Toegegeven we zijn wat slow met het eren van The Slow Show met een IJsbreker. Dat had inderdaad wel wat eerder gekund en gemogen. De band uit Manchester staat namelijk al sinds 2015 garant voor smaakvolle, ambachtelijke en ook eerlijke muziek. Drie prachtalbums hebben ze uit met een vierde in aantocht. En live is de band minstens zo overtuigend.
The Slow Show wordt vaak vergeleken met Elbow en The National, maar is eerder aanvullend dan overlappend. De overeenkomst is dat ze alle drie herfstige muziek maken, langzame luisterliedjes die uitermate geschikt zijn voor dit jaargetijde. Maar The Slow Show creëert zijn eigen decor en vergeleken bij de gebarsten stem van Ron Goodwin klinken Guy Garvey en Matt Berninger als koorknaapjes.
De reden dat we The Slow Show nu op het schild hijsen heeft alles te maken met de omstandigheden. Het gedwongen binnenblijven, het moeten missen van vrienden en het aanhoudend k-weer vormen de ideale omstandigheden voor een avondje thuis met The Slow Show.
Een dezer dagen komt er een nieuw album , Still Life geheten. De drie tot nu toe vooruitgezonden songs komen als geroepen. Blinking, Anybody Else Inside en vooral Weightless zijn majestueuze, troostrijke songs, zo intiem opgenomen dat het lijkt alsof de band naast je staat te spelen.
Weightless duurt ruim zes minuten, maar had nog veel langer door mogen gaan. Goodwin zingt niet echt. Het is meer een soort verzuchten wat hij doet. De tekst gaat (uiteraard) over een liefde die zo mooi had kunnen zijn, maar…Wanneer woorden te kort schieten neemt een omfloerste trompet het over. Slik.
Corona volente geeft The Slow Show in februari optredens in Nijmegen, Groningen en Rotterdam.
