herhalen van refreinen was altijd een beetje mijn ding. Dat was prima. Sinds ik Chris Kristofferson op zijn tachtigste verjaardag zag spelen, vind ik dat het beter moet. Hij had nog altijd een prachtige stem, hoewel natuurlijk wat oud geworden, maar zijn liedjes leken bij dat concert meer van het publiek dan van hem te zijn geworden. Zo moesten mijn songs ook zijn, vond ik. Dus ik besloot dat als ik nu nog liedjes op een plaat zou zetten, die goed genoeg moeten zijn naar aan iemand anders te laten gaan. Een plaat moet een ontdekking zijn voor degene die er naar luistert. Iedereen kopieert maar ideeën en stijlen en brengt liedjes uit alsof het iets van zichzelf is.”
Here It Comes (The road) Let’s Go is een prachtige routebeschrijving naar een huis. Bestaat die woning? “Die bestaat echt. De rit er naar toe is fantastisch. In mijn liedjes zit altijd een reis verstopt. Maar dit nummer is een échte reis. Het is een beetje gebaseerd op de manier waarop Brian Wilson van The Beach Boys schrijft. Dat zijn ook altijd roadsongs: je begint hier en gaat die kant op. Misschien is dat wel een Amerikaanse traditie. De wegen zijn daar altijd lang en eenzaam.”
Je zei ooit tegen de krant The Independent dat dit je laatste album kon zijn “Dat was toen ik mijn slaapkamer niet kon verlaten. Ik ben aan de plaat begonnen na de tournee rond het 20-jarig jubileum van Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space. Die tour met zo veel muzikanten op het podium en een geluid dat door het dak ging inspireerde mij enorm. Omdat mij dit in de studio niet lukte was het ook zo frustrerend. Ik werd een beetje gek daar in de achterkamer van mijn huis. Nu de plaat klaar is kan ik weer naar buiten.”
In de tussentijd verschenen wel enkele platen van jouw oude band Spacemen 3 op vinyl. Ben je daar bij betrokken geweest? “Nee. Wij waren toen jong, en krijgen nu amper nog royalties. Ik heb geen idee of er nog meer wordt heruitgebracht. Het is in ieder geval goed dat mensen weer platen kopen. Een vriend van mij heeft een tweedehandsplatenwinkel in Londen. Soms vraagt hij of ik voor hem kan invallen. Ik kan mij geen betere baan voorstellen. Aan de andere kant is het geweldig dat tegenwoordig zo veel beschikbaar is. Het kostte mij indertijd zeven jaar om iets van de Silver Apples te horen en te kopen. Als je eindelijk een plaat zag moest je hem direct meenemen. Je wist nooit wanneer je weer een exemplaar tegenkwam. Nu zoek je die naam op internet en je hoort alles, inclusief optredens.”
Jason Pierce wachtte nooit zo lang, liefst zes jaar, met het uitbrengen van een nieuwe plaat van Spiritualized. Bovendien zinspeelt hij op een naderend einde van de band waarvan hijzelf, ondanks alles, sinds 1990 de enige constante factor is.
Deze zaken hebben een reden. Spiritualized brak door met het veelgeprezen Ladies & Gentlemen We Are Floating In Space (1997), een rijk gearrangeerde collectie voluptueuze songs over de liefde, hoop en medicijnen. And Nothing Hurt ligt in het verlengde van die thematiek, en ook het unieke, grootse psychedelische gospelgeluid is nog present. Evenwel kwam het album heel anders tot stand.
Moederziel alleen nam Pierce nu alle partijen zonder budget op in zijn slaapkamer, eindeloos oefenend met zijn laptop. De nummers handelen over wraak en spijt (The Morning After) en lange autoritten naar oude vrienden (Here It Comes). Over 50 worden en het lichaam voelen. Vergankelijkheid, leeftijd, uitzicht. Extatische prachtmuziek die je inderdaad kunt opvatten als een zwanenzang. ‘t Is niet te hopen. Tekst Mania | Max Majorana
Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag.
Na zes jaar is de spacerock band Spiritualized terug! Op 7 september verschijnt het nieuwe album And Nothing Hurts. Je zou het niet zeggen als je het album hoort, maar het album is door Pierce in zijn eentje opgenomen op een kamertje in zijn huis in Londen. Een proces wat hem zeer zwaar viel.
Na zes jaar is de spacerock band Spiritualized terug! Op 7 september verschijnt het nieuwe album And Nothing Hurts. Je zou het niet zeggen als je het album hoort, maar het album is door Pierce in zijn eentje opgenomen op een kamertje in zijn huis in Londen. Een proces wat hem zeer zwaar viel.
“Making this record on my own sent me more mad than anything I’ve done before. We’d been playing these big shows and I really wanted to capture that sound we were making but, without the funds to do, I had to find a way to work within the constraints of what money I had. So I bought a laptop and made it all in a little room in my house.” aldus Pierce. Check alvast de eerste twee tracks van het album.
Louis Cole – Time (Brainfeeder/ PIAS)
Yorick van Norden – The Jester (Excelsior/V2)
broeder Dieleman – Komma (Snowstar Records)
Maribou State – Kingdoms in Colour (Ninja Tune/ PIAS)
Garrett T. Capps – In The Shadows (Again) (Shotgun House/ Sonic RendezVous)
Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)
The Pineapple Thief – Dissolution (Kscope/ Bertus)
Sevn Alias – Recasso (1OAK)
Spiritualized – And Nothing Hurt (Bella Union/Pias)
Eminem – Kamikaze (Aftermath/ Interscope Records)
Wat een groteske muzikale productie had moeten worden, eindigde in slaapkamerproject waar bijna oneindig aan moest worden geknutseld. Toch zijn alle frustraties, twijfels en obsessie om een baanbrekend nieuw 
Jason Pierce wachtte nooit zo lang, liefst zes jaar, met het uitbrengen van een nieuwe plaat van 
Elke ochtend om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag.